Έχω μια φίλη που μου ρίχνει μια δεκαπενταετία. Όσο ρίχνω κι εγώ στο γιό της. Η σκληρή μου μοίρα τα έφερε να βρεθώ μια μέρα σπίτι της να βοηθώ τον εν λόγω πιτσιρικά στη μελέτη. Δεν ξέρω πώς έγινε και βρεθήκαμε να μιλάμε για μπάσκετ. Να διαφωνούμε για το αν γουστάρουμε περισσότερο Διαμαντίδη ή Παπαλουκά. Θα τα χάσει άραγε τα κιλά που πρέπει ο Σόφο; Θα κληθεί ο Περπέρογλου στην εθνική το καλοκαίρι; Τα βασανιστικά ερωτήματα που μας απασχολούν όλους.

Με τα πολλά συμφωνήσαμε να τον πάω γήπεδο. Και μπίρι μπίρι έπεισα και τη φιλενάδα μου ότι έπρεπε να μας συνοδεύσει κι αυτή, τι στην ευχή να περάσει μια ολόκληρη ζωή κι εκείνη να μην έχει πατήσει γήπεδο ποτέ; Ο πιτσιρικάς έφερε κι έναν φίλο του μαζί, και βρεθήκαμε τέσσερις. Ο γιός Ολυμπιακός. Εγώ Παναθηναϊκός. Το χωρίσαμε στη μέση κι είπαμε να πάμε Πανιώνιο – Άρη. Να γουστάρουμε μπάσκετ ασχέτως φιλάθλων αισθημάτων. Η φίλη μου στην τσίτα διότι της είχαμε απαγορεύσει να καπνίσει εντός του αγωνιστικού χώρου, «Τα παιδιά θα αθλούνται κι εσύ θα τους στέλνεις καπνό;». Άσε που κι εγώ καπνίστρια είμαι, γιατί να υποφέρω μόνη μου; Προς τιμήν της δεν έφερε καμία αντίρρηση, ίσα ίσα που συμφώνησε κιόλας ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά σε κλειστό χώρο αυτή, αφού βέβαια της λύσαμε πρώτα την απορία για το αν είναι κλειστά τα γήπεδα του μπάσκετ. Μάλλον αντιληφθήκατε ότι είχε να δει μπάσκετ από το ’87.

Μετά από πολλές περιπέτειες, καθώς δεν ξέραμε ακριβώς πού είναι το γήπεδο, με τους πιτσιρικάδες να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην αγαπητή συνοδηγό που έψαχνε στο χάρτη, κι αφού είχαμε περάσει πάνω από μιάμιση ώρα στο δρόμο, τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στο γήπεδο. Καθίσαμε όπου θέλαμε. Όπερ σημαίνει τέσσερα μέτρα από το παρκέ. Χμ. Δίίπλα στους φανατικούς οπαδούς των γηπεδούχων. Προς στιγμήν ανησύχησα για τις αντιδράσεις που θα εισέπραττα. Πού να' ξερα!

Η φιλενάδα μου έδειξε αξιοσημείωτο ενδιαφέρον για το τι σημαίνουν οι διάφορες χειρονομίες των διαιτητών, έμαθε τη σημασία κάποιων από αυτές και της άρεσε πολύ «κι αυτό το παιδάκι με το 7, ο Περπερόπουλος», ενώ την ενόχλησε που «εκείνος ο παίκτης που μου έλεγες ότι είναι πολύ καλός, με την κορδέλα στο κεφάλι, δεν είναι καθόλου ευθύβολος». Βέβαια έμεινε με την απορία, «Τι έχει καλέ αυτός που φωνάζει με την αδερφή του Καλαϊτζή; Και είμαστε σίγουροι ότι έχει αδερφή;».

Καταδιασκέδασε με τα συνθήματα που προσπαθούσε να καταλάβει τι έλεγαν, αν και τα περισσότερα δεν τα πιάναμε, απαίτησε να την πάω να δει τον Σόφο και τελικά αποφάσισε ότι της άρεσε πολύ η εμπειρία. Όπως όλα δείχνουν βρήκα παρέα να με συνοδεύει στο γήπεδο και μάλιστα βιάζεται κιόλας η μουρλοκαμπέρω, γιατί ήδη παρήγγειλε σε κοινό γνωστό μας να βρει εισιτήρια για τον αγώνα της Εθνικής μας με τη Μεικτή Ευρώπης. Ε λοιπόν είναι ή δεν είναι πρώτο το μπάσκετάκι;

YΓ. Επειδή η αγαπητή μητέρα αποφάσισε ότι θα συμπορευθεί με το γιό της οπαδικά, είδε χθες το ντέρμπι και μου έριξε και την απαραίτητη καζούρα μετά το αποτέλεσμα. Κι ας έμαθε μόλις τη διαφορά τριπόντου από δίποντο!

Σε ευχαριστώ πολύ που πόσταρες αυτό το όμορφο κείμενο κι εδώ, IlyaZ.

Όπως είπα και στο άλλο, μας θύμησες γιατί είναι τόσο όμορφος ο αθλητισμός.

Τhanx Dizzy.

Κι εσύ μου θύμισες πως είχα σχεδόν μια μέρα να κοκκινίσω και να νιώσω αμήχανα.

Η ιστορία, για κακή μου τύχη, έχει και συνέχεια.

Πριν μια εβδομάδα χτυπάει το τηλέφωνο. "Έλα", ακούω τη φιλενάδα - Αγγέλα. "Θα πάω στο ΣΕφ την Κυριακή που μας έρχεται".

Εγώ άναυδη προς στιγμήν.

"Θα έρθεις, να πω να σου πάρουν κι εσένα εισιτήριο;".

"Εεεε...", δεν είχα ξεπεράσει το σοκ ακόμη - κοινώς είχα μείνει κάγκελο.

"Εγώ θα πάω ούτως ή άλλως και χωρίς εσένα!"

Προσέξατε αυτό το "και χωρίς εσένα";

Δημιούργησα ένα τέρας.

Παρασκευή 7 μ.μ. Πάλι στο τηλέφωνο, χωρίς προλόγους. "Σου έχω πρόταση. Δε φέρνεις κανένα dvd μπάσκετ να δούμε κανέναν αγώνα;". Περάσαμε λοιπόν το βράδυ με 2 αγώνες (γιατί δεν της έφτανε ένας), τα all time classics ΗΠΑ - Ελλάς 96-101 και ΕΣΣΔ -Ελλάς 101-103. Και δε φτάνει που έφυγα από το σπίτι της ξημερώματα, δε φτάνει που τσακίσαμε πίτσες, σαλάτες και κοκα κόλες, μου είχε και άποψη η κυρία: "Α πα πα, πολύ πιο ωραίο το σύγχρονο μπάσκετ, τι άμυνες ήταν αυτές που έπαιζαν τότε, ανύπαρκτες!".

Την επόμενη μέρα με έσυρε άρον άρον στα γραφεία της ΕΟΚ να βρούμε εισιτήρια για τον αγώνα της 30ής Ιουνίου και ήταν και πεπεισμένη ότι τα γραφεία θα είναι ανοιχτά και θα μας περιμένουν. Έφαγε τη χλαπάτσα της λοιπόν και αποχωρήσαμε με τη μεγαλόστομη δήλωσή της "Θα έρθω τη Δευτέρα στις 8 το πρωί" (είχε βρει μια καθαρίστρια που την ενημέρωσε ευγενικά ότι το Σαββατοκύριακο δεν είναι ανοιχτά τα γραφεία, ευτυχώς δηλαδή, γιατί εγώ ήταν αδύνατο να την πείσω ότι αν ψάχναμε όλο το ΟΑΚΑ δε θα βρίσκαμε κανέναν).

Σήμερα, Δευτέρα πια, όντως ξαναπήγε -εισιτήρια γιόκ ακόμη- και κανονίζει να αγοράσει διαρκείας για το ΣΕΦ. Είχε το θράσος να με ρωτήσει αν θέλω κι εγώ. Δε θα μιλήσω για το τι άκουσα για τη χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού. Ο γιος της της έδειξε μια σταυρωτή ντρίπλα, της δείξαμε και τι είναι το σκρην, και τώρα περνιέται για ειδήμων.

Κάποιες αμαρτίες πληρώνω, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εμένα αυτή η basketforum άποψη δεν με συγκίνησε καθόλου.

Αχ morfi μου, γι' αυτό δεν ήθελα να ποστάρω εδώ, ο dizzy τα φταίει όλα...

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη και θα συνεχίσω ακάθεκτη την προσπάθεια να σε συγκινήσω!

Μορφη δεν θελω να στο πω αλλα ολοι περιμενουν να γραψεις αρθρο.

IlyaZ, μην απογοητεύεσαι από τις αποδοκιμασίες του κανίβαλου morfi.
Αν μέσα το άρθρο σου δεν έχει τις φράσεις "FIBA sucks" και "pierce 4 MVP" δεν πρόκειται να συγκινηθεί ποτέ .

Eγω παντως τ'απολαυσα!

Μπράβο IlyaZ, πολύ καλές οι ιστορίες σου, κάτι παρόμοιο συνέβη και με εμένα και τη γυναίκα μου – καμία σχέση με το άθλημα στην αρχή (πριν από κάμποσα χρονάκια βέβαια) αν και αθλήτρια σε άλλο σπορ (κάτι που σαφώς βοήθησε για να γίνει), σχεδόν εξπέρ σήμερα. Πρέπει να τη δεις πως παθιάζεται και φωνάζει στα τελευταία δευτερόλεπτα κλειστών αγώνων – εκστασιάζεται κυριολεκτικά. Σχεδόν σταματάω να παρακολουθώ τον αγώνα και προσπαθώ να τη συγκρατήσω.

Για να σου δώσω να καταλάβεις το επίπεδο της πώρωσής της, παραθέτω την τελευταία της ερώτηση: «στο καμπ του Παπαλουκά, τι ηλικίες δέχονται;» νομίζω, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο ….

Να'σαι καλά βρε μου έφτιαξες την ημέρα.

Εγώ πάλι δεν γέλασα καθόλου.

ΗΠΑ - ΕΛΛΑΣ 96 - 101

Μήπως γέλασες τώρα αγαπητέ μου; Εγώ πάντως ναι!

μάλλον εννοείς 95-101

Αυτά έχει το μπάσκετ και η μαγεία του..Θα έλεγα όλα τα σπορ έχουν κάτι μαγικό αλλά το μπάσκετ το λατρεύουμε γιατί ξεχωρίζει!!!

Nαί, γέλασα.

The lebron15 attack!!!

Σιγά που δε θε γέλαγες. Συγκινήθηκες όμως;

Τώρα που δημοσιεύτηκε πόσο πιο κοκκινισμένη έγινες?

ΟΕ ΟΕ IlyaZ γράψε κι' άλλο άρθρο ΟΕ ΟΕ

Εγώ σκέφτομαι να εισηγηθώ τη δημοσίευση αυτού του άρθρου .

Γράψτε πάντως κάτι και οι υπόλοιποι βρε παιδιά, μην ντρέπεστε.
Πιστέψτε με, η δυνατότητα δημοσίευσης σε έντυπο πανελλήνιας κυκλοφορίας δεν είναι κάτι που συναντάτε παντού. Αδράξτε την ευκαιρία!

και τι να γράψουμε; βάλτε ένα θέμα για να μας κατέβει καμιά ιδέα να επιχειρηματολογήσουμε, έτσι στο ξεκάρφωτο τί να γράψουμε;

Ακριβώς, στο ξεκάρφωτο .

Αν δεις ότι έχουν δημοσιευτεί από άρθρα για τον Ντάνκαν και retro της Α1 μέχρι την προσωπική διήγηση ενός φιλάθλου, καταλαβαίνεις πως τα όρια είναι αρκετά χαλαρά!

Για παράδειγμα, αν κάποιος είναι παίχτης της ΕΣΚΑ (συνηθισμένη περίπτωση στο φόρουμ) μπορεί να γράψει για τις κακές συνθήκες που επικρατούν στα γήπεδα της κατηγορίας, ή ακόμα μπορεί να γράψει σε διηγηματικό στυλ κάποια ιστορία από αυτές που έχουν μπόλικες όσοι παίζουν χρόνια σε ομάδες...

Ένα παιδί μπορεί να γράψει το παράπονό του για την έλλειψη οργάνωσης στα παιδικά τμήματα των συλλόγων...το ίδιο και κάποια μητέρα ενός παιδιού (έχουμε τέτοια περίπτωση εδώ).

Ένας φίλαθλος μπορεί να γράψει το πως πέρασε και ένιωσε την ημέρα της κατάκτησης του τίτλου από την ομάδα του.

Είναι άπειρες οι δυνατότητες, ωστόσο αν θέλεις κάποιο θέμα, θα σου προτείνω κάτι που να έχει σχέση με την επικαιρότητα.
Eurostar...γράψε για την κοροϊδία που έπεσε τελικά στο θέμα της πολυδιαφημισμένης μικτής ευρώπης (που μας λέγανε για Ντιρκ και Πέτζα και ήρθε ο Χάτζατζ και ο Χόλντεν), αμέσως ένα θέμα που μου έρχεται στο μυαλό...

Eγώ θα γράψω για μένα και πως με έφαγε το σύστημα.

Αφού πρώτα εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στον morfi για τις αδικίες που υφίσταται, να ολοκληρώσω την ιστορία, τουλάχιστον στο παρόν topic, καθώς, όπως φαίνεται, στη ζωή θα συνεχιστεί για καιρό ακόμη....

Η Αγγέλα έμαθε πλέον να μπαίνει στο ίντερνετ. Την προπερασμένη Κυριακή επισκεφθήκαμε μαζί ίντερνετ καφέ, όπου απαίτησε να έχει χωριστό υπολογιστή. Έστειλε e-mail στο Σοφοκλή, του οποίου το περιεχόμενο δε γνωρίζω, τρέφω όμως μια κρυφή ελπίδα ότι δεν τον προκάλεσε σε διαγωνισμό κουραμπιεδοφαγίας. Αναγκαστικά του έστειλα κι εγώ, προειδοποιώντας τον να μην της δώσει την παραμικρή σημασία, διότι είναι ανισόρροπη γνωστή στο κουρμπέτι.

Σε παλιότερη συζήτηση με το γιο της και σε σχετική ερώτησή μου, ο μικρός είχε πει ότι θα ήθελε να πάει στο καμπ του Παπαλουκά, αλλά πίστευε ότι δέχονταν μόνο μικρότερες ηλικίες. Σερφάροντας την Κυριακή εκείνη, ανακάλυψα έναν διαγωνισμό για θέσεις, όπου, μεταξύ άλλων, διαπίστωσα ότι ο πιτσιρικάς ήταν μέσα στο όριο ηλικίας. Κάναμε λοιπόν τη σχετική διαβούλευσή μας με τη μητέρα Αγγέλα και αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος στο διαγωνισμό για λογαριασμό του και φυσικά εν αγνοία του. Θα πω απλά ότι ο ενθουσιασμός του όταν τον πήραν τηλέφωνο τρεις-τέσσερις μέρες μετά για να τον ενημερώσουν ότι κέρδισε μια από τις τρεις συμμετοχές, θα με αποζημιώσει για όλα τα σχόλια που θα ανεχτώ το χειμώνα που μας έρχεται από μάνα και γιο...

Όλη αυτήν την εβδομάδα λοιπόν, εγώ πηγαίνω τον πιτσιρικά στο ΟΑΚΑ το μεσημέρι, καθώς η μητέρα δουλεύει εκείνη την ώρα, και πάμε και τον παίρνουμε το βράδυ. Η μέρα μας ολοκληρώνεται με παρακολούθηση των αγώνων της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και ακόμη κανείς μας δεν έχει πάθει overdose....

Και το κλου είναι ότι η Αγγέλα ψήνεται να αρχίσουμε να παίζουμε κι εμείς, εκείνη δεν έχει πιάσει μπάλλα του μπάσκετ ποτέ στα χέρια της, αν εξαιρέσουμε τις τελευταίες ημέρες που ο μικρός της δείχνει πώς γίνεται η ντρίπλα στο μπαλκόνι (ευτυχώς είναι ευρύχωρο) και εγώ έχω να παίξω από το λύκειο, κοντά 15 χρόνια πριν. Το μόνο καλό είναι ότι έχουμε κλείσει προπονητή νωρίς στη μεταγραφική περίοδο (ο υϊός) και έχουμε βρει και όνομα για την ομάδα μας: Πουρά Κυψέλης Και Γύρω Περιοχών = ΠουΚυΚαιΓυΠ.

Κλείνοντας, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, κυρίως τον morfi, που έχει πάντα έναν καλό λόγο για όλους.....

Σήμερα το απόγευμα έχουμε μπασκετική συνάντηση στα γήπεδα της ΓΑΔΑ - δεν έρχεστε να (ξανά) αποκτήσετε επαφή με το αντικείμενο?