QUOTE(Άρης @ Apr 18 2018, 18:08 )
Στις δεδομένες συνθήκες δεν υπάρχει άλλη λύση. Μόνο ευχή οι γονείς που συμμετέχουν στα Δ.Σ. να μη δείχνουν στα υπόλοιπα παιδιά τη μεροληψία τους και κυρίως να μη θεωρούν ότι το παιδί τους είναι αετός και τα άλλα σπουργίτια.
Οι άλλες συνθήκες είναι μεγάλο ζήτημα και έχει να κάνει με άλλες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που θα θεωρούν μαζί με την υγεία και τη γνώση και τον αθλητισμό κοινωνική ανάγκη που πρέπει να παρέχεται δωρεάν σε όλους και κυρίως στη νεολαία. Γιατί ότι ξοδεύει μια πολιτεία στον αθλητισμό είναι επένδυση υγείας και τα κονδύλια επιστρέφουν πολλαπλά στην οικονομία. Γιατί υγιέστεροι πολίτες σημαίνει λιγότερα έξοδα στην περίθαλψη και στα φάρμακα. Δηλαδή λιγότερες δημοσιονομικές δαπάνες. Το ξέρω ότι πολιτικολογώ αλλά έτσι είναι.
Όσον αφορά το ζήτημα, κάποιες σκέψεις-απόψεις, για τις οποίες ομολογώ δεν έχω ούτε εγώ ακόμα σαφείς απαντήσεις για όλες:
α. οποιοδήποτε παιδί που τελειώνει μέχρι και μίνι να έχει δικαίωμα να πάει όπου θέλει χωρίς καμία δέσμευση
β. οποιοδήποτε παιδί υφίσταται αποδεδειγμένα βία (ψυχολογική/σωματική - γιατί τα έχουμε δει συχνά κι αυτά) από προπονητή, συμπαίκτη, έφορο κλπ να μπορεί να φύγει ελεύθερα.
γ. οποιοδήποτε παιδί παίζει λιγότερο από 3 λεπτά στην ηλικιακή του κατηγορία να μπορεί να φύγει ελεύθερα
δ. το παιδί είναι σε ομάδα που κάνει αθλητισμό, αλλά θέλει να πάει σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό να φεύγει ελεύθερα
Πάμε τώρα στις άλλες περιπτώσεις: ένα παιδί εξελίσσεται σταδιακά και είτε γιατί δουλεύει ατομικά (με οποιονδήποτε τρόπο, είτε ατομικές προπονήσεις, είτε ώρες στα γήπεδα με τους φίλους του) και φτάνει π.χ. στα 15 του και είναι αστέρι.
Αν βρίσκεται σε ομάδα που το επίπεδο της στην ηλικιακή του κατηγορία είναι χαμηλό, π.χ. βρίσκεται συνέχεια σε χαμηλές κατηγορίες, να του δίνεται η ευκαιρία να μετακινηθεί σε μεγαλύτερη κατηγορία άνευ συζήτησης, ελεύθερα, γιατί αλλιώς δεν θα του δοθούν ευκαιρίες να βελτιωθεί. Αν βρίσκεται σε ομάδα που συνολικά το επίπεδο της είναι πολύ καλό, εκεί υπάρχει ένα θέμα. Εξηγώ: για να είναι η ομάδα εκεί που είναι τότε κάτι γίνεται στην ομάδα, γίνεται δουλειά. Π.χ. άλλες ομάδες κάνουν 3 προπονήσεις την εβδομάδα και άλλες... 7! Άλλες παίζουν δύο φιλικά το χρόνο, άλλες 52. Μπορεί να θεωρείται το ίδιο το να φύγεις από τη μια ομάδα και το ίδιο από την άλλη;
Αν η ομάδα λοιπόν κανει τόση δουλειά αποδεδειγμένα, τότε είναι δίκαιο να φύγει ελεύθερα ένα παιδί και να πάει π.χ. σε ομάδα που το ρόστερ της αποτελείται κατά 90% από μεταγραφές;;; Κάτι τέτοιο θα είχε αποτέλεσμα να τινάζει στον αέρα τη δουλειά που κάνει η ομάδα που "δουλεύει", αφού θα είναι σαν να κάνει συνέχεια κουπί και να βρίσκεται στο ίδιο σημείο, αν της φεύγουν συνέχεια παιδιά. Αν φύγει το ένα από τα πέντε έστω παιδιά που απαρτίζουν τον κορμό της ομάδας και κυνηγάνε έναν τίτλο, μια νίκη, κάτι, δεν τινάζεται στον αέρα και ο κόπος των άλλων παιδιών, αλλά και των προπονητών? Τινάζεται. Τελικά, κερδισμένο θα είναι το παιδί που θα φύγει και θα πάει σε ομάδα "μεταγραφών", αν βέβαια είναι τόσο καλό, γιατί θα παίζει με άλλα αρκετά καλά παιδιά. Όχι πάντα όμως, γιατί αρκετές φορές οι ομάδες "μεταγραφών" παίρνουν παιδιά από τις ανταγωνίστριες ομάδες μόνο και μόνο για να "ξεδοντιάσουν" την αντίπαλη ομάδα και όχι γιατί ντε και καλά έχουν ανάγκη το συγκεκριμένο παιδί. Αποτέλεσμα; Το παιδί να παίζει μαξ κάνα τρίλεπτο σε κάθε αγώνα (εδώ είναι και πόσο ο γονιός έχει συναίσθηση της πραγματικότητας)
Εν ολίγοις, η ομάδα που της έφυγε το συγκεκριμένο παιδί δεν πρέπει να βρει τρόπο να το αντικαταστήσει; Να καλύψει ίσως τα οδοιπορικά ενός άλλου παιδιού που θα ήθελε να πάει σε αυτην την ομάδα; Να ανταμοιφθεί έστω για τον έξτρα κόπο/χρόνο/χρήμα που επένδυσε σε αυτό το παιδί; Η γνώμη μου είναι πως ναι. Σε ποιον μετακυλείται αυτό το τίμημα; Κατ' εμέ θα έπρεπε να το επωμίζεται η ομάδα που θα πάρει το παιδί. Εξάλλου, η ομάδα αυτή δεν έχει επενδύσει σε υποδομές/ανάπτυξη κλπ άρα έχει λίγα έξοδα σε αυτόν τον τομέα. Βέβαια, οι κοινωνικές ανισότητες δεν μπορούν να το εξασφαλίσουν αυτό. Ένας γονιός με χρήμα θα δώσει τα χρήματα στο σύλλογο που θέλει να μετακινηθεί το παιδί του και ο σύλλογος θα τα δώσει στον αρχικό. Ένας γονιός που δεν θα έχει χρήμα δεν θα μπορεί να το κάνει.
Αδικία, ναι, αλλά δεν είναι η μόνη στη ζωή που αφορά τις κοινωνικές ανισότητες.
Αλλη περίπτωση: ο σύλλογος προωθεί πολύ ένα παιδί πιστεύοντας σε αυτό και θεωρώντας ότι θα μπορεί να στηρίξει την ομάδα και μελλοντικά. Το βάζει λοιπόν να παίζει σε μεγαλύτερες ηλικιακά κατηγορίες, προφανώς εις βάρος άλλων παιδιών. Κατ' εμέ και σε αυτήν την περίπτωση το παιδί δεν θα έπρεπε να φύγει ελεύθερα, καθώς έχει βοηθηθεί περισσότερο από ό,τι τα υπόλοιπα.