Ο Kareem Abdul-Jabbar είναι ένας από τους μεγαλύτερους - σε ύψος, πόντους, τίτλους, από κάθε άποψη - παίχτες που έχουν περάσει από τα παρκέ παγκοσμίως. Τη στιγμή της αποχώρησής του ήταν ο πρώτος σε πόντους, ριμπάουντ, κοψίματα, mvp βραβεία και συμμετοχές σε all star games.
Αυτό όμως που τον έκανε μεγάλο δεν ήταν μόνο οι τίτλοι του και τα γηπεδικά του κατορθώματα αλλά και το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν πάντοτε πολιτικά συνειδητοποιημένος και βαθειά θρησκευόμενος, δύο στοιχεία που τον βοήθησαν να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο...αυτόν της επιτυχίας, την οποία όμως δεν του αναγνώρισαν μέχρι τα τελευταία του χρόνια.
Ο νεαρός Lew Alcindor (αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Kareem Abdul-Jabbar) πρωτοείδε το φως της ημέρας στη Νέα Υόρκη στις 16 Απριλίου το 1947. Ήταν το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο μωρό στο μαιευτήριο όπου γεννήθηκε.
Ο πατέρας του ήταν ένας φανατικός λάτρης της μουσικής τζαζ, κάτι το οποίο θα κληρονομούσε ο μικρός Lew, ο οποίος ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας.
Η μουσική, το πολύ διάβασμα καθώς και ο κλειστός χαρακτήρας του ήταν στοιχεία που θα διαμόρφωναν τις μετέπειτα επιλογές του.
Καθώς του άρεσε το διάβασμα, τα πήγαινε πολύ καλά στο σχολείο όπου τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του για το γεγονός ότι ήταν καλός μαθητής αλλά και για το ασυνήθιστο για την ηλικία ύψος του...κάτι που δεν έκαναν όμως μόλις βρίσκονταν αντιμέτωποι μαζί του στα ανοιχτά γήπεδα.
Έχοντας ύψος 1,95 m στην ηλικία όπου θα αποφάσιζε σε ποιο λύκειο θα συνέχιζε τις σπουδές του, διάλεξε το Power Memorial High το οποίο είχε καλή φήμη αλλά και τον προπονητή Jack Donahue, ο οποίος κέρδισε το σεβασμό του νεαρού νεοϋορκέζου.
Εκεί θα έθετε τις πρώτες βάσεις για τη δημιουγία του θρύλου που ακούει στο όνομά του.
Στα χρόνια του εκεί, έγινε ο ηγέτης της ομάδας οδηγόντας την μόνο σε τίτλους και άρχισε να διαμορφώνει το παιχνίδι του (εκεί πρωτοέμαθε να σουτάρει το περίφημό του sky-hook για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα) ενώ στην τελευταία του χρονιά έβλεπε τον κόσμο από τα 2,13 m.
Παράλληλα, στην εξωγηπεδική του ζωή σύχναζε σε τζαζ μπαρ, αρθρογραφούσε σε ριζοσπαστικές εφημερίδες ενώ γνώρισε και τον Wilt Chamberlain στο Rucker Park. Έχοντας ώς κοινά το γούστο στη μουσική αλλά και το ύψος, άρχισαν να κάνουν παρέα.
Το μόνο αρνητικό γεγονός στο λύκειο ήταν όταν ο προπονητής του είχε χρησιμοποιήσει ένα ρατσιστικό επίθετο για του δώσει κίνητρο να δουλέψει περισσότερο.
Όταν ήρθε η στιγμή να διαλέξει κολλέγιο, οι επιλογές ήταν πολλές καθώς η φασαρία γύρω από το όνομά του ήταν αρκετά μεγάλη. Αυτός διάλεξε το UCLA όπου προπονούσε ο John Wooden. Στην πρώτη του χρονιά επειδή υπήρχε ένας κανονισμός που δεν επέτρεπε στους πρωτοετείς να παίξουν, το μόνο που έκανε ήταν να προετοιμάζεται για τη δεύτερη χρονιά του, αλλά και να....ψηλώνει. Στο μέγιστο της ανάπτυξής του είχε φτάσει τα 2,18 m.
Εκεί, στο πρώτο κιόλας παιχνίδι ενάντια στο πανεπιστήμια της S.Carolina έβαλε 56 πόντους.
Το τέλος της χρονιάς δεν είχε διαφορετικό τέλος καθώς οι UCLA Bruins στέφονταν πρωταθλητές του κολλεγιακού πρωταθλήματος.
Στο επόμενο καλοκαίρι το NCAA σε μία προσπάθεια να περιορίσει την κυριαρχία του Άλσιντορ στα παρκέ, απαγόρευσε το κάρφωμα (!). Τότε ήταν που άρχισε να δουλεύει περισσότερο το hook shot του.
Ας κάνουμε μία παρένθεση εδώ, καθώς το συγκεκριμένο σουτ που μας παρουσίασε ο Lew ήταν ένα από τα πιο φονικά και ασταμάτητα επιθετικά όπλα που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ στα παρκέ του ΝΒΑ και όχι μόνο.
Έχοντας ύψος 2,18 μέτρα ήταν ήδη δύσκολο να τον κόψει κάποιος αμυντικός. Όταν λοιπόν έπιανε τη μπάλα με το ένα χέρι και τη σήκωνε στα 46 εκατοστά πιο πάνω από το κεφάλι του καταλαβαίνετε πως το να πηδήξει κάποιος και να φτάσει στα 2,64 μέτρα για να μπλοκάρει το σουτ του ήταν αν όχι αδύνατο, σίγουρα πολύ δύσκολο.
Δύσκολο όμως δεν είναι μόνο για τον αμυντικό αλλά και για τον επιθετικό να κάνει ένα τέτοιο σουτ. Σε ένα κανονικό σουτ, η μπάλα βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού οπότε και βλέπει αυτήν μαζί με το καλάθι, καθιστώντας τη διαδικασία του σημαδέματος πιο εύκολη.
Στην περίπτωση της ραβέρσας, ο επιθετικός από τη στιγμή που σταματάει την τρίπλα, δεν ξαναβλέπει τη μπάλα καθώς την φέρνει πάνω και πίσω από το κεφάλι του και την ξαναβλέπει μόνο όταν αυτή φύγει από τα χέρια του προς το καλάθι.
Ο συγχρονισμός λοιπόν των κινήσεών του αλλά και η αρμονία τους ήταν τα απαραίτητα - τα πιο σημαντικά μάλλον - στοιχεία για να πετύχει το "sky hook". Αυτά λέγεται πως του τα πρόσφερε η εξάσκησή του στις πολεμικές τέχνες υπό την καθοδήγηση του καλύτερου....ποιού άλλου από του Μπρους Λι? Πολλοί θα θυμάστε και τη συμμετοχή του σε ταινίες του αδικοχαμένου ηθοποιού.
Κλείσιμο παρένθεσης.
Στην τρίτη του χρονιά στο UCLA η πρώτη ήττα για το πανεπιστήμιο για την περίοδο Άλσιντορ ήρθε από τους Houston Cougars του Elvin Hayes, ο οποίος μετά το παιχνίδι περηφανευόταν για τη νίκη του επί του μεγάλου Άλσιντορ και κρατούσε μία φωτογραφία του Sports Illustrated όπου έδειχνε την ανωτερότητά του.
Ο Άλσιντορ δεν θύμωσε, αντίθετα κόλλησε το εξώφυλλο του περιοδικού στο ντουλάπι του στα αποδυτήρια για να πάρει κίνητρο, και περίμενε τη στιγμή που θα έρχονταν ξανά αντιμέτωποι.
Η στιγμή αυτή ήρθε στον ημιτελικό όπου ο Hayes πέτυχε μόνο 10 πόντους και κερδίσανε οι Bruins.
Στον τελικό επιβληθήκανε με 101-69 της N.Carolina και κατέκτησαν τον τίτλο.
Εκείνο το καλοκαίρι παρόλο που διεξάγονταν Ολυμπιακοί Αγώνες και μπορούσε να συμμετάσχει, αποφάσισε να μην το κάνει συμμετέχοντας έτσι στο μποϋκοτάζ πολλών έγχρωμων αθλητών ως διαμαρτυρία για τα ρατσιστικά προβλήματα στη χώρα, εκείνη την εποχή. Πέρα από αυτήν την ενέργεια, αποφάσισε να ασπαστεί τον Ισλαμισμό καθώς θεωρούσε πως ο Χριστιανισμός δεν τον κάλυπτε αλλά κι επειδή θαύμαζε τις ομιλίες του Μalcolm X ο οποίος ενθάρρυνε την εξάπλωση της θρησκείας.
Παρόλο λοιπόν, που δεν έγινε γνωστό μέχρι την τρίτη του σεζόν στο ΝΒΑ, ο Lew Alcindor άλλαξε το όνομά του στο Kareem Abdul-Jabbar με το οποίο τον γνωρίζουμε σήμερα και το οποίο σημαίνει "γενναιόδωρος και δυνατός υπηρέτης" (του Αλλάχ).
Στην τέταρτη και τελευταία του χρονιά στο κολλέγιο, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε πάντα. Κέρδισε τον τίτλο και πλέον περίμενε να δει σε ποια ομάδα θα άρχιζε την επαγγελματική του καριέρα.
Παρόλο λοιπόν που οι New York Nets ήθελαν να τον πάρουν μαζί τους στο ΑΒΑ, ο Τζαμπάρ αποφάσισε να πάει στους Milwaukee Bucks, οι οποίοι ήταν μία expansion team (νέα ομάδα) στο πρωτάθλημα. Εκεί, παρόλο που η κοινωνία δεν ήταν ανοιχτή στους έχγρωμους, αυτός αμέσως κέρδισε το φίλαθλο κοινό που συνέρρεε κατά χιλιάδες στους αγώνες του για να τον παρακολουθεί να μεταλλάσει τους Μπακς από μέτρια σε καλή ομάδα, να πετυχαίνει 28,8 πόντους και να αρπάζει 14,5 ριμπάουντ. Ο τίτλος του rookie της χρονιάς ήταν δικός του, όχι όμως και αυτός του ΝΒΑ, καθώς στα playoffs έχασαν από τους Νικς σε 5 παιχνίδια.
Τότε συνειδητοποίησε πως το παιχνίδι στο επαγγελματικό πρωτάθλημα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό στο κολλέγιο.
Όπως είχε δηλώσει: "...στο επαγγελματικό μπάσκετ πρέπει να αφιερώσεις όλη σου την ενέργεια και το χρόνο για να κερδίσεις. Αν δεν το κάνεις, θα χάσεις. Αυτή είναι η δουλειά σου, πληρώνεσαι για να το κάνεις αυτό καλά. Η νίκη είναι δεκτή. Η ήττα κοστίζει τα λεφτά κάποιου. Στο επαγγελματικό μπάσκετ κατάλαβα πως το παιχνίδι σπάνια έχει πλάκα...."
Την επόμενη σεζόν, το 70-71, ο μεγάλος Oscar Robertson πήγε στους Μπακς και αυτοί βελτιώθηκαν κι άλλο.
Ο πρώτος του τίτλος στο ΝΒΑ λοιπόν ήρθε με sweep των Μπούλετς στον τελικό, με τον Τζαμπάρ να σημειώνει όλη τη χρονιά 31,7 πόντους, να μαζεύει 16 ριμπάουντ και να ανακυρήσσεται MVP της χρονιάς.
Την επόμενη χρονιά, ο Λέηκερς του Wilt Chamberlain πήραν την εκδίκησή τους για τον αποκλεισμό τους, και κέρδισαν τον τίτλο, καθώς στους τελικούς ο Ρόμπερτσον ήταν τραυματίας. Από το '70 μέχρι το '73 οι μονομαχίες του Καρίμ με τον Γουίλτ είχαν αντικαταστήσει αυτές των Γουίλτ-Ράσελ και στις περισσότερες φορές, ο Τζαμπάρ είχε το πάνω χέρι.
Τα επόμενα χρόνια του όμως, ήταν δύσκολα καθώς η οικογένεια του θρησκευτικού μέντορά του δολοφονήθηκε από μία αντίπαλη οργάνωση σε ένα σπίτι το οποίο του ανήκε, ενώ για λόγους ασφαλείας δε συμμετείχε στο all star game του '73. Επίσης, ο μέντοράς του, ως ένδειξη εκδίκησης μαζί με άλλα μέλη της οργάνωσής του, κατέλαβαν το Embassy Row στη Γουάσινγκτον και έπιασαν αιχμαλώτους. Όταν η ομηρία τελείωσε, οι νεκροί ήταν αρκετοί και το βάρος για την οργάνωση στην οποία ήταν μέλος και ο Τζαμπάρ, ήταν βαρύ...
Στην υπόλοιπη καριέρα του στους Μπακς μόνο επιτυχίες δεν είχε καθώς ο Ρόμπερτσον αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ενώ και λόγω των προηγούμενων πρωταθλημάτων της ομάδας, οι επιλογές στα draft δεν ήταν οι καλύτερες, με αποτέλεσμα ο Καρίμ να μείνει να παλεύει μόνος του χωρίς αποτέλεσμα...το 1975 οι Μπακς δεν μπήκαν ούτε στα playoffs.
Τότε ήταν που ζήτησε να γίνει ανταλλαγή από τη διοίκηση με την ελπίδα πως θα γυρίσει στη Νέα Υόρκη όπου ήταν και ο τόπος καταγωγής του. Όμως οι Λέηκερς μπήκαν δυνατά στο κόλπο δίνοντας ότι νέο και ταλαντούχο είχαν για να τον αποκτήσουν.
Έτσι κι έγινε.
Η αλλαγή ομάδας όμως δεν έφερε επιτυχίες. Ο τίτλος της πρώτης του χρονιάς ως λιμνάνθρωπος χάθηκε από τους Μπλέηζερς του Bill Walton, ενώ την επόμενη χρονιά, ο συσσωρευμένος εκνευρισμός του Τζαμπάρ έβγαινε στο παρκέ με αποτέλεσμα να μην είναι λίγες οι φορές που οι Λέηκερς έμπλεκαν σε καβγά εντός παρκέ.
Μάλιστα είχαν αποκτήσει τόσο την φήμη των "κακών παιδιών" που το ΝΒΑ πίεζε τη διοίκηση των Λιμνάνθρωπων να τιμωρήσει τους παίχτες.
Επίσης, καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του παρόλο που είχε κερδίσει τον τίτλο του καλύτερου παίχτη (αλλά μόνο ένα πρωτάθλημα) αλλά και τον σεβασμό των συνάδλεφών του, ο κόσμος τον "κατηγορούσε" πως δεν έπαιζε με όλη του την καρδιά, με όλο του το πάθος. Χαρακτηριστικά είχε γραφτεί γι'αυτόν: "...είναι σαν να βάζει μία κασέτα του Miles Davis (σ.σ. ερμηνευτής jazz...και πολύ καλός επιτρέψτε μου να προσθέσω) και να παίζει στον ρυθμό του, και όχι σε αυτόν που ήθελε ο κόσμος"...
Όπως όμως, ο Ράσελ είχε τον Άουερμπαχ, ο Τζόρνταν τον Τζάκσον και ο Στόκτοουν τον Μαλόουν, έτσι και Τζαμπάρ χρειαζόταν μία βοήθεια. Έναν συμπαίχτη που θα πάρει ένα βάρος από τις πλάτες του, το οποίο ήταν τεράστιο.
Έτσι, η έλευση του Έρβιν "μάτζικ" Τζόνσον στις τάξεις των λιμνανθρώπων το '79 ήταν η καλύτερη βοήθεια..η εκπλήρωση της νιρβάνας του...η ευθυγράμμιση των πλανητών για τον Καρίμ.
Πείτε το όπως θέλετε, το γεγονός είναι ότι εκείνη τη σεζόν, κέρδισε τον έκτο του τίτλο MVP, είχε 25 πόντους και 11 ριμπάουντ και ασφαλώς...τον δεύτερό του τίτλο ΝΒΑ.
Η επόμενη δεκαετία, ανήκε στους Λέηκερς του Καρίμ και του Μάτζικ οι οποίοι κέρδισαν άλλους 4 τίτλους, γεμίζοντας το παλμαρέ του πανύψηλου σέντερ στα 6 πρωταθλήματα.
Στις 5 Απριλίου το 1984 στο παιχνίδι ενάντια τους Τζαζ, δέχτηκε την πάσα του Μάτζικ, έκανε το συνηθισμένο του sky hook και πέτυχε τον πόντο Νο 31420. Έτσι πέρασε τον Τσάμπερλαιν στη λίστα των σκόρερ και κατέλαβε την πρώτη θέση την οποία κρατάει μέχρι σήμερα.
Τη σεζόν 84'85 βρήκε στους τελικούς τους Μπόστον Σέλτικς του Λάρι Μπερντ, από τους οποίους είχε χάσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν. Εκεί, μέσα στο Μπόστον Γκάρντεν, κέρδισαν με δικό του καλάθι (sky hook, τί άλλο?) το οποίο επιστέγασε μία θεαματική και παθιασμένη εμφάνισή του. Ο ίδιος δήλωσε πως αυτό ήταν το πιο γλυκό από όλα τα πρωταθλήματά του...
Ακολούθησε ένα ακόμη πρωτάθλημα στα 39 του το 86-87.
Παρόλο που θα νόμιζε κανείς πως θα αποσυρόταν, υπέγραψε ένα συμβόλαιο για ακόμη δύο χρόνια, το οποίο τίμησε μέχρι και την τελευταία μέρα, στο 3ο παιχνίδι των τελικών όπου έχασε από τους Πίστονς.
Το τελευταίο του πρωτάθλημα το πήρε το '88 σε ηλικία 41 ετών!
Σίγουρα όχι ο καλύτερος τρόπος για να φύγει ένας μύθος, αλλά η παρουσία του τα προηγούμενα χρόνια της δεκαετίας του '80 ήταν η καλύτερη...τόση που ασφαλώς ξεπέρασε την σκεπτικότητα του κοινού και έκανε τους κατακριτές του να σωπάσουν.
Όπως δήλωσε στον Τύπο αφού αποσύρθηκε:
"The '80s made up for all the abuse I took during the '70s. I outlived all my critics. By the time I retired, everybody saw me as a venerable institution. Things do change"
Το 1995, εισήχθηκε στο Hall of Fame ενώ από το 1996 είναι μέλος των 50 καλύτερων παιχτών του ΝΒΑ...
Οι διακρίσεις του:
- Naismith Memorial Basketball Hall of Fame (1995)
- Πρωταθλήματα NBA (1971, '80, '82, '85, '87, '88)
- NBA MVP (1971, '72, '74, '76, '77, '80)
- 10 φορές All-NBA First Team
- 5 φορές All-NBA Second Team
- 5 φορές All-Defensive First Team
- 6 φορές All-Defensive Second Team
- 19 φορές All-Star
- Ένας από τους 50 καλύτερους παίχτες NBA (1996)
Έπαιξε συνολικά σε 1560 παιχνίδια, πέτυχε 38387 (24,6 μο) πόντους και μάζεψε 17440 (11,2 μο) ριμπάουντ.
Το έγραψα και από κάτω, στις διακρίσεις. 
)
... jk), είμαι περίεργος να δω κάτι από εσένα. 
