Ben Gordon και ενα μελλοντικο pick πρωτου γυρου (protected) στους Bobcats για τον Maggette, και περιμενω αναλυση SG3ptshooter για την κινηση αυτη

Προσπαθουν φαινεται οι Πιστονς να ξεφορτωθουν καποια συμβολαια, αλλα εχουν πολυ δρομο ακομα και για να μπορεσουν να καταφερουν κατι ουσιαστικο....

Ο Gordon πάει από το καλό στο καλύτερο..... Κρίμα γιατί πιστεύω σε μια ομάδα playoff θα ήταν πολίτιμη προσθήκη σαν 6ος παίχτης....

παντως σαν κινηση ειναι καλη κ για τις 2 ομαδες,αφου οι σαρλοτ παιρνουν εναν καλο σκορερ κ ενα μελλοντικο πικ με καλες προυποθεσεις κ τα πιστονια παιρνουν μαγκετι που ληγει το συμβολαιο τον επομενο χρονο...

ο τζορνταν φαινεται οτι περνει παλιους ταυρους με γκορντον-ταηρους τομας,ειναι κ ελευθερος ο χαηνριχ,λετε?
αλλο αξιο αναφορας ειναι οτι ειναι η πιο κοντη ομαδα στα γκαρντ με αγκουστιν-1.83,κεμπα γουολκερ-1.85,μπεν γκορντον-1.91,χεντερσον ως ο πιο ψηλος 1.96...

τα πιστονια λογικα θα χρησιμοποιησουν την αμνηστια για τον βιλανουεβα αν θελουν να ελαφρυνουν το καπ τους κ απορω γιατι δεν το εκαναν απο περυσι...
λογικα αυτες οι κινησεις γινονται γιατι πολυ απλα θα θελουν να ανανεωσουν τον μονροε το επομενο καλοκαιρι κ παλι λογικα θα παρει αρκετα περισσοτερα λεφτα αν συνεχισει σε τοσο καλες εμφανισεις...


ακουγεται οτι οι κλιπς θελουν τον οντομ κ οι λεηκερς τον μο ουιλιαμς που θα ανανεωσει αλλα δεν νομιζω να θελει να κατσει στους κλιπς...
κ οι 2 ειναι περιπτωσεις με μεγαλο ρισκο αφου ο ενας ερχεται απο πολυ ασχημη σεζον κ ευτυχως που σταματησε περυσι,μηπως κ ειναι ξεκουραστος τουλαχιστον κ ανανεωμενος κ ο δευτερος δεν ειναι αυτο που λεμε καθαρος ασος,αν κ θα μπορεσει να απειλει στο σουτ αλλα κ να δημιουργει,στα θετικα ειναι οτι τον ξερει ο μπραουν απο την συνεργασια τους στο κληβελαντ...για να δουμε...

8 χρόνια υπάρχουν οι Bobcats και δεν έχουν πετύχει τίποτα και δύσκολα θα το κάνουν στο μέλλον... Οι Hornets είχαν πιάσει στη Charlotte όταν είχαν καλές ομάδες και έκαναν κάποια στιγμή 358 συνεχόμενα sold out σε ένα γήπεδο 22.000 + θέσεων. Γενικά και σαν όνομα (οι φίλαθλοι βέβαια το ψήφισαν τότε) και σαν ομάδα οι Charlotte Bobcats είναι αποτυχία και ελπίζω σύντομα να βρεθούν σε άλλη πόλη που διψάει περισσότερο για το ΝΒΑ... Κansas City, Kentucky, Nasville, San Diego, San Jose, Baltimore, Louisville, Pittsburgh και γιατί όχι Las Vegas (που δεν έχει επαγγελματική ομάδα σε κανένα sport λόγω τζόγου) θα μπορούσαν άνετα να φιλοξενήσουν μια ομάδα ΝΒΑ....

Αν αγορασεις εισητηριο διαρκειας για μπομπκατσς για την επομενη σεζον παιρνεισ ενα τσαμπα για την 2013-2014. τοσο απελπισμενος ο μαικ

Πιστευω οτι στους δρομους του Detroit ξεχυθηκαν περισστερος κοσμος για να πανυγηρισουν απο οτι στο Miami για το πρωταθλημα. Πολυ καλη η κινηση για τους Pistons. Γενικως ηθελα καιρο να φυγει ο Gordon...

Αλλο ενα trade για το Houston, που προσπαθει απεγνωσμενα να ανεβει στο draft, αν και αυτη τη φορα διαφωνω απολυτα.
#14 pick και τον Dalembert, για το #12 pick του Milwaukee... Δεν νομιζω οτι η διαφορα αυτη των 2 πικ ειναι τετοια που να δικαιολογει την αποχωρηση του Σαμ.
Δεν ξερω τι ακριβως προσπαθουν να κανουν οι Ροκετς με τα πικ τους (να παρουν τον Χαουαρντ για 1 χρονο μολις?), αλλα αρχιζω να μυριζομαι μεγαλη πατατα...

Mεγιστη πατατα...Εδωσαν τον Νταλεμπερτ και το νο 14 για να παρουν το νο 12?????
Ο Νταλεμπερτ ειναι σεντερ που μπορουν να στηριχτουν μια χαρα,και με τα καλα πικ που εχουν να φτιαξουν μια ομαδα αξιολογη,εχοντας και Λοουρι,Μαρτιν,Παρσονς,Σκολα στο ροτεισον....

Είμαι της άποψης να την κάνουν τελείως από το πρωτάθλημα. Το ΝΒΑ δεν χρειάζεται 30 ομάδες και ειδικά ομάδες σαν και αυτήν.

Χαρά στο Milwuakee... Ωραίο δωράκι καθώς μετά το trade του Bogut (οχι οτι επαιζε βεβαια καθώς ήταν συνηθως τραυματιας) απέκτησαν μια χαρά C...

Και πάλι όμως κερδισμένα τα ελάφια.
Λέει πάντως ότι ενδιαφέρονται τώρα για Josh Smith οι Rockets.

Kαι μένα με χαλάνε οι Bobcats, αλλά σέβομαι τη Charlotte λόγω Hornets. Αξίζουν στην Carolina να έχουν μια ομάδα NBA. Είναι όμως αναμφίβολα υποψήφιοι για αλλαγή περιβάλλοντος, ακόμα και ονομασίας, τα γατάκια.
Aυτοί που μου τη σπάνε όσο κανείς ως γνωστόν είναι οι (ψ)Raptors. Αν δεν βάλουν κι άλλο ένα Καναδέζικο franchise, όπως άλλωστε ήταν το αρχικό πλάνο, να υπάρχει μια αντιπαλότητα κι ένα παραπάνω ενδιαφέρον, ας τους στείλουν κι αυτούς κάπου αλλού.

Αν μπει Pittsubrgh στο ΝΒΑ όπως ανέφερε ο GMF, έχω 5 fouls σε 24 ώρες απ' την ανακοίνωση..

Καλό ταξίδι και στο Gordon. Γλιτώσαμε ένα χρόνο πεταμένα λεφτά. Το καλό που τους θέλω το Knight - Stuckey ( ) - Prince - φετινό first round pick - Monroe - Maggette - Jerebko να είναι η αρχή για κάτι καλό, γιατί το protected pick μόνο για το 1 του 2015 το βλέπω να είναι το 3-4 όπως πάει η "νέα εποχή" ως τώρα.

Στο Houston δεν άρεσε ο Dale, το κατανοώ. Αλλά 2 θέσεις παραπάνω και το Leuer βλέπω ουσιαστικά, όχι κάτι τρομερό. Και δεν τους εμπιστεύομαι και σε τι θα τα "cashάρουν" τα picks. Καθόλου όμως.

Άβυσσος η ψυχή τους.

Φημες λενε οτι επομενη κινηση των Ροκετς θα ειναι να δωσουν το Νο12 του draft για να παρουν τα δικαιωματα του Yao Ming και ετσι θα εχουν παλι τον σεντερ που αγαπησαν...

Dwyane Wade will have arthroscopic surgery on his left knee in near future, expected to be out 6-8 weeks.

Μπα, λογικα θα δωσουν το #12 και τον Patrick Patterson για να παρουν το #9 και στη συνεχεια θα το ανταλλαξουν μαζι με το Lowry για το #4.

Hint(για οσους ειχαν ασχοληθει τα τελευταια χρονια με το fantasy NBA): Ο νεος GM των Ροκετς ειναι αυτος!

Το ξέρα...Επρεπε να το χαμε πάρει πρέφα νωρίτερα...

διαβαζω αυτο
αλλα δεν μπορω να καταλαβω γιατι αυτος ο παικτης δεν παιρνει παραπανω ,με βαση τους αριθμους του...καμια λογικη εξηγηση;

Μοιαζει με παιχτη που δεν εχει ωριμασει ακομα. Ειναι καλος σκορερ, αλλα οχι παιχτης που θα δωσει νικες. Δεν εχει την εμπειρια και την ωριμοτητα στο παιχνιδι του γι αυτο. Ωρες ωρες πρεπει να παιρνει περιεργες προσπαθειες και για ολα αυτα που εγραψα ταιριαζει καλυτερα σε μια ομαδα μικροτερου βεληνεκους αυτη τη στιγμη που προσπαθει να εξελιχθει και να βελτιωθει. Μαζι με αυτην θα βελτιωθει κι ο ιδιος. Αν παει σε μια ομαδα τυπου Μαιαμι, Οκλαχομα, Λεικερς, Σελτικς, Σικαγο κλπ, θα ειναι ενας συμπληρωματικος παιχτης που θα δινει σκορ σε λιγο χρονο και ετσι θα παραμεινει. Στις ασχημες μερες του θα καθεται στον παγκο περισσοτερο και δε θα κανει ποτε μεγαλυτερο συμβολαιο.
Ισως αυτη την ελλειψη ωριμοτητας στο παιχνιδι του βλεπουν και οι ομαδες και δεν του προσφερουν περισσοτερα λεφτα.

http://www.ihoops.com/training-room/coache...m?cmp=17-5-1794

Ένα ωραίο άρθρο για όσους ασχολούνται μόνο με τα στατιστικά ,βγάζοντας συμπεράσματα και συγκρίνοντας παίκτες και πόσο λάθος είναι αυτό !

Όποιος μπορεί να βοηθήσει ας ρίξει μια ματιά στην υπογραφή.

για δωστε μια βοηθεια.Ενας φιλος μου εδωσε 2 ματσακια να δω σημερα.
το 7ο παιχνιδι Σελτικς-Σιξερς και το 5ο Σπερς-Θαντερ.
ποιο να προτιμησω?

Και τα δυο ωραια ματς ηταν. Αν σου εδινε το 6ο ματς στην Οκλαχομα, θα σου ελεγα αυτο. Τωρα δεν ξερω. Βαλε τους Σελτικς που ηταν do or die.

Ευχαριστω.Θα το ξεκινησω μετα τον τελικο και θα ψαξω και το 6ο που ειπες

http://nba.sport24.gr/article/1891127/i-ep...era-tou-orlando

Οκ, θα με πείτε sport24, αλλά εδώ μιλάνε οι μπούξ. Μόνο εγώ τους βλέπω κοντά στις 40 νίκες, να παλεύουν για playoff? Όχι τίποτε άλλο, να βγάλουμε και φράγκα!

για το 2014 λες ετσι???

Μπα, όχι.

Δεν ξερω για τις 40 νικες, αλλα πανω απο τις 31,5 τους βλεπω κι εγω. Υπαρχει ομως και ενας παραγοντας που φοβιζει. Οταν χανεις εναν παιχτη-σταρ, συχνα παρατηρειται μια γενικη πτωση στην ομαδα, που δεν αντιστοιχει με την πτωση επιπεδου(βλεπε πχ Κλιβελαντ 2011, Λεικερς 2005-εξαιρεση το Ντενβερ του 2011, που ομως πηρε πολλους παιχτες και εκανε την ανταλλαγη στη μεση της σεζον αποφευγοντας να χασει σε momentum).

με την αποθεραπεια του rose τι γινεται???
γιατι θα μεινει τοσους μηνες εξω???
εγω ηξερα οτι με ρηξη χιαστου μενεις εξω 6 μηνες

Είδα χθες και το Guru of Go που αναφέρεται στην πιο Run n' Gun ομάδα που έπαιξε σε Αμερικάνικα γήπεδα, το κολλέγιο Loyola Marymount και τον προπονητή τους Paul Westhead (αυτόν που έδιωξε ο Μάτζικ μετά το επικό πρωτάθλημα του '80) που είχε ονομάσει τον τρόπο παιχνιδιού που δίδασκε "The System".

"Coaching a system, is doomed to fail. My fastbreak system: Agony and Ecstasy. My basketball system: There is no plan B."

Ξεκινάει καλά αλλά μετά αλλάζει τελείως το ύφος του κι ασχολείται με το τραγικό γεγονός που σημάδεψε εκείνη την ομάδα (τον θάνατο του καλύτερού τους παίκτη Hank Gathers) καταλήγοντας άνισο.

Το ντοκιμαντέρ είναι από τη σειρά "30 for 30" του Espn και δεν είναι από τα συνηθισμένα στεγνά αθλητικά ντοκιμαντερ, οπότε τα προτείνω ανεπιφύλακτα.

Προσωπικά αγαπήμενα τα:

- "Two Escobars"

- "Catching Hell"

- "June 17, 1994"


Από αυτά με μπασκετικό ενδιαφέρον το μακράν καλύτερο είναι το "Winning Time: Reggie Miller vs. The New York Knicks" που καταπιάνεται με τις επικές σειρές των Knicks με τους Pacers το '94 και '95 και φυσικά με τα όργια του Miller σε αυτες. Πολύ καλό και το "Fab Five" ( για την ιστορική ομάδα του Michigan του '90 με : Webber, Rose, Howard, King, Jackson)

Ο όρος undersized είναι συνηθισμένος σε μπασκετικά κείμενα και συζητήσεις. Χρησιμοποιείται κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε παίκτη που δεν διαθέτει το, πρωτότυπο, ύψος για μία συγκεκριμένη θέση. Έχει δηλαδή μικρότερο ύψος σε σχέση με αυτό που “θα” έπρεπε να διαθέτει ώστε να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της θέσης. Πρόκειται για μύθο που συντηρείται ακόμα και μέχρις τις μέρες μας, αν και το μπάσκετ έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το παρελθόν.

Οι εποχές που το ύψος “αποφάσιζε” τη θέση που κάποιος θα αγωνίζεται έχουν παρέλθει. Πλέον το ύψος έχει αντικατασταθεί από την ταχύτητα και τη δύναμη. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι οι πιο σημαντικοί για να αντιληφθούμε κατά πόσον ένας παίκτης μπορεί να λειτουργήσει θετικά σε μία ή και περισσότερες θέσεις, αφού τα αθλητικά προσόντα παίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στο σύγχρονο μπάσκετ, είτε πρόκειται για το ΝΒΑ είτε για το μπάσκετ της FIBA.

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και από τους δύο κόσμους. Οι περιπτώσεις των Kyle Hines και Joey Dorsey* θα έπρεπε να είχαν πείσει και τους πιο δύσπιστους ως προς τις σύγχρονες ανάγκες του μπάσκετ και τη μικρότερη σημασία του ύψους. Το ύψος έπαιζε και θα συνεχίσει να παίζει σημαντικό ρόλο στο άθλημα ΜΟΝΟ αν συνοδεύεται και με τα υπόλοιπα αναγκαία χαρακτηριστικά. Αντίθετα αν κάποιος διαθέτει τα αθλητικά χαρακτηριστικά μπορεί, όχι μόνο να αντεπεξέλθει, αλλά και να πρωταγωνιστήσει, ακόμα και αν είναι undersized.

* { Σημαντικό ρόλο παίζει και η ομάδα που αγωνίζεται ένας τέτοιος παίκτης. Η καθοδήγηση από τον πάγκο, το υπόλοιπο roster και το σύστημα της ομάδας, το μπάσκετ δηλαδή που θέλει να παίξει ο προπονητής. Ο Hines βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα, μια ομάδα που της άρεσε να τρέχει στο ανοικτό γήπεδο και να αμύνεται με πολλές προσαρμογές, matchup ζώνες και αλλαγές στα screens. O Dusan Ivkovic δεν κατάφερε απλά να καμουφλάρει τις αδυναμίες του Hines αλλά κατάφερε να βγάλει στο παρκέ τα πλεονεκτήματα του ΚΑΙ στις δύο πλευρές του παρκέ. Άλλωστε το μεγαλύτερο πρόβλημα στη γραμμή των ψηλών της ομάδας του Ολυμπιακού, την περσινή χρονιά, δεν ήταν τα 198 εκατοστά του Kyle Hines αλλά τα αργά πόδια και οι αργές αντιδράσεις του, 2.13, Λάζαρου Παπαδόπουλου. }

Το πιο πρόσφατο, αλλά και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, παράδειγμα από το ΝΒΑ είναι ο Kenneth Faried. Σύμφωνα με πολλούς “ειδικούς” δεν είχε το ύψος (2.01) για να καλύψει τη θέση του Power Forward. Ταυτόχρονα όμως δεν ήταν και όσο skilled θα έπρεπε για να αγωνιστεί στη θέση 3. Ο Farried διέψευσε κατηγορηματικά όλους όσοι στέκονταν στο ύψος του και όχι στο συνολικό αγωνιστικό του “πακέτο”. Ο συνδυασμός ταχύτητας και αθλητικών προσόντων που διαθέτει είναι μοναδικός. Όπως και η αστείρευτη ενέργεια που βγάζει στο παρκέ. Το τέλος της χρονιάς τον βρήκε στην πρώτη θέση σε offensive rebound rate και στο Top-10 σε total rebound rate.





Το ριμπάουντ (όχι το μακρινό!) είναι από τους σημαντικότερους τομείς στο μπάσκετ, και ο Faried απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι δεν είναι το ύψος ο σημαντικότερος παράγοντας για είσαι πετυχημένος rebounder, αλλά η διάθεση για διεκδίκηση, η ενέργεια, το feeling και η τοποθέτηση. Τις περισσότερες φορές το αμυντικό κομμάτι είναι αυτό που φανερώνει την πιο ταιριαστή θέση για κάποιον αθλητή, πάντα με βάση την ταχύτητα και τα αθλητικά προσόντα του παίκτη. Κάποιος που μπορεί να είναι αργός για τη θέση 3, και δυσκολεύεται να μαρκάρει τα αντίπαλα τριάρια, μπορεί να είναι όσο γρήγορος χρειάζεται για τη θέση 4.

Αυτό δημιουργεί πλεονέκτημα στην άλλη πλευρά του παρκέ. Η ταχύτητα και τα αθλητικά προσόντα του Faried δημιουργούν πολλά προβλήματα στα, παραδοσιακά, ψηλότερα τεσσάρια της λίγκας. Ποιος μπορεί να ελέγξει την ταχύτητα του στο transition, το sprint του όταν κόβει από το high post, τα dives του μετά από P&R και τα drives του σε καταστάσεις ένας-εναντίον-ενός; H αντίπαλη άμυνα οφείλει είτε να τοποθετήσει έναν, ψηλότερο μεν, αλλά πιο αργό και λιγότερο αθλητικό παίκτη για να τον μαρκάρει είτε να κάνει προσαρμογές οι οποίες θα δημιουργήσουν άλλα mismatches σε άλλα matchups.



http://theweakside.net/nba-kenneth-faried-...rsized-so-what/

Σ αυτο εχεις δικιο. Το μακρινο ριμπαουντ δεν ειναι ενα απο τα σημαντικοτερα στοιχεια στο συγχρονο μπασκετ. Ειναι ΤΟ σημαντικοτερο στοιχειο στο συγχρονο μπασκετ!

Μηπως σου περναει κι εσενα απ το μυαλο η ιδεα οτι ολα αυτα που αναλυεις σχετικα με τα πλεονεκτηματα ενος undersized παιχτη εχουν ηδη εφαρμοστει στην Ευρωπη, οπου πλεον ο PF ειναι παιχτης ρακετας μονο στο ονομα και κινειται συνεχως στην περιφερεια?

Δεν μπορώ να ξέρω που πρωτοέγινε αυτό, αλλά συμβαίνει και στο ΝΒΑ εδώ και πολλά χρόνια.

Όποιος θέλει 2 sites με οπτικοποιημένα αναλυτικά στατιστικά:

Vorped

Court Vision Analytics

Βρίσκεις ενδιαφέροντα πραγματάκια, όπως:

Ψηλοί με face up παιχνίδι στην θέση 4 και 5 υπάρχουν απο την δεκαετία του 50 60, δεν είναι καινούργια μόδα.

Αν μιλάμε για την σύγχρονη εποχή πιστεύω επιθετικά έπαιξε μεγάλο ρόλο η αλλαγή των κανονισμών στο ΝΒΑ με την νομιμοποίηση της ζώνης. Αυτό έκανε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να έχεις παίκτες που μπορούν να σουτάρουν απο μέση μακρινή απόσταση και στο 4.

Ίσως και αυτός να είναι και ένας λόγος που αρκετοί Ευρωπαίοι επιλέγονται στο ΝΒΑ ως τέτοιοι παίκτες και που στην Ευρώπη το φαινόμενο εμφανίστηκε πιο νωρίς ή ίσως να ήταν πιο εκτεταμένο σε κάποια πρότερη εποχή. Στην Ευρώπη η ζώνη υπήρχε και υπάρχει ανέκαθεν επιπλέον και η αμυντική "ελευθέρας" στην ρακέτα.

Μιλας για το ΝΒΑ τωρα ετσι? Πιθανον να υπηρχαν, δεν ξερω να σου πω για τις δεκαετιες του 50 και του 60. Απλα τωρα συμβαινει αυτο που λες κι εσυ μετα. Ειναι πιο εκτεταμενο το φαινομενο. Αυτο που ηθελα να τονισω εγω ειναι οτι στην Ευρωπη το φαινομενο αυτο ειναι πλεον ο κανονας, σε σημειο που να σου δινει την εντυπωση οτι οι Ευρωπαιοι πρωτοπορησαν τακτικα σε αυτο το σημειο του παιχνιδιου. Πολυ πιθανον να μην ειναι ετσι. Βεβαια κι αυτο νομιζω πως οφειλεται στην ελευθερια που εχει ο αμυνομενος στην Ευρωπη να καλυπτει χωρο(και δεν εννοω την αμυνα ζωνης, αλλα την "κατασκηνωση" του ψηλου κατω απ το καλαθι για να δινει βοηθειες), που αναγκαζει την επιθεση να προσπαθει να ανοιξει το γηπεδο τραβωντας περισσοτερους παιχτες στην περιφερεια. Αυτο το τελευταιο γινεται και στις ΗΠΑ, οχι μονο με τη νομιμοποιηση της ζωνης, αλλα και με την αυξηση των αθλητικων προσοντων των παιχτων και τη γενικοτερη βελτιωση που παρουσιαζουν στο σουτ απο μακρια(δηλαδη σε περισσοτερη εμφαση στην προπονηση στο σουτ, γιατι ετσι βελτιωνεται κυριως αυτο). Ισως αυτο το τελευταιο να ειναι και αποτελεσμα αντι για αιτια, δεν ξερω. Το θεμα παντως ειναι οτι στο ΝΒΑ πια η θεση 4 ειναι πιο πληρης και πιο απαιτητικη θεση απ οτι στο παρελθον και σιγουρα απ οτι στην Ευρωπη. Καταληγω δηλαδη στο οτι ναι μεν οι Ευρωπαιοι μοιαζουν να εχουν εκμεταλλευτει περισσοτερο τα πλεονεκτηματα ενος γρηγορου φοργουορντ, αλλα απο πλευρας τακτικης δεν υπερεχουν πραγματικα εναντι των Αμερικανων.

Ναι για ΝΒΑ μιλάω.

Ναι δεκαετίες 50 60 υπήρχαν σίγουρα. Και για πιο πριν υπάρχουν ενδείξεις αλλά για πιο πριν μιλάμε για ψηλούς στο 1,90-1,95 ύψος. Μιλάμε για εποχή Μαϊκαν-Κερλαντ και μετά, που ήταν οι 2 πρώτοι πραγματικοί ψηλοί που άλλαξαν τα δεδομένα.

Έβρισκες αρκετά 4-5άρια με σουτ. Ήταν επιτακτικό για να ανοίξουν οι χώροι σε μια εποχή χωρίς έξτρα πόντο στα σουτ της περιφέρειας.

Όσον αφορά την πληρότητα των παικτών στην θέση 4 θεωρώ ότι έπαιξαν ρόλο και οι αλλαγές κανονισμών σε Ευρώπη Αμερική το 2000 και 2001. Το 2000 η Φιμπα υιοθέτησε τα 24" και το 2001 το ΝΒΑ την ζώνη.

Πλέον υπήρχε η ανάγκη για έναν επιπλέον σουτέρ αλλά και χειριστή ώστε η επίθεση να κινείται πιο γρήγορα και να υπάρχουν περισσότερες επιλογές καλών σουτ απο διαφορετικές αποστάσεις περιοχές στο γήπεδο. Στην εποχή των 30" επίθεσης οι χειριστές ήταν περισσότερο στις θέσεις 1-2 άντε και 3, μετά αυτό άρχισε να αλλάζει με μεγάλους ρυθμούς και άρχιζες να βλέπεις και στο 4 χειριστές αλλά και στο 4 και 5 περισσότερους σουτέρ. Αυτό έδωσε χώρο για να δημιουργηθεί ο καινούργιος πάικτης στο 4 αναλαμβάνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες.

Με τα νέα δεδομένα ήταν επιτακτικό ο πάικτης στο 4 να μπορεί να έχει παιχνίδι με πλάτη αλλά και με πρόσωπο, να μπορεί ίσως να μεταφέρει την μπάλα αλλά και να δημιουργήσει στο ποστ περισσότερο απο ότι στο παρελθόν. Όλο και περισσότερο άρχισε να αντικαθιστά στο πόστ ακόμη και το 5αρι της ομάδας, εκεί όπου επίσης έβλεπες να αλλάζουν τα πράγματα με εμφάνιση περισοτέρων 5αριών με παιχνίδι με πρόσωπο και σουτ.

Οι απαιτήσεις της θέσης αυξήθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα επηρεασμένες σίγουρα και απο τις άλλαγές κανονισμών.

Στο ΝΒΑ πάντως μπορεί οι χώροι να φαίνονται "λίγο" μεγαλύτεροι αλλά είναι αρκετοί ώστε να δημιουργήσεις αρκετές απομονώσεις όχι μόνο για παιχνίδι στο ποστ αλλά ακόμη και για ντραιβ απο ψηλούς με καλή ντρίμπλα. Άρα ένας πάικτης στο 4 μπορεί επιθετικά να αναπτύξει τις επιθετικές του ικανότητες και να τις εκμεταλλευτεί με καλύτερο τρόπο εφόσον μπορεί να εκτελέσει με περισσότερους τρόπους αλλά ακόμη και να δημιουργήσει.

Αυτό που δημιουργεί τους χώρους είναι τα 3" στην άμυνα σε συνδοιασμό πάντα με την βελτίωση των παικτών στο σουτ (όχι μόνο στο 4 αλλά γενικότερα). Αλλά όλα αυτά είναι επηρεασμένα και απο την απόσταση της γραμμής του τρίποντου που στην Ευρώπη ως πριν 2 χρόνια ήταν στα 6,25 πράγμα που κάνει δύσκολη την σύγκριση των σουτέρ σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και επίπεδο ΝΒΑ αλλά και λιγόστευε την ανάγκη για την βελτίωση του ντραιβ απο την θέση 4 αφού οι χώροι ήταν πολύ πιο περιορισμένοι για να καταστεί προσοδοφόρα αυτή η επιλογή εκτέλεσης.

http://nba.sport24.gr/article/1910523/nba-...10-point-guards
πειτε καμια γνωμη/πιθανη αλλαγα για τη δεκαδα
ισως chalmers,lin,lawson να χωρουσαν

Θεωρω οτι μεγαλυτερες προοπτικες απο ολους τους εκτος 10αδας εχει ο Wall. Θελει δουλεια ακομα, ισως ο Irving ας πουμε να ειναι πιο ετοιμος, αλλα ειναι αυτος που μπορει να κανει το κατι παραπανω και τον προτιμω απο τον Holiday. Eπισης ο Conley και ο τουριστας του Καουνας Ty Lawson θα μπορουσαν να ειναι στη 10αδα.
Εκει που διαφωνω καθετα, οριζοντια και διαγωνια ειναι στους 2 πρωτους. Δεν μπορω να φανταστω οτι οποιοσδηποτε πλην του υγιους Rose θα ηταν πανω απο τον Chris Paul. Ειναι ο πιο πληρης PG αυτη τη στιγμη, οργανωτικος, καλος σουτερ, με ηγετικα χαρακτηριστικα. Δεν εχει την αμυντικη ικανοτητα του Rondo, αλλα δεν μπορει ο Νο1 PG στο πρωταθλημα να εχει τετοια αδυναμια στο σουτ(κι ας καθαρισε το 7ο ματς με τη Philadelphia περσι με σουτ απο την περιφερεια). Αντιστοιχα δεν μπορει ο #2 PG του πρωταθληματος να μην ειναι καν PG! Στις 3 πρωτες θεσεις θα εβαζα Paul, D.Williams και Rose με ενα μεγαλο αστερισκο στον τελευταιο, γιατι περιμενω να τον δω πως θα επιστρεψει. Αν καταφερει να γυρισει οπως ηταν, ειναι μαζι με τον CP3 στις 2 πρωτες θεσεις κατα τη γνωμη μου.

σιγουρα ο paul ειναι ο πληρεστερος point guard,το μεγαλυτερο impact το εχει rose στην ομαδα του,ο rondo ειναι ο ορισμος του εργατη,του all-arounder,που δουλευει σκληρα και πεθαινει για την ομαδα,
απο'κει και περα η μεγαλη μου ελπιδα ειναι ο irving πιστευω πως εχει ολο το πακετο για να πρωταγωνιστησει

O Rondo είναι ο ΔΔ του ΝΒΑ. Αν είχε και καλύτερο σουτ θα ήταν no contest η υπόθεση.
Από κει και πέρα, o Irving φαίνεται να έχει τα προσόντα να κυριαρχήσει απόλυτα στην θέση αυτή, όντας το καλύτερο πακέτο (ένας νεώτερος Paul με καλύτερο σουτ).

Εχει γινει το αντιστοιχο top 10 και για τους σουτινγκ γκαρντ!!!
http://nba.sport24.gr/article/1915715/nba-...shooting-guards
Μια αλλαγη που θα εκανα: θα εβαζα πανω απο Ερικ Γκορντον τον Μοντα Ελλις ο λογος εκτος οτι εχασε τη μιση σεζον ο Γκορντον ο Ελλις ολα αυτα τα χρονια ειναι στις πρωτες θεσεις των σκορερ αλλα δυστυχως ειναι πολυ υποτιμημενος...παντος με την καμια ο Γκορντον δεν θεωρειται καλυτερος του ακομα!!!

Ο Ελλις κατα τη γνωμη μου "φορτωνεται" κατι ακομα. Οτι επαιζε σε ομαδα που εχανε παιζοντας σε πολυ γρηγορο τεμπο. Εμοιαζε λοιπον με παιχτη που τα στατιστικα του ηταν μεγαλυτερα απο την πραγματικη του αξια. Δεν ξερω αν ειναι ετσι, θα φανει στο Μιλγουοκι, που θα εχει την ευκαιρια να παιξει και στα πλει οφ. Θα μου πεις, κι ο Γκορντον δεν εχει εμπειρια απο πλει οφ και μαλιστα στους Κλιπερς δεν ηταν το Νο1. Ισως δινει την εντυπωση παιχτη με μεγαλυτερο potential, ισως δινει την εντυπωση οτι θα μπορουσε να οδηγησει πιο ευκολα μια ομαδα σε νικες, ισως απλα κερδιζει ποντους με τη συμμετοχη του στην εθνικη του 2010.

5 PGs to watch

http://theweakside.net/nba-2013-season-5-pgs-to-watch/

Jeremy Lin

Το τέλος της χρονιάς τον βρήκε στην 5η θέση σε usage rate (ο αριθμός των κατοχών που χρησιμοποιεί ο παίκτης, ανά 40 λεπτά ) ανάμεσα σε όλους τους PGs της λίγκας. Η έλλειψη ενός ικανού point guard στη Νέα Υόρκη τον έφερε στο προσκήνιο και αυτός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Από την πρώτη στιγμή ανάλαβε να τρέξει την ομάδα και τα κατάφερε σε ικανοποιητικό βαθμό. Πολύ καλός στο να εκτελεί (κατά κύριο λόγο) και να δημιουργεί μετά από Pick N Roll. Το P&R είναι ο κύριος επιθετικός τομέας που ξεχωρίζει αφού μπορεί να αλλάξει γρήγορα ταχύτητες και να δημιουργήσει/αναγνωρίσει τις κατάλληλες γωνίες για να επιτεθεί. Για να δείξει τις ικανότητες του χρειάζεται τη μπάλα στα χέρια του όπως και την ευκαιρία να τρέξει την ομάδα. Στους Rockets θα βρει αυτό που ψάχνει: μια ομάδα που στηρίζεται πολύ στο P&R, που δεν έχει κάποια καλύτερη επιλογή από αυτόν στη συγκεκριμένη θέση και ανθρώπους που πιστεύουν στις ικανότητες του και αποφάσισαν να επενδύσουν σε αυτόν. Η επίθεση του McHale στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους point guards (Lowry και Dragic έκαναν εξαιρετική σεζόν), και πιο συγκεκριμένα στα ballscreens, και ο Lin θα βρει την ευκαιρία να πάρει αρκετά σουτ, κοντά ή μακριά από το καλάθι. Άλλωστε, μην ξεχνάμε, ο Lin είναι κατά κύριο λόγο score-first point guard.

Goran Dragic

Με το offensive system του McHale κατάφερε να ανεβάσει το stock του δείχνοντας πόσο σημαντικό είναι να το ταίριασμα στη φιλοσοφία του προπονητή. O Dragic έχει όλο το πακέτο για να γίνει long time starter σε ομάδα του ΝΒΑ. Είναι καλός αθλητής, καλός αμυντικός, λατρεύει το P&R και το τρέξιμο στο ανοικτό γήπεδο. Ήταν εντυπωσιακός στο διάστημα που ο Lowry αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού αναλαμβάνοντας το κομμάτι της εκτέλεσης αλλά και της δημιουργίας. Το Χιούστον έβαζε περίπου 4 πόντους ανά 100 κατοχές παραπάνω όση χρόνο βρισκόταν στο παρκέ και το PER (per minute παραγωγή) του έφτασε στο 18.05 (13.4 το league average για τους point guards). Από την επόμενη χρονιά θα είναι κάτοικος του Φοίνιξ όπου θα τον περιμένουν αυξημένες αρμοδιότητες και χρόνος συμμετοχής. Μέχρι την ενσωμάτωση και ωρίμαση του Kendall Marshall όλο το παιχνίδι των Suns θα περνά από τα δικά του χέρια. Το Φοίνιξ είναι το σπίτι του και ο Alvin Gentry δεύτερος πατέρας του, όπως ο ίδιος ο Dragic τον αποκάλεσε καθώς οι δυο τους είχαν συνυπάρξει και στο προηγούμενο πέρασμα του Σλοβένου από τους Suns. Σίγουρα δεν είναι στο επίπεδο του προκατόχου του, του Steve Nash, είναι όμως ένας εξαιρετικός scoring PG που μπορεί να αγωνιστεί με επιτυχία και στις δύο θέσεις των guards.

Greivis Vasquez

Μετά τις βοήθειες που έδωσε στο Μέμφις ώστε να μπουν πριν δύο χρόνια στα playoffs, ο Vasquez κατάφερε να διατηρήσει την ίδια παραγωγικότητα και στη Νέα Ορλεάνη. Πραγματοποίησε την πιο παραγωγική χρονιά του στο ΝΒΑ τελειώνοντας τη σεζόν στη 14η θέση σε Assist Rate ανάμεσα στους point guards της λίγκας. Ταυτόχρονα η Νέα Ορλεάνη σκόραρε 6.50 παραπάνω ανά 100 κατοχές το χρόνο που βρισκόταν στο παρκέ. Μπορεί να μην είναι καλός αθλητής, ούτε καλός αμυντικός, διαθέτει όμως την ικανότητα να πασάρει με ακρίβεια και να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Μπορεί να ελέγξει το ρυθμό και να τρέξει με επιτυχία μια ομάδα ερχόμενος από τον πάγκο. Δεν είναι απειλή από μακρινή απόσταση, ούτε πηγαίνει συχνά στο καλάθι. Είναι όμως υπέροχος πασέρ και σουτάρει καλά από μέση απόσταση. Στη Νέα Ορλεάνη θα έχει την ευκαιρία να αναλάβει το κουμάντο, τουλάχιστον μέχρι να γίνει ο Rivers ο PG της ομάδας. Το Assist Rate του αναμένεται να είναι πολύ ψηλά και φέτος με τους Davis, Gordon και Anderson να βρίσκονται στο παρκέ μαζί του.

Isaiah Thomas

Μικρός στο δέμας αλλά θαυματουργός. Οι Kings τον επέλεξαν στην 60η θέση στο draft του 2011 αλλά τελικά ήταν ένας από τους καλύτερους rookies της κλάσης του. Η μετατόπιση του Tyreke Evans στη θέση του SF του δίνει την ευκαιρία να γίνει ο full-time starter της ομάδας. Είναι super αθλητικός και πολύ γρήγορος. Ταυτόχρονα διαθέτει δύναμη στα άκρα που του επιτρέπει να είναι καλός finisher κοντά στο καλάθι. Το κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του είναι το aggressive style και η δυνατότητα να επιτίθεται συνεχώς στη ρακέτα και να “χτυπάει” τους αντίπαλους ψηλούς στο P&R. Βρέθηκε στην 5η θέση ανάμεσα σε όλους τους παίκτες της λίγκας σε καταστάσεις P&R ως χειριστής της μπάλας, σύμφωνα με τη Synergy Sports. Γεμίζει ενέργεια την ομάδα του Σακραμέντο κάθε φορά που βρίσκεται στο παρκέ και δίνει νούμερα που οι Evans και Fredette ακόμα δεν μπορούν. Είχε το 7ο καλύτερο TS% (True Shooting Percentage) ανάμεσα σε όλους τους PGs του ΝΒΑ ενώ ταυτόχρονα έδινε 18 πόντους, 6.5 assists και 4 ριμπάουντ ανά 40 λεπτά συμμετοχής. Οι Kings έχουν ανάγκη από υγεία αφού μιλάμε για ένα από τα χειρότερα franchises, όχι μόνο στο ΝΒΑ, αλλά στον αμερικάνικο αθλητισμό. Ο Isaiah Thomas μπορεί να προσφέρει σε αυτόν τον τομέα.

Eric Bledsoe

Ίσως ο πιο γρήγορος παίκτης της λίγκας. Δυνατός, αθλητικός και super εκρηκτικός. Ο ίδιος βρίσκεται πίσω από τον Chris Paul και έτσι βλέπει μειωμένο χρόνο συμμετοχής, όμως αν η εξέλιξη του συνεχίσει να είναι τόσο ραγδαία ο Del Negro θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί και να αναζητά τρόπους ώστε να συνυπάρχουν περισσότερο στο παρκέ. Αυτό που κάνει τον Bledsoe να ξεχωρίζει είναι οι αμυντικές του ικανότητες σε συνδυασμό με τα αθλητικά του προσόντα. Δεν ήταν λίγα τα επιτεύγματα του την περσινή χρονιά, παρά τον σχετικά μικρό χρόνο συμμετοχής του. Πρώτος σε Rebound Rate ανάμεσα σε όλους τους point guards της λίγκας, 20ς σε steals per 40 minutes (πίσω μόνο από τον συμπαίκτη του Chris Paul) και 10ς σε blocks per 40 minutes. Εξαιρετικός αμυντικός λοιπόν κάτι που φαίνεται και από τους πόντους που δέχονταν οι Clippers με αυτόν στο παρκέ αφού, μόνο στα playoffs, δέχονταν 7 πόντους παραπάνω όταν δεν ήταν μέσα στη πεντάδα. Μπορεί να μαρκάρει με επιτυχία και τους shooting guards του ΝΒΑ, παρότι undersized για τη θέση, αφού είναι δυνατός και γρήγορος και βγάζει απεριόριστη ενέργεια. Έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, κυρίως στην άλλη πλευρά του παρκέ, όπου είναι ακόμα άγουρος σε αρκετούς τομείς. Ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα των Clippers στην προσπάθεια τους να διεκδικήσουν τα πρωτεία στην πόλη του Los Angeles.

Πείτε μου και κάποιος άλλος ότι ακολουθείτε την παιχτούρα τον Paul George και έχετε πάρει χαμπάρι τι ακολουθεί και τι retweetαρει όλη μέρα. Η πιο ευγενική λέξη φαντάζομαι είναι escorts.

Λίγο γενικό και άσχετο το θέμα, αλλά για τον κόπο που έκανα (και κυρίως για τους fans του Magic, αν υπάρχουν ακόμα) δε λέει να μείνει στα αζήτητα

(το original post από το blog)

ΒΑΛΤΕ ΤΙΤΛΟ ΕΔΩ
Μπορεί να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο μια επίδοση "15 ασσίστ σε ένα παιχνίδι"?

- Εκ πρώτης σκέψεως όχι. Στη συνέχεια σκέφτεσαι ίσως τον Rajon Rondo, τον Stockton και τον Magic και ίσως τον μεγαλύτερο μπαλαδόρο σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που γεννήθηκε ποτέ (Steve Nash). Αυτοί ναι, έχουν κάνει πολλές τέτοιες επιδόσεις στην καριέρα τους. Κι αρκετοί άλλοι.

Πώς όμως ξεχωρίζεις τους καλούς πασέρ-playmaker από τους μεγάλους, τους ρέκορντμεν από τους Στρατηγούς? Οι πραγματικοί Swansons μπορούν για πλάκα να κάνουν δυο-τρία τέτοια συνεχόμενα παιχνίδια στη χρονιά, μπορούν ακόμη και να τελειώσουν μια χρονιά με 20 τέτοιες επιδόσεις.

Η μεθοδολογία της έρευνας είχε ως εξής:

Με βάση τη Basketball Reference φυσικά, ξεκίνησα με την all time λίστα των ρέκορντμαν στις ασσίστς και στη συνέχεια με μεταπηδήσεις της σκέψης (βλ. KJ) αναγκάστηκα να επιθεωρήσω και την αντίστοιχη με τις ασσίστς ανά παιχνίδι, για να απομονώσω αρχικά τους καλύτερους από τους καλούς και όσους επίσης έκρινα ότι υπάρχει ενδιαφέρον να ψάξω παραπάνω.

Ο περιορισμός που βάζει η BRef στην αναζήτηση personal stats έως το 85-86 (προς τα πίσω), με εξαιρέσεις παικτών, των οποίων τα game logs σε δύο ακόμη χρονιές πίσω 83-85 μπορεί να έχει περάσει κάποιος από αυτή την υπερΕγκυκλοπαίδια του ΝΒΑ ήταν σημαντικός. Όμως μπήκα στον πειρασμό και στον κόπο να ψάξω και από τα χειρόγραφα game logs των Lakers και των Pistons για τη σαιζόν 82-83 για τον Magic και τον Isiah Thomas. Δυστυχώς δεν υπήρχαν ενδείξεις για ασσίστς την προηγούμενη χρονιά στα χειρόγραφα της εποχής, οπότε η αναζήτηση σταμάτησε κάπου εκεί.

Πρακτικά το παραπάνω σημαίνει ότι δε θα μάθω ποτέ τέτοιες επιδόσεις από παλαιότερους που είχαν τη φήμη του καλού πασέρ. Μιλάω εδώ κυρίως για τον Oscar Robertson, τον Βob Cousy και τον Κevin Porter. Για τον Norm Nixon υπήρχαν κάποια στοιχεία για τις σαιζόν 83-89, που του δίνονται 22 περίπου τέτοιες επιδόσεις, αλλά ακόμη κι αν δεν είχε τα νούμερα της καλής του σαιζόν στους San Diego Clippers (83-84) στην αναζήτηση των χειρόγραφων από την 82-83 ήταν εντυπωσιακό ότι παρατήρησα περισσότερες πρωτιές από τον Magic (μπορεί να είχε και 4-6 τέτοιες επιδόσεις μάλιστα). Σε κάθε περίπτωση αν πούμε ότι ο Nixon μπορεί να έκανε κατά μ.ο. 6 τέτοες επιδόσεις στη χρονιά που δεν υπάρχουν stats, αυτό θα τον έφερνε με περίπου 6*6=36 πλέον 22 = 58 σύνολο για τα 768 παιχνίδια της καριέρας του, δηλαδή ένα Δείκτη "+15 ασ. παιχνίδια προς συνολικά παιχνίδια καριέρας" γύρω στο 7,5%, δηλαδή κάτι ανάμεσα στην κατάταξη του Jason Kidd και του Deron Williams.

Αυτός ήταν και ο Δείκτης που σύγκρινα για να κάνω όσο πιο αντικειμενικά τα αποτελέσματα ανάμεσα σε παίκτες με ανόμοια τελικά totals και averages καριέρας.

Αρκετοί παίκτες με έβαλαν σε πειρασμό να ψάξω το ratio, αυτοί που ξεχώρισαν όμως ήταν δύο: ο Magic και ένας άλλος που θα αποκαλύψουμε στο τέλος!!!

Ο πίνακας με την κατάταξη φαίνεται παρακάτω, για τον οποίον πρέπει να πω ότι έκανα την εξής παραδοχή μόνο για τον Magic: για τις σαιζόν που δεν είχα στατιστικά του απέδωσα ένα κατά την κρίση μου λογικό 10, 5, 10 παιχνίδια για την rookie του σαιζόν, την επόμενη που έπαιξε μόνο 39 και την 3η του αντίστοιχα. O Magic στη χειρότερή του χρονιά με τον Norm Nixon στα καλά του (82-83) είχε 10 επιδόσεις, στις επόμενες δύο δε (83-84 και 84-85) είχε 21 και 22 αντίστοιχα. Νομίζω στέκει αρκετά η υπόθεση και θα την χαρακτήριζα μάλιστα και συντηρητική. Εκτός αυτού, ακόμα και αν αφαιρέσουμε 20 παιχνίδια από αυτές τις τρεις πρώτες του σαιζόν, θα είχε 185 επιδόσεις, που θα του έδιναν και πάλι ένα ratio του 20,4%. Θα ήταν και πάλι πρώτος.



(* στη στήλη "Rank" η κατάταξη του BRef στις συνολικές Ασσίστς Καριέρας, όλα τα νούμερα των ασίστς είναι σε Regular Season, εκτός από 1 νομίζω του Magic, που έβαλα κατά λάθος)




Η κυριαρχία του Magic σε αυτά τα stats είναι επιβλητική. Μόλις σήμερα μπόρεσα να καταλάβω γιατί κάποιοι προτιμούσαν αυτόν αντί του Stockton στην κουβέντα για τον all time passing man. Και δεν ήταν οι flash πάσες τελικά...

Ο χιλιοταλαιπωρημένος και προσωπικό ίνδαλμα στους Suns της εποχής Barkley, ο Σαραβάκος του ΝΒΑ, Kevin Johnson ποζάρει τρίτος και περήφανος. In Memory. O Chris Paul δεν είναι καθόλου τυχαία στην 4η θέση. Ένα στα δέκα παιχνίδια τελειώνουν γι' αυτόν κατά μ.ο. με +15 ασίστς. Καθόλου τυχαίο που θα είναι και φέτος στην 3η θέση της σειράς προτίμησης στο Fantasy πίσω από Lebron και Durant.

Φυσικά θα υπήρχαν ενδιάμεσα στις θέσεις του Πίνακά μου πολλοί ακόμα, με υψηλότερο ratio από αυτούς που παρουσιάζω, αλλά ο σκοπός δεν ήταν αυτός, ήταν να ξεχωρίσουμε τους κορυφαίους.

Ο Chris Paul όσο είναι υγιής θα μείνει σε αυτή την πεντάδα, υπάρχει όμως κάποιος που τον απειλεί? Μέχρι στιγμής όχι μάλλον. Εκτός αν...Δύσκολο όμως...να τον απειλήσει....αποκλείεται...αλλά γιατί όχι?

Φυσικά δε μπορώ να σκεφτώ άλλον από τον Rajon Rondo. Δεν είναι κάποιο κόλλημα, ταύτιση, πες ό,τι θες-δε με νοιάζει. Δε μιλάω για τη λατρεία στο gameplay του και τον τρόπο που τρέχει την ομάδα του κατά το δοκούν, θα μιλήσουν τα νούμερα:

Στις δύο τελευταίες χρονιές του, σε 121 παιχνίδια ο RR έχει τελειώσει με 25 επιδόσεις, κάτι που μεταφράζεται σε ένα ratio του 20,6% περίπου! Ο Rondo μοιράζει +11 ασίστς κατά μ.ο. σε αυτό το διάστημα και αν έχει στόχο να συνεχίσει να βελτιώνεται, δεν αποκλείεται να τον δούμε κάποια στιγμή να σπάει αυτήν την πεντάδα. Γιατί όχι...

Τη ρούκι σεζόν του ο Μάτζικ είχε 15+ ασίστ μόνο σε 1 αγώνα πλέι οφ. Για 1981 και 1982 δεν έχω όλα τα δεδομένα, αλλά το 1982 είχε τουλάχιστον 7 τέτοια παιχνίδια.

Thanx for that. Άρα είμαστε μέσα στο περίπου 200.

Πάει και ο Κέιον Ντούλινγκ. Δεν ξέρω πως θα φανεί σε πολλούς (και δεν με νοιάζει καν ε...) αλλά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις έχω από αυτόν τον παίκτη. Μέλος μίας απίστευτα θεαματικής ομάδας, των Λ.Α. Κλίππερς, που έχασε τα πλέι οφ από απειρία, μου πρόσφερε συγκινήσεις και ωραίες αναμνήσεις. Να είσαι καλά dude σε ότι και αν κάνεις...

Baskethood έκανε tweet(ή retweet, δεν ξέρω από αυτά τα πράματα είναι του σατανά) το παρακάτω πόστ σου ο ΚΚ στο twitter.
http://theweakside.net/nba-regular-season-...nters-to-watch/
Πάμε ρε Κωστάρα γερά!!