QUOTE(Leon_cp3 @ May 18 2011, 23:57 )

http://www.sport-fm.gr/article/476540Mάλιστα. Το ακούσαμε και αυτό. Αν ο κυρ-Τζαμπάρ νιώθει μικρός επειδή δε του έχουν κάνει ακόμα άγαλμα μάλλον πρέπει να ψάξει μέσα του για το τι φταίει...
To ξέρουμε ότι όσο γερνάει ο άνθρωπος τα χάνει και λίγο αλλά όχι κι έτσι.
Anyway κατά τα άλλα σέβας σε έναν από τους καλύτερους...
Ο Τζαμπάρ, ο οποίος πάντα ήταν απόμακρος και όχι ιδιαίτερα επικοινωνιακός, μάλλον έχει εκνευριστεί γιατί νιώθει μονίμως παραγκωνισμένος για την αξία του. Στο Μιλγουόκι δέχτηκε έντονη κριτική γιατί έγινε Μουσουλμάνος. Στους Λέικερς, όταν άρχισε να μεγαλώνει σε ηλικία, τον κατηγορούσαν ότι έκανε συντήρηση δυνάμεων στη ρέγκιουλαρ σίζον, παρότι ήταν πλέον φυσιολογικό (κι άλλωστε, σε μια ομάδα τόσο βαθιά, όλοι έκαναν σε ένα βαθμό συντήρηση). Χώρια που ο Μάτζικ του έκλεψε τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμη και στα πρώτα χρόνια των 80'ς, όταν δεν είχε ακόμη γίνει ο ξεκάθαρος ηγέτης της ομάδας. Σήμερα, οι Λέικερς ταυτίζονται με τους αιφνιδιασμούς και το Showtime του Μάτζικ, ενώ πολλοί ξεχνούν ότι σε σετ παιχνίδι ο γερο-Τζαμπάρ παρέμενε η σιγουρότερη λύση στο σκοράρισμα. Τους Λέικερς των τελών του '70 τους ξέχασαν όλοι παρά την κυριαρχία του Τζαμπάρ, λόγω έλλειψης τίτλων, την ίδια στιγμή όμως που οι περισσότεροι θυμούνται άλλες μικρομεσαίες, αν όχι ακόμη χειρότερες ομάδες, γιατί οι δικοί τους σούπερσταρ ήταν θεαματικότεροι (Μπουλς 1985-88, Λέικερς 2005-07, κτλ). Το σκάι-χουκ δεν το αντέγραψε κανείς, παρά την τεράστια επιτυχία του. Το δε όνομα του Τζαμπάρ, μέχρι και πριν λίγα χρόνια, σπανίως συζητιόταν στα πολύ σοβαρά στα θέματα για τον καλύτερο όλων των εποχών - συνήθως τον τοποθετούσαν κάπου 5ο-6ο, ενώ κάποιοι έβαζαν ακόμη και τον Ολάζουον ψηλότερα. Το δημοφιλές περιοδικό SLAM συνεχίζει να τον σνομπάρει στις δικές του λίστες και να τοποθετεί ψηλότερα, πχ, τον Όσκαρ Ρόμπερτσον, ο οποίος, παρά το άριστο ολ αράουντ παιχνίδι του, βρίσκεται πολύ πίσω σε MVP και ομαδικές επιτυχίες για να βρίσκεται από πάνω του. Πέρασε και το πρόβλημα της υγείας του, πάλι χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, μετά ήρθε και το ότι έμεινε 3ος στην "κούρσα του αγάλματος", τη στιγμή που ίσως να περίμενε ότι θα γίνονταν διπλά αποκαλυπτήρια με του Μάτζικ, σε στιλ Μαλόουν-Στόκτον ή έστω ότι θα τον επέλεγαν πριν το Γουεστ.
Αρκετοί θρύλοι του παρελθόντος έχουν αυτή την τάση αυτοπροβολής όταν νιώθουν παραγκωνισμένοι/γηρασμένοι/-σμένοι.
Ο Τζόρνταν, από όλες τις στιγμές, στο λόγο του για την είσοδό του στο Χολ οφ Φέιμ συνέχισε να βγάζει χολή για συγκεκριμένους αντιπάλους και αμφισβητίες του, ο Ράσελ, μην ξεχνώντας πόσο ρατσιστική ήταν (+ είναι; ) η Βοστώνη, δεν έδωσε καν το παρόν στην τελετή απόσυρσης της φανέλας του, ο Τσάμπερλεϊν έγραφε βιβλία αφιερώνοντας κεφάλαια στους επικριτές του, κτλ.