Οι Παρέες γράφουν την Ιστορία No 31


Μία άλλη παρέα που γράφει την ιστορία του αθλητισμού είναι τα λεγόμενα πουλητάρια.

Πουλητάρια αποκαλούμε τους αθλητές που έναντι χρηματικής αμοιβής υποσχέσεων ή άλλων ανταλλαγμάτων μειώνουν ηθελημένως την απόδοση τους, ώστε είτε οι ίδιοι να μην πρωτεύσουν είτε η ομάδα τους να χάσει τον αγώνα.

Σ΄ όλους τους αθλητές, τουλάχιστον μια φορά στην καριέρα τους, έχει τύχει να πλησιαστούν από διάφορους τύπους, ώστε με την ιδική τους χλωμή συμμετοχή να κερδίσει ο αντίπαλος. ‘Αλλοι γυρίζουν την πλάτη, άλλοι κάνουν τον αγώνα μπίζνα.

Οι πρώτοι είναι οι ρομαντικοί, οι σπορτσμεν, αυτοί που έχουν καταλάβει για ποιο λόγο αγωνίζονται, που έχουν έναν εσωτερικό και ανεπηρέαστο κώδικα ηθικής, που δεν μπορούν να αναγνώσουν διαφορετικά τη θέση τους στη ζωή, στην κοινωνία, στο γήπεδο.

Οι δεύτεροι είναι οι πονηροί, οι αφιστάμενοι της έννοιας του αθλητισμού, οι τύποι που έχουν ολισθήσει την ευγενή ενασχόληση τους ως μέσο πορισμού χρημάτων, αυτοί που θυσιάζουν την ψυχική τους ανάταση για την απόλαυση της μικροϋλης.

Αυτά ως προς την θεωρία. Στην πράξη όμως η καθημερινή ζωή μας είναι ατέρμων αγώνας επιβίωσης, καθημερινός στραγγαλισμός και στο διηνεκές απόκρουση αντιξοοτήτων και δυστυχιών. Οι άνθρωποι είναι καλαμιές στον κάμπο που τις δέρνει ο άνεμος.

Έτσι είναι αβασάνιστο να κρίνουμε την κάθε περίπτωση χρηματισμού με τα ίδια μέτρα και σταθμά και η ηθική απαξία του πουλήματος έχει επίπεδα. Άλλη η περίπτωση που κάποιος εξαγοράζεται γιατί χρειάζεται εγχείριση το παιδί του και άλλη η περίπτωση που κάποιος εξαγοράζεται για να φάει τα λεφτά στα μπουζούκια και στις πουτάνες.

Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την απόδοση του Χρήστου Καρκαμάνη στο παιχνίδι Ηρακλής-Α.Ε.Κ με αποτέλεσμα 2-3 το 1999. Ο Καρκαμάνης τερματοφύλακας τότε στον Ηρακλή και ενώ το σκορ μέχρι το 90ο λεπτό ήταν 2-2 έπνιξε το τελευταίο γκολ του Μαλαδένη της Α.Ε.Κ. Η Α.Ε.Κ, προεδρεύοντος τότε του Μελισανίδη, ήθελε το παιχνίδι για να παίξει, κερδίζοντας, στο Champions League.Ο Ηρακλής με «χ» έβγαινε Ευρώπη. Τότε για πρώτη φορά και μοναδική φορά στην ζωή μου είδα γκολκίπερ κατά την στιγμή της απόκρουσης να δίνει πάσα από το αριστερό χέρι στο δεξί και να σπρώχνει με το τελευταίο την μπάλα στα δίχτυα. Μετά από αυτό το παιχνίδι ο Καρκαμάνης, διεθνής μάλιστα, εξαφανίσθηκε απ’ το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Τώρα εάν τα ΄πιασε ο Καρκαμάνης ή όχι, αυτός το ξέρει. Την εικόνα που είδα καταθέτω…

Και ο Γκαλίνοβιτς, τερματοφύλακας ήταν στον Παναθηναϊκό και είχε άρρωστο παιδί, αλλά δεν ακούστηκε τίποτε…

Ένας άλλος πρώην διεθνής, ο Ντίνος Μπαλλής καταδικάστηκε για υπόθεση απόπειρας δωροδοκίας, ως διαμεσολαβητής σε αγώνα Α.ΕΚ –Ο.Σ.Φ.Π το 1987, επί εποχής Κοσκωτά. Ωραίους διεθνείς είχαμε…

Πουλητάρια υφίστανται σ’ όλα τα λειτουργήματα και σ’ όλα τα επαγγέλματα. Ειδικά η Ελλάδα, μια χώρα παραδοσιακά πτωχή και υπόδουλη από το 146 π.Χ (όταν ο Ύπατος των Ρωμαίων Λεύκιος Μόμμιος κατέλαβε την Κόρινθο) έως το 1830, βρίθει από τέτοια «ηθικά» στοιχεία.

Υ.Γ: Καλό Αύγουστο και καλά φεγγάρια…

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ No 32

Μία παρέα που δεν έγραψε ιστορία είναι η Εθνική Ανδρών στο Μουντομπάσκετ του 2014.

Μόνο αυτοί που δεν βλέπουν μπασκετ πίστευαν ότι αυτή η ομάδα μπορούσε να προχωρήσει με αντίπαλο την Σερβία. Μαζί τους και τα δημοσιογραφάκια που σιτίζονται από το Πρυτανείο…

Δείξε μου τα γκαρντ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις, λένε πιο παλιοί… Έχουμε και λέμε : Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Βασιλειάδης. Τον Ζήση τον αφήνω απ’ έξω, διότι ήταν πάντα ένας σοβαρός 6ος παίκτης, άχρους όμως, άοσμος και μη ηγέτης.

Όταν πρώτος σκόρερ σου αναδεικνύεται ο Νικ Καλάθης, τι περιμένεις? Να σου πάρει αυτός το παιχνίδι? Στα νοκ-αουτ παχνίδια, που η μπάλλα είναι ασήκωτη, μιλάνε πάντα οι προσωπικότητες. Ήγουν, οι Σπανούληδες και οι Διαμαντίδηδες. Αυτοί δηλαδή που έχουν τον σφυρηλατημένο μπασκετικό εγωισμό, που αρρωσταίνουν με την ήττα, που κάνουν- χωρίς να το εκδηλώνουν- αυστηρή αυτοκριτική, που διδάσκονται από τα λάθη τους ώστε να μην τα επαναλάβουν, που βλέπουν- χωρίς να το ομολογούν- τους υπολοίπους παίκτες σαν μυρμήγκια.

Μ’άλλα λόγια, στα παιδιά μας αυτό τους επέτρεψαν οι Σέρβοι να παίξουν και αυτό παίξανε. Στο Α΄ ημίχρονο τους μπήκαν τα σουτ και έτσι συμπτωματικώς ακολούθησαν. Ήταν θέμα χρόνου όμως να κλατάρουν.

Όταν έμαθα ότι η Εθνική μας (μετά την «διθυραμβική» πρώτη θέση στον όμιλο της) διασταυρώθηκε με την Σερβία, δαγκώθηκα… «Ήταν ανάγκη?Τι σχεδιασμός ήταν αυτός?» μονολόγησα…

Όλοι οι επαϊοντες, που αρθρώνουν λόγο περί τα μπασκετικά, λησμονούν μια μεγάλη αλήθεια. Ότι οι μπασκετικοί πατεράδες μας είναι οι Γιούγκοι. Και μεις μετά από τόσα χρόνια παραμείναμε τα παιδιά τους. Πάντα ο πατέρας, όσο και αν ψηλώσει ο γυιός του, τον κοιτάει αφ’ υψηλού, διότι έχει στα μάτια του την εικόνα του μικρού που δεν μεγάλωσε…

Οι Γιούγκοι (με διαχρονικούς εκφραστές τους Σέρβους και για ένα διάστημα με τα μωρά της Τσιμπόνα και του Σπλιτ) είναι παικτικώς οι νταβατζήδες της Ευρώπης και οι πιο συχνά απαντούμενοι στο N.B.A. Δείτε τι κύπελλα και τι μετάλλια έχουν πάρει σε Ολυμπιακούς, Πανευρωπαϊκούς και Παγκόσμιους αγώνες και θα καταλάβετε.

Όταν αποτύγχαναν σε κάποιο τουρνουά, τότε οι Σέρβοι ήταν πλακωμένοι με τους Κροάτες, το τάδε τσογλάνι δεν μιλιόταν με τον τάδε κωλοπαιδαρά, τα σουτ δεν τους έμπαιναν και εκνευρίζονταν κ.ο.κ. Όταν όμως ήταν μονιασμένοι έκαναν το παρκέ να μοιάζει με παγοδρόμιο για τους αντιπάλους. Χανόταν η μπάλλα και παγίωναν την αντίληψη στους απέναντι τους (πολλάκις δια του εξευτελισμού ) ότι ήταν πολύ λίγοι για δαύτους.

Οι δε Γιούγκοι κοουτς (λχ Ντούντα, Ζέλικο) είναι απαράμιλλοι. Κάνουν τους Ισπανούς, Ιταλούς, Έλληνες συναδέλφους τους να μοιάζουν εμπρός τους μαθητούδια.

Ο Βασιλακόπουλος δεν ήταν άνους, όταν έκανε την κολλεγιά με τον Στάνκοβιτς. Διέκρινε ότι υιοθετούμενοι από την μεγάλη των Πλάβι Σχολή και με την κάθοδο των Γιούγκων στην Ελλάδα θα αποκτούσαμε διδαχή, μπασκετικό πρότυπο και αγωνιστικό στυλ.

Έχω συνδυάσει κουβέντες αθλητών από διαφορετικά σπορ. Σ’ ένα πράγμα συμφωνούν όλοι : «Σ’ ότι παίζεται με το τόπι, οι Γιούγκοι δεν παίζονται». Μην κοιτάτε που ο πόλεμος την δεκαετία του ΄90 τους πήγε πίσω….

Τέλος, είδα μετά από χρόνια τον προπονητή της Σερβίας, τον Σάσα Τζορτζεβιτς και θυμήθηκα τι παικταράς ήταν. Το απόλυτο πλέυ μέικερ.

Υ.Γ1: Αυτός ο σχολιαστής του ΑΝΤ1 που απευθύνετο μ’ αυτά που έλεγε? Στις νοικοκυρές που έχαναν τον Σουλεϋμάν? Ένα κάρο τζιμάνια έχουμε (πρώην παίκτες- προπονητές). Χάθηκε ο ΑΝΤ1 να μίσθωνε έναν από δαύτους να σπικάρει?

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο33

Μια άλλη παρέα που ταλαιπωρεί την ιστορία του αθλητισμού είναι οι «μυρωδιάδες» προπονητές.

Και δεν αναφέρομαι στους μικρούς και άπειρους , οι οποίοι με ζήλο και ενασχόληση μπορούν να σταθούν στο μέλλον αξιοπρεπώς . Άλλωστε, στραβάδια ήμασταν όλοι σε κάθε αρχή στη ζωή μας.

Εννοώ κάτι πενηντάρηδες – καμένα χαρτιά- οι οποίοι περιπλανώνται μεταξύ Γ΄ και κυρίως Δ΄ Ε.Σ.Κ.Α. Θέλουν να νομίζουν ότι με κάτι πολύ σπουδαίο καταγίγνονται , έχουν ύφος χιλίων καρδιναλίων και κρατάνε το coach board σαν βασιλικό σκήπτρο. Η αθλητική φόρμα (με το διάσημο της ομάδας) τους προσδίδει εξωτερικό κύρος και εσωτερική αυτοϊκανοποίηση . Είναι προπονητές , ρε, δεν είναι παίξε -γέλασε… Στην πραγματικότητα είναι ανέμπνευστοι και ατάλαντοι άνθρωποι που εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν παίκτες , προέδρους και καθήμενους στην εξέδρα ότι ασκούν λειτούργημα και υψηλή διαπαιδαγώγηση και όχι χόμπι ή επάγγελμα. Βλέπουν μάλιστα και N.B.A , απλώς για να φρεσκάρουν τις βαθιές και παγιωμένες γνώσεις τους στο άθλημα…

Το χάλι που έχει εφέτος η Δ΄ Ε.Σ.Κ.Α δεν το έχουν ξαναδεί τα μάτια μου (ειδικά στον Β΄ όμιλο παίζουν χωριά μεταξύ τους). Γνώμη μου είναι ότι δεν φταίνε τόσο οι παίκτες (γέροι που δεν μπορούν πια και νέοι που δεν τους έμαθαν ποτέ μπάσκετ) αλλά κυρίως οι προαναφερθέντες τύποι. Αυτοί που δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους παίκτες , που δεν τους κερδίζουν ώστε να σκιστούν για πάρτυ τους , που δεν τους προπονούν σωστά και εκεί που πονάνε, που δεν τους δίνουν ξεκάθαρους ρόλους στο παιχνίδι, που σερβίρουν στον αντίπαλο νίκες με το εγκληματικό κοουτσάρισμα και τις ακατανόητες συνεχείς αλλαγές τους, που δικαιολογούνται στον Πρόεδρο ότι δεν έχουν πάγκο (ενώ οι ίδιοι τον χρησιμοποιούν κατά κόρον και αχρειάστως), που παραπονούνται ότι οι παίκτες τους δεν έχουν μπασκετική παιδεία (και έτσι δεν μπορούν να αφομοιώσουν τα περίτεχνα συστήματα τους). Και εσύ , ρε φίλε, για όλα τα πιο πάνω δεν πληρώνεσαι;

Τίθεται λοιπόν, το λογικό θεώρημα . Εάν άξιζαν σαν coach, θα ξέπεφταν στα πενήντα τους και βάλε στην Δ΄ ΕΣΚΑ; H αποστομωτική απάντηση που δίνουν είναι ότι ήρθαν στην κατηγορία και στην ομάδα με όραμα πενταετίας , για να κτίσουν -όπως μόνον αυτοί ξέρουν- μια ομάδα με προοπτικές συνεχών ανόδων (μ’αρέσει που διώχνουν και παίκτες, χωρίς να τους αναπληρώνουν), για να δουλέψουν με νέα παιδιά (ενώ στα ματς οι θέσεις είναι καπαρωμένες απ’ τους απροπόνητους έμπειρους)

Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, ενώ παραμυθιάζουν την Διοίκηση (μέσω και ενός δήθεν τεχνικού σύμβουλου) ότι εφέτος πάμε για άνοδο, έχουν φάει στο κεφάλι για ξεκίνημα 1 νίκη-5 ήττες (που οσονούπω θα γίνει 2-10) και η εικόνα του «προπονηταρά» αρχίζει να ξεθωριάζει στον εκάστοτε Πρόεδρο. Οι ήττες φέρνουν στους «μυρωδιάδες» ανασφάλειες, καχυποψίες, εμπάθειες, και κυρίως μικρότητες. Εφόσον είναι και οι ίδιοι μικροί στο μπασκετικό εκτόπισμα τους. Αλλά περί παραίτησης τους, μετά τα πενιχρά αποτελέσματα και τις διαψεύσεις, ουδείς λόγος. Διότι εάν φύγουν, ποιον θα βρουν να δαγκώσουν; Aξιοπρέπεια έχουν μόνον οι γνώστες του εαυτού τους και των αληθών ικανοτήτων τους.

Πρόεδροι των χαμηλών κατηγοριών , ξυπνάτε… Μη χαραμίζετε το ηθικό Σας, τον χρόνο Σας και το χρήμα Σας σε περιφερόμενους , σε αποτυχημένους, σε loosers. Ψάξτε, βρέστε και εμπιστευτείτε νέα παιδόπουλα, απόφοιτους της Γυμναστικής Ακαδημίας, με τρέλα και πάθος. Κάντε το πείραμα και μην φοβάστε… Πιο κάτω δεν υπάρχει κατηγορία για να υποβιβαστείτε. Το παράδειγμα του νεανία Μιχελάκου που διαδέχθηκε στον ΤΡΙΤΩΝΑ τον Αποστολίδη (Καθηγητή στα ΤΕΦΑΑ) σας λέει τίποτε;

Y.Γ Από πέρυσι τέτοια εποχή περιμένω ένα τηλεφώνημα (που δεν έγινε ποτέ) από ένα «μυρωδιά» για να μιλήσουμε και καλά για την ομάδα.

Το θέμα το κάλυψες στο άρθρο 16 ...τα λαμόγια. Αυτό που λέμε μυρουδιάς είναι για:

Διοίκηση: αυτοί που χώνουν συνέχεια φράγκα αλλάζοντας προπονητές, παίχτες χωρίς να πετυχαίνουν τους στόχους τους και χωρίς να παραμένουν στο πλάνο τους.

Προπονητές: τους λένε και ύπνους γιατί δεν παίρνουν χαμπαρι απο το παιχνίδι. Ο κόσμος καίγεται και αυτοί δεν πήραν μυρωδιά ή κοιμήθηκαν την ώρα του αγώνα και δεν κατάλαβαν πως έχασαν δήλαδη τους πήρε ο ύπνος

Παίχτες: συνηθως β διαλογής παιχτικά απο μεγαλύτερη κατηγορία που εμφανίζονται ως Μεσσίες σε μικρές κατηγορίες αλλά είναι λίγοι. Αλλιώς λέγονται και άκαπνοι γιατί δεν βάζουν καλάθι ούτε σε πισίνα ή κατσίκια γιατί το μόνο που έχουν είναι αθλητικά προσόντα πηδάνε σαν τα κατσίκια αλλά μπάσκετ μηδέν ή παπουτσια γιατί το μονο που αξίζει σε αυτους όταν είναι μέσα στο γήπεδο είναι τα ακριβά υποδήματα.

Τέλος για να συγκρίνουμε ποιός προπονητής μπορεί και ποιός όχι θα πρέπει να τους βλέπουμε κάτω απο το ίδιο πρίσμα: είχαν τους ίδιους στόχους, είχαν την ίδια υποστήριξη, είχαν τη σωστή συγκυρία και πάνω απο ολα είχαν τύχη;

Ευχαριστώ που μου δίνεις κάθε φορά την ευκαιρια να διαβάζω ένα ενδιαφέρον μπασκετικό θέμα.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ No 34

Mία άλλη παρέα που γράφει αναποσπάστως την ιστορία του αθλητισμού είναι οι ομοφυλόφιλοι.

Σύμφωνα με έρευνες Αμερικανικών Πανεπιστημίων το μεν 10% του πληθυσμού έλκονται συστηματικώς και συνευρίσκονται ερωτικώς με το ίδιο φύλο, το δε 30% έχει δοκιμάσει συμπτωματικώς, έστω και μια φορά, στην ζωή του ομόφυλη επαφή. Το ποσοστό λοιπόν μόνον αμελητέο δεν είναι. Η κοινωνική κατακραυγή και τα προσκόμματα για επαγγελματική ανέλιξη αναγκάζουν τους περισσότερους ομοφυλόφιλους (άνδρες και γυναίκες) να κρύβουν τις ερωτικές προτιμήσεις τους και να παρουσιάζουν την εικόνα του συνετού και εντεταγμένου οικογενειάρχου.

Η κοινωνία , η θρησκεία, η πολιτική εξουσία στα μη προηγμένα κράτη θεωρούν την ομοφυλοφιλία σαν «ανωμαλία». Τώρα πως μπορεί κάποιος να οριοθετήσει την γενετήσια ορμή του ανθρωπίνου όντος σε ομαλή ή ανώμαλη είναι επιστημονικώς βασανιστικό ζήτημα. Το ποιος έλκει τον καθένα είναι προσωπικό του ζήτημα. Τροχονόμος στην ερωτική επιθυμία (καύλα) του άλλου δεν μπορεί να μπει ουδείς. Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι για τους «gay» μπορεί να είμαστε ανώμαλοι και απεχθείς εμείς, οι άλλοι, που ερωτευόμαστε άτομα του έτερου φύλου και τεκνοποιούμε.

Αυτά ισχύουν για ενήλικα, διαμορφωμένα και ελεύθερα επιλογής άτομα. Αλλάζει το θέμα όταν σκοντάφτουμε σε περιπτώσεις παιδοφιλίας ή κατάχρησης σε ασέλγεια (σε νοητικώς στερημένα άτομα). Εκεί ο ομοφυλόφιλος έχει σοβαρό ψυχικό θέμα. Επιθυμεί να κοινωνήσει ερωτικώς , όχι με αυτόβουλο και ώριμο ερωτικά σύντροφο, αλλά μόνον με ατελή, αδιαμόρφωτο και ανίκανο για αντίσταση.

Ας πάμε τώρα στα του αθλητισμού. Είναι κοινό μυστικό ότι το γυναικείο μπασκετ βρίθει και στηρίζεται από Λεσβιακής καταγωγής αθλήτριες. Παγκόσμιοι πρωταθλητές εδήλωσαν , έστω και μετά από χρόνια, τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες τους. Παραδείγματα είναι ο Γκρεκ Λουγκάνις στις καταδύσεις και η Μαρτινα Ναβρατιλοβα στην αντισφαίριση. Έχουμε και εμείς κάποιους αδήλωτους στην ενόργανη γυμναστική και δη Ολυμπιονίκες. Ο Τζέησον Κόλινς, μπασκετομπολίστας των Brooklyn Nets, δήλωσε πρόσφατα ότι είναι ομοφυλόφιλος σε συνέντευξη του στο “Sports illustrated” . Ο Τζον Αμίτσι, πρώην μπασκετμπολίστας του Π.Α.Ο και ΝΒΑer, σε αυτοβιογραφικό του βιβλίο περιέγραψε το ίδιο. Στο Ποδόσφαιρο « δηλωσίες» είναι ο Γερμανός διεθνής Τομας Χιτζλσπεργκερ, ο Άγγλος Τζαστιν Φασανου (που αυτοχειριάσθηκε το 1998) και ο Αμερικανός διεθνής Ρομπι Ροτζερς της Λιντς.

Όταν κάποιος είναι λίαν προικισμένος και εγνωσμένης αξίας στο άθλημα που υπηρετεί είναι τουλάχιστον ανέντιμο να τον μειώνουμε για τις σεξουαλικές του εφαρμογές. Η αδιαμφισβήτητη αξία του και οι διακρίσεις του είναι μείζονος σημασίας από το που διοχετεύει το βασικό του ένστικτο και που απευθύνει τις πρωτογενείς βιολογικές του διαδικασίες. Η έκλαμπρη προσφορά του στον αθλητισμό (και κατ’ επέκταση στον πολιτισμό) δεν πρέπει να μας αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της προσωπικότητας του και χώρο για αναθεματισμούς και μικροπρέπειες.

Εάν κρατήσουμε άτεγκτο και μη διευρυμένη στάση θα πρέπει να διαγράψουμε όλον τον Αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Έξω από εδώ, λοιπόν, οι Πλατωνικοί διάλογοι, ο Σωκράτης (ο Ιησούς των Ελληνιστών) ο ιερός λόχος των Θηβών (τριακόσιοι ευπατρίδες εραστές μεταξύ τους) η Ψάπφα ( Σαπφώ) κ. ο. κ. Εξω από εδώ και ο Κ.Π Καβάφης, ο μεγαλύτερος παγκοσμίως ποιητής του 20ου αιώνα που είχε την ατυχία (και την τύχη μαζί) να γράφει στα ελληνικά...

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 35

Μια αλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου ειναι οι παικτες "προδοτες".

Τετοιοι ειναι αυτοι που, ευρισκόμενοι στην ακμη τους, εγκαταλειπουν την ομαδα τους για να μετεγγραφουν στην μισητη αντιπαλο.

Ενω το κανουν για περισσοτερα χρηματα ή για πληρωση των φιλοδοξιων τους, προκειμενου να δικαιολογηθουν αφηνουν αιχμες οτι δεν τους φερθηκαν καλα, οτι το κλιμα ειχε γινει βαρυ κ.ο.κ. Και εδω δεν μπορουμε να γινουμε Κριτες καθ' ότι κι εμεις στη θεση τους μπορει να καναμε το ιδιο. Οι ακεραιοι χαρακτηρες ομως, που τους ψαχνεις με το λυχναρι, ουτε που διανοουνται να προδωσουν την φανελλα της καρδιας τους.

Η κατοπινη συμπεριφορα των προδοτων εντος και εκτος γηπεδων θα κρινει την συνολικη τους αξια ως αθλητων. Σ' αλλους θα την μετριασει και σ' αλλους θα την επαυξησει.

Υπαρχουν ομως καποιες σταθερες που ο παικτης προδοτης πρεπει να τηρησει ,διοτι εαν δεν το πραξει μικραινει ως μεγεθος.
Πρωτον ,να αναγνωρισει οτι εφαγε ψωμι απο την ομαδα που παρατησε και να ειναι δια παντος ευγνωμων γι' αυτο.
Δευτερον, να φροντισει να μην προκαλεσει περισσοτερο τους οπαδους της πρωην ομαδας του.
Τρίτον, να μην πουλησει νεοτευκτο οπαδηλικι στους οπαδους της νυν ομαδος του.
Τέταρτον, να προσπαθησει με την βελτια αποδοση του να επισκιασει το ηθικο έλλειμα της φυγης του.

Βλεποντας τον Βασιλη Σπανουλη στις 02-05-2015 να κραδαίνει τα ωτα του επιδεικτικως μετα το τριποντο μεσα στην εδρα του Αιωνιου, ενοχληθηκα σ΄απιστευτο βαθμο, παρ'ολο που χαρηκα για την νικη.
Αυτος ο ατελης τυπος ειναι το νουμερο ενα αυτη τη στιγμη στο ελληνικο μπασκετ, ο φαρος και ινδαλμα χιλιαδων πιτσιρικαδων; σκεφθηκα...

Τι λογο εχει να το κανει; Γιατι δεν συγκρατησε το ορμεμφυτο του; Τι του εφταιξαν οι απλοι βαζελοι στην κερκιδα, που τον αποθεωναν χρονιως σαν παικτη τους ή σαν παικτη της εθνικής; τι αγωγη πηρε απο το σπιτι του; Ποιον ειχε ανδρικο προτυπο; Τι απεκομισε απο ολους αυτους τους παικταραδες που συναναστραφηκε διεθνως; Εχει μπασκετικο ελλειμα και επρεπε να το καλυψει; Γιατι εφαρμοσε το "ουδεις ασφαλεστερος εχθρος του ευεργετηθεντος;''

Αυτες οι συμπεριφορες ειναι επιεικως ερασιτεχνικες. Αρμοζουν σε παικτες παγκιτες, σε ασημους, σε αμπαλους, οχι σε παικτες επιπεδου Ν.Β.Α. Ειναι αδιανοητο και άηθες να δαγκωσεις το χερι που καποτε σε ειχε ταϊσει.

Εφθασα στο σημειο να δικαιολογησω την εκρηξη του κάρην κομόοντος Γιαννακόπουλου, παρ' ολο που με χωριζουν μ ' αυτον ζητηματα αισθητικης. Αιτιολογω τον βρασμο της ψυχικης ορμης ενεκα της αγανακτησεως του, οχι τις υβρεις, τις καταρες και τις απειλες.

Για φανταστειτε ενα θαυμαστο καινουριο κόσμο, όπου θα εβγαιναν οι Αγγελοπουλοι και θα τιμωρουσαν τον καταπεπτωκότα αθλητη Σπανουλη για το ιταμο φερσιμο του και διοτι δεν σεβαστηκε την ιστορια της φανελλας του Ολυμπιακου; Πως θα φαινοταν αυτο ομως στον Τσουκαλα και στους τηλεθεατες του (τα πελατακια των Προεδρων) που φαντασιωνονται μονο αιμα, λαδι και αμμο;

Υ.Γ: Μολις πριν απο δυο ημερες εμαθα οτι ο Σπανουλης εχασε τον πατερα του σε νεαρη ηλικια . Ετσι φαινεται να εξηγουνται καποια πραγματα...

Δεν γίνεται να είσαι ΤΟΣΟ λάθος... και στο λέει ένας που συμπαθεί τον ΠΑΟ περισσότερο από τον Ολυμπιακό, τουλάχιστον νεότερος όταν ήμουν (γιατί στα 42 μου είμαι ΜΟΝΟ εθνική ομάδα σε όλα κι όχι ομάδα-σύλλογου). Τι του έκαναν οι απλοί βάζελοι στην εξέδρα λες; τον αποθέωναν χρόνια;;; χαχα.. είναι πραγματικά το μεγαλύτερο ανέκδοτο που έχω ακούσει. Τον Διαμαντίδη ναι, πάντα. Τον Σπανούλη ποτέ.. ούτε όταν φορούσε πράσινα.. ποτέ το ονομά του δεν έγινε σύνθημα. Ποτέ. Δεν σου λέω για τα τελευταία χρόνια που είναι στον Ολυμπιακό. Εν χορώ άπειρες φορές, ΟΛΟ ΤΟ ΟΑΚΑ, έχει βρίσει τη μάνα του, τον -νεκρό, όπως έγραψες κι ακόμα φαίνεται δεν το κατάλαβες- πατέρα του, τον αδελφό του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του...
Λες για συμπεριφορά ερασιτέχνη, που δεν ταιριάζει στο ΝΒΑ... προφανώς δεν έχεις παρακολουθήσει ποτέ ΝΒΑ για να δεις οτι το "νόμιμο" πικάρισμα, γίνεται κατά κόρον στον κατά τα άλλα, μαγικό κόσμο... μόνο που εκεί, ο κόσμος πάει να δει θέαμα, σαν να πηγαίνει θέατρο, όχι για να κάνει πόλεμο. Ο Σπανούλης φίλε μου δεν έκανε τίποτα περισσότερο από ένα πικάρισμα στα όρια της νομιμότητας... αν είχε μουτζώσει, είχε κάνει κωλοδάχτυλο ή άλλη άσεμνη χειρονομία μαζί σου, θα τον κατέκρινα κι εγώ. Το αν οι έλληνες, είναι κάφροι, είναι άλλη συζήτηση...
Εκεί δε, που λες, ότι δικαιολόγησες την έκρηξη του Τράκη, το τερμάτισες...!!!!! Τι θα πει χωρίς τις ύβρεις;;;;; δικαιολογείς έναν άνθρωπο δλδ που μια εβδομάδα πριν είχε μπουκάρει και στα αποδυτήρια διαιτητών ευρωλίγκας, απειλώντας να σκοτώσει τα παιδιά τους;;;;
Κρίμα, γιατί σε διάβαζα, κι έχει γράψει πραγματικά πολύ ωραία πράγματα στο παρελθόν.... Α θες τη γνώμη, μου θα χαρακτήριζα την κίνηση του Σπανούλη, απλά αχρειάστη. Τίποτε άλλο. Ούτε προσβλητική, ούτε τίποτε άλλο....Αλλά τον καταλαβαίνω...
Φιλικά...

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 36

Δυο αλλες παρεες αμιλλώμενες και ανταγωνιστικες μεταξυ τους ειναι η ποδοσφαιρικη και η μπασκετικη παρεα.

Πριν ενα μηνα παρακαλουθησα το ντερμπυ κορυφης ΑΤΤΙΚΟΣ-ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ για το πρωταθλημα της Β' κατηγοριας της Ε.Π.Σ.Α. Το παιχνιδι εγινε στο -ο θεος να το κανει- γηπεδο της Ακαδημιας Πλατωνα. Κοσμο ειχε, παθος ειχε, αντιπαλοτητα για την ανοδο ειχε, μπαλλα ομως δεν ειδαμε. Κατι λιμά πιτσιρικια, ερριμμενα χυδην στο τεραιν, που δεν μπορουσαν ν' αλλαξουν τρεις πασες κολλητες. Οποιος σπανιος ειχε μπόι 1,85μ. επαιζε σεντερ φορ ή σεντερ μπακ, ανευ αλλου τινός κριτηρίου. Η ποιοτητα του ποδοσφαιρου ηταν οικτρη. Προτιμησα να χαζευω τις φατσες στην εξεδρα. Στην ΣΤ' Δημοτικου, στα χρονια μου, παιζαμε καλυτερα.Όαση, στην ποδοσφαιρικη φόλα που έφαγα, ηταν ο τερματοφύλακας του Αττικου ο Αντωνης ο Λογοθετης, που τον ξερω νηπιόθεν, παρα τα τρια γκολ που εφαγε. Για σεντερ μπακ εμπροσθεν του ειχε τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ. Απο τον νικητη Θρίαμβο ξεχώριζε μακράν το Νο 9, ενας κοντός γεροδεμενος νεαρος , σωστος μπαλαδορος .Δηλαδη εχουμε και λεμε. 2 παικτες μεσα στους 28 που παιξανε συνολικως. Πενχρό, γλίσχρο και απογοητευτικό ποσοστό...

Προχθες πηγα να δω τον αγωνα play off ΚΑΟ ΓΕΡΑΚΑ- ΝΕΟΙ ΠΑΛΑΤΙΑΝΗΣ για το αντιστοιχο πρωταθλημα Β΄ κατηγοριας της Ε.Σ.Κ.Α και για να δω απο κοντα τον Θανασακη τον Κακολυρη, που επισης τον ξερω απο νηπιο. Τι ματσαρα ηταν αυτη! Τι ψυχη βαθεια, τι δυσκολα καλαθια μπηκαν, τι αθληταραδες ειδα. Τι κορμια ειχε η Παλατιανή. Οι γερονταρες απο τον ΚΑΟ να τα δινουν ολα. Επρεπε να βλεπατε τον "Στηβ Γιατζογλου" Τσεκουρα να αντικαθιστα το αρχικο περιπαικτικο μειδίαμα στην εξεδρα με την καθολικη αποδοχη στη ληξη. Μεχρι και στο τελος του αγωνα, εκει που η μπαλλα ειναι ασηκωτη , εβλεπες οτι και οι δυο ομαδες επιχειρουσαν με συστηματα. Η ποιοτητα του παιχνιδιου δεν ειχε πολλα πραγματα να ζηλεψει απο αυτα των εθνικων κατηγοριων. Η διακυμανση του σκορ λες και ηταν σκηνοθετημενη εκ του προτερον για να σε κρατησει στα ορια μεχρι την κορνα της ληξης. Το συνεχες και αυξανομενο με την ωρα "πανω-κατω" σε καθηλωνε.

Το ωραιο στην συγκριση ποδοσφαιρου-μπασκετ, σε ερασιτεχνικο επιπεδο, ειναι οτι στον πρωτο αγωνα πληρωσα εγκεκριμενο απο την Ε.Π.Σ.Α εισιτηριο των 5 ευρω (καιτοι οι θυροφυλακες ηθελαν να περασω τιμης ενεκεν) ενω στον δευτερο αγωνα ηταν "περαστε κοσμε" και δεν κατεβαλα εισιτηριο. Ο μπασκετικος αγωνας που ειδα ηταν σαν τα ωραιοτερα πραγματα στη ζωη. Τα οποια,ως γνωστον, ειναι τζαμπα...

Οι παρεες γραφουν την ιστορια No 37

Μια άλλη παρεα που γραφει την δικη της ιστορια στον αθλητισμο είναι τα ατομα με ειδικες αναγκες (ΑΜΕΑ).

Πριν καμμια βδομαδα, περιμενοντας να τελειωσει η προπονηση του ανδρικου τμηματος μιας ομαδας μπάσκετ των Βορειων Προαστίων, είδα να μπαινουν στο κλειστο οι τυποι με τα καροτσακια. Σε συντομο χρονο και με ιδιαιτερη ζέση ειχαν πλημμυρισει το παρκε, έχοντας μια ιδιαίτερη αισθηση του χωρου και μια συνδεση με το καλαθι ως με αόρατες κλωστές. Θέλοντας λοιπόν και μη, κάθισα να τους χαζέψω. Σαν να πηρε τ’ αυτί μου ότι ηταν η Εθνικη μας ομάδα, αλλα δεν το διασταύρωσα. Παρατηρώντας τους λοιπον, οι περισσοτεροι από την μέση και πάνω ήταν παλληκάρια γυμνασμένα, εύρωστα , αρρενωπά, γρήγορα στη σκέψη και στην κίνηση. Το πόσο ήθελαν να αρμέξουν την ζωη και να δηλωσουν παρόντες ισότιμα ήταν εμφανές.

Από παλιά επιανα τον εαυτο μου να αποστρεφω ασυνείδητα τα μάτια μου από αυτου του τυπου τον αθλητισμό και να αλλάζω καναλι στην τηλεόραση όταν έπεφτα πανω σε Special Olympics. Είχα παγιώσει μια Σπαρτιατική αποψη για τον αθλητισμό. Ότι δηλαδή πρέπει να αθλούνται οι νεοι, οι υγιεις, οι όμορφοι (η ομορφιά είναι ο ορισμός της υγείας). Ότι ο αθλητισμος ηταν εν μερει το κυνήγι του απόλυτου κάλλους. Χώρος για ημιτελείς, ανάπηρους και βεβαρυμένους από την φύση δεν θεωρούσα ότι έπρεπε να υπάρχει στον αθλητισμο. Μου χαλούσε την αισθητικη, το ιδεατο, την μαγεία…

Αυτή λοιπόν η απολιθωμένη, ολοκληρωτική και κατά βάθος αγράμματη αποψη μου (που απαυγάσματα της ήταν η ρίψη των δύσμορφων νεογνών των Λακεδαιμονίων στον Καιάδα και η συστηματική εξόντωση των υπολειπόμενων από το Ναζιστικό καθεστώς του 3ου Ράιχ) μετεστράφη, όταν αναγκαστικά έπεσα πάνω στους καλαθοσφαιριστές Α.Μ.Ε.Α. Είδα λοιπόν ότι μέχρι τώρα ημουν επιδερμικός, επιφανειακός και άνους. Διότι απ’ αυτό που έβλεπα πληρούνταν και η αντικειμενική υπόσταση του αθλήματος (για την υποκειμενική ούτε λόγος). Εβγαινε η ομορφιά του μπάσκετ. Ηταν περισσότερο μπασκετ και λιγότερο χειρήλατο. Και αυτό αρκούσε για να με κάνει να τους παραδεχτώ, να τους θαυμάσω και να μεταστρέψω άρδην γνώμη…

ΤΙ ΠΟΙΕΙΝ

Αφουγκραζόμενος όλους αυτούς (μεγαλομεγάλους και υπαλλήλους τους) στα κανάλια να σκίζονται υπέρ του «ΝΑΙ» χάριν του κρυφίως ποστιασμένου χρήματος των, να αλυχτούν, να γαβγίζουν και να σκυλεύουν το σώμα της ετοιμοθάνατης Δημοκρατίας της Ελλάδος, εκει που ήθελα να αποστασιοποιηθώ και να μην παίξω σε στημένο παιχνίδι, με αναγκάζουν να ψηφίσω με ταξικά και μόνον κριτήρια.

ΤΙ ΠΟΙΕΙΝ Νο 2 Δεν ξαναπαρακολουθω Τσιπρα και Καμμενο.Απο εδω και εμπρος θα βλεπω Μερκελ και Σοιμπλε.Την πρωθυπουργο μου και τον υπουργο μου επι των οικονομικων.Μετα τα τελευταια, ας επαναεξετασουμε ως Εθνος,μηπως ηταν ιστορικη γκαφα η αποσχιση μας απο την Οθωμανικη αυτοκρατορια...

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ…

Αυτό το χαρτάκι στη διάσκεψη της Γιάλτας με το οποίο παρέδωσε ο Στάλιν στον Τσώρτσιλ το 90% της επιρροής στη χώρα μας, την έχει έκτοτε στοιχειώσει.

Το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, είχε τον Οκτώβριο του 1944 την Ελλάδα δικιά του. Ενώ ήταν έτοιμη λοιπόν, η μάνα Ελλάδα να τεύξει το ερυθρό μωρό της, ο Πατερούλης (ελέω Σιάντου, Θέου κλπ) το πήρε και το ξανάχωσε με το ζόρι στη μήτρα της.

Έτσι η Ελλάδα ποτέ δεν έγινε «Λαοκρατική Δημοκρατία», ώστε το 1989 να είχε ξεμπερδέψει δια παντός από τον ψυχισμό, τα ιδεολογήματα και την πολιτική εφαρμογή του ιστορικού υλισμού.

Οι ενοχικοί νικητές του εμφυλίου προσπάθησαν να εφαρμόσουν το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής στην κατεστραμμένη χώρα. Αντ’ αυτού, στην μακροτενή πορεία της Ελλάδας προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να φτιάξουν ένα νόθο οικονομικό σύστημα σοβιετικού τύπου μέσω του ογκώδους, αδηφάγου, δυσκίνητου, απείθαρχου και ατιμώρητου δημόσιου τομέα. Λες και η χώρα μας είχε την κατάρα του Ζαχαριάδη από το βουνό, όταν εγκατέλειπε το 1949 το Βίτσι.

Αυτό το αμιγώς ελληνικό και πρωτόπυπο οικονομικό σύστημα είχε βολέψει στο παρελθόν κατά κόρον όλη την ελληνική κοινωνία, ενώ τώρα εν μέσω κρίσης συνεχίζει να στηρίζει ακόμη τα μέλη της.

Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας εφευρέθη από το πολιτικό προσωπικό, προκειμένου αυτό να ελέγχει-κατευθύνει εκλογικώς ευρείες μάζες ψηφοφόρων (υπαλλήλων δημοσίου, ΔΕΚΟ, ΜΚΟ, επιδοματούχων, νεαροσυνταξιούχων κλπ) με τις οικογένειες τους. Φρόντισε μάλιστα να σπουδάσει το σύνολο των παιδιών τους, ώστε τελειώνοντας κάποια Σχολή (λ.χ Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης) το τέκνο μεταστάν στη θέση του επιστήμονος να περιμένει στη σειρά του βουλευτικού γραφείου για θέση γραφείου και όχι θέση πρωτογενούς παραγωγής.

Προκειμένου λοιπόν οι δημόσιοι άνδρες να βολέψουν τους παρεπιδημούντες σ’ αυτούς αφ’ ενός κατέφυγαν στον αθρόο εξωτερικό δανεισμό και αφ’ ετέρου αποστέρησαν χέρια από τον ιδιωτικό τομέα.

Και η βαριά σκιά του Ελληνικού δημοσίου δε σταματά εδώ. Περιλαμβάνει και ένα άλλο είδος τροφοδοτούμενων απασχολουμένων. Τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες- επαγγελματίες που το προμηθεύουν και εκτελούν στο διηνεκές τα εντεταλμένα έργα του.

Επομένως το σύνθημα «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» δεν έχει θέση στην πραγματικότητα της χώρας μας. Αριστερά (διαρθρωτική και όχι αφηρημένη) είχαμε όλα αυτά τα χρόνια και δεν το είχαμε καταλάβει. Τη φτάσαμε δε την αριστερά σε τέτοιο εξελικτικό στάδιο που εξαλείφθηκε από τη χώρα μας η εργατική τάξη. Έλληνας εργάτης δεν υπήρχε. Και περάσαμε καλά με την αριστερά όλα αυτά τα χρόνια πριν 2010, εάν δεν απατώμαι.

Επειδή λοιπόν πρέπει τώρα αποτόμως να ενηλικιωθούμε και να παράξουμε (μειώνοντας δαπάνες και επέκεινα φόρους) χρήσιμο θα ήταν τ’ αφηγήματα, οι ιδεοληψίες και οι εμμονές να ξεφουσκώσουν. Διότι αναποφεύκτως το 2018 θα υπογράψουμε το Δ’ μνημόνιο και το 2020 εκόντες-άκοντες θα καταλήξουμε σε μισθούς και συντάξεις της νυν Βουλγαρίας.

Δεν θελω να ασχοληθω με την προπονητικη του Κατσικαρη.Τουτο μονο.Οταν εχεις σε τετοια μερα τον Κουμπο,γιατι δεν προσαρμοζεις πανω του ολη την ομαδα ωστε να σου παρει το παιχνιδι?

“ΤΙ ΄ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
ΚΑΙ Μ’ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ…”

Χτες το βράδυ στη Θύρα 7,μιση ωρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, έσκασε μύτη μπροστά μου μια ενεργητική παρέα πέντε-εξη νεαρων,25 χρονών πανω-κατω.

Στην αρχη μιλουσαν συνωμοτικά και δεν ακουγα. Μετα από λιγο ενας εβγαλε το κινητο του, εβαλε πανω σ’ αυτό άχνη ζάχαρη και με μια χρεωστική κάρτα τη χωρισε σε τρεις γραμμές. Με κατι κοντόκανα καλαμάκια τρεις από τη παρεα την εξαφάνισαν αστραπιαία. Στο αριστερό της χερι η παρεα κράδαινε μόνιμα από μια μπύρα. Μετα ενας άλλος αρχισε να μοιράζει μπαφους στους υπολοιπους. Απο το λιβανισμα ένοιωθα ότι ημουν στην Αγια Σοφιά επι Λέοντος Γ’ του Ίσαυρου.

Ο αρχηγος της παρεας-ιδιος ο καπτεν Χαντοκ στο νεοτερο-ολο έσκυβε κατω από το καθισμα μου.Μα τους χιλιους κεραυνους, ανακάλυψα ότι ειχε αποθηκεύσει ένα πλαστικο διαφανο ποτηρι ,φίσκα από τσιπουρο,το οποιο πρόσφερε κατά τακτα διαστήματα στους υπόλοιπους ,ως θεια μετάληψη.

Στο ημίχρονο ο καπτεν μονολόγησε «γαμωτο, πρέπει να κατεβω για μπυρες!», γλίστρησε στο πλήθος και ενέσκηψε με ύφος θριαμβευτού κουβαλοντας 6+2 AMSTEL σε πλαστικη συσκευασία.

Στα τραγουδια ,η παρεα γλωσσα δεν εβαλε μεσα. Εκει που επρεπε να σπρωξω για να μη πεσω ηταν, όταν το συνθημα της εξεδρας προσταζε «αγκαλιά». Χοροπήδαγαν μπροστά μου ακομη και όταν το σύνθημα ειχε τελειώσει για τους αλλους. Τους απωθούσα με δυναμη και δεν καταλάβαιναν Χριστό!

Το μαρτύριο τους άρχισε, όταν το παιχνιδι πηγε στη παράταση. Τα πολεμοφόδια ειχαν στερέψει. Που να το προβλέψουν… Ο καπτεν τοτε διέταξε «στρίψτε τρια τσιγάρα!». Ενας αδυνατούλης με καπελάκι τζόκεϊ τραύλισε «δεν μπορω εδώ,στο ορθιο». «Να, κατσε εκει» του απάντησε και τον έζωσε δυο καθίσματα αριστερά μου. Ολο το πρωτο ημιχρονο της παράτασης ο αδυνατούλης ,χρησιμοποιώντας το κινητο του ως παγκο εργασίας, με φιλότιμες και αργες προσπάθειες διεκπεραίωσε την παραγωγή. Οταν σηκώθηκε και ειδε ότι η πρόκριση για τον Θρύλο ειχε πια χαθει, καταπιε επικουρικώς δυο χάπια για να πάνε τα φαρμάκια κατω.

Να είναι καλα τα παιδια! Με έκαναν και ευθύμησα μετά από καιρό…

Ενα σκηνικο που συμβαινει ελευθερα σε πολλα γηπεδα ανα την επικρατεια, απορω τι διαολο σωματικο ελεγχο κανει η αστυνομια. Παλι καλα που δεν εχει σκεφτει κανενας νοσηρος εγκεφαλος να περασει καμια χειρομβοβιδα η κανενα καλασνικοφ

Μια συμβουλη σας δινω. Τωρα στις μεταγραφες να πατε εκει που σας θελουν και οχι εκει που θελετε εσεις.

Καλες διακοπες και καλα πρωταθληματα για ολους.

PAVLOV’S DOG

O Ιβάν Πέτροβιτς Παβλόφ (1849-1936) Pώσος φυσιοδίφης, έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη θεωρία του περί εξαρτημένων (επίκτητων) ανακλαστικών, που την απέδειξε μέσω ενός περιωνύμου πειράματος του. Το πείραμα αυτό του Παβλόφ προϋπόθεσε τρία στοιχεία: Ένα σκύλο, ένα κουδούνι και ένα κομμάτι κρέας. Πριν ο Παβλόφ δώσει στο σκυλί το κρέας χτύπαγε το κουδούνι. Έτσι μετά από συχνές επαναλήψεις, ο σκύλος αντιδρούσε μόνο με το άκουσμα του κουδουνιού, χωρίς να εμφανιστεί το κρέας. Για τον σκύλο το κρέας είχε ταυτοποιηθεί με το κουδούνισμα. Το κουδούνισμα λοιπόν, είχε γίνει το σήμα που συμβόλιζε το κρέας και στο άκουσμα του ο σκύλος αντιδρούσε και ερεθιζόταν όπως ακριβώς να το είχε ήδη μπροστά του. Αποκτούσε δηλαδή ο σκύλος εξαρτημένα ανακλαστικά (στο κουδούνισμα) πέρα από τα έμφυτα (στη θέα του κρέατος).

Τι σχέση τώρα μπορεί να έχει το πείραμα του Παβλόφ με την ελληνική πραγματικότητα; Εκεί που είναι ο σκύλος βάλτε τον λαό, στο κουδούνι βάλτε το ντόπιο πολιτικό σύστημα, τα Μ.Μ.Ε και την οικονομική ελίτ και στο κρέας την Ε.Ε και το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Ο «σκύλος» στα χρόνια της πλήρους ευμάρειας (2000-2009) άκουγε το «κουδούνι» και αμέσως μπροστά του έφτανε άφθονο το «κρέας». Από το 2010 το κουδούνι άρχισε να χτυπά περισσότερες φορές και μόνο την μια ερχόταν το κρέας. Συνήθισε λοιπόν ο ελληνικός λαός την τελευταία οκταετία και στον χωρίς ανταπόκριση ήχο του κουδουνιού. Το εξαρτημένο ανακλαστικό του άρχισε να αδρανεί και ο ίδιος να περνά σε καθεστώς απάθειας και μοιρολατρίας. Έφτασε έτσι να μην αντιδρά στο κρέας. Να αισθάνεται χορτάτος , αρκεί να συνεχίζει να χτυπά το κουδούνι.

Το κουδούνι αρχίζει πλέον σε ενεστώτα χρόνο -κατόπιν επιταγής προς εκτέλεση- να χτυπά με άλλο ήχο και να εμφανίζει σάπιο κρέας. Εκεί που υπήρχε φρέσκο κρέας (μισθοί, δώρα, συντάξεις, επικουρικά , εφ’άπαξ ) το αντικαθιστά με αλλοιωμένο (μισθοί ημιαπασχόλησης, κοινωνικά επιδόματα, «εθνική» σύνταξη, κοινωνικά παντοπωλεία, φορολοταρία). Και πάλι ο σκύλος ξεγελιέται με τον ήχο του κουδουνιού. Αρκεί κάτι να εμφανίζεται μπροστά του, έστω κι αν δεν τρώγεται. Αισθάνεται -με τα πολλά που τον έχουν βρει- κλεισμένος στο κλουβί, ιδρυματοποιημένος, ξεδοντιασμένος, φοβικός να βγει έξω να κυνηγήσει την τροφή του. Κάθεται παθητικά στις οθόνες, θεωρεί τα capital controls (πάνω στα λεφτά του) σαν φυσιολογική κατάσταση και εθίζεται στις απορριπτικές αποφάσεις του Ν. Κατσέλη, στην θέα των πλειστηριασμών, στο μελλοντικό αναπόφευκτο κούρεμα καταθέσεων (αφού τα εκπλειστηριάσματα δεν θα φέρουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα). Θα πει και ευχαριστώ την 1-1-2019, όταν μεσοσταθμικά θα μειωθούν 18% όλες οι συντάξεις και η Α.Α.Δ.Ε θα του πάρει επιπλέον ένα τουλάχιστον μηνιάτικο τον Ιούλιο με την εκκαθάριση του φόρου.

Αρκεί να χτυπά το κουδουνάκι κομίζοντας τα αποφάγια της Ε.Ε …

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Το καλοκαιρι του 1966, αποφοιτος Α' δημοτικου, ταξιδευα σιδηροδρομικως απο την Αθηνα για Βρυξελλες μαζι με τη γιαγια μου, την Δαναη. Εκεινη, που τη μυρωδια της τη θυμαμαι μεχρι σημερα.
Με το που περασαμε τα συνορα, ο συρμος γεμισε απο ανθρωπους με φθαρμενα ρουχα, που μιλαγαν μια χωριατικη γλωσσα και μας κοιταγαν με μισο ματι. Μεσα σ' ολο αυτο το συρφετο ξεχωριζε μια πανεμορφη κοπελιτσα μ' ενα μελιτζανι φορεμα, που ανοιξε ενα βιβλιο με αδιδακτα δι' εμε γραμματα και απερροφηθη μεχρι το Βελιγραδι. Ηταν δασκαλιτσα απο τα Σκοπια και πηγαινε να διοριστει, οπως δηλωσε τη μοναδικη φορα που μας χαρισε το βλεμμα της. Την ερωτευτηκα μεχρι το επομενο ταξιδι.
Εκεινο που δεν πολεμιοταν ηταν μια αφορητη δυσωδια, που ειχε κατακλυσει ολο το τραινο - πλην μηχανης. Αν εκανες ν' ανοιξεις παραθυρο εμπαινε το μαζουτ και γινοσουν μαυρος. Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.
Οταν πια φτασαμε μετα δυο μερες στο Ρηνο κι ανοιξε η καρδια μας, ρωτησα με παιδικη αφελεια: " Γιατι αυτοι οι ανθρωποι μας κοιτουσαν ετσι αγρια, γιαγια; ". Στητη στη κορμοστασια και Αθηναια του παλιου καλου καιρου η γιαγια, γυρισε και ειπε: " Μας ζηλευουν γιατι ειμαστε Ελληνες, παιδι μου! ".
Περασαν αρκετα χρονια για να καταλαβω τι μου ειχε πει τοτε...

ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΘΡΥΛΕ;

Μεγαλωσα σε μια οικογενεια γκαγκαρων Αθηναιων. Εγινα - σε πεισμα τους - Ολυμπιακος απο μικρος, γιατι μου αρεσε η ερυθρολευκη φανελα. Και ο Σιδερης, που ολο εβανε γκολ.
Δεν μασησα με το Γουεμπλευ. Θυμαμαι τι πλακα καναμε στον Δημητριαδη (που ειχε το περιφημο Καπνοπωλειο των Φιλαθλων στη Πλακα) οταν πεθαμενοι πηραμε το κυπελλο Ελλαδος το '71. Μετα ηρθε ο Υβ και τ' αλλα παιδια. Διαισθανθηκα την ευρωπαικη μοιρα του Θρυλου απο τον επαναληπτικο με την Αντερλεχτ στη Πατρα. Δεν καμφθηκα. Ειδα τον Κωνσταντινου να κυνηγα στο γηπεδο τον Συνετοπουλο. Ειδα την ομαδαρα να πατα τη Σελτικ, τη Καλιαρι, τον Αγιαξ.
Μετα ηρθαν τα πετρινα χρονια. Αρρωστησα, οταν χασαμε το κυπελλο το '88 απο το Βαζελο. Ο Ολυμπιακος αντεξε, γιατι ηταν αντρικια και λαικη ομαδα. Μεχρις ιδρυσεως της παραγκας. Μετα νοθευτηκε το μεταλλο του. Με τα χρονια μεταλλαχτηκε απο μουτζουρωμενο εργατη του λιμανιου σε λουφαδορο δημοσιο υπαλληλο. Κατεβαινε η αντιπαλη ομαδα να παιξει στο Καραισκακη και οι πλαγιοι την κοβανε με 3 ή 4 ανυπαρκτα οφ σαιντ. Ντραπηκα το 2013 που ακυρωσαν το γκολ του Κατσουρανη στο 89' κι εμεινε το 2-1. Μ' αυτα και μ' εκεινα, αρχισαν οι μαγκες οι Προεδροι να μου παιρνουν τη χαρα. Ενεκα πολλα τα φραγκα του τσου λου.
Και φτασαμε στα χθεσινα της Τουμπας. Να το βαζει στα ποδια ο Θρυλος; Ποιος; Ο Ολυμπιακος του Μουρατη, του Μητροπουλου, του Φουνες; Επειδη πονεσε η καλτσα του Ισπανου;
Λυπαμαι, αλλα δεν θα παρω αλλο. Κλεινω τη πορτα και σας αφηνω μεσα - παρεα με τον Καραμπαμπα και τον κυρ Σαββα. Millwall και ξερο ψωμι, ρε...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ, ΠΟΥ Μ' ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΡΕΙΑΝΟ...

Χθες βρέθηκα στο Χαριλάου για να δω το ματς του Άρεως με τη Δόξα Δράμας. Με πήρε μαζί του φίλος - ευσταλής και επώνυμος - Σαλονικιός, φόλα Αρειανός (και όχι Μωαμεθανός). Εκατό μέτρα πριν φτάσουμε στο πέταλο κάθε δέκα μέτρα σταματούσε χαλαρά να χαιρετήσει κι ενα φιλαράκι. Είχε δώσει ραντεβού με ενα διοικητή Ασφαλείας στη θύρα 7 για να μας προμηθεύσει το εισιτήριο μου στα επίσημα. Πέσαμε πάνω σ' ένα συμπαθητικό καθημερινό τύπο, που κατεσπάρασε ένα "βρώμικο" τίγκα στο μπούκοβο. Περάσαμε από τις -ο Θεός να τις κάνει- σουίτες και κάτσαμε από κάτω. Με το που ενθρονίσθην, εμφανίστηκε ένα καρντάσι στο μπόι μου με μια κοιλιά διπλάσια από τη δικιά μου και ήθελε να κάτσει στα δεξιά μου. Τον μέτρησα και του αντέτεινα: "Είσαι σίγουρος ότι χωράμε κι οι δυό μαζί;". Μου έγνεψε καταφατικά και βγήκα στο διάδρομο για να περάσει. Έλα όμως, που ούτε έτσι δεν τα πολυκαταφέραμε. Απο κάτω ένας γηραλέος τυπάκος - σαν τον Δρυίδη του Αστερίξ, άρχισε να βρίζει τον γίγαντα ότι τον ποδοπάτησε. Έκατσε τελικά αφήνοντας μια θέση κενή ανάμεσα μας. "Ωραία" του λέω "θα βάλουμε κάνα μικρό δω μέσα". "Καμία μικρούλα να μου φέρεις !" μου απάντησε. Αριστερά μας ήρθε κι έκατσε μια ξανθιά τριανταπεντάρα - βίζιτα πολυτελείας - και δίπλα της μια πενηντάρα, ωσαύτως ξανθιά κι ωραία, με τον νεώτερο φιλαράκο της, πιθανόν λιανοπωλητή στας πανηγύρεις. Κόσμος στις κερκίδες πολύς. Τα αντίθετα πέταλα των Σουπεράδων και των Ιερολοχιτών λυσσάξανε. Στη γωνιά αριστερά μου στοιβαγμένοι καμιά 200αριά Δραμινοί με παλμό, παρά το γκολ που φάγανε νωρίς, δεν βάλανε γλώσσα μέσα. Και λίγο πριν το τέλος συνέβη το εξής μοναδικό: Ο γιατρός απο κάτω μου, ο καθηγητής δίπλα μου, ο εραστής στα δεξιά μου, η βίζιτα, η ωραία μαντάμ στ' αριστερά μου κι ο λαικατζής άρχισαν εν χορώ να τραγουδούν αυτά που αυτοί ξέρουν κι αρέσκονται. Για μια στιγμή έπαψαν στο γήπεδο να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι κι αγράμματοι. Υπήρχε μόνο Άρης...

Ειδα οτι οι administrators με πηραν απο το πεταλο και με καθησαν στα επισημα. Τετοιες μικρες χαρες ζεσταινουν τη ψυχη καθε ανθρωπου. Ευχαριστω για την τιμη.
Δημοσθενης Δεπος
Δικηγορος Αθηνων
Ο "the judge"

Moderators

Αναμένουμε το επόμενο!

γουατεβερ

ΠΕΡΙ ΗΡΙΑΝΝΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Αυτοί που εκφέρουν θετική ή αρνητική γνώμη για την αθώωση της Ηριάννας, έχουν διαβάσει τη δικογραφία; Και εάν τη διάβαζαν, θα την καταλάβαιναν; Και εάν την καταλάβαιναν, θα είχαν κρατήσει ίσες αποστάσεις; Και εάν είχαν αποστασιοποιηθεί, θα ήταν εντελώς σίγουροι για την ετυμηγορία τους; Και εάν πάλι ήταν σίγουροι, διατελούν εν απολύτω υγεία; Διότι εάν διατελούν, ποίος ο λόγος να εκφέρουν γνώμη;

Respect ΟΛΟΨΥΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτοί που εξέφραζαν θετική ή αρνητική άποψη για την υπόθεση Ντρέιφους είχαν διαβάσει τη δικογραφία; Οι άλλοι που εξέφραζαν θετική ή αρνητική άποψη για την υπόθεση Μπελογιάννη;

Ο δικηγόρος Δημοσθένης Δέπος στις μαρτυρίες (ΑΡΤ, 2/6/18) - YouTube
Βίντεο για Ο δικηγόρος Δημοσθένης Δέπος στις μαρτυρίες (ΑΡΤ, 2/6/18) - YouTube Βίντεο για https://www.youtube .com/watch?v=KEtA56T mBtw
▶ 45:23
https://www.youtu be.com/watch?v=KEtA5 6TmBtw
3 Ιουν 2018 - Μεταφορτώθηκ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΔΕΕΣ
Η ευλογημένη από τους αρχαίους θεούς χώρα μας ευτύχησε το 1831 να σταθεί μετά από αιώνες υποδούλωσης στα πόδια της. Και τους αιώνες αυτούς τους μετρώ από το 146 π.Χ όταν ο Ύπατος Λεύκιος Μόμμιος, μετά την μάχη της Λευκόπετρας, έθεσε υπό έλεγχο των Ρωμαίων όλη την Ελλάδα.


Έτσι η πατρίδα μας -μικρούλα στην αρχή- τα πρώτα εκατό χρόνια μέχρι το 1922 πρόοδευσε και τριπλασιάστηκε σε μέγεθος. Αυτά τα χρόνια μια κοινή ιδέα σιγόκαιγε τις ψυχές των Ελλήνων, τους κρατούσε όσο το δυνατόν ενωμένους και τους ζέσταινε στα κρύα και στις κακουχίες. Η Μεγάλη Ιδέα.

Οι Έλληνες απανταχού της υφηλίου είχαν ένα κοινό όραμα που τους γέμιζε ψυχική ευφορία και εθνική υπερηφάνεια. Αυτό της ανασύστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με άλλα λόγια η Ελλάς θα έπαυε να είναι ένα υπανάπτυκτο περιφερειακό βασίλειο και θα μετουσιώνετο σε Υπερδύναμη εφάμιλλη με τις Ευρωπαϊκές. Η Ελλάς τζόγαρε με την Ιστορία και κύλησαν σχετικά καλά αυτά τα χρόνια μέχρι το 1919, που ευτύχησε να αρθεί σε επικράτεια δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών.

Μετά την μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τα παράλια της Μικράς Ασίας μετά από 3.000 χρόνια, άρχισε μια δεύτερη άνυδρη εκατονταετία, που οι ήττες σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο διαδέχονταν η μια την άλλη. Το σβήσιμο της Μεγάλης Ιδέας από το καντήλι των Ελλήνων αποπροσανατόλισε τον ελλαδικό κόσμο, δημιούργησε για τους Έλληνες πρόσφυγες μια ζωή ηργμένη εκ του μηδενός και άφησε χώρο για εισδοχή νέων ιδεολογιών προς αντικατάσταση της απωλεσθείσης. Το στραπάτσο του Έθνους και η προσφυγιά που κακοπέρναγε ήταν γόνιμο έδαφος για την εξάπλωση και την αποδοχή της Κομμουνιστικής Ιδέας.

Ετσι το έθνος διχάσθηκε βαθύτατα, διακριτά και αγεφύρωτα με τον επελθόντα εμφύλιο πόλεμο (1943-1949). Η διαφορά του εμφυλίου με τον εθνικό διχασμό του 1917 έγκειται στο ότι στον πρώτο μάχονταν δυο διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες με στόχο την καθολική επικράτηση και τη θεμελίωση ενός mondus vivendi που δεν άφηνε περιθώρια ζωής στους αντιπάλους, ενώ στον δεύτερο απλώς αντιμάχονταν δύο ξενολάγνες φατρίες για την νομή του κράτους, χωρίς να θέλουν να αλλάξουν εκ βάθρων τη δομή του.

Και παρέπαιε έκτοτε η χώρα μεταξύ ανατολής και δύσεως ως προτεκτοράτο των Η.Π.Α . Μέχρι που ήρθε το 1974 ο Εθνάρχης και έρριξε μια καινούρια ιδέα στο τραπέζι. Αυτή της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Και σπεύσαμε τότε οι περισσότεροι (γνωστοί λιγούρηδες) να την υιοθετήσουμε. Θα μπαίναμε, λέει, προσκεκλημένοι σε ένα κλειστό κλαμπ πλουσίων και ανεπτυγμένων κρατών, θα καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι και θα τρώγαμε με τα ίδια αργυρά σκεύη. Μόνο που τα σκεύη αυτά δεν τα αγοράσαμε για να τρώμε στο διηνεκές. Οι μάγκες εξ Εσπερίας απλώς μας τα δάνεισαν να κάνουμε το «κομμάτι» μας. Και τώρα μας τα ζητάνε πίσω. Και τα σκεύη και το τραπέζι και τις καρέκλες. Κι αν, λέει, δεν τα καταφέρουμε να τα δώσουμε πίσω, τότε πρέπει να τους δώσουμε τη μαιζονέτα, το χωράφι κι ότι κρύβεται κάτω από το χωράφι. Και επειδή δεν ήμασταν καλά παιδιά, να πάνε τα νιάτα μας έξω να δουν πως βγαίνει το ψωμί και για νιάτα θα μας στέλνουν εδώ κάτι σε πιο μελαχροινό.

Απ’ ότι φαίνεται - μετά τις τελευταίες επιτυχίες- βρισκόμαστε εις άγραν Τέταρτης Ιδέας. Και επειδή στη παρούσα είμαστε σαν βγαλμένοι από μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στο τι θα ακολουθήσουμε. Διότι μου φαίνεται ότι η Ιστορία κάνει κύκλους…

Για να σπείρω μερικές αμφιβολίες, γόνιμες πιστεύω, και με χουμοριστικό πνεύμα

1ον Αν διαβάσει κανείς ιστορία, αυτός ο Ρωμαϊκός σκύλος Λεύκιος Μόμμιος (Λούσιους Μούμιους στα Λατινικά, πως να μην είσαι κομπλεξικός με τέτοιο όνομα?) δεν φαίνεται να πήγε μόνος του στην Ελλάδα, η Σπάρτη το ζήτησε απο την σύμμαχό της Ρώμη επειδή της έκανε bulling η Αχαϊκή Συμπολιτεία. Οι Ρωμαίοι έστειλαν τον πράο και σεβάσμιο πρέσβη Αυρήλιο Ορέστη (και νόμιζα πως το Ορέστης είναι Ελληνικό όνομα) να κουβεντιάσει με τους Αχαιούς μπας και τα βρούν, δεν τα βρήκαν, πλακώθηκαν με τους Ρωμαίους και οι Αχαιοί χάσανε. Μάλιστα η Σπάρτη πήρε πολεμικές αποζημιώσεις απ τους Αχαιούς 200 τάλαντα. Παρεμπιπτόντως κάποια χρόνια πριν η Αιτωλική Συμπολιτεία είχε καλέσει τον Τίτο Κόιντο Φλαμινίνο να τους βοηθήσει κατά του Φιλίππου του πέμπτου, του Νοτιομακεδόνα Μήπως λοιπόν δεν μας υποδούλωσαν οι Ρωμαίοι το 146 π.Χ ?

2ον Διαβάζω απο Ρωμαϊκές πηγές πως καμία υποδούλωση της Ελλάδας δεν συνέβη με την μάχη της Λευκόπετρας, αυτά είναι καθαρή προπαγάνδα των Καρχηδονίων. Αυτό λένε που συνέβη είναι πως οι Κορίνθιοι εξανδραποδίστηκαν (δλδ μετανάστευσαν σε ομορφότερες πόλεις και μερικοί τυχεροί εις τους ουρανούς) κι αφού πρώτα ο κομπλεξικός Λεύκιος Μόμμιος έκλεψε όλα τα αγάλματα για πάρτη του η Κόρινθος κηρύχθηκε ager publicus - δημόσια γαία (Ρωμαϊκή εννοείτε). Ρωμαϊκή επαρχία η Αχαΐα έγινε καμιά κατοστή χρόνια αργότερα, επι του κακομούτσουνου Οκταβιανού Αυγούστου. Αλλά τότε οι πάντες έγιναν Ρωμαϊκές επαρχίες. Η Κόρινθος παρεμπιπτόντως έγινε Ρωμαίκή αποικία, και μεγάλη, οπότε μπας και οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι αρχαία Ρωμαϊκά σκυλιά?

3ον Αυτό εδώ με τρελαίνει. Δεν το χωράει ο νους μου. Πρέπει να ναι πραγματικά τρελοί αυτοί οι Έλληνες του 19ου -αρχές 20ου αιώνα για να έχουν σαν Μεγάλη Ιδέα να ανασυστήσουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία που όπως λές τους είχε υπόδουλους για .. 1500 χρόνια?? Κάτι τέτοιο Ils sont fous ces Grecs που έλεγε κι ο Αστερίκιος..
Εκτός αν ισχύει πράγματι το φουτουριστικό που είχα διαβάσει κάπου οτι κάποια στιγμή λέει την κάναμε hijack την αυτοκρατορία απ τους Ρωμαίους, τους την υφαρπάξαμε μέσα απ τα χέρια τους και δεν πήραν μυρουδιά τα κορόιδα.

4ον Πόσο σίγουροι είμαστε πως στον εμφύλιο πόλεμο (1943-1949) αντιμάχονταν δύο διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες κι όχι πάλι δύο ξενολάγνες φατρίες για την νομή του κράτους? Π.χ η Αμερικανόφιλη κι η Ρωσόφιλη?

5ον Πόσο σίγουροι είμαστε πως οι δυο διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες του εμφυλίου είναι πράγματι διαμετρικά αντίθετες? Στα ίδια μέρη δεν γεννήθηκαν αυτές οι "διαμετρικά αντίθετες" κοσμοθεωρίες (μεταξύ Βερολίνου, Παρισίων και Λονδίνου) απο ανθρώπους του ίδιου υποβάθρου, της ίδια εποχής? Τι συνέβη και γέννησε η σκύλα ένα γατάκι και ένα σκυλάκι? Εκτός αν γέννησε ένα μαύρο σκυλάκι κι ένα άσπρο σκυλάκι κι έχουμε μπουρδουκλωθεί.
Μήπως λοιπόν δεν πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες αλλά για τις δύο όψεις της ίδιας κοσμοθεωρίας που απλά εμφανίζονται στον ένα έτσι και στον άλλο γιουβέτσι σαν τον αρχαίο θεό Ιανό?
Ακόμα χειρότερα, γιατί αυτές οι δύο κοσμοθεωρίες να μην είναι τα δύο ποδάρια του ίδιου κοσμοσυστήματος υπο το βάρος του οποίου κατέρρευσε το ένα ποδάρι κι οσονούπω καταρρέει και το άλλο και σαβουριάζεται μετά και το "όλον" σύστημα? Και σιγά που θα μ'ένοιαζε, αλλά μαζί με το "όλον" θα σαβουριαστούμε κι εμείς δλδ..

6ον Είμαστε σίγουροι πως είναι η Ιστορία που κάνει κύκλους κι όχι εμείς? Δλδ μήπως απλά εμείς έχουμε τόσο πολύ μπουρδουκλωμένα ποδάρια που δεν πάμε πουθενά και μας φαίνεται η Ιστορία σαν την μέρα της Μαρμότας?

7ον Πόσο πρέπει ν'ανησυχούμε? Και γιατί πρέπει ν' ανησυχούμε περισσότερο? Για το ποδάρι που κατέρρευσε ή για τα ποδάρια μας που τα έχουμε μπουρδουκλώσει κι έχουν μπλεχτεί σαν τον γόρδιο δεσμό? Και δυστυχώς είναι ποδάρια, δεν λέει να τα κόψουμε, οπότε καλύτερα μπουρδουκλωμένα.

Μπορεί να μην έχω καθόλου απαντήσεις, έχω όμως πολλές ερωτήσεις.

Αλλού μπορεί να διαφωνούμε, αλλά εδώ σε παραδέχομαι. Well done!

Μία παρατήρηση μόνο: υπήρχε κάποτε ένας Ρώσος θεωρητικός, της τσαρικής περιόδου κι όχι της Επανάστασης, ο Βίκτορας ο Σκλόφσκις με το όνομα, που είχε παρομοιάσει την εξέλιξη της ιστορίας με την κίνηση του αλόγου στο σκάκι: δεν είναι ποτέ ευθύγραμμη. Εξ’ ου και τα μπουρδουκλώματα. Ας το έχουμε το μυαλό μας λοιπόν κάθε φορά που αναφερόμαστε ελαφρά τη καρδία στην ιστορία, γιατί μιλώντας για ιστορία ξεχνάμε την ιστορικότητα.

Δεν σου βάζω άριστα, γιατί το φυλάω για τον εαυτό μου. Μην ξεχνάς ότι μας διαβάζει πολύς κόσμος. Έτσι δεν τολμώ να γράψω ότι η υποδούλωση της Ελλάδος έγινε το 338 πχ μετά τη μάχη της Χαιρωνειας. Ούτε οτι εμείς δεν είμαστε Έλληνες, αλλα Ρωμιοί χριστιανοί , γι αυτό κι έχουμε αναφορά την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

ΕΊΜΑΙ ΠΕΡΉΦΑΝΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ ΚΡΟΑΤΙΣΣΑ

Το καλοκαίρι του 2009 με το φίλο μου τον Τόνυ είχαμε πάει στο Ντουμπρόβνικ. Το ταξίδι ήταν ομαδικό και περιλάμβανε ξενάγηση. Σε μια στάση του πούλμαν μας πλησίασε μια υπέργηρη αριστοκρατική κυρία - Ελληνίδα εξ Αιγύπτου - για γνωριμία. Μας δήλωσε ότι είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό, που ταξίδευε ταυτόχρονα για διακοπές στην Ελβετία και ότι δεν μπαίνανε ποτέ μαζί στο ίδιο αεροπλάνο. Διαισθανόμενος ότι έψαχνε ενός είδους ασφάλεια, συνέστησα τον φίλο μου - μηχανικό όντα - ως διάσημο καρδιοχειρουργό του Ωνάσειου. Εγώ, για να γλυτώσω, της είπα ότι έχω γραφείο τελετών.
Την επόμενη μέρα επεβιβάσθη στο πούλμαν η ξεναγός μας. Ήταν μια εικοσάχρονη γκομενάρα, προφανώς μπασκετμπολίστρια. Τα αγγλικά της εφάμιλλα του Αλέξη. Μας συστήθηκε και δεν παρέλειψε να μας δηλώσει, ότι είναι περήφανη που γεννήθηκε Κροάτισσα. " Τι λέει ρε, το άτομο; " σκέφτηκα. " Και σε ποιον λαό το λέει; Σε μας; ". Βλέποντας απο τη μία τον ζωντανό φάρο της Αλεξάνδρειας και αναμιμνησκόμενος από την άλλη το αρχαίο μας κλέος, μειδίασα σκωπτικώς.
Που να 'ξερα τότε, ότι η δίμετρη μπορεί να βγει αληθινή την Κυριακή...

Ο ΝΕΣΤΩΡ ΕΞ ΑΙΓΙΝΗΣ

Όταν ήμουν παιδί και ήρθα σ' επαφή με την Ιλιάδα, απορούσα που όλοι περίμεναν τη γνώμη του γηραιού βασιλέως της Πύλου, του Νέστορος. Αγανακτούσα κρυφίως που έπρεπε να μιλήσει πρώτα ο σοφός γέρων και δεν άφηναν λυτούς τον Αχιλλέα και τους δύο Αίαντες να καθαρίσουν τους Τρώας.
Όταν μεγάλωσα και τρίφτηκα λίγο με την αρχαία ελληνική γραμματεία, άρχισα να υποψιάζομαι το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής φυλής. Ότι ο λαός εκείνος, που γεννήθηκε μεταξύ ουρανού και θάλασσας, ως αυταξία του θεωρούσε την επικράτηση του δυνατότερου μυός, του μυαλού. Έτσι λοιπόν με τους Νέστορες πορεύτηκε τους χρόνους της ακμής του. Με τους Αριστοτέληδες. Οι Αλέξανδροι ήταν τα χέρια.
Έχουμε και μεις σήμερα τους ήρωας μας. Κάτι Πάτροκλους, που φοράνε στραβά τη πανοπλία του Αχιλλέως και γελάνε οι ξανθοί Τρώες πίσω απ' τα τείχη. Και τους σοφούς μας - βεβαίως, βεβαίως. Κάτι Φλαμπουράρηδες, παιδοτρίβες δούλων.

ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Τη Βούλα τη Παπαχρήστου δεν πρόκειται να τη θυμάμαι σαν μια εξαιρετική αθλήτρια με διεθνή μετάλλια, σαν το κορίτσι του Κασιδιάρη, σαν εκφραστή πηγαίου χιούμορ.
Θα τη θυμάμαι αμιγώς σαν μια λίαν καλλίπυγο νεαρά. Αυτή που, όταν σηκωνόταν από το σκάμμα, η υποψία σορτ που φόραγε αβρώς επικάθητο επι του δεξιού ημισφαιρίου των οπισθίων.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Όταν πρωτοξεκίνησα τη δικηγορία πριν τριάντα χρόνια, μοιραία απάντησα τους παρά το αυτόφωρον τυρβάζοντες συναδέλφους, τους αποκαλούμενους "διαδρομητζήδες". Κατά ένα ασυνήθιστο τρόπο έχαιραν της απολύτου εκτιμήσεως μου, έναντι άλλων συναδέλφων - κυρίως της συμβουλευτικής δικηγορίας. Υπήρχε μεταξύ τους κι ένας γηραλέος, κοντός κι αδύνατος με ηπειρώτικη προφορά. Κοινώς δεν τον έπιανε το μάτι σου.
Μια μέρα λοιπόν στα νιάτα μου, περιμένοντας να δικάσω το δικό μου αυτόφωρο, προηγήθηκε η υπόθεση του συναδέλφου. Αφορούσε τη σύλληψη μιας αδήλωτης εκδιδόμενης νεαράς γυναικός, εκπάγλου καλλονής. Κάτι η ομορφιά, κάτι το αδίκημα, κάτι η εξιστόρηση δεν έπεφτε καρφίτσα κάτω. Το όργανο που την συνέλαβε, ομολόγησε ενώπιον του δικαστηρίου ότι συνευρέθη ερωτικώς με την κατηγορουμένη μέχρις πλήρους εκτονώσεως του. Δεν περιορίστηκε δηλαδή στο να την συλλάβει προ πάσης ενάρξεως, ως ωφειλε. Ο Εισαγγελέας της έδρας τόλμησε μετά βίας να τραυλίσει στο όργανο : "Ενέχεσθε και σεις" και κει έμεινε.
Ήρθε κι η ώρα του συναδέλφου ν' αγορεύσει. Όλη η αίθουσα περίμενε ν' ακούσει το χειρισμό και τα επιχειρήματα. Εσηκώθη λοιπόν ο σεπτός συνάδελφος και ολόκληρη την αγόρευσή του την περίκλεισε σε τρεις λέξεις : "Αίσχος, Αίσχος, Αίσχος! ".
Ήταν η πιο μεστή αγόρευση, που έχω ακούσει στη ζωή μου.

Ο ΚΥΡ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Είναι γνωστό σ' αυτούς που με ξέρουν, ότι δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση την ανθρώπινη φύση.

Μιλώ για τον άνθρωπο που για χιλιάδες χρόνια στον πλανήτη έτρωγε ο ένας τον άλλο, που θυσίαζε συνανθρώπους στους φιλέσπλαχνους Θεούς του, που σκλάβωνε, μαστίγωνε κι έσερνε μ' αλυσίδες τους αδυνάτους. Για τον άνθρωπο που μόλις πρότινος τον έπεισαν δύο τιποτένιοι - ο Χίτλερ και ο Στάλιν - να θάψει 50 εκατομμύρια κορμιά στη γη.
Αυτά λοιπόν τα προαιώνια φορτία και τον αταβισμό κουβαλά ο σύγχρονος άνθρωπος, τα κρύβει επιμελώς και τα εμφανίζει σε κρίσιμες στιγμές. Τέτοιος είναι ο καθένας μας στον βαθύ πυρήνα του, παρά τις ενέσεις του χριστιανισμού, του διαφωτισμού, της αριστεράς, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της αδελφοσύνης και της καινοφανούς απάτης - του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Είδαμε όλοι μας το βίντεο του θανάσιμου ξυλοκοπήματος ενός συμπολίτη μας απο δύο άλλους. Και σπεύσαμε να δηλώσουμε - σαν θαρραλέοι, σαν έτοιμοι απο παλιά - οι μισοί ότι καλά του κάνανε κι οι άλλοι μισοί ότι επρόκειτο για δολοφονία. Για τους πρώτους μισούς το θύμα συμβόλιζε το πρεζάκι, την αδερφή, τον περιθωριακό, τον παραβατικό, το οροθετικό μίασμα που κακώς περιφέρεται ανάμεσά μας και πρέπει να εκλείψει. Οι δε δύο δράστες συμβολίζουν τον μέσο συνετό πολίτη, τον οικογενειάρχη, τον εν τιμή εργαζόμενο, τον φορολογούμενο, τον καταστηματάρχη που προστατεύει την ιδιοκτησία του και στέκεται όρθιος στη κρίση για να θρέψει τα παιδιά του. Για τους δεύτερους μισούς ο άτυχος νέος ήταν ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, αρθρογράφος, ενα έρμαιο μιας ανάλγητης φασίζουσας κοινωνίας που δεν δίνει δικαίωμα έκφρασης στη διαφορετικότητα. Οι δε δύο ξυλοκόποι είναι χρυσαυγίτες, δολοφόνοι, στυγνοί εγκληματίες.

Τι σημασία έχουν οι παραπάνω αναγνώσεις; Μια ζωή πήγε στράφι. Η καταφυγή στην αυτοδικία μαχαίρι στα σπλάχνα του πολιτισμού. Το θέαμα του λυντσαρίσματος αποκαρδιωτικό. Οι κλωτσιές με λύσσα, λες κι ο νεαρός έφταιγε για όλα τα δεινά της ζήσης. Σκύλος να 'ταν καλύτερη τύχη θα' χε.

Τα λέω εγώ, που σε ανάλογη επέμβαση κατά της προσωπικής μου σφαίρας δεν είμαι σίγουρος για την αβρότητα της αντίδρασης μου. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην αφιερώσω τους στίχους του Πάνου Τζαβέλα στους δυό μαγαζάτορες:
"Κι εσύ τι έδωσες, κυρ Παντελή;
Πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη.
Πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά" .

Ο ΜΙΚΗΣ, Ο ΤΕΛΛΟΣ ΚΙ Ο ΤΩΝΗΣ

Ο Μακεδονικός αγών (1904-1908) είναι ο πιο ρομαντικός της εθνεγερσίας. Θα είχε ξεχαστεί, διότι επιχειρισιακά έσβησε μετά από τέσσερα χρόνια κι επισκιάστηκε από τον επελθόντα θρίαμβο των Βαλκανικών πολέμων (1912-1913). Έμεινε ζωντανός στη μνήμη των επερχόμενων γενεών χάρις στο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα.

Παληκαράδες - κυρίως από Κρήτη κι από Μάνη - κίνησαν να πάνε να μπλέξουν σε διμέτωπο αγώνα με θεριεμένους από την επανάσταση του Ίλιντεν (1903) Βούλγαρους κομιτατζήδες και Τούρκους ζαπιέδες. Δύο ήταν οι πρωταγωνιστές, στους οποίους έπεσαν τα φώτα. Ο Μίκης Ζέζας κι ο Τέλλος Άγρας. Διότι ήταν εν ενεργεία Έλληνες αξιωματικοί και έλαμψε ως φωτοστέφανο ο μαρτυρικός τους θάνατος.

Ο Μίκης ήταν το ιδανικό της τότε αστικής τάξης. Ψηλός, όμορφος, οικογενειάρχης, μεγαλωμένος στην άνεση και την ασφάλεια. Σύζυγος της Ναταλίας, ο κόρης του μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη κι αδελφής του Ίωνος. Η αστική τάξη τότε δεν είχε σχέση με το σημερινό κακέκτυπο. Συχνάκις ήταν ανταποδοτική, ευεργετούσε, έμπαινε μπροστάρα στον εθνικό αλυτρωτισμό και στην μεγάλη Ιδέα. Σύλληψη του Δ. Καλαποθάκη - εκδότη της εφημερίδας "Εμπρός" - ήταν ότι ο Μακεδονικός αγών είχε ανάγκη από μια σημαία. Κι επελέγη ο ευπατρίδης Παύλος Μελάς. Φρονώ ότι βαθειά μέσα του δεν ήθελε να αφήσει τη θαλπωρή της Κηφισιάς και το μόνιππο για να τρέχει στα βουνά και στις ράχες. Παρ' όλα αυτά η ανδρική του αξιοπρέπεια υπερίσχυσε και κίνησε να πάει.

Ο Τέλλος (Σαραντέλλος Αγαπηνός) ήταν κοντός, λιγότερο όμορφος και ήσσονος καταγωγής. Τα μάτια του όμως σιγόκαιγαν. Ανέβηκε στα Γιαννιτσά μετά το θάνατο του Μίκη. Δεν δίστασε να τα βάλει με περισσότερους Βούλγαρους. Τραυματίστηκε στον ώμο και στο χέρι και σε μια βδομάδα το έσκασε και γύρισε πίσω στους συντρόφους του. Ήταν αυτός ( και όχι ο Μίκης) που ενέπνευσε τα Μυστικά του βάλτου.

Δίπλα σ' αυτούς τους δυό στέκεται κι ένας λιγότερο γνωστός. Ο Τώνης Μίγγας. Ένας σλαβόφωνος γουνοποιός από τη Νάουσα, που ο Τέλλος του μέτρησε την ανδρεία και τον έχρισε πρωτοπαλλήκαρο του. Όταν οι αρχικομιτατζήδες Ζλατάν και Κασάπτσε εξαπάτησαν τον Τέλλο και τον συνέλαβαν, ο Ζλατάν - που ήταν γνωστός και πρώην πελάτης του Μίγγα - του είπε να φύγει να γλυτώσει. Κι ο άσημος μέχρι τότε Τώνης τον κοίταξε στα ίσια κι απάντησε :
"Μαζί ήρθαμε, μαζί θα πεθάνουμε, σαν θέλει ο Θεός και όπου θα πεθάνει ο αρχηγός μου, εκεί θα πεθάνω κι εγώ".

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΙΑΨΕΥΣΗΣ

Όταν ξεκίνησα το Δημοτικό γνωρίστηκα με το Μίμη, την Άννα, την Έλλη και τη Λόλα. Το Μίμη που έχτισε ένα σπιτάκι με πέτρες και λάσπη και πήρε άριστα "10" στο ενδεικτικό του. Σίγουρα θα έβγαλε το Μετσόβειο, όταν μεγάλωσε. Την οικογένεια του με τη γιαγιά στο κυριακάτικο τραπέζι. Το τζάκι, την εκκλησιά, την ελληνική σημαία που κυμάτιζε αγέρωχη. Το Σωτήρη που πούλαγε σύκα, την εκδρομή στη θάλασσα, το κτήμα του θείου.

Όσο το φέρνω στη μνήμη μου, ήταν ένα εξαιρετικό αλφαβητάρι. Βοηθούσε κι η εικονογράφηση του Κώστα Γραμματόπουλου. Ήταν εύληπτο, προσεγγίσιμο (γιατί είχε παιδιά για ήρωες) πρόσφερε ηθικά διδάγματα, εξήρε αξίες, έστρωνε μοντέλο ζωής. Κυρίως όμως έσπερνε απλόχερα αισιοδοξία. Με το πέρας της ανάγνωσης του ενστάλαζε στο μικρό μαθητή, ότι η Ελλάς μπορεί να είναι μιά μικρή, πτωχή και τίμια χώρα, αλλά, όταν ο ίδιος κι οι συμμαθητές του μεγαλώσουν, θα την κάνουν μεγάλη και τρανή.

Εμείς λοιπόν οι μαθητές του τότε (μεσήλικες τώρα) με την είσοδο μας στην Ε.Ε και με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά να τρέχουν, ζήσαμε την ψευδαίσθηση της ευδαίμονος Ελλάδος. Ήμασταν όλοι δεμένοι σ' ένα προσομοιωτή και γλεντάγαμε την εικονικότητα της στιγμής. Απ' το βιβλίο του Δημοτικού κρατήσαμε μόνο την πρόσκαιρη αισιοδοξία. Χάσαμε στο δρόμο το ήθος, τις αξίες, τα πρότυπα. Το ήθος έγινε life style, οι αξίες εμβάσματα, τα πρότυπα κουρτίνες.

Ο Μίμης έπαψε να είναι φίλος μας. Ένα άνοστο παιδί ήταν άλλωστε, προσκολλημένο στην οικογένεια του. Αμ' αυτή η Άννα, η αδελφή του. Μια ξενέρα ήταν. Δεν θα την παίρνανε ποτέ στο My style rocks. Άσε δε τη μάνα, τη κυρά Φανή. Για να τηγανίζει ψάρια καλή είναι. Δεν κάνει αυτή η οικογένεια για μας. Είναι οπισθοδρομική, το δίχως άλλο.

Καινούργιοι φίλοι, πιο προοδευτικοί, ήρθαν στη γειτονιά. Πάω να παίξω με το Χασάν.

εξαιρετικό.

Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ

Στην Ιλιάδα υπάρχει ένας παρακατιανός και χρωματισμένος αρνητικά από τον Όμηρο ήρωας. Δύσμορφος, αλλοίθωρος, κυρτός, φαλακρός και ραιβόπους. Δηλητηριώδης, αμετροεπής και θρασύς. Ήταν ο μόνος που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τους ήρωες βασιλείς του Τρωικού πολέμου και από ημίθεους να τους εξισώσει με κοινούς θνητούς. Αναρχικό στοιχείο, τόλμησε να αμφισβητήσει την καθεστηκυία τάξη των ευγενών και ισχυρών του τότε κόσμου. Γνήσιος πρόδρομος του Σπάρτακου, του Πουγκάτσεφ, του Ντουρούτι.

Οι Αχαιοί τον τελευταίο χρόνο του πολέμου συγκεντρώθηκαν μετά από πρόσκληση - τέχνασμα του Αγαμέμνονα για να αποφασίσουν, εάν θα συνέχιζαν την πολιορκία ή θα γύριζαν στη πατρίδα. Ο Θερσίτης τότε με δυνατή φωνή εις επήκοον όλων επιτέθηκε στον Αγαμέμνονα: «Γιε του Ατρέα, πάλι κακιωμένος είσαι; Τι σου λείπει πια; Γεμάτες χαλκό είναι οι σκηνές σου και μέσα σ’ αυτές σε περιμένουν πολλές πανέμορφες γυναίκες, που εμείς οι Αχαιοί σε σένα πρώτο-πρώτο παραδίνουμε, όποτε κυριεύουμε μια πόλη. Έχεις ανάγκη κι από άλλο χρυσάφι, που κάποιος από τους Τρώες θα σου φέρει ως λύτρα για το γιο του, που θα τον έχω αιχμαλωτίσει εγώ ή κάποιος άλλος Αχαιός; Ή μήπως θέλεις κανένα δροσερό κορίτσι, για να σμίγεις γλυκά μαζί του και να το’ χεις χωριστά από τους άλλους μόνο για τον εαυτό σου; Δεν ταιριάζει σε σένα που είσαι άρχοντας να τυραννάς τους Αχαιούς». Κατόπιν εστράφη στους Αχαιούς και τους έβαλε φωτιά: «Κακομοίρηδες Αχαιοί, τρομάρα σας, γυναίκες κι όχι άνδρες είσαστε! Πάμε να γυρίσουμε στην πατρίδα με τα πλοία μας και να αφήσουμε τούτον εδώ στην Τροία να χαίρεται τα τιμητικά του δώρα. Έτσι για να καταλάβει, αν τον βοηθήσαμε ή δεν τον βοηθήσαμε σε τίποτα. Που ξευτέλισε τον Αχιλλέα, άνδρα πολύ καλύτερο από την πάρτη του, αρπάζοντάς του το τιμητικό του δώρο με το έτσι θέλω». Τότε ο Οδυσσέας - πολύτιμο τσιράκι του Αρχιστράτηγου - για πρώτη φορά εγκατέλειψε το πολυμήχανο μυαλό του και με το σκήπτρο του κατάφερε δυνατά κτυπήματα στη πλάτη του Θερσίτη, για να τον κάνει να σωπάσει.

Προς το τέλος του πολέμου ο Αχιλλέας βρέθηκε αντιμέτωπος με τη μασκοφόρο αμαζόνα Πενθεσίλεια και κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα. Πήγε τότε και της έβγαλε τη μάσκα. Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε στεναχώρια και εκείνη τη στιγμή ερωτεύτηκε την ετοιμοθάνατη. Ο Θερσίτης, παρών στην δυνατή αυτή στιγμή, δεν κρατήθηκε: «Αχιλλέα δεν ντρέπεσαι που αφήνεις τις σατανικές δυνάμεις να σου προκαλούν θλίψη για μια αξιολύπητη Αμαζόνα της οποίας το πολεμοχαρές πνεύμα το μόνο που μας προκάλεσε ήταν λύπη ; Χα χα, είσαι ερωτοχτυπημένος και η ψυχή σου ποθεί αυτό το πράγμα, σαν να ήταν κάποια γυναίκα άξια για οικογένεια. Τελικά το δόρυ της χτύπησε την καρδιά σου. Συγγνώμη φουκαρά, που είναι τώρα η ανδρεία και η εξυπνάδα σου; Τίποτα δεν είναι περισσότερο καταστροφικό για τους άνδρες από ότι ο πόθος για μια γυναίκα, αυτός γελοιοποιεί ακόμα και σοφούς άνδρες» .Και τότε ο Θερσίτης έμπηξε το κοντάρι του στο μάτι της Πενθεσίλειας. Αυτή ήταν και η τελευταία πράξη της ζωής του. Ο Αχιλλέας, τρελλός από θλίψη, τον σκότωσε με τις γροθιές του.

Εύκολα σήμερα μπορούμε να αναρωτηθούμε. Ένας Θερσίτης δεν υπάρχει στη σύγχρονη πολιτική σκηνή; Η απάντηση είναι όχι. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν Αγαμέμνονες, Οδυσσείς , Αχιλλείς.

ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Πολλοί με ρωτούν : "τι είσαι; δεξιός ή αριστερός;". Από τη φάτσα, με κόβουν για καπετάνιο του ΕΛΑΣ. Όταν ανοίξω το στόμα, τους χαλάω την ψευδαίσθηση. Για να τους αποσύρω το δίλημμα, απαντώ: "κείμαι επέκεινα δεξιάς κι αριστεράς". Κι ο καπιταλισμός είναι ωραίο σύστημα με τα καταναλωτικά του αγαθά κι ο σοσιαλισμός με το οκτάωρο της εργασίας του. Διαλέχτε και πάρτε...

Κι η πατρίδα μας κείται επέκεινα. Μ' ένα πρωτοφανές για τον πλανήτη οικονομικό σύστημα. Με μια ιδεοπολιτική θολούρα. Με μια κοινωνία άβουλη, άκριτη και πολτοποιημένη. Όταν έχει πάνω την αριστερά, αντί ν' ανέβει στο βουνό, γίνεται παλλακίδα των τραπεζών, των πολυεθνικών και της ΕΕ. Όταν έχει πάνω τη δεξιά, αντί να χτίσει κάνα εργοστάσιο, χαϊδεύει ψοφοδεής κι έντρομη το Δημόσιο.

Χωρίς τίμιο ιδεολόγημα και κεντρική ιδέα, πατρίδες δεν στέκονται. Ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει, εάν είμαστε η συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας ή η συνέχεια της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Διότι και τα δυό μαζί, δε λέει.

Χωρίς απασχολούμενη εργατική τάξη, χωρίς ανθούντα επιχειρηματικό τομέα, χωρίς δικιά σου εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δεν πας πουθενά. Αντ' αυτών η πατρίδα μας παράγει θέσεις τμηματαρχών και διευθυντών στο -έξωθεν δανειοτούμενο- Δημόσιο. Και το πιο αλγεινό. Καλλιεργεί στη νεολαία την προσδοκία κάλυψης των άνω θέσεων, ως μοναδική διέξοδο επιβίωσης. Είναι προφανής η κομματική ομηρία, που της επιφυλάσσει. Όποιος δεν υλοποιήσει αυτό το "ελληνικό όνειρο", πρέπει να πάρει τα μάτια του και ν' αναχωρήσει για την Εσπερία.

Για τη θέση των αναχωρησάντων, μια νέα σκουρόχρωμη γενιά προαλείφεται με την ευλογία της αριστεράς και τη σιωπηρή αποδοχή της δεξιάς. Ήρθαν αναξιοπαθούντες και κατατρεγμένοι υπό τον μανδύα του πρόσφυγος. Οι πλείστοι αναφομίωτοι, ένεκα θρησκοληψίας, καταβολών, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και φονταμενταλισμού. Τώρα λιάζονται, στο μέλλον -λόγω του αυξανόμενου όγκου και των γεννήσεων- αναπόφευκτα θα διεκδικήσουν το ζωτικό τους χώρο (lebensraum). Και σε λίγα χρόνια θα αντικρύσουμε μια θαυμαστή καινούργια ( brave new) πατρίδα. Που θα κείται επέκεινα του επέκεινα.

Το δικό μου επέκεινα δεν αφορά κανένα, της πατρίδας μας όμως αφορά όλους.