Καλημέρα φίλοι μου
θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο χθεσινό παιχνίδι μεταξύ της Δάφνης και του Φαλήρου.Τα συναισθήματα μου αναμικτά.Από την μια πλευρα ήταν το Φάληρο που αγάπησα και απο την άλλη το φάληρο των αιώνιων παραγόντων του οι οποίοι ψάχνουν μέσα στο μικρόκοσμο του συλόγου, τους φτέχτες για το κατάντημα της ομάδας.ΣΙΧΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ. Κατά διαβολική σύμπτωση στο κλειστό της Δάφνης βρέθηκε ο Γιάννης Καλαμπόκης και ο Μιχά λης Νικολάου μέλη της μεγάλης ομάδας του Φαλήρου που ανέβηκε στην Α1 ΤΟ 2003. Καθόμασταν όλοι μαζί και από την μία καμαρώναμε τον αγαπημένο μας φίλοτον Κώστα τον Σορώτο να μεγαλουργεί και απο την άλλη παρακολουθούσαμε το φάντασμα της αγαπημένης μας ομάδας.Είμαι σίγουρος ότι πιο πολύ στεναχωριθήκαμε εμείς και βέβαια ο Σορώτος και τα παιδία που ήρθαν στη Δάφνη φέτος, παρά κάτι θλιβεροί παράγοντες του Φαλήρου που λάμψανε εχθές δια της απουσίας τους.Αλλά και αυτού που ήταν στο γήπεδο τους συμβουλεύω επιτέλους να μας απαλλαξουν από την παρουσία τους. Δεν αντέχω ν' ακούω και να βλέπω τους τίποτα και τους μισθοφόρους να προσπαθούν ακόμα να κλέψουν λίγο από την δόξα του παρελθόντος και να αποποιούνται την οποιαδήποτε ανάμιξη και ευθύνη με το σημερινό κατάντημα της ομάδας.Θα κλείσω το σημερινό μου post με μία πρόταση που μου είχε γράψει ένας αγαπημένος μου φίλος:ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑΡΑ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝΕ ΦΑΛΗΡΟ.