QUOTE(NBAer @ Oct 25 2006, 12:24 AM)
Tωρα μια ερωτηση:
Οι παντελως αγνωστες για εμενα, ταινιες που ανεφερες (1.Russkiy Kovcheg (Η Ρώσικη Κιβωτός), 2. Elephant, 3. U - Der Film 'Dogville' erzählt in neun Kapiteln und einem Prolog. (Dogville), etc.....) παιζονται σε Ελληνικους κινηματογραφους ή στην τηλεοραση? Ή μπορει καποιος να τις δει μονο μεσω DVD?
Ακομα τι ειδους ταινιες ειναι? Ποιο ειναι το θεμα πχ της:
Russkiy Kovcheg (Η Ρώσικη Κιβωτός) και ποιο της:
2. Elephant και ποιο της:
Dogville' erzählt in neun Kapiteln und einem Prolog ?
Ακομα γιατι εσυ(treathitch) τις βλεπεις? Τι σου αρεσει σε μια ταινια και τι θα ηθελες σε αυτη ωστε να την χαρακτηρισεις πολυ καλη και πανω?
Προφανως δεν θα ειναι κωμωδιες ή ταινιες δρασης οποτε δεν θα με ενδιαφερουν, αλλα προτιμω να μαθω περι τινος προκειται ωστε να ερθω ακομη πιο κοντα στο να ανακαλυψω τι γινεται και αρκετοι απο τους λογικους ανθρωπους, βλεπουν "τετοιου ειδους ταινιες"?
Συγνώμη, μόλις το είδα αυτό το ποστ.
Οι παντελώς άγνωστες ταινίες που αναφέρεις δεν είναι και τόσο άγνωστες. Το Dogville, ταινία του Δανού Λαρς Φον Τρίερ, είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που γυρίζει ο σκηνοθέτης για την Αμερική. Προηγήθηκε από το 1984 ως το 1992, η πρώτη του τριλογία, για την Ευρώπη, όπου τόσο τότε, όσο και τώρα, μελετώνται οι ανθρώπινες συμπεριφορές και οι αντιδράσεις σε συγκεκριμένες συγκυρίες και με εκείνες τις συγκυρίες μεταβαλλόμενες, τότε στην Ευρώπη, βασικά μετά το τέλος του β' Παγκοσμίου Πολέμου και πλέον στην Αμερική, όπου έχοντας μια ηρωίδα, εξετάζεται σε θεατρικό και χωρίς κτίρια ή έπιπλα σκηνικό η μαζική συμπεριφορά, ανάλογα με τις μορφές πίεσης της εξουσίας.
Η ταινία έκοψε (αν θυμάμαι καλά) πάνω από 200,000 εισιτήρια στην Αθήνα.
Το Elephant του Γκας Βαν Σαντ (Good Will Hunting, My Own Private Idaho) είχε κερδίσει το Dοgville στις Κάννες, σε μια αλησμόνητη σεζόν έτσι κι αλλιώς. Η προετοιμασία ενός ομαδικού φόνου σε χάι σκουλ των ΗΠΑ, η παρουσίαση εκείνης με λυρικό τρόπο και η πριν το πυρ ενασχόληση των μαθητών, με ένα εκρηκτικό ξέσπασμα σε background Μπετόβεν.
Η Ρώσικη Κιβωτός ήταν η μεγάλη έκπληξη της Ρωσίας από το νέο της σκηνοθετικό αστέρι, τον Αλεκσάντρ Σοκούροφ, ο οποίος είχε (λανθασμένα) θεωρηθεί ως ο διάδοχος του γνωστότερου Σοβιετικού σκηνοθέτη στο 2ο μισό του 20ου Αιώνα, του Αντρέι Ταρκόβσκι. Ο Σοκούροφ παρουσιάζει τη συνάντηση ενός αόρατου αφηγητή με έναν περιπλανώμενο Μαρκήσιο από το σήμερα και προς τα πίσω, μέχρι τα χρόνια του Μεγάλου Πέτρου. Σε ένα μουσείο πλέον της Αγίας Πετρούπολης, εκεί όπου παλιά στεγάζονταν τα Ανάκτορα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από δωμάτιο σε δωμάτιο μπαίνουμε και σε άλλο κεφάλαιο της Ρώσικης Ιστορίας. Ο Μαρκήσιος αναπολεί και ο αφηγητής απλά αναρρωτάται. Ένα μαγευτικό έργο με τεράστια παγκόσμια επιτυχία βέβαια.
Όλες οι παραπάνω ταινίες παίχτηκαν με επιτυχία στις ελληνικές αίθουσες.
Όσον αφορά τις ταινίες που μου αρέσουν, δεν υπάρχει ορισμός. Μου αρέσουν κυρίως οι ταινίες που δεν έχουν υπερβολές. Δεν αντέχω το Hollywood και τις κοινοτοπίες, δε μου αρέσει η επανάληψη, ακόμα και στην άποψη, πολλώ μάλλον στην αντίληψη. Μου αρέσουν οι προβληματικοί, οι ελλατωματικοί ήρωες, εκείνοι με ψυχολογικά προβλήματα, οι αντικοινωνικοί και ψυχοφθόροι χαρακτήρες. Μου αρέσει ο ρεαλισμός, η προσωποποίηση των καταστάσεων και των χαρακτήρων η υπερρεαλιστική αντίληψη και οι μη συναισθηματικές καταστάσεις.
Για το <<να ερθω ακομη πιο κοντα στο να ανακαλυψω τι γινεται και αρκετοι απο τους λογικους ανθρωπους, βλεπουν "τετοιου ειδους ταινιες>>, δεν έχω να πω και πολλά. Τι εννοείς "τέτοιου είδους"; Υπάρχουν γούστα και γούστα.