Μετά το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ 2009 ακολουθεί παρατεταμένη ανομβρία σε εμφανίσεις και φυσικά,διακρίσεις.
2010-Κακές εμφανίσεις στον όμιλο,σχετικά ηρωϊκός αποκλεισμός από την (ελλιπή)Ισπανία στους 16
2011-Περονόσπορος με αποχωρήσεις,τραυματισμούς,αρνήσεις συμμετοχής.Δεδομένων των τότε συνθηκών παρουσιαστήκαμε ανταγωνιστικοί και η 6η θέση κρίνεται επιτυχημένη.
2012-Το μεγαλύτερο κάζο στην ιστορία μας.Αυτό.
2013-Ενθαρρυντική παρουσία στα πρώτα παιχνίδια,καταστροφική συνέχεια με μόνη έκλαμψη την νίκη επί της ελλιπούς Ισπανίας.Εκτός οκτάδας.
2014-Νέα πνοή,but same shit στο σημείο ακριβώς που έπρεπε να παρουσιαστούμε όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικοί.Ηands down ήττα-αποκλεισμός σπό τους Σέρβους στους 16.
Προπονητές 4:Καζλάουσκας-Ζούρος-Τρινκιέρι-Κατσικάρης

Το ερώτημα είναι απλό.Τι έφταιξε?

για μενα το προβλημα ειναι οτι μετα την εποχη Γιαννακη δε βρεθηκε προπονητης που θα δωσει ταυτοτητα στο παιχνιδι της ομαδας.
Με λιγα λογια δε ξερουμε τι παιζουμε σε καθε διοργανωση,που θα στηριχτουμε,ποια ειναι τα δυνατα μας σημεια στο παιχνιδι,τι θα προσπαθησουμε να κρυψουμε...κλπ

θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς την ταυτότυτα και θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμα.

Με την συμετοχή των Αμερικάνων αθλητών στην Ευρώπη οι κορυφαίοι παίχτες μας που παίζουν στην εθνική έχουν φύγει από το να κάνουν χαμαλίκια μέσα στον αγώνα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν 2-3 παίχτες σε κάθε εθνική να κάνουν την "βρώμικη" δουλειά και αυτούς δε τους λες τοπ επίπεδο.

Ξανακοιτάω το θαύμα της Ιαπωνίας και βλέπω μία φάση όπου το επιθετικό όπλο Σπανούλης χτυπάει με δύναμη τρεις φορές σε μία άμυνα πάνω στα θηριώδη σκριν των Αμερικανών για να κερδίσουμε την μπάλα.

Στην Ευρώπη ,τα σκριν, τις άμυνες, τις βουτιές, τα ριμπάουντ , τα μπλοκ άουτ και όλες αυτές τις λεπτομέρειες που χρειάζονται ώστε ο Σπανούλης , ο Πρίντεζης και όλοι αυτοί οι παίχτες για να ζωγραφίσουν, τις κάνουν οι Αμερικανοί.

1. Η άμυνα που παίζουμε δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική όπως ήταν την περασμένη δεκαετία. Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να πιέζει τόσο πολύ όπως έκανε επί Γιαννάκη, διότι πολύ απλά δεν διαθέτει τους παίκτες για να το κάνει. Γκαρντ με το size των Παπαλουκά-Διαμαντίδη-Χατζηβρέττα και mobile ψηλοί όπως οι Τσαρτσαρής-Ντικούδης δεν υπάρχουν πλέον. Σωματικά προσόντα όπως πχ τα χέρια των Παπαλουκά-Διαμαντίδη, λείπουν από την τωρινή ομάδα.

2. Μετά τις αποχωρήσεις ορισμένων παικτών, κυρίως των Διαμαντίδη-Παπαλουκά και δευτερευόντως κάποιων άλλων, η εθνική έχασε σε ταλέντο και προσωπικότητα. Κυρίως, σε προσωπικότητα. Ταλέντο υπάρχει ακόμα, όχι όμως ισάξιο της τετραετίας 2004-2008.

3. Το κλίμα που συντηρούν κυρίως δημοσιογράφοι, οι οποίοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 2006, δημιουργεί ψευδαισθήσεις σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας. Η ατμόσφαιρα αυτή έχει αντίκτυπο στο εσωτερικό της ομάδας. Απόδειξη, η δήλωση Καϊμακόγλου πέρυσι μετά τον αποκλεισμό από το Παγκόσμιο πως είμαστε καλύτεροι από τους Σέρβους.

4. Η απροθυμία των γερόντων της ΕΟΚ να κάνουν αυτοκριτική για τους άτυχους χειρισμούς τους σε αρκετά ζητήματα της τελευταίας 5ετίας. Χειρισμοί που είχαν ως επί το πλείστον αρνητικό αντίκτυπο στην ομάδα. Ας θυμηθούμε την άστοχη αντιμετώπιση των επεισοδίων του Akropolis το 2010 (τότε που η ΕΟΚ διαβεβαίωνε ότι κανείς δεν θα τιμωρηθεί), την προσπάθεια επηρεασμού διαιτητών από τον Ελληνιάδη το 2011 (τότε που ο Ελληνιάδης απέκτησε διαπίστευση από μόνος του), την επιβολή παικτών στον Τρινκιέρι και την wild card που χρυσοπληρώσαμε πέρυσι.

5. Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και η απουσία σοβαρής κριτικής από πλευρά ομοσπονδίας και δημοσιογράφων μετά από κάθε αποτυχία. Πέρυσι "σταυρώθηκε" ο Κουφός, πρόπερσι "σταυρώθηκε" ο Καλάθης και ο Τρινκιέρι, παραπρόπερσι ο Ζούρος, πιο παλιά ο Καζλάουσκας.

Πρόσθεση και του φετινού τουρνουά πλέον.Αν το δεις αποσπασματικά(όσο μπορεί να γίνει αυτό φυσικά)δεν είναι ακριβώς αποτυχία να αποκλειστείς στους 8 από την Ισπανία με 1 καλάθι,έχοντας κάνει μόνο νίκες μέχρι τότε έστω και με μέτριους και αδύναμους αντιπάλους με εξαίρεση την Κροατία.Εκτός αν χάσουμε και από την Λετονία οπότε το τουρνουά θα θεωρείται κάζο.
Αν γινόταν αυτό έστω στο προηγούμενο ευρωμπάσκετ,νομίζω πως θα αισθανόμασταν πίκρα αλλά θα ήμασταν πιο συγκρατημένοι στην κριτική μας.
Αλλά όταν έχουν συσσωρευθεί τόσα εδώ και χρόνια,η απογοήτευση γίνεται πολύ μεγαλύτερη.Και δεν είναι μόνο η αποχή από τα μετάλλια ή την τετράδα.Είναι ότι λείπει μια μεγάλη νίκη σε νοκ-άουτ απέναντι σε έναν ισχυρό αντίπαλο δεν ξέρω και εγώ από τότε.Να γίνει βρε παιδί μου σημείο αναφοράς.
Να τολμήσω να πω ότι από την μαγεία του 2006 απέναντι στις ΗΠΑ δεν έχουμε αποκλείσει αντίπαλο από το πάνω ράφι?Οι Σλοβένοι του 2007 και 2009 αλλά και οι Τούρκοι του 2009 δεν νομίζω ότι ξεκίνησαν τα τότε τουρνουά ως φαβορί για μετάλλιο.Και όχι πάνω από εμάς στα χαρτιά.

συνεχιζω και πιστευω οτι το θεμα ειναι πρωτιστα ο προπονητης

Είναι αισθητή η απουσία τεράστιων προσωπικοτήτων, όπως του Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Φώτση.

Η εθνικη του 2004-2009, ήταν μια "γροθιά", η χημεία μεταξύ των παικτών εκείνης της φουρνιάς ήταν απίστευτη. Μπορεί να μην είχαμε το τρελό επιθετικό ταλέντο, αλλά κερδίζαμε τα παιχνίδια, υπερτερώντας σε τσαγανό και απίστευτη ατομική, αλλά και ομαδική άμυνα.

Ο Διαμαντίδης ήταν ίσως ο καλύτερος lockdown defender εκείνη την εποχή, τα έκανε όλα μες το γήπεδο, δε κράταγε πολύ ώρα τη μπάλα, πάντα εβρισκε τον ελεύθερο παίκτη.
Ο Παπαλουκάς δε, όταν ερχόταν από το πάγκο άλλαζε τη ροή του παιχνιδιού, με το έξυπνο διάβασμα της αντίπαλης άμυνας.

Τέλος μεγάλο έγκλημα η αποπομπή του Γιαννάκη απο το παγκο της Εθνικής..

αυτο...
ο καθενας στη μετα γιαννακη εποχη θα κανει την τρομερη πατατα του...

φετος πηγαμε με τρια τριαρια, απ' τα οποια επαιζε το ενα, και 2 πενταρια, με το ενα να θελει κατι να του ψιθυρισεις και να τον εκνευρισεις για να κανει 5 φαουλ σε 1 λεπτο...

αντε να δω του χρονου τι πατατα θα κανει..

Βασικά έχει συνειδητοποιήσει κανείς ότι έχουμε να πάμε καλά σε διοργάνωση από τότε που σταμάτησε να έρχεται στην ομάδα ο Σχορτσιανίτης; Εγώ πάντως τον θέλω πίσω, ειδικά αν αναγεννηθεί φέτος στον Ερυθρό Αστέρα

Δε νομίζω να χει δείξει ο ίδιος ιδιαίτερη δίψα για κάτι τέτοιο. Από κάτι τέτοια 1000 φορές Μπουρούσης πχ.

Θα συμφωνήσω μαζί σου, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό για τον Μπουρούση. Από την άλλη όμως, για τρίτο σέντερ, από Μαυροκεφαλίδη, Μαυροειδή, Μπόγρη, Βουγιούκα, Αγραβάνη, χίλιες φορές Σχορτσιανίτης