Mόνο περηφάνια για αυτή την ομάδα.
Όσο γραφικό κι αν ακούγεται μετά από απώλεια ενός τίτλου.
Έπρεπε να φτάσουμε στον τελικό της Ευρωλίγκα για να απαξιωθεί και πάλι ο Σπανούλης. Συνήθως οι ημιτελικοί ξεχνιούνται μετά από καιρό αλλά αυτός ο ημιτελικός θα μείνει στην ιστορία για τον πιο clutch παίχτη στην Ευρώπη. Κι ας έχασε το τρόπαιο.
Στον τελικο ναι ήταν κακός. Αλλά γιατί να φταίει πάλι αυτός ο παίχτης όταν στο 2ρο ημίχρονο σωστά πάσαρε τη μπάλα σε κάθε double team αλλά οι συμπαίχτες αστοχούσαν ελεύθεροι; Δεν το καταλαβαίνω..
Δίκαια πρωταθλήτρια η Ρεάλ. Την πίστευα για το τρόπαιο και το είχα γράψει προ καιρού.
Ειδικά για χτες όμως δεν μπορώ να ακούω για Ματσιούλιδες, Νοτσιόνιδες και για το πάθος τους που άλλαξαν τη Ρεάλ... ΝΑΙ ήταν καθοριστικοί αλλά όλη η δουλειά έγινε γιατί η μπάλα μπήκε μέσα όταν έπρεπε. Τα σερί τρίποντα του Καρόλ πάνω σε άμυνα μετά από 12-0 δικό μας και με το μομέντουμ δικό μας έδωσαν το έναυσμα για να πάρει ψυχολογία η Ρεάλ. Απλά τα πράγματα. Το έχουμε ζήσει από την άλλη πλευρά όταν τα έβαζε ο Σπανούλης. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε και αυτό. Αυτό είναι το μπάσκετ.
Όπως και κάποια στιγμη θα χάναμε γιατί είχαμε ποσοστό βολών <50%. Ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε.
Συμπερασματικά, μιλάμε για άθλο. Όπως είχα γράψει στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα, οι ξένοι μας είναι όλοι ρολίστες. Εχτές εκνευρίστηκα για μία ακόμη φορά με τους τραγέλαφους Λαφαγιέτ, Πέτγουει, Ντάρντεν που μόνο άμυνα έπαιξαν καλή. Να έχεις 3 Αμερικανούς που δεν μπορούν να σε κουβαλήσουν όταν τους χρειάζεσαι. Όταν οι άλλοι φέρνουν Κάρολ, Ματσιούλις και Νοτσιόνι από τον πάγκο...
Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός πήγε το ματς εκεί που ήθελε. Άμυνα για σεμινάριο. Χάναμε το ένα σουτ μετά το άλλο και πίσω βγάζαμε την άμυνα τη μία μετά την άλλη κρατώντας τη διαφορά σε λογικά επίπεδα. Η επίθεση όμως πελαγοδρομούσε...
Ας μάθουμε να χάνουμε λοιπόν. Και αυτό στο πρόγραμμα είναι. Η Ρεάλ χρειάστηκε να παίξει τον 3ο σερί τελικό της ως φαβορί και ΜΕΣΑ στην έδρα της για να σηκώσει το τρόπαιο.