Full Version: Παναθηναϊκός Επικαιρότητα 2012-13
BasketForum - Basketball talk. NBA, Euroleague, A1... > Στα παρκέ > Α1 Basket League > Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ
QUOTE (frenchman7 @ Jun 16 2013, 20:01 ) 
Βάλτε ΣΚΑΙ να δείτε Θανασάρα στο φουλ
Εσύ, από που μας έσκασες ??
άσε τον Αυτοκράτορα και τράβα καμιά παραλία για μπανάκι ...
Σήμερα, πολλοί θα γράψουν πως αποσύρθηκε ένας εργάτης του Παναθηναϊκού. Ένας παίκτης που τίμησε, σχεδόν με κάθε πιθανό τρόπο, τη φανέλα που φόρεσε. Ένας κύριος, ίσως, που, στο σύνολο της καριέρας του, ελάχιστες εξωαγωνιστικές αφορμές έδωσε για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Η τελευταία γέφυρα μεταξύ δύο εποχών, αυτή προ κι αυτή μετά το Διαμαντίδη. Και ισχύουν όλα στο ακέραιο. Μα δε συνθέτουν ολόκληρη την πραγματικότητα. Όχι για τον Κώστα Τσαρτσαρή.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
QUOTE(basketikos2813 @ Jun 17 2013, 01:37 )
Σήμερα, πολλοί θα γράψουν πως αποσύρθηκε ένας εργάτης του Παναθηναϊκού. Ένας παίκτης που τίμησε, σχεδόν με κάθε πιθανό τρόπο, τη φανέλα που φόρεσε. Ένας κύριος, ίσως, που, στο σύνολο της καριέρας του, ελάχιστες εξωαγωνιστικές αφορμές έδωσε για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Η τελευταία γέφυρα μεταξύ δύο εποχών, αυτή προ κι αυτή μετά το Διαμαντίδη. Και ισχύουν όλα στο ακέραιο. Μα δε συνθέτουν ολόκληρη την πραγματικότητα. Όχι για τον Κώστα Τσαρτσαρή.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Νταξ, το καλύτερο ποστ που χω διαβάσει στο φόρουμ χρόνια τώρα... Respect.
QUOTE(Dreamerpanos @ Jun 17 2013, 10:02 )
...αντε να τον δουμε σε κανα rockwave να τρελαθουμε....!!!!
QUOTE(basketikos2813 @ Jun 17 2013, 03:37 )
Σήμερα, πολλοί θα γράψουν πως αποσύρθηκε ένας εργάτης του Παναθηναϊκού. Ένας παίκτης που τίμησε, σχεδόν με κάθε πιθανό τρόπο, τη φανέλα που φόρεσε. Ένας κύριος, ίσως, που, στο σύνολο της καριέρας του, ελάχιστες εξωαγωνιστικές αφορμές έδωσε για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Η τελευταία γέφυρα μεταξύ δύο εποχών, αυτή προ κι αυτή μετά το Διαμαντίδη. Και ισχύουν όλα στο ακέραιο. Μα δε συνθέτουν ολόκληρη την πραγματικότητα. Όχι για τον Κώστα Τσαρτσαρή.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
QUOTE(basketikos2813 @ Jun 17 2013, 03:37 )
Σήμερα, πολλοί θα γράψουν πως αποσύρθηκε ένας εργάτης του Παναθηναϊκού. Ένας παίκτης που τίμησε, σχεδόν με κάθε πιθανό τρόπο, τη φανέλα που φόρεσε. Ένας κύριος, ίσως, που, στο σύνολο της καριέρας του, ελάχιστες εξωαγωνιστικές αφορμές έδωσε για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Η τελευταία γέφυρα μεταξύ δύο εποχών, αυτή προ κι αυτή μετά το Διαμαντίδη. Και ισχύουν όλα στο ακέραιο. Μα δε συνθέτουν ολόκληρη την πραγματικότητα. Όχι για τον Κώστα Τσαρτσαρή.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Τον θυμάμαι, μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία, σ' ένα ματς με τη Νήαρ Ηστ εκτός, όπου ο Μποντιρόγκα έκανε όργια και κόντευε να καθαρίσει το παιχνίδι, να σηκώνεται από τον πάγκο, μετά από νεύμα του Ζευγώλη νομίζω, να φτιάχνει τη φανέλα με τον κλασικό του τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που περνά μπροστά από τη γραμματεία και μπαίνει στο παρκέ, και να πηγαίνει, με το πάντα αποφασιστικό βλέμμα, αμέσως πάνω στον Ντέγιαν.
Αμέσως μετά στο Περιστέρι, όπου γρήγορα έφτιαξε τ' όνομά του. Αφού ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά εκεί, ήδη άρχισε να ακούγεται για τον Παναθηναϊκό. Ο Πεδουλάκης αποφασίζει να τον κρατήσει άλλη μια σεζόν, αλλά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός επανέρχεται. Για κάθε καλό Έλληνα τότε, δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Το τριάρι των 2.10 ή, όπως δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ο Χατζηγεωργίου, "το κατά συνθήκη 3άρι". Στην πραγματικότητα, μόνο πειραματικά και σε ειδικές καταστάσεις είχε χρησιμοποιηθεί εκεί από τον Πεδουλάκη και η τάση να χαρακτηρίζεται ο Τσαρτσαρής "κατά συνθήκη τριάρι" περισσότερο είναι δημιούργημα του Χατζηγεωργίου και πολύ λιγότερο ακριβής περιγραφή του παιχνιδιού του.
Τρίαρι, όχι, δεν ήταν. Ήταν, όμως, ένα μοντέρνο και πανέξυπνο τεσσάρι, ικανός να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση. Η επιθετική του πληρότητα, τουλάχιστον εντυπωσιακή: παιχνίδι με πρόσωπο, σουτ, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, πλαστικότητα, κίνηση με και χωρίς μπάλα, εξαιρετική αντίληψη του χώρου. Στην άμυνα, πάθος και ευφυία αρκούσαν. Δε θα τον ξεχάσω, στα χρόνια της ακμής, να προκαλεί πονοκέφαλο σε κάθε γκαρντ που τον έβρισκε μπροστά του στις αλλαγές. Σε κάθε ομάδα του Ζοτς ο ρόλος του ήταν αδιαμφισβήτητος και, ενίοτε, καθοριστικός. Τους τελικούς με ΑΕΚ, το πάθος του στα πλέι-οφ με την Εφές, την εμφάνιση με 5/9 τρίποντα στο διπλό στη Βαρκελώνη, τα -διαδικαστικά περισσότερο- mvp στους τελικούς κυπέλλου, τα αμέτρητα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την τάπα και το κάρφωμα στον Μπουρούση, το -σχεδόν- αίρμπολ στον τελικό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, τη μόνιμη αστάθεια στις βολές, τον τρόπο που πανηγύριζε -σηκώνοντας τη δεξιά γροθιά-, τη θέληση του για διαρκή και με κάθε τρόπο συμμετοχή στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν αυτή περιορίζονταν στην εμψύχωση ή τις οδηγίες από τον πάγκο και, φυσικά, πάνω απ' όλα, τους αμέτρητους τραυματισμούς του -πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Κι ήταν, πράγματι, αμέτρητοι. Πρόχειρα μόνο, θυμάμαι προβλήματα στη μέση, σε διάφορους μυς, στα γόνατα, ακόμα και κάταγμα στο μετατάρσιο. Διαβάζω, κατά καιρούς, διάφορες λίστες και σχόλια με τα what if του ελληνικού μπάσκετ. Ο Τσαρτσαρής δεν αναφέρεται ποτέ -λογικό: είχε σπουδαία καριέρα, έπαιξε πολλά χρόνια, κέρδισε εμπιστοσύνη και σεβασμό. Είναι όμως έτσι; Για μένα, όχι. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αν δε βρισκόταν κάθε φορά ένας τραυματισμός να τον γκρεμίσει και να του διαλύσει το ρυθμό. Πάνω απ' όλα, ο Τσαρτσαρής αυτό ήταν: παίκτης ρυθμού. Όταν άρχιζε καλά, ήξερες θα' ναι στους κορυφαίους, στα πρώτα άστοχα σουτ, ήξερες θα σε εκνευρίσει μέχρι την κόρνα της λήξης, όταν επιτέλους αποφάσιζε να διαδραματίσει ρόλο στο παιχνίδι, ήσουν σίγουρος πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά στη νίκη.
Μόνο που απλά σταμάτησε, κανένας λόγος για αγιογραφίες. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πνευματική αδυναμία, η απόλυτη εξάρτησή του από το momentum των αγώνων ενίοτε τον έκανε αόρατο και δε δίστασε, ειδικά όταν μεγάλωσε, να χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο που του έμαθε ο Αλβέρτης -και πρέπει να' ταν πολλά. Η άστοχη δήλωσή του, μετά τα επεισόδια με τους Σέρβους, παραγράφεται: ο πολιτικός δε θα κριθεί από ένα άστοχο 3ποντο σ' έναν φιλανθρωπικό αγώνα κι ο αθλητής δε θα κριθεί από μια άστοχη δήλωση. Το παρκέ είναι ο μοναδικός καθρέφτης κι οι αντικατοπτρισμοί που αφήνει πίσω του ο Τσαρτσαρής θα εμφανίζοντα για αρκετό καιρό ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Βρίσκεται στις 45 μοίρες με μέτωπο στο καλάθι, υποδέχεται τη μπάλα με άριστη στάση σώματος, κάνει προσποίηση τραβώντας ελαφρώς το ανάποδο πόδι για να βρει ισορροπία και να αποφύγει τα βήματα, βάζει τη μπάλα στο παρκέ, περνάει τον αμυντικό, παίρνει τα βήματα για αριστερό lay-up, σπάει τη μέση του μπροστά στη βοήθεια που τον έχει προλάβει και, τη στιγμή που πέφτει, έχοντας δώσει ακριβώς το φάλτσο που χρειάζεται, αφήνει τη μπάλα με τ' αριστερό. Ταμπλό και μέσα. Γκολ-φάουλ. Δεν το' κανε πολλές φορές. Μα και μία αρκεί.
Ωραια πενα φιλος!!
Ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ο προπονητής της ομάδας Αργύρης Πεδουλάκης, θα δώσουν συνέντευξη Τύπου. Η συνέντευξη Τύπου θα πραγματοποιηθεί αύριο (21/6) στις 12.00 στο κλειστό γυμναστήριο του ΟΑΚΑ.
Η συνέντευξη Γιαννακόπουλου – Πεδουλάκη σε LIVE Streaming απτο onsports
Συνέντευξη RG Πολύ σωστός και ιδιαίτερα συμπαθής.Τα λέει ωραία και είναι τέρμα αληθινός.
http://www.contra.gr/Basketball/Europe/Eur...ou.2312202.html
Μειώθηκε η ποινή κεκλεισμένων στην Ευρωλίγκα και έτσι μόνο σε ένα ματς δεν θα έχουμε κόσμο....
Μειώθηκε η ποινή κεκλεισμένων στην Ευρωλίγκα και έτσι μόνο σε ένα ματς δεν θα έχουμε κόσμο....
QUOTE (Dreamerpanos @ Jun 28 2013, 20:47 )
http://www.contra.gr/Basketball/Europe/Eur...ou.2312202.html
Μειώθηκε η ποινή κεκλεισμένων στην Ευρωλίγκα και έτσι μόνο σε ένα ματς δεν θα έχουμε κόσμο....
Μειώθηκε η ποινή κεκλεισμένων στην Ευρωλίγκα και έτσι μόνο σε ένα ματς δεν θα έχουμε κόσμο....
Έφερε αποτέλεσμα η συνάντηση του ΔΓ με Μπερτομέου....
Το θέμα είναι να μην ξαναγίνουν περιστατικά 'μπάτε σκύλοι αλέστε' στο γήπεδο...
Η περσινή σεζόν του Παναθηναϊκού στην Euroleague, δεν είχε κλείσει και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς οι «πράσινοι» μετά τον αποκλεισμό τους από την Μπαρτσελόνα ενημερώθηκαν πως τιμωρούνται με 4 συνολικά αγωνιστικές για τα όσα έγιναν στα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα. Η μία αγωνιστική αφορούσε τους υπεράριθμους φιλάθλους στο τελευταίο παιχνίδι και οι άλλες τρεις για χρήση σειρήνων, καπνογόνων και βεγγαλικών.
Οι άνθρωποι της ΚΑΕ όπως ήταν λογικό κατέθεσαν έφεση κατά και των δύο υποθέσεων, η μία εκ των οποίων εκδικάστηκε την Παρασκευή και αφορούσε τον δεύτερο φάκελο (σειρήνες, καπνογόνα, βεγγαλικά). Το αποτέλεσμά της μόνο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς από τρεις αγωνιστικές έπεσε στη μία.
Όσον αφορά την άλλη αγωνιστική για τους υπεράριθμους, η υπόθεση θα εκδικαστεί τις επόμενες ημέρες και δεν αποκλείεται να πέσει και αυτή.
Οι άνθρωποι της ΚΑΕ όπως ήταν λογικό κατέθεσαν έφεση κατά και των δύο υποθέσεων, η μία εκ των οποίων εκδικάστηκε την Παρασκευή και αφορούσε τον δεύτερο φάκελο (σειρήνες, καπνογόνα, βεγγαλικά). Το αποτέλεσμά της μόνο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς από τρεις αγωνιστικές έπεσε στη μία.
Όσον αφορά την άλλη αγωνιστική για τους υπεράριθμους, η υπόθεση θα εκδικαστεί τις επόμενες ημέρες και δεν αποκλείεται να πέσει και αυτή.
http://prasinanea.gr/basket/article2313069.ece
''συνεργασια καε με την πρωταθλητρια του καζακσταν αστανά + φιλικα σε καζακσταν και κινα''
''συνεργασια καε με την πρωταθλητρια του καζακσταν αστανά + φιλικα σε καζακσταν και κινα''
Ωραία είναι αυτά, δείχνει ότι υπάρχει διάθεση και όραμα απ' την πλευρά της διοίκησης.
Κιργιζία και Τατζικιστάν θα πάμε ή θα μείνουν με το παράπονο αυτοί ??? 
QUOTE (bbplayer @ Jun 30 2013, 01:10 )
Κιργιζία και Τατζικιστάν θα πάμε ή θα μείνουν με το παράπονο αυτοί ???
θα παμε οπου πει ο προεδρος ο λεγομενοσ για πολλους τρακης που τωρα εχει γινει δημητραρας ,αυτος που κρατησε οτι ομορφο εχουμε να βλεπουμε και θα τον ακολουθουμε ακομα κ αν κανει λαθει θα του στεκομαστε ... ο προεδρος παντως εχει για φετος ετοιμους καναπεδες και δωρο τα Pop corn για φιλαθλους-προπονητες με αποψη
QUOTE (kotipelto1821 @ Jun 30 2013, 01:14 )
θα παμε οπου πει ο προεδρος ο λεγομενοσ για πολλους τρακης που τωρα εχει γινει δημητραρας ,αυτος που κρατησε οτι ομορφο εχουμε να βλεπουμε και θα τον ακολουθουμε ακομα κ αν κανει λαθει θα του στεκομαστε ... ο προεδρος παντως εχει για φετος ετοιμους καναπεδες και δωρο τα Pop corn για φιλαθλους-προπονητες με αποψη
Όλοι ξέρουμε τι έχει κάνει και δεν είναι εδώ μέρος για να το συζητήσουμε. Το σίγουρο είναι οτι δεν χρειάζονται flames για ευαίσθητα θέματα της Παναθηναϊκής ιστορίας.
Οι εμφανίσεις του Γκάνι Λαουάλ στη Ρόμα τον έβαλαν στο στόχαστρο μεγάλων ομάδων της Ευρώπης, όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Ο ίδιος, ωστόσο, φαίνεται πως θέλει να… παλέψει για το όνειρο του ΝΒΑ.
Όπως έγινε γνωστό, ο 25χρονος σέντερ θα λάβει μέρος στο summer league των Πέισερς διεκδικώντας ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ και αν δεν τα καταφέρει, θα «ψαχτεί» για την Ευρώπη.
Όπως έγινε γνωστό, ο 25χρονος σέντερ θα λάβει μέρος στο summer league των Πέισερς διεκδικώντας ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ και αν δεν τα καταφέρει, θα «ψαχτεί» για την Ευρώπη.
+1 φαουλ και 3 μέρες οφφ στον χρήστη κοτιπελτο 1821 για εμπρηστικό ποστ.
Σε κοινή συνέντευξη που παραχώρησαν στη «Live Sport», τόνισαν ότι ο στόχος τους είναι να κάνουν το «τριφύλλι» την πρώτη ομάδα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στην Ευρώπη.
Για το αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να ξεπεράσει τα 8 Ευρωπαϊκά της Ρεάλ Μαδρίτης
Π. Γιαννακόπουλος: «Βεβαίως και μπορεί να ξεπεράσει τα οκτώ της Ρεάλ. Ασυζητητί ναι. Επιθυμία όλων μας είναι αυτό».
Δ. Γιαννακόπουλος: «Σίγουρα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τα φτάσουμε. Θα είναι σε δύο, σε τρία, σε πέντε χρόνια; Δεν είναι στόχος ζωής, αλλά παραγοντικής καριέρας. Όσο έχω τη στήριξη του πατέρα, του θείου και της οικογένειάς μου, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα».
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν έκρυψε πως δεν είχε πρόθεση να ασχοληθεί με την ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά δεν ήθελε να αφήσει ακέφαλη και στη μοίρα της την ομάδα. «Δεν ήταν κάτι που ήθελα, αλλά το έφεραν έτσι τα πράγματα που ήταν αναπόφευκτο. Δεν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να μείνει ακέφαλος. Ακούγοντας τον πατέρα και το θείο μου ότι κουράστηκαν και ήθελαν να αποχωρήσουν, προσπάθησα να βρω κάποιον συνεχιστή, δεν βρήκα, οπότε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε τον Παναθηναϊκό να γίνει ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, να πέσει στη Γ’ Εθνική. Τα μοντέλα της πολυμετοχικότητας, τα μοντέλα που οι φίλαθλοι αναλαμβάνουν μια ομάδα, δεν πετυχαίνουν. Δυστυχώς το μόνο μοντέλο που πετυχαίνει είναι του ανθρώπου που έχει τρέλα», τόνισε.
Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Π. Γιαννακόπουλος: «Ο κ. Ομπράντοβιτς έφυγε για να βρει ελεύθερο δρόμο να κάνει αυτά που νομίζει εκείνος. Για τον Παναθηναϊκό νομίζω ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει τελειώσει. Είναι επαγγελματίας και βρήκε κάτι καλύτερο, κατά τη γνώμη του. Επέλεξε το δρόμο της αποχώρησης, με γεια του με χαρά του. Καλή του τύχη. Δυστυχώς επηρεάστηκαν και κάποιοι παίκτες και αποχώρησαν. Ενώ δεν έπρεπε. Γιατί ο προπονητής έφυγε, αλλά ο Παναθηναϊκός παραμένει».
Δ. Γιαννακόπουλος: «Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που θα διαφωνήσω με τον πατέρα μου. Ο κ. Ομπράντοβιτς είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή έχουμε τον δεύτερο καλύτερο προπονητή της Ευρώπης. Θα ήταν χαρά μου και είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα ξανασυνεργαστούμε. Ο Παναθηναϊκός είναι το σπίτι του, εγώ τον αγαπάω, είναι ο μεγάλος μου αδερφός και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι μας. Δεν ξέρω πότε, αλλά είμαι σίγουρος».
Για τον Δημήτρη Ιτούδη
Δ. Γιαννακόπουλος: «Επηρέασε τον κόουτς να φύγει και πολλούς αθλητές να φύγουν. Μου τα έχουν μεταφέρει αυτά αθλητές. Τους έλεγε ότι θα χρεοκοπήσουμε, ότι δεν θα τους πληρώσουμε… Έτυχε πέρσι να έχουμε κάποιες καθυστερήσεις. Ο κ. Ιτούδης το εξέλαβε διαφορετικά και δυστυχώς έπεισε τον κόουτς. Είμαι βέβαιος πως αν ο κ. Ομπράντοβιτς δεν είχε δίπλα του αυτό το διαλυτικό στοιχείο που λέγεται Δημήτρης Ιτούδης, θα ήταν ακόμη μαζί μας, θα είχε πάρει και τη φετινή Ευρωλίγκα και η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Δεν μετανιώνω, δεν στενοχωριέμαι, με τον Αργύρη έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία, οι κούπες αποδεικνύουν και τους καρπούς, αλλά θα ήθελα να ήταν ακόμη μαζί μας ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα είναι πάντα ανοιχτή η πόρτα της ομάδας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να συνεργαστούμε γιατί με τον Αργύρη έχουμε πετύχει πολλά και είμαι βέβαιος πως θα πετύχουμε και περισσότερο. Για τον Δημήτρη Ιτούδη, όμως, η πόρτα είναι ερμητικά κλειστή. Για πάντα».
Για το αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να ξεπεράσει τα 8 Ευρωπαϊκά της Ρεάλ Μαδρίτης
Π. Γιαννακόπουλος: «Βεβαίως και μπορεί να ξεπεράσει τα οκτώ της Ρεάλ. Ασυζητητί ναι. Επιθυμία όλων μας είναι αυτό».
Δ. Γιαννακόπουλος: «Σίγουρα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τα φτάσουμε. Θα είναι σε δύο, σε τρία, σε πέντε χρόνια; Δεν είναι στόχος ζωής, αλλά παραγοντικής καριέρας. Όσο έχω τη στήριξη του πατέρα, του θείου και της οικογένειάς μου, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα».
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν έκρυψε πως δεν είχε πρόθεση να ασχοληθεί με την ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά δεν ήθελε να αφήσει ακέφαλη και στη μοίρα της την ομάδα. «Δεν ήταν κάτι που ήθελα, αλλά το έφεραν έτσι τα πράγματα που ήταν αναπόφευκτο. Δεν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να μείνει ακέφαλος. Ακούγοντας τον πατέρα και το θείο μου ότι κουράστηκαν και ήθελαν να αποχωρήσουν, προσπάθησα να βρω κάποιον συνεχιστή, δεν βρήκα, οπότε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε τον Παναθηναϊκό να γίνει ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, να πέσει στη Γ’ Εθνική. Τα μοντέλα της πολυμετοχικότητας, τα μοντέλα που οι φίλαθλοι αναλαμβάνουν μια ομάδα, δεν πετυχαίνουν. Δυστυχώς το μόνο μοντέλο που πετυχαίνει είναι του ανθρώπου που έχει τρέλα», τόνισε.
Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Π. Γιαννακόπουλος: «Ο κ. Ομπράντοβιτς έφυγε για να βρει ελεύθερο δρόμο να κάνει αυτά που νομίζει εκείνος. Για τον Παναθηναϊκό νομίζω ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει τελειώσει. Είναι επαγγελματίας και βρήκε κάτι καλύτερο, κατά τη γνώμη του. Επέλεξε το δρόμο της αποχώρησης, με γεια του με χαρά του. Καλή του τύχη. Δυστυχώς επηρεάστηκαν και κάποιοι παίκτες και αποχώρησαν. Ενώ δεν έπρεπε. Γιατί ο προπονητής έφυγε, αλλά ο Παναθηναϊκός παραμένει».
Δ. Γιαννακόπουλος: «Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που θα διαφωνήσω με τον πατέρα μου. Ο κ. Ομπράντοβιτς είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή έχουμε τον δεύτερο καλύτερο προπονητή της Ευρώπης. Θα ήταν χαρά μου και είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα ξανασυνεργαστούμε. Ο Παναθηναϊκός είναι το σπίτι του, εγώ τον αγαπάω, είναι ο μεγάλος μου αδερφός και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι μας. Δεν ξέρω πότε, αλλά είμαι σίγουρος».
Για τον Δημήτρη Ιτούδη
Δ. Γιαννακόπουλος: «Επηρέασε τον κόουτς να φύγει και πολλούς αθλητές να φύγουν. Μου τα έχουν μεταφέρει αυτά αθλητές. Τους έλεγε ότι θα χρεοκοπήσουμε, ότι δεν θα τους πληρώσουμε… Έτυχε πέρσι να έχουμε κάποιες καθυστερήσεις. Ο κ. Ιτούδης το εξέλαβε διαφορετικά και δυστυχώς έπεισε τον κόουτς. Είμαι βέβαιος πως αν ο κ. Ομπράντοβιτς δεν είχε δίπλα του αυτό το διαλυτικό στοιχείο που λέγεται Δημήτρης Ιτούδης, θα ήταν ακόμη μαζί μας, θα είχε πάρει και τη φετινή Ευρωλίγκα και η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Δεν μετανιώνω, δεν στενοχωριέμαι, με τον Αργύρη έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία, οι κούπες αποδεικνύουν και τους καρπούς, αλλά θα ήθελα να ήταν ακόμη μαζί μας ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα είναι πάντα ανοιχτή η πόρτα της ομάδας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να συνεργαστούμε γιατί με τον Αργύρη έχουμε πετύχει πολλά και είμαι βέβαιος πως θα πετύχουμε και περισσότερο. Για τον Δημήτρη Ιτούδη, όμως, η πόρτα είναι ερμητικά κλειστή. Για πάντα».
Αυτο το δευτερος καλυτερος προπονητης της Ευρωπης δεν μου καθεται καλα. 
Οσο για τον Ιτουδη, τι να πω δεν ξερω. Συμπαθητικος τοσα χρονια, δεν μπορω να το πιστεψω. Και επισης η κατηγορηματικη δηλωση οτι ο Ζοτς εχει τελειωσει για τον Παναθηναικο απο τον Παυλο.
Οσο για τον Ιτουδη, τι να πω δεν ξερω. Συμπαθητικος τοσα χρονια, δεν μπορω να το πιστεψω. Και επισης η κατηγορηματικη δηλωση οτι ο Ζοτς εχει τελειωσει για τον Παναθηναικο απο τον Παυλο.
Απαράδεκτες οι δηλώσεις του Παύλου για τον Ομπράντοβιτς αλλά τι να κάνουμε που έχει γεράσει και έχει γίνει πιο γκρινιάρης. Ακόμα χειρότερες του ΔΓ για τον Ιτούδη. Μόνο ντροπή έχω να πω. Αν κάτι μας χαρακτήριζε όλα αυτά τα χρόνια είναι οι άριστες σχέσεις που είχαμε σχεδόν με όλους όσους έφυγαν απ' την ομάδα. Και ειδικά σε ανθρώπους που πρόσφεραν επί 13 χρόνια και έδωσαν τα πάντα για την ομάδα. Τώρα κατόπιν εορτής ρίχνει ευθύνες από 'δω κι από 'κει (πρώτα ήταν ο Λώτσος μετά ο Ιτούδης κατόπιν ο Θανάσης!) χωρίς να κοιτάει τις δικές του. Τέλος πάντων καλά να 'ναι να κάνει την τρέλα του αλλά γλίψιμο μην περιμένει.
Για τον Βασίλη Σπανούλη
Δ. Γιαννακόπουλος: «Για μένα είναι ο πιο υπερεκτιμημένος παίκτης στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει καμία στενοχώρια που έφυγε από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό. Ήταν στο χέρι του Παναθηναϊκού να τον κρατήσει. Ήταν μια απόφαση του κ. Ομπράντοβιτς και του βγάζω το καπέλο γι αυτό. Πολύ καλά έκανε. Είναι αστείο να συγκρίνουμε τον Διαμαντίδη με τον Σπανούλη. Είναι ασύγκριτα πράγματα. Μιλάμε για τον κορυφαίο αθλητή που έχει βγει εδώ και χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και έναν καλό επιθετικό παίκτη».
Για την Ευρωλίγκα του Ολυμπιακού
Π. Γιαννακόπουλος: «Αν έχει γίνει σε αθλητικά πλαίσια, πολλά συγχαρητήρια, 100 φορές»,
Δ. Γιαννακόπουλος: «Ό,τι είπε ο πατέρας μου με καλύπτει. Αν έγινε σε αθλητικά πλαίσια, συγχαρητήρια. Πολλά έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό και ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει επίσημη θέση. Δεν ξέρω», ενώ για το πώς ένιωσε όταν κατακτούσε τον τίτλο στο Λονδίνο, είπε: «Ως Έλληνας ήμουν περήφανος, ως Παναθηναϊκός πολύ στενοχωρημένος. Η χαρά για την Ελλάδα, όμως, υπερίσχυσε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά η πατρίδα μας».
Υ.Γ. Οσο κι αν τους εκτιμω, τελευταια δεν μου αρεσουν οι δηλωσεις και απο τους 3 Γιαννακοπουλους. Οι Αγγελοπουλοι ειναι πιο μαγκες στις δηλωσεις τους. Πανω απο ολα σεβασμος στην ιστορια, αυτο μονο...
Δ. Γιαννακόπουλος: «Για μένα είναι ο πιο υπερεκτιμημένος παίκτης στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει καμία στενοχώρια που έφυγε από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό. Ήταν στο χέρι του Παναθηναϊκού να τον κρατήσει. Ήταν μια απόφαση του κ. Ομπράντοβιτς και του βγάζω το καπέλο γι αυτό. Πολύ καλά έκανε. Είναι αστείο να συγκρίνουμε τον Διαμαντίδη με τον Σπανούλη. Είναι ασύγκριτα πράγματα. Μιλάμε για τον κορυφαίο αθλητή που έχει βγει εδώ και χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και έναν καλό επιθετικό παίκτη».
Για την Ευρωλίγκα του Ολυμπιακού
Π. Γιαννακόπουλος: «Αν έχει γίνει σε αθλητικά πλαίσια, πολλά συγχαρητήρια, 100 φορές»,
Δ. Γιαννακόπουλος: «Ό,τι είπε ο πατέρας μου με καλύπτει. Αν έγινε σε αθλητικά πλαίσια, συγχαρητήρια. Πολλά έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό και ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει επίσημη θέση. Δεν ξέρω», ενώ για το πώς ένιωσε όταν κατακτούσε τον τίτλο στο Λονδίνο, είπε: «Ως Έλληνας ήμουν περήφανος, ως Παναθηναϊκός πολύ στενοχωρημένος. Η χαρά για την Ελλάδα, όμως, υπερίσχυσε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά η πατρίδα μας».
Υ.Γ. Οσο κι αν τους εκτιμω, τελευταια δεν μου αρεσουν οι δηλωσεις και απο τους 3 Γιαννακοπουλους. Οι Αγγελοπουλοι ειναι πιο μαγκες στις δηλωσεις τους. Πανω απο ολα σεβασμος στην ιστορια, αυτο μονο...
Η κατάσταση έχει ξεφύγει και είναι φοβερό εκτός των άλλων το πόσα ψέματα μπορεί να βγει και να πει ο κύριος Γιαννακόπουλος Δημήτρης όσο εξώφθαλμα και να είναι.
Δηλαδή τα ψέματα που λέει είναι του τύπου είναι η ώρα 12 το βράδυ και πρσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μέρα.Πραγματικά επική προσπάθεια χρειάζεται για να μπορείς να δηλώνεις τέτοια πράγματα.
Είναι φοβερό πραγματικά πως μπορεί να το κάνει αυτό που κάνει.
Δηλαδή τα ψέματα που λέει είναι του τύπου είναι η ώρα 12 το βράδυ και πρσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μέρα.Πραγματικά επική προσπάθεια χρειάζεται για να μπορείς να δηλώνεις τέτοια πράγματα.
Είναι φοβερό πραγματικά πως μπορεί να το κάνει αυτό που κάνει.
Κατάντια για τον σύλλογο του Παναθηναϊκού αυτός ο τύπος.
Τίποτα άλλο.
Τίποτα άλλο.
Οι Γιαννακόπουλοι μας δουλεύουν , πατέρας & γιός. "Πατάνε" στην αγάπη του κόσμου για την όντως καταλυτική προσφορά τους στην ομάδα και λένε (και κάνουν) ότι θέλουν
Ο Παύλος έχει ξεκουτιάνει εντελώς και δεν ξέρει τι του γίνεται. Για τον ...διάδοχο τα έχουμε πει
Ο Παύλος έχει ξεκουτιάνει εντελώς και δεν ξέρει τι του γίνεται. Για τον ...διάδοχο τα έχουμε πει
QUOTE(Zoys @ Jul 1 2013, 13:45 )
Κατάντια για τον σύλλογο του Παναθηναϊκού αυτός ο τύπος.
Τίποτα άλλο.
Τίποτα άλλο.
Επίδειξη δύναμης είναι πρωτογενώς.Απο εκεί και πέρα οι άλλοι χαρακτηρισμοί έρχονται δεύτεροτριτοι.Όταν μπαίνεις με έναν στρατό και κατακτάς ένα ξένο έδαφος είσαι πρώτα κατακτητής και ύστερα σφαγέας αν ταυτόχρονα έχεις προκαλέσει γεννοκτονία
Έτσι είναι η φάση στο ελληνικό μπάσκετ και θα συνεχιστεί.Όσο έυκολο είναι να πετυχαίνει ο μπασκετικός παο εντός των συνόρων άλλο τόσο εύκολο θα είναι και η επίδειξη της επιτυχίας...
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 14:53 )
Έτσι είναι η φάση στο ελληνικό μπάσκετ και θα συνεχιστεί.Όσο έυκολο είναι να πετυχαίνει ο μπασκετικός παο εντός των συνόρων άλλο τόσο εύκολο θα είναι και η επίδειξη της επιτυχίας...
Στο μπάσκετ παίζουν δύο ομάδες πάντα......είναι και θέμα αντίστασης του αντιπάλου η ''εύκολη'' επιτυχία της κάθε ομάδας...όπως έγινε πέρυσι ένα πράγμα....
QUOTE(kostas b @ Jul 1 2013, 16:01 )
Στο μπάσκετ παίζουν δύο ομάδες πάντα......είναι και θέμα αντίστασης του αντιπάλου η ''εύκολη'' επιτυχία της κάθε ομάδας...όπως έγινε πέρυσι ένα πράγμα....
Το βλέπω κάπως διαφορετικά.Για τον ένα είναι τεράστια επιτυχία το να κατακτήσει τίτλο εδώ ενώ για τον άλλο η μη κατάκτηση είναι αντίστοιχα τεράστια αποτυχία.Πέρσι ας πούμε που το πήρε ο ολυμπιακός έπρεπε να υπερβάλει τον εαυτό του απο 2 φορές και πάνω.
Εδώ έβλεπα ένα στατιστικό που έλεγε πως ο παο στα play offs έχει κοντά 35 συνεχείς νίκες στην έδρα του.Τριάντα πέντε(35!!).Την τελευταία φορά που θυμάμαι να έχασε ήταν απο το περιστέρι και έγινε της κακομοίρας.Έπεσε πολύ ξύλο.Επομένως με τέτοια παράδοση δεν είναι δα και τεράστια επιτυχία να έχεις τα σκήπτρα.Είναι γεγονός όμως μεγάλων διαστάσεων όταν συμβαίνει το αντίθετο.
Περιέργως και ο ομπράντοβιτς πήρε το πρώτο του εγχώριο πρωτάθλημα στον παο,και ο πεδουλάκης τον πρώτο τίτλο της καριέρας του εκεί.Ο ένας έδειξε τα διαπιστευτήριά του στην ευρωλίγκα,ο άλλος είναι στο αντερ κονστράξιον.Άν ο ζοτς έμενε με τα πρωταθλήματα δεν θα είχε το μύθο που έχει τώρα όμως.Άπλά στις κακές χρονιές της γιουρολιγκ του έδιναν μια ανάσα οξυγόνου.Με τη φιάλη βέβαια να είναι δίπλα του και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να την χρησιμοποιήσει.
QUOTE(kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:10 )
Περιέργως και ο ομπράντοβιτς πήρε το πρώτο του εγχώριο πρωτάθλημα στον παο,και ο πεδουλάκης τον πρώτο τίτλο της καριέρας του εκει
Που ηταν το περιεργο?Τελικους με τον αδυναμο Παοκ επαιξε το 2000,αλλα και ειχε παρει πρωταθλημα με την παρτιζαν το 93,δεν ηταν ο πρωτος εγχωριος.Πολυ flame ρε κωστα..
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:10 )
Το βλέπω κάπως διαφορετικά.Για τον ένα είναι τεράστια επιτυχία το να κατακτήσει τίτλο εδώ ενώ για τον άλλο η μη κατάκτηση είναι αντίστοιχα τεράστια αποτυχία.Πέρσι ας πούμε που το πήρε ο ολυμπιακός έπρεπε να υπερβάλει τον εαυτό του απο 2 φορές και πάνω.
Δεν το βλέπω έτσι...εμείς υπερβάλαμε τον εαυτό μας 2 φορές και πάνω (με γερασμένη και μπουχτισμένη ομάδα) και πάλι το χάσαμε απλά γιατί ήσασταν καλύτεροι...επίσης η έλλειψη τίτλων και οι απόψεις των δημοσιοκάφρων και ΜΜΕ είναι που διαμορφώνουν αυτές τις αντιλήψεις....εννοείται πως αν μία ομάδα έχει καιρό να πάρει τίτλο, φαίνεται μεγάλη επιτυχία όταν το κάνει...αντίθετα μια ομάδα που κατακτά συχνά τίτλους, όταν δεν το κάνει είναι αποτυχία..αν η κατάκτηση τίτλων γινόταν κάθε χρονιά με διαφορετικό ρόστερ, προπονητή και σταφ τότε να δεχθώ πως κάτι περίεργο συμβαίνει....αλλά όταν ο αντίπαλος αντικειμενικά δεν είναι άξιος να το πάρει (λόγω προπονητή, χημείας, παικτών και ομάδας γενικότερα κλπ) και αντιμετωπίζει κάποιον με winning mentality τότε το πιο φυσιολογικό είναι να γίνει αυτό που έγινε...
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:10 )
Εδώ έβλεπα ένα στατιστικό που έλεγε πως ο παο στα play offs έχει κοντά 35 συνεχείς νίκες στην έδρα του.Τριάντα πέντε(35!!).Την τελευταία φορά που θυμάμαι να έχασε ήταν απο το περιστέρι και έγινε της κακομοίρας.Έπεσε πολύ ξύλο.Επομένως με τέτοια παράδοση δεν είναι δα και τεράστια επιτυχία να έχεις τα σκήπτρα.Είναι γεγονός όμως μεγάλων διαστάσεων όταν συμβαίνει το αντίθετο.
Καλώς ή κακώς δεν είμαστε το NBA ή οποιαδήποτε άλλη λίγκα στον κόσμο όπου το επίπεδο είναι πιο ανεβασμένο σε όλες τις ομάδες....οποτεδήποτε χάνει μία ισχυρή ομάδα στην έδρα της (και ο Ολυμπιακός) γίνεται ο κακός χαμός, τώρα για το ξύλο που λες δεν το θυμάμαι ειλικρινά...
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:10 )
Περιέργως και ο ομπράντοβιτς πήρε το πρώτο του εγχώριο πρωτάθλημα στον παο,και ο πεδουλάκης τον πρώτο τίτλο της καριέρας του εκεί.Ο ένας έδειξε τα διαπιστευτήριά του στην ευρωλίγκα,ο άλλος είναι στο αντερ κονστράξιον.Άν ο ζοτς έμενε με τα πρωταθλήματα δεν θα είχε το μύθο που έχει τώρα όμως.
μιλάμε για τον κορυφαίο προπονητή στην ευρώπη...δεν το θεωρώ δα και τρελή έκπληξη που πήρε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά...επίσης εντάξει, ο Πεδου πήρε στην πρώτη του χρονιά πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό.....και? τον Μπαρτζώκα αντιμετώπιζε όχι τον Πόποβιτς.....εκτός και αν πιστεύεις μέσα σου πως λόγω απόδοσης το αξίζατε φέτος......
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:10 )
Άπλά στις κακές χρονιές της γιουρολιγκ του έδιναν μια ανάσα οξυγόνου.Με τη φιάλη βέβαια να είναι δίπλα του και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να την χρησιμοποιήσει.
δηλαδή τις χρονιές που πήρε ο Ζοτς μόνο το πρωτάθλημα δεν το άξιζε επειδή ΔΕΝ πήρε την ευρωλίγκα?
QUOTE(επαθα λαστιχο @ Jul 1 2013, 16:27 )
Που ηταν το περιεργο?Τελικους με τον αδυναμο Παοκ επαιξε το 2000,αλλα και ειχε παρει πρωταθλημα με την παρτιζαν το 93,δεν ηταν ο πρωτος εγχωριος.Πολυ flame ρε κωστα..
Και μετά τα πήρε όλα.Απο εκεί που σε 10 χρόνια καριέρας δεν είχε πάρει κανένα(δεν θυμάμαι αν το πήρε με την παρτίζαν αλλά δεν το αμφισβητώ),μετά τα σάρωσε όλα στο ελληνικό πρωτάθλημα.Με τους πάντες αντίπαλους,με ομάδες να αλλάζει,με καινούριους παίχτες ανα σεζόν.
QUOTE(kostas b @ Jul 1 2013, 16:55 )
Δεν το βλέπω έτσι...εμείς υπερβάλαμε τον εαυτό μας 2 φορές και πάνω (με γερασμένη και μπουχτισμένη ομάδα) και πάλι το χάσαμε
μιλάμε για τον κορυφαίο προπονητή στην ευρώπη...δεν το θεωρώ δα και τρελή έκπληξη που πήρε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά...επίσης εντάξει, ο Πεδου πήρε στην πρώτη του χρονιά πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό.....και? τον Μπαρτζώκα αντιμετώπιζε όχι τον Πόποβιτς.....εκτός και αν πιστεύεις μέσα σου πως λόγω απόδοσης το αξίζατε φέτος......
δηλαδή τις χρονιές που πήρε ο Ζοτς μόνο το πρωτάθλημα δεν το άξιζε επειδή ΔΕΝ πήρε την ευρωλίγκα?
μιλάμε για τον κορυφαίο προπονητή στην ευρώπη...δεν το θεωρώ δα και τρελή έκπληξη που πήρε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά...επίσης εντάξει, ο Πεδου πήρε στην πρώτη του χρονιά πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό.....και? τον Μπαρτζώκα αντιμετώπιζε όχι τον Πόποβιτς.....εκτός και αν πιστεύεις μέσα σου πως λόγω απόδοσης το αξίζατε φέτος......
δηλαδή τις χρονιές που πήρε ο Ζοτς μόνο το πρωτάθλημα δεν το άξιζε επειδή ΔΕΝ πήρε την ευρωλίγκα?
Καλύτερος προπονητής θεωρούταν και πριν έρθει χωρίς πρωταθλήματα κιόλας.με κύπελλα εγχώρια σε ρεαλ και μπενετόν.
Ο πεδουλάκης δεν αντιμετώπιζε τον πόποβιτς αλλά τον δις πρωταθλητή ευρώπης.Κάτι που όπως φάνηκε δεν είχε καμιά σημασία στο ελληνικό πρωτάθλημα.Εξάλλου ο ολυμπιακός απο τότε που ανελαβαν οι αγγελόπουλοι,στην ευρωλίγκα βρίσκεται σε μια ισορροπία με τον παο.Είτε σε κατακτήσεις,είτε σε συμμετοχές σε f4.Ακόμα και σε συνολικές νίκες.Στο ελληνικό πρωτάθλημα όμως όχι μόνο δεν υπάρχει ισορροπία αλλά όπως όλα δείχνουν η ευρωλίγκα δεν διαταρράσει καν την όποια ιδιότυπη ισορροπία του πρωταθλήματος εδώ.
Και όχι δεν πιστεύω πως σε απόλυτο βαθμό,τις χρονιές που ο ζοτς αποτύγχανε στην ευρωλίγκα δεν άξιζε το εγχώριο πρωτάθλημα γιατί όσον αφορά τον παο δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας.Αντιθέτως μπορεί το 2007 για παράδειγμα που ο παο κατέκτησε την ευρωλίγκα,ο ολυμπιακός να παρουσιάστηκε σε καλύτερη κατάσταση στους τελικούς αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάλι ίδιο.
Επίσης είναι γεγονός ότι ο ΠΑΟ δεν είχε ποτέ καλή χρονιά αντίστοιχη του ΟΣΦΠ απο πλευράς τραυματισμών μετά απο κατάκτηση Ευρωλίγκας.
Όπως και γεγονός είναι ότι μας είχατε φάει τα αυτιά για το χαμηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια που μόλις έγινε κόκκινη ξαφνικά εξαφανίστηκαν και οι συζητήσεις και ακούγαμε μόνο για μεγάλες μαγκιές.
Ο Πεδουλάκης κέρδισε 2 εγχώρια τρόπαια απο τον ΟΣΦΠ του Μπαρτζώκα ο οποίος κατέκτησε 1 Ευρωλίγκα κάτι εβδομάδες πριν.
Όπως και γεγονός είναι ότι μας είχατε φάει τα αυτιά για το χαμηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια που μόλις έγινε κόκκινη ξαφνικά εξαφανίστηκαν και οι συζητήσεις και ακούγαμε μόνο για μεγάλες μαγκιές.
Ο Πεδουλάκης κέρδισε 2 εγχώρια τρόπαια απο τον ΟΣΦΠ του Μπαρτζώκα ο οποίος κατέκτησε 1 Ευρωλίγκα κάτι εβδομάδες πριν.
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 16:29 )
Καλύτερος προπονητής θεωρούταν και πριν έρθει χωρίς πρωταθλήματα κιόλας.με κύπελλα εγχώρια σε ρεαλ και μπενετόν.
Ο πεδουλάκης δεν αντιμετώπιζε τον πόποβιτς αλλά τον δις πρωταθλητή ευρώπης.Κάτι που όπως φάνηκε δεν είχε καμιά σημασία στο ελληνικό πρωτάθλημα.Εξάλλου ο ολυμπιακός απο τότε που ανελαβαν οι αγγελόπουλοι,στην ευρωλίγκα βρίσκεται σε μια ισορροπία με τον παο.Είτε σε κατακτήσεις,είτε σε συμμετοχές σε f4.Ακόμα και σε συνολικές νίκες.Στο ελληνικό πρωτάθλημα όμως όχι μόνο δεν υπάρχει ισορροπία αλλά όπως όλα δείχνουν η ευρωλίγκα δεν διαταρράσει καν την όποια ιδιότυπη ισορροπία του πρωταθλήματος εδώ.
Ο πεδουλάκης δεν αντιμετώπιζε τον πόποβιτς αλλά τον δις πρωταθλητή ευρώπης.Κάτι που όπως φάνηκε δεν είχε καμιά σημασία στο ελληνικό πρωτάθλημα.Εξάλλου ο ολυμπιακός απο τότε που ανελαβαν οι αγγελόπουλοι,στην ευρωλίγκα βρίσκεται σε μια ισορροπία με τον παο.Είτε σε κατακτήσεις,είτε σε συμμετοχές σε f4.Ακόμα και σε συνολικές νίκες.Στο ελληνικό πρωτάθλημα όμως όχι μόνο δεν υπάρχει ισορροπία αλλά όπως όλα δείχνουν η ευρωλίγκα δεν διαταρράσει καν την όποια ιδιότυπη ισορροπία του πρωταθλήματος εδώ.
οι προπονητές δεν αντιμετωπίζουν ποτέ τους παίκτες....οι προπονητές αντιμετωπίζουν προπονητές και οι παίκτες παίκτες.....και ο Ολυμπιακός είναι δις πρωταθλητής ευρώπης με άλλο προπονητή και έτοιμο ρόστερ από την περσινή χρονιά....με την ίδια λογική πάντως, μπορούμε να πούμε και πως ο Μπαρτζώκας αντιμετώπισε τον εξάκις πρωταθλητή ευρώπης Παναθηναϊκό και έχασε....απλά δεν στέκει τέτοια σύγκριση...
ο ολυμπιακός δύο φορές πήρε ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια, τη μία φορά πήρε και το πρωτάθλημα...την άλλη δεν το πήρε γιατί έπαιξε χειρότερα από τον αντίπαλο.....το δείγμα είναι μικρό...αν ο Ολυμπιακός πάρει άλλες 6 ευρωλίγκες τα επόμενα χρόνια και σε ΚΑΜΙΑ χρονιά ΔΕΝ πάρει το πρωτάθλημα τότε θα μπορούμε να πούμε αξιόπιστα πως κάτι παίζει.....
Εγώ πάντως δεν βλέπω τίποτα τόσο κακό στην συνέντευξη για συγκριμένους λόγους...
1.Η άποψή πχ του ΔΓ για τον Σπανούλη είναι απόλυτα σεβαστή και δεν νομίζω οτι είναι προκλητικό.Ο καθένας έχει άποψη για παίκτες
2.Η άποψη του Παύλου για τον Ζότς πάλι είναι σεβαστή(μπορεί να μην ξεκουτιάνει όπως λένε κάποιοι)γιατί απλά ο Παύλος μπορεί μετά απο τόσα χρόνια να εκφράσει την άποψη του(που φυσικά δεν σημαίνει οτι είναι σωστή)για μια συνεργασία και για το τέλος της μετά απο τόσα χρόνια όπως αντίστοιχα μπορεί να κάνει και ο Ζότς.Ο Δημήτρης έχει την δική του άποψη.
3.Τα λεγόμενα του ΔΓ για Λώτσο και Ιτούδη δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύουν και φυσικά δεν μπορώ να πω ψεύτη τον Γιαννακόπουλο.Όσο και να μας ενοχλεί να αποκαλεί διαλυτικό στοιχείο τον Ιτούδη μπορεί να έχει και δίκιο.Και ο Ομπράντοβιτς μιλούσε εναντίον του Σπανούλη όμως δεν έβλεπα να λέμε οτι δεν σέβεται τον παίκτη.Εάν ισχύουν αυτα΄για τον Ιτούδη είναι πραγματικά κρίμα γιατι μου είναι πολύ συμπαθής.
4.Για την Ευρωλίγκα φέτος και για το ντόπινγκ φυσικά και δεν μου αρέσουν οι σκιές που υπάρχουν,ακόμα κι αν είναι ψέματα του ΔΓ όπως λένε πολλοί αλλά οι Αγγελόπουλοι ειναι αλήθεια πως δεν έχουν αντιδράσει καθόλου στο θέμα και ίσως θα έπρεπε να το έχουν κάνει άμεσα οταν τέθηκε το θέμα του αντιντόπινγκ κοντρόλ.
1.Η άποψή πχ του ΔΓ για τον Σπανούλη είναι απόλυτα σεβαστή και δεν νομίζω οτι είναι προκλητικό.Ο καθένας έχει άποψη για παίκτες
2.Η άποψη του Παύλου για τον Ζότς πάλι είναι σεβαστή(μπορεί να μην ξεκουτιάνει όπως λένε κάποιοι)γιατί απλά ο Παύλος μπορεί μετά απο τόσα χρόνια να εκφράσει την άποψη του(που φυσικά δεν σημαίνει οτι είναι σωστή)για μια συνεργασία και για το τέλος της μετά απο τόσα χρόνια όπως αντίστοιχα μπορεί να κάνει και ο Ζότς.Ο Δημήτρης έχει την δική του άποψη.
3.Τα λεγόμενα του ΔΓ για Λώτσο και Ιτούδη δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύουν και φυσικά δεν μπορώ να πω ψεύτη τον Γιαννακόπουλο.Όσο και να μας ενοχλεί να αποκαλεί διαλυτικό στοιχείο τον Ιτούδη μπορεί να έχει και δίκιο.Και ο Ομπράντοβιτς μιλούσε εναντίον του Σπανούλη όμως δεν έβλεπα να λέμε οτι δεν σέβεται τον παίκτη.Εάν ισχύουν αυτα΄για τον Ιτούδη είναι πραγματικά κρίμα γιατι μου είναι πολύ συμπαθής.
4.Για την Ευρωλίγκα φέτος και για το ντόπινγκ φυσικά και δεν μου αρέσουν οι σκιές που υπάρχουν,ακόμα κι αν είναι ψέματα του ΔΓ όπως λένε πολλοί αλλά οι Αγγελόπουλοι ειναι αλήθεια πως δεν έχουν αντιδράσει καθόλου στο θέμα και ίσως θα έπρεπε να το έχουν κάνει άμεσα οταν τέθηκε το θέμα του αντιντόπινγκ κοντρόλ.
QUOTE(lakersdynasty @ Jul 1 2013, 17:35 )
Επίσης είναι γεγονός ότι ο ΠΑΟ δεν είχε ποτέ καλή χρονιά αντίστοιχη του ΟΣΦΠ απο πλευράς τραυματισμών μετά απο κατάκτηση Ευρωλίγκας.
Όπως και γεγονός είναι ότι μας είχατε φάει τα αυτιά για το χαμηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια που μόλις έγινε κόκκινη ξαφνικά εξαφανίστηκαν και οι συζητήσεις και ακούγαμε μόνο για μεγάλες μαγκιές.
Ο Πεδουλάκης κέρδισε 2 εγχώρια τρόπαια απο τον ΟΣΦΠ του Μπαρτζώκα ο οποίος κατέκτησε 1 Ευρωλίγκα κάτι εβδομάδες πριν.
Όπως και γεγονός είναι ότι μας είχατε φάει τα αυτιά για το χαμηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια που μόλις έγινε κόκκινη ξαφνικά εξαφανίστηκαν και οι συζητήσεις και ακούγαμε μόνο για μεγάλες μαγκιές.
Ο Πεδουλάκης κέρδισε 2 εγχώρια τρόπαια απο τον ΟΣΦΠ του Μπαρτζώκα ο οποίος κατέκτησε 1 Ευρωλίγκα κάτι εβδομάδες πριν.
αυτά τα λένε όσοι μάλλον έλεγαν πως η κατάκτηση ευρωλίγκας είναι προαπαιτούμενο για κατάκτηση πρωταθλήματος.Μην τους ακούς...
Πάντως μια χαρά τραυματισμούς είχαμε και φέτος.Στον παο μόνο τον τσαρτσαρή θυμάμαι τραυματία τις χρονιές μετά απο κατάκτηση αλλά αν απο το τοπ16 στην κατάκτηση είναι ένας τσαρτσαρής δρόμος τότε ένας ματσιγιάουσκας ή ένας νεστέροβιτς για παράδειγμα παίζει να μας πήγαινε μέχρι το δαχτυλίδι του nba...
QUOTE(TheReignman @ Jul 1 2013, 18:28 )
4.Για την Ευρωλίγκα φέτος και για το ντόπινγκ φυσικά και δεν μου αρέσουν οι σκιές που υπάρχουν,ακόμα κι αν είναι ψέματα του ΔΓ όπως λένε πολλοί αλλά οι Αγγελόπουλοι ειναι αλήθεια πως δεν έχουν αντιδράσει καθόλου στο θέμα και ίσως θα έπρεπε να το έχουν κάνει άμεσα οταν τέθηκε το θέμα του αντιντόπινγκ κοντρόλ.
άρα έχουμε μια ευρωλίγκα ντοπαρισμένη και τυχερή και άλλη μια ντοπαρισμένη(σκέτο).Για να το λέει ένας φαρμακοβιομήχανος (κατόπιν του πατρός του) κάτι θα ξέρει παραπάνω απο εμάς
Για θυμησέ μου μόνο ποιός ξεκίνησε τις σκιές ντόπινγκ στο οποίο πρέπει να τοποθετηθούν οι αγγελόπουλοι?
QUOTE(kseplenhs @ Jul 1 2013, 17:29 )
Και όχι δεν πιστεύω πως σε απόλυτο βαθμό,τις χρονιές που ο ζοτς αποτύγχανε στην ευρωλίγκα δεν άξιζε το εγχώριο πρωτάθλημα γιατί όσον αφορά τον παο δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας.Αντιθέτως μπορεί το 2007 για παράδειγμα που ο παο κατέκτησε την ευρωλίγκα,ο ολυμπιακός να παρουσιάστηκε σε καλύτερη κατάσταση στους τελικούς αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάλι ίδιο.
Συμφωνώ. Όπως έχει αναφερθεί ξανά πριν από μερικές εβδομάδες στο forum αυτό που έκανε φέτος ο Παναθηναϊκός στους τελικούς του Πρωταθλήματος πιθανότατα θα μπορούσε με παρόμοιες συνθήκες να καταφέρει και ο Ολυμπιακός το 2007 όταν και βρήκε αντίστοιχα τον ΠΑΟ ξεφουσκωμένο μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Αλλά όχι, τότε ο Πρωταθλητής Ευρώπης άξιζε τον "σεβασμό" των γκρι...
Σόρρυ για το οφ τόπικ, αλλά όταν διαβάζω ποστ σαν αυτό που ακολουθεί δεν αντέχω πραγματικά...
QUOTE(kostas b @ Jul 1 2013, 18:00 )
ο ολυμπιακός δύο φορές πήρε ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια, τη μία φορά πήρε και το πρωτάθλημα...την άλλη δεν το πήρε γιατί έπαιξε χειρότερα από τον αντίπαλο.....το δείγμα είναι μικρό...αν ο Ολυμπιακός πάρει άλλες 6 ευρωλίγκες τα επόμενα χρόνια και σε ΚΑΜΙΑ χρονιά ΔΕΝ πάρει το πρωτάθλημα τότε θα μπορούμε να πούμε αξιόπιστα πως κάτι παίζει.....
Τρομακτική λογική.
Καλά από παραδείγματα άλλο τίποτα....πέρσυ ας πούμε ο πρωταθλητής ευρώπης δεν ξεφούσκωνε με τίποτα και ποτέ ενώ φέτος μετά τον χαμό με το ντόπινγκ έφαγε 0-3 στο κεφάλι και ησύχασε....και γενικά αν συνεχίσουμε αυτή τη λόγικη θα καταλήξουμε ότι και το Πανεπιστήμιο Αθηνών είτε ντοπαρισμένο ήταν είτε είχε διαιτησία για να το πάρει τότε
Όσο για τις δηλώσεις....τώρα θα τους μάθετε τους πατήρ και υιό Γιαννακόπουλους....κανείς δεν συμφωνεί με αυτές....εγώ και εσύ μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε...εκείνοι αν και το πιστεύω ότι τα πιστεύουν,όχι δεν πρέπει να τις λένε τουλάχιστον δημόσια ΜΠΑΣ και δούμε ποτέ τελικούς χωρίς επεισόδια,με λίγα λόγια να πέσουν οι τόνοι....θα μπορούσαν ας πούμε να φορέσουν και οι 2 μπλουζάκια που να λένε ότι οι βολές στον 3ο τελικό ήταν 28-18 με προοπτική εξέλιξης
ΥΓ.Τα σόρρυ για το οφτόπικ να ισχύσουν και για μένα πλιζ
Όσο για τις δηλώσεις....τώρα θα τους μάθετε τους πατήρ και υιό Γιαννακόπουλους....κανείς δεν συμφωνεί με αυτές....εγώ και εσύ μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε...εκείνοι αν και το πιστεύω ότι τα πιστεύουν,όχι δεν πρέπει να τις λένε τουλάχιστον δημόσια ΜΠΑΣ και δούμε ποτέ τελικούς χωρίς επεισόδια,με λίγα λόγια να πέσουν οι τόνοι....θα μπορούσαν ας πούμε να φορέσουν και οι 2 μπλουζάκια που να λένε ότι οι βολές στον 3ο τελικό ήταν 28-18 με προοπτική εξέλιξης
ΥΓ.Τα σόρρυ για το οφτόπικ να ισχύσουν και για μένα πλιζ
QUOTE (Zoys @ Jul 1 2013, 18:03 )
Τρομακτική λογική.
λάθος κατάλαβες, δεν την ασπάζομαι τη λογική....την αντέγραψα από τον kseplenis για να του δείξω πόσο λανθασμένη είναι.....
επίσης από ότι έχω καταλάβει η όλη συζήτηση γίνεται για ένα πρωτάθλημα αυτό του 2007.....να δεχθώ έστω (για να πάει κάπου η συζήτηση δηλαδή) ότι το πήραμε λόγω διαιτησίας...
ανεξαρτήτως αυτού λοιπόν, γιατί μπήκαν στο σωρό και όλα τα άλλα πρωταθλήματα αυτή την περίοδο (2000 - 2013)?
ακόμα και αν υποθέσουμε πως αυτό του 2007 καταλήγει στον ολυμπιακό, δεν καταλαβαίνω που βασίζεται η λογική της φράσης "όσο εύκολα πετυχαίνει ο μπασκετικός παο εντός συνόρων,.....''
Ακόμα και οι εμφανίσεις του ΄΄ξεφουσκωμένου΄΄ Πάο το 2007 συγκρίνονται με το πτώμα που εμφανίστηκε στους φετινούς τελικούς;
QUOTE(kostas b @ Jul 1 2013, 19:22 )
λάθος κατάλαβες, δεν την ασπάζομαι τη λογική....την αντέγραψα από τον kseplenis για να του δείξω πόσο λανθασμένη είναι.....
επίσης από ότι έχω καταλάβει η όλη συζήτηση γίνεται για ένα πρωτάθλημα αυτό του 2007.....να δεχθώ έστω (για να πάει κάπου η συζήτηση δηλαδή) ότι το πήραμε λόγω διαιτησίας...
ανεξαρτήτως αυτού λοιπόν, γιατί μπήκαν στο σωρό και όλα τα άλλα πρωταθλήματα αυτή την περίοδο (2000 - 2013)?
επίσης από ότι έχω καταλάβει η όλη συζήτηση γίνεται για ένα πρωτάθλημα αυτό του 2007.....να δεχθώ έστω (για να πάει κάπου η συζήτηση δηλαδή) ότι το πήραμε λόγω διαιτησίας...
ανεξαρτήτως αυτού λοιπόν, γιατί μπήκαν στο σωρό και όλα τα άλλα πρωταθλήματα αυτή την περίοδο (2000 - 2013)?
Όχι δεν μιλάμε μόνο για το πρωτάθλημα του 07.Εγώ ακόμα και στο περσινό για παράδειγμα πιστεύω πως έγινε αρκούντος ικανοποιητική προσπάθεια να μην χαλάσει το σερί.Γι'αυτό και πιστεύω πως για τον ένα η κατάκτηση είναι ιστορική επιτυχία ενώ για τον άλλο η μή κατάκτηση,ιστορική αποτυχία.
Απλά εξηγώ πως απο τότε που οι αγγελόπουλοι ανέλαβαν ολοκληρωτικά την ομάδα,στην ευρωλίγκα υπάρχει ισορροπία ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα συνεχίζεται το σερί λες και ο άλλος παίζει ακόμα στον κορυδαλλό,λες και ακόμα το πνευμα του γκούλιας και του γιόσκο του καφετζιτς φοράει τη φανέλα...
QUOTE (kseplenhs @ Jul 1 2013, 18:27 )
Όχι δεν μιλάμε μόνο για το πρωτάθλημα του 07.Εγώ ακόμα και στο περσινό για παράδειγμα πιστεύω πως έγινε αρκούντος ικανοποιητική προσπάθεια να μην χαλάσει το σερί.Γι'αυτό και πιστεύω πως για τον ένα η κατάκτηση είναι ιστορική επιτυχία ενώ για τον άλλο η μή κατάκτηση,ιστορική αποτυχία.
Απλά εξηγώ πως απο τότε που οι αγγελόπουλοι ανέλαβαν ολοκληρωτικά την ομάδα,στην ευρωλίγκα υπάρχει ισορροπία ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα συνεχίζεται το σερί λες και ο άλλος παίζει ακόμα στον κορυδαλλό,λες και ακόμα το πνευμα του γκούλιας και του γιόσκο του καφετζιτς φοράει τη φανέλα...
Απλά εξηγώ πως απο τότε που οι αγγελόπουλοι ανέλαβαν ολοκληρωτικά την ομάδα,στην ευρωλίγκα υπάρχει ισορροπία ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα συνεχίζεται το σερί λες και ο άλλος παίζει ακόμα στον κορυδαλλό,λες και ακόμα το πνευμα του γκούλιας και του γιόσκο του καφετζιτς φοράει τη φανέλα...
κοίτα, έχω την αίσθηση πως το υπεραναλύουμε.....το περσινό πρωτάθλημα το πήρες.....τώρα, να καθόμαστε να μετράμε πόσο ήταν το μέγεθος της προσπάθειας που έγινε για να μην το πάρει ή ομάδα που τελικά το πήρε δε μου φαίνεται λογικό....σφυρίγματα υπήρξαν εκατέρωθεν και αυτό είναι σίγουρο απλά πέρυσι ήσουν καλύτερη ομάδα και το πήρες...
οι αγγελο με το που ανέλαβαν νόμιζαν πως ρίχνοντας δις θα έπαιρναν κατευθείαν τίτλους (απέναντι κιόλας στον Παναθηναϊκό της εποχής)....όπως είναι λογικό αυτό δε συνέβη γιατί κανείς ποτέ δεν αγόρασε τίτλους, όλοι τους κερδίζουν....
έπαθαν οι αγγελο και έμαθαν, έφεραν κανονικό προπονητή (Ντούντα), έφτιαξαν ΟΜΑΔΑ και πήραν τίτλους....
τα ίδια έπαθαν και οι γιαννακο στην αρχή....
QUOTE(kostas b @ Jul 1 2013, 19:38 )
κοίτα, έχω την αίσθηση πως το υπεραναλύουμε.....το περσινό πρωτάθλημα το πήρες.....τώρα, να καθόμαστε να μετράμε πόσο ήταν το μέγεθος της προσπάθειας που έγινε για να μην το πάρει ή ομάδα που τελικά το πήρε δε μου φαίνεται λογικό....σφυρίγματα υπήρξαν εκατέρωθεν και αυτό είναι σίγουρο απλά πέρυσι ήσουν καλύτερη ομάδα και το πήρες...
οι αγγελο με το που ανέλαβαν νόμιζαν πως ρίχνοντας δις θα έπαιρναν κατευθείαν τίτλους (απέναντι κιόλας στον Παναθηναϊκό της εποχής)....όπως είναι λογικό αυτό δε συνέβη γιατί κανείς ποτέ δεν αγόρασε τίτλους, όλοι τους κερδίζουν....
έπαθαν οι αγγελο και έμαθαν, έφεραν κανονικό προπονητή (Ντούντα), έφτιαξαν ΟΜΑΔΑ και πήραν τίτλους....
τα ίδια έπαθαν και οι γιαννακο στην αρχή....
οι αγγελο με το που ανέλαβαν νόμιζαν πως ρίχνοντας δις θα έπαιρναν κατευθείαν τίτλους (απέναντι κιόλας στον Παναθηναϊκό της εποχής)....όπως είναι λογικό αυτό δε συνέβη γιατί κανείς ποτέ δεν αγόρασε τίτλους, όλοι τους κερδίζουν....
έπαθαν οι αγγελο και έμαθαν, έφεραν κανονικό προπονητή (Ντούντα), έφτιαξαν ΟΜΑΔΑ και πήραν τίτλους....
τα ίδια έπαθαν και οι γιαννακο στην αρχή....
Και οι τούρκοι ρίχνουν λεφτά και όποτε περνάνε το τοπ16 φωταγωγείται η άγκυρα.Αντίστοιχα και οι ρώσικες πλην τσσκα.Ο ολυμπιακός και πριν τις 2 τελευταίες κατακτήσεις και f4 πήγαινε και μια χαρά παρουσία είχε.Δεν έχει σχέση ο ένας λεφτάς με τον άλλο
QUOTE(kseplenhs @ Jul 1 2013, 19:03 )
αυτά τα λένε όσοι μάλλον έλεγαν πως η κατάκτηση ευρωλίγκας είναι προαπαιτούμενο για κατάκτηση πρωταθλήματος.Μην τους ακούς...
Πάντως μια χαρά τραυματισμούς είχαμε και φέτος.Στον παο μόνο τον τσαρτσαρή θυμάμαι τραυματία τις χρονιές μετά απο κατάκτηση αλλά αν απο το τοπ16 στην κατάκτηση είναι ένας τσαρτσαρής δρόμος τότε ένας ματσιγιάουσκας ή ένας νεστέροβιτς για παράδειγμα παίζει να μας πήγαινε μέχρι το δαχτυλίδι του nba...
άρα έχουμε μια ευρωλίγκα ντοπαρισμένη και τυχερή και άλλη μια ντοπαρισμένη(σκέτο).Για να το λέει ένας φαρμακοβιομήχανος (κατόπιν του πατρός του) κάτι θα ξέρει παραπάνω απο εμάς
Για θυμησέ μου μόνο ποιός ξεκίνησε τις σκιές ντόπινγκ στο οποίο πρέπει να τοποθετηθούν οι αγγελόπουλοι?
Πάντως μια χαρά τραυματισμούς είχαμε και φέτος.Στον παο μόνο τον τσαρτσαρή θυμάμαι τραυματία τις χρονιές μετά απο κατάκτηση αλλά αν απο το τοπ16 στην κατάκτηση είναι ένας τσαρτσαρής δρόμος τότε ένας ματσιγιάουσκας ή ένας νεστέροβιτς για παράδειγμα παίζει να μας πήγαινε μέχρι το δαχτυλίδι του nba...
άρα έχουμε μια ευρωλίγκα ντοπαρισμένη και τυχερή και άλλη μια ντοπαρισμένη(σκέτο).Για να το λέει ένας φαρμακοβιομήχανος (κατόπιν του πατρός του) κάτι θα ξέρει παραπάνω απο εμάς
Για θυμησέ μου μόνο ποιός ξεκίνησε τις σκιές ντόπινγκ στο οποίο πρέπει να τοποθετηθούν οι αγγελόπουλοι?
Δεν μπορω να καταλαβω τι σας πειραξε στις δηλωσεις των Γιαννακοπουλεων...ισα ισα που σας εδωσαν και συγχαρητηρια για τις δυο ευρωλιγκες,το οτι ειπαν ''αν τις πηρε 100% δικαια'' σας πειραξε?αφου εσεις ειστε σιγουροι πως τις πηρατε 100% δικαια δεχτειτε τα συγχαρητηρια και πειτε και ευχαριστω...
Έχουμε τους πρόεδρους που μας αξίζουν λοιπόν αφού δεν μας ενοχλούν οι δηλώσεις αυτές...
QUOTE(kseplenhs @ Jul 1 2013, 19:03 )
αυτά τα λένε όσοι μάλλον έλεγαν πως η κατάκτηση ευρωλίγκας είναι προαπαιτούμενο για κατάκτηση πρωταθλήματος.Μην τους ακούς...
Πάντως μια χαρά τραυματισμούς είχαμε και φέτος.Στον παο μόνο τον τσαρτσαρή θυμάμαι τραυματία τις χρονιές μετά απο κατάκτηση αλλά αν απο το τοπ16 στην κατάκτηση είναι ένας τσαρτσαρής δρόμος τότε ένας ματσιγιάουσκας ή ένας νεστέροβιτς για παράδειγμα παίζει να μας πήγαινε μέχρι το δαχτυλίδι του nba...
Πάντως μια χαρά τραυματισμούς είχαμε και φέτος.Στον παο μόνο τον τσαρτσαρή θυμάμαι τραυματία τις χρονιές μετά απο κατάκτηση αλλά αν απο το τοπ16 στην κατάκτηση είναι ένας τσαρτσαρής δρόμος τότε ένας ματσιγιάουσκας ή ένας νεστέροβιτς για παράδειγμα παίζει να μας πήγαινε μέχρι το δαχτυλίδι του nba...
Ε αφού μόνο τον Τσαρτσα θυμάσαι και θεωρείς και ότι εσείς φέτος συγκριτικά μια χαρά τραυματισμούς είχατε, εγώ απο τη συζήτηση πήρα ότι χρειαζόμουν
Καλή συνέχεια...
This is a "lo-fi" version of our main content. To view the full version with more information, formatting and images, please click here.