Σε τουτο το topic προτεινω να θυμηθουμε και να "ξαναζησουμε" επιτυχιες και αποτυχιες, χαρες και πικρες, σημαντικα και ασημαντα που εχουν ανεξιτηλα χαραχθει στο μυαλο και στην ψυχη μας και που μας κανουν περηφανους για την ομαδα που αγαπαμε, ειτε πανηγυρισαμε ειτε πονεσαμε...

Θα κανω εγω την αρχη...Θυμαμαι σαν τωρα το πρωτο ευρωπαικο,στο Παρισι,τον Απριλιο του 1996...Ημουν τοτε 17 ετων...Καθολη την διαρκεια του παιχνιδιου ημουν σε μια πρωτογνωρη για τον χαρακτηρα μου υπερενταση...Παρακολουθουσα το παιχνιδι στην TV μαζι με τον πατερα μου...Ποτε καθομουν στον καναπε,ποτε στο πατωμα,ποτε σηκωνομουν και εκανα βολτες στο δωματιο...Το ηθελα πολυ εκεινο το τροπαιο...Ολοι το θελαμε...Η πικρα του Τελ Αβιβ και ιδιως εκεινη της Σαραγοσα δεν μπορουσαν να εχουν συνεχεια...Η σταμπα των loosers παραμονευε...Εξαλλου το κυπελλο πρωταθλητριων ηταν ο μεγαλος στοχος εκεινης της σεζον...Γι αυτο ειχε ερθει ο Μαλκοβιτς...Γι αυτο ειχε ερθει ο Ντομινικ...Ελεγχαμε τον τελικο για 37 λεπτα...Οταν στο τελος η Μπαρτσελονα αρχισε να προετοιμαζει βημα βημα την ολικη επαναφορα τα νευρα μου δοκιμαζονταν στα ορια τους...Δεν εβγαζα κουβεντα ομως...Ειμαι σαν χαρακτηρας ετσι,ψυχρο αιμα...Οταν ο Γιαννακης γλιστρουσε στην τελευταια επιθεση και οι ισπανοι εβγαιναν μονοι στον αιφνιδιασμο για το νικητηριο καλαθι ενιωσα τον χρονο να παγωνει...Σαν καποιος να πατησε το pause...Οταν ο Στογιαν εκανε την πιο μεγαλη ταπα στην ιστορια του Παναθηναικου "ξυπνησα"...Παρα την ενταση της στιγμης καταλαβα αμεσως οτι το χρονομετρο ειχε σταματησει...Ηταν η πρωτη φορα που αφεθηκα και αρχισα να φωναζω...ΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ!! ΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ ΔΕΝ ΚΥΛΑΕΙ!! Ημουν ορθιος και φωναζα με χαρακτηριστικες χειρονομιες,σαν προπονητης που τρεχει στην γραμματεια και προσπαθει να δειξει το παραδοξο που συμβαινει...ΝΟΕΡΑ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ...Ο πατερας μου με κοιτουσε σαστισμενος...Οταν το ματς εληξε το πρωτο που θυμαμαι ειναι τον Μαλκοβιτς,κοντοπιθαμο να μπαινει στον αγωνιστικο χωρο με τα χερια ψηλα να πανηγυρισει,εμοιαζε σχεδον γραφικος στην οθονη...Την επομενη μερα κανονισα με κατι φιλους να παμε για μπασκετ...Και θυμαμαι πως ενιωθα αλλιως...ΕΝΙΩΘΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ...Σαν κατι να ειχε διαφοροποιηθει στα γονιδια μου,στο αιμα μου...Ισως ειναι αυτο που λενε οτι ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ!! Η πρωτη φορα ηταν πλεον γεγονος...Απο τοτε ραφτηκαν αλλα 3 αστερια στην φανελα με το τριφυλλι...Και ελπιζω να ραφτουν αρκετα ακομα!!

Περίπου το ίδιο ένιωσα και εγώ τότε.Εγώ ήμουν 11 ετών...και παραλίγο να πάθω ΕΦΡΑΓΜΑ στο τέλος!!!! Μου κόπηκε το αίμα όταν ο Μοντέρο πήγαινε για λέι άπ!!! πήγαινα να πεθάνω!!! Αλλά όταν ήρθε ο Θ-Ε-Ο-Σ Στόικο...οι σκηνές που ακολούθησαν...ήταν κυριολεκτικά για το Δαφνί.... Ναι ήταν το 1ο!!!! Το οποίο το φέραμε εμείς στην Ελλάδα!!! και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.Θα μείνει για πάντα στην Ιστορία.Από όλα τα αθλητικά δρώμενα...η φάση που γλυστράει ο Γιαννάκης...και μετά.΄.το κόψιμο του Βράνκοβιτς μέχρι την λήξη...Είναι αυτή που μου έχει μείνει χαραγμένη περισσότερο από κάθε άλλη!! Αυτή την σκηνή την έχω νιώσει πιο έντονα από κάθε άλλη στην ζωή μου..και μάλλον...καμία άλλη στο μέλλον δεν θα την υπερκεράσει.Ναι πιο έντονα από κάθε άλλη! Πήγα στον Άδη και αναστήθηκα μέσα σε 3-4''!!! Συγχωρέστε με,το εξομολογούμαι κιόλας..πιό έντονα και από τις επιτυχίες της Εθνικής.Πιο πολύ και από το (επίσης ίδιο σκόρ!!!! 67-66 της εθνικής μας επί της Γαλλίας με το 3ποντο του Μητσάρα).Ίσως επειδή..η απόσταση κόλασης-παραδείσου..ήταν η μικρότερη από ποτέ!

΄Το έπος του 96 στο Παρίσι δεν αντικαθίσταται με τίποτα...εκτός και αν τι...άλλο μπορώ να φανταστώ???
Π.Χ...να παίζουμε του χρόνου τελικό στην Μαδρίτη με την Ρεάλ..(να έχουμε αποκλείσει π.χ τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό..μετά από συγκλονιστική εξέλιξη..)...να χάνουμε λοιπόν από την Ρεάλ με καμιά 25αριά πόντουςστο 3ο δεκάλεπτο...να την καλύψουμε.....να χάνουμε με έναν πόντο...να έχουμε την μπάλα μερικά δευτερόλεπτα πρίν την λήξη...να την χάνει ο Σισκάουσκας!!!! να βγαίνει ο Μπούλοκ στον αιφνιδιασμό...να πηγαίνει για κάρφωμα(όχι για λέι άπ!)..να έρχεται ο Διαμαντίδης από πίσω του ....ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΣΚΑΕΙ!!!...και στα 5'' που θα απομένουν..ο Μητσάρας να κατεβαίνει..το γήπεδο...Σούτάρει ένα 3ποντο......ΚΑΙ ΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! το 5ο είναι γεγονός!!!!!! (αν και σαν να το έχω ξαναδεί το έργο περίπου....)

Συγχωρέστε με...οργιάζει η φαντασία..

(Α! Θα ήθελα και ένα Ευρωπαικό στην Κωνσταντινούπολη,στον τελικό με την Εφές....με παρόμοιο ψυχοβγαλτικό τρόπο....).(Αρκεί μόνο να βγούν ζωντανοί οι παίκτες.....)

ΕΧΕΙΣ ΞΕΦΥΓΕΙ!!!!!!!1

Πώς το έζησα (1) : Τη χρονιά που είχαμε τον Ευθύμη και Γιαννάκη Βράνκοβιτς, στο παιχνίδι στο ΣΕΦ . Εχουμε πάει με ένα φιλαράκι μου Ολυμπιακό. Με το που φτάνουμε , τελείωνε το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Εδεσσαϊκό και έβγαιναν οι Ολυμπιακοί κι "έπεσαν" πάνω στους Παναθηναϊκούς που έρχονταν από την Εθν. Μακαρίου νομίζω συνοδεία αστυνομίας. Το τι έγινε δεν περιγράφεται, τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή , σπορπίσαμε με τον φίλο μου και δώσαμε ραντερού στη "λίμνη" μετά από μισή ώρα. Δεν πήγα βέβαια διότι ήταν κόλαση η περιοχή. Μπήκα στο γήπεδο μόνος μου καλά δεν τον συζητάω ότι το μετάνιωσα που καθόμουν στην "Ω"! Πήγαινα εκεί για πιο πολλή ασφάλεια. Το τι περνούσε πάνω από το κεφάλι μου δε λέγεται! Ο πάγκος μπροστά από τον Ευθύμη είχε γίνει ορνιθοτροφείο από τα πολλά αυγά. Ο Ιωαννίδης έχανε και το είχε κάνει κόλαση το παιχνίδι. Οι κερκίδες έβραζαν, πρώτη φορά τέτοιο πράγμα και τελευταία βεβαίως, δεν ξαναπήγα στο ΣΕΦ

Πώς το έζησα (2): Τελικός του 1998 με Σούμποτιτς και τη μεγάλη ομάδα των Ράτζα Σκοτ Φάνη. Τελευταίο παιχνίδι με ΠΑΟΚ που επίσης είχε ομαδάρα τότε και μας είχε κερδίσει και τις 2 φορές στη Σαλονίκη. Οι ΠΑΟΚτζήδες είχαν την κερκίδα που είναι πίσω από καλάθι που είναι προς το σταθμό του Ηλεκτρικού. Πρώτη φορά έβλεπα μια κερκίδα με γυμνούς από τη μέση και πάνω. Ηταν πολύ περίεργο θέαμα. Με το που ξεκίνησε το παιχνίδι ο ΠΑΟΚ έκανε άμυνα στο καλάθι που ήταν οι οπαδοί του . Με το που πλησίασε ο Αλβέρτης τη base line άρχισαν να εκτοξεύονται προς τα πάνω του σιδεριές!!! Σιδεριές!!! Πώς τις πέρασαν μέσα ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω. Ο κόσμος που ήταν εκεί κοντά άρχισε να υποχωρεί προς τα "μπλε" καθίσματα που καθόμασταν εμείς και σε μια δόση η κατάσταση έγινε πολύ επικίνδυνη , ήμαστε ό ένας πάνω στον άλλον , ίσα που αναπνέαμε. Ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο ΟΑΚΑ σε κρίσιμο παιχνίδι.
Δε φοβήθηκα ούτε στη μια ούτε στην αλλη περίπτωση . Θα έλεγα ότι μάλλον σιχάθηκα από αυτά που είδα.
Από τότε πηγαίνω μόνο στις διεθνείς διογρανώσεις παίζει σεν παίζει η Ελλάδα και σε παιχνίδια χωρίς καμια σημασία , σε αυτά τα παιχνίδια που παραπονιέται ο Ζέλικο ότι δεν πάει κόσμος.


και το καλύτερο για το τέλος :

Πώς το έζησα (3) . Τελικός κυπέλλου κυπελλούχων 1989 . Ρεάλ Μαδρίτης vs Σναιντερο Καζέρτα. Η Ρεάλ είχε τότε Πέτροβιτς, το συγχωρεμένο τον Μαρτίν, τον μετέπειτα δικό μας Τζόνυ , τον Ρομάι και η Καζέρτα τον Ντελανιέλο, τον Γκλούσκωφ, τον Τζεντίλε, και βέβαια τον Οσκαρ.
Είχα πάρει ακριβό εισιτηριο , στην "Ω" για να είμαι "μέσα" στο γήπεδο. Εβαλε σε κείνο το παιχνίδι 61 πόντους ο Ντράζεν και πάνω από 50 ο Οσκαρ. Κέρδισε η Ρεάλ στην παράταση με σκορ γύρω στο 120 και η Καζέρτα έβαλα πανω από 110 πόντους. Κέρδισε βεβαίως διότι ο Ρήγας την περασε πριονοκορδέλα την Καζέρτα και έστειλε το ματς στην παράταση αλλιώς δεν κέρδιζε. Όλο το γήπεδο (Ελληνες + Ιταλοί) τον έβριζαν εν χορω.
Ήταν ότι ωραιότερο είχω δει μεχρι σήμερα και θα το θυμάμαι μέχρι να γεράσω.
Ηταν το μπάσκετ σε όλη του την ομορφιά και καμια σχέση δεν είχε με τα παραπάνω που περιέγραψα

Είναι που έχουν σφύξει οι ζέστες.Μην με παρεξηγείς...εξάλλου το παραδέχτηκα..οργιάζει η φαντασία...

Φιλε traveller εκεινη η επικη μονομαχια Πετροβιτς-Οσκαρ στον τελικο Ρεαλ-Καζερτα υπαρχει σε ενα καταπληκτικο video στο youtube! Για να θυμουνται οι παλιοι και να μαθαινουν οι νεοι...

Αποψε θα γραψω για μια εμπειρια δυσαρεστη...Απο εκεινες που οταν δεν σε σκοτωνουν σε κανουν πιο δυνατο...Θυμαμαι τον ημιτελικο του final4 στη Σαραγοσα,κοντρα στον Ολυμπιακο...Ενα χρονο μετα την αποτυχια στο Τελ Αβιβ ο Παναθηναικος ειχε την ευκαιρια να παρει ρεβανς απο τον αιωνιο αντιπαλο του και να παιξει στον πρωτο τελικο κυπελλου πρωταθλητριων της ιστοριας του...Πιστευα οτι ηταν η σειρα μας...Σε ολη την διαρκεια της σεζον ειχαμε παιξει αρκετα θεαματικο μπασκετ,ο Ευθυμης Κιουμουρτζογλου ειχε δουλεψει καλα την ομαδα,Αλβερτης και Οικονομου ειχαν την εμπειρια της προηγουμενης χρονιας,Πασπαλι και Βρανκοβιτς προσδιδαν ποιοτητα,ο Γιαννακης μετεδιδε πιστη,παθος και την νοοτροπια του νικητη! Σε ολοκληρο σχεδον το παιχνιδι ειχαμε τον ελεγχο,φαινοταν να ειμαστε ενα κλικ πανω απο τους ερυθρολευκους,πιο καλα προετοιμασμενοι,πιο ετοιμοι! Στον αγωνιστικο χωρο επικρατουσε οπως ηταν αναμενομενο το σετ παιχνιδι,οι δυνατες αμυνες,το χαμηλο σκορ! Οταν προηγηθηκαμε με 45-38 επειτα απο ενα τριποντο του Φραγκισκου πιστεψα στη νικη περισσοτερο απο ποτε,οι 7 ποντοι για τα δεδομενα του παιχνιδιου ηταν σημαντικη διαφορα! Καπου εκει αρχισε ο εφιαλτης...Εντι Τζονσον! Ο Αμερικανος πηρε φωτια εξω απο την γραμμη των 6.25m και εμοιαζε ασταματητος! Πανω σε αμυνα,με οπτικη επαφη του καλαθιου μικροτερη του δευτερολεπτου,πισω απο τα 7m,κανενα εμποδιο,καμια δυσκολια δεν μπορουσε να τον φρεναρει...Εστω κι ετσι το τριφυλλι κρατουσε το προβαδισμα στο σκορ,52-50 1' και 30΄΄ πριν τη ληξη...Ο Εντι Τζονσον με νεο ευστοχο σουτ 3 ποντων ολοκληρωσε το προσωπικο του ρεσιταλ(52-53-τεταρτο 3ποντο στο β' ημιχρονο και συνολικα 4/8)και εκοψε τα ποδια πρασινων παικτων και οπαδων!(και τα δικα μου!)Επειτα απο δικη μας βεβιασμενη-πεταμενη επιθεση(δειγμα της κακης πλεον ψυχολογιας μας-μας ειχε παρει η κατω βολτα)ο Τομιτς ολοκληρωσε την καταστροφη με νεο εκτος ισορροπιας 3ποντο γραφωντας το 52-56 και κρινοντας ουσιαστικα τον ημιτελικο! Το ονειρο ειχε χαθει μεσα σε λιγα δευτερολεπτα,μεσα σε λιγες επιθεσεις,μεσα σε λιγα σουτ! Απο την μια στιγμη στην αλλη...Απο το 45-38 στο 52-56!! (7-18) Ο τραυματισμος του "δρακου" ο οποιος δεν επαιξε καθολου στο δευτερο 20λεπτο του παιχνιδιου μας ειχε ισως στοιχησει μια συμμετοχη σε τελικο κυπελλου πρωταθλητριων αλλα και μια νικη γοητρου κοντρα στον αιωνιο αντιπαλο!Εκεινο το βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω,ειχα ξαπλωσει στο κρεβατι ζωντανος-νεκρος,ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει...Ακομα και τωρα το θυμαμαι σαν ενα απο τα χειροτερα της ζωης μου... Οταν προχθες εβλεπα και παλι σε ενα video στο youtube τα κρισιμα στιγμιοτυπα απο εκεινο το παιχνιδι ενιωσα κατι απο εκεινα τα δυσαρεστα συναισθηματα και παλι...Εστω κι αν πλεον ξερω οτι ο Παναθηναικος εχει δημιουργησει μια αυτοκρατορια,οτι πικρες σαν εκεινη μας πεισμωσαν,μας διδαξαν και μας εδειξαν τον δρομο και τον τροπο για την κορυφη!

Noμίζω ότι είχε λήξει 117-115. Ο Πέτροβιτς είχε βάλει 62, ο Οσκάρ 44 και ο Τζεντίλε 34 με 10 ριμπάουντ. Ο Οσκάρ δεν έπαιξε πάνως τόσο αποτελεσματικά όσο δείχνει το νούμερο, καθώς είχε πολλά άστοχα σουτ και πολλούς πόντους τους έβαλε με βολές. Σαν υποσημείωση αυτά.

Θα το κοιτάξω και θα σου πω, έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια και δε θυμάμαι ακριβώς. Το παιχνίδι του Οσκαρ πάντα αυτό ήταν. Πολλές προσπάθειες οι περισσότερες μεσα αλλά πολλές άστοχες. Και με τη Βραζιλία επίσης


(119-113 για την ακρίβεια)
http://www.realmadridbasket.galeon.com/copa89.htm

καλοί ο πέτροβιτς και όσκαρ αλλά εμείς οι αρειανοί έχουμε ζήσει κάτι εκπληκτικό
όταν χάσαμε στην έδρα μας με 11 πόντους κανείς δεν το πίστευε όμως μόνο ο Άρης θα έκανε κάτι τέτοιο......
η μεγαλύτερη μπασκετική πόρωση ήταν το 70-88 στην προύσα το 97 από τον άρη

Το έχει ολόκληρο το e-mule

επειδή πολλά έχουμε πει για τις καλές, ας πούμε και για τις άσχημες στιγμές...

πολλές οι «τραγικές» στιγμές στο μπάσκετ και για μένα, οι περισσότερες ήταν με την εθνική

αν έπρεπε να παραθέσω το top ten μου από την χειρότερη προς την πιο υποφερτή από τις χειρότερες, θα διάλεγα τις εξής:



1) Αρης- Παναθηναικός 63-56 πρέπει να ήρθε το σκορ και ήταν για την κανονική περίοδο 1992-93,
τότε οι φίλαθλοι του Άρη προς το τέλος του παιχνιδιού έβρισαν χυδαία τον Νίκο Γκάλη, ο Νικ εκείνη την στιγμή πρέπει να τρελάθηκε πραγματικά –ίσως να ήταν και η χειρότερη στιγμή στην καριέρα του- ο Γιαννάκης το κατάλαβε και έσπευσε αμέσως κοντά του αλλά τον Γκάλη δεν τον ενδιέφερε τίποτα πια. Εκείνη η στιγμή με σημάδεψε πραγματικά γιατί αν και αυτός ουσιαστικά είχε δημιουργήσει την πιο αγαπημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και εκδιώχθηκε κυριολεκτικά σαν το σκυλί –οι παράγοντες του είχαν πει ότι δεν σε θέλουμε άλλο σαν αθλητή πάρε μια 100άρα και κάτσε στο εφηβικό προπονητής..- και σαν να μην έφτανε αυτό στην πρώτη του επιστροφή στο «σπίτι του» βρίστηκε από απλούς φιλάθλους που τον αποθέωναν,

το κερασάκι στην τούρτα βέβαια μπήκε την επόμενη χρονιά με την επιστροφή του Γιαννάκη ο οποίος επειδή είχε προβλήματα με τους απατεώνες παράγοντες που διοικούσαν τότε τον Άρη, επιστρατεύθηκε για την εξύβριση του από άρρωστους οπαδούς του Άρη ακόμη και εκείνο το περίφημο ομοίωμά του στο Παλέ

τέλος πάντων όμως, το σημαντικό για μένα ήταν ότι εξαιτίας όλων αυτών κάπου εκεί άρχισαν να χαλαρώνουν και οι έντονοι δεσμοί μου με τον Άρη και πλέον από οπαδός του έγινα απλός φίλαθλος και από τότε τον αισθάνομαι το ίδιο με την άλλη ομάδα που συμπαθούσα, τον Παναθηναϊκό.



2) Ελλάς-ΗΠΑ 95-103 στο μουντομπάσκετ της Αργεντινής το ‘90,
δεν θέλω να γράψω τίποτα για εκείνο το ματς,
πάντως για την ιστορία και μόνο, πράγματι ήταν εκπρόθεσμο το σουτ του Γαλακτερού αλλά θα μπορούσαν να το πουν αμέσως και να παιχτεί παράταση, όχι μετά από 5 λεπτά και ενώ πανηγυρίζαμε σαν τρελοί



3) Μακάμπι-Άρης 99-86 στον ημιτελικό του 89 στο Μόναχο,
αξέχαστο το comeback της Μακάμπι από το 60-69 μετά τον καβγά Μαγκί-Γιαννάκη, τρεις μέρες έκανα να συνέλθω..



4) Ολυμπιακός-Πάο στην Σαραγόσα το ’95,
ούτε εμένα με έπιανε ύπνος εκείνο το βράδυ.. άσχημες αναμνήσεις



5) Ιταλία- Ελλάδα, ο προημιτελικός στην Σουηδία το 2003,
πραγματικά πολύ μεγάλη πίκρα γιατί πίστευα επιτέλους στην επιστροφή σε έναν ημιτελικό, και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι άκουγα τον αγώνα ραδιοφωνικά... τότε ήταν που είχε σκάσει και η βόμβα στα προκριματικά του ποδοσφαίρου για το euro 2004 όταν οι Άρμένιοι ή Μολδαβοί -ας μου θυμίσει κάποιος- είχαν πει ότι ο Γκαγκάτσης τους έταζε πριμ. Δεν έφτανε η τσατίλα μου που δεν τραβούσε η ομάδα έπρεπε να υποστώ και τους περίεργους στην Έρα που διέκοπταν κάθε τρεις και λίγο τον προημιτελικό για να συζητάνε για το σκάνδαλο



5) το μπαράζ με την Γερμανία στην Αττάλεια το 2001
(στην Γαλλία το 99 είχαμε πατώσει χάνοντας και το εισιτήριο για το Σίδνευ το 2000, βλέπετε πίστευα στην ομάδα εκείνη προηγηθήκαμε και με 20 τόσους πόντους αλλά μαζί με την ήττα ήρθε αυτόματα και ο αποκλεισμός από την Ινδιανάπολη το 2002, άλλη πίκρα και αυτή



6) Παρτιζάν-Άρης 101-94 τον χειμώνα του ‘87,
μπορεί να ήμουν μόλις 8-9 ετών αλλά τα ζούσα πολύ έντονα και είχα ρίξει πολύ κλάμα σε εκείνο το ματς και επίσης θυμάμαι που είχα νευριάσει πολύ με τον πατέρα μου επειδή γελούσε με τα χάλια μου



7)Ελλάς- Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ του 91,
πίστευα στην νίκη που θέλαμε με 16π. αν θυμάμαι καλά η οποία και θα μας έδινε την πρόκριση στα ημιτελικά, έστω και μετά το πατατράκ από την Τσεχ/βακία, το πλησιάσαμε, αλλά δυστυχώς δεν το καταφέραμε



8) ο ημιτελικός στην Μόσχα το 2005 Πάο-Μακάμπι,
στεναχωρέθηκα γιατί μπορεί να ήμασταν το αουτσάιντερ αλλά οι παίκτες έδωσαν σχεδόν τα πάντα στο γήπεδο και μια νίκη επί εκείνης της πανίσχυρης Μακάμπι που την θεωρώ την καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε στο ευρωπαικό μπάσκετ θα ήταν επική και η καλύτερη επιστροφή σε έναν τελικό



9) ο ημιτελικός το 95 με την Γιουγκοσλαβία στην Αθήνα στο ευρωμπάσκετ
με τον.... αλήτη τον Ντανίλοβιτς και τις χειρονομίες του



και δύο παιχνίδια.... στο 10
η συντριβή του ΠΑΟ στον δεύτερο ημιτελικό του Σαπόρτα το 98 στο Μιλάνο από την Στεφανέλ του Σιγάλα,
και ο αποκλεισμός του Άρη από την ΑΕΚ στα play off του πρωταθλήματος 2003-04.





Σ.Σ. στο Ρεάλ- Καζέρτα που λέτε παραπάνω μπορεί να έχει μείνει
σαν το κορυφαίο παιχνίδι στην ιστορία του ευρωπαικού μπάσκετ
αλλά θα έπρεπε να αναφέρετε και για την σφαγή με το βαμβάκι της Σναιντέρο από την διαιτησία
γέλαγε ο κόσμος

Γραφωντας..... τι?

σωστός, σε πέρασα σφαίρα
άλλη φορά θα διαβάζω πιο προσεκτίκά

drazen petrovic-Real Madrid - Snaidero Caserta (Final Recopa 1989)(Petrovic 62)

Eίναι όμως 694ΜΒ αρχείο, δεν το έχω κατεβάσει διότι θέλω κανένα...μήνα και δεν έχω και λόγο μια και το έχω σε VHS

Για ν' αναφερθώ κι εγώ σε μερικές άσχημες στιγμές, πάνω στην ιδέα του sarounas:

1) Ελλάδα - Αργεντινή, Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνας 2004

(Το ελληνικό μπάσκετ βρισκόταν στο αποκορύφωμα της κρίσης και της απαξίωσης λίγο πριν, και οι ΟΑ παρουσιάζονταν ως η τελευταία ευκαιρία γι' ανάκαμψη. Ευτυχώς, αυτό αποδείχθηκε τελικά λάθος. Αυτή είναι μάλλον η ήττα με την οποία έχω στεναχωρηθεί πιο πολύ, γιατί εκτός των άλλων, μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι νικητές, ενώ ο χαρακτηρισμός του αποτυχημένου βάρυνε ακόμα περισσότερο)


2) Ελλάδα - Γιουγκοσλαβία, Μουντομπάσκετ Αθήνας 1998

(Ίδια χώρα, ίδιο γήπεδο, -μήπως και ίδια μέρα: Σαββάτο; - τρομερά αγανακτισμένος από τη σφαγή της διαιτησίας, τα λάθη της ομάδας, κυρίως του Γιαννάκη και την ευστοχία του Μπόντιρογκα από τη γραμμή των ελευθέρων βολών)


3) Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ, πλέι οφ Α1 1998

(Η αποκαθήλωση... Ο Πέτζα μας έστειλε σ' εκείνη τη φάση... Αναπάντεχο τέλος, λόγω της ..σιγουριάς που προσέφεραν τα προηγούμενα πρωταθλήματα)


4) Ελλάδα - Ιταλία, Ευρωμπάσκετ Σουηδίας 2003

(Όμοια τα συναισθήματα με τον αγώνα με την Αργεντινή... Ούτως ή άλλως, πολύ μικρές είναι οι διαφορές σ' αυτά τα 4)


5) Ολυμπιακός - Εφές Πίλσεν, Ευρωλίγκα 2004-2005

(59-110... Η απόλυτη ξεφτίλα! Ότι και να έκανα την επόμενη μέρα δε μπορούσα να το χαρώ...)

Από εδώ και πέρα, υπάρχει μια ομαδοποίηση σε κάποια.


6) Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός, τελικοί Α1 2007, 3ο παιχνίδι, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, τελικοί Α1 1999, 5ο παιχνίδι.

(Σαν να ήταν μοιραίο ότι ο ΠΑΟ θα τα πάρει αυτά τα ματς, ενώ το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι το αντίθετο.. Η περίπτωση του '99 βέβαια δεν ήταν το ίδιο, αλλά επηρέασε και η έδρα...)


7) Οι αποτυχίες του Ολυμπιακού στα F4

(Περισσότερο είχα εκνευριστεί με την ήττα από τη Ρεάλ, παρά από αυτή με την Μπανταλόνα. Η άνευ όρων παράδοση στη Ζαλγκίρις ήταν απογοητευτική, ενώ είμασταν θεωρητικά το φαβορί του F4 και η ήττα το 2002 από την Ολύμπια ήταν κάτι παραπάνω από αναπάντεχη. Σε μικρότερο βαθμό, οι ήττες από την Μπαρτσελόνα την επόμενη χρονιά. Όλως παραδόξως (λόγω ποιότητας ομάδας και προβολής του μπάσκετ) 2003-2005 ήταν οι χρονιές που παθιαζόμουν περισσότερο με τα παιχνίδια του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα.)


8) Παναθηναϊκός - Μακάμπι, τελικός Σουπρολίγκα στο Παρίσι 2001

(Στην εποχή της αθωότητας ακόμη... Αυτός ο Χάφμαν μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι.. μαζί με τους διαιτητές βεβαίως)


9) Άρης - Ηρακλής, Α1 2006

(Το παιχνίδι με το οποίο ο Ηρακλής υποβιβάστηκε οριστικά στην Α2. Όχι θυμός, ούτε απογοήτευση, υπήρχε ένα περίεργο συναίσθημα με αρνητική χροιά)

10) Αποτυχίες Lakers 98-99

(Τα παιχνίδια δε μπορούσα να τα δω, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα βαρεθεί να μαθαίνω ότι οι Lakers αποκλείονται στα πλέι οφ, πριν έρθει το 2000...)

καλά με το 6 σου εκνευρίστηκα ακόμη και εγώ που υποστήριζα Πάο

Έχω την εντύπωση ότι ξεφύγατε κάπως από το θέμα μιας και η αρχική ιδέα του τόπικ είναι αναφορά σε αγώνες και στιγμές του Παναθηναικού...

Υπάρχουν αξέχαστες αναμήσεις όλως των ειδών, αλλά οι παρακάτω θα μου μείνουν αξέχαστες:
Πρώτα θα αναφέρω τον τελικό της Ευρωλίγκας το 1996 στο Παρίσι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τη Μπαρτσελόνα. Τότε ήμουν φαντάρος και παρακολουθούσα τον αγώνα από την τηλεόραση του Κ.Ψ.Μ. Την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι στρατιώτες καθόντουσαν σε καρέκλες, εγώ ήμουν όρθιος πίσω-πίσω. Έτσι παρακολούθησα όλον τον αγώνα. Κάπου 2:30 πριν το τέλος του τελικού ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά με 10 πόντους. Τότε ένας στρατιώτης είπε "Αυτό είναι. Τελείωσε". Εγώ επειδή ακριβώς είχα παρακολουθήσει πολλούς αγώνες και είχα δει επικές ανατροπές, του απάντησα πως ακόμα είναι νωρίς και κανεις δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί! Στα τελευταία δευτερόλεπτα λοιπόν όταν ένας παίκτης της Ισπανικής ομάδας βγήκε μόνος του με το καλάθι, η αναπνοή σταμάτησε. Δεν νομίζω πως λειτουργούσε τίποτα. Κάτι σαν έμφραγμα δηλαδή. Μετά τώρα το κόψιμο του Βράνκοβιτς και εμένα, όπως έγραψε και ένας φίλος πριν, μου φάνηκε πως "κόλλησε" το χρονόμετρο! Και έτσι φώναζα... "ο χρόνος... ο χρόνος..." Τελικά αφού έληξε ο αγώνας, θα ερχόταν και η εκτόνωση... Κάναμε λίμπα το Κ.Ψ.Μ. αλλά τιμωρία έφαγα για άλλο λόγο!
Μετά θυμάμαι τον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό στη Σαραγόσα. Τότε βρισκόμουν μέσα σε πλοίο. Την προηγούμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός είχε χάσει από τους ερυθρόλευκους, αλλά επειδή βρισκόμουν τότε στο εξωτερικό και επειδή ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος σαν ομάδα, δεν πολυασχολήθηκα. Αυτή τη φορά όμως ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος και έλπιζα ότι θα νικούσε. Δεν παρακολουθούσα συνέχεια τον αγώνα, αλλά κατά διαστήματα κάνοντας νευρικά βόλτες από την πλώρη στην πρύμνη του πλοίου. Καάποια στιγμή άκουσα κάποιον να πανηγυρίζει και έτερεξα να δω τι συνέβαινε. Ήταν το τελευταίο τρίποντο του Ολυμπιακού και δύο άτομα πανηγύριζαν έξαλλα. Στενοχωρημένος τότε αφού έκανα ακόμα μια βόλτα, πήγα για ύπνο, αλλά όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα! (δεν έφθανε η ήττα ήταν και ένας που ροχάλιζε!)

Θυμάμαι και κάποιες άλλες στιγμές όπως:
Το τρίποντο του Cornelious Thompson στον αγώνα Ολυμπιακού-Μπανταλόνα στο Τελ-Αβίβ. Η Μπανταλόνα αυτή είναι η χειρότερη ομάδα που έχει κερδίσει ποτέ Κύπελο Πρωταθλητριών.
Το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στον αγώνα Μπανταλόνα-Παρτιζάν στην Κωνσταντινούπολη. Τελικά όπως το είχε κερδίσει η Μπανταλόνα στο Ισραήλ, κάπως έτσι το έχασε στην Τουρκία!
Την απίστευτη ανατροπή της Τρέισερ Μιλάνου επί του Άρη. Ο Άρης είχε κερδίσει 83-49 στο Αλεξάνδρειο, αλλά τελικά στον επαναληπτικό αποκλείστηκε. Βέβαια η διαιτησία έβαλε το χεράκι της.
Το επεισόδιο Γιαννάκη-McGee στον ημιτελικό του Άρη με τη Μακάμπη.
Την άμυνα της Λιμόζ στο Σ.Ε.Φ.
Τους 62 πόντους του Ντράζεν με τη Τσιμπόνα.
Το ωραίο επιθετικογενές μπασκετ που έπαιξε η Ζαλγκίρις Κάουνας το 1999 στο Μόχαχο, κάτι που άλλαξε όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Να διορθώσω απλά ένα λάθος...
Το 83-49 είναι το σκορ με το οποίο ο Άρης έχασε στο Μιλάνο. Στην έδρα του είχε κερδίσει με 98-67... Και βέβαια το εντυπωσιακό ήταν οι μόλις 49 πόντοι που πέτυχε, όταν είχε μια από τις καλύτερες επιθέσεις στην Ευρώπη (καλά στο ελληνικό πρωτάθλημα οι κατοστάρες έπεφταν βροχή). Τότε δεν ήταν συχνό το φαινόμενο μια ομάδα να σκοράρει κάτω από 65 πόντους!
Αλλά και η διαιτησία ήταν σφαγιαστική...