QUOTE
Το σουτ που εχει το 90% των Λιθουανων παικτων ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΘΕΣΗΣ ειναι ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ angry_red.gif ... την ατυχια μου?΄Η εχουν λιωσει στα παρκε απο μικροι αντι να δινουν συνεντευξεις στις φυλλαδες?Α ρε ελληνικη νοοτροπια....
Έχω πάει δύο φορές να δω φυτώρια στη Λιθουανία. Μιλάμε για α-πί-στευ-το πράγμα, αυτά δε γίνονται πουθενά στον κόσμο, από το πρόγραμμα της προπόνησης μέχρι την πειθαρχία των παιδιών κατά τη διάρκεια και μετά αυτής. Και φυσικά όταν μιλάς με τους γονείς τους, παθαίνεις ένα σοκ, εξαιρετικό επιπέδο, μπασκετάνθρωποι οι περισσότεροι, να σου λένε "δεν κάνει καλά τα πλάγια βήματα στην άμυνα ο γιος μου", ή "η σταυρωτή του θέλει δουλειά όταν έχει αντίπαλο με χαμηλότερο κέντρο βάρους".
Στην Ελλάδα όλα τα κακά ξεκινάνε από τη μικρή ηλικία: τα παιδιά μεγαλώνουν βασικά με τους προπολεμικούς παπούδες, τους οποίους παίζουν στα δάχτυλα και τα κακομαθαίνουν "σκάσε ρε γιαγιά, παίζω playstation", σε μια κοινωνία νεόπλουτη, διεφθαρμένη, κακομαθημένη (ο δάσκαλος στη Λιθουανία βγάζει 110 ευρώ...). Μετά γράφει ο περήφανος Έλλην πατέρας το παιδί του στον ΑΟ ΠΥΛΩΤΗΣ, το αναλαμβάνει ένας κομπλεξικός προπονητής που ό,τι πρόβλημα έχει με τη γυναίκα του, τη δουλειά του, το πουλί του που δεν του σηκώνεται θα το βγάλει πάνω στα παιδιά, επειδή μεγάλωσε με τον μπαρμπα-Γιάννη Ιωαννίδη στην τηλεόραση και νομίζει ότι αν πετάει μπουκάλια είναι προπονητούκλα. Αλλά ο πραγματικός καρκίνος είναι οι ίδιοι οι γονείς: "γιατί δε βάζεις ρε το παιδί μου μέσα", αρχίζουν οι βρισιές, οι απειλές, οι ... κομματικές παρεμβάσεις (οι περισσότερες ομάδες "στηρίζονται" από δήμους) και ξεκινάει όλη αυτή η τσατσιά, αδιαφάνεια, βυσματοποίηση, ο κουραδοτσαμπουκάς που μας χαρακτηρίζει ως λαό, αφού όλων μας τα παιδιά είναι ο Τζόρνταν στο πιο αρχαιοελληνικό όμως, γιατί ο ΄νας στους 6 ψηφίζει και χρυσσαύγουλα.
Ο ταλαντούχος παίκτης "βολεύεται" με την αρπαχτή, το πρώτο συμβόλαιο, τους αυλοκόλακες, τη χαζογκόμενα, τους βλαχομάνατζερ, την καλή σχέση με "τους ισχυρούς άνδρες" και σιγά μην κάτσει να δουλέψει τις ατομικές του αδυναμίες, δεν έχει μάθει να το κάνει από μικρός, στα 22 του θα το κάνει; Γι αυτό αυτοί, με λιγότερα από τρία εκατομμύρια πληθυσμό στέλνουν παίκτες στο ΝΒΑ κι εμείς με 11 εκ και περισσότερα ταλέντα γινόμαστε Ρεντζιάδες, Φώτσηδες και Σπανούληδες μόλις διαβούμε το ρουβικώνα...
Η διαφορά δηλαδή είναι διαφορά νοοτροπίας όχι απλώς του φτιαγμένου παίκτη αλλά του σωματείου, του πατέρα, του παιδιού, της κοινωνίας γενικότερα. Ο Τύπος, οι γκόμενες, όλα παίζουν ρόλο και σε ΟΛΑ είμαστε πολύ πιο ασόβαροι από μια κοινωνία που έχει πολλά στραβά (πρώτοι σε αυτοκτονίες είναι οι Λιθουανοί), αλλά είναι πολύ πιο αθώοι, μεθοδικοί και ναι ρε φίλε, εργατικοί κι ειλικρινείς, υπάρχει αξιοκρατία, δες τι γίνεται στα κλιμάκια στην Ελλάδα κι είναι να αυτομαστιγώνεσαι.
Πήγαινε δες μια προπόνηση σε οποιαδήποτε γυμναστήριο του Βίλνιους, του Κάουνας, στο Σιαουλιάι, θα πάθεις πλάκα: εξάχρονα να κάνουν μισή ώρα εξάσκηση στην αριστερή τρίπλα, δεκάχρονα να μαθαίνουν σουτ μετά από τρίπλα και μετά και τεχνική ανάλυση, όχι τα δικά μας τα καγκουραίικα, όπου ο κάθε πικραμένος θυσιάζει το ταλέντο του κάθε παιδιου για να πάρει... μια νίκη παραπάνω στην ΕΣΚΑ βου και να το παίξει μούρη στο βλαχοπρόεδρο με την Καγιέν που έβγαλε από τους απλήρωτους Αλβανούς που του μαζεύουν τις ελιές σε ένα χωριό έξω από την Άμφισσα. Γνώρισα προπονητή που έμενε σε ένα αγροτόσπιτο με υποδομή Καμαγουέι και πήγαινε στο Βίλνιους με το ΚΤΕΛ για να κάνει προπόνηση σε κάτι παιδάκια, των οποίων οι γονείς του έδιναν μπισκότα για να βγάλει τη μέρα του, κι η προπόνησή του ήταν επιπέδου, όχι αραλίκι, τσιγάρο, κοιλούμπα, κινητό και "κερδίστε ρε". Ε αυτός ο άνθρωπος με μισθό 90 ευρώ με είχε βάλει να του φέρω βιβλία βελτίωσης τεχνκής κατάρτισης, τι να λέμε τώρα, οι δικοί μας την τελευταία δεκαετία άρχισαν να ψάχνονται και να δημιουργούμε μια σχολή της προκοπής, οι Λιθουανοί είναι εκεί από την μπασκετική προϊστορία, δεν είναι χάρισμα, δουλειά είναι.
(και για να μην παρεξηγηθώ,
για τα ελληνικά δεδομένα, καλή δουλειά γίνεται στο μπάσκετ της Ελλάδας... βασικά επειδή είναι λιγότερο δημοφιλές από το ποδόσφαιρο όπου καταλήγει όλη η παραγοντική και γονεϊκή καφρίλα, όπου τα ελληνικότατα φαινόμενα που περιέγραψα πολλαπλασιάζονται επί δέκα).