Αυτο το τοπικ δεν ηξερα πυ ακριβωσ να το βαλω και για αυτο το εβαλ εδο
κατα τι γνωμη σας που πιστευετε ουι βλεπυμε το καλυτρο μπασκετ στουσ τελικουσ του nba
στο final4 του κολλεγιακου η στο final4 της euroleage??
μαλλον πιο σωστα πυ παιζετε το καλυτερο μπασκετ απο πλευρα και θεαματοσ και
προπονιτικης και παικτων???

Μαλλον πρεπει να παει στο Οτιδηποτε για το μπασκετ.Ενας mod να το μετακινησει!

Μπορει να ειμαι φαν του ΝΒΑ αλλα ο καλυτερος αγωνας που εχω δει φετος ηταν ο τελικος της Ευρωλιγγα!!!

Συμφωνω πιστευω οι τελικοι nba να μας διαψευσουν!

Απορω πως το λες αυτο οταν η ομαδα που υποστηριζεις θα βρισκεται λογικα στους τελικους.

Ο τελικός της Eyroleague ήταν φοβερός και από την άλλη δεν με ενθουσιάζουν οι ομάδες που έμειναν για τον τίτλο στο nba ελπίζω πάντως και εγώ να δούμε καλό θέαμα

Περί ορέξεως...!Ο τελικός της Euroleague ήταν εκπληκτικός αλλά για μένα τα καλύτερα είναι οι τελικοί του ΝΒΑ κ ειδικά αν πάιζει η ομάδα σου.Πέρσι συγκεκριμένα ήταν από τις λίγες φορές που είχα άγχος!

Αν ειναι να δουμε και παλι τελικό ΣΑΝ ΑΝΤΟΝΙΟ-ΝΤΙΤΡΟΙΤ και αντι για καλαθια να βλεπουμε καρατε τοτε ο Τελικος της Ευρολιγκα ηταν, ναι πολυ πιο συναρπαστικος.

Καλύτερο μπάσκετ ως προς την ποιότητα ή ως προς το θέαμα;
Προσδιόρισε για να απαντήσουμε ανάλογα!

Το NBA δεν έχει πλέον επαφές ακόμα κ στους τελικούς κ μου φαίνεται όλο κ πιο στατικό...
Το κολεγιακό έχει ωραίο ρυθμό αλλα είναι ελαφρώς απρόσωπο...
Η euroleague υστερεί σε ταχύτητα όμως είναι πολύ πιο ''μπάσκετ'' απο το αμερικάνικο στα μάτια μου...

Μερικοι θεωρουν μια καλη αμυνα πιο ελκυστικη απο μια επιθεση!

[/code]Καλύτερο μπάσκετ ως προς την ποιότητα ή ως προς το θέαμα;
Προσδιόρισε για να απαντήσουμε ανάλογα! smile.gif wink.gif[/quote]

μα προσδιορισα ειπα σε συνολο!!

E τότε ψηφίζω έναν αγώνα Ευρωλίγκα...!

Σωστος!!!

Όντως, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν σέξυ τη Μπακογιάννη.

Γιατί τι έχει η Μπακογιάννη;;;

Για ν' απαντήσω στην ερώτηση του τόπικ προτιμώ 1000 φορές περισσότερο ΝΒΑ αλλά λόγω επίθεσης και θεάματος. Κάποιες ομάδες που αδυνατούν να εφαρμόσουν τα παραπάνω ούτε καν που μπαίνω στον κόπο να ξοδέψω τον χρόνο μου.

Πώς φαίνεται από τις απαντήσεις, πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που είχαμε συγκλονιστικό τελικό στο ΝΒΑ...

Πολλοί υποστηρίζουν πως το NCAA ειναι μια απίστευτη μίξη ΝΒΑ και Ευρωλίγκας και ειναι το καλύτερο απο ολα!
Δν εχω δει ποτέ και ισως επειδη οπως λεει κι ο κοπ13 ειναι απρόσωπο.

Το αλλο που δυσκολεύει την συγκριση ειναι πως οι τελικοι του ΝΒΑ μπορει να ειναι 7 αγώνες ενω της Ευρωλιγκας ειναι ενα ματς.

Στους 7 αυτους αγωνες μπορει να δεις απο το χειροτερο μπασκετ του κοσμου μεχρι και ματς που θα μεινουν στην ιστορια και δν θα θες να τελειωσουν ποτέ.

Εγω προτιμω το καλο μπασκετ οπου και να ειναι αυτό.

Aπό οτι κατάλαβα εννοει τη Ντορα Μπακογιαννη και οχι τη Νικη.

Γιατί τι έχει η Ντορούλα μου; Κουκλάρα είναι!!!

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε...



Με αγάπη,

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης,
Επίτιμος πρόεδρος Νέας Δημοκρατίας

Γρήγορα τα σκόρδα προτού πέσει ο server.

Nαί, αυτοί που απάντησαν έχουν δεί πότε στην ζωή τους ΝΒΑ ?

<3

Θέαμα: Τελικοί ΝΒΑ-NCAA-Ευρωλίγγα

Προπονητική: NCAA-Ευρωλίγγα-ΝΒΑ (αλλά με μικρές διαφορές μεταξύ τους αν μιλάμε για τελική φάση). Κάποιοι θα βάλουν πρώτη την Ευρωλίγγα, αλλά νομίζω ότι το κολλεγιακό παραμένει το κατεξοχήν πρωτάθλημα των προπονητών).

Επίπεδο παικτών: ΝΒΑ-Ευρωλίγγα-ΝCAA (οι δυο τελευταίες θέσεις δεν έχουν πάνω από μια 10/12ετία που άλλαξαν).

Ατμόσφαιρα: Ευρωλίγγα-NCAA-NBA (μικρή διαφορά τα 2 πρώτα)

Σύνολο δυναμικότητας: ΝΒΑ-Ευρωλίγγα-ΝCAA.

Σύνολο προσωπικής προτίμησης: ΝΒΑ-ΝCAA-Ευρωλίγγα

Πέραν της ούτως ή άλλως προτίμησής μου στο ΝΒΑ, αυτό που μου αρέσει είναι η ύπαρξη της σειράς αγώνων. Ωραίες οι εκπλήξεις, οι σταχτοπούτες, κτλ, αλλά προτιμώ τα δίκαια αποτελέσματα και την επικράτηση του καλύτερου, όχι αυτού που απλώς του πήγαν τα σουτ και η ψυχολογία μια συγκεκριμένη ημέρα.

Εδώ υπεισέρχεται το καυτό debate του άλλου τόπικ (άμυνες και επιθέσεις). Έχω συναντήσει άτομα που είπαν ότι η ωραιότερη σειρά τελικών που θυμούνται τα τελευταία χρόνια ήταν του 2005: Σπερς-Πίστονς. Προσωπικά διαφωνώ (μου άρεσε περισσότερο η σειρά του 2000 και δε φταίει μόνο το ότι έπαιζαν οι Λέικερς. Θυμηθείτε μόνο το δράμα που είχαν τα φινάλε μερικών αγώνων, την κυριαρχία του Σακ, τον τραυματισμό του Κόμπι, κτλ), αλλά καταλαβαίνω γιατί το λένε.

Συμφωνώ απόλυτα εκτός από τις προσωπικές προτιμήσεις όπου θα βάλω την Euroleague στην θέση του NCAA!

Διαφωνώ σε αυτό. Στο ΝΒΑ δίνεται μεγάλη βάση στην άμυνα και στην τακτική όπως και στο σκάουτιγκ. Αυτοί που ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο αναφέρονται συνήθως στις αδύναμες ομάδες του ΝΒΑ όπως π.χ οι Bοbcats. ΟΚ, μπορώ και εγώ να μιλήσω για την τελευταία ομάδα της Ισπανίας ή της Γαλλίας.

Μου αρέσει το αμιγώς μπάσκετ του προπονητή με την μοναδική παρατυπία που επιτρέπω στους παίχτες να είναι μια όμορφη πάσα, όποιος κάνει σουτ έξω από το σύστημα (πόσω μάλλον να παίρνει το ριμπάουντι το 3άρι, να κατεβαίνει το γήπεδο και να σουτάρει στο 9" χωρίς ούτε 1 πάσα) είναι για , οπότε: Euroleague, ACB, A1, NCAA, A2, NBA.

1) Καταστροφή του αθλήματος.
2) Είχα την ατυχία να παίξω τέτοιο μπάσκετ. Καταστροφή των παικτών.


Ακόμα και η Α2 πάνω απο το ΝΒΑ ? Ώρες, ώρες δίνετε την εντύπωση ότι είστε πόλυ κομπλεξικοί...

Και η Α1 αμέσως μετά την ACB... Τόσο ψηλά το έχεις το ελληνικό πρωτάθλημα ? Αλλά βέβαια, είναι πιο πάνω και από το ΝΒΑ, αυτό με πείραξε ?

ενταξει οχι και η α2 πανω απο το nba!!!!!ελεος!!!!παντως απο πλευρασ συμδυασμου ολων το καλυτερο ειναι το φαιναλ4 του ncaa!!!για μενα!!!

Έχεις σοβαρές παραλείψεις στη λίστα σου. Πού είναι το γυναικείο και το πρωτάθλημα δημοτικών; Ξέρεις τι συγκέντρωση και αυτοπειθαρχία έχουν οι εν λόγω παίκτες; Τι πίεση νιώθουν από τους προπονητές τους; Μέσα στο σύστημα, αλλιώς τρώνε πάγκο. Κυρίως βέβαια ισχύει για τα κορίτσια αυτό, μιας και είναι πιο οργανωμένα και υπάκουα.
Συν το ότι δεν καρφώνουν ποτέ και δε δίνουν ποτέ flashy πάσες, μιας και δίνουν βάση ΜΟΝΟ στα βασικά του αθλήματος κι όχι στο ανόητο θέαμα. Συν το ότι πολλοί/πολλές παίζουν αμισθί.

Λυπάμαι, αλλά:

1) Πρωτάθλημα κοριτσιών δημοτικών σχολείων
2) Πρωτάθλημα αγοριών δημοτικών σχολείων
3) Γυναικεία Α1
4) Γυναικεία Α2
5) Γυναικείο ερασιτεχνικό
6) Αντρικό ερασιτεχνικό

Οι υπόλοιποι; Not even close.

Καταστροφή του αθλήματος το οργανωμένο μπάσκετ? Με δουλεύεις? Στο μπάσκετ παίζουνε 5 και είναι ομαδικό σπορ.
Εγώ πάλι είδα τα τελευταία χρόνια, παίχτες που παίζουνε τέτοιου είδους μπάσκετ, όχι μόνο να μην έχουνε καταστραφεί αλλά να έχουνε βελτιωθεί και απίστευτα ορισμένοι όπως Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και πάρα πολλοί ακόμα ευρωπαίοι. Αντίθετα στον οσφπ, ο οποίος πήγε να πάιξει ελεύθερο μπάσκετ φέτος ο Βασιλόπουλος μάλλον έχει χειροτερέψει. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι το μπάσκετ αποτελείτε από άμυνα και επίθεση στον ίδιο βαθμό και το καλάθι είναι μόνο 1 από τα πολλά πράγματα στα οποία μπορεί να φανεί χρήσιμος ένας παίχτης σε αυτήν την πλευρά του γηπέδου.

Πάντως μην παίρνεις το προηγούμενο ποστ μου κατά γράμμα γιατί και γω ήμουνα κάπως απόλυτος και υπερβολικός. Αυτό που μου αρέσει είναι το μπάσκετ "της καλύτερης επιλογής" με την ίδια προσοχή, προσήλωση και ταλέντο ισόποσα στην άμυνα και στην επίθεση. Εξάλλου πολλοί αγαπημένοι παίχτες μου είναι "εκτός συστημάτων" όπως Ρούντι Φερνάντεζ, Ρακόσεβιτς, Τζινόμπιλι, Λεμπρόν, Πρινς. Αρκεί να έχουνε μυαλό (για), πάσα και να ακολοθούν στοιχειωδώς τα συστήματα.



Μη τα παίρνεις κατά γράμμα, Α2 δεν έχω δει ούτε 1 φορά φέτος. Γενικά το μπάσκετ που θέλω να βλέπω είναι του τελικού της Ευρωλίγκα και του χτεσινού Σαν Αντόνιο - Γιούτα.




χαχαχαχα

Και εγω!Τουλαχιστον για τα 2 τελευταια χρονια!Πριν 3 χρονια μου αρεσε πολυ ο τελικος του NCAA αλλα απογοητευτικα πολυ που δεν το πηρε το Ιλινοις(Ντερον,Χεντ,Μπραουν,Ογκουστιν κτλ...).


Ασε εδω μεσα οτι θες θα ακουσεις....

Τόσο κριτική για τις προτιμήσεις κάποιου...

Η Α2 όντως "χτυπάει" στο μάτι, αλλά είναι του καθενός, γούστο του και καπέλο του... (Υποθέτω εξάλλου, πως πολλά άτομα μέσα από το forum, προτιμούν να δουν αγώνα ΕΣΚΑ, από αγώνα ΝΒΑ, άσχετα με το ειδικό ενδιαφέρον, υπάρχει και γενικότερο κι αυτό φαίνεται εύκολα)..

Εξάλλου, τί έχει μεγαλύτερη διαφορά, η Α1 με την Α2, ή το ΝΒΑ με την Α1...;

Με την ίδια λογική, μπορεί ν' αντιτάξει κανείς (στα ερασιτεχνικά) το streetball ή κάτι άλλο...

Προφανώς κάποιοι έχουν ιδιαίτερες επιλογές. Άλλος θέλει να βλέπει το 13χρονο για του να παίζει περισσότερο από κάθε άλλο. Σχολίασα όμως εμμέσως τα επιχειρήματα, όχι την ίδια την επιλογή. Όπως φαίνεται, ο jokey ενδιαφέρεται να βλέπει κυρίως εκτελέσεις συστημάτων, ανεξαρτήτως του παίκτη που τα εκτελεί και ανεξαρτήτως του προπονητή που τα επιβάλλει. Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το αφήσω ασχολίαστο.



Τι δεύτερο, προφανώς.

Για αυτο θα ακουσουμε πολλες αποψεις,αστο!!!

Εσυ δε μας ειπες ομως ποιο εχει τη μεγαλυτερη διαφορα!!!

Προφανώς το δεύτερο, όπως είπε και ο χόλικ (αν και αμφιβάλλω αν κατάλαβε τη λογική μου, για τον lebron είμαι σίγουρος)...

Θέλω να πω ότι δεν έχει νόημα να σας "πειράζει" η Α2, αν μέσα στο παιχνίδι βρίσκεται η Α1.. πάνω κάτω, το ίδιο είναι για το ΝΒΑ...

Και με μένα να είσαι σίγουρος. Είναι μάλιστα σχετικό με ένα θεολογικό επιχείρημα που είχα σκεφτεί κάποτε (off topic, οπότε δεν επεκτείνομαι εδώ), αλλά απάντησα με τρόπο που μοιάζει αφελής για το λόγο που αναφέρει ο Bron.

Καλά...

(Το κάνεις αρκετά τελευταία... )

Για τον lebron ήμουν σίγουρος πως δεν κατάλαβε... βάσει του ποστ του.

Κάνεις λάθος. Ενδιαφέρομαι να βλέπω το μπάσκετ της συνεργασίας, είτε είναι μέσα από συστήματα είτε έξω. Και όσο μεγαλύτερη η συνεργασία και σε όσο μεγαλύτερη συχνότητα, τόσο καλύτερα.. Αλλά ο καλύτερος τρόπος για να βγει μια συνεργασία είναι μέσα από ένα σύστημα. Αν διαφωνει κάποιος, εδώ είμαι να το συζητήσουμε, δεν χρειάζονται οι ειρωνίες.

Έστω κι έτσι: Πιστεύεις αντικειμενικά ότι η μέση ομάδα της Α1 (πόσο μάλλον Α2) λειτουργεί και συνεργάζεται αρμονικότερα από τη μέση ομάδα του ΝΒΑ; Και ότι αυτό που παράγει στο γήπεδο είναι πιο αποτελεσματικό; Παίζουν με το ίδιο πάθος για τη νίκη; Θα παίξει εκτός έδρας μια ομάδα σαν την Ολύμπια Λάρισας με την ίδια πίστη για νίκη εναντίον του Παναθηναϊκού με την οποία θα παίξουν οι Γουόριορς στο Ντάλας; Διότι μην ξεχνάμε, οι Γουόριορς ανήκαν στο μέσο του πρωταθλήματος και πουθενά αλλού. Το Ντάλας ήταν ο "Παναθηναϊκός". Δεν αναφέρομαι καν σε εξωαγωνιστικά/διοικητικά/οικονομικά ζητήματα, στα οποία φυσικά οι περισσότερες ελληνικές ομάδες υστερούν σημαντικά.

Επίσης: Το επίπεδο του ανταγωνισμού δε σε ενδιαφέρει καθόλου; Στα εύκολα είναι αναλόγως εύκολο για μια ομάδα να παίζει "μπάσκετ συνεργασίας", χωρίς πολλές φασαρίες και εγωισμούς. Φαντάσου να έπαιζε ο ΟΣΦΠ σε ένα πρωτάθλημα χωρίς ΠΑΟ και Άρη. Θα έκανε μόνο 1-2 ήττες και θα έμοιαζε με την καθαρά πιο αρμονική ομάδα του πρωταθλήματος. Στην τωρινή Α1 όμως, τα προβλήματά του αρχίζουν να ξεσκεπάζονται. Στην Ευρωλίγγα, ακόμη περισσότερο. Στο ΝΒΑ, θα έμοιαζε με ομάδα ανέκδοτο.

Kαι μια πιο γενική ερώτηση: Πάρε τις περιπτώσεις όπου έχεις τον παίκτη Χ να μαζεύει το ριμπάουντ, να κατεβάζει την μπάλα και να πυροβολεί. Ό,τι αντιπαθείς, δηλαδή. Μετά πάρε τις περιπτώσεις όπου μια ομάδα γυρίζει ομαδικά και υπομονετικά την μπάλα, αλλά ελεύθερο και καλό σουτ δε βρίσκει και αναγκάζεται να πάρει προς το τέλος της επίθεσης ένα σουτ υπό κακές προϋποθέσεις και μερικές φορές να μείνει με την μπάλα στα χέρια ή να εκδηλώσει πάνω στη βιασύνη ένα λάθος. Πιστεύεις ότι η πρώτη περίπτωση στο ΝΒΑ απαντάται πιο συχνά απ'ότι η δεύτερη στην Ευρώπη, ιδίως σε μικρές ομάδες;

Μα, το θέμα για μένα δεν είναι το αποτέλεσμα (της κάθε επίθεσης, όχι του αγώνα) αλλά το τι σόι μπάσκετ προσπαθείς να πάιξεις, και τι σόι μπάσκετ παίζεις στη τελική. Μπορεί μια ομάδα να παίζει οργανωμένο μπάσκετ και ελεύθερο μπάσκετ το ίδιο αποτελεσματικά. Εμένα μου αρέσει ο πρώτος τρόπος. Και γενικά το θέμα του τόπικ εξ' αρχής είναι που βλέπουμε καλύτερο μπάσκετ, όχι ποιο μπάσκετ είναι πιο αποτελεσματικό. Που και για την αποτελεσματικότητα έχω το ίδιο σοβαρές αμφιβολίες.

Και όσον αφορά την Ολύμπια και τον Παναθηναικό, αν μια ομάδα είναι σοβαρή και με αρχές, θα παλέψει τα παιχνίδια της, όση διαφορά δυναμικότητας και αν έχει με τον αντίπαλο. Και η Ολύμπια ειδικά, θα το παλέψει, αλλά πάλι θα χάσει με 20. Δεν έχει όμως καμία σχέση με το μπάσκετ που παίζουνε όμως αυτό. Δε φταίει το μπάσκετ που υπάρχει τόση διαφορά ανάμεσα στις ομάδες.

Και αυτό που είπε για τον Ολυμπιακό: το μπάσκετ του Ολυμπιακού δεν μου αρέσει (όπως δεν τρελαινόμουνα και για το μπάσκετ της Μακάμπι, παρ' όλη την αποτελεσματικότητά του) γιατί όλες (οι ελάχιστες) συνεργασίες που επιτυγχάνονται , έρχονται μόνο από ατομικές ενέργειες. Καλές και αυτές και μου αρέσουν, αλλά προτιμώ η αναλογία να είναι 70% μέσα από σύστημα και 30% από ελευθερία. Πόσο μάλλον αποκλειστικά το δεύτερο.
Μου αρέσει το μπάσκετ του Παναθηναικού, της Τσσκα, των Σπερς...

Γενικά, για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία (όχι αποκλειστική) το τι προσπαθείς να παίξεις, ακόμα και αν δεν το πετύχεις ούτε μια φορά. Δεν θα μου αρέσει το αποτέλεσμα, θα μου αρέσει η προσπάθεια.





Η συγκεκριμένη περίπτωση του ΝΒΑ παίχτη που αναφέρεις, όχι δεν συμβαίνει πιο συχνά. Το σύνολο των ανοργάνωτων επιθέσεων όμως (οποιασδήποτε μορφής), ναι είναι μεγαλύτερο, για να μην πω πολλαπλάσιο.


Υ.Γ.: Ο δαίμων του φόρουμ χτύπησε και δεν δουλέψανε τα κουότ.

Ελπίζω αυτά να μην τα γράφεις με κοροιδευτική διάθεση...

Tι είναι όμως ακριβώς καλύτερο μπάσκετ; Αυτό που προσφέρει το περισσότερο θέαμα; Αν είναι έτσι, προφανώς και δεν είναι δυνατό να επιλέξει κανείς το μπάσκετ των συστημάτων, τουλάχιστον όσον αναφερόμαστε σε μια ομάδα που έχει την ισχύ να παίξει ελεύθερο μπάσκετ. Δεν μπορώ δηλαδή ούτε να φανταστώ ότι θα μου άρεσε περισσότερο η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μακάμπι, με Σάρας, Πάρκερ, κτλ, να παίζει το απόλυτα προσηλωμένο σε συστήματα μπάσκετ. Αν μια ομάδα δεν είναι υψηλής δυναμικής, τότε ίσως αποτελεί πιο όμορφο μπάσκετ το καθαρά προπονητικό. Γιατί; Γιατί αυτή η ομάδα δεν μπορεί να προσφέρει θέαμα όπως εγώ και πολλοί ακόμη το θεωρούμε.

Γενικώς, προτιμώ το μπάσκετ που μεγιστοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το συνδυασμό δυνατοτήτων των παικτών μιας ομάδας, ιδίως των κορυφαίων. Αν μια ομάδα έχει πολλά επιθετικά όπλα και δείχνει ότι μπορεί να τρέξει, θέλω να τη βλέπω να τρέχει. Αν όχι, καλύτερα να παίξει συντηρητικά, γιατί το τρέξιμο θα είναι αναποτελεσματικό και θα βλέπουμε περισσότερο bloopers παρά μπάσκετ.



Το θέμα είναι ότι η Ολύμπια (και η κάθε Ολύμπια) θα χάσει με 20, με τον ΠΑΟ να παίζει στο χαλαρό (λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου) και γιατί η ίδια δε θα προσπαθήσει ιδιαίτερα να το χτυπήσει. Θα μπει στο γήπεδο με το λογική "μπείτε και χαρείτε το, τα ματς που είναι να πάρουμε, θα τα παλέψουμε με άλλους αντιπάλους". Οι εκάστοτε δηλώσεις προπονητών, του στιλ "ό,τι και να κάναμε δε θα είχαμε τύχη" ή "σήμερα δώσαμε ευκαιρίες στα νέα παιδιά" και οι ανάλογες κινήσεις τους εντός παιχνιδιού, δε μου δίνουν την εντύπωση ότι οι περισσότερες ομάδες παίρνουν στα σοβαρά τέτοια παιχνίδια. Όχι ότι τις κατηγορώ, άλλωστε είναι μεγάλη η διαφορά δυναμικότητας, αλλά όχι και να δεχτώ ότι κάνουν πάντα ό,τι καλύτερο μπορούν.



Αυτό που πολλοί μπερδεύουν είναι το γρήγορο μπάσκετ με το ατομικό. Ίσως φταίει το γεγονός ότι γίνονται ανά επίθεση λιγότερες πάσες, κάτι το φυσιολογικό, αφού η μέση επίθεση είναι γρηγορότερη. Αλλά είναι λάθος προσέγγιση. Το μπάσκετ του Ολυμπιακού, τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό είναι αργό, αλλά παραμένει ατομικό. Το μπάσκετ που έπαιζε η Μακάμπι ήταν γρήγορο, αλλά ΚΑΙ ομαδικό. Το ίδιο και των Σανς. Το ίδιο και των παλιών Λέικερς, φυσικά. Και αυτός είναι ο καλύτερος συνδυασμός για εμένα.



Αν η μέση επίθεση της Ολύμπιας, που αναφέραμε πριν, εναντίον μιας σοβαρότερης, θεωρείται οργανωμένη, προτιμώ την ανοργάνωτη της ομάδας του ΝΒΑ. Θεωρώ ότι κατά μέσο όρο περισσότερες πιθανότητες έχει να ευστοχήσει ο Κόμπι σε μια γρήγορη, όχι πολύ οργανωμένη φάση υπό την πίεση του Μπόουεν παρά ο Τσιάρας στα τελευταία δευτερόλεπτα μιας επίθεσης υπό την πίεση του Διαμαντίδη. Το γεγονός ότι από τη μία έβαλα το αστέρι των Λέικερς και από την άλλη έναν απλώς καλό παίκτη της Ολύμπιας δεν είναι τυχαίο, μιας και τις περισσότερες των ανοργάνωτων επιθέσεων στο ΝΒΑ τις εκδηλώνουν οι αστέρες μιας ομάδας, ενώ εδώ γίνεται μεγαλύτερος καταμερισμός.

Κοίτα, δεν τα έγραψα με το σοβαρότερο στιλ, αλλά:

1) Δεν έχω πει ποτέ "χα-χα, ποιος πάει να δει γυναικείο μπάσκετ!". Μόνο 2 κατηγορίες τέτοιων ατόμων υπάρχουν:

-Αυτοί που αγαπούν το άθλημα σε πολλές εκφάνσεις του.
-Αυτοί που πήγαν τότε στο γυναικείο βόλεϊ Ολυμπιακού-ΠΑΟ... Και ναι, αυτό το λέω ειρωνικά.

2) Ξέρεις καλά ότι πολλές από αυτές τις ομάδες διέπονται από ενδοαγωνιστική οργάνωση. Οι παίκτες και παίκτριες αυτών των κατηγοριών εφαρμόζουν προπονητικά συστήματα και ασχολούνται ιδιαιτέρως με τα βασικά του μπάσκετ. Οπότε, ακόμη και ειρωνικά να το είπα το προηγούμενο, όσα λέω δεν είναι "βλακείες για να το παίζω έξυπνος".

Έτσι όπως το θέτεις, δεν έχεις άδικο.
Απλά πχ το πρωτάθλημα δημοτικών και αγοριών δεν νομίζω ότι δεν ήταν κοροιδευτικό. Την στιγμή λοιπόν που τα έβαζες στην ίδια λίστα με πχ την Α1 των γυναικών, τότε νομίζω ήταν εύκολο να παρεξηγηθεί η διαθεσή σου...

Τώρα χτύπησες ελεύθερη χορδή. Μα θέαμα (για μένα) δεν είναι σόνυ και καλά μια γρήγορη επίθεση ή ένα κάρφωμα. Για σένα ή για τους περισσότερους "αμερικανοθρεμμένους" μπορεί να είναι μόνο αυτό. Περισσότερο θέαμα μου προσφέρει εμένα ένα σύστημα που θα εκτελεστεί στην εντέλεια, όσο αργά και αν γίνει αυτό (για να μην πω, όσο πιο αργά γίνει, τόσο πιο δύσκολο να εκτελεστεί, άρα και περισσότερο θέαμα, πάλι για μένα), ένας αυτοματισμός δηλαδή. Αυτή νομίζω είναι η διαφορά μας, το τι θεωρεί ο καθένας θέαμα, τι του αρέσει να βλέπει. Καλύτερο μπάσκετ δεν υπάρχει, παρα μόνον αν συγκρίνουμε 2 ομάδες που παίζουνε το ίδιο στυλ. Αν προσπαθούν να παίξουν κοντρολαρισμένα, καλύτερο μπάσκετ παίζει αυτή που παίζει με περισσότερη υπομονή και λογική, αν προσπαθούν να παίξουνε ελεύθερα, αυτή που βγαίνει πιο εύκολα στους αιφνιδιασμούς για παράδειγμα.

Όσο για τη Μακάμπι, μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και το χτίσιμο της κάθε ομάδας. Κάθε ομάδα παίζει με τα υλικά που έχει. Για αυτό και στο ΝΒΑ που προτιμούν ελεύθερο μπάσκετ παίρνουν τους αθλητικούς παίχτες και στη ευρώπη τους περισσότερο κοντρολαρισμένους, με εξαιρέσεις και στις 2 πλευρές.




Εγώ πάλι όχι και τόσο. Θέλω ένα συγκεκριμένο μπάσκετ, ανεξαρτήτως παιχτών (γιατί όπως είπα, τις ομάδες τις φτιάχνεις, πάρε άλλους παίχτες, να παίξεις άλλο μπασκετ). Φυσικά και θέλω να τρέχει η ομάδα, αλλά προτιμώ η πλειοψηφία των επιθέσεων να βγαίνει από σύστημα και από κοντρολαρισμένο μπάσκετ και ας μένει πολλές φορές η μπάλλα στα χέρια.




Μόνο μια ένσταση έχω, κάθε ομάδα θα το παλέψει το ματς, με όποιον και να παίζει, μέχρι το 15' βέβαια που θα έχουμε ένα ωραίο double score και τότε είναι που θα τα παρατήσει, κατά τα άλλα συμφωνώ.




Για μένα δεν είναι. Πολύ απλά. Δεν μου αρέσει ο φετινός Ολυμπιακός, δεν με τρελαίνουν οι Σανς και η παλιά Μακάμπι και δεν έχω δει Λέικερς. Ελπίζω να έχεις καταλάβει γιατί.




Εγώ δεν τη προτιμώ. Περισσότερες πιθανότητες έχει να ευστοχήσει ο Κόμπι αλλά δεν θα είναι οργανωμένο μπάσκετ ούτε συνεργασία και εγώ θα δώσω το κρέντιτ στον Μπαρτζώκα. Φυσικά όλα αυτά είναι "ευέλικτα", αν μπορώ να το πω έτσι. Αν είμαστε στα τελευταία δευτερόλεπτα και κρίνεται ένας αγώνας, δε θα κοιτάξω το μπάσκετ αλλά το αποτέλεσμα. Και αν με τις συγκεκριμένες συνθήκες του αγώνα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να πάρω το μάτς με μια ατομική προσπάθεια του Ουόλς, θα του δώσω τη μπάλλα να την κάνει ότι θέλει. Δεν υπάρχουν δογματισμοί.

Τα περισσότερα απ'όσα είπες είτε με βρίσκουν σύμφωνο (όπως μερικά στο πρώτο σου quote) είτε εκφράζουν προσωπική γνώμη, οπότε δε θα προχωρήσω κι άλλο, μιας και ουδείς κάνει προσηλυτισμό.

Μια ένσταση όμως κι από εμένα εδώ:



Αν έχουμε διπλό σκορ από το 15' (άρα, κάτι σαν 40-20), δε δίνω και πολύ credit στον ηττημένο, παρά μόνο ίσως αν ο ΠΑΟ παίζει σοβαρά. Και παρότι ανήκει στις σταθερότερες ομάδες της Ευρώπης, φυσικά και δεν παίζει σοβαρά σε κάθε παιχνίδι. Δε νικά όλους τους "μικρούς" με 30+. Και σε αυτά τα παιχνίδια συμπεριλαμβάνονται όλα τα μέχρι στιγμής παιχνίδια του στα πλέι οφ. Συγχαρητήρια λοιπόν σε Μαρούσι και Πανιώνιο για την προσπάθειά τους. Αν τους έβλεπα να αντιμετωπίζουν τον ίδιο βαριεστημένο ΠΑΟ και να χάνουν και με 20, πχ, 68-48, θα έλεγα "να κάτσετε σπίτια σας να σαπίσετε"...

Άλλος ένα μύθος γύρω από το ΝΒΑ.
Όταν ο άλλος ΔΕΝ έχει να προσφέρει έστω και στο ελάχιστο τίποτα (ένα καλό τρίποντο, μία καλή άμυνα) όσο αθλητικός και να είναι, όσο θεαματικές φάσεις και να δημιουργεί ΔΕΝ θα κάτσει για πολύ στο ΝΒΑ.
Δύο καλά παραδείγματα :
- Ο MVP Tim Duncan είναι ο πιο βαρετός και αντιεμποερικός παίκτης του ΝΒΑ. Βαριέσαι να τον βλέπεις όμως είναι εκεί ακόμα. Δεν τον έχουν διώξει. Γιατί σύμφωνα με τη λογική σας (στο ΝΒΑ παίρνουν μόνο τους αθλητικούς) θα έπρεπε να έχει φύγει.
- Kαι από την άλλη, ο Kenny Smith. Ένας ΠΟΛΥ αθλητικός παίκτης, κέρδισε διαγωνισμό καρφωμάτων και πρόσφερε θέαμα στους οπαδούς. Ε, έτσι όπως πήγε στο ΝΒΑ, έφυγε. Γιατί λοιπόν άφησαν έναν θεματικό παίκτη που θα έφερνε (και καλά) τον κόσμο στο γήπεδο να φύγει ? Γιατί ακόμα και στο ΝΒΑ μετράει η ουσία.

Στο ΝΒΑ, όπως και παντού, μετράει το μπασκετικό ταλέντο. Αν δεν έχεις να δώσεις κάτι, έφυγες. Αλλά και να μείνεις, θα μείνεις με δεκαήμερα συμβόλαια και κάποτε θα φυγεις οριστικά. Όσο αθλητικός και να είσαι, θα πρέπει να βοηθάς την ομάδα.
Ότι "Στο ΝΒΑ πρέπει να είσαι αθλητικός για να πετυχείς και στην ευρώπη πρέπει να ξέρεις μπάσκετ" είναι ακόμη ένας άλλος μύθος.

Υ.Γ. Υπομονή και όπου να' ναι έρχονται και οι υπόλοιποι. Ανυπομονώ...

Προσωπικα εγω δεν το βαριεμαι καθολου,περιμενω την ωρα και τη στιγμη που οι συμπαικτες του θα του δωσουν τη μπαλα στη ρακετα για να κανει τα μαγικα του!!!

Εννοείται ότι θα πρέπει να έχεις και μπασκετικό ταλέντο για να πας εκεί. Δεν είπα εγώ ότι θα πάει η Κλουφτ στο WNBA και θα βάζει κατοστάρες επειδή τρέχει και πηδάει. Για να το θέσω σωστά: Στο Αμέρικα μετράνε περισσότερο τα αθλητικά προσόντα και λιγότερο τα βασικά του μπάσκετ και το μυαλό, στην ευρώπη το αντίστροφο, και υπάρχουν αιτίες για αυτό που τις αναλύσαμε νωρίτερα. Και αυτό δεν είναι μύθος, μπορώ να σου φέρω δεκάδες παραδείγματα.