...Σόρι κουλαμάρα με έχει πιάσει και τα έκανα πριν σαλάτα... Ωραίο παιχνίδι, θεαματικό, αλλά σίγουρα όχι απόλυτα αντιπροσωπευτικό των όσων αναμένεται να δούμε φέτος. Οι αυτοματισμοί των δυο ομάδων βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο ακόμη, πράγμα που φαντάζει απόλυτα λογικό με δεδομένη την παρουσία τόσων καινούριων παικτών στα ρόστερ και των δυο.
Ο Ολυμπιακός μόνο στο πρώτο ημίχρονο κατάφερε να αγωνιστεί ισορροπημένα στην επίθεση, περνώντας την μπάλα στους ψηλούς του και εκμεταλλευόμενος διάφορα μις ματς που προέκυπταν, με πρώτο και καλύτερο το απίστευτο ζευγάρωμα Βασιλόπουλου - Σάνι, που σχεδόν από μόνο του δημιούργησε τις προυποθέσεις για να εδραιώσει ο Ολυμπιακός την κυριαρχία του στα πρώτα λεπτά. Ο Χατζηβρέττας με λυσσαλέα άμυνα κράτησε στο συγκεκριμένο διάστημα κάποιες ισορροπίες, μιας και ο ΔΔ13 ξεκίνησε με έλλειψη συγκέντρωσης οργανωτικά και σχετική ανεπάρκεια (!!!) αμυντικά. Στην δεύτερη περίοδο, με τον Χατζηβρέττα να έχει φορτωθεί με φάουλ, ο Μάτσας απεγκλωβίστηκε, και έτσι διαδέχτηκε εκείνος τον Βασιλόπουλο στη θέση του οδηγού μιας ομάδας που παίζοντας (για τα δεδομένα της) πειθαρχημένο μπάσκετ συγκεκριμένων προσανατολισμών έδειχνε στο πρώτο ημίχρονο να πατά πολύ γερά στα πόδια της.
Ο ΠΑΟ στο ίδιο διάστημα είχε την γνώριμη σε ντέρμπι αιωνίων τα τελευταία χρόνια τρομακτική περιφερειακή αστοχία απέναντι σε ζώνη. Χωρίς να εμφανίζει έλλειψη ιδεών επιθετικά, αλλά με τους οργανωτές του να είναι διστακτικότατοι (ΔΔ13) ή, απλά. πολύ άστοχοι και αποσυγκεντρωμένοι (Σάνι, Σάρας), δεν μπορούσε να εκτελέσει αποτελεσματικά στις πολλές ευκαιρίες που του δόθηκαν για ελεύθερα σουτ. Επίσης έμοιαζε στο πρώτο ημίχρονο ανήμπορος να σκοράρει με συνέπεια μέσα από τη ρακέτα, με τον Μπατίστ (που δεν είναι σε καλή κατάσταση αυτή την περίοδο) να αδυνατεί σε κάποιες φάσεις ακόμα και να τοποθετηθεί σωστά στο ποστ για να πάρει τη μπάλα, και τον Ζίζιτς, εκτός τόπου και χρόνου, να ...χάνει λέι απ και βολές, και να επιχειρεί ...εκρηκτικές διεισδύσεις (!!!).
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε λοιπόν για δεύτερη φορά μέσα σε 4 μέρες να παίζει εναντίον μιας ομάδας που αδυνατεί να ευστοχήσει από μακριά απέναντι στην ζώνη του.
Για δεύτερη φορά απέτυχε οικτρά. Και αυτή του η αποτυχία αποτελεί τον έναν από τους δυο καθοριστικούς παράγοντες που έκριναν την κομβικής σημασίας πρώιμη αναμέτρηση γιγάντων.

Όταν η Ολύμπια βρέθηκε την Πέμπτη χωρίς τρίποντο απέναντι στη διάταξη ζώνης του Ολυμπιακού, επιχείρησε να σπάσει τη ζώνη αυτή με κινητικότητα, πάσινγκ γκέιμ και τελικό στόχο να περάσει ημπάλα κοντά στο καλάθι. Είχα πει τότε πως όταν προκύπτουν τέτοιες συνθήκες αγώνα η ομάδα που παίζει τη ζώνη, αν έχει στοιχειωδώς καλό αμυντικό spacing ΟΦΕΙΛΕΙ να κλείσει πίσω τους χώρους και νομοτελειακά να οδηγήσει την περιφερειακά άστοχη αντίπαλό της σε σωρεία λαθών. Ίδιες συνθήκες αγώνα προέκυψαν και στο κυριακάτικο ντέρμπι. Μόνη διαφορά πως ο ΠΑΟ, είτε λόγω της ατολμίας των υπόλοιπων περιφερειακών του, είτε λόγω της εμπιστοσύνης του προπονητή του στον συγκεκριμένο παίκτη, επέλεξε ή αναγκάστηκε να επιλέξει μια ακόμα πιο μονοδιάστατη τακτική για να σπάσει την τυραννία της ερυθρόλευκης άμυνας χώρου: διεισδύσεις και κάθετο ρήγμα στην άμυνα όχι με κινητικότητα όλων των περιφερειακών, αλλά με open isolation για έναν, τον Σπανούλη. Σε αυτόν δόθηκαν τα κλειδιά της ομάδας, αυτός πήρε μόνος την ευθύνη να μπουκάρει, να σκοράρει ή να πασάρει έξω αν κλειστεί, ότι έκανε παλιά στην κορυφή της επίθεσής μας ο Ντέγιαν. Και πρόκειται φυσικά για παίκτη με μεγάλη έφεση στο λάθος, με τη τάση του αυτή να έχει κορυφωθεί στο παρελθόν σε τέτοιες ακριβώς καταστάσεις. Ο V-span τα κατάφερε, βασισμένος σε δυο συμμαχικές δυνάμεις. Στην (ασυνήθιστη σε τέτοιο βαθμό) ευστοχία του σε μακρινά jump stop, και, φυσικά (βλέπε Ολίμπια) στην αδυναμία του Ολυμπιακού να τον οδηγήσει σε λάθη. Οι ερυθρόλευκοι ΟΦΕΙΛΑΝ, όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, να εκμαιεύσουν από τον Έλληνα γκαρντ τουλάχιστον 5-6 λάθη. Δεν το πέτυχαν (έκανε μόλις ...ένα) λόγω της ίδιας έλλειψης στοιχειώδους αμυντικής συνοχής την οποία επέδειξαν και στη Λιουμπλιάνα. Κάθε φορά που ο Μπίλι πήγαινε σε ντράιβ , όλα τα passing lanes ήταν ανοιχτά, όσο προβλέψιμο και αν ήταν το γιουρούσι του. Πολλές φορές δε είχε ΚΑΙ ανοιχτό διάδρομο προς το καλάθι, ΚΑΙ 1-2 επιλογές για σπλιτ χωρίς ρίσκο. Δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση την μεγάλη εμφάνιση του Σπανούλη. Πήρε ότι του έδωσε ο αντίπαλος. Και έλαβε το μήνυμα του αγώνα της Πέμπτης στη Σλοβενία καλύτερα από κάθε άλλο συμπαίκτη του.

Ο δεύτερος βασικός παράγοντας της νίκης του ΠΑΟ είχε να κάνει με το χαρμόσυνο για τους "πράσινους" γεγονός πως στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, σχεδόν δεν τον παρατήρησε κανείς στο παρκέ. Και αυτό δεν συνέβη μόνο εξ' αιτίας του ότι στο τιμόνι της ομάδας του Λιθουανού βρέθηκε ένας (για δεύτερο συνεχές παιχνίδι) αχαλίνωτα ατομιστής παίκτης (ομιλώ για τον Γκριρ), αλλά κυρίως ήρθε σαν συνέπεια της ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗΣ one on one άμυνας του Ουίνστον. Ο Αμερικανός έδειξε πως, όσο και αν θέλει λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμόζεται με την απαιτούμενη ταχύτητα στις αμυντικές περιστροφές των πρωταθλητών, διαθέτει εξαιρετική ικανότητα στην ατομική άμυνα. Κλείδωσε τον Λιθουανό στις προσωπικές ενέργειές στις οποίες οδηγήθηκε λόγω έλλειψης ομαδικού πλάνου για την αξιοποίησή του, και δεν αρκέστηκε σε αυτό το σημαντικό και νευραλγικής για το ματς σημασίας επίτευγμα, αλλά προχώρησε και σε οικονομικότατη και θεαματικότατη επιθετική συμβολή! Νομίζω πως δικαιούται το μισό MVP, έκανε μια απίστευτη εμφάνιση, διακιώνοντας όσους από πέρσι παρακαλούσαμε να έρθει στον ΠΑΟ.
Συνοπτικά θα έλεγα πως ο ΠΑΟ έδειξε πιο έτοιμος για ένα τέτοιο παιχνίδι, αφού ο Ζοτς
ανέθεσε στους κατάλληλους παίκτες τις κατάλληλες αποστολές. Θα είχε κερδίσει μάλιστα με διψήφια διαφορά αν ο Γκριρ δεν ξανάβαζε μόνος του τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι με την απίστευτη ρελάνς εύστοχων αν και ...μαρκαρισμένων σουτ που παρουσίασε στο 4ο δεκάλεπτο. Πρόκειται όμως για έναν παίκτη που, αν και είναι κατά τη γνώμη μου κατάλληλος σε προσόντα για την ομάδα του,
ΔΕΝ ΕΧΕΙ από τον προπονητή του την κατάλληλη αποστολή στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, απέναντι σε μια ομάδα που αυτή την περίοδο θυμίζει κοιμώμενο θηρίο. Θα πρέπει να δρομολογήσει διαφορετικά τους ρόλους κάποιων παικτών και να εργαστεί σκληρά στην κατεύθυνση της βελτίωσης του αμυντικού του spacing, ελπίζοντας πως θα του δοθούν και άλλες τέτοιες ευκαιρίες.
Y.Γ.
nirvana Θεός