Με άλλα λόγια μια ομάδα που ψάχνεται και κυρίως μια ομάδα που δεν χαίρεται να παίζει μπάσκετ. Αυτό το ξαναλέω γιατί από την αρχή τη σεζόν μέχρι τώρα, δεν είδα ποτέ την ομάδα να ευχαριστιέται το μπάσκετ που παίζει. Ακόμη και σε εκείνη την 120άρα με κάποιους γάλλους, η ομάδα φαινόταν, όχι να χαίρεται το μπάσκετ που έπαιζε αλλά, απλώς να επιβεβαιώνει την αλαζονεία της.
Λείπει η χαρά από τον ΠΑΟ ― αυτό είναι το κυριότερο προβλημά του― και γι αυτό πιστεύω την κύρια ευθύνη την έχει ο Σάρας. Όχι προσωπικά (δεν έχω τίποτα με τον παίκτη σαν μονάδα, ίσα ίσα) αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους, με το «ύφος», το ψυχολογία της ομάδας γενικότερα.

Βλέπω τον Ολυμπιακό στα τελευταία παιχνίδια. Ναι, ο Ολυμπιακός έχει βρει τη χαρά στο μπάσκετ με τον Γιαννάκη. Δεν ξέρω μέσα από τι διαδικασίες μπορεί να προέλθει αυτή η χαρά, η ομαδική και ενωτική ατμόσφαιρα, αλλά ξέρω ότι ο Σάρας ήταν καταλύτης για την έλειψη ευχαρίστησης στα παιχνίδια με τον ΠΑΟ. Μια προσωπικότητα που ποτέ δεν έγινε αποδεκτή από το σύνολο της ομάδας, ποτέ δεν μπήκε στην οικογένεια και ταυτόχρονα ήθελε να έχει και έναν ηγετικό ρόλο και μάλιστα με τον ΔΔ να υποχωρεί σε αυτόν τον ηγετικό ρόλο, όχι μόνο από πλευράς χαρακτήρα αλλά και από πλευράς οικονομικής επένδυσης. Δεν είναι δυνατόν τη μια χρονιά να ανανεώνεις τον ΔΔ στη μέση της περιόδου με 1.7 (δίνοντάς τα περισσότερα από κάθε άλλο παίχτη στον ΠΑΟ) και να του αναθέτεις το ρόλο του ηγέτη, τον ρόλο του προσώπου γύρω από το οποίο θα χτιστεί η ομάδα, να βασίζεσαι γι αυτό στο γεγονός ότι έχει την πλήρη αποδοχή των συμπαικτών του ― και την επόμενη χρονιά να δίνει σε κάποιον 3.5 ή 4 δεν ξέρω και μάλιστα για την ίδια θέση και ίσως για τον ίδιο ρόλο. Έχεις έτσι καταστρέψει όλες τις ισορροπίες, όλη την οικογενειακή και φιλική και ομαδική ατμόσφαιρα, και έχεις πάρει τη χαρά από το παιχνίδι.
Εγώ αυτή τη χαρά και το «σαν μια γροθιά» θέλω να δω πάλι στον ΠΑΟ (κάτι που δεν έχω δει καθόλου φέτος και που για μένα φοβάμαι ότι είναι προμήνυμα αποτυχίας σε όλους τους στόχους) και που αυτόν τον καιρό το βλέπω με τον Ολυμπιακό.

Φοβόμουν πριν τον αγώνα με τη Σιένα, έτρεμα πριν τον αγώνα με την Παρτιζάν. Δεν πέσαμε ηρωικά στο ματς με την Παρτιζάν. Κάτι τριποντάκια στο τέλος άστοχα που άφησαν τη γεύση μιας αποτυχημένης μ....ας.
Ε όχι: και πιο αδύνατος να ήταν ο ΠΑΟ από αυτές τις ομάδες (με τα διάφορα προβλήματα στις θέσεις κλπ), δεν θα δημιουργούσε αυτό το συναίσθημα αν ήξερες ότι θα πήγαιναν να «πέσουν» όλοι μαζί, έχοντας δώσει τα πάντα (αυτό δηλαδή που περιμένεις ότι θα γίνει με τον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚ).

αλλά όσο και να κατηγόρεις τον Λιθουανό στο ματς της χρονιάς με την Παρτιζάν ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να σουτάρει στο τέλος και να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι. Οι υπόλοιποι που ήταν;

Θα συμφωνησω απολυτα με τον rondo...απλα εχουμε συνηθισει καθε χρονο σε επιτυχιες και ο αποκλεισμος απο τους 8 μας εκατσε λιγακι στο λαιμο.Ο παναθηναικος δεν ειναι καταδικασμενος να συμμετεχει ισοβια στο final 4 ουτε και να κατακτα συνεχεια την ευρωλιγκα.Απλα εγινε μια κακη χρονια στην ευρωπη μετα απομια ακρως επιτυχημενη.Εξ αλλου το πρωταθλημα ειναι ακομα σε εξελιξη οποτε δεν μπορουμε-τουλαχιστον ακομα-να μιλαμε για αποτυχημενη χρονια.Επισης συμφωνω με ενα παλιοτερο τοπικ ενος φιλου σχετικα με την φυγη του Δ.Παπαδοπουλου...μεγιστη απωλεια στην προετοιμασια των αγωνων,αφου δεν θυμαμαι καποιο ματς που να περιοριστηκε ο αντιπαλος σταρ.

Β. Δεν αποδώσαμε ωραίο μπάσκετ ουτε για ένα (1) ρημαδιασμένο παιχνίδι

Αυτός που ΔΕΝ έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη είναι σίγουρα ο Σάρας...

Μια χαρά ευθύνη έχει. Ειδικά σε κρίσιμους αγώνες πήρε παράλογες προσπάθειες (δεν παίζεις πια NBA παλικάρι) που στο τέλος κόστισαν έντονα. Αδύνατο να μην φταίει ένας παίκτης ποκαι ώρα είναι μέσα και βασικό στέλεχος της ομάδας θεωρείται.