Ας αναφερω λοιπον τα αγαπημενα μου ( με τυχαια σειρα ) :

1. Somewhere far beyond - Blind Guardian
2. Trash - Alice Cooper
3. Operation:Mindcrime - Queensryche
4. Humanity:Hour 1 - Scorpions (μπορει να μην ειναι οτι καλυτερο , αλλα μου εχει σταθει σε πολυ δυσκολη στιγμη της ζωης μου)
5. Metallica [a.k.a. Black Album] - Metallica


Περιμενω το δικο σας τοπ-5...

1. Pink Floyd - The Wall
2. Rush - 2112
3. AC/DC - Back in Black
4. The Doors - Waiting for the Sun

και για να βάλω κι ένα Ελληνικό

5. Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Btw... δεν ηθελα να βάλω δύο+ άλμπουμ από ένα συγκρότημα γιατί αλλιώς ολόκληρο το top 5 θα είχε μόνο άλμπουμς των Floyd

πολύ δύσκολο να αποφασίσω 5 αγαπημένα, θα πω όποια μου έρθουν:

1)Dark Side Of The Moon - Pink Floyd
2)The Wall - Pink Floyd
3) 2112 - RUSH
4) 1 - The Beatles
5) Argus - Wishbone Ash

Τυχαία σειρά.

αυτα ειναι τα δικα μου 5 αγαπημενα.προσοχη δεν θα δειτε μεσα τα γνωστα σε ολες τις τοπ λιστες συγκροτηματα του τυπου πινκ φλουντ,μεταλικα,πορτες,σκαθαρακια και λοιπα.οχι γιατι δεν μαρεσουν γενικα.απλα ποτε δεν υπηρξαν τα αγαπημενα μου.

1.The Flying Club Cup - Beirut
2.Unknown Pleasures - Joy Division
3.Californication - Red Hot Chili Peppers
4.An End Has a Start - The Editors
5.St. Elsewhere - Gnarls Barkley


bonus:
Gulag Orkestar - Beirut

Kαλά αυτό δεν έχει να κάνει,ούτε είναι αναγκαίο.Τσέκαρε την λίστα με τα 500 κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών του περιοδικού Rolling Stone και θα δεις ότι οι τύποι είναι απίστευτοι...Π.χ. Nirvana πάνω από Pink Floyd που αναφέρεις...


Τώρα ως προς την λίστα είναι ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολύ δύσκολο να συντάξει κανείς μία τέτοια λίστα,τουλάχιστον όσον αφορά εμένα,αλλά σίγουρα θα έχει πλάκα

1)Dark Side Of The Moon
2)Stg.Peppers Lonely Hearts Club Band
3)Machine Head
4)Mirage
5)In The Court Of Crimson King


Bέβαια αύριο αν ξαναγράψω θα λέω αλλά...

Τρομερά δύσκολο, πραγματικά.

1. The wall - Pink Floyd
2. Wish you were here Pink Floyd
3. Origin of Symmetry - Muse
4. OST Amelie - Yann Tiersen
5. Από δω και πάνω - Γ. Αγγελάκας και Επισκέπτες


3. Το 2ο album των Muse, στα 21 τους χρόνια.
5. Νομίζω ένα καταπληκτικό cd που θα έπρεπε να ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα ως προς την μοναδικότητά του στον ήχο που βγάζει και τους στίχους που υπάρχουν μέσα. Από τα λίγα της ελληνικής μουσικής σήμερα, που για να βγουν πέρασαν χρόνια προσπαθειών και προβών.

Θεωρώ πολύ ιδιαίτερο που δεν εχω βάλει μέσα album λατρεμένων μου καλλιτεχνών όπως οι Radiohead, οι Placebo, οι White Stripes, οι Portishead.

Υ.Γ.: Σε όποιον αρέσουν τα top 5, επιβάλλεται αν δει το High Fidelity.

E;Κάτι δεν έχω καταλάβει καλά...

Όταν κυκλοφόρησε, η 3άδα ήταν 21 ετών, ηλικιακά, το αναφέρω για να πω ότι ήταν πολύ μικροί σε ηλικία.

Α εγώ νόμιζα ότι εννοούσες πως είχαν ιστορία 21 ετών πίσω τους,για αυτό και παραξενεύτηκα

1) powerslave - iron maiden
2) thriller - michael jackson
3) the phantonm of the opera - andrew loyd weber
4) operation mindcrime/empire - queensryche(ειναι και τα 2 απλα απιστευτα και δε μπορω να τα ξεχωρισω)
5) perfect stangers - deep purple

Ωπ, όντως.
Kinky.

Να προσθεσω και ενα ακομα : Το south of Heaven των Slayer . Μπορει το καλυτερο Cd τους να θεωρειται το Raining Blood, αλλα για ψαξτε και αυτο το διαμαντι ...

ωωω (sultan) πολύ καλό το The Flying Club Cup, απο Beirut. To έχω, είναι άκρως απολαυστικό αλλά δεν θα το βαζα στη λίστα μου

Μηπως εχει κανενας απο εσας στην κατοχη του αυτο το cd ... Δεν μπορω να το βρω πουθενα ρε 'σεις. . .

1:placebo:meds
2:muse:origin of symmetry
3:nirvana:live at reading
4:ξυλινα σπαθια:τα ξυλινα σπαθια Live
5:oasis:morning glory?

To εχω εγω..Μιας και ειχα στην συλλογη μου τα παντα απο Τρυπες οταν ο Αγγελακας κυκλοφορησε το απο εδω και πανω και τις ανασες των λυκων αποφασισα να τα αγορασω αυθεντικα..Το πρωτο τα εβγαλε τα λεφτα του για το δευτερο δεν μπορω να πω το ιδιο..

Ναι, αλλά το πρώτο έβγαλε τα λεφτά του...και με το παραπάνω.

Για εμενα προσωπικα μιλαω παντως μιας και οι ανασες των λυκων καλλιτεχνικα ειχαν οντως τεραστιο ενδιαφερον και νομιζω οτι πολυς κοσμος θα το εκτιμησε ισως και περισσοτερο απο το εδω και πανω..Παντως οπως και να εχει κανενα απο τα 2 δεν θεωρω(και ειναι καθαρα προσωπικη αισθητικη αυτο) οτι συγκρινεται με τους δισκους του Αγγελακα με τις Τρυπες..

Δύσκολο να χωρέσεις μόνο 5 άλμπουμ από όλη την μουσική (κλέβοντας δίνω 10)

1. Queensryche - rage for order
2. new model army - Impurity
3. depeche mode -violator
4. suede - dog man star
5. tea party - Transmission
6. Mesh -The Point At Which It Falls Apart
7. Puressence - puressence
8. Ulver - Svidd neger
9. Fields of nephilim- Elizium
10. paradise lost - one second / dragonian times

Αν και έχω αναφέρει ήδη κάποια άλμπουμ τώρα θα πω μόνο ένα


1966 - REVOLVER-ΤΗΕ BEATLES
Δίχως να αναφέρω δηθενιές και ψαγμένα άλμπουμ.Το τι γίνεται εκεί μέσα ένας θεός το ξέρει,βασικά ούτε αυτός.
Απλά είναι όλη η μουσική.Από το καλύτερο συγκρότημα της γης.
Όσοι δεν το έχουν ακούσει να το πράξουν άμεσα μέσα στις 2 επόμενες ώρες.

Παρότι μεμονομένα κομμάτια είχα ακούσει προφανώς...ολόκληρο το αλμπουμ το άκουσα πριν κανα δυο βδομάδες πρώτη φορά... ομολογώ ότι το Sgt. Peppers (με το οποίο ξανα-ομολογώ ότι έχω φάει ένα μικρό κόλλημα τώρα τελευταία) μου άρεσε περισσότερο. Σίγουρα θα το ξανακούσω στο άμεσο μέλλον για να μπορώ να κρίνω.


ps. Ναι τους είχα υποτιμίσει τους Beatles στο παρελθόν... αλλά είπα να τους δώσω μια ευκαιρία τον τελευταίο καιρό και απ' ότι καταλαβαίνω... έπρεπε να την είχαν παρει την ευκαιρία τους πολύ παλιότερα

Σίγουρα σε πολλούς συμβαίνει αυτό.Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν τα Σκαθάρια ως μία απλή pop μπάντα που έπαιζε χαζοχαρούμενα ερωτοτραγουδάκια και απλά γίνανε διάσημοι λόγω του ότι ήταν οι πρώτοι που το κάναν αυτό.
Στην πραγματικότητα όμως τα Σκαθάρια αηδίασαν με το "χρυσό κλουβί" στο οποίο ήταν κλεισμένοι και κάνανε στροφή στην καριέρα τους.
Δίχως να θέλω να υποτιμήσω τις απίστευτες συνθέσεις μέχρι το 1964,θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Beatles με τα άλμπουμ Rubber Soul-Revolver-Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band -The Beatles-Abbey Road απλά φτάσανε στο απόγειο τις δημιουργίας τους.Βγάλανε απίστευτους ήχους μέσα στο στούντιο οι οποίοι ήταν εξωπραγματικά προοδευτικοί...

Τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό είναι τα:

Marvin Gaye - What's Going On
Pink Floyd - Dark Side of the Moon
Opeth - Still Life
Blind Guardian - Nightfall in Middle Earth
Public Enemy - It takes a nation of millions to hold us back

Συμπεριλαμβάνω μόνο solo καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όχι soundtracks απο ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, κτλ, γιατί αλλιώς η λίστα θα ήταν πολύ διαφορετική.

Αν μπορουσες να μου στειλεις ταχυδρομικως ενα αντιτυπο (φυσικα εναντυ αντιτιμου) του cd , θα σου ημουν πολυ ευγνωμων ....

Γεια σας ρε αλάνια. Πάει καιρός...

Εντάξει, εννοείται ότι είναι αδύνατο να διαλέξω ΜΟΝΟ 5 αγαπημένα άλμπουμ, αλλά θα προσπαθήσω, γράφοντας τα πιο ενδεικτικά:

1. Pink Floyd - Animals (1977)

Το καλύτερο άλμπουμ από το καλύτερο συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής. Οι συνθέσεις του Γκίλμουρ είναι αριστουργηματικές, ευφυώς πολύπλοκες, ενώ οι στίχοι είναι οι οι πιο "μαύροι" που έγραψαν ποτέ (οι άνθρωποι είναι ζώα και χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: Σκυλιά, γουρούνια και πρόβατα). Πιο δύσκολο από το "πιασάρικο" Dark Side Of The Moon, πιο τεχνικό από το Wish You Were Here, πιο "άρρωστο" από το The Wall. Αυτό το άλμπουμ εμπεριέχει όλη την ουσία της Μουσικής.

2. Aenima - Tool (1996)

Βρισκόμενοι στο απόλυτο ψυχεδελικό ντελίριο, οι Tool ηχογράφησαν έναν από τους ευφυέστερους δίσκους όλων των εποχών. Χρησιμοποιώντας μια σχεδόν ποιητική στιχομυθία, μιλάνε για απαγορευμένα θέμα με συνεχείς αναφορές στους Bill Hicks και Timothy Leary (ψάξτε τους!). Ένα δυσκολοχώνευτο άλμπουμ που για να κατανοηθεί και να αφομοιωθεί χρειάζεται πολύ καιρό. Πίστεψε με, αξίζει. Ίσως και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

3. Porcupine Tree - Coma Divine (LIVE) (1997)

Έχοντας κυκλοφορήσει αισίως 10 άλμπουμ και όντας και τα 10 αριστουργηματικά με διαφορετικές φάσεις και διαφορετικά στυλ, είναι δύσκολο να επιλέξω ένα και μόνο άλμπουμ. Γι' αυτό επιλέγω το λάιβ που ηχογράφησαν στη Ρώμη το '97, που στην ουσία συνοψίζει την πορεία της υπερμπάντας μέχρι τότε (άλλωστε εκείνη η περίοδος είναι και η αγαπημένη μου από Porcupine Tree). To μόνο που έχω να πω γι' αυτό το άλμπουμ είναι το εξής: Αν οι Pink Floyd ήταν progressive, θα ήταν οι Porcupine Tree. Και αυτό το άλμπουμ το αποδεικνύει περίτρανα, με τα ψυχεδελικά τριπαρίσματα να οργιάζουν, το υπερτεχνικό παίξιμο τους ιθύνοντα νου Στίβεν Γουίλσον να προκαλεί εγκεφαλικά και τις εξωγήινες μελωδίες να προκαλούν ανατριχίλες.

4. Kyuss - Blues For The Red Sun (1992)

Καταρχήν να εξηγηθώ. Θρήσκευμα δηλώνω στοουνεράς. Αυτό το άλμπουμ είναι η βίβλος μου. Στην ουσία αυτό το άλμπουμ δημιούργησε το Stoner Rock.
Στα του άλμπουμ: Αφού σνίφαραν τους Black Sabbath μέχρι να βλέπουν πουλάκια, τέσσερις καμένοι τύποι από την Καλιφόρνια αποφασίζουν στις αρχές του '90 να εξελίξουν το ιδίωμα. Κούρδισαν τις κιθάρες χαμηλότερες, πρόσθεσαν μπόλικο distortion και μπόλικη σκόνη στους ενισχυτές και έγραψαν τα πιο γκρουβάτα, up-tempo και εθιστικά ριφς έβερ. Η φωνή του Τζον Γκαρσία στάζει μαγκιά και οι κορώνες του κάνουν τον Χέτφιλντ να ψάχνει μέρος να κρυφτεί.

5. Sleep - Dopesmoker (Ηχογραφήθηκε: 1995, Κυκλοφόρησε: 2003)

Μια ιστορία: Το Dopesmoker ξεκίνησαν να το γράφουν οι Sleep, αποφασισμένοι να γράψουν το πιο χέβι κομμάτι στην ιστορία της μέταλ μουσικής. Τελικά μετά από άπειρα γράψε/σβήσε και άπειρα κιλά φούντας δημιούργησαν ένα τραγούδι 63 λεπτών. Η τότε εταιρία τους, London Records, αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει. Μετά από πολλές διαμάχες (προσπαθούσαν να τους κάνουν να το μικρύνουν σε διάρκεια και να το χωρίσουν σε κομμάτια) τελικά οι Sleep υποχώρησαν και παρουσίασαν ένα νέο άλμπουμ ονόματει Jerusalem το οποίο ήταν στην ουσία το Dopesmoker αλλά με μειωμένη διάρκεια (52 λεπτά), χωρισμένο σε 6 κομμάτια και με διαφορετικά φωνητικά. Η London Records και πάλι αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει (γαμώ το σπίτι τους!) και έτσι τα μέλη των Sleep, απογοητευμένα, πήραν την απόφαση να διαλύσουν τη μπάντα.
Το 1998, ένας φίλος της μπάντας (ο Τόνι Πρεσέδο της Tee Pee Records), αποφάσισε να κυκλοφορήσει το Jerusalem και με την συγκατάθεση των Sleep, τελικά, κυκλοφορεί το Jerusalem και επίσημα το 1999.
Το 2003, επιτέλους, κυκλοφορεί επίσημα, η κανονική εκδοχή του Dopesmoker.
Στα του τα άλμπουμ: Το υπέρτατο ΕΠΟΣ. Το ντουμάνι των 63 λεπτών δεν είναι απλά ένα τραγούδι. Είναι ένας αργόσυρτος, εθιστικός, πιθανόν ενοχλητικός για κάποιους, χέβι μέταλ, ντουμ ύμνος. Και το θέμα με τους ύμνους είναι ότι δημιουργούνται για μια φορά και μόνο στα χρονικά. Ένας ωδή που δοξάζει τη μαριχουάνα αλλά και μια βαρέων βαρών κλωτσιά στα @@ των ελεγχομανών που προσπαθούν να κυριαρχήσουν με τη βοήθεια των ναρκωτικών. Το ριφ του Ματ Πάικ (μιλάμε για ΤΟ ρίφ) που συνοδεύει βασανιστικά ολόκληρο το τραγούδι είναι το πιο βρώμικο και μελοπρεπέστερο ριφ που γράφτηκε ποτέ. Το τραγούδι αυτό είναι μια εμπειρία. Και στην μουσική πλέον δύσκολα ζούμε τέτοιου είδους εμπειρίες.


+ 2 άλμπουμ τιμής ένεκεν:

The Prodigy - The Fat Of The Land (1997): Αυτός ο θορυβώδης ηλεκτρονικός ογκόλιθος με έκανε να εκτιμήσω τη μουσική γενικότερα.

Iron Maiden - Best Of The Beast (1996): Αυτό το compilation άλμπουμ ακούγοντας το 1998, με έκανε να εκτιμήσω τη ροκ και κατ' επέκταση τη μέταλ μουσική.

Tι να λεμε τώρα..

He's back and he's good.

Ποιός είναι αυτός?

Έλα τώρα που δεν θυμάσαι...

Προσκυνώ ανάλυση!!!
Κάποια παρατήρηση όμως σχετικά με το Animals.
Ίσως το πιο έντονα πολιτικοποιημένο album των Pink Floyd και θα συμφωνήσω στο ότι είναι ίσως το πιο δύσκολο όσο αφορά την προσέγγιση από τον ακροατή.Προσωπικά το θεωρώ ως το μεγαλύτερο έργο του Roger Waters καθώς ο Gilmour έχει συνθέσει μόνο το Dogs.Ο Waters έχει επηρεαστεί εμφανώς από το βιβλίο του Όργουελ "Η Φάρμα των ζώων" από όπου έχει πάρει και σίγουρα την κεντρική ιδέα του άλμπουμ.
Πάντως μου είναι δύσκολο να πω πιο είναι το καλύτερό τους άλμπουμ,μετά το Dark Side φυσικά.Δεν ξέρω αν είναι πιο πιασάρικο το Dark Side ξέρω σίγουρα όμως ότι περιέχει νοηματικά όλα τα προγενέστερα και τα μετέπειτα άλμπουμ των Pink Floyd.Είναι το πιο βαθύ άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ ως προς το νόημα και την μουσική.
Ο λόγος που το Animals για μένα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως το κορυφαίο άλμπουμ τους είναι ότι από εκεί ξεκινά και κορυφώνεται σε μεγάλο βαθμό η μεγαλομανία του Roger Waters.Καλώς ή κακώς δεν ακούς τον ήχο που τους είχε χαρακτηρίσει ως συγκρότημα τα προηγούμενα χρόνια και αυτό οφείλεται στην μη συμμετοχή του Richard Wright στις συνθέσεις.Παρόλα αυτά οι στίχοι παραμένουν απίστευτοι και εξωφρενικά καυστικοί.Διαβάστε στο Pigs πως ο Roger Waters αποκαλεί την "Σιδηρά Κυρία" της Αγγλίας:
"Κωλόγρια στη στάση του λεωφορείου,
τι γελοία που είσαι, χαχαχα.
Γαμημένη σκύλα,
τι γελοία που είσαι, χαχαχα"
Και στην συνέχεια πως αναφέρεται στην Whitehouse γνωστή υπέρμαχο των χριστιανικών αρχών της εποχής(καταλάβατε πιστεύω...):
"Έι, εσύ, Whitehouse, [3]
τι γελοία που είσαι, χαχαχα.
Νοικοκυρεμένο ποντίκι της πόλης
τι γελοία που είσαι, χαχαχα.
Παλεύεις να μαντρώσεις τα αισθήματά μας.
Είσαι σκέτη απόλαυση,
Σφιχτά χείλη και κρύα πόδια
Και μήπως νοιώθεις ότι σε κακομεταχειρίστηκαν;
…..! …..! …..! …..!"
Να με συμπαθούν οι φαν της Punk αλλά αυτή είναι μουσική με ουσιαστικούς στίχους και ταυτόχρονα προκλητικούς.
Αυτό το album είναι η ξεκάθαρη πολιτική και κοινωνική δήλωση του Waters.
Αυτό το album είναι πολιτική,κυρίες και κύριοι

Έχεις δίκιο για τον Γκίλμουρ.
Η φάση είναι ότι το ήξερα ότι τα Animals, The Wall και The Final Cut είναι τα απόλυτα Waters άλμπουμ.
Ο Γκίλμουρ είχε ηγετικό ρόλο από τότε που εισχώρησε το γκρουπ και άλλαξε τη μουσική που έπαιζαν μέχρι τότε και συγκεκριμένα στο Saucerful Of Secrets (Υπερδίσκαρος! Μαζί με το Animals, τα 2 πιο αγαπημένα μου από Φλόιντ), μέχρι και το Obscured By Clouds.

καποιος σημαντικος προφανως για να μας θυμηθει ο ζαλισμενοδαχτυλακιας και να γραψει και αυτος στο φορουμ.

Συμφωνώ απόλυτα σε Bill Hicks, οποιος θέλει υπάρχουν ολόκληρες παραστάσεις στο google videos.
Οσο για αυτό που έχω bold: Οι pink floyd δεν ήταν progressive;

Ειδικά λες ότι είναι το καλύτερο συγκρότημα στην ιστορία της μουσική και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αφού είναι οι καλύτεροι, δεν είναι προϋπόθεση να είναι και προοδευτικό συγκρότημα;

Όσο για το Wall ας μην πω τίποτα παραπάνω από το "στολίδι"

Οι Pink Floyd ήταν "προοδευτικοί" με την ουσιαστική σημασία του όρου.Παίξανε,ηχογράφησαν,βάλανε στο στούντιο,γράψανε, πράγματα που δεν είχε κάνει κανείς μέχρι τότε.Καθαρά προοδευτικούς όπως οι Yes,Genesis κτλ,όχι δεν ήταν.Και αυτό διότι το λεγόμενο progressive rock είχε κάποια δικά του χαρακτηριστικά,όπως κάθε είδος μουσικής,τα οποία έπρεπε να τα έχει ένα συγκρότημα για λέγεται prog rock.Συνήθως στα prog rock συγκροτήματα παρατηρείται ελιτισμός.Η τέχνη για την τέχνη πολλές φορές.Αλλά ακόμα και έτσι το να είσαι προοδευτικός στην ουσία αποτελούσε το να παίζεις μουσική με κάποια συγκεκριμένα κριτήρια.Καλή τεχνική κτλ.Οι Pink Floyd δεν ήταν έτσι.Οι τύποι ήταν ATEXNOI.Γουστάρανε blues rock και ο Wright ήταν και στην τζαζ.Συγκεκριμένα ο Waters είχε πει ότι "Όλες οι μπάντες εκείνη την εποχή επηρεάζονταν και έπαιζαν σαν τους Beatles.Εμείς δεν το κάναμε αυτό...Γιατί δεν μπορούσαμε!"
Αυτό αυτομάτως δεν τους έβαλε καλούπια στο μυαλό.Δεν αναγκάστηκαν να παίξουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο.Βρήκαν το δικό τους!Πειραματίστηκαν.Δημιούργησαν τον δικό τους ήχο.Ήταν αυθεντικοί.
Ναι,προοδευτικοί με την έννοια του μουσικού ιδιώματος,δεν ήταν και πάρα πολύ.Πάρα πολλοί ελιτιστές φαν του prog rock γελάνε όταν ακούνε ότι οι Floyd είναι progressive rock.Όντως,για παράδειγμα το μπασο-τύμπανό τους ήταν απλοϊκό.
Ήταν όμως το πιο "μπροστά" συγκρότημα που υπήρξε.Ακόμα και οι Beatles θέλησαν να τους γνωρίσουν το 1967.
Τελικά ναι ήταν πιο progressive από το progressive όλο

ναι με την έννοια του progressive rock σαν είδος, ναι όντως. Η τελική σου πρόταση είναι πολύ αντιπροσωπευτική. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι λάθος ο όρος "progressive" για το είδος της μουσικής που λέγεται έτσι. Ίσως να μην έπρεπε να είναι είδος μουσικής αλλά ως πρωτοπόροι σε ένα νέο είδος, καθώς ανοίξανε πόρτες στην μουσική.

Καλά άτεχνοι δεν ήταν, για να είναι ο wright στην τζάζ, μόνο άτεχνος δεν ήταν. Ο Syd όντως δεν είχε την εξελιγμένη τεχνική και φαίνεται στα κομμάτια του. Όμως με την έλευση του Gilmour και τα ινία του Waters μετά την αποχώρηση του Barrett, όταν άρχισαν δηλαδή να παίζουν συγκροτημένη και "progressive" μουσική, δεν ήταν καθόλου άτεχνοι. Και είναι τέχνη να γράφεις ολόκληρο άλμπουμ σε 4-5 συγχορδίες Ίσα ίσα γράφανε και σε μέτρα που τότε δεν έγραφαν πολλοί, όπως 6/4 (shine on you crazy diamond), 7/4 (money) κάτι αλλαγές σε 2/4 στο hey you αν θυμάμαι καλά etc...

Tέλος πάντων είχα λάβει σαν άποψη του progressive το "πρωτοποριακό" και όχι αυτό το είδος της μουσικής.

Όλα ωραία όλα καλά.

Κοίτα το ότι δεν ήταν και τεχνίτες μην το παίρνεις και ως κακό.Το ανέφερα επειδή στο prog rock συνήθως είναι όλοι πάρα πολύ καλοί μουσικοί.
Για μένα,ναι,δεν ξέραν να παίζουν μουσική από την άποψη της τεχνικής.
Το μπάσο του Waters πολλές φορές το έπαιζε ο Γκίλμορ.Από ότι ακούμε σε άλμπουμ τα μισά τα έχει παίξει ο Γκίλμορ στο μπάσο.Ο Mason ούτε αυτός ήταν κάποιος ντράμμερ "χταπόδι".Ο Γκίλμορ προσπαθούσε να τον μάθει να παίζει λίγο πιο funk σε κάποια σημεία.O Wright αυτοδίδακτος.Ίσως αυτός να ήταν πιο "μουσικός" σε σχέση με τους άλλους λόγω πιάνου και synth.
Τέλος ο Γκίλμορ είχε πει"Πολλές φορές πιστεύω πως η τεχνική μου είναι για γέλια.Έχω αναπτύξει μία δικιά μου τεχνική που την χρησιμοποιώ όταν παίζω.Μόνο αυτό.
Δεν ήταν σαν τους Deep Purple για παράδειγμα που όλοι τους ήταν από τεχνικής απόψεως ένας και ένας.
Το είπα και πιο πάνω όμως.Αυτό ακριβώς δεν τους έβαλε σε καλούπια και δημιούργησαν έναν δικό τους ήχο.Ήταν αυθεντικοί και με πολύ συναίσθημα

Δεν μπορώ να διαφωνίσω σε κάτι μαζί σου, συμφωνώ με τα λεγόμενα σου, και τώρα ορίστε ένα κομμάτι που θυμήθηκα

comfortably numb τραγουδάει ο Bowie

Κατέληξα σε Black Album - Metallica, Californication - RCHP, American Recordings III Solitary Man - Johnny Cash, Elephant - The White Stripes, Fear of the Dark - Iron Maiden

ζορίστηκα να απορρίψω τα Τoxicity - SOAD, Watershed - Opeth, Humanity Hour I - Scorpions, Origin of Symmetry - Muse, Machine Head - Deep Purple, OK Computer - Radiohead και Nightfall in Middle Earth - Blind Guardian...

-master of puppets.metallica
-dragonian times.paradise lost
-toxicity.system of a down
-7th son of a 7th son.iron maiden
-amok.sentenced

Album που με εχει εντυπωσιασει πολυ, και το ακουω αρκετα τελευταια : "Season of the Assassin" του Vinnie Paz ...

Plus: "I AM HIP HOP" με συνεργασια Freestyle και Λογος Απειλη... Μιλαμε για ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ χιπ χοπ...
Γατακια...

To power metal sequel "Ι became Nikolas12" είναι καλύτερο..

Το τόπικ αυτό πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου Γης, γιατί δεν είχα αναφέρει (?) τα: Still Life - Opeth, Blackwater Park - Opeth, Ride the Lightning - Metallica, Hypnotize - SOAD, IV - Led Zeppelin, Leviathan - Mastodon, Crack the Skye - Mastodon, Crush - Bon Jovi, Hot Fuss - The Killers, .vol 4 -Black Sabbath, The DEP - Option Paralysis, Blast Tyrant - Clutch, That Lonesome song - Jamey Johnson, The formation of Damnation - Testament, Warp Riders - The Sword, Back to Black - Amy Winehouse, Stadium Arcadium (το Μars με κέρδισε από το Jupiter όσο περνούσε ο καιρός) - Red Hot Chili Peppers, White Blood Cells - The White Stripes, Icky Thump - The White Stripes και μου λείπουν και 5-6 που τα ακούω υπό μορφή best of πιο συχνά..

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
edit: Ναι, ΟΚ, έλυσα μόνος την απορία μου: γιατί ο τίτλος δε λέει "AΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ" αλλά "5 ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ".. Τώρα τα έγραψα, τα παράπονά σας που γεμίζω άσκοπα τα τόπικ τα λαμβάνω άλλωστε συχνά με πμ..

Ας γράψω και εγώ την μπούρδα μου.

Δεν μπορώ να γράψω 5 με τίποτα,θα γράψω 10 (με τυχαία σειρά):

1.ISIS-Oceanic
2.Converge-Jane Doe
3.Botch-We Are The Romans
4.Kyuss-Welcome To Sky Valley
5.Tool-Lateralus
6.Iron Maiden-Seventh Son Of A Seventh Son
7.Paradise Lost-Draconian Times
8.The Dillinger Escape Plan-Miss Machine
9.Faith No More-King For A Day,Fool For A Lifetime
10.Mastodon-Leviathan

πω ρε συ όντως που πάω ξυπόλητος ο μαλιάκας..

In the Absence of Truth for me please, κυνηγάω τη Dulcinea..

1. Iron Maiden - The Number of the Beast
2. Acdc - Back in Black
3. Judas Priest - Painkiller
4. Helloween - Keeper of the 7 Keys part 1
5. Queensryche - Empire

Εδώ θα διαφωνήσω λίγο.Για μένα ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν μια πραγματική απογοήτευση όταν βγήκε.Με τον καιρό τον άκουγα ευχάριστα βέβαια,και live τα κομμάτια αποδίδονταν πιο ωραία.

Αλλά μετά από το,χωρίς ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΨΕΓΑΔΙ , διάμαντι που ακούει στο όνομα Panopticon...Ρε γαμώτο,περίμενα κάτι πολύυυ καλύτερο.

Ο αγνός και πρόστυχος 80s μεταλάς.. Respect..
Eπί Deris αναγνωρίζεις Helloween ή όχι;

ε καλά ας διαφωνήσουμε και κάπου..
Επίσης ήταν το πρώτο Isis που άκουσα.. Και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση..

Kαι το Enslaved - Ethica Odini στη λίστα παρακαλώ, πάω για τηλεφωνικό κατάλογο..

Οι Helloween πεθαναν οταν εφυγε ο Kai Hansen & ο Θεος Kiske...τωρα κυκλοφορει μονο το αψυχο & αταλαντο κουφάρι τους....

Μάλλον γι'αυτό σου έχει κάτσει πιο καλά...

Όπως και με το "Option Paralysis" που μου έλεγες προχθές,το οποίο ναι μεν είναι φοβερός δίσκος,αλλά όταν πριν από αυτό έχει κυκλοφορήσει ένα "Miss Machine", και μάλιστα 6 χρόνια πριν...Με καταλαβαίνεις που το πάω

έσπρωχνα σπίτι! φάνηκε νομίζω από το πως το έθεσα..

ξέρεις παίζει ρόλο που από το 2004 μέχρι το 2006 που μάθαινα τα πιο πολλά τα άκουγα χωρίς να διαχωρίζω το πότε βγήκε τι οπότε πιανόμουν περισσότερο από το άκουσμα της στιγμής.. Π.χ. ακόμα και το Load και το Ride the Lightning τα άκουγα χρόνια μέχρι να καταλάβω τι διαφορές είχαν, τι σημασία είχε το καθένα και τι αντιμετώπιση είχε το καθένα. Απλά σαν δύο διαφορετικά cd τα αντιμετώπιζα..

To cd που ακούω με πιο καμμένη διάθεση είναι το Nightfall to Middle-Earth πάντως.. Είμαι ικανός να πάω και σε medieval fair με λινή σκελέα σαν τον Σέλντον άμα το έχω άκουσει και έχω πορωθεί..

Καλά εννοείται αυτό!

Απλά την τρομερή εντύπωση που σου έκανε το "Option Paralysis" και το "In The Absence..." εμένα δεν μου έκαναν τόση...Είχαν προλάβει να την κάνουν τα "Miss Machine" και "Oceanic" / "Panopticon" αντίστοιχα...Καταλαβαίνεις νομίζω

Αυτήν την περίοδο,ούτε 10,ούτε 5,μόνο Ένα.

PINK FLOYD - THE WALL