Επίσης πριν συνεχίσω να ξεκαθαρίσω δύο πραγματάκια αρκετά σημαντικά για αποφυγή παρεξηγήσεων:
- Δεν θεωρώ τον Τζόρνταν τον κορυφαίο παίκτη ever αλλά ανήκω στους φαν του και του αναγνωρίζω άλλα κατορθώματα όπως ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στη θέση του και πως είναι μέσα στους τέσσερεις-πέντε καλύτερους παίκτες γενικά όλων των εποχών. Hater δεν είμαι και κατά πάσα πιθανότητα (είδατε; δεν είπα "ποτέ") δεν θα γίνω ποτέ (το είπα ).
- Παρά το νεαρό της ηλικίας μου τον έχω δει σε παραπάνω από 150-200 παιχνίδια οπότε έχω την καλύτερη άποψη που γίνεται, καλύτερη ακόμη και από αυτούς που τον έχουν ζήσει. Εκτός αν φίλε αναγνώστη είχες διαρκείας των Μπουλς καθ'όλη την καριέρα του Τζόρνταν οπότε τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε.
Απάντηση:
Πολλές φορές ακούγεται η άποψη πως ο Τζόρνταν οδήγησε μόνος του μία μέτρια ομάδα σε κατακτήσεις τίτλων. Στη παραπάνω άποψη διατυπώνονται (<----- πάντα μου άρεσε αυτή η λέξη) δύο λάθη. Πρώτον, ο Τζόρνταν δεν ήταν μόνος του και δεύτερον η ομάδα που είχε γύρω του δεν ήταν μέτρια. Ας τα δούμε αναλυτικά:
Τριετία 1990-91, 1991-92, 1992-93
- Σε αυτές τις χρονιές ο Τζόρνταν περιβαλλόταν από δύο παίκτες, τον Σκότι Πίππεν και τον Χόρας Γκραντ, που τότε έπαιζαν σε all-star επίπεδο. Ο Γκραντ μπορεί όχι το '91, αν και το πλησίαζε τότε, αλλά αργότερα σίγουρα. Ο Πίππεν είχε ξεπεράσει αυτό το επίπεδο απλά (γνώμη μου) δεν έφτασε στο επόμενο, του superstar δηλαδή, αλλά μπορώ να πω ότι το πλησίαζε επικίνδυνα. Και οι δύο υπήρξαν εξαιρετικοί αμυντικοί (σε αυτόν τον τομέα ήταν superstar).
Ο Πίππεν χαρακτηρίζεται ακόμη και σήμερα ως ένας από τους πιο ολοκληρωμένους παίκτες όλων των εποχών ενώ ο Γκραντ τα έβγαζε πέρα και πολλές φορές σχετικά άνετα με οποιονδήποτε αντίπαλο έβρισκε απέναντι του.
- Την ομάδα έτρεχε ο Τζόν Πάξον. Οκ, στα χαρτιά, γιατί στη πραγματικότητα ο αληθινός πόιντ γκαρντ ήταν ο Τζόρνταν. Ο Πάξον δεν ήταν παίκτης των 10 ασσίστ, ούτε καν των 6, 7 αλλά μπορούσε να πιάσει διψήφιο αριθμό πόντων για μία ολόκληρη χρονιά, ήταν καλός αμυντικός και το σηματικότερο όλων, από τους καλύτερους σουτέρ. Αν είχε βοηθήσει τον Τζόρνταν; Το μόνο που θα γράψω για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση είναι πως ο Πάξον ήταν παίκτης μεγάλων αγώνων, πέρνοντας πολλές φορές τα κρισιμότερα σουτ την ώρα που οι υπόλοιποι μπλόκαραν και σκοράροντας μεγάλο (ή αν θέλετε καλύτερα "μεγάλο για εκείνον") αριθμό πόντων σε παιχνίδια κρίσιμα όπως οι τελικοί του ΝΒΑ. Να θυμήσω μόνο την 20άρα και το σόου του στο πέμπτο παιχνίδι των τελικών του '91 με 9-12 σουτ και τη 15άρα στο προηγούμενο με 7-11.
- Σέντερ της ομάδας υπήρξε ένας πρώην all-star, ο Μπιλ Καρτράιτ. Στα καλά του υπήρξε παίκτης των 20 πόντων, στα άσχημα του παίκτης των Μπουλς . Παρ'όλα αυτά, δεν μπορείς να αποκαλέσεις κενή μία θέση στην οποία υπάρχει παίκτης που δένει αρμονικά με τον PF της ομάδας και στη πράξη εξουδετέρωναν και συνήθως έβγαιναν νικητές απέναντι σε οποιοδήποτε ζευγάρι ψηλών έβρισκαν απέναντι τους.
- Πάγκος: Εδώ τα πράγματα είναι όντως μέτρια με εξαίρεση τον Μπ.Τζ. Άρμστρονγκ. Υπήρξε η πιο αξιόπιστη λύση, μπορούσε να ήταν βασικός σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του ΝΒΑ γιατί όχι και σε αυτούς τους Μπουλς. Οι υπόλοιποι ήταν παίκτες είτε πραγματικά κακοί, είτε μέτριοι. Για τους πρώτους κάθε επιχείρημα δεν ευσταθεί γιατί και λίγοι ήταν και κάθε ομάδα έχει μερικούς από εκείνους. Οπότε το λέτε εσείς αυτό για τους Μπουλς του Τζόρνταν, σας το λένε για τους Σέλτικς του Μπερντ. Οι μέτριοι, ήταν όντως ο ορισμός αυτού του επιπέδου αλλά άριστα εκπειδευμένοι από τον Φιλ Τζάκσον. Ήξερα τι, πως και πότε να το κάνουν, που να βρεθούν στο παρκέ και πότε να φύγουν από εκεί. Συμφωνώ ότι θα μπορούσε ο Τζόρνταν να είχε καλύτερους που να έρχονταν από τον πάγκο αλλά τότε αλλάζουν πολλά αφού θα μιλάγαμε για υπερομάδα. Και c'mon, πόσες τέτοιες πληθωρικές ομάδες έχουν υπάρξει; (δεν λέω ότι δεν έχουν υπάρξει)
- Σαν ομάδα χωρίς τον Τζόρνταν: Ο Τζόρνταν το 1993 αποχωρεί όμως guess what. Οι Μπουλς στη κανονική περίοδο κάνουν μόλις δύο νίκες λιγότερες αποδυκνείοντας το πόσο καλή ομάδα ήταν και χωρίς τον καλύτερο τους παίκτη, τουλάχιστον στη ρέγκιουλαρ σίζον. Στα πλέι οφ υπήρξε πρόβλημα και τότε φάνηκε η απουσία του ηγέτη τους αλλά και πάλι η δυναμικότητα του συνόλου ήταν ξεκάθαρη αφού και με τον Τζόρνταν μαζί τους και απέναντι στην ίδια ομάδα, είχαν φτάσει πάλι σε 7ο παιχνίδι.
Δεν αναφέρομαι στην ομάδα του '95 αφού αυτή δεν τόσο ίδια με αυτή του '93 με αποτέλεσμα να φαίνεται πιο αποδυναμωμένη.
Τριετία 1995-96, 1996-97, 1997-98
Τα πράγματα εδώ είναι ακόμη καλύτερα αφού η πεντάδα των Μπουλς παρουσιάζεται ακόμη πιο ανώτερη από του προηγούμενου three-peat.
- Ο Τζόρνταν περιβάλλεται από τους Πίππεν και Ρόντμαν. Για τον πρώτο τα είπαμε. Ο δεύτερος αποτέλεσε την πραγματική κολώνα των Μπουλς κάτω από την μπασκέτα, όντας ο καλύτερος ριμπάουντερ και τουλάχιστον δεύτερος-τρίτος καλύτερος αμυντικός παίκτης της εποχής του. Καλύτερος τεχνίτης από ότι πολλοί νομίζουν, επιθετικά πρόσφερε ότι ακριβώς χρειαζόταν ενώ στη καριέρα του έχει υπάρξει και καλύτερος όντας παίκτης με διψήφιο αριθμό πόντων. Να αναφέρω επίσης ότι σε σειρά τελικών έχει παίξει, κατά πολλούς, σε MVP επίπεδο;
- Την ομάδα οργάνωνε ο
- Σέντερ υπήρξε ο Λουκ Λόνγκλει. Τι να γράψω; Σας μιλάω ειλικρινά, σε μονό, πιστεύω ότι τον έχω.
- Ο πάγκος: Ο πάγκος υπήρξε καλύτερος από αυτόν της πρώτης τριετίας έχοντας οι Μπουλς στο δυναμικό τους τον Τόνι Κούκοτς, έναν από τους καλύτερους έκτους παίκτες, ενώ για μία χρονιά υπήρξε ο καλύτερος, και τον Στιβ Κερ επίσης μεγάλος σουτέρ βάζοντας πολλά και καθοριστικά καλάθια. Χωρίς αυτόν, ο Τζόρνταν θα είχε περισσότερα προβλήματα.
Οι υπόλοιποι δεν ήταν καλύτεροι ούτε και χειρότεροι από αυτούς του προηγούμενου three-peat.
- Σαν ομάδα χωρίς τον Τζόρνταν: Οκ, εδώ υπήρξε καλή η προηγούμενη, δεν θα μπορούσε αυτή;
Αυτά. Μου άρεσε. Το ευχαριστήθηκα. Πείτε και άλλα για να συνεχίσω να γράφω κάτι τέτοια.