2 20λεπτα περίπου αφιερώματα στους πρωταθλητές ΝΒΑ του 77 Blazers και στον πρόσφατα θανόντα τότε προπονητή τους Jack Ramsey.

NBA.1976-77.Portland.Trailblazers-7.Years.to.Glory.mp43-Wilty13

https://mega.co.nz/#!a84EkQZT!_oC0C...Dl0ATd0eDm0wDSo

NBA.Basketballography.Jack.Ramsay.DivX-Chester-verbateen.avi

https://mega.co.nz/#!a84EkQZT!_oC0C...Dl0ATd0eDm0wDSo

http://www.cbssports.com/nba/feature/24559469

ενα πολυ ωραιο αρθρο για τους τελικους του 94,για την καριερα των olajuwon,ewing και τη σχεση τους απο παλια.

http://vimeo.com/92387757 το ντοκιμαντερ του espn για τους πιστονς

Nice



ldcy blog: Η...Arena League (GRE blog)

http://ldcyblog.blogspot.com/2014/08/arena...e.html?spref=tw

Indianapolis Olympians

http://prohoopshistory.com/franchise-histo...olis-olympians/

Πάρα πολύ ενδιαφέρον project για τις ομάδες των NBL BAA και NBA. Είναι ακόμα στην αρχή βέβαια:



http://prohoopshistory.com/franchise-histories/

Τι να τα πεις αυτά τα στιγμιότυπα; Σπάνια; Κάτι περισσότερο...

Enjoy

1987 NBA Finals pregame & postgame news bits

νικς αρχες 70

Ωραίο ντοκιμαντέρ, δείτε το.

Το αγαπημένο μου βέβαια είναι και μάλλον πάντα θα είναι αυτό:





Αυτό δεν ήξερα που να το βάλω, αλλά ας το βάλω εδώ:

https://docs.google.com/spreadsheets/d/1c-6...#gid=1725013987

Θεωρώ ότι σε αρκετές περιπτώσεις κομμάτι της ιστορίας αλλά και επιτυχίες ομάδων του ΝΒΑ υποτιμάται σε μεγάλο βαθμό επειδή δεν ανήκουν στο κομμάτι της ιστορίας που αποφάσισε το ΝΒΑ να αναγνωρίσει ως δικό του για δικούς του λόγους προώθησης-προβολής της λίγκας.

Εδώ είναι όλες οι επιλογές παικτών σε All-League, All-Defence και All-Star ομάδες των ενεργών ομάδων του ΝΒΑ σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα. (NBL-BAA-ABA-NBA).

Με bold είναι οι NBL-NBA MVP, NBA DPoY και All-Star MVP's.

Είναι πχ πραγματικά κρίμα να υποστηρίζει κάποιος τους Pistons και να μη γνωρίζει τον Bobby McDermott.

http://www.hoophall.com/hall-of-famers/tag...bobby-mcdermott

http://prohoopshistory.com/2013/08/21/proh...iginal-celtics/

Πολύ ωραίο πραγματικά. Είναι κρίμα που αυτοί οι δύο τίτλοι είναι και οι μοναδικοί της ομάδας. Υπάρχει μεγάλη δίψα από τον κόσμο της πόλης για ένα πρωτάθλημα. Αν ο Φιλ Τζάκσον το καταφέρει (δε μιλάω για φέτος), φαντάζομαι τι έχει να γίνει. Δυστυχώς η ομάδα πληρώνει τις πολλές λάθος επιλογές που έκανε μετά την αποχώρηση του Ewing. Εδώ και 15 περίπου χρόνια υπήρξε μόνο μια σεζόν της προκοπής, η προπέρσινη. Υπήρχε βέβαια αισιοδοξία όταν ενώθηκαν οι Καρμέλο - Αμάρε, αλλά χωρίς την ανάλογη συνέχεια.

Μια κάπως ανανεωμένη κατάσταση.
https://docs.google.com/spreadsheets/d/1idl...t#gid=357588565

Προσέθεσα μια λίστα σε κάθε φύλλο ομάδας με τους All-Star παίκτες που δεν ήταν την ίδια χρονιά All-NBA/ABA επιλογές.

Εαν πχ παρατηρήσει κανείς τη καρτέλα των Celtics μπορεί να δεί ότι εκτός των 78 επιλογών σε All-BAA/NBA πεντάδες σε άλλες 65 περιπτώσεις παίκτες των Celtics επιλέχθηκαν ως All-Stars στην Ανατολή. Πολλοί απο αυτούς τους παίκτες θα μπορούσαν να είναι μέλη 3ης πεντάδας εαν υπήρχαν τέτοιες και πριν τη σεζόν 1989.

Ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Spurs έχουν μόλις 1 σεζόν στην ιστορία τους χωρίς οποιαδήποτε επιλογή σε All-ABA/NBA, All-Defence ή All-Star επιλογή, το 1997 όταν ο David Robinson έχασε τη χρονιά.

Επίσης οι Bulls ιδρυθείς το 1966, είναι στη 1η θέση μαζί με τους Celtics σε επιλογές σε Αμυντικές πεντάδες. Αυτό δείχνει τη παράδοση που είχαν απο νωρίς με τους Sloan, Van Lier αλλά μας υπενθυμίζει ότι πολλές ομάδες αδικήθηκαν κατά καιρούς λόγω καθυστερημένης καθιέρωσης μερικών Βραβείων/Επιλογών.

Bill Russell, Tom Sanders, John Havlicek, K.C.Jones θα ήταν σχεδόν αυτόματες επιλογές για τους Celtics. Επίσης παίκτες όπως ο Nate Thurmont και Jerry West επίσης θα είχαν αρκετές παρουσίες. Για αμυντικός της χρονιάς βέβαια δε θα υπήρχαν και μεγάλα περιθώρια. Η επιρροή του Russell στην ομάδα του ήταν ασύγκριτη.

Οι ομάδες τις πρώτες χρονιές δεν είχαν το All-star game και η λίγκα μέχρι το 1956 δεν είχε καν MVP. Ορισμένα πράγματα άργησαν πολύ να καθιερωθούν.

http://allball.blogs.nba.com/2015/01/08/th...ls=iref:nbahppt

Φωτογραφικό αφιέρωμα του NBA.com σε πολύ καλές ομάδες προηγούμενων δεκαετιών

Bryant Reeves (31pts/12rebs/4asts) vs. Supersonics (2000)

http://www.basketball-reference.com/boxsco...0003130VAN.html

Να μένουνε αυτά τα κειμήλια να τα θυμόμαστε συχνότερα.

Όταν έφτασε The Combo στο χτένι

Shaq & Kobe: 2001 Postseason Highlights

μυθικη εκεινη η σεζον ειδικα στα πλειοφς..το 15-1 παραμενει ακαταριπτο και θα αργησει να ισοφαριστει...θυμαμαι στα μεσα εκεινης της σεζον οι σχεσεις κομπι-σακ ηταν ψηλοτενταμενες και ο πρωτος ειχε ζητησει ανταλλαγη απ τους λεικερς οι οποιοι του βρηκαν ομαδα αλλα εκανε πισω τελικα...η συνεχεια γνωστη...βεβαια αργοτερα ειχε αποκαλεσει τον σακ τεμπελη κ οτι δεν δουλευει οσο πρεπει και παραλιγο να σκοτωθουν..

τις προαλλες εκανε καποιες δηλωσεις ο νταντλευ για τον κομπι...
http://nba.sport24.gr/article/3496288/dudl...paikti-ton-kobe

Πραγματικοί οδοστρωτήρες οι Lakers εκείνης της χρονιάς. Ως φοιτητής τότε είχα δει όλα τα παιχνίδια που έδειχνε το Supersport. Ωραίες εποχές... Από τις αγαπημένες μου ομάδες η συγκεκριμένη.

NBA logos over time

Αφορμή ήταν το Wimbledon πριν μέρες, όπου έσκασε στα προημιτελικά μια Coco Vandeweghe. Μπορεί να βαριέμαι να βλέπω τένις, μπορεί να ήταν μποχλάδα η τύπισσα όταν έπεσε google search, ήταν όμως όντως ανιψιά Kiki. O Κiki o Vandeweghe είναι τώρα Vice President of Basketball Operations του ΝΒΑ! Ναι, ούτε εγώ το ξερα. Είχε ένα αποτυχημένο stint στους Nets τώρα επί Ρωσικής κατοχής θυμόμουν, διαβάζω ήταν assistant στους Mavericks* που βοήθησε τα μέγιστα το Dirk και με αυτή τη φήμη επέστρεψε φορτσάτος να αναλάβει GM στους Nuggets, απ' όπου χαιρέτησε κάπου προς το τέλος του rookie συμβολαίου του Melo.

*Παρότι ως draftee των Mavs αρνούνταν να υπογράψει και γι' αυτό προέκυψε η απευθείας ανταλλαγή του 11ου pick στο Denver. Απ' την ανταλλαγή οι Mavs πήραν ένα pick που έγινε ο Μάριος Blackman, 6 φορές all-stars οι δυο τους, αλί από μας που δώσαμε Ben Gordon για Κόρη Maggette ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΤΟ PICK που θα γινόταν ο Vonleh ή ο Elfrid...



Μπορεί ο Kiki αγωνιστικά να μην είχε το hustle μέσα του να έφυγε στην αρχή σχετικά του σερί, πάντως μαζί με παίκτες όπως ο Issel και ο English είναι απ' τις σημαίες των τρομερών 80s των Nuggets, που είχαν σερί το μέγιστο δυνατό pace για αρκετές σεζόν. Και μ' άρεσε κι αυτή η λίστα. Έφυγε με ανταλλαγή στο Portland απ' όπου οι Nuggets τσίμπησαν δύο μετέπειτα all-stars με τη φανέλα τους, τον Natt και τον Fat Lever, ο Kiki κομπλέ κατέβηκε στο 3 στο Oregon και συνέχιζε να επιτίθεται πολύ, να πηγαίνει playoffs κάθε χρόνο όντας λειτουργικό scoring δίδυμο με το Drexler. Όμορφο touch, έβλεπε γήπεδο, είχε έλεγχο της κατάστασης στο transition, ήταν αρκετά προχωρημένος για όσο άντεξε τη φθορά, έπαιξε αρκετές χρονιές προς το τέλος με προβλήματα στην πλάτη και η τελευταία του καλή χρονιά των βρήκε βασικό στους Knicks δίπλα σε Ewing, Oakley και τη λοιπή παλιοπαρέα, που έφαγε όμως βλέπω και 2 40αρες στον πρώτο γύρο των playoffs. Στη μια πλευρά του παρκέ τουλάχιστον αξίζει να γίνει post για χάρη του. Επίσης οι άλλοι δύο συμβολικοί Ναγκέτοι των 80s δεν κατέβασαν απ' όσο ξέρω ανιψιά στο Wimbledon ή στην τελική δεν πήγε μέχρι τους 8.



Η τρομερή "rainbow" φανέλα, το ότι έχω βάλει 100 πόντους σε 4x6λεπτο 2k πέρυσι με 80s Νuggets, η καλοκαιρινή ζέστη που με βαράει καθημερινά κατακέφαλα -δε θέλω και πολύ- οδήγησαν σε αυτό το post. Σκέφτομαι να κάνω κι άλλα. Αναλύσεις επιπέδου lakersdyansty από μένα χλωμό, σεβαστείτε το γι' αυτό που είναι. Βίντεα.

Και δεν ήταν καν ο πρώτος Vandeτέτοιος της λίγκας:

Όχι δεν είναι Retro Thursday. Απλά είναι επικό το present look της Κατίνας του Μόμπλη.

https://instagram.com/p/5dZ0u4TYg6/ (push play)

Statues of NBA players around the world
http://hoopshype.com/2015/07/24/statues-of...#slideIdslide-0

Oregon, καλοκαίρι 1976. Το σχετικά νεόκοπο franchise των Trailblazers βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Ακόμη δεν έχει καταφέρει ποτέ να φτάσει σε αγώνα playoffs, o Μεγάλος Bill Walton έχει χάσει σχεδόν τα μισά παιχνίδια στις 2 πρώτες σεζόν του στη λίγκα αφότου έγινε draft ως το κορυφαίο pick, ο Wicks, o ως τότε ηγέτης τους, 4 φορές all-star και δεύτερο overall pick τους μερικά χρόνια πριν αφήνει το Portland για τους πρωταθλητές Celtics, o σπουδαίος scorer και δις all-star Geoff Petrie διαλύει το γόνατό του και σταματά το μπάσκετ και ο τελευταίος εκ των πρωταγωνιστών Lloyd Neal δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει τη συνολική παρουσία του στην πρώτη του σεζόν σε συνδυασμό με καλύτερα αποτελέσματα. Μέσα σε όλα αυτά χαιρετά και ο προπονητής, ο μέλλων HoFer υπό όλες τις ιδιότητες, Lenny Wilkens. Χλωμά τα πράματα.

Μέσω των Ηawks και τις διαδικασίες διάσπασης των... Kentucky Colonels το Portland καταφέρνει να αποκτήσει τον all-star για το 1976 Maurice Lucas. Στην ομάδα συνεχίζει ο sophomore πλέον Lionel Hollins που αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες στην περιφέρεια κλείνοντας το πρωταγωνιστικό τρίο. Σα supporting cast βρίσκουν χώρο κι άλλοι πλην του προαναφερθέντος Neal, o έταιρος sophomore, ο F Bob Gross και ο περιφερειακός Lary Steele. 2 παίκτες απ' το draft βρίσκουν χώρο στο rotation, με το αποτυχημένο first round pick το Wally Walker να παίζει λιγότερο απ' τον 2nd rounder που υπέγραψαν, το guard Johnny Davis, ενώ έχουμε και την προσθήκη ενός ελεύθερου undrafted rookie, του ψηλού Robin Jones που δεν έμελλε να παίξει πολύ περισσότερο μετά το πέρας της σεζόν, αλλά έμεινε για χρόνια στην Antibes. Στη free agency έχουμε ακόμη τη σημαντική μετάβαση του προοριζόμενου ως βασικού point guard Dave Twardzik στο ΝΒΑ απ' το ΑΒΑ όπου υπήρξε και all-star την προπερασμένη σεζόν, καθώς και τη λιγότερο σπουδαία όλων στα χαρτιά προσθήκη του Herm Gilliam, που έκλεισε την καριέρα του μετά το πέρας της σεζόν. Στον πάγκο έρχεται ο μεγάλος Jack Ramsay, που έχει να επιδείξει δύο πολύ καλές ομάδες σε Philadelphia και Buffalo, οι οποίες όμως δεν είχαν καταφέρει να βρουν postseason επιτυχία κι αυτό, μαζί με την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των Braves, τον έφερε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης στα Βόρεια του Ειρηνικού.





9 του Νοέμβρη. Oι Blazers μετά τη νίκη τους επί των Kansas City ξεκινούν τη σεζόν με ρεκόρ 7-1, έχοντας κερδίσει όλα τους τα παιχνίδια με διψήφιο αριθμό διαφορών κι έχοντας ηττηθεί μόνο στην έδρα των πρόσφατων πρωταθλητών Warriors του Rick Barry. Και οι πολίτες του Oregon μάλλον αρχίζουν να το πιστεύουν.

11 Δεκέμβρη. Οι Blazers χάνουν στη Philadelphia των Erving McGinnis Collins Free Dunleavy Sr, σημειώνοντας την όγδοη ήττα τους, όλες εκτός έδρας. Ο Walton σκοράρει για πρώτη φορά 30 πόντους και η ήττα έρχεται στον πόντο, 108-107.

5 Φλεβάρη. Η πρώτη εντός έδρας ήττα έρχεται απ' τους Bullets των Hayes και Unseld που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Walton. Ρεκόρ 35-19 και η πρώτη βόλτα στα playoffs μοιάζει δεδομένη.

22 Φλεβάρη. Ο Walton επιστρέφει σε κακή κατάσταση σκοράρει μόνο 4 πόντους, χάνει όλες τις βολές του και δεν παίζει αρκετά, όμως έστω και οριακά οι Blazers επικρατούν των πρωταθλητών Celtics με 43 πόντους απ' το Hollins. Κάτι πολύ καλό συμβαίνει εδώ. Ρεκόρ 37-24 γιατί προφανώς χωρίς Bill δεν θα υπήρχε καμία προοπτική για μακροζωία. Η ΒlazerMania έχει πάρει μπρος για τα καλά όμως.

9 Απρίλη. Οι Trailblazers κερδίζουν τους αδιάφορους Lakers με μεγάλη διαφορά και γλιτώνουν το season sweep απ' τον Kareem. Kλείνουν μάλιστα τη σεζόν με 6 συνεχόμενες νίκες και ρεκόρ 49-33. Τερματίζουν τρίτοι στη Δύση οριακά πάνω απ' το Golden State, πίσω μόνο απ' τους κατακτητές της Pacific Lakers και τους Νuggets που πρώτευσαν στη Midwest. Πρώτοι στην Ανατολή με μόλις μία νίκη παραπάνω οι 76ers. Ο Lucas έκλεισε τη σεζόν ως πρώτος scorer των Blazers με 20,2 και 11,4 rebs, ενώ ο Walton σε 65 παιχνίδια είχε 18,6 pts με 52,6% fg 14,4 rebs 3,8asts και 3,2blks. Ναι μου γύρισε το κρανίο γύρω γύρω κι εμένα μόλις τα διάβασα αν σκεφτείς σε πόσα ματς έπαιξε μη 100%, λίγο ή αποχώρησε. Έχει ισχυριστεί πως υπολόγισε σε 9,5 σεζόν τους αγώνες που αναγκάστηκε να χάσει συνολικά στην καριέρα του.





Όχι μόνο μπήκαν playoffs λοιπόν οι Blazers αλλά είχαν και πλεονέκτημα έδρας για τον πρώτο γύρο. Απέναντι στο Chicago, που ακόμα βρισκόταν στη Δύση. Στο πρώτο παιχνίδι ο Lucas σκόραρε 14/17 και ο Walton με το Gilmore είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα μονομαχία που κατέληξε σε 2 double doubles αλλά μικρότερο τελικό σκορ του ίσως αναμενόμενου. Στο δεύτερο ματς οι Bulls υπερασπίστηκαν την έδρα τους με συνεχόμενο σκορ στο τέλος, βρίσκοντας 25+ από το σπουδαίο τρίο των Μickey Johnson, Gilmore και Wilbur Holland. Στο win or go home και για τους 2 τρίτο παιχνίδι στο Oregon, ο Bob Gross απέδειξε τη σπουδαιότητά με 26 πόντους από 10 εύστοχα fg και 6/6 βολές. Οι Blazers προηγήθηκαν και με 16 πόντους (77-61), όμως οι Bulls το γύρισαν στο καλάθι 2-3 φορές και χρειάστηκε ένα clutch jumper του Lionel Hollins να αυξήσει τη διαφορά μετά την επίθεση του Chicago που έφερε το σκορ στο 100-98. Παραλίγο να τελειώσει κάπως άδοξα η πρώτη τους φορά.





Θεωρώ το David Thompson έναν απ' τους πιο αδικημένους παίκτες απ' την ιστορία, σε σχέση με το πόση μπάλα ήξερε. Προφανώς και αδίκησε τον εαυτό του πάνω απ' όλα με τις καταχρήσεις κλπ, αλλά στη σειρά με τους Blazers μάλλον είχε σκοπό να φτάσει ως την κατάκτηση του τίτλου. Με 26 πόντους στο πρώτο παιχνίδι στο Colorado και άλλους 28 απ' τον Issel οι 2 stars των Nuggets έκαναν τη δουλειά τους. Κι όμως οι Blazers άνοιξαν τη σειρά με break, 100-101, παρότι άνοιξαν διαφορά οι Nuggets και στην αρχή και νωρίς στην τελευταία περίοδο, με νικητήριο jumper του Lucas 11 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Μετά το 1-1 των Nuggets με 36 πόντους του Issel η σειρά πήγε στο Portland και οι Blazers με τη frontline να βάζει 53 πόντους στο τρίτο ματς και τον Gross να είναι ξανά ο πρώτος scorer των Blazers ίσως στο πιο καθοριστικό παιχνίδι της σειράς, όταν και έγινε το 3-1 και ολοκληρώθηκε η υπεράσπιση της έδρας στις 2 πολύ επικίνδυνες συνεχόμενες επισκέψεις του Denver στο Memorial Coliseum. Το πέμπτο παιχνίδι στο Denver πήγε στην παράταση όπου ο Issel σκόραρε 9 απ' τους 13 πόντους των Nuggets στην παράταση έναντι μόνο τεσσάρων στο σύνολο απ' τους Blazers και ο Thompson τελείωσε με 31. Η σειρά όμως έμοιαζε να είχε πάρει το δρόμο της με το momentum υπέρ του Portland και στο έκτο παιχνίδι οι Blazers προηγήθηκαν ως και με 88-64, τελικό σκορ 108-92, πρώτος scorer του αγώνα ο Johnny Davis.




Η σειρά όπως είπα στην κανονική περίοδο ήταν 1-3, με μια επικράτηση του Portland απέναντι στους αδιάφορους Lakers στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Ο Twardzik χάνει τη σειρά και τη θέση του στην πεντάδα την παίρνει ο Davis. Κι αυτός γίνεται ένας απ' τους 4 παίκτες που σκοράρουν 20+ στο πρώτο παιχνίδι στο Los Angeles και παρά τους 30 πόντους του Jabbar -και τους 32 του Tatum- συντελείται η έκπληξη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο φορτσάτος Liοnel βάζει 31 πόντους και στο δεύτερο παιχνίδι απέναντι στους 40 του τέως Alcindor και τελειώνει τη σειρά πριν καλά καλά αρχίσει. Όχι πως δεν αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αξιόμαχοι οι Lakers στα 2 επόμενα παιχνίδια στο Portland, που τα διεκδίκησαν και τα 2, όμως στο τρίτο ο Walton έβαλε 14 στην τελευταία περίοδο και μετά το 3-0 ο Lucas έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι του στη σειρά μην αφήνοντας το sweep να χαθεί.




Από εδώ και πέρα η ιστορία είναι περισσότερο γνωστή. Υπάρχουν μάλιστα και προηγούμενα post νοσταλγικού χαρακτήρα. Και ένα σχετικό ξύλο. Οι Blazers πάντως έστω και για μία νίκη λιγότερη στην κανονική περίοδο ξεκινούν με 2 ήττες στη σειρά των τελικών, γίνεται και η μανούρα Lucas vs Dawkins στο δεύτερο ματς. Καταφέρνουν και υπερασπίζονται την έδρα τους όμως κερδίζοντας με 32 πόντους διαφορά μάλιστα στο τέταρτο ματς, κερδίσουν στο πέμπτο παιχνίδι με πρώτο σκόρερ τον με.. κοιλιακά Bob Gross και γίνονται η πρώτη ομάδα που ανατρέπει το 0-2, κλείνοντας με νίκη στο Oregon στο έκτο παιχνίδι. Έναν απ' τους σπουδαιότερους τελευταίους τελικούς όλων των εποχών, όπου οι Sixers με 40 πόντους του Dr J μπορούσαν να είχαν οδηγήσει τη σειρά σε game seven και όπου ο Walton έκανε ένα απίθανο παιχνίδι. O oποίος Walton στέφθηκε και MVP των τελικών φυσικά, καθώς σημείωσε 18,5 pts με 54,5% fg, ενώ είχε και 19 rebs, 5,2 ast, 1stl και 3,7blks μέσο όρο, όντας πρώτος σε επίδοση για την ομάδα του στις 3! απ' τις 6 αυτές κατηγορίες (rb, ast, blk). Πρώτος σκόρερ ήταν ο Lucas με 19,7 πόντους, ενώ ο Gross είχε 46/69 fg/fga (δηλαδή 66,7% ) και 2,2 stls/gm. Κάπως έτσι, με 3 συνεχόμενες playoff επικρατήσεις παρά το μειονέκτημα έδρας, με νέο προπονητή και μια offseason που έμοιαζε να φέρνει αβεβαιότητα, το άσημο franchise των Blazers έγραψε μια απ' τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες στην ιστορία του ΝΒΑ.


Οκ, μπορεί η συνέχεια να μην ήταν το ίδιο ευχάριστη, αλλά οι Blazers του Ramsay συνέχιζαν να είναι ομάδα postseason για καιρό, παρά τις σπουδαίες ανατροπές στην πορεία. Με το Walton να συνεχίζει να έχει πολλά και χρόνια προβλήματα και να αποχωρεί απ' το Portland μετά από ακόμα μια σεζόν, και με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές εντός του παρκέ να αποχωρούν απ' το Oregon ως το 1980 ή να μην έχουν ανάλογη συνέχεια, το 1977 είναι η χρονιά που ένα εκ των συμπαθέστερων franchises της λίγκας κατάφερε να αφήσει στην άκρη το δαίμονα των τραυματισμών όσο χρειάστηκε, για να φτάσει, απρόσμενα σχεδόν, στην κορυφή. Με παγίδες και πίεση πέρα απ' το δικό τους μισό του γηπέδου, με κέντρο την ομαδικότητα και τη συνοχή, και με έναν απ' τους πιο άτυχους παιχταράδες του σπορ να κινεί τα νήματα.

1989. 1990. 2004. Τρεις τίτλοι. Εξίσου εύκολα έρχονται στο μυαλό ο Ben με το Sheed ή ο Isiah με το Laimbeer. Ποιες άλλες ομάδες της ιστορίας των Pistons όμως, κι ας μην έφτασαν ως την κατάκτηση του τίτλου, έχουν καταφέρει να γράψουν τη δική τους σπουδαία σελίδα της τροϊτικής ιστορίας;



Το franchise που σήμερα ξέρουμε ως Detroit Pistons ξεκίνησε να υπάρχει το 1941 2,5 ώρες πιο νοτιοδυτικά, στο Fort Wayne της Indiana. Ναι, στη νυν έδρα των Mad Ants της D-League. Ως Fort Wayne Zollner Pistons, φέροντας δηλαδή το όνομα του ιδιοκτήτη, Fred Zollner, στον τίτλο της ομάδας. Ο οποίος είχε χυτήριο, που παρασκεύαζε τι άλλο, πιστόνια. Αρχικά η ομάδα συμμετείχε στη λίγκα NLB, στην οποία πρώτευσε και 2 φορές, το 1944 και 1945. Το 1948 οι Pistons εγκατέλειψαν το όνομα του κυρίου Zollner και μεταπήδησαν για μία σεζόν στη BAA, ενώ το 1949 "στο τραπέζι της κουζίνας" του Zollner επετεύχθη η ενοποιητική συμφωνία που οριστικοποίησε την ισχύ του ΒΑΑ->ΝΒΑ ως η λίγκα στην οποία είχαν στόχο να καθιερωθούν οι σπουδαιότεροι νέοι παίκτες της χώρας.

Στις 9 χρονιές που το ΝΒΑ αναγνωρίζει ως ιστορία των Pistons στα πλαίσιά του με έδρα το Fort Wayne, οι Pistons βρέθηκαν στα playoffs κάθε χρονιά πλην της πρώτης. Κι έφτασαν δύο φορές στους τελικούς, το 1955 και το 1956, με πρωταγωνιστές τους Yardley, Foust και Hutchins. Xάνοντας την πρώτη χρονιά απ' τους Nationals του Dolph Schayes και τη δεύτερη απ' τους Philadelphia ακόμη Warriors των μεγάλων Arizin και Neil Johnston. Η πρώτη λοιπόν σπουδαία φουρνιά πιστονιών, παρά το τόσο ταιριαστό τους όνομα, δεν είχε καν έδρα τη Motor City.



Μπορεί οι Foust και Hutchins να μην ακολούθησαν την μετακίνηση των Pistons στο μεγαλύτερο market του Detroit το καλοκαίρι του 1957, με τον δεύτερο να γίνεται ανταλλαγή στους Knicks για το σπουδαίο Harry Galatin, όμως ο Yardley παρέμεινε με το franchise, κερδίζοντας με βεβαιότητα τον τίτλο του πρώτου σπουδαίου Piston of Detroit. Μάλιστα στη χρονιά που η ομάδα μετακόμισε στο Michigan, o Yardley σημείωσε τις καλύτερες επιδόσεις της μεγάλης καριέρας του σε πόντους και rebounds (27,8 - 10,7), έγινε μάλιστα ο πρώτος παίκτης που σκόραρε περισσότερους από 2000 πόντους στην ιστορία του ΝΒΑ, τελειώνοντας τη σεζόν με... 2001.
Ήταν ένας ικανότατος για τα δεδομένα της εποχής small forward ο Yardley, με καλό έλεγχο της μπάλας και ικανός να σκοράρει και από απόσταση που ήταν 6 φορές all-star και 2 φορές υποψήφιος για το βραβείο του MVP της χρονιάς. Ο Gallatin όμως σταμάτησε το μπάσκετ μετά το πέρας της πρώτης σεζόν στο Detroit, ο Yardley έγινε ανταλλαγή στους Syracuse την επόμενη και η σκυτάλη του ηγέτη - σκόρερ πέρασε στα χέρια των Bailey Howell και Gene Shue, με τους Pistons να βγαίνουν playoffs μερικές χρονιές ακόμα αλλά να μην καταφέρνουν να επαναλάβουν τις επιτυχίες της ομάδας όσο αυτή βρισκόταν στο Fort Wayne.



Mάλιστα, στη δεκαετία 1964-1973 οι Pistons κατάφεραν μόλις μια φορά να σημειώσουν θετικό ρεκόρ νικών-ηττών και μια μόνο φορά - με ρεκόρ 40-42 - να βρεθούν στα playoffs, πέφτοντας θύμα των μετέπειτα πρωταθλητών Celtics και μην καταφέρνοντας να συνδυάσουν ταλέντο και επιτυχία. Ένας απ' τους σπουδαιότερους Pistons αυτής της εποχής είναι ο μεγάλος Dave DeBusschere, που παρότι το προσπάθησε και ως παίκτης αλλά και ως παίκτης-προπονητής της ομάδας, αποχώρησε για τους Knicks όπου κατάφερε να φτάσει δύο φορές ως την κορυφή. Aυτά όμως ανήκουν σε κάποια άλλη Τρίτη.



Ήδη από το 1966-67 και τη rookie season του το δεύτερο pick του draft, o Dave Bing, σκόραρε όσο λίγοι στη λίγκα, σημειώνοντας 20+ πόντους κατά μέσο όρο, φτάνοντας σε 4 all-star games ενώ παράλληλα πρώτευε και σε assists ανάμεσα στους συμπαίκτες του. Χρειάστηκε όμως και η προσθήκη του έταιρου σπουδαιότερου Piston που δεν πανηγύρισε ποτέ τίτλο, του Bob Lanier, πρώτου στο draft του 1970, για να μπορέσει η ομάδα να ανέβει επίπεδο. Στην τέταρτη χρονιά του Lanier και όγδοη του Bing στη λίγκα, οι Pistons για πρώτη φορά στην ιστορία τους κατάφεραν να ξεπεράσουν τις 50 νίκες, τελείωνοντας με ρεκόρ 52-30 και προκρίθηκαν στα playoffs σπάζοντας ένα drought πέντε χρόνων. Με το τρίτο καλύτερο ρεκόρ της Δυτικής -ακόμη- περιφέρειας το Detroit ξεκίνησε την postseason έχοντας να αντιμετωπίσει στον πρώτο γύρο τους Bulls. Στο πρώτο παιχνίδι στο Chicago μάλιστα οι Pistons κατάφεραν το break με 27 πόντους του Lanier, 20 του Bing και 18 του Curtis Rowe. Κατευθείαν όμως στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, που έλαβε χώρα στο Detroit, ο Love ισοφαρίζοντας τους 38 πόντους του Lanier στον αγώνα ισοφάρισε και τη σειρά στο 1-1 αποκαθιστώντας το πλεονέκτημα της έδρας. Από κει κι έπειτα η σειρά ήταν πιο ισορροπημένη και κρίθηκε στο τέλος του έβδομου παιχνιδιού, όπου οι Pistons κατάφεραν να γυρίσουν στο ματς αλλά ηττήθηκαν τελικά με 94-96 και η ανοιξιάτικη περιπέτειά τους τελειώσε άδοξα.



Παρά την αποχώρηση του Bing για τους Washington Bullets μετά το τέλος της επόμενης σεζόν, το καλοκαίρι του 1975, οι Pistons συνέχισαν να βρίσκουν το δρόμο προς τα playoffs ως το 1977. Σαφώς με ηγέτη το μεγάλο Bob Lanier, που συνεχίζει με 22,7 πόντους μέσο όρο να είναι ο πρώτος scorer ανά παιχνίδι στην ιστορία του franchise, ενώ μάζεψε και λιγο περισσότερα από 8.000 rebounds και σημείωσε και 859 τάπες, φτάνοντας σε 7 απ' τις 8 all-star επιλογές τoυ τα 9 χρόνια που αγωνίστηκε με τη φανέλα των Pistons. Μεγαλύτερη στιγμή της εποχής Lanier στην postseason είναι ο αποκλεισμός των ισχυρών ακόμη Bucks των Dandridge και Brian Winters το 1976 σε ένα best of three που κρίθηκε στο τελευταίο παιχνίδι, στο Wisconsin, με 28 πόντους του Lanier και 18 του αμυντικού specialist Chris Ford. Κι αυτοί όμως ακολούθησαν το δρόμο του Bing προσπαθώντας να φτάσουν με τη βοήθεια ενός καλύτερου group συμπαικτών στην κορυφή, με το Lanier να πηγαίνει... στους Bucks και το Ford να φτάνει στον τίτλο με τη φανέλα των Celtics, το 1981.

Κι έπειτα ήρθε το μεγαλύτερο playoff drought στην ιστορία του franchise όταν η ομάδα έμεινε 6 χρονιές εκτός playoffs. Όσες έχουμε και ως σήμερα, στην post-Billups εποχή. Μετά το drought στις αρχές των 80s ήρθε βέβαια η εποχή Thomas, με σπουδαιότερες αποχωρήσεις τον Tripucka που χαιρετά για το Dantley και τον Long να επιστρέφει ως βετεράνος απ' τον πάγκο για να πάρει το δαχτυλίδι. Ανάμεσα όμως σε αυτά και την δεύτερη χρυσή εποχή επί Larry Brown, υπήρξε άλλο ένα σπουδαίο group παικτών που πέρασε τις 50 νικές...



Στην τρίτη απ' τις 6 μεγάλες σεζόν του με την συνήθως πράσινη τότε φανέλα των Pistons, o Grant Hill oδηγεί την ομάδα σχεδόν εκ του ασφαλούς στα playoffs, με supporting cast τους πρώην stars αλλά μεγάλους πλέον σε ηλικία Joe Dumars και Otis Thorpe, οι οποίοι συνεπικουρούνται κι απ' τον κλασσικό τρελό Lindsey Hunter, τον ντόπιο spot-shooting big man Terry Mills, και τους συμμετέχοντες στην μετέπειτα ανταλλαγή για το Stackhouse, τον Aaron McKie και τον Theo Ratliff. Το τελικό ρεκόρ της ομάδας του Doug Collins ήταν 54-28 και οι Pistons κατετάγησαν τρίτοι στην πανίσχυρη Central, πίσω απ' τους Bulls -προφανώς-, 2 νίκες πίσω απ' τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ Hawks του 1997 και ισοβαθμώντας με τους Charlotte Hornets του Glen Rice. Στο δεύτερο παιχνίδι της 2-2-1 σειράς οι Pistons κρατούν την Atlanta στο 26% τρίποντα και τους 80 πόντους, κερδίζουν και το τρίτο παιχνίδι και μπαίνουν στο τέταρτο μέσα στο Detroit έχοντας την πρόκριση στα χέρια τους. Όμως η καλή άμυνα των Hawks κράτησε τους Pistons κάτω απ' το 40% fg, με το Hill να διασώζεται με 28 πόντους (11/22) ενώ οι Dumars, Hunter είχαν από 3/13 και ο Thorpe σκόραρε 2 μόνο πόντους. Αυτός ο παράγων σε συνδυασμό με τα 5/6 τρίποντα του Steve Smith έκαναν τη σειρά να γυρίσει στη Georgia, όπου μετά από τρεις περιόδους το Detroit προηγούνταν με 54-62, όμως οι Hawks βρήκαν 30 πόντους στην τέταρτη και έκοψαν ξανά τις ελπίδες των Pistons απ' τον πρώτο κιόλας γύρο.



Η ιστορία από κει και πέρα στα περισσότερα μέτωπα είναι πάνω - κάτω γνωστή. Oι Hawks έκαναν το διπλό με το "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ" 8/9 τρίποντα ματς του Mookie αλλά δεν άντεξαν να πετάξουν έξω το Chicago. O Hill έφυγε απ' το Detroit αφήνοντας κληρονομία 5 all-star selections, μέσους όρους 21,6 - 6,4 - 7,9 και οδεύοντας προς ένα άδοξο φινάλε γεμάτο τραυματισμούς. Oι McKie - Ratliff μετατράπηκαν στον Stackhouse που σύντομα πήρε τους φουσκωμένους αριθμούς του και αποχώρησε φέρνοντας το Hamilton. Kαι στην πρώτη 50-win season που ακολούθησε επί Carlisle ο μόνος παίκτης που ήταν κοινός απ' τη σεζόν του 1997 ήταν ο Mike Curry, που είχε κι αυτός χαιρετήσει ενδιάμεσα... Τόσο κοντά χρονικά μεταξύ τους οι 2 σεζόν, τόσο μακριά όσον αφορά τη διάρκεια της επιτυχίας..

Εκτός έδρας το Retro Tuesday γίνεται ακόμα πιο πρόχειρο, στο τέλος απλά θα πετάω 3 βίντεα και θα γράφω "ρουφιανέψτε".

Δεν είναι Τρίτη. Είναι όμως τα 87α γενέθλια του Bob Cousy. Ας θυμηθούμε τις όχι τόσο ξένοιαστες μέρες:

https://en.wikipedia.org/wiki/Bob_Cousy#The...0.E2.80.9356.29

Σε μια απ' τις πιο cool αρχικές επαφές μου με το ΝΒΑ, ο Kendall Gill είχε αναχθεί σε παιχταρά μέσα μου όταν με τη φανέλα των Nets ισοφάρισε το ρεκόρ στα κλεψίματα σε ένα μόνο παιχνίδι, την άνοιξη του 1999. Μάλιστα με το triple double που είχε σημειώσει (15 πόντοι, 10 rebs) σημείωσε ένα συνδυασμό που είχε επιτύχει μόνο ο Drexler. Γέννημα - θρέμμα Chicago o Kendall έχασε και στο final 4 της junior χρονιάς του στο σουτ το derby Illinois - Michigan, έγινε draft με το πέμπτο pick απ' τους Hornets όπου σε ένα αρκετά cool roster με Mourning - Johnson και Curry Sr κατάφερε να βρει χώρο πρωταγωνιστή και παρά την αναποτελεσματικότητά του σε κάποιους τρόπους σκορ να βρει θέση και στην all-rookie first team και να σημειώσει πάνω από 20 πόντους κατά μέσο όρο στη sophomore σεζόν του. Κάπου εκεί αποφάσισε πως ήθελε να αφήσει την όχι ιδιαίτερη δημοφιλή προς αρκετούς παίκτες North Carolina για έναν πιο ενδιαφέροντα προορισμό και βρέθηκε στο Seattle.
Που μάλλον ήταν αρκετά χαρούμενοι για την προσθήκη ενός νεαρού ανερχόμενου star που πιθανώς να έφτανε και στο επίπεδο του all-star.



Aντικαταστάτης του Gill ήταν ο Hersey Hawkins, έκτο overall pick των Sixers μερικά χρόνια νωρίτερα, πρώην all-star κι ερχόμενος απ' τη δεύτερη φορά που σημείωσε κι αυτός 20-point season. Θεωρητικά θα μπορούσε να αποδειχθεί upgrade του λιγότερου έμπειρου ή συγκροτημένου επιθετικά Gill χωρίς να χάνει η περιφερειακή άμυνα των Hornets έναν παίκτη με σεβαστή συνεισφορά και στις 2 μεριές του παρκέ.

Το καλοκαίρι του 1995 και οι 2 ομάδες δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένες απ' την επιλογή τους. Οι Hornets αποκλείστηκαν παρά το πλεονέκτημα έδρας που είχαν εξασφαλίσει στον πρώτο γύρο απέναντι στους Jordan-less Bulls με το Hawkins να σκοράρει μόλις 11,3 πόντους στη σειρά με κακά ποσοστά. Στην άλλη περιφέρεια οι Sonics του Gill πέφτουν κι αυτοί θύμα αποκλεισμού παρά το πλεονέκτημα της έδρας απ' τους Lakers του ηγέτη Cedric Ceballos και ο ίδιος ο Gill σκοράρει 3/15 στις 3 σερί ήττες μετά το 1-0 στο Seattle. Ο Gill δηλώνει δυσαρεστημένος και ανοιχτός στην επιστροφή στους Hornets και ένα trade των δύο λαμβάνει χώρα στις 27 Ιουνίου, ενώ στο trade συμμετέχει και ο πεσμένος στο rotation της Charlotte David Wingate.



Το πόσο βοήθησε το trade αυτό τις δύο ομάδες δε χωρά ιδιαίτερη συζήτηση νομίζω. O Hawkins στην πρώτη χρονιά του στο Seattle έφτασε στους τελικούς απέναντι στον επιστρέψαντα Jordan, ενώ ο Gill δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος στους Hornets, οι φίλοι των Hornets δεν έδειξαν κι αυτοί πολύ μεγάλη αγάπη προς τον παίκτη που κίνησε διαδικασίες αποχώρησης 1,5 χρόνο πριν και τελικά ο Gill μερικούς μήνες μετά την επιστροφή του έγινε trade για το expiring συμβόλαιο του 1-time all-star Kenny Anderson που θεωρητικά θα υπέγραφε, αλλά τελικά τους την έσκασε Rondo.

To point μου είναι πως κάπου εκεί στο Δημοτικό έχοντας σκόρπιες εικόνες ενός καλού αμυντικού guard με πράσινες φανέλες του Seattle ή/και της Charlotte μάλλον πίστευα πως ο Kendall Gill και ο Hersey Hawkins ήταν ένας παίκτης. O Gill.

Σαν σήμερα πριν 4 χρόνια ανακοίνωσε την αποχώρησή του απ' τα παρκέ ο Michael Redd. Που είχε να βγάλει ολόκληρη σεζόν ως go-to-guy βέβαια απ' το 2008, δυστυχώς.

Pick δεύτερου γύρου που έγινε all-star και έφτασε να είναι μέλος της εθνικής των ΗΠΑ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Πεκίνο.

Σε 5 μέρες είναι επέτειος κι από εκείνο το βράδυ που έσπασε το ρεκόρ πόντων σε ένα παιχνίδι στην ιστορία των Bucks. Δεν το λες και λίγο.



Σκεφτόμουν και το Reggie Miller χτες, έχω momentum.

http://allball.blogs.nba.com/2015/12/15/th...miths-own-words

Σαν σήμερα...

Πόσο κακό ήταν το draft του 2000, πόσο αδύνατος ήταν ο Gasol, πόσο τραγικό franchise για όσο κράτησε το Vancouver, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΗΡΑΤΕ ΦΟΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΝΒΑ LIVE ΜΕ ΤΟ ΣΤΡΩΜΥΛΟ SWIFT ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ ΤΟ ΓΥΡΝΑΓΕ ΣΕ CONTACT ΤΥΦΛΟ ΠΕΤΑΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΝΕ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ και ποιος ακριβώς αναζήτησε τα γενέθλια του Stromile Swift εν έτει 2016 και αποφάσισε να του κάνει video απ' το nba.com..

http://www.basketball-reference.com/play-i...ny.cgi?id=w9LPq

Just sayin'

Ας μου επιτραπεί όμως να προσθέσω και αυτόν εδώ. Πέραν του οτι το αξίζει είναι ο ορισμός του παραλίγο.

To ESPN στις 13 Ιουνίου θα παρουσιάσει ένα νέο ντοκιμαντέ της σειράς 30 for 30 με θέμα την κόντρα των Celtics με τους Lakers τη δεκαετία του '80. Επειδή έχω δει ντοκιμαντέρ αυτής της σειράς, φαντάζομαι ότι θα αξίζει και με το παρπάνω. Άλλωστε αναφέρεται στην καλύτερη ίσως περίοδο του ΝΒΑ.

Εξαιρετικό βίντεο από το Wilt Chamberlain Archive (πραγματικά ένα κανάλι θησαυρός). Μιλάει για τον ανταγωνισμό των Russel και Wilt και πόσο έχει παρερμηνευθεί γενικά το επίπεδο του ΝΒΑ την δεκαετία του 60.
Άποψή μου είναι ότι με βάση τους τότε κανόνες, το παιχνίδι ήταν πιο σκληρό από οποιαδήποτε άλλη εποχή.

Στην ιστορια του ΝΒΑ ποιος παικτης πιστευετε (αν υπαρχει φυσικα) ηταν πιο κοντα παικτικα στον Δημητρη Διαμαντιδη;;;;