Το 3ο παιχνίδι των τελικών της φετινής Α1 εκπληκτικό, ασύλληπτο. Είναι βέβαια ακόμη πρόσφατο, φρέσκο στη μνήμη και δεν μπορεί να αξιολογηθεί με βεβαιότητα η θέση του στην ιεράρχηση των κορυφαίων στιγμών που κατά καιρούς χαρακτήρισαν ελληνικούς τελικούς, αλλά είμαι σίγουρος πως όταν περάσει ο καιρός θα πάρει στις μνήμες όλων θέση εντονότατης ανάμνησης, μαζί με άλλα θρυλικά παιχνίδια... Έσκαψα λίγο το μυαλό μου για να θυμηθώ τελικούς με τόσο συγκλονιστική εξέλιξη, και το πρώτο παιχνίδι που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το πέμπτο παιχνίδι Άρη - ΠΑΟΚ του 1991...

O Άρης τη σεζόν 1990-1991 βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο. Έχοντας ήδη κατακτήσει 6 σερί πρωταθλήματα Ελλάδας, ο Αυτοκράτορας για πρώτη φορά μετά από 7 ή 8 νομίζω χρόνια ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη στο τιμόνι. Αντί για τον Ιωαννίδη το ...κουπί είχε αναλάβει να τραβήξει ως head coach ο μυθικός Λάζαρος Λέσιτς, μια φιγούρα που πραγματικά έμοιαζε βγαλμένη από σελίδες ξεκαρδιστικού κόμικ... Έχοντας επιλέξει ως πρώτο ξένο τον πρώην Bull Μπραντ Σέλλερς, έναν αλτικότατο, εντυπωσιακό, αλλά μαλθακό σέντερ που πιο πολύ θύμιζε σε όγκο, κίνηση και δύναμη "ελάκι" της τότε εποχής (δηλ αναιμικό, περιφερειακό "τριάρι") και ως δεύτερο ξένο τον (πρωταθλητή Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, στο Παρίσι με την Γιουγκοπλάστικα) Γκόραν Σόμπιν (δικαίωμα συμμετοχής ο "δεύτερος ξένος" είχε μόνο στο Πρωταθλητριών, έτσι έλεγαν τότε την Ευρωλίγκα), και χτυπημένος παράλληλα από τις εσωτερικές έριδες Γκάλη-Γιαννάκη, ο Άρης γρήγορα έχασε το ρυθμό του. Πήρε καθαρά λόγω φανέλας και πείρας τα 2 ματς κανονικής περιόδου από τον ΠΑΟΚ, που εκείνη τη χρονιά ήταν αξιολογότερος από ποτέ (ως τότε) με την προσθήκη του Κεν Μπάρλοου, πάουερ φόργουορντ της Μακάμπι επί σειρά ετών. Στην Ευρωλίγκα αποκλείστηκε, χάνοντας για πρώτη φορά το φ4 μετά από 3 συνεχείς συμμετοχές. Ο Λέσιτς απολύθηκε, ο ΠΑΟΚ φορμαριζόταν, και ο Άρης, τρίζοντας, έσερνε το απογοητευμένο σαρκίο του στους τελικούς, όπου όφειλε να υπερασπιστεί τον εγχώριο τίτλο του, και να κατακτήσει τον έβδομο συνεχόμενο. Τα μίντια τον έδιναν βέβαια απόλυτο φαβορί, ποτέ μην περιμένετε να ακούσετε διορατικές αναγνώσεις των τάσεων στα μίντια, δε συνέβαινε τότε, δε συμβαίνει ούτε και τώρα. Εκτός από την αίγλη του αήττητου δυνάστη ο Άρης είχε με το μέρος του και το σύστημα διεξαγωγής. Ξεκινούσε τους τελικούς με τις 2-0 νίκες της κανονικής περιόδου καβάτζα, με τη σειρά των τελικών να λήγει στις 4. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε όμως με συνοπτικές διαδικασίες τα δύο πρώτα πλέι οφ παιχνίδια, και έστειλε το σκορ στο 2-2...

Η Αυτοκρατορία μάλιστα φάνηκε να γκρεμίζεται οριστικά όταν δεκαπέντε δεύτερα πριν το τέλος του 5ου παιχνιδιού ο Κόρφας έστελνε τη διαφορά στους 4 πόντους υπέρ του "δικεφάλου".

Αμ δε...

Με ένα αστραπιαίο coast to coast ο Γιαννάκης μείωσε στους δυο... Με 9 δεύτερα να απομένουν ο έμπειρος Μπάρλοου ανέλαβε την επαναφορά της μπάλας... Και λάθεψε οικτρά, αφού ο Αγγελίδης μπήκε στην πορεία της και την έστειλε στα χέρια του Γκάλη. Οι έριδες και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα δυο ιερά τέρατα πάντα ανήκαν στην ημερήσια διάταξη, αλλά εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, τις στιγμές που ο Άρης, το δημιούργημά τους, κινδύνευε να χάσει τα σκήπτρα, όλα αυτά έσβησαν, και το ένστικτο της ομάδας, το ένστικτο του πρωταθλητή θριάμβευσε... Ο Νικ έκανε "μισή" διείσδυση στο ύψος του τριπόντου, σπλιτάροντας την μπάλα στον Γιαννάκη, που βρισκόταν ελάχιστα αριστερά και πίσω του, ενάμισι μέτρο περίπου από την γραμμή του τριπόντου. Ο Δράκος φυσικά δεν δίστασε... Τρίποντο με τη λήξη, αγκαλιές και χοροί, Γκα-Γιαν ένα κουβάρι, "η Αυτοκρατορία δεν θα έπεφτε ποτε", ο Άρης αποδείχτηκε "ανίκητος σε μια ακόμη δύσκολη μάχη"...

Φυσικά και η Δυναστεία του Άρη δεν ήταν παντοτινή, όπως μας φαινόταν εκείνη τη μέρα, μετά από αυτή την ανέλπιστη επιστροφή, ή, λίγες μέρες αργότερα, όταν, κερδίζοντας τον αποκαρδιωμένο ΠΑΟΚ στο 6ο παιχνίδι, κατακτούσε το 7ο συνεχόμενο τρόπαιό του. Η βραδιά εκείνη δεν αποτελούσε νέο ξεκίνημα, αλλά τον επιθανάτιο ρόγχο της πιο μεγάλης ίσως ομάδας που πέρασε ποτέ από την Α1... Την επόμενη χρονιά ο ΠΑΟΚ στεφόταν πρωταθλητής, νικώντας στον τελικό τον ...αναγεννημένο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, με την διάδοχη μεγάλη δύναμη του ελληνικού μπάσκετ να παίρνει το "βάπτισμα του πυρός"... Μια ολόκληρη εποχή έκλεινε, μια νέα ξεκινούσε... Το παιχνίδι εκείνο όμως έχει μείνει στις καρδιές και τις αναμνήσεις όλων σαν ένα από τα ομορφότερα και συγκλονιστικότερα που διεξήχθησαν ποτέ σε τελικούς Α1.

Γράφτηκε στην ιστορία με τον ίδιο πιθανότατα ένδοξο τρόπο που επιφυλάσσεται από το μέλλον στην απίστευτη μονομαχία της προηγούμενης Τετάρτης...

Βρίσκετε να έχουν κοινά οι δυο αυτές γκραν γκινιόλ αναμετρήσεις???

Και οι δυο πάντως έληξαν με 86-85...



http://www.youtube.com/watch?v=bGn-IOBNw2c

και φυσικά τα άπερκατ και τα κροσέ του Γκάλη με τον Μπάνε που ακολούθησαν...3 αγωνιστικές έκαστος εισέπραξαν για το επόμενο πρωτάθλημα.
Εκείνη η χρονιά είχε μια ακόμα μυθική εμφάνιση των 2 παικτών-ιερών τεράτων. Στο Πέζαρο με τη Σκαβολίνι , ο Άρης για να παίξει στο Φ4 χρειαζόταν νίκη με καμμιά 40άρα μέσα στην Ιταλία (μπορεί να ήταν και λιγότεροι οι πόντοι δε το θυμάμαι καλά)
Το παιχνίδι πήγαινε σε ρυθμούς 20άρας για τη Σκαβολίνι του ξιφία Μανίφικο , του Κόστα κλπ, ώσπου ο εγωισμός των 2 παικτών έκανε το μάτι τους να γυαλίσει. Γύρισαν το παιχνίδι , παρολίγο να το πάρουν , όλο το γήπεδο έδωσε standing ovation, μιλάμε για παιχνίδι - θρύλο παρά την ήττα και τον αποκλεισμό

Η φάση με το ξύλο Μπάνε-Γκάλη έγινε μετά από το 6ο παιχνίδι, αν θυμάμαι καλά.

Πω πω με συγκίνησες ρε συ... Τι ματσάρα ήταν κι αυτό το Σκαβολίνι - Άρης... Το πληγωμένο θρυλικό δίδυμο-θηρίο να αρνείται να υποκύψει, με περηφάνια, μεγαλοπρέπεια και ...τόνους ταλέντου!

Όντως ήταν στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς το ξυλύκι . Και φυσικά ποιός είχε μπει στη μέση και κόντεψε να τις φάει κι αυτός ? Ο Γιαννάκης...

όποιος έχει αρχείο αυτόν τον αγώνα με τη Σκαβολίνι "καταζητείται "

Stο 6ο παιχνιδι ηταν.Οριστε να σας φρεσκάρω τη μνημη:
http://youtube.com/watch?v=2C6EUVhofoU

(πλακα πλακα σκεφτομαι να ανοιξω ενα τοπικ με τα θρυλικα ξυλικια της Α1.. )

Αυτοι οι τελικοι ειναι οι πρωτες πρωτες μπασκετικες μου μνημες..

πωπω τι ξύλο ήταν αυτό; το είχα ξεχάσει σχεδόν αλλά το είχα δει το παιχνίδι τις έφαγε ο πρέλεβιτς αλλά πρόλαβε να ρίξει και αυτός κάμποσες
νικεφαλιν δεν θέλαμε 40 πόντους διαφορά στην σκαβολίνι, μία απλή νίκη χρειαζόμασταν και θα παιρνούσαμε

έχω το ματς, τότε ο Άρης λόγο του πολέμου στον Περσικό ήταν αναγκασμένος να παίξει τα 4 τελευταία ματς εκτός έδρας , σ’ εκείνο που ήταν το τελευταίο και πιο κρίσιμο της χρονιάς αν κέρδιζε προκρινόταν αφού ισοβαθμούσαν και είχε κερδίσει μ' ένα πόντο στο παλέ αλλά δεν κατάφερε να το παλέψει,
το ματς είχε ξεφύγει με 20 πόντους από το πρώτο μέρος, τελικά τελείωσε 93-89 με Γκάλη και Γιαννάκη να σημειώνουν περίπου 30 και 20π αντίστοιχα αλλά και από την άλλη οι Μανίφικο και Ντάρεν Ντέι έκαναν σπουδαία εμφάνιση...

αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο είχε οργιάσει ο Γκάλης και οι Ιταλοί τον χειροκροτούσαν ιπποτικά
εξάλλου για τις Ιταλικές ομάδες ήταν πάντα φόβος και τρόμος και είχαν αποκτήσει ένα σύνδρομο φοβίας απέναντί του, η μόνη φορά που δεν τα κατάφερε εκεί ήταν στο "σκοτεινό παιχνίδι" στο Παλατρουσάρντι το 86
το 88 και το 89 ο Άρης ήταν αδιάφορος και ο Νικ δεν κατέβηκε στους αγώνες στην Ιταλία
το 90 εναντίον της Φίλιπς έκανε ίσως την μεγαλύτερη εμφάνιση της καριέρας του
και το 91 αυτό το παιχνίδι

για την κλωτσοπατινάδα με τον Μπάνε είναι πράγματι από τις χειρότερες που έχουν γίνει