Αρχικά όσον αφορά το foul στην τελευταία φάση, η CSKA δεν είχε να δώσει.. Είχε μπει ο Vorontsevich επίτηδες κι έκανε το τρίτο εκεί που τον πόσταρε ο Batiste και μετά έκαναν στον Κάιμα εκεί που ο Χάτζη μετά μας εκθείασε τη σημασία της ισορροπίας στο σώμα ενός αθλητή μπάσκετ. Οι κάρτες της στατιστικής που περνούσαν ήταν λάθος πολλές φορές, χαρακτηριστικά θυμάμαι σε βολές του Shved να βλέπω κάρτα με το σκοράρισμα του Siskauskas, με λανθασμένους αριθμούς μάλιστα..
Στα του ματς, καλό θα είναι να μην μπαίνει κανείς στη διαδικασία να χαλιέται με σκέψεις αν έμπαινε ένα τελευταίο σουτ, ποιος θα έπρεπε να το πάρει, αν τα βάζαμε νωρίτερα αφού μπορούσαμε ή αν είχε χάσει το x και το y η CSKA. Ο Παναθηναϊκός, παρότι δεν θέλω να μπω στη διαδικασία απολογισμού μιας και οι τελικοί ξεκινούν στα μέσα στης βδομάδας που ξεκινάει αύριο, έδωσε το 100% αμυντικά και δεν είχε λόγω της έλλειψης καθαρού μυαλού απ' την υπερπροσπάθεια ούτε τις επιθετικές λύσεις που προκύπτουν απ' την καλή κυκλοφορία της μπάλας που επιδεικνύουμε συνήθως, ούτε επί 40 λεπτά το ευρηματικό μυαλό που έχουμε συνηθίσει να θαυμάζουμε στην άκρη του πάγκου, ούτε στυλοβάτες να πάρουν πρωτοβουλίες πέρα του μεγάλου και χτες Saras. Σίγουρα η διαιτησία δεν ήταν ευνοϊκή χτες, αν ψάξει κανείς τον ηπιότερο χαρακτηρισμό that is, αλλά όπως λέω συνήθως δεν μ' αρέσει να τα ρίχνουμε εύκολα εκεί, όσο κι αν είναι οικουμενική η γκρίνια για το χτεσινό ματς. Καλώς ή κακώς η διαιτησία είναι παράγοντας του παιχνιδιού και ειδικά στο μπάσκετ το γεγονός ότι εκ των πραγμάτων παρεμβαίνει συνεχώς της δίνει καθοριστικό ρόλο πολλές φορές. Αλλά δεν αξίζει παρά τα λάθη και παρά το πόσο κοντά ήμασταν να μιλάμε για τον κάθε Γιούγκεμπραντ και να μην αξιολογούμε την προσπάθεια που κάναμε χτες. Στο κάτω κάτω αν χρωστάει ο Jordi πράγματα πρέπει να τα αποδώσει με τη χρονική σειρά που λήγουν οι προθεσμίες των γραμματίων, οπότε πρώτα πρέπει να παίξει ένα game 5 o Φώτης ο Κατσικάρης.. Σε ένα παιχνίδι που όπως πήγε δε χάσαμε καν απ' τη χρηματική αξία του roster της CSKA, αλλά απ' τη διαφορά ύψους σε όλες σχεδόν τις θέσεις και που παρά το ότι πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά απ' το 10.01 κι έπειτα, φτάσαμε μια επιτυχημένη κατοχή μακριά απ' το να προκριθούμε.. Γκρίνια ούτε για το αν ξεχάστηκε επιθετικά ο Κεντροαφρικανός, ούτε για το αν μπορεί ο Batiste ως μη κοινοτικός, ούτε μπινελίκια για τη διετία του Maric, που μετά την αποχώρηση του στο δίλεπτο μετά από τέτοιο ξεκίνημα είναι πασιφανές πλέον ότι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως παίκτη μας με σοβαρό πρόβλημα στον οργανισμό του που δε μπορεί να βγάλει δεκάλεπτο.. Μόνο τιμή για το πως φτάσαμε ως εδώ και πόσο κοντά ήμασταν σε έναν ακόμη τελικό. Άντε, λίγο γκρίνια για το τι έχει μες το κεφάλι του ο Νικ ο Καλάθης, που σε μια τριετία έχει πετύχει την πιο rollercoaster παρουσία παίκτη στο μπασκετικό ΠΑΟ, πριν 24 μήνες ήταν για τα μπετά, πριν 12 ήταν ο διάδοχος του Kidd στους πρωταθλητές Mavs και σήμερα είναι κάπου στη μέση που ο καθένας το ερμηνεύει από "είναι μια τρίχα απ' τη γάμπα του Σλούκα" ως το "ο Σλούκας είναι μια τρίχα απ' τη γάμπα του Νικ". Εκεί που ήμασταν εδώ μέσα και το καλοκαίρι του 2009 δηλαδή..
Και κάπου εδώ πρέπει μετά από τόση πεζότητα να μπει και κάτι λυρικό και μελοδραματικό. Όταν γράφει ένας γραφιάς που λίγες ώρες πριν έλαβε τη μεγαλύτερη ψήφο εμπιστοσύνης που έχει λάβει ποτέ για κάποιο κείμενό του, είναι επικίνδυνα τα πράγματα.
Αλλά μετά το αρχικό ξέσπασμα υπόσχομαι να το μαζέψω.
To basket για άλλους είναι στοιχήματα, για άλλους είναι αντικείμενο μελέτης, για άλλους είναι άθληση σε προσωπικό επίπεδο ή ακόμα και επάγγελμα, για άλλους ίσως αριθμοί σε ένα χαρτί ή ιστορία που δεν ξεγράφει. Για μένα πάντα το να παρακολουθώ τα sport είναι μια αδιάκοπη ιστορία, που μου δίνει μνήμες, χαρές σκέψεις και γραφικές στιγμές ή απόψεις αν θέλετε αφού με έχετε ανεχτεί πλέον για πάνω από 2000 posts.. Kαι αυτό που μου μένει από χτες είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει 6,5 Ευρωλίγκες. Βαρεία κουβέντα, το δέχομαι, αλλά κάπως έτσι το νιώθω, πολλή περηφάνια γι'αυτή την ομάδα και το χτεσινό ματς που καπελώνει το γενικά εξαίρετο mood μου. Σε σχέση με το τι έχουμε δει, διαβάσει, ακούσει και περιμένει ακόμα και οι ίδιοι όλοι τη σεζόν για αυτό το τριήμερο, από κοινού με το φόβο και την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα μας ως club σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, ο Παναθηναϊκός έκανε μισή Bologna χτες. Του αξίζει μες το μυαλό μου να πάρει έστω και σε μορφή κλάσματος ένα credit για τη φετινή σεζόν, που ούτε άτιτλος έμεινε και σε όλα ξέρουμε ότι βρέθηκε ως το τέλος και πάνω απ' όλα με το κεφάλι ψηλά. Φέρνοντας μάλιστα τελικά καλύτερο αποτέλεσμα απ' τις πληρέστερες του σήμερα υπερασπίστριες του στέμματος ομάδες του 2008 και του 2010. Αν και δεν μ' αρέσει να κρίνουμε τα πάντα εκ του αποτελέσματος, αλλά στην τελευταία πρόταση της περιόδου με συμφέρει.. Ήδη έχω διαβάσει κάπου ότι αύριο ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει τις δύο νόμιμες και κανονικές κατακτήσεις του Παναθηναϊκού οπότε λίγη παράνοια κι από μένα δε θα σβήσει τον Ήλιο, έχει αντοχές ακόμα.. (όχι τον πράσινο που ψάχνουν λάμπα, το κέντρο του συστήματος πλανητών μας
)
Τρώγομαι να μπω σε βάθος και σε ατομική κριτική, αλλά θα περιμένω τα άλλα 5 το πολύ επίσημα και κρίσιμα ματς που απομένουν. Της Κυριακής το παιχνίδι των 6 όπως πάντα, όποιος και να παίζει, το θεωρώ φιλικό και συχνά δεν το βλέπω καν. Όσο για τις 9, φαντάζομαι για πολλούς Παναθηναϊκούς μοιάζει μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η σύγκρουση των αντιπάλων στο Ελληνικό και στο Ευρωπαϊκό μέτωπο τα τελευταία χρόνια.. Και η επιλογή είναι ανάλογη του πόσο Παναθηναϊκάρας είναι κανείς ή πόσο θύμωσε με τα χτεσινά συμβάντα. Προσωπικά θα είμαι με τον Ολυμπιακό. Όχι γιατί το 2 είναι μικρότερο του 7, ούτε επειδή είναι Ελληνική ομάδα ο θρύλος και άλλα τέτοια "φουαγιέ με τσάι"κα.. Απλά γιατί μου βγάζει κάτι πολύ τίμιο, μαχητικό και παλικαρίσιο ( κάτι σαν τον Κάιμα
) ο Ολυμπιακός που βλέπω φέτος από τότε που άλλαξε μη κοινοτικούς. Και παρότι τρίτη φορά σκέφτομαι πως δεν πρέπει να γλιστρήσω ακόμα στο να αποδίδω πράσινες ευθύνες, για πολλοστή φορά λέω πως όσο σφιχτοί κι αν ήταν οι ιδιοκτήτες δεν έπρεπε να φτάσουμε Μάη με Logan και Smith αφού η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό τους μένει σταθερά μηδαμινή..
