O μόνος σέντερ που μπορούσε με σχετική συνέπεια να περιορίσει κάπως τον Ντάνκαν, σε παιχνίδια με κανονισμούς ΝΒΑ, ήταν ο ...Σακίλ Ο' Νιλ στις καλές του! Άρα μάλλον παρακινδυνευμένο να υποθέσουμε πως ο Ρόμπι θα τα κατάφερνε "να τον σταματήσει".
Οι ευρωπαικοί κανονισμοί ωστόσο είχαν επιτρέψει μέχρι και στον ...Λάζαρο Παπαδόπουλο να τον κοντράρει.
Αυτό οφείλεται στο ότι μεγάλο μέρος της ισχύος του σέντερ των Σπερς οφείλεται στον εγκεφαλικότατο τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύεται την αφθονία χώρων που παρέχονται στο ΝΒΑ γύρω από έναν παίκτη τόσο αποτελεσματικό στο 1με1 ποστάρισμα. Στα ευρωπαικά παρκέ αυτοί οι χώροι παύουν να υπάρχουν, οι αποστάσεις μικραίνουν, και το αμυντικό ροτέισον μπορεί πιο αποτελεσματικά να προφτάσει να προσαρμοστεί στις έξυπνες πάσες του Τιμ μετά από νταμπλ τιμ, ή να τον μπουρδουκλώσει με παγίδες.
Ωστόσο, αν του δινόταν χρόνος προσαρμογής περισσότερος του ενός ολυμπιακού τουρνουα, ο Ντάνκαν θα κατέληγε και πάλι τρομακτικά αποτελεσματικός, αφού σιγά σιγά θα προσάρμοζε τις κινήσεις και το παιχνίδι του στο νέο spacing και θα εξελισσόταν σε σούπερ βελτιωμένη εκδοχή του Βούισιτς.
Βέβαια αυτά είναι μόνο στη θεωρία, μιας και κανένα απολύτως λόγο δεν έχει ο συγκεκριμένος παίκτης για να έρθει στην Ευρώπη, τουλάχιστον μέχρι να πατήσει τα ...50
Από τους παίκτες του ΠΑΟ νομίζω πως ο πιο ταιριαστός στο ΝΒΑ είναι ο
Βούγιανιτς. Είναι πιο γρήγορος ακόμα και από τους πιο πολλούς Αμερικανούς γκαρντ, σουτάρει σε ρυθμούς πολυβόλου, και βλέπει γήπεδο επαρκέστατα για τα δεδομένα του ΝΒΑ (στην Ευρώπη των ελάχιστων χώρων και της σκακιστικής δόμησης του παιχνιδιού η οργανωτική διορατικότητα δεν αποτελεί ατού του Μίλος).
Ο
Σάνι ίσως θα μπορούσε να βρει ρόλο instant scorer σε κάποια μικρομεσαία ομάδα του ΝΒΑ, μαζεύοντας 10λεπτα συμμετοχής και βασιζόμενος κυρίως στο σουτ του.
Ο
Σάρας σε ομάδα που παίζει μπάσκετ μισού γηπέδου, σε μια δηλαδή hardcore ανατολική ομάδα θα ήταν ιδανικός. Αρκεί να του εμπιστεύονταν το ρόλο και τα λεπτά συμμετοχής που θα ικανοποιούσαν τον εγωισμό του και θα του επέτρεπαν να αγωνίζεται ικανοποιημένος και με κίνητρο. Απορώ που δε το έκαναν στην Ιντιάνα, αν και αυτή την ομάδα την έχω ψιλοχάσει εδώ και 2 χρόνια. Πιστεύω πως ο Σάρας θα ήταν εξαιρετικός στο Κλίβελαντ.
Ο
Τσαρτσαρής έχει πολλά πλεονεκτήματα με το ύψος, την ταχύτητα και την τεχνική του, τα οποία στο ΝΒΑ αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη που έχουν στην Ευρώπη. Με την κατάλληλη εκγύμναση άνετα θα τον έβλεπα χαμηλά στο ροτέισον μιας καλής ομάδας. Με εξέπληξε, τον περίμενα να "λιώσει", λόγω σωματικής αδυναμίας, αλλά αυτός, δεδομένων των συνθηκών, "έλαμψε".
Την ίδια έκπληξη μου προκάλεσε και ο
Χατζηβρέττας, ο οποίος επωφελήθηκε από τους ανοιχτούς χώρους που υπήρχαν σε αυτά τα παιχνίδια. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να παίξει ΝΒΑ, αλλά είναι σίγουρο πως το μειονέκτημά του στην Ευρώπη (το ότι δηλαδή αλλάζει δύσκολα κατεύθυνση με την μπάλα στα χέρια) εξαφανίζεται ουσιαστικά στο αμερικάνικο παρκέ, όπου υπάρχει πάντα ένας αεροδιάδρομος για να ...ορμήξει ίσια!
Ο
Ουίνστον μου φαίνεται καλύτερος για Ευρώπη απ' ότι για ΝΒΑ (λόγω της ράθυμης και ομαδικής προσέγγισής του στο παιχνίδι, σπάνια σε Αμερικανό με τα προσόντα του), αν και είμαι σίγουρος πως άνετα θα μπορούσε κάπου στην Αμερική να βρει χρόνο συμμετοχής, και ίσως στη συνέχεια να τον αυξήσει, ανεβάζοντας τις μετοχές του με την πολύ καλή τεχνική του.
Ο
Μπατίστ δε το συζητώ, πολύ καλή λύση για αναπληρωματικό 4άρι οποιασδήποτε ομάδας έχει ανάγκη στη θέση αυτή. Δεν του λείπει κάτι σε βαθμό απαγορευτικό. Έχει βελτιωθεί πολύ σε σχέση με την πρώτη θητεία του, και έχει αποκτήσει ρεπερτόριο, ψυχραιμία και φιλοσόφηση του παιχνιδιού. Θα ήταν ένας πολύ καλός ΝΒΑer.
Ο
Διαμαντίδης νομίζω πως αδικήθηκε από την μορφή των παιχνιδιών. Ο ΠΑΟ, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τις ταχύτατες αυτές ομάδες με μαν του μαν, πήγε σε ζώνες για ολόκληρη σχεδόν τη διάρκεια των παιχνιδιών. Αυτό στέρησε τον ΔΔ13 από τη ευκαιρία να ξεδιπλώσει ενώπιον των Αμερικανών το μεγάλο του προσόν, που είναι η 1εναντίον1 άμυνα. Βάλτε μέσα και το ότι, όπως και ο Ντάνκαν επιθετικά, έτσι και ο ΔΔ13 αμυντικά θα επωφελείτο τα μέγιστα από περισσότερο χρόνο προσαρμογής και εγκεφαλικής ανάγνωσης του αμυντικού spacing. Αν συνυπολογίσουμε τώρα και τον πολύ γκρινιάρικο, μίζερο, και, μάλλον, κληροδοτημένο από τον Ζοτς τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκε στην πρόκληση, ίσως πρέπει να αναστείλουμε τα συμπεράσματά μας για τον Μητσάκο. Συμπεράσματα βέβαια που αφορούν σε ένα θέμα καθαρά υποθετικό, μιας και ο βασικός πλέι της Εθνικής έδειξε να σιχαίνεται την Αμερική με τον εσωστρεφή φανατισμό ακραίου κομμουνιστή.
Ο
Ντικούδης δε θα μπορούσε να παίξει ποτέ στο ΝΒΑ, και με κανένα ρόλο, μιας και βασίζεται σε δυο στοιχεία (δύναμη και έκρηξη) με βάση τα οποία μόνο στην Ευρώπη μπορεί να διακριθεί. Ο βαθμός όμως στον οποίο εμφανίζει τα προσόντα αυτά δεν του επιτρέπει στο Αμέρικα να ξεχωρίσει ούτε ως ρολίστας.
O
Tομάσεβιτς πάντα ήταν ένας παίκτης της πονηριάς, της παγαποντιάς και της ελαχιστοποιημένης σωματικής προσπάθειας. Ποτέ δε θα μπορούσε να αγωνιστεί επιτυχημένα πέρα από τον Ατλαντικό, αλλά στην τωρινή φάση της καριέρας του, με το σώμα του δημοσιουπαλληλικά παρατημένο από τον ίδιο στο ρετάρισμα, θα γινόταν και ρεζίλι.
Για τον
Πέρπε είναι νωρίς, αν και δε νομίζω να εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο από έναν πολύ καλό ρολίστα του ευρωπαικού μπάσκετ.
Ξέρω, βγήκα λίγο
, αλλά αυτό έγινε γιατί ξεκίνησα με αφορμή τα σχόλια των tony3 και lakersdynasty (το καλύτερο όνομα στο φόρουμ), και στην πορεία μου "βγήκε" το κατεβατό.