Μιας και συζηταμε για τη χρησιμοτητα ενος νεου γηπεδου, παραθετω ενα σχετικο αρθρο (ως προς τη σημασια της κατασκευης νεου γηπεδου κι οχι ως προς τη μπασκετικη πλευρα του θεματος) που βρηκα στην ιστοσελιδα της εφημεριδας "Μακεδονια". Αξιζει να διαβαστει...
QUOTE
Το θέμα της ημέρας: Τα ιδιόκτητα γήπεδα φέρνουν χρήμα
του Στέλιου Καραογλανίδη karaoglanidis@hotmail.com
Δεν είναι η δημοφιλέστερη, ούτε και η πιο επιτυχημένη ομάδα στην Αγγλία, πόσο μάλλον στην Ευρώπη. Μέσα σ' ένα χρόνο, όμως, η Άρσεναλ κατάφερε να συντελέσει ένα οικονομικό θαύμα, αποκομίζοντας έσοδα ύψους 300 εκατ. ευρώ, χάρη στην ανέγερση του νέου της γηπέδου.
Από το καλοκαίρι του 2006, όταν το "Emirates Stadium" άνοιξε τις πύλες του, η Άρσεναλ δεν σταματά να βάζει "τούβλα" στα ταμεία της.
Μέχρι τότε, όμως, η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική. Για να υλοποιηθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο, συνολικού κόστους 650 εκατ. ευρώ, οι "κανονιέρηδες" υιοθέτησαν πολιτική λιτότητας επί τουλάχιστον δύο χρόνια. Μεγάλα αστέρια της ομάδας, όπως ο Πατρίκ Βιεϊρά και ο Άσλεϊ Κόουλ, παραχωρήθηκαν για να αντληθούν πόροι και η ομάδα του Αρσέν Βενγκέρ περιορίστηκε συνειδητά σε ρόλο δευτεραγωνιστή. Ακόμα και η πορεία της μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ του 2006, δεν ήταν απόρροια μεταγραφικών επενδύσεων, αλλά προϊόν του ταλέντου του Τιερί Ανρί και μιας φουρνιάς από άγνωστους εικοσάρηδες.
Η λογική της υπομονής και της χρηστής οικονομικής διαχείρισης επιβραβεύτηκε άμεσα, αφού το επιχειρηματικό συμφέρον θριάμβευσε σε βάρος του -καλώς ή κακώς, παρωχημένου- ρομαντισμού. Στα πρότυπα όσων συμβαίνουν στις ΗΠΑ, αλλά και στη Γερμανία, το νέο γήπεδο "βαφτίστηκε" με το όνομα ενός χορηγού, γεγονός όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο στην Αγγλία, αφού μόνο η Μπόλτον είχε τολμήσει προηγουμένως κάτι ανάλογο. Για τη διοίκηση της Άρσεναλ, πάντως, δεν τέθηκε καν δίλημμα: Κάθε εταιρεία παραγωγής θεάματος προτιμά να είναι οικονομικά εύρωστη, παρά "πτωχή πλην τίμια". Από την στιγμή που το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι μπίζνες, οι αφελείς συναισθηματισμοί περιττεύουν.
Εγγύηση για την επιτυχία του εγχειρήματος δεν ήταν μόνο η παρουσία ισχυρών χορηγών, αλλά κυρίως η στήριξη των φιλάθλων. Το "αντίο" στο "Χάιμπουρι" των 38.000 θέσεων και η μετακόμιση στο νέο γήπεδο, που έχει 60.000 καθίσματα και βρίσκεται σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από την ιστορική έδρα της ομάδας, προκάλεσε αυτόματα την κατακόρυφη άνοδο των εισπράξεων από εισιτήρια. Η απουσία τίτλων κατά τα προηγούμενα χρόνια -αλλά και κατά την περσινή περίοδο- δεν είχε καμία σημασία για τους φιλάθλους των "κανονιέρηδων", που μέχρι τότε περίμεναν σε λίστες αναμονής ακόμα και 20.000 ατόμων, ελπίζοντας μάταια για ένα εισιτήριο στο περιορισμένης χωρητικότητας "Χάιμπουρι".
Εξίσου σημαντική ήταν εισροή χρημάτων από καταστήματα και παροχές εντός του σταδίου. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, το "Emirates Stadium" είναι ένα αχανές εμπορικό κέντρο, που σε προτρέπει να ξοδέψεις. Ο εκάστοτε αγώνας, είναι απλά η αφορμή για να βρεθείς εκεί και να υποδυθείς το ρόλο του φιλάθλου - καταναλωτή, ξεχνώντας την εβδομάδα σκληρής δουλειάς που προηγήθηκε. Έστω και αν η παρουσία σ' έναν ποδοσφαιρικό αγώνα απευθύνεται όλο και λιγότερο στα λαϊκά στρώματα, που αντικαθίστανται όλο και περισσότερο από εκπροσώπους των μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων, πάντοτε υπάρχουν "προϊόντα" για κάθε βαλάντιο.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η εύστοχη χρονική συγκυρία για την ανέγερση του σταδίου. Έστω και από τύχη, αφού τα σχέδια υπήρχαν από το 1999 και η διαδικασία καθυστέρησε, η Άρσεναλ επέλεξε την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει τις εργασίες, αφού δανείστηκε τα απαραίτητα χρήματα σε μια περίοδο που τα επιτόκια ήταν ιδιαίτερα χαμηλά, σε σύγκριση με ό,τι ισχύει σήμερα.
Αν μάλιστα συνυπολογιστούν τα οφέλη από το νέο, πλουσιοπάροχο τηλεοπτικό συμβόλαιο, προκύπτει το σύνολο των 300 εκατ. ευρώ, τα οποία η Άρσεναλ εισέπραξε μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει στη δεύτερη θέση της λίστας με τις ποδοσφαιρικές ομάδες που είχαν τα μεγαλύτερα έσοδα, χάνοντας για μόλις 2 εκατ. ευρώ την πρωτιά από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπόρεσε, μάλιστα, να βάλει στην άκρη γύρω στα 110 εκατομμύρια, έχοντας πλέον την απαιτούμενη ρευστότητα για οποιαδήποτε επένδυση, μεταγραφική ή επιχειρηματική. Και όλα αυτά, από τη μια στιγμή στην άλλη, τουλάχιστον φαινομενικά.
Ωστόσο, η προσαρμογή της ίδιας συνταγής στην ελληνική πραγματικότητα, έστω και σε χρονικό ορίζοντα δεκαετίας, είναι μάλλον απίθανη. Είναι δεδομένο ότι η απόκτηση ιδιόκτητου γηπέδου αποτελεί το θεμέλιο για την επιχειρηματική ανάπτυξη κάθε ποδοσφαιρικής εταιρείας, αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο της. Μπορεί ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο Ηρακλής, η Λάρισα και τόσες άλλες ομάδες να έχουν στα άμεσα ή μελλοντικά σχέδιά τους την ανέγερση ή ανακατασκευή ενός ιδιόκτητου γηπέδου, ωστόσο η εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου επιχειρηματικού πλάνου υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Απόδειξη αποτελεί η περίπτωση του Ολυμπιακού, που χάρη στο "Καραϊσκάκη" πλησίασε κάπως στα ευρωπαϊκά πρότυπα, καταδεικνύοντας τη γύμνια των περισσότερων από τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες. Η βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, η εκμετάλλευση χώρων για εμπορικές χρήσεις και η προσέλκυση χορηγών προκάλεσαν την εκτόξευση των εσόδων, χωρίς όμως προοπτική για περαιτέρω ανάπτυξη, όπως έδειξε και η φετινή πτώση στα εισιτήρια διαρκείας. Μία από τις αιτίες, είναι η νοοτροπία των Ελλήνων οπαδών, για την πλειοψηφία των οποίων ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει αξία μόνο όταν η ομάδα τους κερδίζει. Όταν μάλιστα η βία θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του ταμπεραμέντου του "υπέροχου λαού της ομάδας", δεν απομακρύνεται από το γήπεδο μόνο μια σημαντική μερίδα του κόσμου, αλλά και οι επιπλέον εταίροι που θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν για μια επιχειρηματική συνεργασία.
Η κοντόφθαλμη προσέγγιση των ελληνικών ΠΑΕ, εξάλλου, ευνοεί την σιγουριά σε βάρος των τολμηρών επιχειρηματικών αποφάσεων, που κρίνονται ασύμφορες. Και η μεγαλύτερη ασφάλεια, είναι όταν πληρώνουν οι άλλοι για σένα. Αν έχεις συνηθίσει στο κρατικό "δεκανίκι", με τη μορφή συγχρηματοδότησης του γηπέδου ή παραχώρησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων στη δημόσια τηλεόραση, δεν υπάρχει λόγος να αναζητήσεις από μόνος σου πόρους και οικονομική αυτοτέλεια.
Πόσο μάλλον, όταν κάθε πρωτοβουλία συγκρούεται στην αντίδραση των οπαδών, που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο με έναν συγκεκριμένο τρόπο και προτιμούν την παράδοση από τους νεωτερισμούς, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Όταν, όμως, για παράδειγμα, οι φίλαθλοι της ΑΕΚ διαφωνούν για τη μεταφορά της έδρας από τη Νέα Φιλαδέλφεια σε άλλη περιοχή, είναι δεδομένο ότι δεν θα δέχονταν ποτέ να δώσουν στο γήπεδό τους το όνομα ενός χορηγού, αφού στην συνείδησή τους θα επρόκειτο για ιεροσυλία. Και εξίσου απίθανο θα ήταν, φυσικά, το να βρεθεί χορηγός που θα έδειχνε έστω και θεωρητικό ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο.
www.makthes.gr
