QUOTE(enypnio @ Sep 17 2007, 19:30 )
ρε πούστη μου βουλομένο γράμμα διαβάζει το παιδί αυτό τι να πω
Eυχαριστώ πολύ
enypnio, με γλίτωσες και από το όνειδος που προκύπτει από το να κάνει κανείς quote τον εαυτό του.
Υπάρχει καθαρή δικαιοσύνη εμποτισμένη στα δομικά στοιχεία αυτού του αθλήματος. Και υπάρχει μια εσωτερική ισορροπία των πραγμάτων στο συγκεκριμένο σπορ που τόσο αγαπάμε, μια ποιητική διάσταση που θυμίζει σε πολλά τις τραγικές κυκλικές τροχιές στις οποίες, συμφωνά με τους σοφούς προγόνους μας, κινείται επαναλαμβανόμενα η ίδια η ζωή.
Οι Ισπανοί διέπραξαν ύβρεις πολυάριθμες σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά.
Δεν αρκέστηκαν στο μερίδιο των πιθανοτήτων επιτυχίας που αναλογούσε στην εξαιρετική ομάδα τους, αλλά αντ' αυτού θέλησαν να σιγουρέψουν τα πράγματα, διοργανώνοντας ένα Ευρωμπάσκετ - θλιβερό πανηγυράκι στέψης.
Δεν περιορίστηκαν στην αυτοπεποίθηση που κάθε ομάδα τέτοιου επιπέδου πρέπει να έχει, αλλά, σίγουροι για την προεξοφλημένη κατάκτηση της κορυφής, επέλεξαν αντ' αυτού να υιοθετήσουν ύφος χιλίων καρδιναλίων, αντικρύζοντας τους αντιπάλους τους με υπεροψία όχι εστεμμένων Πρωταθλητών, αλλά μάλλον κακομαθημένων λούζερς γεμάτων απωθημένα και ανασφάλειες.
Αποκάλυπταν έτσι σε όλη την διάρκεια του τουρνουά, μέσα από εύστοχα τρίποντα, νίκες και πανηγυρισμούς, σε κάθε του στιγμή, τους λόγους που θα έφερναν την τελική ήττα τους.
Κάθε φορά που ο Γκασόλ έριχνε αυτό το "ποιός-είσαι-εσύ-ταπεινό-ανθρωπάριο-που-ήθελες-και-να-με-κόψεις" βλέμμα του πάνω σε κάποιον νικημένο αντίπαλο, κάθε φορά που επιχειρούσε να ντύσει την ήπια φυσιογνωμία του με αυτό το επίπλαστο μορφασμό σε στιλ eye of the tiger, κάθε φορά που το έπαιζε Τσε, το μόνο που επιτύγχανε ήταν να βηματίσει στον τραγικό του κύκλο.
Η ψυχολογία Ιβάν Ντράγκο δεν φέρνει ήττες μόνο στο σινεμά.
Όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη να παίξει το ρόλο του αλαζόνα σίγουρου νικητή, ναι μεν προσφέρει έναν ωραίο εναγκαλισμό στο κόμπλεξ ανωτερότητάς του, αλλά ταυτόχρονα περνά γύρω από το λαιμό του το αδυσώπητο χέρι της μοίρας.
Και άντε να τα βγάλεις πέρα με την δύναμη εκείνη που ξαναέστειλε το άστοχο σουτ του Χόλντεν συστημένο στο διχτάκι. Άντε μετά να δικαιώσεις την αρχική σου σιγουριά, απέναντι στην ισορροπιστική δύναμη που έβγαλε τη μπάλα εκτός καλαθιού στο εύστοχο σουτ του Γκασόλ.
Δεν μπορείς.
Ταπεινώνεσαι λοιπόν, δεν πα να σαι η Ισπανία, ή και ο Πάπας ο ίδιος, νιώθεις σύγκορμος το χτύπημα της μοίρας, και, αν επιλογή σου είναι να μαθαίνεις από τα λάθη και να μην τα ξεχνάς απλά, σημειώνεις τη στίγμή που ολοκληρωτικά και αναντίστρεπτα προκάλεσες τη Νέμεσίν σου...
...ήταν το τέλος του 3ου δεκαλέπτου. Ήταν ακόμα ημιτελικός. Και αντίπαλοι της Ισπανίας ήταν κάτι ηρωικοί τύποι που δεν έλεγαν να την αφήσουν να αγιάσει. Έμεναν στο σβέρκο της, της είχαν προκαλέσει ασφυξία.
Τότε ήταν που έγινε ο ψευτοτσαμπουκάς, τότε ήταν που οι Ισπανοί υπεκφεύγοντας αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν στα ίσα την πρόκληση εκ μέρους μιας ομάδας που είχε γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλα τα σκάνδαλα που είχαν σχεδιαστεί για να στεφθούν, ως γηπεδούχοι.
Τότε ήταν που οριστικά προκάλεσαν τη μοίρα τους.
Έχαναν 60-59.
Όσο έχασαν και στον τελικό.
. Εχασαν οι υπεροπτες και αλαζονες Ισπανοι! 
τοτε το μελλον δεν φαινεται να ειναι καλυτερο.....
, πραγματικά ηδονή ένιωσα στο καλάθι του Χόλντεν που έκλεισε το σπίτι των αλαζόνων Ισπανών 
