Αμερικανοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν να σβήσουν μνήμες από ποντίκια επιλεκτικά, γεννώντας έτσι ελπίδες για θεραπεία καταστάσεων όπως το μετά-τραυματικό στρες.

«Η εξάλειψη στοχευμένης μνήμης δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας» ανέφερε ο επικεφαλής των επιστημόνων, Τζο Τσιέν, του Ινστιτούτου Εγκεφαλικής Συμπεριφοράς στο Ιατρικό Κολέγιο της Τζόρτζια των ΗΠΑ. Η νέα τεχνικής, που βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, θα μπορούσε στο μέλλον να εφαρμόζεται για το σβήσιμο τραυματικών εμπειριών και βαθιά ριζωμένων φόβων, αφήνοντας όλες τις υπόλοιπες μνήμες και αναμνήσεις ανεπηρέαστες.

Σε γενικές γραμμές, η μνήμη χωρίζεται σε τέσσερα στάδια: Απόκτηση, εμπέδωση, αποθήκευση, ανάκληση. Προηγούμενες έρευνες έχουν ότι συγκεκριμένα μόρια φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στις διάφορες φάσεις της διαδικασίας της μνήμης. Ο Τσιέν και η ομάδα του βρήκαν ένα τρόπο για να ελέγξουν το «μόριο της μνήμης», την πρωτεΐνη CaMKII, που παίζει σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία των εγκεφαλικών κυττάρων και που συνδέεται με διάφορες πτυχές της μάθησης και της μνήμης.

Οι ερευνητές ανέπτυξαν μία «χημική γενετική στρατηγική» που κατέστησε δυνατό τον έλεγχο της πρωτεΐνης σε ποντίκια που είχαν αναπαραχθεί με τρόπο αναπαραγωγής του μορίου. Βρήκαν επίσης ότι μπορούσαν να ελέγξουν την ουσία στον εγκέφαλο των ποντικών και να παρατηρήσουν τη διαδικασία κατά την οποία ο εγκέφαλος ανακαλεί μνήμες. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσαν όχι μόνο να εμποδίσουν μία μνήμη αλλά και αν την σβήσουν χωρίς να επηρεάσουν την ικανότητα του εγκεφάλου να ανακαλεί άλλες μνήμες.

Η ομάδα του Τσιέν έγινε διάσημη το 1999, όταν δημιούργησαν τον Ντόγκι, ένα ποντίκι με ενδυναμωμένες ικανότητες μνήμης και μάθησης.


ΠΗΓΗ: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti.../10/2008_253253

Σκεφτηκα να ανοιξω και ενα τοπικ που να φιλοξενει τετοια θεματα.
Να κατατιθενται δηλαδη οποιεσδηποτε εξελιξεις σε επιστημονικο,ερευνητικο επιπεδο και που μπορει να σχετιζονται με καθε γνωστικο πεδιο.

The eternal sunshine of a spotless mind Βασικά έτσι και ολοκληρωθεί κάτι τέτοιο θα γίνει χαμός..

Οντως και εγω αυτο σκεφτηκα !Αν γινει π δεν ξερω μ φαινεται πολυ επιστημονικη φαντασια(καθολου παλιομοδιτης ),σιγουρα θα υπαρξει και η αρνητικη χρηση αυτης της ανακαλυψης και μετα ο θεος βοηθος!

Mπορουμε να σβησουμε απο την μνημη μου την ποδοσφαιρικη περιοδο 1996-2003 και 2005-2009????

Λογικα θα πρεπει να σβηνεται ολη η χρονικη περιοδος αυτη,οποτε θα ξεχασεις τα 5 αστερια!Δε λεει....

Αφου λεει πανω για "στοχευμενη μνημη...."
Δεν γινεται να διαγραφεται ολη η περιοδος στην οποια συμπεριλαμβανεται αυτο που θες να "ξεχασεις"....

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού
3-4-2009

Μία νέα θεραπεία που δεν περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, διώχνει τις δυσάρεστες αναμνήσεις σε πειραματόζωα και ανθρώπους. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι η νέα τεχνική θα βοηθήσει ασθενείς που πάσχουν από μετατραυματικό σύνδρομο και διαταραχές άγχους.

Η θεραπεία βασίζεται στην «επαναπαγίωση», μια παράξενη ιδιότητα της μνήμης κατά την οποία όταν ανακαλείται μία ήδη εδραιωμένη ανάμνηση, αυτή μπαίνει σε μία ασταθή κατάσταση όπου είτε θα αποθηκευτεί εκ νέου στη μακροπρόθεσμη μνήμη είτε θα ξεχαστεί. Ένα συναισθηματικό ή αισθητηριακό «ταρακούνημα» σε αυτό το διάστημα φαίνεται ότι την κάνει διαχειρίσιμη.

Οι πρώτες έρευνες με φάρμακα είχαν δείξει ότι κάποιες χημικές ουσίες εμπόδιζαν την παραγωγή νέων πρωτεϊνών από τα εγκεφαλικά κύτταρα και επομένως μπορούσαν να εξαφανίσουν τρομακτικές αναμνήσεις. Αλλά αυτές οι ουσίες είναι τοξικές και μια ολική διαγραφή μνήμης θα έβλαπτε περισσότερο παρά θα ωφελούσε, σημειώνει ο Karim Nader, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ στο Μοντρεάλ, ο οποίος έκανε σχετικές δοκιμές.

Στη διερεύνηση ενός ηπιέστερου τρόπου αποκλεισμού των δυσάρεστων αναμνήσεων, η Marie Monfils, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, πειραματίστηκε με την «εξάλειψη», μία θεραπεία που χρησιμοποιείται κάποιες φορές στην αντιμετώπιση της Μετατραυματικής Διαταραχής Άγχους (PTSD).

Σε αυτή, οι γιατροί, σε ασφαλές και ελεγχόμενο περιβάλλον, επαναλαμβάνουν το στοιχείο που προκαλεί το άγχος -π.χ., πυροβολισμοί- ελπίζοντας να διαρραγεί η ταύτισή του με τον φόβο.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι η θεραπεία ήταν αποτελεσματική ώς ένα βαθμό, αλλά συχνά οι δυσάρεστες αναμνήσεις επανεμφανίζονταν, εξηγεί η Monfils. Μαζί με τους συναδέλφους της, αναρωτήθηκε αν η εφαρμογή της εξάλειψης κατά το διάστημα της επαναπαγίωσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μόνιμο αποτέλεσμα.

Αρχικά, η επιστημονική ομάδα εκπαίδευσε πειραματόζωα ώστε να συνδέουν ένα συγκεκριμένο μουσικό τόνο με ένα ελαφρύ ηλεκτρικό σοκ, με αποτέλεσμα η ακρόαση της μουσικής ακόμη και χωρίς το σοκ, να τα τρομοκρατεί. Όταν οι ερευνητές έπαιξαν τη μελωδία 19 φορές συνεχόμενα, τα ποντίκια άρχισαν να δείχνουν όλο και λιγότερο φόβο. Πρόκειται για τη συνηθισμένη θεραπεία της εξάλειψης. Ωστόσο, ένα μήνα αργότερα ο φόβος επανεμφανίστηκε το ίδιο ισχυρός.

Σε δεύτερη ομάδα πειραματόζωων, η Monfils προκάλεσε την ίδια δυσάρεστη ταύτιση του σοκ με συγκεκριμένη μουσική, περίμενε μία ώρα για να ξεκινήσει η διαδικασία της επαναπαγίωσης, και στη συνέχεια άρχισε να παίζει επαναλαμβανόμενα τη μελωδία. «Είναι πολύ απλό και σχεδόν αφελές να σκεφτείς ότι θα είχε αποτέλεσμα», λέει η Monfils. Αλλά οι δυσάρεστες αναμνήσεις εξαφανίστηκαν μόνιμα.

Ακολουθώντας μια σχεδόν ταυτόσημη διαδικασία, η Daniela Schiller και η Elizabeth Phelps, νευροεπιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, εξέτασαν αν μπορούσαν να εξαφανίσουν μια τρομακτική ανάμνηση από εθελοντές. Σε αυτή την περίπτωση, προκάλεσαν τη σύνδεση του ηλεκτρικού σοκ με ένα μπλε τετράγωνο σε μία οθόνη.

Οι Schiller και Phelps καταμέτρησαν μικρές, ανεπαίσθητες αλλαγές στον ιδρώτα -μία αποδεδειγμένη αντίδραση φόβου- σε περίπου 80 εθελοντές. Όπως και με τα πειραματόζωα, η επαναλαμβανόμενη έκθεση στο μπλε τετράγωνο κατά την επαναπαγίωση, είχε ως αποτέλεσμα την οριστική διαγραφή της ανάμνησης.

Επιπλέον, όταν οι εθελοντές έμαθαν να ταυτίζουν το ηλεκτρικό σοκ τόσο με μπλε όσο και με κίτρινα τετράγωνα, οι επιστήμονες μπορούσαν επιλεκτικά να εμποδίσουν την αντίδραση φόβου στα μπλε τετράγωνα και να διατηρήσουν τον φόβο για τα κίτρινα.

«Όταν η εξάλειψη εφαρμόζεται κατά την επαναπαγίωση, πιθανόν έχει το ίδιο αποτέλεσμα με τα φάρμακα», σχολιάζει η Schiller, η οποία παρουσίασε τα ευρήματα της έρευνάς τους τον προηγούμενο μήνα, στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Γνωστικής Νευροεπιστήμης στο Σαν Φρανσίσκο.

Παρ' όλα αυτά, η Monfils προειδοποιεί ότι οι γιατροί πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στην εφαρμογή των νέων ευρημάτων για τη θεραπεία μετατραυματικών διαταραχών. Το χρονικό διάστημα της επαναπαγίωσης μπορεί να είναι μεγαλύτερο σε κάποιους ανθρώπους, ενώ τα άτομα αντιδρούν διαφορετικά σε συνθήκες άγχους.

πηγη:www,menshealth.gr

Εκτος απο καθαρα συμβατικους κλινικα λογους(μετατραυματικο στρες),σιγουρα θα βρισκει εφαρμογη και για στρατιωτικους-επιχειρησιακους λογους.
Βεβαια,ειμαι της αποψης,οτι επιστημονικα ευρηματα κ εφαρμογες αυτων, στο συγκεκριμμενο ζητημα(και σε παρα πολλα αλλα),ηδη υπαρχουν εδω και αρκετα χρονια ισως..
Η μελετη του ανθρωπινου μυαλου,εγκεφαλου,το ''κλειδωμα-ξεκλειδωμα'' του,ειναι ενα ερευνητικο θεμα που απασχολησε κ απασχολει παρα πολλους κορυφαιους επιστημονες και με ''εφαρμοσιμοτητα'' σε παρα πολλους τομεις..
Παντως,για να κανουμε και λιγη πλακα,φανταστειτε τι ''αγαλιαση ψυχης'' θα βρισκαν ολοι οι απατημενοι συζυγοι σ'αυτον τον κοσμο..με συνοπτικες διαδικασιες θα διαγραφονταν αυτα που πρεπει..
Ομως να σας πω κατι?
Δεν θα μου αρεσε να χανοταν στο βαθος του χρονου η ατακα..''Αγαπη μου..δεν ειναι αυτο που νομιζεις!''..

Δεν το νομιζω αυτο..
Πολλοι θα θελουν να τα κρατησουν αυτα στα μυαλο τους
για να εχουν την ανεση να ανταποδιδουν με το ιδιο νομισμα..

Kαι θα συνεχιζαν να ζουν οι απατημενοι συζυγοι με γυναικες που θα τους ξανααπατησουν???Δεν εχει νοημα....

Θα ειχε νοημα αν το εκαναν αυτο στις γυναικες του.
Οι ανδρες και να τους την κανει η γυναικα και να το σβησουν απο την μνημη τους
θα ειναι ανουσιο.Θα βρει πατημα η γυναικα και θα το συνεχισει.
Ενω εμας μας βολευει το αναποδο.

Ενταξει..ειπα να βαλω μια χιουμοριστικη νοτα στη συζητηση.
Παντως,ξερεις ποσοι απατημενοι συζυγου(ανδρες-γυναικες),εξακολουθουν να ειναι μαζι και να κανουν οτι κανουν,ζωντας ''συμβατικα''?
Γενικα,αυτη η ανθρωπινη παρεμβαση στον ανθρωπινο νου,με προβληματιζει αρκετα..
Πιστευω οτι ολες οι εμπειριες σ'αυτο το κοσμο,πρεπει να ειναι ''ευπροσδεκτες'',καθως ετσι μπορουμε και αποκωδικοποιουμε καποια πραγματα και ωριμαζουμε,ειτε ειναι ευχαριστα,ειτε οδυνηρα.
Ομως υπαρχουν και περιπτωσεις ανθρωπων που ψυχικα,τραυματιζονται βαναυσα..
Περιπτωσεις στρατιωτων σε πολεμους και επιχειρησεις,που επιστρεφουν ψυχολογικα ρακοι,θυματων βιασμων & παιδεραστιας..
Τι να πω..
Ενδεχομενως,στις πολυ ''βαριες περιπτωσεις'',να εδινε λυσεις,ομως γενικα,το βλεπω με σχετικη επιφυλαξη..

Δεν έχω σχέση με το χώρο, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε, μεταξύ άλλων, πώς θα εξελισσόταν η νομική πλευρά αυτού του ζητήματος, σε περίπτωση που το φαινόμενο αυτό κάποτε γίνει απτή πραγματικότητα και διευρυνθεί-από την πλευρά είτε των κατηγόρων είτε των κατηγορουμένων.

Ουτε εγω εχω σχεση με το χωρο(ανεξαρτητα αν θεωρησα καλο να υπαρχει και ενα τετοιο σχετικο τοπικ).
Σιγουρα και η παραμετρος που θετεις χωραει πολλη συζητηση.
Πως θα λογιζεται μια τετοια περιπτωση?Οπως ας πουμε με την ευθανασια?
Τι να σου πω..παραπανω,εξεφρασα τον προβληματισμο μου..
Παντως νιωθω σιγουρος,πως σε ''πειραματικο-απορρητο επιπεδο'',αυτες οι ερευνες & οι εφαρμογες των αποτελεσματων-πορισματων τους,εχουν προχωρησει σε πολυ πιο μεγαλο βαθμο,απ'οτι μας παρουσιαζεται..

Το να κρατάς ή όχι την ψυχραιμία σου είναι θέμα γονιδίων, σύμφωνα με νέα έρευνα
Η απομόνωση ενός γονιδίου με την ονομασία DARPP-32 έχει βοηθήσει στο να εξηγήσουμε γιατί ορισμένοι άνθρωποι εκρήγνυνται με την παραμικρή αφορμή, ενώ άλλοι παραμένουν ψύχραιμοι.
Πάνω από 800 άνθρωποι συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο ειδικά σχεδιασμένο για να μελετήσει το θέμα της διαχείρισης του θυμού.
Οι Γερμανοί ερευνητές πραγματοποίησαν και ένα τεστ DNA για να καθορίσουν ποια από τις τρεις εκδοχές του γονιδίου DARPP-32 έφεραν οι συμμετέχοντες.
Το γονίδιο επηρεάζει τα επίπεδα της ντοπαμίνης, ουσίας του εγκεφάλου που συνδέεται με το θυμό και την επιθετικότητα.
Όσοι είχαν την εκδοχή "TT" ή "TC" του γονιδίου επέδειξαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα θυμού από αυτούς με την εκδοχή "CC".
Η έρευνα, του Πανεπιστημίου της Βόννης, κατέδειξε ότι όσοι θύμωναν είχαν πολύ λιγότερη φαιά ουσία στην περιοχή της αμυγδαλής του εγκεφάλου, μια περιοχή που συντελεί στην εξισορρόπηση των συναισθημάτων.
Ο Martin Reuter, ένας από τους ερευνητές, και ο οποίος ανήκει στην κατηγορία TC, είπε: «Με άλλα λόγια, δεν έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τα συναισθήματα τους τόσο καλά όσο αυτοί που δεν έχουν τη μετάλλαξη».
«Δεν είμαι θυμωμένος άνθρωπος αλλά μπορώ να θυμώσω αν είναι σημαντικό.»
Οι εκδοχές TT ή TC απαντώνται συχνά στον δυτικό κόσμο, με τους ερευνητές να συνιστούν ότι η επίδειξη θυμού μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να προοδεύσουν στη ζωή τους.
«Υψηλά επίπεδα θυμού δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητά από το κοινωνικό σύνολο αλλά κάποιος βαθμός κυριαρχικής συμπεριφοράς βοηθά στο να επιβληθεί η θέση του ατόμου στην κοινωνική ιεραρχία,» προσθέτουν οι ερευνητές.
Στην έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Behavioural Brain Research, οι ερευνητές προσθέτουν ότι στην κληρονομικότητα οφείλεται μονάχα το ήμισυ της προδιάθεσης για ξέσπασμα θυμού, ενώ το DARPP-32 είναι ένα από τα πολλά γονίδια που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία.
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε έρευνα η οποία αναφέρεται στο ότι το να εξωτερικεύεις το θυμό σου αντί να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου είναι το κλειδί για μια επιτυχημένη επαγγελματική και προσωπική ζωή. Η έρευνα που διεξήγαγε το Harvard Study of Adult Development κατέδειξε ότι όσοι συγκρατούν τα συναισθήματα τους έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να ομολογήσουν ότι έχουν αποτύχει στην προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή.

πηγη:Pathfinder News

Δεν ειμαι της αποψης,οτι για καθε ανθρωπινη λειτουργια,ενεργεια,συμπεριφορα,υπευθυνο ειναι και ενα αντιστοιχο γονιδιο..οτι πρωτευον & κυριαρχο στοιχειο ειναι η κληρονομικοτητα.
Οι συνθηκες κατω απ τις οποιες ζουνε οι ανθρωποι(περιβαλλοντικες,κοινωνικο-οικονομικο στατους,μορφη εργασιας,οικογενειακη κατασταση,εμπειριες-βιωματα),παιζουν και αυτα ενα πολυ σημαντικο ρολο.
Ο Θυμος & η οργη,συγκαταλεγονται ως καποια απ τα βασικοτερα ανθρωπινα συναισθηματα.
Κλειδι θα θεωρουσα μια καποιου τυπου εξισσοροπηση,να μην αφηνεσαι τελειως σ'αυτα τα συναισθηματα,αλλα ουτε και να παραμενεις τελειως απαθης.
Επισης, πολυ σημαντικο θεωρω οτι ειναι, το αν και με ποιο τροπο,αυτη η οργη(ενεργεια),διοχετευεται,εκλυεται,εξωτε�
�ικευεται,εκτρεπεται..

Ολική επαναφορά μου θυμίζει αυτό και με τις απατημένες συζύγους τη σκηνή που σκοτώνει ο Αρνολντ τη γυναίκα του και λέει We divorced... permanently.

ΝΕΥΡΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Deja vuΗ σκοτεινή πλευρά της οικειότητας

Εχει συμβεί στους περισσότερους από εμάς. Μια παράξενη αίσθηση βιώματος που μας κατακλύζει αναπάντεχα χωρίς προφανή αιτιολογία και μας αποσυντονίζει. Ποιο βραχυκύκλωμα στη σχέση χώρου, χρόνου και αναμνήσεων προκαλεί το d j vu;

Ο κ. Π., ένας ογδοντάχρονος πολωνός μετανάστης και πρώην μηχανικός, αντιμετώπιζε προβλήματα μνήμης ζώντας σε μια μόνιμη αίσθηση deja vu. Δεν ήθελε να βλέπει τηλεόραση ή να διαβάζει εφημερίδα επειδή, όπως υποστήριζε, τα είχε ξαναδεί όλα. Οταν έβγαινε για περίπατο, έλεγε ότι τα ίδια πουλιά κελαηδούσαν στα ίδια δέντρα και τα ίδια αυτοκίνητα περνούσαν μπροστά του την ίδια ώρα κάθε μέρα. Ο γιατρός τού σύστησε να δει έναν ειδικό στη μνήμη, ο κ. Π. όμως αρνήθηκε. Ηταν πεπεισμένος ότι το είχε ήδη κάνει.

Το deja vu- ή προμνησία- μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε και οποιοσδήποτε είχε ποτέ αυτή την εμπειρία θα αναγνωρίσει αμέσως την περιγραφή της. Δεν είναι απλώς μια αίσθηση ότι έχετε ξαναδεί ή ξανακάνει κάτι· είναι μια αναπάντεχη, άτοπη και συχνά ανησυχητική αίσθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται- και μάλιστα με απίθανο τρόπο. Δεν μπορείτε να τοποθετήσετε ακριβώς την προηγούμενη εμπειρία και μπορεί να μοιάζει με προαίσθηση ή με όνειρο. Υποκειμενικό, παράξενο και φευγαλέο και επιπλέον βεβαρημένο με παραφυσικές ερμηνείες, το φαινόμενο ήταν δύσκολο στη μελέτη και ελάχιστα δημοφιλές στους επίδοξους ερευνητές. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει και αυτό οφείλεται σε έναν βαθμό στον κ. Π. και σε μερικούς ακόμη σπάνιους ανθρώπους που σαν αυτόν πάσχουν από άνοια και ζουν ένα μόνιμο dejavu, όπως και στην ανακάλυψη ότι μια ομάδα ανθρώπων που πάσχουν από επιληψία έχει «αύρες» deja-vu πριν από μια κρίση. Χάρη σε αυτούς οι ερευνητές μπορούν να μελετήσουν τη διαδικασία την ώρα που αυτή συντελείται, δημιουργώντας έτσι ελπίδες ότι τα μυστικά αυτού του παράξενου φαινομένου ίσως τελικά μπορέσουν να αποκαλυφθούν. Ως τώρα το deja vu όχι μόνο φαίνεται να ανοίγει ένα ενδιαφέρον παράθυρο στους παράξενους τρόπους λειτουργίας της μνήμης μας αλλά επιπλέον προσφέρει μερικές ενδείξεις για τον τρόπο με τον οποίο ξεχωρίζουμε τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό, τι είναι όνειρο και τι είναι ανάμνηση - ένα από τα πραγματικά μυστήρια της συνείδησης.

Βιολογικά αδιέξοδα
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις εικασίες για προηγούμενες ζωές και τηλεπαθητικά φαινόμενα, οι πρώτες βιολογικές ερμηνείες του deja vu βασίστηκαν σε υποθέσεις ότι δύο αισθητικά σήματα του εγκεφάλουένα από κάθε μάτι ή από κάθε ημισφαίριο- «αποσυγχρονίζονται» με κάποιον τρόπο δίνοντας την εντύπωση ότι έχουμε ξανά την ίδια εμπειρία ή ξαναζούμε το ίδιο γεγονός. Η «νοητική διπλωπία», όπως ονομάστηκε, είναι ελκυστική ως υπόθεση, αλλά τα στοιχεία την αντικρούουν. Οι πληροφορίες από τα δύο μάτια αναμειγνύονται στα αρχικά στάδια της οπτικής επεξεργασίας πολύ προτού αντιληφθούμε μια εικόνα. Επιπλέον το deja vu- κάτι παράδοξο αν σκεφθεί κανείς ότι ο όρος σημαίνει «ήδη ιδωμένο»- μπορεί να συμβεί και σε τυφλούς ανθρώπους, σύμφωνα με τον Κρις Μούλιν, ψυχολόγο του βρετανικού Πανεπιστημίου του Λιντς. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους τα δύο ημισφαίρια του φλοιού έχουν αποχωριστεί χειρουργικά σε μια προσπάθεια ανακούφισης σοβαρών μορφών επιληψίας. Αν η θεωρία της νοητικής διπλωπίας ήταν σωστή, θα περίμενε κανείς ότι θα ζούσαν μια μόνιμη κατάσταση deja vu, κάτι τέτοιο όμως δεν έχει αναφερθεί ως τώρα. Μια δεύτερη υπόθεση στρέφεται προς κάποιο είδος διαταραχής της αντίληψης του χρόνου. Με κάποιον τρόπο τα εισερχόμενα μηνύματα θα πρέπει να παρερμηνεύονται και να ταξινομούνται με μια λανθασμένη σήμανση χρόνου κάνοντας την εμπειρία να φαίνεται παλιά αλλά ταυτοχρόνως και καινούργια. Αν φανταστούμε το σύστημα μνήμης του εγκεφάλου σαν ένα τεράστιο μαγνητόφωνο, είναι σαν η κεφαλή της εγγραφής να έχει μπερδευτεί με την κεφαλή αναπαραγωγής. Η ιδέα αυτή δεν φαίνεται ωστόσο να έχει καμία ανατομική βάση.

Αποσπασματική ανάμνηση
Τώρα μια καινούργια θεωρία κερδίζει αξιοπιστία. Ισως το deja vu να δίνει την αίσθηση ότι ξαναζεί κανείς μια παλιά εμπειρία επειδή αυτό πραγματικά συμβαίνει - τουλάχιστον σε έναν βαθμό. Η ψυχολόγος Ανν Κλίριτου Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κολοράντο κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα ασχολούμενη με προβλήματα μνήμης. Θέλοντας να εξηγήσει περιστατικά όπως όταν έχουμε κάτι στην άκρη της γλώσσας μας αλλά δεν μας «έρχεται» στο μυαλό ή όταν αναγνωρίζουμε ένα πρόσωπο αλλά δεν μπορούμε να το τοποθετήσουμε άρχισε να ψάχνει κοινά στοιχεία με το deja vu. «Μια θεωρία για το deja vu υποστηρίζει ότι αποτελεί μια διαδικασία της μνήμης» δηλώνει. «Κάποια χαρακτηριστικά μιας νέας κατάστασης μπορεί να είναι οικεία από μια προηγούμενη κατάσταση».

Τα πρώτα πειράματά της φαίνεται να υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία, παρ΄ όλα αυτά η ερευνήτρια αναγνωρίζει ότι ακόμη λείπουν πολλά στοιχεία για να συμπληρωθεί η εικόνα. «Το deja vu είναι μοναδικό ακριβώς επειδή δεν αποτελεί μία ακόμη περίπτωση οικειότητας, αλλά αντίθετα δημιουργεί μια έντονη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά».

Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Ενα ενδεχόμενο είναι ότι το deja vu βασίζεται σε μια αποσπασματική ανάμνηση η οποία προέρχεται από κάτι πιο ανεπαίσθητο, όπως μια ομοιότητα ανάμεσα στη διαμόρφωση ή στη διάταξη των δύο σκηνών. Ας πούμε ότι βρίσκεστε στο καθιστικό του καινούργιου σπιτιού ενός φίλου με την παράξενη αίσθηση ότι έχετε ξαναβρεθεί σε αυτόν τον χώρο αλλά γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αδύνατον. Μπορεί απλώς η διάταξη των επίπλων να είναι παρόμοια με κάποια που έχετε ξαναδεί αλλού, οπότε η αίσθηση οικειότητας σας φαίνεται άτοπη, υποστηρίζει η κυρία Κλίρι.

Για να εξετάσει αυτή την ιδέα η ομάδα της δημιούργησε μια μεγάλη σειρά εικόνων που έδειχναν σκηνές όπως το εσωτερικό ενός μπαρ, μια αίθουσα μπόουλινγκ, τοπία ή δωμάτια ενός σπιτιού. Οι εθελοντές είδαν ένα τμήμα αυτών των εικόνων και στη συνέχεια τους εξέτασαν σε ένα καινούργιο τμήμα στο οποίο οι μισές εικόνες ήταν εντελώς καινούργιες και οι άλλες μισές έμοιαζαν με εκείνες του πρώτου τμήματος στη δομή ή στη διαμόρφωση αλλά όχι στο περιεχόμενο. Οχι μόνο οι παρόμοιες διατάξεις προκάλεσαν ένα αίσθημα οικειότητας, χωρίς οι εθελοντές να μπορούν να θυμηθούν την αιτία του, αλλά επιπλέον ορισμένοι από αυτούς ανέφεραν μια αίσθηση ανεξήγητου, εφόσον τους είχαν πει ότι όλες οι σκηνές ήταν διαφορετικές.

Παρ΄ ότι η ιδέα της οικειότητας έχει κερδίσει πολλούς οπαδούς, ο κ. Μούλιν είναι ένας από εκείνους που δεν έχουν πειστεί. Αιτία, η μελέτη που έκανε σε έναν επιληπτικό μαζί με τον Ακίρα Ο΄ Κόνορ,ο οποίος σήμερα εργά ζεται στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Οι αύρες d j vu του 35χρονου αυτού άνδρα είχαν αρκετή διάρκεια ώστε να επιτρέπουν τη διεξαγωγή πειραμάτων. Οι ερευνητές θεώρησαν ότι, αν η ρίζα του d j vu είναι η οικειότητα, θα έπρεπε να μπορούν να σταματήσουν το φαινόμενο αποσπώντας την προσοχή του άνδρα από την εικόνα που κοιτάζει. Ακόμη όμως και όταν κοίταζε αλλού, το d j vu δεν υποχωρούσε και ακολουθούσε την όραση και την ακοή του υποδηλώνοντας ότι η οικειότητα δεν είναι το κλειδί. Το ίδιο το γεγονός ότι μια αύρα επιληψίας μπορεί να προκαλέσει d j vu άλλωστε υποδηλώνει ότι μια λανθασμένη δραστηριότητα σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου οδηγεί σε λανθασμένα αισθήματα οικειότητας, υποστηρίζει ο κ. Μούλιν.

Το παζλ του διχασμού


Πώς όμως; Ο κ. Μούλιν και ο κ. Ο΄ Κόνορ θεωρούν ότι το deja vu αποτελεί συνέπεια ενός διχασμού ανάμεσα στην οικειότητα και στην ανάσυρση μνήμης. Ξέρουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια αίσθηση οικειότητας με ένα πρόσωπο ή ένα όνομα χωρίς να μπορούμε να θυμηθούμε από πού το γνωρίζουμε. Χρησιμοποιώντας την ύπνωση ο κ. Ο΄ Κόνορ και ο κ. Μούλιν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια πιο μυστηριώδη αίσθηση οικειότητας η οποία κάνει τους εθελοντές να την παρομοιάζουν με το deja vu. Στη μία ομάδα δόθηκε να λύσει ένα παζλ. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια ύπνωσης, είπαν στους εθελοντές ότι θα τους έδιναν ξανά το παζλ αλλά δεν θα έπρεπε να το θυμούνται. Στην άλλη ομάδα δεν δόθηκε το παζλ αλλά κατά τη διάρκεια της ύπνωσης είπαν στους εθελοντές ότι θα τους το έδιναν αργότερα και ότι θα έπρεπε να αισθανθούν αισθήματα οικειότητας, χωρίς όμως να κατανοούν τον λόγο. Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργήθηκε μια αίσθηση παράξενης οικειότητας την οποία ορισμένοι εθελοντές παρομοίασαν με το deja vu. Οι δύο ερευνητές ελπίζουν ότι η δυνατότητα πρόκλησης μιας παρόμοιας με το deja vu κατάστασης στο εργαστήριο θα τους επιτρέψει να διερευνήσουν το φαινόμενο. Επίσης θεωρούν ότι τα πειράματά τους υποστηρίζουν την ιδέα πως η οικειότητα και η ανάκληση της μνήμης μπορούν να διχαστούν και ότι μπορεί κανείς να έχει αίσθηση οικειότητας χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία κάποιου πράγματος.

Μελέτες του εγκεφάλου υποστηρίζουν επίσης την ιδέα ότι η ανάμνηση και η οικειότητα διαβιβάζονται από ξεχωριστά κυκλώματα, σύμφωνα με τονΤζον Αγκλετον,ο οποίος πρόσφατα αξιολόγησε απεικονίσεις του εγκεφάλου και μελέτες σε ζώα. Υποδεικνύουν ότι διαφορετικά τμήματα του μέσου κροταφικού λοβού ευθύνονται για διαφορετικές πλευρές της ανάσυρσης αναμνήσεων: ο ιππόκαμπος διαχειρίζεται την ανάμνηση, ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφικές μνήμες, ενώ μελέτες δείχνουν ότι ο παραϊππόκαμπος, και ιδιαίτερα ο περιρινικός φλοιός, ίσως προκαλεί τα αισθήματα οικειότητας.

Αυτό ταιριάζει με τις ενδείξεις από τις τομογραφίες του εγκεφάλου του κ. Π. και άλλων ανθρώπων με ανάλογη κατάσταση, οι οποίες δείχνουν τεράστιου βαθμού εκφύλιση στον μέσο κροταφικό λοβό, όπως και με το γεγονός ότι η επιληψία που δημιουργεί αύρες deja vu ξεκινά από τον μέσο κροταφικό λοβό.

Πρόκληση οικειότητας
Είναι πιθανόν τόσο ο κ. Μούλιν όσο και η κυρία Κλίρι να έχουν δίκιο. Ο περιρινικός φλοιός ίσως αποθηκεύει πληροφορίες που αφορούν τις σχέσεις του χώρου, και όχι του χρόνου, του τόπου και της αλληλουχίας των γεγονότων, οπότε τα φυσιολογικά αισθήματα οικειότητας μπορούν να προέρχονται από τη διάταξη και τη δομή μιας σκηνής, υποστηρίζοντας τα ευρήματα της κυρίας Κλίρι. Πράγματι, όπως υποστηρίζει ο ψυχολόγος Αλαν Μπράουντου Νότιου Μεθοδιστικού Πανεπιστημίου του Ντάλας, συγγραφέας του βιβλίου Τhe deja vu experience, υπάρχουν πολλοί τρόποι πρόκλησης της αίσθησης οικειότητας. Στα πειράματά του την έχει για παράδειγμα προκαλέσει αποσπώντας την προσοχή των εθελοντών όταν κοίταζαν μια εικόνα και δείχνοντάς τους την ξανά αργότερα ή δείχνοντάς τους εικόνες πραγμάτων που είχαν ξεχάσει. «Οπως ένας στομαχόπονος μπορεί να πονάει με τον ίδιο τρόπο αλλά να προκαλείται από ένα σωρό διαφορετικές διαδικασίες,έτσι μπορεί να γίνεται και με το deja vu»λέει.

Το πραγματικό πρόβλημα στην ερμηνεία του deja vu ωστόσο δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μια αίσθηση οικειότητας χωρίς να την αναγνωρίζουμε αλλά το γιατί αυτό μας φαίνεται τόσο ανησυχητικό. ΟΕντ Γουάιλνττου Ινστιτούτου Νευρολογίας του Λονδίνου υποστηρίζει ότι η διάθεση και το συναίσθημα έχουν επίσης σημαντικό ρόλο. Χρειάζεται ο κατάλληλος συνδυασμός σημάτων, όχι απλώς η διάταξη μιας εικόνας αλλά και το πώς αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή, για να πιστέψουμε ότι κάτι μας είναι οικείο ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ο ρόλος του συναισθήματος
Ο κ. Μούλιν συμφωνεί ότι ίσως πρόκειται για ζήτημα διαβάθμισης. Οι περιοχές που θεωρείται ότι διαχειρίζονται την ανάμνηση, την οικειότητα και τα συναισθήματα είναι στενά συνδεδεμένες. Ενας μικρός βαθμός διέγερσης ίσως προκαλεί μια μικρή αίσθηση οικειότητας, ενώ μια εντονότερη διέγερση ίσως εξαπλώνεται στις γειτονικές περιοχές προκαλώντας ένα πιο ανησυχητικό αίσθημα ή ακόμη και την αίσθηση του δυσοίωνου που ορισμένοι άνθρωποι αναφέρουν με το d j vu. Ο γνωσιακός νευροεπιστήμονας Στέφαν Κέλερτου Πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο του Καναδά πιστεύει ότι ο ρόλος του συναισθήματος είναι ακόμη πιο κεντρικός. Πρόσφατα πραγματοποίησε την απεικόνιση του εγκεφάλου ενός ασθενούς ο οποίος θεραπεύτηκε από επιληψία με αύρες deja vu μετά την αφαίρεση ενός μεγάλου όγκου που προκαλούσε τις κρίσεις. Η αφαίρεση έγινε από τις περιοχές του ιππόκαμπου και του περιρινικού φλοιού αλλά και από την αμυγδαλή, η οποία συνδέεται έντονα με το συναίσθημα. Ο κ. Κέλερ υποπτεύεται ότι χωρίς την κατάλληλη συναισθηματική διέγερση ο εγκέφαλος ίσως δεν μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόσωπο ή ένα μέρος που έχει ξαναδεί ως πραγματικά οικείο. Από την άλλη πλευρά, μια ακατάλληλη συναισθηματική διέγερση ίσως μας κάνει να θεωρούμε κάτι οικείο ενώ δεν είναι. Η αίσθηση του απίθανου
Το τελευταίο στοιχείο του deja vu, η αίσθηση του απίθανου, μάλλον προέρχεται από τα συλλογιστικά τμήματα του εγκεφάλου μας. Σύμφωνα με τον κ. Κέλερ, όταν η ορθολογική μας γνώση μας λέει κάτι αλλά τα συναισθηματικά μας ένστικτα λένε κάτι άλλο, μπορεί να έχουμε έντονο το συναίσθημα ότι κάτι είναι λάθος. Αυτό το τελευταίο στοιχείο λείπει σε ανθρώπους με άνοια, όπως ο κ. Π., οι οποίοι αποδέχονται τις εμπειρίες τους ως απόλυτα φυσιολογικές. Ο κ. Κέλερ υποστηρίζει ότι ίσως η εκφύλιση των νευρώνων σε αυτές τις περιπτώσεις έχει προκαλέσει διχασμό ανάμεσα στους κροταφικούς λοβούς, οι οποίοι προκαλούν τις αισθήσεις, και στους μετωπιαίους λοβούς, οι οποίοι τις ερμηνεύουν.

«Το deja vu είναι ένα σφάλμα σε ένα είδος γνωσιακής διαδικασίας που συντελείται σε μόνιμη βάση στο “πίσω μέρος” του μυαλού μας. Οταν κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν, μας δημιουργεί έντονη εντύπωση» λέει ο κ. Μούλιν. Στο άλλο άκρο, άνθρωποι με μόνιμο deja vu - το οποίο έχει ονομαστεί «deja vecu», ήδη βιωμένο φτιάχνουν ιστορίες για να το ερμηνεύσουν.

Παρ΄ ότι το deja vu αρχίζει να αποκαλύπτει κάποια από τα μυστικά του, απέχουμε ακόμη πολύ από το να κατανοήσουμε πώς πραγματικά αποφασίζουμε τι είναι πραγματικό, φανταστικό, όνειρο ή εμπειρία και πώς αυτές οι διάφορες «ετικέτες» οδηγούν σε διαφορετικές συνειδητές εμπειρίες. Ενα ανέκδοτο εύρημα που ανακάλυψα ετοιμάζοντας αυτό το άρθρο είναι ότι οι άνθρωποι που σκέπτονται πολύ το deja vu είναι περισσότερο επιρρεπείς σε αυτό. Είχα deja vu για το ότι διάβαζα για το deja vu και οι ερευνητές έχουν deja vu για το ότι έχουν deja vu. Αυτό είναι αρκετά αινιγματικό ώστε να δικαιολογεί περισσότερη μελέτη. Στο κάτω κάτω, λέει ο κ. Γουάιλντ, «το deja vu είναι μία από τις πιο παράξενες εγκεφαλικές εμπειρίες που έχουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι».

ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΜΝΗΣΙΑΣ

* Περίπου 10% των ανθρώπων υποστηρίζει ότι δεν είχαν ποτέ deja vu ενώ κάποιοι αναφέρουν ότι το έχουν τακτικά.

* Στα παιδιά το deja vu συμβαίνει για πρώτη φορά γύρω στην ηλικία των 8 ή 9 ετών,κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι απαιτεί έναν βαθμό γνωσιακής ωριμότητας.

* Το deja vu συμβαίνει λιγότερο όσο μεγαλώνουμε και περισσότερο όταν είμαστε κουρασμένοι ή αγχωμένοι.

* Κυριαρχεί ιδιαίτερα σε ανθρώπους με ορισμένες παθήσεις που προκαλούν προβλήματα στην αντίληψη του χρόνου, όπως η σχιζοφρένεια και η επιληψία.

* Παρ΄ ότι δεν υπάρχει γονίδιο για το deja vu,είναι πιθανόν κάποιες εκδοχές γονιδίων που συνδέονται με την επιληψία να κάνουν ορισμένους περισσότερο επιρρεπείς σε αυτό.

* Μόνο και μόνο το ότι διαβάζετε αυτό το άρθρο μπορεί να σας προκαλέσει deja vu.

πηγη:ΤΟ ΒΗΜΑ ONLINE

ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ (Σάιμποργκ)


Τα αποτελέσματα των πειραμάτων που είχαν κάνει σε ανθρώπους οι Ναζί ήταν απόρρητα και ανεκτίμητα για την μετά πολεμική εποχή, πειράματα που δεν θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν σε ανθρώπους οι Ναζί επιστήμονες τα είχαν εφαρμόσει. Έχοντας αντιληφθεί τους ορίζοντες των "εφαρμογών" συνέχισαν και εξέλιξαν κρυφά προγράμματα τροποποίησης ανθρώπων σε εργαστήρια σε τρίτες χώρες .Τα πειράματα συμπεριλάμβαναν γενετική διασταύρωσης ανθρώπων και ζώων αλλά και ανθρώπων και φυτών ,(ένα πείραμα που γινόταν με διασταύρωση ανθρώπου και καλαμποκιού σταμάτησε απότομα λόγο της φρικαλεότητας που ακολούθησε ) .Πειράματα όπως το Σάιμποργκ (Κυβερνητικός Οργανισμός) είναι στόχος ενός Προγράμματος πού εκτελείται με συμβόλαιο τής NASA. Με τη χρησιμοποίηση χημικών “τροποποιητών εγκεφάλου” και τής χειρουργικής, μερικοί μελλοντικοί αστροναύτες θα μεταμορφώνονται κατά το ήμισυ σε ρομπότ. Αλλά, ορισμένοι γιατροί και επιστήμονες ανάμεσα στους οποίους καί ό δρ Τόμπυ Φρήντμαν, τής North American Ανiation , εναντιώνονται σοβαρά σε αυτό το απίστευτο σχέδιο. Αυτή η χειρουργική επέμβαση”, λεει Δρ Φρήντμαν, θά δημιουργούσε ένα αλλόκοτο πλάσμα πού εκτελεί τήν αποστολή του στό διάστημα ανταλλάσσοντας όλα του τα φυσιολογικά συστήματα μέ ηλεκτρονικά, ένα πλάσμα μέ τό στόμα κλειστό καί τα πνευμόνια άχρηστα, πού τα απόβλητα τού σώματός του θά ανακυκλώνονταν μέσα απ αυτό τό ίδιο, οι νεκρές δίοδοι θά είχαν εν μέρει αποκοπεί καί όλα του τα συναισθήματα θά είχαν ξεριζωθει . Θα άλλαζε τόσο απίστευτα ποτέ πια δεν θά μπορούσε νά ξαναγυρίσει στο ανθρώπινο γένος .

Τέτοιοι αστροναύτες “κλειστού κυκλώματος” θά αποτελούσαν τό ζευγάρωμα τού ανθρώπου με τη μηχανή. Την καρδιά καθώς και τα περισσότερα από τα άλλα κύρια όργανά τους θα τα αντικαταστούσαν τεχνητά όργανα . Δεν θα χρειάζονταν τροφή ή νερό, γιατί θά είχαν ενσωματωμένους προμηθευτές ενέργειας. Στό τέλος μπορεί νά είχαν και τεχνητούς εγκεφάλους. Ο Σόιμποργκ, τό απαθές ημιρομπότ, θά μπορούσε νά χρησιμοποιηθεί γιά μακρινά ταξίδια. πού ίσως να μην αντέξει ένας φυσιολογικός αστροναύτης. Στή θέση τού Σάιμποργκ, Ο δρ Φρήντμαν καί οι συνεργάτες του πρότειναν τόν Ορtιmαν , εναν υπεράνθρωπο πού θά τόν δημιουργούσαν επιταχύνοντας τίς λειτουργιες του. " Η εξωτερική του εμφάνιση θά ήταν φυσιολογική', εξηγεί ο δρ Φρήντμαν. "Θά έχει όμως προσαρμοστεί στίς ανάγκες οξυγόνου πού έχει ένας Σέρπα τών Ιμαλαΐων καί τήν αντοχή στή θερμότητα πού έχει ένας αναστενάρης χρειάζεται λιγότερη τροφή κι από εναν ερημίτη, καί θα μπορεί νά διανύσει ένα μίλι σε τρία λεπτά, ενώ με το μυαλό του λύνει αίσθητήρια προβλήματα . Το μεγαλύτερο εμπόδιο βέβαια εκείνη την εποχή αλλά και σήμερα είναι η άνοσοπιητική καταστολή του ανθρωπίνου οργανισμού .Η μεταμόσχευση οργάνων η εξαρτημάτων σε ανθρώπους προϋποθέτει την χρόνια παρακολούθηση για επιπλοκές η απόρριψη του μοσχεύματος .Γένηκα η μικρή διάρκεια ζωής και η συνεχή χρήση άνοσοκατασταλτικών φαρμάκων είναι κανόνας .Ο κλονισμός σήμερα παράλληλα με την γενετική (παρέμβαση στα DNA) ανοίγει μονοπάτια που είναι πέρα από κάθε φαντασία . Όλα αυτά τα "θεωρητικά" έστω σχέδια της δεκαετίας του 60-70 , μας προβληματίζουν στο αν πράγματι έχουν σταματήσει τα προγράμματα "βελτίωσης" ανθρώπων η ότι δεν έχουν δημιουργηθεί ανθρωποειδή πλάσματα για εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες εργασίες .

πηγη:www.geocities.com

Μεγαλη εντυπωση μου εκανε το εν λογω αρθρο..
Εντωμεταξυ ακουγονται και γραφονται παρα πολλα για τους υπερ-στρατιωτες του μελλοντος,οπου η γενετικη,η βιολογια,η βιομιμητικη ρομποτικη,η νανοτεχνολογια,η νευρολογια κ.α. επιστημες,θα ''ενωσουν τις δυναμεις & γνωσεις τους'',προκειμενουν να δημιουργηθουν οι στρατιωτες,οι οποιοι δεν θα αισθανονται τον πονο,θα αυτο-θεραπευονται,οι βιολογικες τους αντοχες θα ειναι υπερ-ενισχυμενες και θα υπακουνε σε καθε εντολη που θα τους διδεται,μεσω πληρους ελεγχου & ''μανιπιουλαρισματος'' της συμπεριφορας τους.
Εχω την αισθηση,οτι δεν προκειται πλεον για επιστημονικη φαντασια..

Ο βελονισμός φέρνει μεγαλύτερη ανακούφιση στους ανθρώπους με χρόνιους πόνους στη μέση, σε σχέση με τις πιο συμβατικές θεραπείες (φάρμακα και φυσικοθεραπεία), είτε γίνεται με την αναγκαία βελόνα είτε με μια απλή οδοντογλυφίδα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη, που εγείρει νέα ερωτήματα για την μέθοδο και την αποτελεσματικότητα του βελονισμού.

Για πολλούς ασθενείς η ωφέλεια από το βελονισμό κράτησε μέχρι κι ένα χρόνο. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «Archives of Internal Medicine», έγινε από το Group Health Center for Health Studies του Σιάτλ των ΗΠΑ, υπό τον δρα Ντάνιελ Τσέρκιν, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ.

Οι ερευνητές μελέτησαν την επίδραση διαφορετικών μορφών βελονισμού (π.χ. μερικά είδη βελονισμού χρησιμοποιούν βελόνες που δεν τρυπάνε το δέρμα) και, στο πλαίσιο αυτό, έκαναν πειραματικές θεραπείες διάρκειας περίπου δύο μηνών σε 638 ασθενείς με χρόνιο πρόβλημα πόνου στη μέση, οι οποίοι χωρίστηκαν σε διάφορες ομάδες, ώστε να διαφοροποιηθεί η μέθοδος της θεραπείας.

Στο τέλος των διαφόρων μορφών της θεραπείας, το 60% των ασθενών στους οποίους είχε γίνει κάποιας μορφής βελονισμός, ανέφεραν σημαντική βελτίωση στα συμπτώματά τους και στην ικανότητά τους να κινούνται, σε σχέση με εκείνους που είχαν κάνει μόνο τη συμβατική θεραπεία με φάρμακα και φυσικοθεραπεία και οι οποίοι ανέφεραν μόνο μια μικρή βελτίωση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο βελονισμός ήταν εξίσου αποτελεσματικός είτε έγινε με τις κανονικές βελόνες, είτε με οδοντογλυφίδες που δεν τρυπούσαν το δέρμα, αλλά απλώς τοποθετούνταν στα κατάλληλα «σημεία» του βελονισμού.

Σύμφωνα με μια επιστημονική εκτίμηση, που βασίζεται σε προηγούμενη επιστημονική έρευνα, ακόμα και η απλή επαφή με το δέρμα «πυροδοτεί» κάποιες συναισθηματικές και ορμονικές αντιδράσεις, οι οποίες πιθανώς εξηγούν την ωφέλεια του οποιουδήποτε βελονισμού, είτε οι βελόνες (ή οι οδοντογλυφίδες!) απλώς ακουμπάνε το δέρμα, είτε μπαίνουν βαθειά μέσα σε αυτό. Δεν αποκλείεται επίσης να παίζει ρόλο ο ψυχικός/νοητικός παράγων (τύπου placebo) που βοηθά τον ασθενή στο πλαίσιο της γενικότερης αλληλεπίδρασης νου-σώματος.

Σε κάθε περίπτωση, οι ερευνητές ανέφεραν ότι, άσχετα με το πώς τελικά «δουλεύει» ο βελονισμός, εμφανίζεται σαν ένας σχετικά ασφαλής και ανώδυνος τρόπος να ανακουφιστεί κάποιος από τους πόνους της μέσης του, ειδικά όταν οι συμβατικές θεραπείες δεν τον βοηθάνε.

Η δυτική ιατρική δεν διαθέτει μέχρι στιγμής κάποια πολύ αποτελεσματική θεραπεία για τον χρόνιο πόνο της μέσης, γι' αυτό σε όλο τον κόσμο πολλοί ασθενείς προσφεύγουν στην εναλλακτική ιατρική για το συγκεκριμένο πρόβλημα.

www.kathimerini.gr

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ O ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων (ΗΡV) ο οποίος προκαλεί καρκίνο του τραχήλου της μήτρας μπορεί να αποτελέσει «ασπίδα» που σώζει τη ζωή ασθενών με άλλες μορφές καρκίνου και συγκεκριμένα με καρκίνους της κεφαλής και του τραχήλου.

Ασθενείς των οποίων οι όγκοι της κεφαλής και του τραχήλου έφεραν τον ΗΡV είχαν 59% λιγότερες πιθανότητες θανάτου σε σύγκριση με ασθενείς των οποίων οι καρκίνοι δεν είχαν προκληθεί από τον ιό, αναφέρουν ερευνητές του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη ύστερα από μελέτη 317 ατόμων με καρκίνο της κεφαλής και του τραχήλου.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το 87% των ασθενών που διαγνώστηκαν θετικοί στον ΗΡV-16 ήταν ζωντανοί τέσσερα χρόνια μετά τη διάγνωση σε σύγκριση με ποσοστό 67% των ασθενών των οποίων οι όγκοι δεν ήταν θετικοί στον ιό. Ολοι οι ασθενείς έλαβαν συμβατικές θεραπείες για τον καρκίνο τους.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα άτομα με θετικούς στον ΗΙV όγκους του τραχήλου και της κεφαλής έχουν καλύτερη πρόγνωση από εκείνους που έχουν αρνητικούς στον ιό όγκους.

Τα νέα αυτά ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχουν δύο ειδών καρκίνοι της κεφαλής και του τραχήλου: αυτοί που προκαλούνται από ΗΡV και εκείνοι που συνδέονται με άλλα αίτια, όπως το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ. Το γεγονός αυτό είναι άκρως σημαντικό για τη θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών των δύο ομάδων αλλά πιθανώς και για την πρόληψη της εμφάνισης των καρκίνων που οφείλονται στον ιό.

Με ποιον τρόπο; Είναι γνωστό ότι ήδη κυκλοφορούν δύο εμβόλια του ΗΡV τα οποία είναι πολύ πιθανόν να μπορούν να δράσουν προληπτικά εκτός από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και για τους όγκους της κεφαλής και του τραχήλου.

πηγη:ΤΟ ΒΗΜΑ online

Αναθεωρείται η εγκληματολογική επιστήμη στις ΗΠΑ

Έκθεση της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Φεβρουάριο, εντόπισε «σοβαρά προβλήματα» με πολλές από τις εργασίες που πραγματοποιούνται στα εγκληματολογικά εργαστήρια της χώρας. Περιστατικά λανθασμένων αναλύσεων αποδεικτικών στοιχείων, μεταξύ των οποίων η καταδίκη ενός δικηγόρου από το Όρεγκον με την κατηγορία συμμετοχής στις τρομοκρατικές επιθέσεις της Μαδρίτης βάσει λάθος αποτυπωμάτων, ρίχνουν φως στις ευρύτερες ανεπάρκειες του συστήματος, σύμφωνα με την έκθεση. Τα εγκληματολογικά εργαστήρια εργάζονται υπερβολικά πολλές ώρες, τα πιστοποιημένα προγράμματα εκπαίδευσης ήταν λίγα, ενώ δεν υπάρχει αρμόδια αρχή ελέγχου όλου του πεδίου.

Το πιο καταδικαστικό συμπέρασμα όμως ήταν ότι πολλές από τις ειδικότητες της εγκληματολογίας, όπως η ανάλυση αποτυπωμάτων, δαγκωματιών και πυροβολισμών, δεν στηρίζονται σε ενδελεχή έρευνα, προϋπόθεση απαραίτητη για την κλασική επιστήμη. Η ανάλυση DNA αποτελεί εξαίρεση, από την άποψη ότι έχει αναπτυχθεί σε σημαντικό βαθμό.

Δεν ήταν λίγοι οι εγκληματολόγοι που επικρότησαν και συμφώνησαν με τα συμπεράσματα της έκθεσης, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που εργάζονται ακριβώς στο πεδίο βελτίωσης του πεδίου. Προσαρμόζουν τις μεθόδους και μελετούν την ανθρώπινη διαδικασία λήψης αποφάσεων, με στόχο την βελτίωση μιας πολύ σημαντικής πτυχής της εγκληματολογικής επιστήμης: την ικανότητα αναγνώρισης προτύπων συμπεριφοράς.

Ο Μπάρι Φίσερ, τέως πρόεδρος της Αμερικανικής Εγκληματολογικής Ακαδημίας, ανέφερε ότι ο ίδιος και συνεργάτες του πίεζαν προς αυτή την κατεύθυνση της αναθεώρησης εδώ και χρόνια. «Θα πρέπει να ξέρουμε πάντα ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι αξιόπιστες», δήλωσε.

Αυτό δε σημαίνει ότι η επιστήμη είχε μείνει στάσιμη. Με το πέρασμα των χρόνων ωστόσο, πολλές από τις μέθοδοι και πολλά από τα συμπεράσματα που κατέληγαν οι έρευνες δεν αποτελούσαν αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης και επαλήθευσης, αλλά αποδεικτικά στοιχεία σε δικαστικές υποθέσεις, όπου εκεί πλέον, υπό ακατάλληλες επιστημονικά συνθήκες, εξετάζονταν για την ακρίβεια τους.

Μεγάλο μέρος της έρευνας που πραγματοποιείται στο πεδίο αφορά την εξέλιξη των τεχνολογιών και την ανάπτυξη νέων τεχνικών. Τα αποτελέσματα της μπορεί να οδηγήσουν σε νέες μεθόδους πραγματοποίησης των εγκληματολογικών ερευνών, που θα εκμεταλλεύονται ακόμη και πιο ασήμαντα, φαινομενικά, στοιχεία.

Η ανάλυση του DNA είναι ένα πεδίο που προέρχεται από τις βιολογικές επιστήμες, ενώ μεγάλο ποσό χρημάτων και σημαντικός χρόνος έχουν δαπανηθεί για την επιστημονική εγκυρότητα οποιασδήποτε έρευνας. Ως αποτέλεσμα, η κατάθεση ενώπιον δικαστηρίου ενός ειδικού, βασίζεται σε έγκυρες, επιστημονικά ελεγμένες και αποδεκτές μεθόδους.

Επιπλέον, η ανάλυση DNA έχει και άλλα πλεονεκτήματα. Το ανθρώπινο γονιδίωμα έχει συγκεκριμένη δομή και μπορεί να ψηφιοποιηθεί. Έτσι, οι επιστήμονες μπορούν να συμφωνήσουν στο ποιο κομμάτι του DNA θα χρησιμοποιείται στις αναλύσεις, ενώ υπολογιστές μπορούν να κάνουν τους απαραίτητους υπολογισμούς πιθανοτήτων.

Τα δακτυλικά αποτυπώματα από την άλλη, είναι μια διαδικασία πολύ πιο περίπλοκη, αναφέρουν οι ειδικοί. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι που μπορεί κάποιος να επιλέξει χαρακτηριστικά και να κάνει συγκρίσει. Ένα αχνό αποτύπωμα μπορεί να έχει μόνο μερικά σημεία για σύγκριση, σε σχέση με ένα καθαρό, ενώ τα αποτυπώματα επηρεάζονται και από άλλους παράγοντες, όπως το υλικό πάνω στο οποίο βρέθηκαν, ή η πίεση των δακτύλων όταν ερχόταν σε επαφή με το αντικείμενο.

Κάποιοι ερευνητές επιχειρούν να εντοπίσουν τον τρόπο που πραγματοποιούνται λάθη στις εγκληματολογικές αναλύσεις. Το Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας των ΗΠΑ, δημιούργησε πρόσφατα ομάδα εργασίας για τα αποτυπώματα, με τη συμμετοχή στατιστικολόγων, ψυχολόγων και άλλων, σε μια προσπάθειας να κατανοηθούν οι συνθήκες που οδηγούν σε ανθρώπινο λάθος.

Στη Βρετανία, ο Ίτιελ Ντρορ, ψυχολόγος που μελετά την ανθρώπινη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ασχολείται εντατικά με τον εντοπισμό σφαλμάτων στον τομέα αυτό. «Το μυαλό δεν είναι κάμερα, δεν καταγράφει παθητικά πληροφορίες», ανέφερε ο ίδιος. «Ο εγκέφαλος είναι μια ενεργή, δυναμική μηχανή». Οι μελέτες του δείχνουν ότι εκείνοι που εργάζονται στην ταυτοποίηση και οι εξεταστές αποτευπωμάτων μπορεί να επηρεαστούν από τα όσα άλλα στοιχεία γνωρίζουν για μια υπόθεση. Μάλιστα, τονίζει, ένας εξεταστής που μελετά το ίδιο αποτύπωμα, μπορεί να καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα όσο περισσότερα μαθαίνει για το περιστατικό.

Οι εγκληματολόγοι πάντως αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται έρευνες όπως αυτή του Ντρορ, και ότι τα συμπεράσματα τους δεν αναιρούν τα αποτελέσματα αναλύσεων δακτυλικών αποτυπωμάτων. Όπως επισημαίνουν μάλιστα, η επιστήμη δεν είναι τέλεια και η βελτίωση είναι ο κυριότερος τρόπος εξέλιξης της.

www.kathimerini.gr

Νέο φάρμακο κατά του Πάρκινσον

Ο πρόεδρος της Ε.Ν.Ε., Κώστας Σιντζόγλου
Νέα δεδομένα σε ότι αφορά στην ποιότητα ζωής χιλιάδων ασθενών που πάσχουν από την νόσο του πάρκινσον σε προχωρημένα στάδια δίνει μία νέα φαρμακευτική θεραπεία που ανακοινώθηκε σήμερα στη διάρκεια των εργασιών του 23ου Ετήσιου Πανελληνίου Συνεδρίου Ελλήνων Νευρολόγων.

"Πρόκειται για μία νέα επεμβατική μέθοδο συνεχούς έγχυσης λεβοντόπα στο λεπτό έντερο, με την βοήθεια αντλίας, μετά την διενέργεια γαστροστομίας», τόνισε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Νευρολογικής Εταιρείας, Κωνσταντίνος Σιτζόγλου.

Η μέθοδος αυτή της Συνεχούς Ντοπαμινεργικής Διέγερσης του Eγκεφάλου ξεκίνησε από Σκανδιναβούς ερευνητές οι οποίοι κατάφεραν να χορηγήσουν σε χρόνιους Παρκινσονικούς ασθενείς με σοβαρές κινητικές διαταραχές, λεβοντόπα σε υγρή μορφή κατευθείαν στο λεπτό έντερο, παρακάμπτοντας το στομάχι, με αποτέλεσμα την ταχύτερη δημιουργία σταθερών επιπέδων λεβοντόπα στο αίμα.

"Τα αποτελέσματα της Συνεχούς Ντοπαμινεργικής Διέγερσης του Eγκεφάλου υπήρξαν εντυπωσιακά, επιτρέποντας στους ασθενείς την μετάβαση από την αναπηρία σε μια πιο φυσιολογική ζωή καθιστώντας τους ταυτόχρονα ικανούς να αντεπεξέρχονται στις καθημερινές τους ανάγκες, χωρίς την βοήθεια του στενού τους περιβάλλοντος»,υπογράμμισε ο Πρόεδρος, κ. Σιτζόγλου.

Η φαρμακευτική αυτή μέθοδος αποτελεί θεραπεία εκλογής στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και πρόσφατα εφαρμόζεται και στην Ελλάδα σε επιλεγμένα κέντρα, με πάρα πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Η Εφαρμογή της μεθόδου

Το σύστημα Duodopa αποτελείται από τα φάρμακα levodopa/carbidopa 4:1, σε μορφή γέλης και από μια φορητή αντλία χορήγησης (ζυγίζει περίπου 500 gr μαζί με τις μπαταρίες και την κασέτα με το φάρμακο, καθώς και το υλικό της γαστροστομίας).

Το σύστημα Duodopa επιτυγχάνει σταθερή συγκέντρωση του φαρμάκου στον εγκέφαλο, διεγείροντας τους υποδοχείς της ντοπαμίνης. Ανακουφίζεται έτσι ο παρκινσονικός ασθενής του τελικού σταδίου από την έντονη δυσκινησία ή υπερκινησία, δυσκαμψία,τρόμο,αστάθεια αλλά και τα μη κινητικά συμπτώματα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της νόσου.

Η επιλογή των ασθενών γίνεται από τον νευρολόγο, σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια για την καταλληλότητα εισόδου στην θεραπεία του ασθενούς. Η εισαγωγή στην θεραπεία γίνεται σε 2 φάσεις:

Φάση ελέγχου: απαιτεί εισαγωγή στο νοσοκομείο για τοποθέτηση ρινογαστρικού σωλήνα και τιτλοποίηση της δόσης, με σκοπό την εξατομίκευσή της και τον έλεγχο της ανταπόκρισης στη θεραπεία (3-5 ημέρες) και

Φάση Μόνιμης Θεραπείας: γίνεται με την βοήθεια εντερικού καθετήρα που τοποθετείται στη νήστιδα μέσω γαστροστομίας και ο ασθενής επιστέφει στην οικία του.

Η αντλία τίθεται σε λειτουργία με συγκεκριμένες δόσεις για κάθε ασθενή (πρωινή δόση - δόση συνεχούς έγχυσης για περίπου 16 ώρες την ημέρα, ενώ σε περίπτωση που αυτό απαιτούν οι περιστάσεις από τις δραστηριότητες του ασθενούς, υπάρχει η δυνατότητα επιπλέον δόσης (extra) καθώς και παράτασης της συνεχούς έγχυσης του φαρμάκου).

Το βράδυ ο ασθενής μπορεί να αποσυνδέσει την αντλία ξεπλένοντας τον σωλήνα με νερό βρύσης. Η αντλία δεν επηρεάζει άλλες ηλεκτρονικές συσκευές και μπορεί να λειτουργεί μέσα σε αεροπλάνο ή δίπλα σε κινητά τηλέφωνα.

Έτσι ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει σε μια φυσιολογική ζωή γεμάτη δραστηριότητα που δεν υπήρχε πριν.

Στην θεραπεία της Συνεχούς Ντοπαμινεργικής Διέγερσης έχουν ενταχθεί 1.500 περίπου ασθενείς σε 18 χώρες στην Ευρώπη (ξεκινώντας από την Σουηδία - πρώτη εφαρμογή από το 2003).

Στην Ελλάδα πρόσφατα έχουν ξεκινήσει δύο κέντρα, ένα στην Αθήνα (Α' Θεραπευτήριο ΙΚΑ) και ένα στην Θεσσαλονίκη (Νοσ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ) και πρόκειται να ακολουθήσουν και άλλα σε Αθήνα, Ηράκλειο και Λάρισα.

Το σύστημα Duodopa καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία.

L-DOPA

Όπως αναφέρθηκε στο συνέδριο,ο επιπολασμός της νόσου του πάρκινσον κυμαίνεται από 100-200 ανά 100.000 πληθυσμού, με την αύξηση όμως του χρόνου επιβίωσης αναμένεται ότι θα αυξηθεί κατά πολύ ο αριθμός των παρκινσονικών ασθενών.

Η L-Dopa παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας της νόσου. Βελτιώνει όλα τα συμπτώματα της νόσου και προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής στους ασθενείς. Η ευεργετική της δράση όμως τελειώνει μετά 3-5 έτη με την εμφάνιση σοβαρών παρενεργειών. Η συνεχής ολοήμερη βελτίωση των συμπτωμάτων διακόπτεται από περιόδους ακινητοποίησης. Παράλληλα, στην περίοδο με καλή κινητικότητα παρουσιάζονται ακούσιες κινήσεις.

www.kathimerini.gr

Δημιούργησαν πιθήκους που φωσφορίζουν
Ιατρική επανάσταση υπόσχεται τεχνική «κατασκευής» γενετικώς τροποποιημένων ζώων ως μοντέλων ανθρώπινων ασθενειών
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
ΛΟΝΔΙΝΟ Ενα νέο επίτευγμα υπόσχεται να αλλάξει άρδην το τοπίο στην έρευνα για πολλές και διαφορετικές ανίατες μέχρι σήμερα ασθένειες, όπως η νόσος Πάρκινσον και η σκλήρυνση κατά πλάκας. Ερευνητές από την Ιαπωνία ανέπτυξαν μια τεχνική για τη δημιουργία γενετικώς τροποποιημένων πιθήκων οι οποίοι θα αποτελέσουν μοντέλα ανθρώπινων ασθενειών. Την ίδια στιγμή ομάδες για τα δικαιώματα των ζώων αντιδρούν αναφέροντας ότι η νέα μέθοδος που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Νature» θα σημάνει τη δραματική αύξηση του αριθμού των πρωτευόντων θηλαστικών που θα θυσιάζονται στον βωμό της έρευνας. Η καινούργια εξέλιξη μπορεί επίσης να ανοίξει τον δρόμο για εφαρμογή της τεχνικής στον άνθρωπο. Κάτι τέτοιο αναμένεται να βοηθήσει οικογένειες που έχουν πληγεί από κληρονομικά νοσήματα να εξασφαλίζουν ότι δεν θα «περνούν» τα ελαττωματικά γονίδια που οδηγούν σε ασθένειες όπως η κυστική ίνωση στους απογόνους τους. Το επίτευγμα που αφορά δημιουργία διαγονιδιακών πιθήκων μάρμοζετ (αποτελούν τα μικρότερα σε μέγεθος μέλη της οικογένειας των πρωτευόντων θηλαστικών) ανήκει σε ειδικούς από το Κεντρικό Ινστιτούτο Πειραματόζωων στο Καβασάκι και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κέιο.

Τα διαγονιδιακά ζώα δημιουργήθηκαν με εισαγωγή ενός γονιδίου μέδουσας σε έμβρυα μάρμοζετ. Με τον τρόπο αυτόν τα ζώα φωσφόριζαν κάτω από υπεριώδες φως. Οταν αυτά τα πιθηκάκια έγιναν ενήλικα πέρασαν το διαγονιδιακό χαρακτηριστικό τους στην επόμενη γενιά.

Η επιτυχία του συγκεκριμένου πειράματος μαρτυρεί ότι και άλλα γονίδια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία πειραματόζωων που θα μιμούνται ασθένειες των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο είναι ήδη εφικτό στα ποντίκια. « Η έκφραση του γονιδίου που εισαγάγαμε εντοπίστηκε όχι μόνο στην πρώτη γενιά πιθήκων μάρμοζετ μετά τη γέννησή τους αλλά και στην επόμενη. Πρόκειται για την πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο που αυτό επιτυγχάνεται στην επόμενη γενιά πρωτεύοντος είδους» ανέφερε ο καθηγητής Χιντεγιούκι Οκάνο από το Πανεπιστήμιο Κέιο, που ήταν εκ των επικεφαλής της μελέτης. Προσέθεσε ότι «αν και μέχρι σήμερα η χρήση ποντικών έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην έρευνα διαγονιδιακών ζώων, για τη διεξαγωγή μελετών σχετικά με ανθρώπινες ασθένειες, είναι απαραίτητα τα πειράματα σε πρωτεύοντα είδη, ζώα που είναι πολύ πιο συγγενικά λειτουργικώς και ανατομικώς με τον άνθρωπο σε σύγκριση με τα τρωκτικά».

O ι επιστήμονες εισήγαγαν το γονίδιο της μέδουσας σε 80 έμβρυα μάρμοζετ που είχαν προκύψει από εξωσωματική γονιμοποίηση. Στη συνέχεια τα έμβρυα μεταφέρθηκαν στη μήτρα 50 φερουσών μητέρων. Επτά ζώα έμειναν έγκυα και τέσσερα εξ αυτών γέννησαν πέντε υγιή μωρά. Οπως αποδείχθηκε και οι πέντε απόγονοι έφεραν το γονίδιο, το οποίο είχε προκαλέσει την παραγωγή μιας πράσινης φωσφορίζουσας πρωτεΐνης στο δέρμα τους. Ετσι τα άκρα τους φωσφόριζαν κάτω από υπεριώδες φως.

Το σημαντικότερο ήταν ότι το γονίδιο είχε ενσωματωθεί στα αναπαραγωγικά κύτταρα δύο εκ των πέντε απογόνων- στο σπέρμα ενός αρσενικού και στα ωάρια ενός θηλυκού-, τα οποία με τη σειρά τους γέννησαν μια δεύτερη γενιά μάρμοζετ με το γονίδιο.

Το νέο επίτευγμα μπορεί τώρα να οδηγήσει στη δημιουργία αποικιών διαγονιδιακών πιθήκων, ο καθένας εκ των οποίων θα έχει τροποποιηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να αποτελεί μοντέλο για κάποια ανθρώπινη ασθένεια.

πηγη:Το Βημα online

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας θυμίζει η εμφάνιση μιας νέας γενιάς προγραμμάτων λογισμικού που καταλαβαίνουν το συναισθηματικό περιεχόμενο όσων γράφουμε στις ιστοσελίδες, τα blogs κλπ. και τα οποία ήδη άρχισαν να "τριγυρνούν" αθέατα στο διαδίκτυο. Αυτά τα λεγόμενα "εργαλεία ανάλυσης συναισθημάτων" αποτελούν παρακλάδι ενός ευρύτερου τομέα της επιστήμης της πληροφορικής, που προσπαθεί να διδάξει στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να καταλαβαίνουν τα συναισθήματα, τα οποία εκφράζονται σε ένα κείμενο, ακριβώς όπως κάνουν οι άνθρωποι. Οι εμπορικές εφαρμογές του νέου πεδίου ήδη άρχισαν να υλοποιούνται στην αγορά.

Αυτά τα λεγόμενα "εργαλεία ανάλυσης συναισθημάτων" αποτελούν παρακλάδι ενός ευρύτερου τομέα της επιστήμης της πληροφορικής, που προσπαθεί να διδάξει στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να καταλαβαίνουν τα συναισθήματα, τα οποία εκφράζονται σε ένα κείμενο, ακριβώς όπως κάνουν οι άνθρωποι. Οι εμπορικές εφαρμογές του νέου πεδίου ήδη άρχισαν να υλοποιούνται στην αγορά.

Το νέο λογισμικό ενδιαφέρει, όπως διαφάνηκε εξ αρχής, τις μεγάλες εταιρίες με τα παγκόσμια εμπορικά σήματα (brand names), που θέλουν να ξέρουν τι νιώθουν οι πελάτες και οι υποψήφιοι αγοραστές για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Ήδη μια μικρή, αλλά αυξανόμενη, ομάδα εταιριών πληροφορικής αναπτύσσει τέτοιου είδους λογισμικό, που αθόρυβα ψάχνει σε blogs και σε άλλες ιστοσελίδες (π.χ. κοινωνικής δικτύωσης) για να πιάσει το συναισθηματικό σφυγμό όσων γράφονται στο διαδίκτυο σε σχέση με κάποια επιχείρηση και το προϊόν της.

Μια τέτοια εταιρία, σύμφωνα με το New Scientist, είναι η αμερικανική Sentimine, που π.χ. ανέλαβε με το λογισμικό της να καταγράψει τις on line συναισθηματικές αντιδράσεις του κοινού μετά την παρουσίαση, προ ημερών, της νέας συσκευής ηλεκτρονικής ανάγνωσης (e-reader) Kindle DX της Amazon. Όπως διαπίστωσε, τα περισσότερα (89%) από τα 1.500 κείμενα και μηνύματα που ανέλυσε, όσον αφορά το συναισθηματικό περιεχόμενό τους, ήσαν "ουδέτερα", το 7% "θετικά" και το 4% "αρνητικά". Συγκριτικά, σύμφωνα με την Sentimine, μια προηγούμενη ανάλυσή της, μετά την πρώτη παρουσίαση του MacBook Air της Apple, είχε δείξει ότι τα δύο τρίτα των χρηστών είχαν εκφραστεί θετικά για το νέο προϊόν και τα χαρακτηριστικά του, αν και ένα ανάλογο ποσοστό ήταν αρνητικό για την τιμή του.

Το λογισμικό συναισθηματικής ανάλυσης έχει και άλλες χρήσεις, για παράδειγμα να παρακολουθεί τους διαφόρους "πολέμους μίσους" που διεξάγονται στο διαδίκτυο ανάμεσα σε αντίπαλες ιδεολογικές ομάδες, π.χ. με ρατσιστικό ή φοντεμανταλιστικό περιεχόμενο. Το πρόγραμμα λογισμικού "JuLiA" της εταιρίας Adaptive Semantics, χάρη σε ένα αλγόριθμο μάθησης που διαθέτει, μπορεί να αναγνωρίζει τα υβριστικά σχόλια και να καταλαβαίνει πότε μια on line συζήτηση "φουντώνει" και ξεφεύγει επικίνδυνα από τα όρια του διαλόγου. Μπορεί ακόμα και να παρέμβει για να κόψει ή να βάλει σε καραντίνα τέτοια εμπρηστικά σχόλια που ξεπερνούν ένα προκαθορισμένο όριο. Ήδη το πρόγραμμα βελτιώνεται από τους σχεδιαστές του, ώστε να είναι σε θέση να καταλάβει καλύτερα τα έξυπνα σχόλια, τους σαρκασμούς και την πολιτική κριτική.

Μια άλλη εταιρία, η Lexalytics, έχει δημιουργήσει ένα λογισμικό συναισθηματικής ανάλυσης που χρησιμοποιείται για να επηρεάσει σκοπίμως τι συζητάνε στο Ίντερνετ οι χρήστες, πριν είναι πολύ αργά. Για παράδειγμα, μπορεί να εντοπίσει ποιά συναισθηματικά φορτισμένα σχόλια για μια εταιρία μπορούν να επηρεάσουν την μετοχή της στο χρηματιστήριο. Με αυτή τη γνώση, το πρόγραμμα είναι σε θέση να συμβουλεύσει ορισμένους ανθρώπους (π.χ. τα διευθυντικά στελέχη της εταιρίας) αν πρέπει να χαμηλώσουν τους τόνους των σχολίων τους ή, αντίθετα, να τους ανεβάσουν. Μπορεί ακόμα, εκ των προτέρων, να αξιολογήσει πειραματικά την πιθανή αποτελεσματικότητα μιας ανακοίνωσης της εταιρίας.

Προς το παρόν, τέτοια προγράμματα λογισμικού χρησιμοποιούνται μόνο από πλούσιες μεγάλες επιχειρήσεις, όμως, όπως δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία, σταδιακά θα γίνουν φθηνότερα και τότε θα αρχίσουν να διατίθενται στο ευρύ κοινό - ίσως και δωρεάν κάποια στιγμή.

Οι χρήστες των υπολογιστών έχουν συνηθίσει μέχρι σήμερα να παίρνουν βοήθεια από τους ενσωματωμένους "διορθωτές" των επεξεργαστών κειμένου. Με τον ίδιο τρόπο, ίσως στο μέλλον θεωρούμε απαραίτητους τους "αναλυτές" συναισθημάτων των κειμένων μας, οι οποίοι θα μας συμβουλεύουν για το σωστό συναισθηματικό τόνο των κειμένων μας, ανάλογα με την περίσταση για την οποία γράφονται. Από τον διευθυντή μιας εταιρίας, ο οποίος θέλει να έχει το σωστό ύφος στην ανακοίνωση που θα απευθύνει στους μετόχους, μέχρι τον ερωτευμένο που θέλει το μήνυμά του να κάνει την καλύτερη δυνατή εντύπωση στην αγαπημένη του, όλοι μπορεί να βρουν κάτι χρήσιμο στο νέο λογισμικό!

πηγη:ERT online

Νέες, διεθνείς διακρίσεις, που αποτελούν δείγμα αναγνώρισης σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο της επιστημονικής και ερευνητικής καταξίωσής του, απέσπασε το Πολυτεχνείο Κρήτης.

Πιο συγκεκριμένα, απονεμήθηκε ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία για περιβαλλοντικά έργα διεθνώς, το «Εnergy Globe Αward» ως το καλύτερο ενεργειακό έργο στο Καμερούν για το 2008.

Το βραβείο αφορά τη διεθνή συνεργασία φοιτητικής ομάδας του Πολυτεχνείου Κρήτης με αντίστοιχη ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Ντουάλα του Καμερούν, με θέμα «Αποκεντρωμένη Παραγωγή Βιοντίζελ σε αγροτικές περιοχές της χώρας».

Η απονομή του βραβείου πραγματοποιήθηκε στην Πράγα, στο πλαίσιο της ανεπίσημης συνόδου των Ευρωπαίων υπουργών Περιβάλλοντος. Η διάκριση προστίθεται στην ήδη αναγνωρισμένη προσπάθεια της ομάδας «Δαίδαλος», με το βραβείο «Μondialogo Engineering Αward» από την UNESCO.

Στόχος του έργου είναι να προωθήσει την αξιοποίηση του αυξημένου δυναμικού παραγωγής φοινικέλαιου που υφίσταται σε απομακρυσμένες περιοχές και μπορεί να μετατραπεί κατάλληλα σε βιοκαύσιμο για την κάλυψη ενεργειακών αναγκών που θα συμβάλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής και στην οικονομική ανάπτυξη.

Ενα ακόμα σημαντικό βραβείο απονεμήθηκε στην ερευνητική ομάδα του Εργαστηρίου Ευφυών Συστημάτων και Ρομποτικής του Τμήματος Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης για την ανάπτυξη του πρωτότυπου μη επανδρωμένου οχήματος επιφανείας «Κρήσαλος».

Το «Κρήσαλος» είναι ένα αυτόνομο σκάφος θαλάσσης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ακραίες καιρικές συνθήκες για αποστολές έρευνας και διάσωσης, να υποστηρίξει λιμενικές και ναυτικές δυνάμεις, να βοηθήσει ερευνητικά ινστιτούτα, καθώς και περιβαλλοντικούς οργανισμούς στη συλλογή δεδομένων και στην παρακολούθηση παράκτιων ή υπεράκτιων περιοχών.

Το «Κρήσαλος» μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα που υπερβαίνει τα 85 χιλιόμετρα την ώρα και έχει δυνατότητα πλήρους αυτόνομης πλοήγησης.

Το βραβείο αυτό απονέμεται κάθε χρόνο σε αναγνώριση εξαιρετικών καινοτομιών στον τομέα της ρομποτικής και του αυτοματισμού, προκειμένου να προωθήσει την αριστεία στον τομέα της εφαρμοσμένης έρευνας και τη μεταφορά τεχνολογίας μεταξύ ερευνητικών φορέων και βιομηχανίας.


πηγη:ΕΘΝΟΣ ONLINE

Ο γενετικός κώδικας του ανοσοποιητικού συστήματος ίσως επηρεάζει το ζευγάρωμα.
Οι άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν εραστές όταν τα γονίδια τους είναι ανόμοια, σύμφωνα με μία έρευνα που κατονομάζει έναν βιολογικό μηχανισμό που ελέγχει τη σεξουαλική έλξη ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες.
Άνδρες και γυναίκες με διαφορετικά γονίδια έχουν περισσότερες πιθανότητες να παντρευτούν από όσους διαθέτουν κοινό γονιδιακό κληροδότημα. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ορισμένα γονίδια ελέγχουν κάποιες από τις υποσυνείδητες επιθυμίες που ευθύνονται για την προτίμηση ενός σεξουαλικού συντρόφου έναντι κάποιου άλλου, ως τρόπο αποφυγής της αιμομιξίας και ενδυνάμωσης του ανοσοποιητικού συστήματος των τέκνων.
Οι ερευνητές μελέτησαν τα γονίδια 90 ζευγαριών και ανακάλυψαν ότι ο γενετικός τους κώδικας (DNA) σε περιοχές-κλειδιά των χρωμοσωμάτων τους διέφερε σημαντικά από την ίδια λωρίδα DNA 152 ζευγαριών που είχαν επιλεχτεί τυχαία και τα οποία δεν ήταν ούτε παντρεμένα ούτε είχαν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους.
Τα γονίδια, με την ονομασία μείζον σύμπλεγμα ιστοσυμβατότητας (MHC), αποτελούν μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η έρευνα είναι η πρώτη που ενδεχομένως να αποδείξει ότι τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στο αν τα ζευγάρια θα παντρευτούν ή όχι.
Εάν τα γονίδια του μείζονος συμπλέγματος ιστοσυμβατότητας δεν διαδραμάτιζαν κανέναν ρόλο στην επιλογή ζευγαριού, τότε οι επιστήμονες θα περίμεναν να βρουν παρόμοιες διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες – τα παντρεμένα και τα ανύπαντρα ζευγάρια. Ωστόσο, η στατιστικά σημαντική διαφορά υπονοεί ότι τα ανόμοια MHC γονίδια επηρέασαν την ελκτική διαδικασία ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες.
«Παρόλο που είναι προσφιλής η ιδέα ότι οι άνθρωποι επιλέγουν το σύντροφο τους με βάση τις ομοιότητες τους, η έρευνα μας δείχνει ξεκάθαρα ότι για την επιτυχή αναπαραγωγή οι διαφορές είναι σημαντικότερες, και ότι το υποσυνείδητο ένστικτο για την απόκτηση υγειών παιδιών είναι υπολογίσιμο,» εξηγεί η καθηγήτρια Maria da Graca Bicalho από το Πανεπιστήμιο της πόλης Παρανά στη Βραζιλία.
«Περιμένουμε να βρούμε ότι και τα πολιτισμικά θέματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή συντρόφου, και οπωσδήποτε δεν ακολουθούμε τη θεωρία που θέλει το άτομο συγκεκριμένου γενετικού τύπου να καθορίζεται η συμπεριφορά του από αυτόν (τον γενετικό τύπο),» συνεχίζει η ίδια. «Πιστεύουμε επίσης ότι η υποσυνείδητη εξελικτική πλευρά της θεωρίας του συντρόφου δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί.
«Ο ρόλος της είναι σημαντικός για τη διασφάλιση της υγιούς αναπαραγωγής, συμβάλλοντας με τον τρόπο της στη γέννηση τέκνων με ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα που θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ασθένειες.»
Είναι επιπλέον πιθανό ότι εκτός από την αντιμετώπιση ασθενειών, τα MHC γονίδια συμμετέχουν διακριτικά στη σύνθεση των σωματικών οσμών ή φερομόνες, οι οποίες ενδεχομένως να συμβάλλουν εν μέρει στην απόφαση για τον αν ένας άνδρας ή μία γυναίκα υποσυνείδητα θεωρείται ελκυστικός/ή για το αντίθετο φύλο.
«Οι φερομόνες παίζουν έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην κοινωνική συμπεριφορά των θηλαστικών. Στους ανθρώπους, αυτό είναι πολύ πιο περίπλοκο και ερωτήσεις του τύπου «Τι είναι αυτό που έλκει άτομα του αντίθετου φύλου;» χρήζουν περαιτέρω ερευνών για την ανακάλυψη της απάντησης τους,» αναφέρει η καθηγήτρια Bicalho.
Παρ όλες τις προόδους, δυστυχώς, η συγκεκριμένη έρευνα δεν δύναται να απαντήσει με βεβαιότητα στο αν ένα άτομο πρόκειται να ερωτευτεί ένα άλλο.

πηγη:Pathfinder News

Το άγχος για τους λογαριασμούς φέρνει… πάχος
Οι ήδη υπέρβαροι κινδυνεύουν ακόμα περισσότερο.
Το άγχος αν θα μπορέσει κάποιος να πληρώσει τους λογαριασμούς του, μπορεί να του προσθέσει κιλά. Το πρόβλημα αφορά κυρίως τα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα, που είναι πιο επιρρεπή στην αύξηση του βάρους τους, σε σχέση με τους αγχωμένους, που όμως έχουν κανονικό βάρος, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

«Το σημείο εκκίνησης από άποψη βάρους μετρά όσον αφορά το κατά πόσον το στρες μεταφράζεται σε αύξηση των κιλών», δήλωσε ο δρ Τζέησον Μπλοκ, της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, υπεύθυνος της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό επιδημιολογίας «American Journal of Epidemiology», σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters.

Αν και το ψυχολογικό στρες μπορεί να αυξήσει γενικότερα τον κίνδυνο εμφάνισης διαφόρων προβλημάτων υγείας, από την υψηλή πίεση μέχρι τον καρκίνο, λιγότερα πράγματα είναι γνωστά όσον αφορά το πώς μπορεί να επηρεάσει το πάχος με το πέρασμα του χρόνου.

Η νέα έρευνα μελέτησε 1.355 άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 25-74 ετών, επί εννέα χρόνια. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο δείκτης σωματικής μάζας του ατόμου (δηλαδή η αναλογία του βάρους προς το ύψος του) στην αρχή της μελέτης, τόσο περισσότερα κιλά είχαν πάρει λόγω άγχους τα άτομα αυτά, μετά από τα εννέα χρόνια που διήρκεσε η έρευνα.

Η επίδραση του άγχους στο βάρος διαφέρει στα δύο φύλα. Τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, παχαίνουν όταν έχουν πρόβλημα να πληρώσουν τα χρέη τους και αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη δουλειά τους, όμως άλλα ζητήματα, όπως το αίσθημα απώλειας ελέγχου στη ζωή και οι ενδο-οικογενειακές εντάσεις, προσθέτουν κιλά στις γυναίκες, αλλά όχι στους άνδρες. Από την άλλη, οι άνδρες που νιώθουν ότι έχουν λιγότερη αυτονομία στη δουλειά τους και λιγότερες εργασιακές ευκαιρίες να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους, παχαίνουν αναλογικά περισσότερο από τις γυναίκες.

Τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, που εμφανίζουν συμπτώματα γενικευμένου άγχους ή κατάθλιψης, προσθέτουν περισσότερα κιλά στο βάρος τους, σε σχέση με τα άτομα που είναι υπέρβαρα μεν, αλλά δεν είναι αγχωμένα ή καταθλιπτικά.

Όσον αφορά τον μηχανισμό αύξησης του πάχους, από τη μια το στρες αυξάνει στα ζώα και στους ανθρώπους την παραγωγή της ορμόνης κορτιζόλης, που σχετίζεται με το πάχος στην κοιλιά. Από την άλλη, το φαγητό απελευθερώνει στον εγκέφαλο χημικές ουσίες (ενδογενή οπιούχα), που κάνουν τον άνθρωπο να νιώθει καλύτερα, απαλύνοντας έτσι την πίεση του άγχους.

Η έρευνα προειδοποιεί ότι μια εποχή οικονομικής κρίσης και άγχους στην κοινωνία γενικότερα, καθώς επίσης ειδικότερα μια συγκυριακή φάση άγχους στη ζωή κάποιου, είναι κατ' εξοχήν επικίνδυνες περίοδοι για να βάλει κάποιος παραπάνω κιλά, ειδικά αν είναι ήδη παχύς.

Σύμφωνα με τον Μπλοκ, οι άνθρωποι πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση σε σχέση με τις διατροφικές συνήθειές τους, επειδή «αν μπορεί κάποιος έγκαιρα να εμποδίσει την αύξηση του βάρους του, στη συνέχεια θα είναι πολύ πιο εύκολο να περάσει την κρίσιμη περίοδο, από ό,τι αν ήδη έχει πάρει βάρος».

Στο πλαίσιο αυτό, συνιστά πρώτα από όλα την απαλλαγή ή τον μετριασμό του άγχους, ως την καλύτερη στρατηγική για αδυνάτισμα. Ιδιαίτερη σημασία έχει ο καλός ύπνος, καθώς προηγούμενες έρευνες έχουν ήδη δείξει ότι ο κακός ύπνος συνδέεται με αύξηση του βάρους.

πηγη:kathimerini.gr

Οι Κινέζοι «δημιούργησαν» ποντίκι από βλαστοκύτταρα
Κινέζοι ερευνητές κατάφεραν να αναπτύξουν πανίσχυρα βλαστοκύτταρα από δέρμα ποντικιών και τα χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν γόνιμα, ζωντανά, μικρά ποντίκια.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν κύτταρα τύπου iPS, δηλαδή κύτταρα που έχουν επαναπρογραμματιστεί να μοιάζουν και να δρουν σαν εμβρυακά βλαστοκύτταρα. Τα εμβρυακά βλαστοκύτταρα, τα οποία αφαιρέθηκαν από έμβρυα λίγων ημερών, έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν τη μορφή κάθε είδους κυττάρου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εμφυτεύθηκαν στη μήτρα μιας μητέρας ώστε να δημιουργηθούν νέα ποντικάκια.

"Είμαστε σίγουροι ότι μεγάλο καλό μπορεί να έρθει από την έρευνά μας. Στο μέλλον μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κατανοηθούν τα αίτια μιας ανθρώπινης αρρώστιας και να βρεθούν οι κατάλληλες θεραπείες", δήλωσε η Φανγί Ζενγκ του Ινστιτούτου Ιατρικής Γενετικής της Σανγκάης. "Δεν θα ήταν ηθικό να χρησιμοποιήσουμε τα κύτταρα iPS για την ανθρώπινη αναπαραγωγή. Οι ηθικοί φραγμοί είναι σημαντικοί για την επιστήμη. Η έρευνα δεν αποτέλεσε σε καμία περίπτωση βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση" τόνισε.

Τα βλαστοκύτταρα είναι τα κυριότερα κύτταρα του σώματος, καθώς δίνουν τη δυνατότητα κίνησης σε όλους τους ιστούς, τα όργανα και το αίμα. Τα εμβρυακά βλαστοκύτταρα είναι τα πιο ισχυρά βλαστοκύτταρα καθώς έχουν τη δυνατότητα να δίνουν κίνηση σε κάθε είδους ιστό.

πηγη:Enet.gr

Η αληθεια ειναι πως αυτο το ''σεναριο'' το εχουμε παρακολουθησει σε ταινιες..
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=113...p;pubid=5056842

Πόσο κοντά είναι μια εξέγερση των ρομπότ και των μηχανών, σαν αυτήν που περιγράφεται σε ταινίες και βιβλία επιστημονικής φαντασίας; Κάποιοι επιστήμονες απαντούν ότι δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε και γι αυτό συγκάλεσαν ένα κλειστό συνέδριο στο Μοντερέι Μπέι της Καλιφόρνιας.

Στη «μυστική» (κεκλεισμένων των θυρών) συνάντηση, λοιπόν, οι κορυφαίοι επιστήμονες που ασχολούνται με τη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη, προειδοποίησαν ότι τα επόμενα χρόνια η ανθρωπότητα κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο των ρομπότ και των τεχνολογικών μέσων που βασίζονται σε υπολογιστές και τα οποία πραγματοποιούν εργασίες και ικανοποιούν κοινωνικές ανάγκες.

Μέσα σε αυτό το σύνολο, περιέχονται από ρομπότ-πολεμιστές, όπως είναι τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά του αμερικανικού στρατού που χρησιμοποιούνται στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, μέχρι συστήματα τηλεφωνικής επικοινωνίας.

Προειδοποίηση
Οπως τονίζει ο ερευνητής της Microsoft, Ερικ Χόρβιτζ, ο οποίος διοργάνωσε τη συνάντηση των επιστημόνων στην Καλιφόρνια για λογαριασμό της: «Αυτές είναι πανίσχυρες τεχνολογίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν με καλό τρόπο ή με τρομακτικό τρόπο».

Ενδείξεις ότι ένας τεχνολογικός εφιάλτης ίσως γίνει πραγματικότητα, παρουσιάστηκαν επίσης από τους επιστήμονες και στο Διεθνές Συνέδριο για την Τεχνητή Νοημοσύνη, στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας, τον περασμένο μήνα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το μέλλον των μη επανδρωμένων βομβαρδιστικών είναι να μην ελέγχονται από τους στρατιώτες, αλλά να παίρνουν πρωτοβουλίες μόνα τους.

Η Samsung έχει ήδη κατασκευάσει ρομπότ-αστυνομικούς- συνοριοφύλακες, που έχουν την ικανότητα να πυροβολούν στο ψαχνό!

Πολύ ωραίο τόπικ αυτό! Δεν το είχα δει προηγουμένως...

Νομίζω ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον αντί να παρατίθενται μόνο τα νέα να υπάρχει και συζήτηση πάνω στα επιτεύγματα της επιστήμης. Ανήκω στο χώρο αυτό και θα ήθελα να δω πως βλέπει ο κόσμος που είναι εκτός του χώρου τις εξελίξεις αυτές. Επίσης, πολλά από αυτά τα θέματα τα διαβάζω από πολλές πηγές και διεξοδικά, οπότε αν υπάρχει κάποια απορία που θα μπορούσα να λύσω, πολύ ευχαρίστως!

Αυτό που είναι σημαντικό πάντως να θυμόμαστε ΟΛΟΙ και στο οποίο γίνεται μια αναφορά έμμεση σε προηγούμενα ποστς είναι ότι "δεν υπάρχει κακή επίστημη, ΜΟΝΟ κακή εφαρμογή αυτής από ΜΗ επιστήμονες".

Bullet, by the way, πολύ καλή επιλογή βιολογικών θεμάτων. Έχεις προσθέσει τα πιο hot θέματα της εποχής (τα οποία έχουν τεράστιο ενδιαφέρον)!

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articl.../08/2009_324642

Γονίδιο είναι «υπεύθυνο» για την εκδήλωση των επιληπτικών κρίσεων;
BBC

Την εκδήλωση επιληπτικών κρίσεων κατάφεραν να παρεμποδίσουν Βρετανοί επιστήμονες, αφού εντόπισαν το γενετικό τους αίτιο. Οπως αναφέρει η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences οι επιληπτικές κρίσεις στη συγκεκριμένη περίπτωση προκαλούνταν από μία μη φυσιολογική μορφή του γονιδίου Αtp1a3.

Το συγκεκριμένο γονίδιο ρυθμίζει τα επίπεδα ορισμένων χημικών, όπως είναι το κάλιο και το νάτριο, στα εγκεφαλικά κύτταρα. Ηδη, από καιρό οι ερευνητές γνώριζαν ότι η διαταραχή της ισορροπίας καλίου - νατρίου είναι δυνατόν να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε ποντίκια και οι ερευνητές αμφισβητούν κατά πόσο οι διαπιστώσεις τους τελικά μπορούν να εφαρμοστούν και στον άνθρωπο, αν και το ανθρώπινο γονίδιο ΑΤΡ1a3 είναι κατά 99% όμοιο με αυτό που διαθέτουν στο γονιδίωμά τους τα ποντίκια.

Η ομάδα του πανεπιστημίου του Λιντς αρχικά διαπίστωσε ότι τα πειραματόζωα που εμφάνιζαν επιληπτικές κρίσεις πράγματι είχαν στο γονιδίωμά τους μη φυσιολογική μορφή του Atp1a3. Για να υπερκεράσουν το νόσημα, οι ερευνητές αναπαρήγαγαν τα επιληπτικά ποντίκια με άλλα τα οποία διέθεταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είχαν στο γενετικό τους υλικό ένα «παραπανίσιο» αντίγραφο του φυσιολογικού γονιδίου Atp1a3. Τα πειραματόζωα που προέκυψαν από το ζευγάρωμα δεν έπασχαν από επιληψία καθώς το πλεονάζον γονίδιο Αtp1a3 που διέθετε ο ένας γονιός είχε εξουδετερώσει τη μη φυσιολογική μορφή του που διέθετε ο άλλος.

Η ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου του Λιντς πρόκειται να υποβάλει σε εξετάσεις DNA ανθρώπους που πάσχουν από επιληψία για να διαπιστωθεί κατά πόσο και πάλι ευθύνεται το ίδιο γονίδιο, ενώ σύμφωνα με τους επιστήμονες τα συμπεράσματά τους θα τους βοηθήσουν να βρουν οριστική θεραπεία κατά των επιληπτικών κρίσεων αλλά και να αποκρυπτογραφήσουν τους μηχανισμούς της νόσου.


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&...p;dt=05/08/2009

Τέλος τα σφραγίσματα, φτιάχνουν νέα δόντια
Τα δημιούργησαν από βλαστικά κύτταρα ποντικών, τα εμφύτευσαν στο ούλο των ζώων και αναπτύχθηκαν πλήρως
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Ιάπωνες επιστήμονες δημιούργησαν δόντια από βλαστικά κύτταρα γεννώντας ελπίδες για μελλοντική κατάργηση της ανάγκης σφραγισμάτων. Τα δόντια που δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν φυσιολογική μορφή, ήταν ευαίσθητα στον πόνο και ικανά για μάσηση. Αν και η μελέτη αφορούσε ποντίκια, οι ερευνητές πιστεύουν ότι ανοίγει τον δρόμο για την ημέρα που ο άνθρωπος θα έχει τα δικά του «ανταλλακτικά» δόντια με χρήση των ίδιων των κυττάρων του. Η τεχνική θα μπορούσε επίσης να προσαρμοστεί ώστε να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία άλλων οργάνων, όπως καρδιάς, πνευμόνων και νεφρών. Θα είναι έτσι δυνατόν μελλοντικά να αναπτύσσονται φυσικά «ανταλλακτικά» μέσα στο σώμα του ασθενούς με στόχο να αντικαταστήσουν τα όργανά του που έχουν υποστεί βλάβες εξαιτίας του χρόνου ή ασθενειών.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Επιστημών του Τόκιο εντόπισαν δύο τύπους βλαστικών κυττάρων οι οποίοι σε συνδυασμό περιείχαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τη δημιουργία ενός πλήρως αναπτυγμένου δοντιού.

Τα κύτταρα αυτά καλλιεργήθηκαν στο εργαστήριο επί πέντε ημέρες μέχρις ότου σχηματίστηκε ένας μικροσκοπικός οδοντικός «βλαστός» που μεταμοσχεύτηκε στη συνέχεια βαθιά μέσα στη σιαγόνα ενός ποντικού, από τον οποίο οι ειδικοί είχαν προηγουμένως αφαιρέσει ένα δόντι.

Πέντε εβδομάδες αργότερα η άκρη του δοντιού «έσκασε μύτη» μέσα από το ούλο. Τελικώς, επτά εβδομάδες μετά την εμφύτευση, εμφανίστηκε ένα πλήρως αναπτυγμένο δόντι, όπως αναφέρουν οι επιστήμονες στην επιθεώρηση «Ρroceedings of the Νational Αcademy of Sciences».

Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα πολλές φορές και κατάφεραν να αποδείξουν ότι τα δόντια προϊόντα βιοτεχνολογίας που δημιούργησαν ήταν πλήρως λειτουργικά. Οπως ανέφερε ο δρ Καζουχίσα Νακάο που συμμετείχε στη μελέτη «κάθε δόντι που δημιουργήθηκε εμφανίστηκε μέσα από το ούλο και περιείχε όλα τα κύρια “συστατικά” ενός δοντιού, δηλαδή οδοντίνη, αδαμαντίνη, πολφό, αιμοφόρα αγγεία, νευρικές ίνες, μύλη και ρίζα». Είναι άκρως σημαντικό ότι όπως προέκυψε από τα πειράματα τα ζώα μπορούσαν να μασήσουν χωρίς προβλήματα με τα δόντια-«ανταλλακτικά» τους.

Αν και τα κύτταρα που χρησιμοποιήθηκαν ελήφθησαν από έμβρυα ποντικών, οι ερευνητές εκτιμούν ότι και άλλοι τύποι κυττάρων μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία δοντιών. Για παράδειγμα στον άνθρωπο υποψήφια κύτταρα θα μπορούσαν να είναι τα δερματικά ή κύτταρα του πολφού μέσα στα δόντια.

Β εβαίως, ο δρόμος ως τη δημιουργία δοντιών«ανταλλακτικών» σε ανθρώπους είναι μακρύς- οι ιάπωνες ερευνητές πιστεύουν ότι θα παρέλθουν 15 χρόνια προτού η τεχνική έχει ευρεία εφαρμογή στον άνθρωπο- και οι προκλήσεις για τους επιστήμονες μεγάλες. Κατ΄ αρχάς οι ερευνητές πρέπει να καταφέρουν να ελέγξουν το μέγεθος των δοντιών-«τέκνων» της βιοτεχνολογίας, δεδομένου ότι αυτά που προέκυψαν από τα πειράματα ήταν ελαφρώς μικρότερα από το φυσιολογικό. Παράλληλα, είναι σημαντικό να βρεθεί τρόπος επιτάχυνσης της όλης διαδικασίας σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, καθώς απαιτούνται χρόνια προκειμένου να δημιουργηθεί το κάθε ανθρώπινο δόντι.

Πάντως, όταν τα ανθρώπινα φυσικά δόντια εργαστηρίου αποτελέσουν γεγονός, δεν θα κοστίζουν περισσότερο από ένα τεχνητό εμφύτευμα, σύμφωνα με τους ειδικούς.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ
Νέο διάλυμα για καθαρές οδοντοστοιχίες
Ενα νέο διάλυμα υπόσχεται το τέλος του πόνου τον οποίο βιώνουν άτομα με τεχνητή οδοντοστοιχία. Στο 25% αυτών των ατόμων προκαλείται στοματίτιδα εξαιτίας μυκήτων που επικάθονται στις τεχνητές οδοντοστοιχίες και οι οποίοι προκαλούν φλεγμονές. Τώρα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ ανακάλυψαν μια νέα, μη φαρμακευτική, θεραπεία που προλαμβάνει το πρόβλημα. Η θεραπεία αφορά βύθιση των τεχνητών οδοντοστοιχιών για μερικά λεπτά κάθε ημέρα σε ένα διάλυμα που περιέχει διοξείδιο του πυριτίου. Οπως είδαν οι ερευνητές, το συγκεκριμένο χημικό αποτρέπει τους μύκητες από το να κολλούν στις μασέλες. Σύντομα αναμένεται να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές του νέου διαλύματος στο Οδοντιατρικό Νοσοκομείο του Λίβερπουλ.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&...p;dt=06/08/2009
Μεγάλος Αδελφός μετράει την ευτυχία μας

Λογισμικό παρακολουθεί και αναλύει τι γράφουν οι χρήστες του Ιnternet ώστε να αποφαίνεται πόσο ευτυχισμένοι είναι
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Μια ιδέα οργουελικής εμπνεύσεως είχαν και αποφάσισαν τελικώς να υλοποιήσουν δύο αμερικανοί καθηγητές Πανεπιστημίου. Ο μαθηματικός Πίτερ Ντοντς και ο ειδικός των υπολογιστών Κρις Ντάνφορθ του Πανεπιστημίου του Βερμόντ των ΗΠΑ ανέπτυξαν ένα ηλεκτρονικό πρόγραμμα που μετράει τον βαθμό ευτυχίας των ανθρώπων. Πρόκειται για ένα λογισμικό που κυκλοφορεί «αόρατα» στον κυβερνοχώρο και αναλύει τα συναισθήματα που εκατομμύρια άνθρωποι εκφράζουν μέσα σε διάφορους δικτυακούς τόπους, σε ιστολόγια, σε στίχους τραγουδιών, σε μηνύματα που στέλνονται σε διάφορες υπηρεσίες επικοινωνίας, όπως το δημοφιλές Τwitter κτλ. Το λογισμικό παρακολουθεί κυρίως δικτυακούς τόπους όπως το www.wefeelfine.org, ο οποίος καταγράφει φράσεις από τα blogs όλου του κόσμου που ξεκινούν με τη φράση «αισθάνομαι...» («Ι feel...»).

Το πρόγραμμα αξιολογεί το περιεχόμενο των φράσεων και εστιάζει σε συγκεκριμένες λέξεις και εκφράσεις που είναι αντιπροσωπευτικές για την ψυχική διάθεση αυτών που τις γράφουν. Κάθε λέξη και φράση βαθμολογείται σε μια κλίμακα από το 1 ως το 9. Π.χ. η λέξη «Παράδεισος» βαθμολογείται με 8,72, ενώ η λέξη «αυτοκτονία» με 1,25. Οπως είναι ευνόητο, όσο πιο μεγάλο είναι το άθροισμα τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχική ευφορία και ευτυχία που φαίνεται ότι βιώνει.

Αν και οι δημιουργοί του προγράμματος έσπευσαν να επισημάνουν ότι η χρήση του έχει στατιστικό χαρακτήρα, εγείρονται ζητήματα για τον τρόπο λειτουργίας του. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα συλλέγει και αξιολογεί τα όσα αναφέρουν οι χρήστες του Διαδικτύου χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν και χωρίς φυσικά να συναινούν στη δημιουργία του ψυχογραφήματός τους έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις. Είναι άλλωστε δεδομένο ότι μέσα από ένα μήνυμα ή ένα σύντομο σχόλιο δεν μπορεί να εξαχθεί με ασφάλεια η ψυχική διάθεση ενός ατόμου. Οι θιασώτες του προγράμματος ωστόσο υποστηρίζουν ότι η σύγκριση και ανάλυση εκατοντάδων ή και χιλιάδων μηνυμάτων που αφορούν το ίδιο ζήτημα μπορεί να οδηγήσει και σε συμπεράσματα για μια γενικότερη πραγματικότητα όσον αφορά τα συναισθήματα. «Μαύροι» στίχοι
Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα αποτελέσματα της έρευνας για τη «συναισθηματική εξέλιξη» της μουσικής. Το πρόγραμμα ανέλυσε το συναισθηματικό περιεχόμενο εκατοντάδων χιλιάδων τραγουδιών και διαπίστωσε ότι μετά το 1960 οι στίχοι της μουσικής εκφράζουν κατά μέσο όρο 10% λιγότερη ευτυχία. Αυτό, σύμφωνα με αναλυτές, οφείλεται στο ότι τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μεγάλη εξάπλωση μουσικών ειδών, όπως το χαρντ ροκ, το πανκ και το χέβι μέταλ, στους στίχους των οποίων επικρατεί ο αρνητικός ψυχισμός, με λέξεις όπως «αγάπη», «έρωτας» κτλ. να απουσιάζουν εντελώς.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&...p;dt=06/09/2009


ΓΕΝΕΤΙΚΗ
Τα γονίδια της δυσλεξίας
Εχει ονομαστεί και νόσος των χαρισματικών παιδιών, καθώς τα παιδιά με δυσλεξία συχνά εμφανίζουν μεγαλύτερη δημιουργικότητα και ευρηματικότητα από τα υπόλοιπα. Ποια είναι όμως η - δυσδιάκριτη - γενετική βάση αυτής της τόσο διαδεδομένης μαθησιακής δυσκολίας;

Η δυσλεξία, μια μαθησιακή δυσκολία της ανάγνωσης και της ορθογραφημένης γραφής, είναι η πιο συχνή νευροσυμπεριφοριστική ανωμαλία. Το ποσοστό εμφάνισής της ποικίλλει, ανάλογα με τις μελέτες και τα κριτήρια, από το 5% ως το 17,5% των μαθητών, με τη συχνότητα να είναι μεγαλύτερη στα αγόρια. Η δυσλεξία μπορεί να είναι επίκτητη, λόγω κάποιας εγκεφαλικής βλάβης, ή αναπτυξιακή που ενέχει και γενετικά στοιχεία. Ως όρος ετέθη το 1887, με την αιτιολογία της να παραμένει θολή για πολλές δεκαετίες καθώς οι έρευνες εστιάζονταν στον εντοπισμό εγκεφαλικών βλαβών, νευροανατομικών ευρημάτων δηλαδή, ενώ μόνο τελευταία άρχισαν να προσανατολίζονται εντατικά στο γενετικό επίπεδο.

Το 1925 επετεύχθη μια πρώιμη συνδυαστική προσέγγιση της εγκεφαλικής και γενετικής παραμέτρου, διά της προσπάθειας συσχέτισης της δυσλεξίας με την αριστεροδεξιοχειρία, η οποία έχει κληρονομική βάση. Στις μέρες μας η ελπίδα κατανόησης της δυσλεξίας κινείται έντονα στο γενετικό επίπεδο, διά της ανίχνευσης γονιδίων που πιθανόν συνδέονται με τις εγκεφαλικές μικροδιαφοροποιήσεις οι οποίες παρατηρούνται μεταξύ δυσλεκτικών και φυσιολογικών ατόμων. Τέτοιες εγκεφαλικές διαφορές αφορούν, λ.χ., την ελλιπή κυριαρχία του αριστερού ημισφαιρίου όπου εδράζεται το κέντρο ελέγχου των γλωσσικών λειτουργιών, τη λέπτυνση της λευκής ουσίας του εγκεφάλου, τη μυελίνη δηλαδή των νευροαξόνων που συμβάλλει στην ταχύτητα μεταβίβασης της πληροφορίας μεταξύ των νευρώνων, την υστέρηση της μετανάστευσης των νευρώνων κατά την ανάπτυξη του φλοιού στα βαθύτερα στρώματα του νεοφλοιού ή σε λάθος περιοχή κατά την εμβρυϊκή ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη δημιουργία των νευρωνικών δικτύων.


Πόσο επηρεάζουν τα γονίδια;

Ποια γονίδια όμως έχουν αποκαλυφθεί και πώς συνδέονται με την ανάπτυξη της δυσλεξίας διά των νευροανατομικών επιδράσεών τους; Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι περίπου το 30% των γονιδίων μας επηρεάζει την ανάπτυξη και τη λειτουργία του εγκεφάλου και το 70% τα υπόλοιπα συστήματα του σώματός μας· τα γονίδια εμπλέκονται, ως έναν βαθμό, σε όλες τις συμπεριφορές του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένων και των μαθησιακών δυσκολιών.

Η εμπλοκή του γενετικού παράγοντα στη δυσλεξία αποκαλύφθηκε αρχικά με γενετικές μελέτες σε επίπεδο οικογενειών που έχουν δυσλεκτικά άτομα, επεκτάθηκε στις έρευνες διδύμων και τελευταία στο μοριακό επίπεδο, με την αιτιολογική ερμηνεία να παραμένει εν πολλοίς ασαφής, ωστόσο να φωτίζεται όλο και περισσότερο. Από το οικογενειακό επίπεδο αποκαλύπτεται ότι το 25%-65% των παιδιών που παρουσίασαν δυσλεξία είχαν έναν γονιό δυσλεκτικό. Ο συντελεστής κληρονομησιμότητας, από μελέτες οικογενειών, βρέθηκε να είναι 40%, δηλαδή η αιτιολογία είναι κατά 40% γενετική και οφείλεται σε γονιδιακές παραλλαγές που φέρουν τα δυσλεκτικά άτομα και δεν έχουν τα φυσιολογικά, με την περιβαλλοντική παράμετρο να είναι ισχυρή.

Ο εν λόγω συντελεστής υπερβαίνει το 50% στις περιπτώσεις διδύμων δυσλεκτικών, διαφοροποιούμενος ανάλογα με την ικανότητα/ δεξιότητα που μελετάται. Π.χ. για την καλή ανάγνωση ο εν λόγω συντελεστής είναι 21%-62%, για την αναγνώριση λέξεων 45%, για την ορθογραφική ικανότητα/ δεξιότητα, όπως και για τη φωνολογική αποκωδικοποίηση της σχέσης γράμματος- ήχου, ο συντελεστής κληρονομησιμότητας είναι επίσης υψηλός. Τα στοιχεία αυτά είναι ισχυρότερα στα μονοζυγωτικά δίδυμα σε σχέση με τα διζυγωτικά· όπως και η πιθανότητα να είναι και τα δύο δίδυμα δυσλεκτικά αν το ένα είναι δυσλεκτικό· στα μονοζυγωτικά η πιθανότητα αυτή προσεγγίζει το 68% και στα διζυγωτικά μόνο το 38% Τέτοιες διαφορές είναι καθαρά γενετικές, αφού το περιβάλλον είναι κοινό.

Παρά τις προσπάθειες αυτές σε επίπεδο οικογενειών και διδύμων, δεν ταυτοποιήθηκε κατά αιτιατό τρόπο κανένα γονίδιο, ούτε βρέθηκε κάποια μορφή μεντελικής κληρονομικότητας της δυσλεξίας. Εχει όμως καταδειχθεί ότι πολλές αναπτυξιακές ανωμαλίες και ειδικότερα η διαμόρφωση της δυσλεξίας είναι η αντανάκλαση των γονιδιακών επιδράσεων και αλληλεπιδράσεων μεταξύ τους και με το περιβάλλον. Στο γενετικό αυτό μέτωπο, με πολλές και επίπονες προσπάθειες, έχουν συσχετιστεί με τη δυσλεξία πολλές υποψήφιες γονιδιακές περιοχές που βρίσκονται στα χρωμοσώματα 1, 2, 3, 6, 7, 11, 15 και 18.


Γονιδιακός χάρτης της δυσλεξίας
Η μοριακή προσέγγιση της δυσλεξίας είναι αναμφίβολα περισσότερο διαφωτιστική και ελπιδοφόρα. Π.χ. τελευταία χαρτογραφήθηκε ολόκληρο το γονιδίωμα δυσλεκτικών ατόμων και βρέθηκε ότι μια σημαντική περιοχή εντοπίζεται στο 6ο χρωμόσωμα. Διάφορα γονίδια του χρωμοσώματος αυτού, με σημαντικότερα τα ΚΙΑΑΟ319 και DCDC2, φαίνεται να παίζουν ιδιαίτερο ρόλο για την εκδήλωση της δυσλεξίας. Τα γονίδια αυτά βρίσκονται κοντά, εκφράζονται στις ίδιες εγκεφαλικές περιοχές που είναι σχετικές με τον θάλαμο και έχουν όμοιες λειτουργίες. Το ΚΙΑΑ0319 κωδικοποιεί μια μεμβρανική πρωτεΐνη που συμμετέχει στις κυτταρικές προσκολλήσεις και στη νευρωνική μετανάστευση, στην οποία συμμετέχει και το DCDC2. Αλλα υποψήφια και προδιαθεσικά γονίδια για τη δυσλεξία είναι το DΥΧ1C1 του 15ου χρωμοσώματος που εκφράζεται σε πολλούς ιστούς, συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφάλου, και εμπλέκεται στη μετανάστευση των νευρώνων· όπως και το DΥΧ5 του 3ου χρωμοσώματος. Αλλο ένα γονίδιο του χρωμοσώματος αυτού, το RΟΒΟ1, εκφράζεται στο αναπτυσσόμενο νευρικό σύστημα και εμπλέκεται στη μορφοποίηση του νευράξονα και των δεντριτών.

Πέραν των αναφερθέντων γονιδίων εμπλέκονται και άλλα· κατάσταση που υποδηλώνει ότι η δυσλεξία είναι ένας ποσοτικός χαρακτήρας, εξαρτάται δηλαδή από πολλά γονίδια, και γι΄ αυτό επηρεάζεται πολύ και από το περιβάλλον, όπως λ.χ. η νοημοσύνη μας, το ύψος μας κ.ά. Η κατάσταση αυτή σε σύζευξη με τον συνδυασμό των γονιδιακών παραλλαγών των προδιαθεσικών γονιδίων που φέρει κάθε δυσλεκτικό άτομο έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ποικίλων τύπων δυσλεξίας· όπως και διαφορετικού βαθμού εκδήλωσής της. Γι΄ αυτό μπορεί να παρουσιάζουν ετερογένεια τα δυσλεκτικά παιδιά της ίδιας οικογένειας και να χρειάζονται διαφορετική εξειδίκευση των μεθόδων αντιμετώπισης της δυσλεξίας τους· αντιμετώπιση που επί του παρόντος μόνο σε εμπειρικό επίπεδο είναι εφικτή. Απώτερος στόχος βέβαια είναι η γονιδιακή θεραπεία των ελαττωματικών προδιαθεσικών γονιδίων, κάτι που παραπέμπεται στο μέλλον. Και επειδή δεν έχει βρεθεί ακόμη κανένα γενετικό- βιολογικό τεστ, η προσοχή γονιών και νηπιαγωγώνδασκάλων πρέπει να είναι μεγάλη για την έγκαιρη διάγνωση και συνακόλουθη αντιμετώπιση, προκειμένου να καμουφλαριστούν πιο επιτυχώς τα συμπτώματα· μια πρώιμη διάγνωση έχει αναμφίβολα πιο ικανοποιητική αντιμετώπιση. Τονίζεται επίσης ότι παιδιά που οι γονείς τους αντιμετώπισαν το πρόβλημα στην παιδική ηλικία, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουν το ίδιο συγκριτικά με άλλα παιδιά που οι γονείς τους δεν τα κατάφεραν.

Πολλά παιδιά πάντως έχουν καταφέρει να νικήσουν αυτή τη δυσκολία λόγω της ευπλαστότητας του εγκεφάλου και της σωστής αντιμετώπισης της δυσλεξίας από γονείς και δασκάλους. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι εγκέφαλοι των δυσλεκτικών παιδιών είναι συνήθως ευφυέστεροι, δημιουργικότεροι και εφευρετικότεροι· παραδείγματα δυσλεκτικών που διέπρεψαν έχουμε πολλά, όπως λ.χ. ο Εντισον. Γι΄ αυτό η δυσλεξία μπορεί να θεωρηθεί και «θείο δώρο», η «νόσος των χαρισματικών παιδιών», μια «παθολογία της ανωτερότητας» αν διαγνωστεί εγκαίρως και αντιμετωπιστεί επιτυχώς. Η ενημέρωση και η βοήθεια των ηρωικών γονιών από την πολιτεία είναι επίσης σημαντική· για να μην αισθάνονται ανυπεράσπιστοι, μόνοι και ανήμποροι να βοηθήσουν το «εύπλαστο» παιδί τους.

Ο κ. Σ. Ν. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής

http://www.espressonews.gr/default.asp?pid...p;artid=1062239

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti.../09/2009_297951

Πρωτοποριακή γονιδιακή θεραπεία για την αχρωματοψία

Οι επιστήμονες έκαναν ένα ουσιαστικό βήμα, για πρώτη φορά, όσον αφορά την θεραπεία της αχρωματοψίας, με τη βοήθεια γονιδίων. Αμερικανοί ερευνητές κατάφεραν να αποκαταστήσουν πλήρως την όραση ενήλικων μαϊμούδων, που εκ γενετής δεν μπορούσαν να διακρίνουν το πράσινο από το κόκκινο, και πλέον ελπίζουν ότι η πολλά υποσχόμενη γονιδιακή θεραπεία τους θα εφαρμοστεί μελλοντικά και στους ανθρώπους.

Η νέα τεχνική αποτελεί επίτευγμα ερευνητών από το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον στο Σιάτλ, υπό τον καθηγητή οφθαλμολογίας Τζέι Νάιτς, και η σχετική παρουσίαση έγινε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το ΒΒC και το Γαλλικό Πρακτορείο. Μέχρι τώρα οι επιστήμονες δεν πίστευαν ότι είναι δυνατό σε μεγάλη ηλικία να «χειραγωγηθεί» έτσι ο εγκέφαλος, ώστε να προστεθούν νέες αισθητηριακές πληροφορίες που να επιτρέπουν την φυσιολογική όραση.

Όμως οι αμερικανοί ερευνητές μπόρεσαν (με τη βοήθεια ενός ιού - «δούρειου ίππου") να εισάγουν ανθρώπινα θεραπευτικά γονίδια (L-opsin) στα φωτο-ευαίσθητα κύτταρα στο πίσω μέρος του ματιού των μαϊμούδων, στον αμφιβληστροειδή. Τα γονίδια περιείχαν τον αναγκαίο κώδικα DNA, ώστε τα πειραματόζωα, περίπου 20 εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας, να είναι σε θέση πλέον να διακρίνουν το κόκκινο από το πράσινο και γενικά να δουν όλα τα χρώματα. Η μια από τις δύο μαϊμούδες βαφτίστηκε «Ντάλτον», από το όνομα του βρετανού επιστήμονα Τζον Ντάλτον του 18ου αιώνα, ο οποίος πρώτος ανακάλυψε το 1794 την αχρωματοψία μελετώντας τη δική του περίπτωση.

Οι αμερικανοί επιστήμονες θεωρούν ότι η τεχνική τους πέτυχε επειδή τα πειραματόζωα, παρά την αχρωματοψία τους, είχαν πάντα στον εγκέφαλό τους τα αναγκαία νευρωνικά κυκλώματα επεξεργασίας του χρώματος. Το γονίδιο που εισήχθη στο μάτι τους, απλώς επέτρεψε στις οπτικές χρωματικές πληροφορίες να φτάσουν μέχρι τον εγκέφαλο.

Η αποκατάσταση της όρασης έχει ήδη διατηρηθεί επί μια διετία από τότε ξεκίνησε η θεραπεία, αλλά οι ερευνητές θα συνεχίσουν να παρακολουθούν την πορεία των πειραματόζωων. Πάντως, διευκρίνισαν ότι θα χρειαστούν και άλλες μελέτες πριν η νέα μέθοδος εφαρμοστεί σε ανθρώπους. Ήδη εργάζονται για να κάνουν την θεραπεία τους ασφαλή για τους ανθρώπους, καθώς επίσης για να την επεκτείνουν και σε άλλες κληρονομικές διαταραχές της όρασης.

Υπάρχουν διάφορες μορφές αχρωματοψίας, αλλά η πιο συνήθης είναι η κληρονομημένη αδυναμία του ατόμου να ξεχωρίσει το κόκκινο από το πράσινο. Οφείλεται σε ένα ελαττωματικό γονίδιο της όρασης σε ένα χρωμόσωμα Χ και δημιουργεί σοβαρά πρακτικά προβλήματα (π.χ. το άτομο δεν μπορεί να «διαβάσει» τα φανάρια της οδικής κυκλοφορίας). Μερικές φορές η αχρωματοψία προκαλείται από κάποια άλλη ασθένεια ή από παρενέργειες φαρμάκων. Εκτιμάται ότι περίπου το 7% των ανδρών και το 1% των γυναικών γεννιέται με κάποιο γενετικό ελάττωμα στην όραση, όσον αφορά την αντίληψη των χρωμάτων.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti.../09/2009_298503


Νέα τεχνική αντιμετωπίζει την παράλυση

Οι επιστήμονες κατάφεραν για πρώτη φορά να δώσουν τη δυνατότητα της κίνησης σε παράλυτα ποντίκια, των οποίων οι εγκέφαλοι είχαν προηγουμένως αποκοπεί από το νωτιαίο μυελό. Η νέα τεχνική ελπίζεται ότι στο μέλλον θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε παράλυτους ανθρώπους.

Η θεραπεία - ένας συνδυασμός από συνεχή ηλεκτρικά ερεθίσματα και φάρμακα- επέτρεψε στα ποντίκια να περπατήσουν στα πίσω πόδια τους, φέροντας όλο το βάρος του σώματός τους, μέσα σε μόλις μια εβδομάδα μετά την παράλυσή τους. Στη συνέχεια, με την προσθήκη της φυσιοθεραπείας, τα πειραματόζωα ήσαν σε θέση, μέσα σε μερικές εβδομάδες, να περπατήσουν και να τρέξουν επί μισή ώρα, χωρίς να παραπατούν.

Η ανακάλυψη έγινε από διεθνή ομάδα ελβετών, αμερικανών και ρώσων ερευνητών υπό τον καθηγητή Γκρεγκουάρ Κουρτίν του πανεπιστημίου της Γενεύης και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature Neuroscience», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC.

Tα ποντίκια μπορούσαν να προσαρμόσουν τις κινήσεις τους, ανταποκρινόμενα στα ηλεκτρικά ερεθίσματα που δέχονταν, παρόλο που ο αποκομμένος εγκέφαλός τους δεν μπορούσε να στείλει και να δεχτεί μηνύματα. Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, σημαίνει ότι το νευρωνικό δίκτυο του νωτιαίου μυελού είναι σχεδόν ικανό για αυτόνομη επεξεργασία των πληροφοριών που δέχεται, καταλαβαίνοντας ότι ο εξωτερικός κόσμος αλλάζει και τροποποιώντας ανάλογα τις κινήσεις των μυών.

Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι τα νευρικά δίκτυα του νωτιαίου μυελού μπορούν να παράγουν περιορισμένη μυική κίνηση (χωρίς την καθοδήγηση του εγκεφάλου), όμως είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκαταστήσουν φυσιολογικές ή σχεδόν φυσιολογικές λειτουργίες σε ένα παράλυτο σώμα. Οι επιστήμονες ήξεραν ότι ένα μικρό ηλεκτρικό ερέθισμα στο νεύρο κάτω από το σημείο τραυματισμού παράγει μια μυική σύσπαση. Όμως η πράξη του βηματισμού είναι πολύ πιο πολύπλοκη και περιλαμβάνει μια διαδοχή από παρόμοιες μυικές συσπάσεις με τον κατάλληλο χρονισμό, ώστε τα πόδια να μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος του σώματος και να το κινήσουν. Τώρα για πρώτη φορά φαίνεται πως αυτό κατέστη εφικτό με τεχνητό τρόπο.

Το επόμενο βήμα θα είναι να δημιουργηθούν νευρο-προσθετικές συσκευές που θα μπορούν να εμφυτευτούν μέσα στο σώμα. Σύμφωνα με τον Κουρτίν, θα είναι διατάξεις ηλεκτροδίων που θα ταιριάζουν σαν δεύτερο δέρμα ανάμεσα στο σκελετό και στο νωτιαίο μυελό. Ήδη οι ερευνητές δοκιμάζουν τέτοιες συσκευές σε ποντίκια και εκτιμούν ότι σε τέσσερα χρόνια θα έχουν έτοιμη μια ανάλογη συσκευή για τους ανθρώπους.

Η νέα θεραπεία θα προορίζεται για άτομα με σοβαρούς τραυματισμούς, που δεν μπορούν να κινηθούν μόνα τους. «Σε αυτά τα άτομα είναι πάρα πολύ πιθανό ότι η νέα τεχνική θα βελτιώσει τη λειτουργία τους», δήλωσε ο ερευνητής. Όπως είπε, ο συνδυασμός των ηλεκτρικών ερεθισμάτων από την ενσωματωμένη συσκευή μέσα στο σώμα, με την φυσικοθεραπεία, θα είναι πιθανώς αρκετός για να αποκαταστήσει σε σημαντικό βαθμό την κίνηση πολλών ασθενών, αν και η προσθήκη των κατάλληλων φαρμάκων «θα μπορούσε να είναι τρομερά ωφέλιμη». Στα πειράματα με τα ποντίκια, οι ερευνητές έκαναν ενέσεις με ουσίες, οι οποίες μιμούνται τη δράση του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη και ενεργοποιούν τους υποδοχείς στο κεντρικό και περιφερειακό νευρικό σύστημα.

Σε 2,5 εκατομμύρια εκτιμώνται οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που υποφέρουν από σοβαρή βλάβη του νωτιαίου μυελού. Περίπου οι μισές περιπτώσεις οφείλονται σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και περισσότερα από τα μισά περιστατικά αφορούν νέους ηλικίας 16 - 30 ετών. Η συγκεκριμένη βλάβη (ολική ή μερική αποκοπή των νεύρων που συνδέουν τον εγκέφαλο με τους μυς του σώματος) είναι από τις πιο δύσκολες στην αποκατάσταση με εγχείρηση ή φάρμακα.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articl.../09/2009_330722


Eλπίδες από νέο εμβόλιο κατά του έιτζ
Δοκιμάστηκε σε 16.000 άτομα και ήταν μερικώς αποτελεσματικό – Αισιοδοξούν οι επιστήμονες
The New York Times

Αποτελεσματικό αποδεικνύεται ένα καινούργιο εμβόλιο κατά του ιού του έιτζ, που δοκιμάστηκε σε 16 χιλιάδες άτομα στην Ταϊλάνδη, καθώς προστάτευσε έναν σημαντικό αριθμό εμβολιασθέντων από τη λοίμωξη. Είναι η πρώτη φορά που επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο. Οι επιστήμονες δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τα αποτελέσματα της κλινικής έρευνας, αλλά αδυνατούν να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμά της. Το νέο εμβόλιο είναι συνδυασμός δύο γενετικώς τροποποιημένων εμβολίων, τα οποία, ωστόσο, όταν δοκιμάστηκαν μεμονωμένα είχαν αποτύχει. Η συνδυαστική τους χρήση, αντιθέτως, χάρισε στους μερικούς εμβολιασθέντες ανοσία στον ιό. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απολύτως επιτυχές.

Στην Ταϊλάνδη η δοκιμή

Τα αποτελέσματα της κλινικής δοκιμής του εμβολίου, που είναι γνωστό ως RV144, δημοσιοποιήθηκαν χθες στην Ταϊλάνδη, όπου πραγματοποιήθηκε η κλινική δοκιμή από το ταϊλανδικό υπουργείο Υγείας, τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και το Εθνικό Ινστιτούτο Αλλεργιών και Λοιμωδών Νόσων των ΗΠΑ καθώς και τους κατόχους των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας των δύο επιμέρους συστατικών του καινούργιου σκευάσματος.

Ο συνταγματάρχης Τζερόμ Κιμ, διευθυντής του προγράμματος εμβολιασμού κατά του έιτζ στον αμερικανικό στρατό, εξήγησε ότι στους μισούς από τους συμμετέχοντες στην έρευνα δόθηκαν το 2006 έξι δόσεις των δύο εμβολίων ενώ στους υπολοίπους ψευδοφάρμακα (placebo). Στη συνέχεια, όλοι υποβάλλονταν σε τακτικές εξετάσεις για την ανίχνευση του ιού του έιτζ. Στην ομάδα αυτών που ελάμβαναν ψευδοφάρμακα προσβλήθηκαν από τον ιό 74 άτομα όπως και 51 εμβολιασθέντες. Αν και η διαφορά ήταν μικρή, ο δρ Κιμ τόνισε ότι ήταν στατιστικώς σημαντική, καθως σήμαινε ότι το εμβόλιο ήταν κατά 31,2% αποτελεσματικό.

Ο δρ Φαούτσι του αμερικανικού Ινστιτούτου Αλλεργίας και Λοιμωδών Νόσων τόνισε ότι δύσκολα θα δοθεί έγκριση κυκλοφορίας σε ένα εμβόλιο με επιτυχία λιγότερη από 70 έως 80%. Ομως, η προσπάθεια και η επιτυχία δεν θα πάει χαμένη. «Οταν έχεις ένα προϊόν που είναι έστω και λίγο προστατευτικό έναντι κάποιου ιού, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως βάση για να διαπιστώσεις ποιοι είναι οι παράγοντες που του προσδίδουν αποτελεσματικότητα και να εργαστείς από εκεί για καινούργια σκευάσματα», εξήγησε.

Το πιο παράξενο, ανέφερε ο δρ Κιμ, ήταν ότι ακόμα και όσοι μολύνθηκαν από τον ιό του έιτζ είχαν την ίδια συγκέντρωση ιού στο αίμα είτε είχαν εμβολιαστεί είτε είχαν λάβει ψευδοφάρμακο. Φυσιολογικά, κάθε εμβόλιο παρέχει μερική μόνο ανοσία –όπως π. χ. όταν κάνουμε εμβόλιο γρίπης– που τελικά μειώνει έως κάποιο βαθμό τη συγκέντρωση του ιού.

Αυτό σημαίνει ότι το εμβόλιο RV144 δεν παρήγαγε αντισώματα ικανά να εξουδετερώσουν τον ιό, όπως τα περισσότερα εμβόλια. Αντιθέτως, όπως πιστεύει ο δρ Κιμ, πιθανώς να παρήγαγε κάποια αντισώματα τα οποία συνδέονται με έναν τύπο ανοσοκυττάρων που επιτίθενται στον ιό.

Οπως και να έχει, το νέο εμβόλιο, με άγνωστο επί του παρόντος τρόπο, παρεμπόδισε την αναπαραγωγή του ιού. Το RV144, που δοκιμάστηκε στην Ταϊλάνδη, σχεδιάστηκε για να καταπολεμά το πιο συχνά απαντούμενο στέλεχος του ιού, που ανιχνεύεται στη νοτιοανατολική Ασία. Διαφορετικοί ιοί κυκλοφορούν στην Αφρική, στις ΗΠΑ και αλλού.

Τρεις Αμερικανοί ερευνητές, μοιράζονται από τη Δευτέρα (05/10) το Νόμπελ Ιατρικής του 2009 και 1.000.000 ευρώ που συνοδεύει το βραβείο, για την ανακάλυψη του τρόπου, με τον οποίο, ο ανθρώπινος οργανισμός, προστατεύει τα 46 χρωμοσώματά του... αντιγράφοντάς τα.



Οι Elizabeth Blackburn, Carol Greider and Jack Szostak προέβησαν σε δύο ανακαλύψεις. Αφενός ανακάλυψαν τον τρόπο με τον οποίο ο οργανισμός αντιγράφει τα χρωμοσώματά του και αφετέρου, το πώς «οι φύλακες του ανθρώπινου γενετικού κώδικα» προστατεύονται από την εκφύλιση.Μέσω των ανακαλύψεων αυτών, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα κατανοήσουν και κατά συνέπεια θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τη διαδικασία της γήρανσης και ασθένειες, όπως τον καρκίνο.
Η «απάντηση» κρύβεται στις άκρες των χρωμοσωμάτων, που ονομάζονται τελομερή και στο ένζυμο, που τα δημιουργεί, το οποίο ονομάζεται τελομεράση.Κάθε φορά που ένα κύτταρο πολλαπλασιάζεται, τα μόριά του, χωρίζονται στα δύο, ή αλλιώς «αντιγράφονται».Τους ερευνητές απασχόλησε ωστόσο μία «ανωμαλία».. ότι τα τελομερή, δε διαιρούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο, πράγμα που σημαίνει πως, κάθε φορά που γίνεται η κυτταρική διαίρεση, αυτά φυσιολογικά θα έπρεπε να κόβονται.
Ωστόσο, δε συμβαίνει αυτό, επειδή, κάθε φορά που τα τελομερή «κονταίνουν», τα κύτταρα γερνούν και τελικά πεθαίνουν, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει πως η διάρκεια ζωής τους θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα μικρή.Την ίδια στιγμή όμως, εάν το μήκος τους έμενε σταθερό και αναλλοίωτο, η διάρκεια ζωής των κυττάρων θα ήταν «αιώνια», γεγονός, επίσης «προβληματικό», που συμβαίνει στην περίπτωση των καρκινικών κυττάρων.

«Νέα διάσταση» σε όσα γνωρίζουμε για τα κύτταρα

Σε ανακοίνωσή του, το σουηδικό Ίδρυμα Karolinska, που απονέμει τα βραβεία, αναφέρει : «Η ανακάλυψη των ερευνητών έδωσε νέα διάσταση σε όσα γνωρίζουμε για τα κύτταρα, έριξε φως στους μηχανισμούς των ασθενειών και άνοιξε νέους δρόμους για την επινόηση νέων θεραπειών».
Η Elizabeth Blackburn, καθηγήτρια του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια και ο Jack Szostak, καθηγητής Γενετικής στο Χάρβαρντ, ανακάλυψαν μία μοναδική αλληλουχία στο DNA, που προστατεύει τα χρωμοσώματα από την εκφύλιση και εν συνεχεία η dr. Blackburn με την dr. Greider, διερεύνησαν εάν η αλληλουχία αυτή, οφείλεται σε κάποιο ένζυμο, γεγονός που τις οδήγησε στην ανακάλυψη της τελομεράσης.

Άνοιξε ο δρόμος για νέες θεραπείες

Η εν λόγω ανακάλυψη, άνοιξε το δρόμο και για άλλους ερευνητές, να αναζητήσουν νέες θεραπείες για ασθένειες, όπως ο καρκίνος.
Η 48χρονη Carol Greider, δήλωσε στο BBC ότι όταν της τηλεφώνησαν για να της ανακοινώσουν τη βράβευσή της, ενθουσιάστηκε πάρα πολύ, καθώς ήταν κάτι που δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί.
Η 60χρονη Elizabeth Blackburn δήλωσε : «Τα βραβεία είναι πάντα καλό πράγμα. Είναι πάντα καλό να αναγνωρίζεται η δουλειά σου και χαιρόμαστε που η δουλειά μας χαίρει εκτίμησης».



πηγη:www.cosmo.gr

Έγινε η συγκρουση των διαστημοπλοιων στην σεληνη



Δυο μη επανδρωμένα διαστημόπλοια από τη NASA συγκρούστηκαν στις 14:31 –ώρα Ελλάδος- με το φεγγάρι ώστε να διαπιστωθεί εάν ο δορυφόρος της γης έχει νερό.Σύμφωνα με το BBC, καμία λάμψη δεν εμφανίστηκε όταν το διαστημόπλοιο συγκρούστηκε με τον κρατήρα Cabeus στο νότιο πόλο του φεγγαριού. Τα πλάνα από την επιχείρηση μεταδόθηκαν ζωντανά από την τηλεόραση της Nasa.Άλλο ένα διαστημόπλοιο είχε εργαλεία φυσικής ώστε να αναλυθεί το μεγάλο σύννεφο από συντρίμμια που δημιουργήθηκε κατά την πρόσκρουση. Οι φυσικοί περίμεναν περίπου 350 μετρικούς τόνους από μπάζα να ανυψωθούν περισσότερο από 10 χιλιόμετρα. Όμως οι αστρονόμοι παρακολουθώντας με τηλεσκόπια από τη γη δεν είχαν όμως καλή ορατότητα.Στις 14:31 συγκρούστηκε ο πύραυλος βάρους 2,2 τόνων ενώ τέσσερα λεπτά αργότερα συνέβει το ίδιο με το άλλο διαστημόπλοιο του οποίου η δουλειά ήταν να βρει ενδείξεις νερού.«Δεν πρόκειται σε σύντομο χρονικό διάστημα να διαπιστώσουμε εάν υπάρχει νερό στη σελήνη. Θα μας πάρει μερικό χρόνο», είπε ο κύριος ερευνητής της αποστολής, Anthony Colaprete.Σε περίπτωση που υπάρχει νερό στο φεγγάρι θα είναι μιας ζωτικής σημασίας ανακάλυψη καθώς θα βοηθήσει πολύ στις επόμενες αποστολές και στην εξερεύνηση του δορυφόρου της γης.Η αποστολή, με την ονομασία LCROSS (the Lunar Crater Observation and Sensing Satellite), κόστισε 79 εκ. δολάρια και την παρακολούθησαν ζωντανά εκατομμύρια άνθρωποι από το site της NASA.



πηγη:www.cosmo.gr

Aπλες θεωριες συνωμοσιας ή μηπως οχι...

Εκπληκτική επιστημονική/τεχνολογική εξέλιξη με τεράστιες προοπτικές:



http://www.news247.gr/a/5!118632