QUOTE (tiramolas111 @ Aug 10 2018, 19:48 )
και που να δεις φετος που πηγε στο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ΤΙ σφυριγαματα θα παρει ο κωστοπουλος ο οποιος για μενα
αν δεν εχει ανοιχτο γηπεδο να τρεξη δεν μπορει με τιποτα να παιξει.σε σετ παιχνιδι ειναι χαμενος.
μην ξεχνατε πως η ομαδα που κερδισε το πανελληνιο ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΟ
σε αυτη την εθνικη δεν εχει ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΘΛΗΤΗ.ΟΥΤΕ ΤΟΝ mvp ΓΙΩΤΗ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΨΗΛΟ ΚΑΛΛΑΝΙΩΤΗ
Ο ΠΑΟ δεν έχει κάποιον παίκτη, αναρωτήθηκες μήπως ο ΠΑΟ ήταν μια πλήρης ομάδα , καλογυμνασμένη με 12 ετοιμοπόλεμους παίκτες και όχι σταρ? Τα παιδιά που βρίσκονται στην Εθνική δικαίως βρίσκονται εκεί, πλήν κάνα - δυο(χάρες βλέπεις).
QUOTE (abovetherim @ Aug 10 2018, 18:13 )
Καλησπέρα σας. Θα ήθελα στο πρώτο μου ποστ, να πω μερικά πράγματα, ολίγον οff topic με αφορμή τις μικρές εθνικές ομάδες μπάσκετ που παρακολουθώ τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια, άλλωστε η εθνική Παίδων είναι η τελευταία στη σειρά και μετά "καλό χειμώνα", του χρόνου θα ασχοληθούμε πάλι...
Οι περισσότεροι βάλλετε εναντίον των ομοσπονδιακών λες και αυτοί μέσα σε 20 μέρες το χρόνο, θα μάθουν τα παιδιά σας (γιατί οι περισσότεροι γονείς είστε) να παίζουν σωστά. Νομίζω λοιπόν ότι οι περισσότεροι, βλέπετε το δέντρο, αλλά χάνετε το δάσος…
Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: είναι λάθος όλο το σύστημα που είναι δομημένο το ελληνικό μπάσκετ πρωτίστως σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό το σύστημα ενδεχομένως να ήταν επαρκές πριν από 5-10-20 χρόνια, όμως το μπάσκετ αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς, την ώρα που εμείς ως "ελληνική σχολή" όχι μόνο δεν αλλάζουμε, αλλά είχαμε -με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό του, είναι ο αρχιτέκτονας όλου αυτού του θαύματος που έβαλε το '87 το μπάσκετ στα σπίτια μας- τον αείμνηστο Κώστα Πολίτη υπεύθυνο αναπτυξιακού! Η αναφορά ονομάτων παιδιών παρακάτω, είναι καθαρά τυχαία και σίγουρα καλοπροαίρετη.
Όσο ο Ρογκαβόπουλος, ο Σανδραμάνης, ο Κωστόπουλος ή ο Βησσαρίου παίρνουν στις ομάδες τους, 45 προσπάθειες γιατί ο στόχος είναι το αποτέλεσμα και η νίκη, θα προσπαθούν να κάνουν τα ίδια και στις εθνικές ομάδες, όμως εκεί ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει αισθητά και το ποσοστό επιτυχίας των προσπαθειών κατεβαίνει δραματικά.
Όσο δεν ενθαρρύνουμε γκαρντ όπως ο Τσιρογιάννης, o Κουρτίδης, ο Πράπας, η ο Φίλλιος να σουτάρουν και να έχουν εμπιστοσύνη στο σουτ τους, τότε δεν θα αποκτήσουμε ποτέ αξιόπιστους σουτέρ.
Όσο έχουμε πλέι μέικερ όπως ο Παπαδάκης, ο Καράμπελας, ο Νικολαϊδης ή ο Κολοβέρος που το μόνο "δημιουργείν" που μαθαίνουν από τα 14 τους είναι πικ ν' ρολ, δεν θα έχουμε άλλο τρόπο επιθετικής έκφρασης.
Κι όσο έχουμε παίκτες όπως ο Καμπουρίδης ή ο Καλόγηρος, που ελλείψει άλλων τους βάζουμε να παίζουν ψηλοί με μοναδικό χαρακτηριστικό τη δύναμή τους, αλλά μόλις βγουν εκτός συνόρων διαπιστώνουμε και τα παιδιά και οι υπόλοιποι, ότι υπάρχουν ψηλότεροι ή δυνατότεροι ή πιο τεχνικοί αντίπαλοι ή και όλα αυτά μαζί, βλέπουμε τη "γύμνια" που έχουμε στις συγκεκριμένες θέσεις. Και ο απών από την Παίδων Καλλανιώτης, στην ίδια κατηγορία είναι.
Πρέπει λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε (όχι εμείς, οι υπεύθυνοι) τι θέλουμε ως ελληνικό μπάσκετ: παίκτες, ομάδες ή αποτέλεσμα; Ενδεχομένως δύο από τα τρία να συνδυάζονται όχι όμως και τα τρία. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Ο Σανδραμάνης έχει ένα έμφυτο χαρακτηριστικό: να διεισδύει "τρυπώντας" κάθετα την αντίπαλη άμυνα. Σπάνιο χαρακτηριστικό στο "σεταρισμένο" low pace ελληνικό μπάσκετ και δεν λέει κανείς να του το κόψουμε. Το πρόβλημα είναι ότι όταν τον κλείνουν τρεις και τέσσερις αντίπαλοι μέσα στη ρακέτα, ΠΡΕΠΕΙ να πασάρει. Αν δεν πασάρει, τέσσερις στις πέντε φορές, είναι πρόβλημα. Ούτε είπε κανείς να μην σουτάρει έξι τρίποντα ο Ρογκαβόπουλος σε κάθε ματς. Και οκτώ αν μπορεί, μαγκιά του, και ας πάρει και δύο τραβηγμένα. Δύο όμως τραβηγμένα, όχι δεκαπέντε! Το πρόβλημα και εδώ αρχίζει όταν αυτά τα 6-8 τρίποντα που πρέπει να πάρει, τα εκβιάζει και δεν βγαίνουν μέσα από ομαδική δουλειά, κίνηση και πάσες.
Ας πάμε στους ψηλούς: ο Βουλγαρόπουλος είναι 2.17 και έπαιξε φέτος, στα 18 του για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση. Πριν από δύο χρόνια, στα 16 του και με ύψος 2.12, ο Μανουσέλης τον έκοψε από την τότε Παίδων των 2000αρων με τη δικαιολογία ότι δεν είναι έτοιμος μπασκετικά, που ακόμα είναι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η εθνική Παίδων τότε υποβιβάστηκε τελικά, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το ερώτημα είναι, αν έπρεπε ο Βουλγαρόπουλος να πάει στη διοργάνωση με τη λογική του prospect κι όχι του έτοιμου παίκτη, αντί κάποιου άλλου…
Ας επιστρέψουμε λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: στο τι πρέπει να κάνουμε ως ελληνικό μπάσκετ. Προσωπική γνώμη εκφράζω, λέω πως το φαντάζομαι εγώ. Αλλαγές εκ βάθρων.
Μέχρι τα 14 και την ηλικία των Παμπαίδων, προπόνηση μόνο στα βασικά: πάσα, τρίπλα, σουτ. Σε αγωνιστικό επίπεδο, μόνο παιχνίδια για τα παιδιά, ΧΩΡΙΣ όμως βαθμολογίες και πρωταθλητές. Ειδικά για το επίπεδο, τζούνιορ, προμίνι και μίνι, στην επίθεση μόνο 1-1, συνεργασίες δύο και τριών παικτών και στην άμυνα, ξεκάθαρα προσωπική. ΑΠΟΓΟΡΕΥΣΗ ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ του παιχνιδιού στο ποστ και με πλάτη. Μόνο πρόσωπο στο καλάθι. Ο 12χρονος που είναι 1.85, ίσως και στα 15 του να είναι 1.87 το πολύ. Γιατί να χαθεί παίζοντας 5άρι; Και επίσης, ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ συστημάτων! Κάθε φορά λοιπόν που ο διαιτητής θα βλέπει post up παιχνίδι ή θα ακούει οδηγίες "1, 2, 32, φανέλα, μελιτζάνα, μπλε, κόκκινο", να σταματάει τον αγώνα και να δίνει τη μπάλα στην άλλη ομάδα. Καλό θα ήταν επίσης στα υποχρεωτικά δεκάλεπτα ή οκτάλεπτα, όπου δεν υπάρχουν και αλλαγές να υπάρχει και εκ περιτροπής κατέβασμα της μπάλας από όλους. Υποχρεωτικά. Όπως γίνεται στο βόλεϊ με το σερβίς! Θέληση να υπάρχει από τους διοργανωτές, τη γραμματεία, τον διαιτητή και τους προπονητές φυσικά και όλα μπορούν να γίνουν. Το ότι δεν θα μετράει η νίκη ή η ήττα, βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, του να μην προσπαθεί ο ένας προπονητής να "κλέψει" τον άλλον. Οι περισσότεροι από αυτούς τους περιορισμούς, θα καταργούνται σταδιακά τις δύο χρονιές των Παμπαίδων, εκτός από το μαν-του-μαν στην άμυνα.
Σε επίπεδο Παίδων και Εφήβων: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ όλων των προνομίων για είσοδο σε σχολές. Ακόμα και στα ΤΕΦΑΑ. Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλα αυτά, τα "κίνητρα" οδηγούν στη δημιουργία ομάδων-εκτρωμάτων για μια σεζόν με στόχο αποκλειστικά το πρωτάθλημα. Προσωπικά, αν ήθελα πραγματικά βαθιά τομή θα καταργούσα και το Πανελλήνιο Παίδων.
Όλα ελεύθερα από το Εφηβικό και μετά και Πανελλήνιο Εφήβων με 8 ομάδες ή και με 10 ομάδες ακόμα, αλλά σε καμία περίπτωση με έξι όπως γίνεται τώρα. Και πάλι, χωρίς προνόμια για τους νικητές.
Τέλος, από το Εφηβικό και μετά και εφόσον ο ΕΣΑΚΕ δεν μπορεί όπως φαίνεται τόσα χρόνια να διοργανώσει ένα πρωτάθλημα της προκοπής, με τις ομάδες τις Α1 για U-20, όπως γίνεται στη Σούπερλιγκα στο ποδόσφαιρο οι επιλογές είναι δύο: η πρώτη, ένα κοινό πρωτάθλημα U-20 για ΕΣΚΑ και ΕΣΚΑΝΑ (με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Δούκα, Περιστέρι, Πανιώνιο, Ίκαρο, Πρωτέα, Ολυμπιακό και όποιον άλλο ενδιαφέρεται) και κάτι αντίστοιχο στη Βόρεια Ελλάδα με την ΕΚΑΣΘ (Άρης, ΠΑΟΚ, ΧΑΝΘ, Μαντουλίδης, κλπ) και 1-2 γειτονικές Ενώσεις σε απόσταση 1-1,5 ώρας με πούλμαν (με ομάδες από Σέρρες, Κατερίνη, Bέροια, ως και Καβάλα ενδεχομένως κλπ). Η δεύτερη επιλογή, είναι η δημιουργία θυγατρικών ομάδων, δηλαδή Ολυμπιακός Β' ή Παναθηναϊκός Β' κλπ, που θα παίζουν στα πρωταθλήματα Α2 ή Β' εθνικής εκτός συναγωνισμού, δηλαδή εκτός ανόδου ή υποβιβασμού. Αν δεν κάνω λάθος, κάτι τέτοιο γίνεται στην Ισπανία. Πόσες είναι οι ομάδες που μπορούν να το υποστηρίξουν; Ας μοιραστούν στις δύο επόμενες -μετά την Α1- εθνικές κατηγορίες. Μια εναλλακτική θα ήταν ενδεχομένως και οι ομάδες-δορυφόροι. Ας πάρει πχ η ΑΕΚ υπό τη σκέπη της το Μαρούσι, που χρησιμοποιεί και το γήπεδό του κιόλας βάσει συμφωνίας, και ας βάλει δικό της προπονητή ώστε να έχει δικό της προπονητικό πρόγραμμα για να μπορούν ο Μωραϊτης, ο Τσαλμπούρης, ο Σκουλίδας, ο Χατζηδάκης, ο Ρογκαβόπουλος κλπ να παίζουν εκεί και να έχει η ομάδα και την απόλυτη επίβλεψη της προόδου των αθλητών της. Νομίζω κάτι αντίστοιχο επιχειρεί να κάνε φέτος άτυπα το Περιστέρι με τη Δάφνη Δαφνίου. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οποιαδήποτε επένδυση δείχνει μάταια, όπως φαίνεται και από τις πορείες των Χαραλαμπόπουλου, Λούντζη, Κόνιαρη κλπ.
Και κάτι τελευταίο, με αφορμή τα τελευταία δύο χρόνια τη σύσταση εθνικής U-14. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι λογικό τα παιδιά από τα 14 τους ως τα 18 τους (μιλάμε για ανήλικα παιδιά, άσχετα αν είναι δύο μέτρα ο καθένας και δεν τα βλέπουμε έτσι εμείς. Δεν παύουν να είναι ακόμα παιδιά…) αλλά και μετά όσα συνεχίσουν το μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, να κάνουν μάξιμουμ διακοπές 15-20 μέρες το καλοκαίρι και κάποια και λιγότερο, εξαιτίας των συνεχών υποχρεώσεων σε ομάδες και εθνικές. Νομίζω ότι απλά δεν είναι κανονικό… Αλλά εδώ μπαίνει η παράνοια των γονιών και των παρατρεχάμενων για να παίξουν τα καμάρια τους από τα 14 τους με τη γαλανόλευκη. Άγνοια ή ματαιοδοξία. Αυτά. Συγνώμη και πάλι για το μακροσκελές σεντόνι αλλά και το off-topic.
Για να συμπληρώσω, ουδείς από τα μεγάλα ταλέντα δεν έφυγε σε κολλέγιο.Πάντως βλέπουμε και απάτες τύπου Γκαρούμπα, από "προηγμένες"χώρες.