QUOTE
Βασικα κανουμε, κατ εμε, ενα μεγαλο λαθος. Συγκρινουμε τι εκανε ο καθενας με την εκαστοτε ομαδα του και αναλογως επιλεγουμε.
wow, αυτο ειναι παγιδα, δεν νομιζω να χρειαζεται να αναφερω ποσοι παιχταραδες υπαρχουν στο nba ομως ατιτλοι και χωρις καμμια intimidating πορεια. Αυτο προσωπικα, δεν τους ριχνει σε καμια περιπτωση στα δικα μου ματια εναντι αλλωνων καταξιωμενων και ΟΧΙ δεν ειναι παντα αυτη η διαφορα που τους χωριζει. Καθε αλλο παρα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ηομαδική πορεία ενός σταρ καθορίζει πολλά. Ίσως όχι όλα, αλλά αυτό είναι που ξεχώριζε, π.χ, τον Μπάρκλεϊ απ'τον Μπερντ, ή το Γιούιν και το Ρόμπινσον απ'το Σακίλ κι όχι τόσο τα στατιστικά τους που δεν απείχαν και πάρα πολύ. Και γι'αυτό οι Μάτζικ και Τζόρνταν θεωρούνται απ'τους περισσότερους ανώτεροι του Όσκαρ Ρόμπερτσον, παρότι ο τελευταίος είχε συγκρίσιμα αν όχι ανώτερα στατιστικά.
Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί κι ένα απλό εναλλακτικό επιχείρημα υπέρ των "πρωταθλητών". Αν υποτεθεί ότι παίζουν σε ομάδες με χειρότερους συμπαίχτες απ'όσο είχαν, δεν είναι λογικό να κάνουν ακόμη πιο αισθητή κι εντυπωσιακή την προσωπική τους παρουσία; Αν ο Ντάνκαν κατορθώνει να έχει μέσους όρους 23+12 στην καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, γιατί να μην έχει 26+14 σε μια μέτρια; Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι θα μπορούσε να πετύχει το εν λόγω νούμερο και στο Σαν Αντόνιο αν ενδιαφερόταν τόσο.
QUOTE
Οταν ο ενας εχει μανου, παρκερ και ενα αλλο σωρο (πανω του μετριου) παιχτακια ΚΑΙ παγκο ΚΑΙ coach, ενω ο αλλος παλευει (στην καλυτερη του πορεια) με τρελοspree και συμπαθητικο ψαροcassel χωρις κανενα συστημα στο παιχνιδι και στοιχειωδη αμυνα, ε τοτε σορρυ guyz..αλλα αυτο ειναι ενα απ τα πολλα 'αδικα' του nba.
Μην ξεχνάς όμως ότι ο TD έφτασε στον Τίτλο το '99 με έναν Ρόμπινσον και πολλούς ρολίστες (και μάλιστα με ρεκόρ 15-2 στα πλέι οφ), ενώ την επόμενη χρονιά που τραυματίστηκε, οι Σπερς έχασαν απ'τον πρώτο κιόλας γύρο απ'το Φοίνιξ, άνετα (3-1). Το δε 2003 ήταν μακράν ο κορυφαίος της ομάδας του, σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον θεωρήσω
για εκείνη την ποστ-σίζον ισάξιο
σχεδόν με το Χακίμ των 1993-95.
QUOTE
Ας αναλογιστουμε την περιπτωςση που ο KG παιρνει τη θεση του TD στα πιρουνια. Ε προσωπικα πιστευω οτι ο 1ος θα προσφερε πολλα περισσοτερα στο συγκεκριμενο ροστερ αποτι ο 2ος. Τωρα, τα περι προσωπικοτητας, winner διαθεσης κλπ ειναι στοιχεια που καλλιεργηθηκαν ( σωστα) στο προσωπο του TD αγωνιζομενος ομως μεσα σε ενα ικανο συνολο που το κυριοτερο κατ εμε, μπορουσαν και ακολουθουσαν το ποιον και μετεπειτα status του συγκεκριμενου παιχτη. Κατι που σε καμμια περιπτωση δεν γινεται στην περιπτωση του KG.
Ο Ντάνκαν έχει 3 πρωταθλήματα και κερδίζει περίπου 60 ματς ανά χρονιά. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Γκαρνέτ θα τα πήγαινε καλύτερα, τουλάχιστον όχι απ'τη στιγμή που ο Ρόμπινσον παρήκμασε, διότι δεν αποτελεί εξίσου μεγάλη απειλή απ'το ποστ με τον Ντάνκαν. Είναι κινητικός όσο ουδείς ψηλός στα 5 μέτρα, αλλά ειλικρινά, με τέτοια αθλητικά προσόντα, γίνε λίγο πιο banger, ρε παιδί!
QUOTE
ρωτηστε malone, kidd και και..Το θεμα πρωταθληματων στο nba με απασχολει κυριως ομαδικα και οχι ατομικα, παιχτικα.
Για Κιντ συμφωνώ. Για Μαλόουν, λυπάμαι, αλλά, όσο κι αν τον συμπαθώ σε σχέση με τους περισσότερους φιλάθλους, είχε την ευκαιρία το '97 και ιδίως το '98 και την πέταξε. Το '98 η Γιούτα είχε το πλεονέκτημα έδρας και είχε κερδίσει και τα δυο παιχνίδια με το Σικάγο στην κ.π. Οι Μπουλς είχαν μισοκαταρρεύσει απ'την κούραση, κερδίζοντας την Ιντιάνα με το αγχώδες 4-3 και η Γιούτα, αφότου ξεκίνησε κερδίζοντας το πρώτο παιχνίδι, τους άφησε να σηκώσουν κεφάλι. Και ο Μαλόουν, αν κοιτάξεις, είχε μεγάλη ευθύνη γι'αυτό...
QUOTE
Και δειτε τον (καλυτερο εβερ!) Κοbe τωρα πως χτυπιεται να περασει το phoenix και να κανει το θαυμα, που σε αλλες εποχες θα ελεγε παμε για αλλα.
Και βαλτε κ τον shaq μονον του με μουτσους χωρις kobe kai ιδιως wade( γιατι αυτος ουσιαστικα το χαρισε..στον dead χοντρο) και πειτε μου αν το παλμαρε του θα ειχε καμια διαφορα απ αυτο του big sofo..
Να υποθέσω ότι θεωρείς ότι ο Κόμπι μπορεί να οδηγήσει μια μέτρια ομάδα ψηλότερα απ'τον καλό (όχι το γηρασμένο) Σακ;