Μια ματιά στις εκπλήξεις της σεζόν(Links και Video δεν πέρασα, υπερβολικός κόπος - Σκόπευα να γράψω τίποτα και για τον Vucevic, αλλά το ξέχασα)
Jamaal Tinsley:
Ο παίκτης που πριν τρια χρόνια ήταν εκτός ΝΒΑ, ψάχνοντας την επιστροφή του μέσω της D-league, που αντιμετώπιζε προβλήμτα με το ποτό και την αστυνομία τα οποία τον κρατούσαν μακριά από τα παρκέ, έχει αρπάξει τη δεύτερη ευκαιρία που του έδωσαν οι Jazz. Τα νούμερα του δεν εντυπωσιάζουν (4 πόντοι και 5 ασίστ περίπου σε 20 λεπτά παιχνιδιού) αλλά η μπασκετική του ευφυϊα είναι ακόμη εδώ, και χαρίζει απολαυστικές στιγμές όπως ντρίμπλες κάτω από τα πόδια αντιπάλων ή σκοράροντας με ασίστ από την πλάτη αντιπάλου.
Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν πέταξε τη μπάλα στην πλάτη του παίκτη που τον μάρκαρε, ο οποίος απλά έτυχε να είναι γυρισμένος, όπως πολλοί έχουν κάνει. Πέταξε την μπάλα στην πλάτη τρίτου παίκτη, ενώ ο αμυντικός του θα έπρεπε να μαρκάρει την πάσα. Γι’ αυτές τις φευγαλέες στιγμές, που το μυαλό του τρέχει πιο γρήγορα από των αντιπάλων είναι χρήσιμος στους Jazz τώρα που ο Mo Williams θα λείπει.
Serge Ibaka:
Οι Thunder ουσιαστικά προτίμησαν τον Ibaka από τον Harden, ανανεώνοντας του το συμβόλαιο πριν μπουν σε συζητήσεις με τον τελευταίο, πιστεύοντας στην εξέλιξή του σε κάτι περισσότερο από εξαιρετικό μπλοκέρ, και ο Ibaka κάνει ότι μπορεί για να τους δικαιώσει. Βελτιωμένος στην άμυνα, όπου κάνει λιγότερα κοψίματα καθώς δεν πηδάει σε κάθε προσποίηση, κρατώντας έτσι την θέση του στην άμυνα και χωρίς να χάνει την ευκαιρία για ρημπάουντ. Η μεγάλη διαφορά όμως σε σχέση με πέρσι είναι στο επιθετικό κομμάτι, όπου μέχρι στιγμής σουτάρει με 56% (.605 TS%, ένατος στο ΝΒΑ). Από μέση απόσταση σουτάρει με το εξαιρετικό 50% σε 4.5 προσπάθειες (όταν πέρσι σούταρε με 46% σε 2.5), και πλέον δεν φοβάται να σουτάρει όταν μένει ελεύθερος, έχοντας το πράσινο φως από τον Brooks να το κάνει. Η ικανότητά του αυτή βοηθάει τους Thunder για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι το spacing. Τραβώντας ο Ibaka τον αμυντικό του έξω, ο Durant και ο Westbrook έχουν περισσότερο χώρο να χτυπήσουν κοντά στο καλάθι. Ο δεύτερος είναι η ποικιλία. Βασικό πρόβλημα της Oklahoma ήταν ότι δεν υπήρχε βιώσιμη επιθετική λύση στη βασική πεντάδα, πίσω από Ντουράντ και Westbrook, επομένως με την κόπωση τους ή αν η άμυνα χαλούσε τα σχεδιασμένα γι’ αυτούς plays η επίθεση των Thunder κολλούσε. Αν και τα μακρινά δίποντα δεν είναι τα καλύτερα σουτ που μπορεί να καταλήξει μια επίθεση, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την ευστοχία του o Ibaka δίνει στον Brooks τη δυνατότητα να βγάζει ένα αποτελεσματικό σουτ όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια των Durant και Westbrook. Σαν αποτέλεσμα ο Ibaka βάζει 4 περισσότερους πόντους ανά 36 λεπτά και δείχνει ικανός να γίνει η 3η επιλογή των Thunder.
Alexey Shved:
Το μεγάλο ερωτηματικό τη φετινή χρονιά για τους Timberwolves ήταν ο Alexey Shved. Κανείς δε μπορούσε να γνωρίζει τι μπορεί να προσφέρει, αν μπορεί να προσαρμοστεί γρήγορα στους ρυθμούς του ΝΒΑ και αν είναι αρκετά δυνατός για να παίξει άμυνα. Μετά από ένα χλιαρό ξεκίνημα κατά το οποίο έψαχνε ακόμα το σουτ του, ο Shved είναι η ευχάριστη έκπληξη και σταθερά από τους καλύτερους παίκτες των Wolves, μπαλώνοντας κάθε είδους τρύπα. Παίζει άμυνα με όρεξη, βάζει τα τρίποντα που δεν βάζει ο Love και αντικαθιστά το playmaking του Rubio. Oι 11 πόντοι και οι 4.5 ασίστ του δεν εντυπωσιάζουν, όμως η μεγαλύτερη χρησιμότητά του βρίσκεται στα pick and roll και pick and pop που παίζει τέλεια με Pekovic και Love. Η συνήθειά του να σηκώνεται στον αέρα χωρίς να έχει αποφασίσει τι θα κάνει με τη μπάλα αρχικά φαίνεται παράλογη, αλλά όπως φαίνεται και στα βίντεο, του δίνει οπτικό πεδίο και ένα έξτρα δευτερόλεπτο για να βρει τέλεια τους cutters για εύκολα lay-up. Οι συνεργασίες του με τον Kirilenko είναι από μόνες τους λόγος για να δεις παιχνίδι των Wolves.
(Video courtesy of theweakside.net)
Jrue Holiday:
Η μέχρι στιγμής επιλογή μου για το βραβείο του Most Improved Player. Γεννημένος το 1990, πέρσι είχε μέτρια χρονιά, σκοράροντας περίπου το ίδιο με τη σεζόν 2010/11, αλλά μοιράζοντας 2 ασίστ λιγότερες, και εγείροντας αμφιβολίες με τη στασιμότητά του. Φέτος όμως βελτιώθηκε από τους 14.4 πόντους και 4.8 ασίστ ανά 36 λεπτά στους 17.5 πόντους και 8.5 ασίστ, κανόντας και το πρώτο triple-double της καριέρας του, διαλύοντας κάθε αμφιβολία για το αν μπορούν οι Sixers να βασιστούν πάνω του για τη θέση του PG.
Greivis Vasquez:
Μόνο ο Rajon Rondo και ο Chris Paul έχουν μοιράσει περισσότερες ασσίστ από τον Vasquez φέτος. Έχοντας μέσους όρους 14/9/4.5 ο πόιντ γκαρντ από τη Βενεζουέλα φλερτάρει συχνά με το triple-double και αποδεικνύει ότι είναι πολύ περισσότερο από μια λύση ανάγκης στους rebuilding Hornets. Πολύ καλός οργανωτής, αξιόπιστος σουτέρ και από τους πιο παθιασμένους παίκτες στο ΝΒΑ (πράγμα που αντισταθμίζει τα αργά του πόδια στην άμυνα), κέρδισε την αναγνώριση του Chris Paul που τον έχρισε μελλοντικό all-star. Ίσως ο πιο υποτιμημένος παίκτης στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, και μια αθόρυβα εξαιρετική ανταλλαγή για τους Hornets που θυσίασαν τον Quincy Pondexter για να τον αποκτήσουν, παίκτη που ελάχιστη χρησιμότητα είχε στο ρόστερ τους.
Jason Kidd:
Η φετινή σεζόν είναι ένα ανέλπιστο comeback για το 39χρονο (40 το Μάρτιο) Kidd, o οποίος πέρσι έμοιαζε με παλαίμαχο, ανήμπορος να παίξει καλή άμυνα, να οργανώσει το παιχνίδι (24% Τurnover Rate, το υψηλότερο της καριέρας του) ή να σουτάρει (36% FG%). Η απόκτηση του από τους Knicks, ιδίως μετά την αποχώρηση του Lin έμοιαζε παράλογη. Κι όμως ο Woodson βρήκε τη φόρμουλα να εκμεταλλευτεί τον Kidd, κρύβοντας της αδυναμίες του. Περισσότερο σε ρόλο spot-up shooter, χωρίς να είναι αναγκασμένος να κουβαλάει τη μπάλα, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εξαιρετικής κυκλοφορίας των Knicks στην περιφέρεια. Στο ρόλο αυτό όταν δέχεται τη μπάλα έχει το χρόνο να διαβάσει την αντίπαλη άμυνα και να διαλέξει να σουτάρει, να πασάρει ή να προσποιηθεί για να χαλάσει τις ισορροπίες της εκάστοτε αντίπαλης άμυνας. Το Turnover Rate του έπεσε στο 9% και το PER του επέστρεψε στα επίπεδα που ήταν πριν 3-4 χρόνια.
Larry Sanders:
Tην πρώτη διετία του με τους Bucks ήταν non-factor, χωρίς να παρουσιάζει τίποτα αξιόλογο πέρα από μια ασυνήθιστη έφεση στις τάπες, η οποία όμως κρυβόταν πίσω από τα πολύ συχνά φάουλ και το γεγονός ότι πηδούσε για τάπα σε κάθε δυνατή ευκαιρία, κάνοντας τον εαυτό του εύκολη λεία για κάθε έξυπνο επιθετικό. Με τα φετινά πειράματα του Skiles όμως βρήκε το ρόλο του, και αποτελεί φόβητρο κάτω από τα καλάθια, μοιραζόμενος την πρώτη θέση στον πίνακα των μπλοκέρ με τον Serge Ibaka. Τα νούμερά του ανά 36 λεπτά είναι εντυπωσιακά (περίπου 12 πόντοι, 12 ρημπάουντ, 4.5 κοψίματα, 1.5 κλέψιμο και 1.5 ασίστ) και θυμίζουν τα περσινά του Ibaka. Αμυντικά μοιάζουν πάρα πολύ, και αν ο Sanders καταφέρει την ίδια πρόοδο με αυτόν στο επιθετικό κομμάτι του παιχνδιού οι Bucks θα έχουν βρει μια εξαιρετική λύση στις θέσεις 4-5 για τα επόμενα χρόνια. Το όνομα του βρίσκεται ήδη στις συζητήσεις για το βραβείο του καλύτερου αμυντικού.
Honorable Mentions:
Omer Asik, OJ Mayo, Lance Stephenson, Nikola Vucevic, E’ Twaun Moore, JJ Hickson, PJ Tucker
). Δυστυχώς για το υπόλοιπο ΝΒΑ, το Miami ξεκίνησε να παίζει πάλι άμυνα.
Πάντα πίστευα ότι αυτοί οι παίκτες έχουν τους οπαδούς τους όχι μόνο για χιουμοριστικούς λόγους. Χαίρομαι όποτε το παρατηρώ! Άλεξ έχεις δεύτερο λογαριασμό???
???Ε, τώρα προσβάλλεις τη νοημοσύνη μου... 
