Υπηρξαν & εξακολουθουν να υπαρχουν παρα πολυ μεγαλοι παικτες,που εχουν κανει φοβερη καριερα,με ατομικες διακρισεις,αναγνωριση,φημη...αλλα ομως κατι να τους λειπει..
Και αυτο δεν ειναι αλλο απ το δακτυλιδι του πρωταθλητη..

Τοποθετησα 10 επιλογες συν το ''αλλος'' & ειναι ερωτηση πολλαπλης επιλογης...

Η επιλογη μου ηταν 3πλη:
Καρλ Μαλοουν-ο καλυτερος παιχτης που εχω δει χωρις πρωταθλημα, ο παιχτης με τη μεγαλυτερη διαρκεια στην αποδοση του, που απλα ειχε την ατυχια τα καλυτερα του χρονια να πεσουν πανω στα καλυτερα χρονια του Τζορνταν.
Τσαρλς Μπαρκλει-ενα προτυπο παουερ φοργουορντ με υψος σουτινγκ γκαρντ και σωμα σεντερ. Εχασε κι αυτος τη μεγαλη του ευκαιρια εναντιον του Σικαγο με το σουτ του Παξον και απο την αδυναμια της ομαδας του να κερδισει εναν τελικο εντος εδρας!
Πητ Μαραβιτς-μπορει να μην τον εχω δει ποτε να παιζει, αλλα οταν καποιοι τον θεωρουν τον καλυτερο που δεν εχει παρει πρωταθλημα κι οταν ακουγονται τοσα εντυπωσιακα πραγματα γι αυτον, δεν μπορω να μην υποθεσω οτι ειναι τουλαχιστον της κλασης του Μαλοουν(που οπως ειπα για μενα ειναι ο κορυφαιος απ οσους εχω δει χωρις τιτλο).

Dirk μακραν ο καλυτερος Ευρωπαιος που εχει περασει και μαζι με λαρι οι καλιτεροι σουτερ απο ψηλους και σε στατικο σουτ αλλα και με κινηση φεντ-αγουει κτλπ

1. Έλτζιν Μπέιλορ
2. Καρλ Μαλόουν
3. Τσαρλς Μπάρκλεϊ
4. Τζον Στόκτον

Φυσικά και αρκετοί ακόμη, αλλά βάσει καριέρας, αυτοί είναι που ξεχωρίζουν. Ο Μπέλορ έφτασε 7 φορές στους τελικούς του ΝΒΑ και είχε ουκ ολίγες μεγάλες βραδιές, οπότε θα μπει στο #1. Οι Μαλόουν-Μπάρκλεϊ κατά κάποιον τρόπο εναλλάσσονται. Μεγαλύτερη συνολική καριέρα ο Μαλόουν, ο οποίος έπαιξε 2 φορές στους τελικούς, μάλλον πιο ολοκληρωμένος στο prime του ο Μπάρκλεϊ, ο οποίος έπαιξε σε μόνο 1 σειρά τελικών, αλλά απέδωσε καλύτερα απ'το Μαλόουν το '97 και το '98. Ο Στόκτον είχε χάσει λίγα βήματα σε σχέση με τα κορυφαία του χρόνια και με δεδομένο αυτό και το βάρος της ευθύνης των χαμένων τελικών να πέφτει στο Μαλόουν, διαφεύγει το ότι ούτε ο ίδιος έπιασε την καλύτερή του απόδοση, ιδίως το '98.

Εύφημος μνεία στους Στιβ Νας και Τζωρτζ Γκέρβιν, τους κορυφαίους παίκτες που δεν έφτασαν ποτέ σε τελικούς ΝΒΑ.

O Mπεηλορ οντως εχει να επιδειξει πολυ μεγαλα κατορθωματα & σπουδαια ρεκορ σε σκοραρισμα,ομως το δυστυχημα για τους περισσοτερους απο εμας ειναι οτι δεν τον προλαβαμε.
Θα ηθελα να σε ρωτησω ποιο ηταν το στατους του Μπεηλορ τοτε & πως ο κοσμος τον αντιμετωπιζε?
Θεωρουνταν ας πουμε ο κορυφαιος SF εκεινη τη περιοδο η' γενικα που ειχε εμφανιστει μεχρι τοτε?
Και το ρωταω αυτο,διοτι οι Μαλοουν & Μπαρκλει,οταν αγωνιζονταν,θεωρουνταν ισως & οι καλυτεροι PF που ειχαν εμφανιστει ποτε στο ΝΒΑ.

Επισης ευφημο μνεια θα πρεπει να δωθει νομιζω & στον Ντομινικ Ουιλκινς.

Νομιζω οτι το #1 ειναι αναμεσα σε Μπειλορ και Μαλοουν..
Ο Μπειλορ ειναι υποτιμημενος παιχτης ενω ηταν ενα απο τα ιερα τερατα την δεκαετια του 60...Eχει το ρεκορ σε σκοραρισμα στους Τελικους του ΝΒΑ με 61..Μεγας σκορερ,τρομερο footwork,αερινος παιχτης για τα δεδομενα του τοτε...Ειναι απιστευτο οτι δεν κερδισε ποτε ενα πρωταθλημα..Αν επαιζε μια χρονια ακομα πριν σταματησει θα το ειχε!

Ο Μαλοουν παρολο που ποτε δεν ημουν φαν του παραδεχομαι οτι ειχε μια αξιοπροσεχτη και σταθερη οσο λιγοι καριερα...Δεν συμμεριζομαι βεβαια οσους λενε οτι επεσε πανω στον Τζορνταν γιατι η ομαδα της Γιουτα ειχε οτι χρειζοταν για να κερδισει τους Μπουλς απλα δεν εκανε την μινι-υπερβαση...

Αντιθετα ο Μπαρκλει δεν ειχε οτι χρειαζοταν για να κερδισει τους Μπουλς το 93..Εκανε μεγαλες εμφανισεις πηρε το MVP δικαια τοτε αντι του Τζορνταν επαιξε καλα αλλα η ομαδα του δεν ηταν καλυτερη απο την Γιουτα το 97 και το 98...O Μπαρκλει για μενα ηταν μεγαλυτερο ταλεντο απο τον Μαλοουν αλλα απο την αλλη δεν μπορω να γυρισω την πλατη μου στην καριερα του Ταχυδρομου που ηταν καλυτερη και με πολυ μεγαλυτερη διαρκεια..Ο Μπαρκλει δεν προσεχε την ζωη του ουτε ηταν ολη μερα στα γυμναστηρια οπως ο αλλος...Ταλεντο εχουν πολλοι παιχτες!Συνεπεια σαν του Μαλοουν λιγοι!

Ο Μαραβιτς ηταν ισως το μεγαλυτερο ταλεντο που υπηρξε στα γκαρντ..Αυτα που εκανε δεν τα εκανε ο Τζορνταν και ο Κομπι...Απο πασες bowling,τριπλες-ποδιες,πισω απο την πλατη,προλογο του Ντριμ-σεικ,μεχρι circus shots παροτι δεν ειχε ιδιαιτερα αθλητικα προσοντα...Αλλα η καριερα του στο ΝΒΑ δεν ηταν μεγαλη και δεν ανταποκριθηκε ποτε στις προσδοκιες βγαινοντας απο το κολλεγιο...Αν μιλαμε για ταλεντο ειναι ο καλυτερος αλλα αν μιλαμε για καριερα ο χειροτερος...

Μπορουν να αναφερθουν και αλλοι οπως ο αρτιστας Τζορτζ Γκερβιν η ο Ρετζι Μιλλερ αλλα οι επιλογες του Bullet ειναι οι πιο σωστες αν βαλουμε κατω ολες τις παραμετρους..

Νοβιτσκι,Νας και Κιντ ειναι ηδη στο πανθεον ακομα και αν δεν εχουν σταματησει..Μελλοντικοι Hall of Famer και οι τρεις 100%!

H καλυτερη περιοδος ομως του Μαλοουν ηταν τη διετια 97-98 που η Γιουτα εφτασε ως τους τελικους, αλλα τοτε κι ο Τζορνταν ειχε κανει καποιες απ τις καλυτερες εμφανισεις του(μονο στους τελικους του 93 πρεπει να ηταν καλυτερος). Και το πρωταθλημα του 98 θα μπορουσε να το παρει η Γιουτα αν της εδιναν κι εκεινο το φαουλ στο 6ο ματς. Θυμησου σε τι κατασταση ηταν ο Πιπεν και η μεση του και σκεψου αν θα ηταν φαβορι ή οχι η Γιουτα σε ενα 7ο ματς στην εδρα της με πιθανο προβλημα του Πιπεν στη μεση...

Η Γιουτα μπορουσε καλλιστα να επαιρνε το πρωταθλημα κυριως το 98 που ειχε και το πλεονεκτημα εδρας...Ο Τζορνταν ηταν ο καλυτερος παιχτης αλλα η Γιουτα ειχε τον τοτε 3ο καλυτερο παιχτη(θεωρω τον Σακιλ 2ο καλυτερο εκεινη την χρονια) και ενα καλο σαπορτινγκ καστ για να παρει τον Τιτλο αλλα δεν τα καταφερε..Τωρα αν το σουτ του MJ ηταν επιθετικο φαουλ αυτο ειναι αλλη κουβεντα....
Oταν μια ομαδα βαζει μονο(!) 54 ποντους σε Τελικο του ΝΒΑ ειναι απο μονη της αξια της μοιρας της!

Η δικη μου ψηφος ηταν 4πλη:

-Μπαρκλει.Κατ'εμε το καλυτερο ταλεντο που εχει υπαρξει ποτε στη θεση του PF.
Ατυχησε να εχει στους Σιξερς ενα μονιμως μετριο σαπορτινγκ καστ...ενω με τους Σανς,αφενος κατι ελλειπε...& αφετερου ο Κεβιν Τζονσον ηταν κατωτερος των περιστασεων..

-Μαλοουν.Καποια τον θεωρουν καλυτερο του Μπαρκλει.Εγω πιστευω πως ηταν καλυτερος επαγγελματιας & με μεγαλυτερη συνεπεια & διαρκεια.

-Πατ Γιουιν.Οσο καλος & εαν ειναι ο Ντιρκ...μου ειναι καπως δυσκολο να αντικριζω το εχει περισσοτερους ψηφους(αυτη τη στιγμη),απ τον νυν ασσισταντ του Σταν Βαν Γκαντι..
Στο prime του θεωρουνταν ο καλυτερος C της λιγκα & δεν πρεπει να ξεχναμε επισης οτι ηταν & ο βασικος C της αυθεντικης Dream Team..
Θεωρω οτι ατυχησε στη καριερα του...γιατι οταν δεν υπηρχε μπροστα του το ανυπερβλητο εμποδιο που λεγοταν Τζορνταν...βρηκε αυτο που λεγοταν Χακιμ Ολαζουον..

-Αλλεν Αιβερσον.Ενδεχομενως αρκετοι να εχουν τις ενστασεις τους...ωστοσο ειναι ο καλυτερος κοντος που εχω δει ποτε στη ζωη μου...συν οτι & αυτος ειχε μονιμως ενα μετριο σαπορτινγκ καστ..(α,ρε μ'αυτους τους Σιξερς..)..

Ο Μπέιλορ από τη ρούκι σεζόν του (1959) ως το 1969 συμπεριλαμβανόταν συνεχώς στην κορυφαία πεντάδα του πρωταθλήματος, με εξαίρεση το '66, όταν και λόγω των πρώτων σχετικά σοβαρών τραυματισμών, ο κόουτς τον έπαιζε πολύ συντηρητικά στη ρέγκιουλαρ σίζον. Νομίζω ότι αυτό δείχνει ότι σαφώς και τον θεωρούσαν τον κορυφαίο φόργουορντ του πρωταθλήματος, μαζί με τον Πέτιτ στην αρχή (οι θέσεις δεν ήταν τόσο αυστηρά ορισμένες τότε, ο Μπέιλορ θεωρείται SF γιατί περισσότερο έπαιζε με αντίστοιχο τρόπο, αλλά περνούσε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του και στο ποστ). Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι, μετά το Ράσελ και μαζί με το Γουεστ (που ήταν και λευκός, άρα ένας λόγος παραπάνω...), ίσως να ήταν ο πιο σεβαστός σούπερσταρ των 60'ς. Ο Ρόμπερτσον μερικές φορές περνούσε την εικόνα του υπερβολικά τελειομενούς, απαιτητικού και μάλλον κακού συμπαίκτη (ό,τι εικόνα περνούσε και ο Τζόρνταν στα κείμενα του Σαμ Σμιθ), ο δε Τσάμπερλεϊν ως γνωστόν ήταν ο καλύτερος "πελάτης" των ΜΜΕ κάθε φορά που η ομάδα του έχανε (με τίτλους του στιλ "Chamberlain scores 40, fails to impress" ή "Russell teaches Wilt a lesson, holds him to 30, Celtics win". Οι υπόλοιποι σταρς δε διατήρησαν την εικόνα τους ολόκληρη τη δεκαετία.

ΥΓ. Ναι, εύφημος μνεία και στον Ντομινίκ, σαν ίσως τον κορυφαίο παίκτη που δεν έφτασε ποτέ σε Τελικούς περιφέρειας.

O Μπειλορ ηταν ξεκαθαρα ο καλυτερος φοργουορντ για μενα στα 60ς..Οι περισσοτεροι υμνουσαν τον τροπο που σκοραρε καθως ηταν με διαφορα ο πιο versitale σκορερ που υπηρχε..Οχι ο καλυτερος αλλα το πιο πολυπλευρο ταλεντο..Εξαιρετικες spin κινησεις."Εστριβε" με τροπο που θα τον ζηλευαν οι περισσοτεροι σουπερσταρ στην Ιστορια του μπασκετ..Μπορουσε να σκοραρει με καθε πιθανο και απιθανο τροπο..Οπως ειχε πει και ο προπονητης του το 68 ο Κολφ ηταν ο καλυτερος ριμπαουντερ των Λεικερς ενω στο σκοραρισμα ηταν "μια κατηγορια μονος του"...

Μπορουσε να απειλησει απο παντου...Αλλωστε το 2007 ο Κομπι Μπραιαντ ειχε πει οτι εβλεπε κασετες του Μπλειλορ για να δει πως δουλευε τα ποδια του..Εκπληκτικο footwork....

Για τον Γουιλτ ισχυει αυτο.Τα ΜΜΕ του αλλαζαν τα φωτα......O Ρασσελ ηταν το αγαπημενο παιδι παντα μεχρι και τα τελη του 70 παρα του οτι ειχε σταματησει...Ειχε αναδειχτει ο κορυφαιος παιχτης Ολων των εποχων στα τοτε πρωτα 35 χρονια της Λιγκας(1946-1980)..
Στον Ρομπερτσον οχι τοσο...Ο Τζορνταν ειχε δεχτει πολυ σκληροτερη κριτικη σαν κακος συμπαιχτης παρα ο Ρομπερτσον ο οποιος ηταν και σαφως πιο ομαδικος σαν παιχτης..Επισης ηταν ο μονος παιχτης-αντιπαλος των Σελτικς που του ειχε πλεξει τοσο πολυ το εγκωμιο ο Αουερμπακχ..

Για τον Γιουινγκ φιλε bullet δεν ξερω αν ειναι τοσο αδικο να εχει λιγοτερες ψηφους απο τον Νοβιτσκι οταν μαλλον ο Γερμανος μοιαζει οτι θα τερματισει ψηλοτερα σε συνειδησεις απο οτι ο Τζαμαικανος..
Προσωπικα τον Γιουινγ δεν τον κατατασω στους 10 κορυφαιους σεντερ ολων των εποχων αλλα αμεσως μετα #11 η #12..Ο Γουιλις Ριντ ειναι στο #10 για μενα..
Ηταν ενας απο τους καλυτερους σεντερ στα 90ς αλλα προσωπικα δεν τον θεωρω ισαξιο με Σακιλ και Χακιμ καταρχην ενω συνολικα και ο Ρομπινσον ηταν πιο επιτυχημενος..Στην Ντριμ Τιμ ηταν συμαντικος και κυριως στον Τελικο οπου ειχε βαλει στα καλαθια τους Κροατες....


Οσο αφορα τον Αιβερσον συμφωνω..Ενας παιχτης που ειχε πολλους οπαδους ανα τον κοσμο αλλα και πολλους επικριτες...Και εγω θεωρω οτι ειναι ο καλυτερος κοντος που εχει περασει απο τα γηπεδα του μπασκετ..Το οτι κερδισε το MVP σαν ο πρωτος κοντος στην Ιστορια του ΝΒΑ και σε εποχες Prime Σακιλ δειχνει ποσο σπουδαιος ηταν..Αρκετος κοσμος του ασκουσε κριτικη επειδη επαιρνε πολλα σουτ...Ολοι οι μεγαλοι σκορερ παιρνουν ομως πολλες προσπαθειες και ο Αιβερσον λογω τους υψους του ηταν απιθανο να εχει καλυτερα ποσοστα απο αυτα που ειχε....Ειχε αγνοια κινδυνου....
Παντα θα ειναι ο παιχτης που εφερε στο ΝΒΑ την crossover του Γκετο και γενικοτερα την καλυτερη crossover ever....

Ο Ντιρκ εχει επιλεχτει περισσοτερες φορες στη All NBA First Team απ'οτι ο Γιουιν(4 αντι μονο μιας...αν & ο Γιουιν εχει επιλεχτει 6 φορες στην All NBA Second Team ενω ο Γερμανος 3),ομως ο Τζαμαικανος ειχε στην εποχη του περισσοτερους super star & μεγαλυτερο ανταγωνισμο.
Στη θεση που επαιζε υπηρχαν 3.5 μεγαλοι παικτες(ο ιδιος,ο Χακιμ,ο Ρομπινσον & ο Ντοχερτυ,συν οτι προλαβε & τον πρωιμο Σακ..),ενω & στα F,η 5αδα Μπερντ-Μπαρκλει-Μαλοουν-Ντομινικ-Πιπεν ηταν σουπερ.
Ο Ντιρκ ειχε μονο τον Σακ στο C ως τα μεσα περιπου των 00's & τους Ντουαιτ-Αμαρε αργοτερα,συν τους Γκαρνετ-Ντανκαν-τον Λεμπρον απ το 2005 & μετα-τον Ουεμπερ στις αρχες των 00's,στα F...

Ο Μεγαλος Γερμανος βεβαια,συνεχιζει ακομη & τωρα στα 32 του να ειναι ακρως παραγωγικος & κανενας δεν μπορει να αμφισβητησει την αξια του,ωστοσο & κατα τη γνωμη μου παντοτε,θεωρω το στατους του Γιουιν πιο υψηλο.

Καταλαβαινω το σκεπτικο σου...Αλλα διαφωνω οσο αφορα τον ανταγωνισμο..Γιατι το λεω αυτο?Η Δυτικη περιφερεια στα 00ς ηταν πιο ανταγωνιστικη απο την Ανατολικη περιφερεια στα 90ς..

Οσο αφορα τους Σουπερσταρ ναι ηταν πιο πολλοι οσο αφορα τους ψηλους γιατι οσο αφορα τους κοντους τους παιχτες δηλαδη που παιζουν απο το 3 κατω θεωρω καλυτερη αυτη την δεκαετια...Ο Μπερντ οταν επιασε το πικ του ο Γιουινγκ ηταν στα γεραματα και το 92' σταματησε.Ο Ντομινικ δεν ηταν ποτε σουπερ σταρ πρωτης γραμμης...Στην Αμερικη πολλοι τον θεωρουν υπερτιμημενo...O Ντανκαν και ο Γκαρνετ μπορουν καλλιστα να θεωρηθουν ανωτεροι απο τον Μπαρκλει και Μαλοουν.Ποσο μαλλον οταν ο Ντανκαν θεωρειται πλεον κατα γενικη ομολογια στην Αμερικη ο κορυφαιος παουερ φοργουορντ ολων των εποχων..Ο Νοβιτσκι τον εχει αντιμετωπισει πολλες φορες!
Στους Σεντερ ναι μεν δεν υπηρχε η ποσοτητα που υπηρχε την δεκαετια του 90 αλλα απο την αλλη θεωρω οτι κανενας δεν επιασε τα στανταρ του Σακιλ στο πικ του,ουτε καν ο Χακιμ..Ο Σακιλ ηταν απο αλλα πλανητη στις αρχες της δεκαετιας που μας περασε ενω και απο το 92 τον Οκτωμβρη που πατησε το ποδι του στα γηπεδα του ΝΒΑ και παρολο που ηταν νεος ειχε σταθει επαξια απενατι σε Χακιμ-Γιουινγκ-Ρομπινσον.Τον Γιουινγκ ειδικα που τον πετυχεναι πιο συχνα στην Ανατολη τον ειχε διαλυσει αρκετες φορες παρολο που ηταν ακομα μικρος..Στο πικ του θα τον "κακομεταχειριζοταν" ακομα περισσοτερο!

Δεν αντιλεγω οτι ο Γιουινγκ ηταν ενας εξαιρετικος παιχτης.Σαφως και ηταν!
Ο Νοβιτσκι εχει παιξει και αυτος σε ισχυρο ανταγωνισμο..Εχει αντιμετωπισει τον ενα απο τους 2 πιο κυριαρχους Σεντερ ever και το κορυφαιος 4αρι ever συν πιο πολλα καλυτερα γκαρντ-φοργουορντ.
Προσωπικα δεν θεωρω την δεκαετια του 90 ανωτερη σε ανταγωνισμο απο την δεκαετια του 00...Μαλλον το αντιθετο..Θεωρω την δεκαετια του 80 ανωτερη σε ανταγωνισμο και απο τις 2..80>00>90...κατα την αποψη μου.

Πανω κατω αυτο λεω κι εγω. Αν και πιστευω(απ τη θολη εικονα που εχω στο μυαλο μου απ τη χρονια των πανελληνιων μου-που να βρω το χρονο που ηθελα για να δω ΝΒΑ οσο θα θελα) οτι ο Μαλοουν εκεινης της περιοδου ηταν καλυτερος απο τον Ο'Νιλ(που βεβαια εφτασε σε ακομα υψηλοτερο επιπεδο στη συνεχεια). Ισως το λεω επηρεασμενος απο το sweep στα πλει οφ. Το Σικαγο με εκεινη τη Γιουτα ηταν πολυ κοντα σε δυναμικοτητα, ειχε καλους συμπαιχτες ο Μαλοουν(αν ειχε κι εναν καλυτερο σεντερ απο τον Οστερταγκ...), αλλα δεν τα καταφερε. Τοτε δεν ηταν που εχασε τις βολες στον πρωτο τελικο ο Μαλοουν ή την προηγουμενη χρονια?(γιατι οι ταχυδρομοι δεν παραδιδουν ποτε την Κυριακη...)
Οι 54 ηταν πραγματικα ντροπιαστικο ρεκορ. Φανταζομαι οτι θα ειναι και ρεκορ ολων των εποχων που θα κανει πολλα χρονια να σπασει. Εδειξε ομως χαρακτηρα η Γιουτα κερδιζοντας το επομενο ματς μεσα στο Σικαγο(2η φορα που χαλαγε η φιεστα μεσα στο Σικαγο μετα το 1993, ενω κι οι Λεικερς του Τζακσον ειχαν κανει μια ντροπιαστικη ηττα σε 5ο τελικο οντας μπροστα με 3-1 το 2000-μηπως λεει κατι αυτο για την ψυχολογικη προετοιμασια των ομαδων?)

Λίγα λόγια για τον Γκρεγκ, 'νταξ ????? ...ειδικά σε τέτοιο topic


p.s. Αν διαβάζει κάποιος Mod, ας προσθέσει και τον Greg στις επιλογές

Ο Σακίλ ατομικά ίσως να ήταν πλέον και ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος το '98. Λίγοι το έπαιρναν χαμπάρι και ασχολιόντουσαν με το όλο ζήτημα, για διάφορους λόγους είτε σχετικούς είτε όχι:

1) Η τελευταία σεζόν του Τζόρνταν.
2) Ποιος θα πάρει το MVP, αυτός ή ο Μαλόουν;
3) Σε τι κατάσταση παρουσιαζόταν ο Πίπεν;
4) Ποιος θα αποκτούσε το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ;
5) Τι θα έκανε ο νεαρός Κόμπι Μπράιαντ που στα 20 χρόνια του, τον παρουσίαζαν ήδη σαν διάδοχο του MJ;
6) Ο Σακίλ, έχοντας χάσει 31 παιχνίδια το '97 κι έχοντας συμπεριληφθεί πολύ νωρίς στους "50 κορυφαίους όλων των εποχών", έχασε άλλα 22 παιχνίδια το '98 κι έδειχνε να μην μπορεί να διατηρηθεί σε top κατάσταση υγείας και να έχει το μυαλό του επικεντρωμένο μόνο στο μπάσκετ.
7) Οι Λέικερς αποκλείστηκαν νωρίς από τα πλέι οφ το '97.

Ακόμη και στα πλέι οφ, ο Σακίλ βρισκόταν στατιστικά ψηλότερα από κάθε άλλον παίκτη, αλλά από τη στιγμή που οι Λέικερς υπέστησαν σουιπ, δε θα μπορούσε να έχει την ανάλογη προβολή. Δύσφημος μνεία φυσικά στους συμπαίκτες του (πλην Έντι Τζόουνς και Φοξ), οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτή την ήττα.

Δεν μπορεις να ζητας να ειχε καλυτερο σεντερ οταν ειχε μια πολυ πληρη ομαδα ανταξια των Μπουλς που ηταν επισης γεματη ομαδα...Και οι 2 ομαδες δεν ειχαν πρωτοκλασατους σεντερ αλλα σε ολες τις αλλες θεσεις ηταν γεματοι....
Με λιγα λογια αυτο που θελω να πω ειναι οτι δεν συμμεριζομαι την αποψη οτι ο Μαλοουν ηταν ατυχος επειδη επεσε πανω στον Τζορνταν...Απλα δεν τον κερδισε.
Η δικαιολογια αυτη για μενα στεκει μονο για τον Μπαρκλει καθως δεν ειχε τοσο καλη ομαδα οπως η Γιουτα του 97 και του 98(οχι πως ηταν πολυ χειροτερη αλλα δεν ηταν και ανταξια) και παρολα αυτα σταθηκε καλα και μαλιστα απεναντι στο Πικ του Τζορνταν(91-93)...Αλλος ο Τζορνταν της περιοδου 91-93 και αλλος της περιοδου 95-98..Το 1993 ο Τζορνταν ηταν ο πιο κυριαρχος παιχτης με διαφορα στον πλανητη και το Prime του ηταν συγκρισημο τοτε μονο με του Τσαμπερλαιν και σε μικροτερο βαθμο με του Καριμ(που και οι 2 ομως στο απολυτο πικ του δεν ειχαν τις επιτυχιες του Τζορνταν)...

Το 98 οι Μπουλς δεν ηταν ανικητοι σε καμια περιπτωση...

Και εγω καταλαβαινω το σκεπτικο σου...
Ομως επιμενω στο οτι ο Γιουιν ειχε περισσοτερους σουπερ-σταρ να ανταγωνιστει,οσον αφορα την επιλογη στις πρωτες 5αδες του πρωταθληματος.
Ναι μεν στα 00's τα πολυ καλα G ηταν-ειναι περισσοτερα,ομως στις επιλογες για τις καλυτερες 5αδες δεν θα ανταγωνιστουν F η' C...
Γιατι κουτσα στραβα,2 G επιλεγονταν & θα επιλεγονται σχεδον παντα..
Δεν αντιλεγω οτι οι Ντανκαν-Σακ ειναι εκ των κορυφαιων που εχουν περασει ποτε(Ο Γκαρνετ κατα τη γνωμη μου ειναι πιο πισω απ τους Μπαρκλει-Μαλοουν στα PF..)...οπως & ο Λεμπρον που απ τα μεσα των 00's εχει ξεκινησει να χτιζει το δικο του μυθο,ομως ποσοτικα υστερουν στον ανταγωνισμο που υπηρχε σ'αυτες τις θεσεις απ' τα μεσα 80' εως τα μεσα 90'...
Εσυ εστιασες στο ποιοτικο σκελος εγω στο ποσοτικο(που ειναι συναμα & ποιοτικο)..

Να κανω και ενα ερωτημα μορφης ''What if''...
Εαν ο Ντιρκ αγωνιζοταν στην era του Γιουιν & ηταν & Αμερικανος,θα ηταν μελος της αυθεντικης Dream Team?
Η γνωμη μου ειναι πως το στατους του θα ηταν εφαμιλλο η' ελαφρως ανωτερο του συμπατριωτη του Ντεντλεφ Σρεμπφ..συν οτι δεν θα μπορουσε ισως να ανταπεξελθει τοσο ικανοποιητικα στο physical game & στους κανονισμους εκεινης της εποχης..

Παρ' οτι κι εγω θεωρω το status του Ewing μεγαλυτερο απο του Dirk (προς το παρων τουλαχιστον), κι εγω τον Pat τον συγκαταλεγω στο ΤΟΡ 10 Centers of All-Time, κι επισης συμφωνω οτι οι κανονισμοι στα 90's δεν θα ευνοουσαν τον Γερμανο, νομιζω οτι και παλι θα ηταν ξεκαθαρα καλυτερος παικτης του Schrempf. Επισης στο σχολιο σου για την Dream Team να λαβουμε υποψη οτι κι αν ο Hakeem ειχε το ΟΚ της FIBA το 1992, ισως κι ο Ewing να μην ταξιδευε ποτε προς την Βαρκελωνη.

Ο Σρεμπφ εκτος απο ταλαντουχος & all around ηταν & πολυ σκληροτραχηλος παικτης & μπορουσε να ανταποκριθει στο σκληρο παιχνιδι.
Ο Ντιρκ νομιζω οτι θα δυσκολευοταν αρκετα.
Τωρα για το τελευταιο που ανεφερες...το πιο πιθανο θα ηταν να μην επιλεχτει ο Λειτνερ...& ας μην ειχαν οι υπολοιποι σουπερ-σταρς εναν για να τους κουβαλαει τις αποσκευες...

Εδω διαφωνω φιλε bullet...Και λεω εδω γιατι στα αλλα ειναι συζητισημο και καθε αποψη μπορει να θεωρηθει σωστη αναλογως πως το βλεπει κανεις....
Ο Νοβιτσκι ειμαι βεβαιος οτι θα ηταν πολυ καλυτερος απο τον Σρεμπφ..Ποσο μαλλον οταν θεωρω την Δεκαετια του 90 πιο κατω απο αυτη που παιζει ο Νοβιτσκι.Η δεκαετια του 90 ειναι πιο κατω για μενα ενω και οι 2 τα 00ς και τα 90ς κατω απο την Δεκαετια του 80.Η δεκαετια του 90 απο τα μεσα και μετα ηταν πεσμενη απλα πολλοι ειχαν "τυφλωθει" απο τους Μπουλς του Τζορνταν...

Ο Τροπος παιχνιδιου του Ντιρκ ειναι τετοιος δηλαδη ενας παιχτης με υψος Σεντερ που παιζει μακρια απο το καλαθι που σε οποιαδηποτε εποχη και να επαιζε θα εκανε την διαφορα.Και εχει δειξει οτι αντεχει το Φισικαλ παιχνιδι.Ειναι απο τους λιγους παιχτες που μπορει καποιος υποθετικα να υποστηριξει οτι θα επαιζε σε οποιαδηποτε εποχη καλα..Ειναι μπασκετικος απογονος του Μακαντου.....

Οσο αφορα την Ντριμ Τιμ θα τον τοποθετουσα ανετα στην θεση του Κρις Μαλλιν.Δεν θα το σκεφτομουνα καν.
Γενικα ποτε δεν ξεχωριζα τους παιχτες υπο την εννοια "ο ενας παιζει τωρα αλλα τοτε δεν...η το αντιστροφο ο αλλος του τοτε τωρα δεν..." ειναι υποθετικα αυτα..Γιατι το λεω αυτο?Γιατι εχω ακουσει πολλα...Καποιοι λενε οτι ο Τσαμπερλαιν αν επαιζε σημερα η την δεκαετια του 90 δεν θα εκανε τιποτα και θα ηταν χειροτερος απο τον Μουτομπο.Αλλοι λενε οτι παλι θα εκανε πλακα και θα κυριαρχουσε οπως τοτε...Αλλοι λενε οτι ο ΛεΜπρον αν επαιζε την δεκαετια του 80(σκεφτομενοι βεβαια τον ΛεΜπρον οπως ειναι τωρα και οχι πριν 25 χρονια)θα εβαζε 60 ποντους με τριπλ νταμπλ σε καθε ματς..Αλλοι λενε παλι οτι θα ηταν ενας παιχτης των 20 ποντων και των 7 ασσιστ...
Αλλοι λενε οτι ο Τζορνταν αν επαιζε σημερα απεναντι σε αθλητες εφαμιλλους με αυτον δεν θα ηταν τοσο καλος οσο τοτε..Αλλοι λενε οτι θα ειχε 40 ποντους μεσο ορο...

Δεν βγαινει ακρη με αυτα τα θεματα...Κανενας δεν μπορει να αποδειξει αυτο που θελει σε υποθετικες κουβεντες και εποχες...

Θα συμφωνησω οτι το 2ο μισο των 90's ηταν πεσμενο.
Απο κει & περα νομιζω οτι υπαρχει σημαντικη διαφορα στο physical game του τοτε & του τωρα..
Δες με ποση μεγαλη ευκολια σφυριζονται αντιαθλητικα φαουλ τωρα,σε σχεση με το τοτε...η' πως πολυ ευκολα ο Ντουαιτ φορτωνεται με φαουλ με τους τωρινους κανονισμους,οταν πριν απο 20-25 χρονια,τετοια φαουλ δεν θα σφυριζονταν ουτε για πλακα..
Δες πως οι Μπλειζερς ζητησαν να τιμωρηθει ο Αμαρε για τις ψευτο-αγκωνιες που εριξε στους ΛαΜαρκους-Μπατουμ...& πολλα αλλα τετοια παραδειγματα..
Anyway...δεν ειναι κακο να μην συμφωνουμε σε κατι...το αλατο-πιπερο ειναι αυτο.

ΥΓ:Αν καποιοι θα μπορουσαν να χωρεσουν στην τοτε αυθεντικη ντριμ-τιμ,αυτοι ηταν οι Ντομινικ & Αιζαια.

Το φανταστηκα οτι μπορει να ανεφερες τον Laettner, αλλα εννοουσα με την υπαρχουσα δομη της ομαδας (οτι δλδ θα υπηρχε και ενας παικτης κολλεγιου κι αυτος θα ηταν ο Laettner). Ισως κι ετσι να μπορουσε να μεινει εξω ο Mullin, αλλα με αυστηρα 2 Centers, o Pat μαλλον θα εμενε εκτος αποστολης.

Edited: Τωρα ειδα οτι κι ο Air and King προσπαθησε να "πεταξει εξω" τον Mullin στο υποθετικο σεναριο του Dirk. Δεν τον συμπαθει κανεις φαινεται Στα σοβαρα μου αρεσε πολυ ο Chris, παρ' οτι ελαφρα μονοδιαστατος, ισως και προκατειλημενος λογω Warriors, που ηταν ομαδα που χαιροσουν να την βλεπεις τοτε.

1.Τσαρλς Μπαρκλει
2.Καρλ Μαλοουν
3.Αλλεν Αιβερσον
(κατα σειρα)

Το απογειο του physical game ηταν την δεκαετια του 80 τοτε με το χαντ τσεκινγκ και με παραβασεις οπως τα κινουμενα σκριν(που εκανε συνεχως ο Ροντμαν οταν επαιζε στο Ντιτροιτ κανοντας θεατρο μετα πεφτοντας κατω μετα) που δεν σφυριζονταν..
Δεν σφυριζονται αντιαθλητικα φαουλ με τοσο μεγαλη διαφορα οπως εσυ το εννοεις...Αν δεις πολλα παιχνιδια ξανα απο τοτε θα δεις οτι πολλα πραγματα δεν ειναι ετσι οπως πολλοι τα θυμουνται...
Επισης χτες για παραδειγμα στο ματς Σπερς-Μαβερικς επεσε μπολικο ξυλο...
Δεν υπαρχει δηλαδη τοσο μεγαλη διαφορα στο physical game του τωρα με το τοτε...
Ακομα και τα Bad Boys που εριχναν πολυ ξυλο δεν ειναι τοσο μεγαλη η διαφορα οσο πολλοι νομιζουν...Το να απομονωθουν καποιες φασεις απο το youtube δεν λεει τιποτα...Αν δει καποιος ολοκληρα παιχνιδια ναι μεν ηταν πιο σκληρο το παιχνιδι αλλα σε καμια περιπτωση καμια τρελη διαφορα.

επειδη ολοι αυτοι που αναφερονται ειναι μεγαλοι παιχτες,εγω θα ψηφιζα καπως ετσι...θα τους χωριζα σε ομαδες...

1)μπεηλορ-μαραβιτς-μαλοουν(αυτοι οι 3 ειναι οι πιο σουπερ σταρ για μενα κ αυτους ψηφισα μονο)

2)μπαρκλεη-στοκτον-κιντ

3)νοβιτσκι-νας-αιβερσον-γιουινγκ

Υ.Γ ο πιο συμπαθης κ αυτος που θα ηθελα να παρει σιγουρα πρωταθλημα ειναι ο ταχυδρομος αλλα δυστυχως δεν πηρε κ για μενα αυτο δεν τον ριχνει απο το νουμερο 1 των pf ολων των εποχων!!!

δεδομενου οτι δεν εχω εικονα απο μαραβιτς-μπειλορ , θα τη ριξω σε μαλοουν και αιβερσον!

αν και ο σερ τσαρλς μου αρεσε απειρως περισσοτερο απο τον ταχυδρομο , εντουτοις θεωρω τον μαλοουν μεγαλυτερο παικτη αλλα ευνοημενο και απο τις εκαστοτε συγκυριες (π.χ ο μπαρκλευ ποτε δεν ειχε σε ολη την καριερα του εναν αντιστοιχο στοκτον να τον "φτιαχνει" , ενω αλλαξε και 3 ομαδες προσπαθωντας για το πρωταθλημα ). εφθασε 2 φορες τελικους αλλα επεσε πανω στους Bulls , για τους οποιους δεν ειχα καμια μα καμια αμφιβολια αν θα το σηκωναν! επαιξε με μια ομαδα που η μεγαλη της δυναμη δεν ηταν μονο ο τζορνταν αλλα και το γεγονος οτι οι καλυτεροι της παικτες επαιζαν παντου! ο μαλοουν απεναντι σε εκεινα τα μπασκετικα πολυεργαλεια δεν μπορουσε να κανει και πολλα! οχι μονο ο μαλοουν αλλα καμια ομαδα των 90οις!

επελεξα επισης τον αιβερσον γιατι ηταν μια κινουμενη καλαθομηχανη 180 εκατοστων , που οσο μποι της ελειπε αλλα τοσα κοτσια και θαρρος ειχε! για 10-12 χρονια , μεχρι να παει στο ντιτροιτ δηλαδη , σκοτωνε τους παντες και ειδικα τα χρονια της φιλαδελφειας ηταν απιστευτα! δυστυχως δεν ειχε ποτε διπλα του εναν παικτη με το μισο της ποιοτητας του για να παει παραπερα και να διεκδικησει κατι καλυτερο! δυστυχως η μεγαλειωδη εμφανιση της ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ στον πρωτο τελικο μεσα στο l.a ηταν το ταβανι του δεδομενου των συνθηκων , παρολαυτα τον θεωρω εναν απο τους μεγαλυτερους κοντους ever...

υ.γ αν δεν σταματαγε ο τζορνταν η σημερινη λιστα θα ειχε σιγουρα και τον ολαζουον μεσα...

Ο Τζόρνταν ήταν παρών το '95 και δεν είχε καμιά σημασία. Ακόμη και στη φόρμα του '93 να βρισκόταν, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορούσε εκείνη τη χρονιά να οδηγήσει μέχρι το τέλος μια ομάδα που ήταν φτωχότερη σε ψηλούς από ποτέ άλλοτε. Τουλάχιστον, στα χρόνια του 3-peat είχε Γκραντ και Ρόντμαν αντίστοιχα σαν PF για να ρίχνουν ξύλο, ενώ ο Γκραντ ήξερε και από επίθεση. Το '95, με τον καλύτερο ψηλό σε οποιανδήποτε θέση να είναι ο Περντιού (ο Κούκοτς δεν έκανε φυσικά γι'αυτές τις δουλειές), οι Ρόκετς παραμένουν το φαβορί.

ΥΓ. Ο Ντιρκ θα ήταν καλύτερος του Σρεμπφ σε κάθε εποχή. Το μόνο σημείο όπου υπερέχει ξεκάθαρα ο Ντέτλεφ είναι η πάσα. Εντάξει, ξέρουμε ότι δεν είναι κι ο σκληρότερος παίκτης του κόσμου ο Ντιρκ, αλλά ακόμη και στα πλέι οφ εναντίον του Σαν Αντόνιο είχε αρκετές εμφανίσεις που είναι πολύ αμφίβολο ότι ο Σρεμπφ θα τις πραγματοποιούσε:

http://www.basketball-reference.com/play-i...mp;order_by=pts

αν θεωρεις εσυ οτι ο τζορνταν της εποχης του come back ηταν το ιδιο δυνατος οσο ηταν πριν και μετα την επιστροφη , οκ! μετα απο 19 μηνες αποχης αλλου παταγε αλλου βρισκοταν! σε ξεγελουν μηπως οι 55π στο μαντισον? αν θυμαμαι καλα ειχε επιστρεψει μαρτιο και υποστηριζεις οτι ηταν παρων το 95?!!!!

εστω και χωρις 4αρι, οι ροκετς δεν ειχαν τυχη!

το ποιος θα κερδιζε ειναι εικασιες , αλλα το οτι ο τζορνταν ηταν παρων το 95 ........

Ναι, επέστρεψε Μάρτιο, λοιπόν; Να του αφαιρέσουμε τα όσα έκανε επειδή επέστρεψε αργά και να παραστήσουμε ότι δε συνέβησαν;

Όχι, ο Τζόρνταν όταν επέστρεψε δεν ήταν στο επίπεδο που βρισκόταν πριν. Κι ούτε έφτασε ποτέ ξανά.
Σε τι επίπεδο βρισκόταν; Σίγουρα σε αρκετά καλό επίπεδο ώστε να βάλει 48 π/9 ρ/8 ασ στους Χόρνετς στα πλέι οφ, 32/7/7 στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, να τους αποκλείσει με μειονέκτημα έδρας και στη συνέχεια να βάλει 38, 39 και 40 πόντους στο Ορλάντο μέσα στην ίδια σειρά πλέι οφ. Ξέρεις τι ρεκόρ είχαν οι Μπουλς σε αυτούς τους αγώνες; 2 νίκες-3 ήττες. Απεναντίας, την επόμενη χρονιά, οι Μπουλς κέρδιζαν παιχνίδια πλέι οφ στα οποία ο Τζόρνταν κυμαινόταν σε πολύ μέτρια για τα δεδομένα του επίπεδα (δες πάλι τη σειρά με το Ορλάντο ή τον 6ο τελικό με το Σιατλ). Κρίνε μόνος σου αν αυτή την τεράστια διαφορά στην απόδοση της ομάδας καθόρισε το υποτιθέμενο "ξεσκούριασμα" του Τζόρνταν, το οποίο δε φάνηκε να είναι πολύ μεγαλύτερο στα πλέι οφ του '96 από τα πλέι οφ του '95. Και μετά, προσπάθησε να δικαιολογήσεις πώς οι Ρόκετς "δε θα είχαν τύχη" όταν καθάρισαν με sweep και με μειονέκτημα έδρας την ίδια ομάδα που είχε αποκλείσει τους Μπουλς. Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν για να "έχουν τύχη"; Τι αντιπάλους κέρδισαν οι Μπουλς τα προηγούμενα χρόνια που οι Ρόκετς δεν κέρδισαν;

Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε αυτή την υπόθεση, δεν ξέρουμε τη συνέχεια. Ποιος ξέρει αν η ομάδα διατηρηθεί στην ίδια κατάσταση σωματικά και ψυχολογικά; Αν ο Ρόντμαν έρθει ή αποφασίσουν να πορευτούν ως έχουν; Μπορεί κάλλιστα, αν ο Ολάζουον έμενε χωρίς δαχτυλίδι να μην έμενε ο Μαλόουν.

Παραπανω εθεσα μια παραμετρο-διασταση,που ειχε να κανει με το πως παιζονταν το παιχνιδι πριν 20 χρονια.
Σιγουρα ηταν πιο physical & δεν νομιζω οτι ο Ντιρκ θα ειχε τοσο καλους μ.ο. στο σκοραρισμα.
Επισης(και ειναι κατι που εχει ξανα-ειπωθει σε αλλο τοπικ),στα μεσα των 80's,αρχες των 90's,το να παιξει ενας Ευρωπαιος στο ΝΒΑ ηταν πολυ μεγαλη υποθεση...ποσο μαλλον να κανει & πολυ καλες σεζον.

Αν παρουμε τους αριθμους του ενος & τους συγκρινουμε με τους αριθμους του αλλου,αναμφιβολα ο Ντιρκ θα υπερεχει...αυτο ομως δεν σημαινει πως σε καθε εποχη θα ηταν & καλυτερος του Ντεντλεφ..

Επισης εκτος απ τη πασα που ηταν καλυτερος,ηταν & παρα πολυ καλος σουτερ 3π & μπορουσε να κανει παρα πολλες δουλειες μεσ'στο γηπεδο.
Καταφερε & αναδειχτηκε στους Πεισερς,μιας & στους Μαβερικς ειχε μπροστα του παικτες οπως ο Αγκουαιρ,ο Περκινς & ο Ταρπλει..
Αληθεια,θα μπορουσε εκεινα τα χρονια ο Ντιρκ να παιζει βασικος στους Μαβς & να μεγαλουργει κιολας?
Τελος παντων...ολα αυτα ειναι υποθετικα.

Επειδή θεωρώ ότι ο Ντιρκ είναι από τις πιο μοναδικές περιπτώσεις ταλέντων (εκτός κι αν κάποιος έχει εντοπίσει πολλούς παίκτες ιστορικά με ύψος όσο του Φασούλα, οι οποίοι να κάνουν ό,τι κάνει ο Ντιρκ, ιδίως μόνο Ευρωπαίους), θεωρώ ότι θα βρισκόταν στο στόχαστρο ομάδων ΝΒΑ, ακόμη και στις πενιχρότερες εποχές. Μπορεί οι συνθήκες να μην του επέτρεπαν απαραίτητα να παίξει στο ΝΒΑ (π.χ, σκεφτείτε να ήταν Σοβιετικός στα 80'ς), αλλά δε νομίζω ότι θα μπορούσε να τον παραβλέψει όποιος τον παρατηρούσε.

Θα ήταν ενδιαφέρον να έπαιζε στους Μαβς των 80'ς. Όπως λες, ίσως στην αρχή να είχε δυσκολίες προσαρμογής. Αλλά θεωρώ ότι γρήγορα θα υποσκέλιζε τον (επίσης σοφτ) Πέρκινς και ίσως να οδηγούσε τον κόουτς του Ντάλας να χρησιμοποιεί δίδυμο ψηλών Ντιρκ-Τάρπλεϊ, κάνοντας τον Πέρκινς 6ο παίκτη και τον Ντόναλντσον απλό παγκίτη. Ή να έκανε τον Πέρκινς ανταλλαγή (όχι τον Ντόναλντσον, γιατί χρειαζόταν για όγκο στην άμυνα). Είναι ένα σενάριο.

σε αντιθεση με σενα , εγω εβλεπα το 95 εναν παικτη να μην παταει τοσο καλα στα ποδια του οσο στο παρελθον , κατι απολυτα λογικο λογω της αποχης του. απο την επομενη χρονια ξαναειδα εναν παικτη νικητη , απεναντι στον οποιο δεν ειχε τυχη κανεις. θα εβρισκε εναν τροπο να σε κερδισει, ειτε μονος του ειτε με τη συνδρομη των σπουδαιων συμπαικτων του. προσωπικα ετσι το βλεπω το θεμα. αυτο εισεπρατα τοτε που τους παρακολουθουσα.

οσον αφορα το χιουστον το ερωτημα ειναι αν θα μπορουσαν να αντιμετωπισουν οι μπουλς μια ομαδα με εναν dominant center (σε ολα τα πρωταθληματα τους δεν ειχαν ποτε αυτη την προκληση στους τελικους -εκτος απο τις μαχες με τη νεα υορκη). χωρις τζορνταν το σικαγο ειχε φθασει την προηγουμενη χρονια την νεα υορκη του γιουιν στα 7 παιχνιδια. με τον γνωστο τζορνταν (αλλα χωρις γκραντ) γιατι να μη μπορουσε να κερδισει το χιουστον του , καλυτερου βεβαια , χακιμ?

ανακεφαλαιωνοντας , προσωπικη μου αποψη ειναι οτι το σικαγο στα 90οις δεν παιζοταν και αν δεν αποσυροταν ο μαικ (η παρουσια του θα ειχε πιθανον και αλλα οφελη , π.χ νεες προσθηκες φιλοδοξων για πρωταθληματα παικτων) θα ειχαν 8 σερι πρωταθληματα.

υ.γ δεν υποτιμω σε καμια περιπτωση το χιουστον , αντιθετως το θεωρω σπουδαια ομαδα που δικαια πηρε τα 2 πρωταθληματα. απλα θεωρω το πληρες σικαγο ενα επιπεδο ανωτερο.

Εχει δικιο σε αυτα που λεει ο NBAholic.
Ο Τζορνταν το '96 ειχε τα χειροτερα Πλειοφ της καριερας του ενω το '97 που ηταν 34 και το '98 που ηταν 35 ηταν καλυτερος...Μιλαμε για τα στανταρ τα δικα του...Το '96 στους Τελικους με το Σιατλ το μοναδικο μεγαλο παιχνιδι που εκανε ηταν το 3ο οπου οι Μπουλς εκαναν το 3-0..
*Kαι βεβαια η αποκτηση του Ροντμαν την επομενη χρονια της επιστροφης του Τζορνταν εδωσε ουσιαστικα στους Μπουλς τον παιχτη X-factor για να κανουν το δευτερο 3-πιτ..

Ο Χακιμ ηταν αρκετα καλος για να διεκδικησει και παλι το πρωταθλημα με τον Τζορνταν παρον...υποθετικα!

Εχει ακουστει πολλες φορες οτι οι Μπουλς αν δεν αποχωρουσε ο Τζορνταν το '93 θα επερναν 8 σερι πρωταθληματα και οχι 6 σε 8 χρονια που τελικα πηραν..Μπορει,σιγουρα δεν αποκλειεται...Μπορει ομως επισης να ερχοταν και πιο γρηγορα η φθορα/κορεσμος του Τζορνταν...

Καποιοι λενε οτι "ο Τζορνταν σταματησε και ξαναγυρισε και ξαναεγινε ο #1 και ειναι δυσκολο να ξαναπαιζεις μπασκετ σε τοσο πολυ υψηλο επιπεδο μετα απο τετοια αποχη"κ.τ.λ.....Ποσοι ομως εχουν σκεφτει οτι ενδεχομενως αυτο τον εναμισι χρονο που ο Τζορνταν ελειπε ηταν και το εισητηριο να κρατηθει σε υψηλοτατο επιπεδο μεχρι τα 35 του και να παρει το 5ο ΜVP(κανονικης περιοδου) του το 1998 και το 6ο MVP των Τελικων..
Εναμισι χρονο ο Τζορνταν ξεκουραστηκε...Μην φανταστει κανεις οτι το Μπειζπολ που επαιξε ο Τζορνταν(μιλωντας για αυτον και οχι για αλλους αθλητες του Μπειζμπολ) ειχε καμια σχεση με τα επιπονα και πολλα παιχνιδια του ΝΒΑ...
Σε ολα αυτα προσθεστε και το κινητρο "του να ξαναγινω ο καλυτερος στον κοσμο"

Ξεφυγαμε απο το θεμα........

Χολικ ξερεις τι παρατηρησα?
Οτι τωρα τελευταια συμμετεχεις περισσοτερο στο φορουμ...καλο αυτο..

ΥΓ1:Θα συμφωνησω με αυτα που αναφερεις στη 2η σου παραγραφο & δεν θα ηταν & ασχημο το σεναριο.
Παντως οφειλω να πω πως με τους συγχρονους ορους,θα ηταν ενα ακρως ελκυστικο διδυμο ψηλων...γιατι με τους τοτε ορους,ο Ταρπλει ηταν ενα καθαρο PF..& σχεδον ολες οι ομαδες χρησιμοποιουσαν κλασικους C & μεγαλα κορμια.

ΥΓ2:Στις αγαπημενες μου ομαδες προσθεσα & τους φετινους Μπλειζερς...ανεξαρτητα του πως θα εξελιχθει & τελειωσει η σεζον...
Η προσπαθεια που κανουν τους τελευταιους μηνες ειναι συγκλονιστικη

Ίσως αυτή η εντύπωσή σου να ήταν τόσο έντονη γιατί είδες πολλά περισσότερα παιχνίδια του Τζόρνταν το '96 από το '95 (και είναι λογικό, το '96 έπαιξε σε όλη τη χρονιά, ενώ είμαι σχεδόν βέβαιος ότι από τα παιχνίδια που έδειχνε ο ΣΚΑΪ, η πλειοψηφία τους ήταν των Μπουλς - κι όταν λέω τα περισσότερα, το εννοώ κυριολεκτικά, όχι απλώς ότι οι Μπουλς ήταν η πιο προβεβλημένη ομάδα) και ίσως γιατί αυτό που έμεινε στο τέλος τη μία φορά ήταν η γεύση του Τζόρνταν που έκανε εκείνα τα μοιραία λάθη στο 6ο παιχνίδι με το Ορλάντο, ενώ τη δεύτερη ήταν ο Τζόρνταν να κυλιέται στο παρκέ νικητής, σφιχταγγαλιάζοντας την μπάλα, με τον κόσμο να έχει ήδη ξεχάσει ότι είχε μόλις κάπου 5/19 σουτ και αρκετά λάθη στον αγώνα. Με άλλα λόγια, ίσως υποτιμάς τα όσα έκανε στα πλέι οφ του '95 και κρατάς μόνο το τελικό αποτέλεσμα (ήττα), που το συνέδεσες με μια όντως πολύ μέτρια εμφάνιση σε εκείνο τον αγώνα.



Βλέπεις όμως τι διαφορά έκανε η απώλεια του Γκραντ συν το γεγονός ότι η κεκτημένη ταχύτητα από το '94 είχε πλέον αρχίσει να χάνεται: Οι Μπουλς του '95, πριν τον ερχομό του Τζόρνταν έπαιζαν μετά βίας λίγο πάνω από το 50%. Χωρίς Τζόρνταν, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα περνούσαν καν τον πρώτο γύρο (μια και λογικά, με χειρότερο ρεκόρ, θα έπεφταν πάνω σε κανένα Ορλάντο και θα έχαναν σε 3 ή 4 παιχνίδια). Γι'αυτό και δε θεωρώ σίγουρο ότι η παρουσία του Τζόρνταν, ακόμη και ελαφρώς βελτιωμένου, δε θα τους εξασφάλιζε το πρωτάθλημα, ιδίως και τις 2 φορές.



Μπορεί. Αλλά μπορεί η κούραση και ο κορεσμός να ερχόταν νωρίτερα, λόγω της διαρκούς φθοράς από τους συνεχόμενους αγώνες. Δες, πχ, την πρώτη απόσυρση του Τζόρνταν: Ο λόγος της, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, ήταν η σιωπηρή τιμωρία που του επέβαλε το ΝΒΑ για λόγους εξωαγωνιστικούς, ιδίως για την εμπλοκή του με παράνομο τζόγο. Σύμφωνα με άλλους, ήταν απλώς γιατί ήθελε να ξεκουραστεί, να αποκτήσει νέα κίνητρα και να γεμίσει τις μπαταρίες του. Αν ισχύει όντως κάτι τέτοιο, δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι δε θα έχανε κανέναν τίτλο αν αποφάσιζε να προχωρήσει με την ίδια ταχύτητα μέχρι το '98.

Απ τα εως τωρα αποτελεσματα,ενα ακομη με εχει παραξενεψει καπως...
Στοκτον 4 ψηφοι,Νας μηδεν ψηφοι...
Και μιας & δεν πρεπει να υπαρχει αντιστοιχο poll,προτεινω να συζητηθει στο παρον,η συγκριση μεταξυ των 2 λευκων PG...

Κατ' αρχας μην μπλεκουμε δυο διαφορετικες συζητησεις. Η μια ειναι ποιος απο τους παιχτες του πολλ ειναι ιστορικα ο καλυτερος. Η αλλη ειναι εαν καποιος απο αυτους αξιζε να παρει καποιο πρωταθλημα και δεν το καταφερε "αδικα".

Στο δευτερο σκελος λοιπον, η απαντηση μου ειναι ξεκαθαρη: Κανεις. Ναι, σιγουρα καποιοι ειχαν λιγο χειροτερο supporting cast απο καποιους αλλους, αλλα ολα αυτα ειναι μεσα στο παιχνιδι. Κανεις τους δεν μπορει να αισθανεται αδικημενος απο την ιστορια. Ολοι τους ειχαν τις ευκαιριες τους και τις εχασαν.

Οποτε παμε στο αλλο ερωτημα.
Τον Γουορθι τον αφηνω απ' εξω γιατι δεν εχω εικονα. Ηταν και αλλη εποχη, πολυ δυσκολο να γινει συγκριση με τους νεοτερους. Αφηνω και τον Μαραβιτς απ' εξω, γιατι και παλι δεν εχω επαρκη αποψη. Συν το οτι ειναι δυσκολο να κριθει κι αυτος, λογω μικρης χρονικα καριερας. Δεν αμφιβαλλω παντως οτι μπορει ανετα καποιος απο τους 2 να ειναι ο κορυφαιος.

Απο τους ψηλους λοιπον, νομιζω ευκολα καταληγουμε στο ζευγαρι Μαλοουν-Μπαρκλει. Μεγαλοι παιχτες και ο Ντιρκ με τον Γιουιν, αλλα παροντων των αλλων 2, δεν μπορει να παει καμια ψηφος εκει. Εκτος αν καποιος ψηφισει συναισθηματικα, η ψηφισει περισσοτερους απο τους μισους. Τωρα για το Μαλοουν-Μπαρκλει, στην ουσια μιλαμε για ισαξιους παιχτες. Εκει πλεον ειναι περισσοτερο θεμα γουστου, οποτε δεν μπαινω στην διαδικασια να επιχειρηματολογησω. Τα ειπαν και οι προηγουμενοι καλυτερα απο μενα αλλωστε..
Στους κοντους τωρα, Νας και Κιντ ειναι ξεκαθαρα πισω απο τον Στοκτον στην all-time "λιστα" μου με τους PG, οποτε δεν μπορει να παει καποια ψηφος μου εκει. Ο Αιβερσον τωρα ειναι τελειως αλλη υποθεση. Αδυνατο να γινει head to head συγκριση με τον Στοκτον, και λογω στυλ παιχνιδιου, και λογω της ολης ιστοριας "διαρκεια" vs "peak"... Προσωπικα παντως τον Αιβερσον δεν τον εχω στην εκτιμηση που τον εχουν αλλοι, αλλα αυτο ειναι μια τελειως αλλη κουβεντα.

Τελικα λοιπον κατεληξα στο Στοκτον-Μαλοουν, αν και μαλλον θα επρεπε να συμπεριλαβω και τον Μπαρκλει. Too late now..

Τον Μπέιλορ θα εννοείς, αλλά μου άρεσε ο παραλληλισμός, γιατί οι 2 τους μοιάζουν κάπως στο κόψιμο, αν και όχι εντελώς στο παιχνίδι.

Παιχτικα δεν εχω καλη εικονα του Μπειλορ, αλλα κατι η κοψια, κατι οι Λεικερς, δεν θελει και πολυ ο ανθρωπος...

*Ενταξει, αυτη τη φορα το πετυχα

Ενδιαφερον συγκριση θα ηταν αυτη!
Απο την μια ο Στοκτον και η μακροχρονη και σταθερη καριερα του και απο την αλλη ο Νας που αργησε να γινει σουπερσταρ αλλα στην συνεχεια με 2 MVP και μεταμορφωνοντας απιστευτα μια ομαδα μεσα σε μολις μια χρονια...
Δυσκολη συγκριση και ισως οχι ξεκαθαρη απαντηση...

Λες οταν ο Νας αποσυρθει,να εκτιμηθει & περισσοτερο?
Ισως & με μια μεγαλη διακριση?
Τον εχω προλαβει για τα καλα τον Στοκτον...& δεν μπορω να ειμαι κατηγορηματικος οτι ειναι καλυτερος του Καναδου...
Μια συγκριση μεταξυ τους θα ευσταθουσε..

Γενικοτερα οι παιχτες οταν αποσυρονται εκτιμουνται περισσοτερο...
Ουτε εγω ειμαι κατηγορηματικος..Σιγουρα ειχε μια μακροπροθεσμη καριερα αλλα αυτο απο μονο του δεν το κανει σωνει και καλα καλυτερο απο τον Νας η τους Prime Αιζαια/Kιντ...

εγω ψιφισα τον πιστολ πιτ επιδη παρολου που ηταν πεχταρας οταν επεσε στην τσαμπιον ομαδα αποφασισε να παρετιθει,malone κε stockton επειδη αξιζαν τον τιτλο που τους εκλεψε ο jordan το 1997 και το 98,για τον ιδιο λογο τον Barkley to 93(Γκρρ κολοφαρδε Paxson) και Elgin Baylor επειδη μεχρι να βρθν 1 ομαδαρα να ξεπερασουν εμας αναγκαστικε να αποσυρθει!

Ο Μαραβιτς ηταν φαινομενο οσο αφορα τα skills αλλα στο ΝΒΑ δεν εφτασε εκει που πιστευαν πολλοι ανθρωποι που τον ειχαν δει στο LSU...
Γιατι το εκλεψε ο Τζορνταν απο Στοκτον και Μαλοουν φιλε merlin1?Ας τον κερδιζαν..Ειχαν ενα καλο σαπορτινγκ καστ και προπονητη για να το κανουν..Απλα δεν τα καταφεραν.....
Ο Μπαρκλει για μενα ηταν το καλυτερο αντιπαλο δεος σουπερ σταρ που επαιξε ο Τζορνταν στους 6 Τελικους(91,92,93,96,97,98) που αγωνιστηκε..Προσπαθησε πιο πολυ απο ολους ενω ειχε χειροτερο σαπορτινγκ καστ απο ολους τους σουπερσταρ που αντιμετωπησε ο ΜJ κατα την αποψη μου...απο Ματζικ(αν και εδω ειναι καπως συζητησιμο λογω των τραυματισμων των Γουορθι-Σκοτ στους Τελικους του 91),Ντρεξλερ,Κεμπ-Πειτον και Μαλοουν-Στοκτον....


Προσωπικα θα διαλεγα τον Μπειλορ ως κορυφαιο ever χωρις πρωταθλημα...Ηταν τρομερος παιχτης και απιστευτος σκορερ...

Έλτζιν Μπέιλορ. Από τους κορυφαίους παίκτες και σκόρερ όλων των εποχών, ποτέ κανείς δεν έφτασε τόσες φορές τόσο κοντά στο τίτλο... και τον έχασε όλες τις φορές.

Αν δεν κάνω λάθος ο Μπάρκλευ το πήρε με τους ρόκετς.

Σε λιγότερο από έναν μήνα θα χρειαστεί ένα mod's edit στις επιλογές παραπάνω...

Άκυρο.