Πρόσφατα μου ήρθε στο μυαλό κάτι σχετικά με τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον, το πώς ξεκίνησε την καριέρα του και πώς τελείωσε. Σκεφτόμουν ιδίως το πόσο ηχηρές στο κοινό υπήρξαν οι κατά καιρούς προσωπικές του ήττες από μεγάλους αντιπάλους. Με αποκορύφωμα, φυσικά, τους περίφημους τελικούς δύσης του 1995, με αντίπαλο τον Ολάζουον. Ίσως ο χειρότερος συνδυασμός ατομικής και ομαδικής ήττας που υπέστη ποτέ ένας MVP σε μια σειρά πλέι οφ. Ο προηγούμενος χειρότερος ήταν αυτός της ήττας του Τζούλιους Έρβινγκ από το Λάρι Μπερντ το 1981.
Τι συμβαίνει όμως όταν αναφερόμαστε σε μεμονωμένα παιχνίδια; Ο Ρόμπινσον δεν ήταν ο μοναδικός σταρ που ηττήθηκε κατά κράτος από ένα μεγάλο αντίπαλο. Μερικές συντριβές ήταν ακόμη μεγαλύτερες, αλλά δεν προκάλεσαν τόσο πάταγο επειδή συνέβησαν σε παιχνίδια της ρέγκιουλαρ σίζον. Εδώ θα θυμηθούμε μερικές από αυτές (μπορείτε να προτείνετε κι εσείς). Κριτήριο: Να είναι και οι δυο αντίπαλοι παίκτες σημαντικής αξίας τον καιρό που συνέβη ο αγώνας (οπότε, δε μετρούν ήττες, πχ, του Ολάζουον με τη φανέλα των Ράπτορς), να παίζουν στην ίδια θέση, ο ένας εκ των δύο να νικήσει σε μεγάλο βαθμό και στις δύο πλευρές του γηπέδου (να κάνει δηλαδή ο ίδιος μεγάλο επιθετικό παιχνίδι και παράλληλα ο αντίπαλός του να κάνει κακό) και ο ηττημένος να έχει παίξει ένα σχετικά σεβαστό χρονικό διάστημα (τουλάχιστον 15΄, ας πούμε). Παρότι δίνεται μια ελαφρά εύνοια σε αγώνες πλέι οφ, το κριτήριο αυτό είναι δευτερεύον.

Και τώρα, σε αντίστροφη σειρά, από την «ελαφρότερη» συντριβή στη σοβαρότερη:

14. Χακίμ Ολάζουον-Πάτρικ Γιούιν, 4ος τελικός ΝΒΑ 1994
Ο Ολάζουον ήταν ο αδιαμφισβήτητος MVP μιας από τις σκληρότερες σειρές πλέι οφ στην ιστορία. Μεταξύ των κατορθωμάτων του, ήταν πρώτος σκόρερ και των 7 αγώνων της σειράς, περιορίζοντας παράλληλα επιθετικά και το Γιούιν. Η μεγαλύτερη προσωπική του νίκη επί του Τζαμαϊκανού σέντερ ήρθε στον 4ο αγώνα, όταν και σκόραρε 32 πόντους με 14/20 σουτ, μοιράζοντας 5 τάπες, λογικά μερικές εκ των οποίων πάνω στο Γιούιν, ο οποίος άλλωστε έμεινε στους 16 πόντους, με το τραγικό 8/28 σουτ (όπως βλέπετε, βοηθά και ο μεγάλος αριθμός των σουτ σε αυτή την υπόθεση) και σε μόνο 1 τάπα, πριν αποβληθεί με 6 φάουλ. Τα 15 ριμπάουντ του απλώς περιορίζουν το μέγεθος της προσωπικής ήττας.
Κι όμως, οι Νικς κατόρθωσαν να φύγουν νικητές σε αυτό το παιχνίδι.

13. Μάικλ Τζόρνταν-Τζέρι Στάκχαουζ, 1996
Ο Τζέρι Στάκχαουζ αναδείχτηκε ρούκι της χρονιάς το 1996 και ήταν αναμφίβολα ταλαντούχος, αλλά ακόμη δεν είχε μάθει καλά μερικά μυστικά του ΝΒΑ, όπως το ότι δεν προσπαθείς να υπερηφανευτείς πριν από έναν αγώνα εναντίον του Μάικλ Τζόρνταν το πόσο καλά έπαιξες εναντίον του σε κάποιο καλοκαιρινό φιλικό παιχνίδι, πριν καν την έναρξη της pre-season, πριν καν δώσεις κάποια δείγματα γραφής σε συνθήκες ΝΒΑ. Ο Τζέρι έκανε αυτό το λάθος και ο MJ τον τιμώρησε με μια αυτοκρατορική επιθετική έκρηξη: 48 πόντοι, με 18/28 σουτ, χωρίς καν να χρειαστεί να παίξει στο 4ο δωδεκάλεπτο. Ο Στάκχαουζ από την άλλη έμεινε στους 13, με 4/11 σουτ και είναι «τυχερός» που μένει τόσο χαμηλά στη λίστα, μιας και πληροί μάλλον οριακά τον όρο του παίκτη-σταρ.

12. Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ-Ρόμπερτ Πάρις, 6ος τελικός ΝΒΑ 1987
Ο Ρόμπερτ Πάρις υπήρξε μεγάλος παίκτης, αλλά είναι αλήθεια ότι με μερικούς αντιπάλους πολλές φορές τα έβρισκε σκούρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τζαμπάρ, ο οποίος τον νίκησε στις περισσότερες μονομαχίες μεταξύ τους στους τελικούς ΝΒΑ του 1984, 1985 και 1987. Ίσως η τελευταία νίκη του Καρίμ, στον 6ο τελικό του ’87, να ήταν και η πιο εμφαντική: 32 πόντοι, με 13/18 σουτ, 6 ριμπάουντ και 4 τάπες σε μόλις 29΄ συμμετοχής, έναντι μόλις 12 πόντων και 5 ριμπάουντ του Πάρις, ο οποίος έπαιξε 27΄ πριν αποβληθεί με 6 φάουλ. Έξτρα μπόνους το ότι ο Καρίμ ήταν 40 ετών. Μόνο ελαφρυντικό για τον Πάρις, ότι δε μάρκαρε τον Καρίμ σε όλη τη διάρκεια του κρεσέντου του.

11. Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ-Χακίμ Ολάζουον, 1986
Το 1986 μπορεί να έμεινε τελικά στην ιστορία σαν η σεζόν όπου οι Ρόκετς απέκλεισαν τους Λέικερς από τους τελικούς του ΝΒΑ, αλλά μερικά άλλα πράγματα δεν είναι τόσο γνωστά. Όπως το ότι ο Τζαμπάρ συνήθως ανέβαζε ταχύτητες όταν αντιμετώπιζε τον Ολάζουον, ίσως για να αποδείξει ότι η μπογιά του περνούσε ακόμη κι αν αντιμετώπιζε το νέο μεγάλο σέντερ του ΝΒΑ. Το σκληρότερο μάθημα στο νεαρό σταρ των Ρόκετς, ο σχεδόν 39χρονος Καρίμ το έδωσε το Φλεβάρη του 1986. Σε εκείνο τον αγώνα, ο Τζαμπάρ ξεκίνησε με 9/9 σουτ και 20 πόντους στο πρώτο δωδεκάλεπτο: 2 περισσότερους από όσους έβαλε ο Ολάζουον σε όλο το παιχνίδι. Ο τελικός απολογισμός του Τζαμπάρ ήταν 46 πόντοι, ρεκόρ σεζόν εναντίον των Twin Towers (Ολάζουον-Σάμπσον), 11 περισσότεροι και από τους 2 μαζί.

10. Χακίμ Ολάζουον-Ντέιβιντ Ρόμπινσον, 5ος τελικός δύσης 1995
Το ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για το Ρόμπινσον και το Σ.Αντόνιο φάνηκε από την αρχή της σειράς. Αλλά αυτό που έγινε στο τέλος ήταν πολύ απλά κάτι το καταπληκτικό. Στον 5ο και 6ο αγώνα της σειράς, ο Ολάζουον έπαιξε το «Ναύαρχο» σαν ένας άντρας έναν έφηβο. Κι επειδή, για λόγους ποικιλίας, θέλησα να βάλω μόνο ένα παιχνίδι (θα μπορούσαν να χωρέσουν και τα δύο), το μόνο δίλημμα ήταν ποιο να επιλεγεί. Αποφασίστηκε τελικά να επιλεγεί το 5ο παιχνίδι, μιας και γινόταν στην έδρα του Ρόμπινσον, οι Ρόκετς καθάρισαν το παιχνίδι σε μια σειρά που ήταν ισόπαλη (2-2) και η διαφορά των ολ αράουντ αριθμών του Χακίμ σε σχέση με του Ντέιβιντ μοιάζει οριακά μεγαλύτερη σε αυτό. Για να μην πολυλογούμε, ο Ολάζουον τελείωσε τον αγώνα με 42 πόντους (19/30 σουτ), 9 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 5 τάπες, έναντι 22 πόντων (7/15 σουτ), 12 ριμπάουντ, αλλά και 0 ασίστ και 7 λαθών του MVP της σεζόν Ρόμπινσον.

9. Άλεν Άιβερσον-Κόμπι Μπράιαντ, 1ος τελικός ΝΒΑ 2001
Οι Λέικερς ήταν το φαβορί. Αλλά ο Άιβερσον ήταν ο MVP και της σεζόν και του 1ου τελικού του 2001. Πραγματοποιώντας το κορυφαίο παιχνίδι της καριέρας του (σε συνδυασμό σημασίας και απόδοσης), ο ΑΙ σκοράρει 30 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και βάζει τους Σίξερς μπροστά. Στο δεύτερο μειώνει ταχύτητα και το παιχνίδι πάει παράταση. Κι εκεί που οι περισσότεροι λένε «ως εδώ ήταν», ο σταρ των Σίξερς σκοράρει άλλους 7 πόντους μέσα σε ένα λεπτό και οι Σίξερς κάνουν το 0-1, δίνοντας προσωρινό και απροσδόκητο ενδιαφέρον στη σειρά. Τελικός απολογισμός, 48 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 5 κλεψίματα σε μια all-time classic εμφάνιση της ιστορίας των τελικών. Όσο για το νέο σούπερσταρ των Λέικερς Κόμπι Μπράιαντ, αυτός βρισκόταν κάπου αλλού σε εκείνο το παιχνίδι: 15 πόντοι με 7/22 σουτ, 6 λάθη και αναποτελεσματική άμυνα στο μεγάλο του αντίπαλο.

8. Μάικλ Τζόρνταν-Κλάιντ Ντρέξλερ, 1ος τελικός ΝΒΑ 1992
Μπορεί ο Τζόρνταν να είχε κατακτήσει το MVP της σεζόν, αλλά σύμφωνα με κάποιους, ο Ντρέξλερ ήταν σε θέση να δώσει σκληρή μάχη μαζί του στους τελικούς για το ποιος ήταν όντως ο καλύτερος. Αυτό που είδαμε πάντως στον 1ο τελικό των 2 ομάδων ήταν μια ολοκληρωτική υπεροχή του MJ, ο οποίος και έγραψε ιστορία στο πρώτο ημίχρονο, σκοράροντας 35 πόντους (νέο ρεκόρ τελικών) με 6 συνεχόμενα εύστοχα τρίποντα, παρά το ότι έκατσε και 5 λεπτά στον πάγκο. Στο δεύτερο ημίχρονο έγινε περισσότερο δημιουργός, παραχωρόντας το σκοράρισμα κυρίως στον Πίπεν, με τον τελικό του απολογισμό να γράφει 39 πόντους (16/27 σουτ) και 11 ασίστ σε μόλις 34΄. Ο Ντρέξλερ έμεινε στους 16 πόντους (5/14 σουτ) στα 31΄ που αγωνίστηκε και το Σικάγο πήρε την άνετη νίκη, 122-89.

7. Χακίμ Ολάζουον- Ρόμπερτ Πάρις, 5ος τελικός ΝΒΑ 1986
Για 3η φορά στη λίστα ο Χακίμ σαν θύτης, αυτή τη φορά με θύμα τον (για 2η φορά εμφανιζόμενο στο ρόλο αυτό) Πάρις. Για να είμαστε δίκαιοι, ο σέντερ των Σέλτικς έπαιξε σε ορισμένα παιχνίδια αποτελεσματική άμυνα στο αστέρι του Χιούστον, αλλά ο 5ος τελικός υπήρξε μια μικρή αποθέωση για τον Ολάζουον: 32 πόντοι, 14 ριμπάουντ, 8 τάπες (ισοφάριση του επίσημου ρεκόρ τελικών). Ο Πάρις όχι μόνο δεν κατόρθωσε να τον σταματήσει, αλλά έμεινε σε μόλις 4 πόντους, με 1/8 σουτ και 3 ριμπάουντ. Μοναδικό ελαφρυντικό, ότι από ένα σημείο και πέρα…προτιμήθηκε να παίξει ο Μπιλ Γουόλτον, έτσι ο Πάρις δεν υπέφερε κατά τη διάρκεια όλου του παιχνιδιού.

6. Γουιλτ Τσάμπερλεϊν-Μπιλ Ράσελ, 5ος τελικός ανατολής 1967
Το σενάριο μέχρι τότε ήταν γνωστό και μάλλον μονότονο: Ο Γουιλτ παρήγαγε τα νούμερα, ο Μπιλ έπαιζε την άμυνα και στο τέλος νικούσε. Αλλά το 1967, οι Σίξερς δεν επρόκειτο να σταματήσουν πουθενά. Παρά τη νίκη των Σέλτικς στον 4ο αγώνα και τις προσπάθειές τους στον 5ο, η ομάδα της Φιλαδέλφειας ήταν too good: 140-116 το αποτέλεσμα του τελευταίου μεταξύ τους αγώνα, με τον Τσάμπερλεϊν να πραγματοποιεί ένα από τα κορυφαία παιχνίδια όλων των εποχών: 29 πόντοι (10/16 σουτ), 36 ριμπάουντ, 13 ασίστ, έναντι μόλις 4 πόντων (2/7 σουτ), 21 ριμπάουντ και 6 ασίστ του μεγάλου του αντιπάλου. Ο Γουιλτ είχε μέσο όρο τριπλ νταμπλ κατά τη διάρκεια της σειράς.

5. Λάρι Μπερντ-Τζούλιους Έρβινγκ, 1985
Ναι, ο Dr.J βάδιζε πλέον προς τα 35 του χρόνια και δε βρισκόταν στην κορυφή της καριέρας του. Αλλά παρέμενε ένας παίκτης των 20 πόντων, παίζοντας σε μια ομάδα που διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Ως εκ τούτου, η συντριβή του από το Λάρι Μπερντ σε εκείνο το παιχνίδι το Νοέμβρη του ’84 είναι «legit». Σε τι μεταφράζεται το «συντριβή»; 42 πόντοι (17/23 σουτ) σε μόλις 30΄ για τον Μπερντ, 6 πόντοι (3/10 σουτ) για τον Ντοκ, ο οποίος στα τέλη της Γ΄ περιόδου εκνευρίζεται τόσο από την όλη κατάσταση (συν το trash talking του Μπερντ, που του «έλεγε το σκορ»), ώστε χάνει τη συνήθη ψυχραιμία του, βουτά τον Μπερντ απ’το λαιμό, οι δυο τους πιάνονται στα χέρια και ακολουθεί συμπλοκή μεταξύ των δυο ομάδων. Οι δυο αρχικοί πρωταγωνιστές αποβάλλονται. Μάλλον ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ελπίσει ο Έρβινγκ σε εκείνο το παιχνίδι.

4. Πιτ Μάραβιτς-Γουολτ Φρέιζιερ, 1977
Το ρεκόρ καριέρας του σε πόντους (68, δηλαδή 17 περισσότερους απ’το προηγούμενο), ο «Πίστολ Πιτ» το πέτυχε εναντίον των Νικς και του Γουολτ Φρέιζιερ, ο οποίος αποτελούσε ακόμη ένα σπουδαίο όνομα και βεβαίως ήταν γνωστός για την καλή του άμυνα. Αλλά σε εκείνο τον αγώνα, δεν έπιανε καμιά άμυνα το σόουμαν της Γιούτα: Είχε ήδη σκοράρει 31 στο ημίχρονο (μαζί με 5 ασίστ), με σουτ από διάφορες αποστάσεις, ενώ στο δεύτερο προσέθεσε άλλους 37 και θα είχε φτάσει τους 70 αν στην εποχή του υπήρχαν τρίποντα ή, πιο ρεαλιστικά, αν δεν είχε χρεωθεί με ένα αμφισβητήσιμο επιθετικό φάουλ τη στιγμή που πετύχαινε ένα καλάθι το οποίο δε μέτρησε. Το μόνο που γλιτώνει το Φρέιζιερ από μια ακόμη υψηλότερη κατάταξη είναι ότι δεν έπαιξε πάνω από ένα 20λεπτο στο συγκεκριμένο αγώνα. Βεβαίως, αν έπαιζε καλύτερα, θα είχε και περισσότερη συμμετοχή.

3. Γουιλτ Τσάμπερλεϊν- Γουολτ Μπέλαμι, 1962
Ο Γουιλτ Τσάμπερλεϊν είχε τη συνήθεια να «κακομεταχειρίζεται» προβεβλημένους ρούκι οι οποίοι έδειχναν ότι μπορούν να αποτελέσουν απειλή για τον ίδιο. Ο Γουολτ Μπέλαμι, ο οποίος, αν και πρωτοεμφανιζόμενος, είχε στα πρώτα 13 παιχνίδια του 28,5 πόντους και πάνω από 15 ριμπάουντ μ.ό, υπήρξε αναμφίβολα ένας πολλά υποσχόμενος παίκτης, τον οποίο πολλοί είδαν σαν ένα μεγάλο αντίπαλο του Big Dipper. Ώσπου ήρθε η μεταξύ τους πρώτη κόντρα. Πριν την έναρξη του αγώνα, ο Γουιλτ του γνωστοποιεί τις προθέσεις του: «Ξέρω πολύ καλά ποιος διάολο είσαι, ρούκι, αλλά σου το λέω, δεν πρόκειται να σκοράρεις ούτε πόντο εναντίον μου. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται να πάρεις ούτε σουτ που να φτάσει στη στεφάνη». Στο πρώτο ημίχρονο, ο Μπέλαμι μένει άποντος, ενώ δέχεται 8 τάπες…Στο δεύτερο, ο Γουιλτ τον «λυπάται» και τελικώς ο Μπέλαμι τελειώνει με 14 πόντους (το δεύτερο κατώτερο νούμερό του σε όλη τη σεζόν), τους περισσότερους από φόλοου όταν το παιχνίδι είχε ουσιαστικά κριθεί. Ο Γουιλτ τελειώνει τον αγώνα με 51 πόντους, 16 ριμπάουντ και τουλάχιστον 8 τάπες.

2. Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ-Μπιλ Γουόλτον, 1975
«Το καλωσόρισμα Νο2». Αυτή τη φορά, ο αφιλόξενος οικοδεσπότης ήταν ο Καρίμ και ο ρούκι-θύμα ο Μπιλ Γουόλτον, ο νεαρός φερόμενος ως σέντερ-θαύμα, ο συνεχιστής της δυναστείας του UCLA και επίδοξο αντίπαλο δέος του Τζαμπάρ. Η πρώτη τους όμως κόντρα αναδεικνύεται στο απόλυτο καψώνι για το σέντερ του Πόρτλαντ: Μόλις 7 πόντοι και 7 ριμπάουντ ο απολογισμός του, την ίδια ώρα που ο Καρίμ πραγματοποιούσε μια από τις επιβλητικότερες στατιστικές γραμμές στην ιστορία του ΝΒΑ: 50 πόντοι, 15 ριμπάουντ, 11 ασίστ, 3 τάπες! Τι κρατά τη συγκεκριμένη συντριβή εκτός Νο1; Τρεις παράγοντες: Ο Γουόλτον δεν ήταν τότε εξίσου μεγάλο όνομα με το #1 θύμα, ενώ είναι άγνωστο τόσο αν βρισκόταν σε καλή κατάσταση υγείας (έχασε πολλά παιχνίδια και ως ρούκι) όσο κι αν έπαιξε πολλά λεπτά ή όχι.

Κάτι που μας οδηγεί στο…

1. Λάρι Μπερντ-Ντομινίκ Γουίλκινς, 1990
Οι μεταξύ τους κόντρες είναι που έχουν μείνει στην ιστορία, αλλά, όσο κι αν ο Μπερντ συνήθως έβγαινε νικητής, ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός του θα περίμενε ότι θα σημείωνε ποτέ μια τόσο συνθλιπτική νίκη επί του αντιπάλου του όσο σε εκείνο το παιχνίδι, ιδίως σε εκείνη την περίοδο. Γιατί; Διότι ο Μπερντ όχι μόνο είχε ήδη κλείσει τα 33 του (ο Ντομινίκ δεν είχε κλείσει τα 29 του ακόμη), αλλά και γιατί προερχόταν από εγχείρηση στη μέση του, η οποία τον είχε αφήσει εκτός για σχεδόν ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά. Και μιλούμε για αρχή της σεζόν, την περίοδο όπου πολλοί μπαίνουν λίγο σκουριασμένοι (κάτι που αποτελεί τη μοναδική δικαιολογία του Νικ, ο οποίος ξεκίνησε μέτρια τη σεζόν). Αυτή τη φορά δε θα αποκαλύψουμε αμέσως τι έκανε ο ένας και τι ο άλλος. Αλλά θα σας δείξουμε το boxscore. Οι φανατικοί του Ντομινίκ ας κοιτάξουν αλλού. No, really.
http://www.basketball-reference.com/boxsco...8911100BOS.html

πολυ καλη η λιστα σου αλλα μπορουσες να αναφερεις και τις αυτοκρατορικες εμφανησεις του σακιλ απεναντι στο γιαο μινγκ,στη πρωτη χρονια του κινεζου η μαλλον τις 35αρες στο μουτομπο στους τελικους του 2001 η τις 2 συνεχομενες 40αρες απεναντι στον ντιβατς το 2001 παλι .νομιζω ειναι αξιζει να μπουν και αυτες στη λιστα η

Τα σκέφτηκα όλα αυτά τα παιχνίδια του Σακίλ: Τα 2 παιχνίδια του με το Μουτόμπο δεν το έβαλα, γιατί δεν περιόρισε ιδιαίτερα το (μέτριο ούτως ή άλλως) Μουτόμπο επιθετικά, ενώ τον Ντίβατς του 2001 δεν τον θεωρώ τόσο καλό ώστε να χαρακτηρίζεται "σταρ". Το ίδιο και το Γιάο Μινγκ σα ρούκι (και μη μου πει κανένας για το Ολ Σταρ Γκέιμ, αναφέρομαι στην πραγματική τους αξία, όχι τη δημοφιλία τους).

Αν πάντως είναι να προστεθεί μια από αυτές τις εμφανίσεις, αυτή μάλλον είναι ο πρώτος ημιτελικός του 2001 με τον Ντίβατς.

οσον αφορα το σακιλ vs ming οφειλω να διαφωνησω βλεποντας οτι στη λιστα οτι εχεις στο νο2 το τζαμπαρ vs γουολτον,οπου ο 2 ειναι ρουκι και παρουσιαζεται ως ο επομενος μεγαλος σεντερ.κατι τετοιο δν ισχυει και για τον γιαο?λεγανε τα ιδια πραγματα οτι ειναι ο επομενος μεγαλος σεντερ και οτι ειναι το αξιο αντιπαλο δεος για τον σακιλ.αλλα αυτα ειναι θεμα γουστου και απο οτι καταλαβαινω προτιμας τις συγκρισεις σταρ απο τη δεκαετια του 90 και πριν με εξαιρεση το κομπε vs αιβερσον

ειναι ανωτερο απο πολλα αφιερωματα ''επαγγελματιών''

Ο Μινγκ εκείνη τη σεζόν παρήγαγε 13,5 πόντους, 8,2 ριμπάουντ, 1,7 ασίστ, 1,8 τάπες.
Ο Γουόλτον σα ρούκι είχε 12,8 πόντους, 12,6 ριμπάουντ, 4,8 ασίστ, 2,7 τάπες.
Από τη στιγμή που υπερέχει αρκετά καθαρά παντού εκτός σκοραρίσματος, αλλά παραμένει ένας από τους "χειρότερους" παίκτες της λίστας, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ζορίσουμε πολύ το πράγμα για να χωρέσουμε και το Γιάο.
Μη νομίζεις πάντως ότι τα όργια του Σακίλ είναι τα μόνα που άφησα εκτός επειδή δε θεώρησα τον αντίπαλό του αρκετά καλό. Ούτε ότι είναι ο μοναδικός μεγάλος παίκτης που έμεινε εκτός λίστας. Δεν υπάρχει, πχ, Μάτζικ Τζόνσον ή Μπιλ Ράσελ, ενώ ο Ολάζουον, που τον τοποθετώ πίσω και από τους 2 και από το Σακίλ, έχει 3 τέτοια παιχνίδια.

Αγαπητέ ΝΒΑholic, συγχαρητήρια για μία ακόμη εξαίσια δουλειά σου . Πραγματικά τη θαυμάζω. Δεν έχω ακόμη το χρόνο να διαβάσω προσεκτικά όσα έχουν ειπωθεί αλλά να είσαι σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα το κάνω.

Συγχαρητήρια και πάλι bro...

Πολυ καλο αρθρο... Μπραβο, μπραβο!!!

Απλα, ισως για μενα, να ηταν πιο πανω στη λιστα καποια παιχνιδια απο τελικους (λογω σημασιας) και πιο χαμηλα καποια απο regular season...

Aντε ρε Χολικ και πολυ περιμενα!
Αλλα αξιζε τον κοπο...
Δεν θα σταματησω να το λεω...
ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ!!!!!


WOW

Εξαιρετικό...

Πολυ ωραιο θεμα ετοιμασες holic τα περισσοτερα απο αυτα τα εχω δει κιολας το 14 το 13 το 12 το 10 το 9 το 8 το 7 το 5 και το 1 και και νομιζω οτι το 13 κακως το αναφερεις καθως οσο και τα αμερικανικα μμε ανεφεραν τον Στακχαουζ σαν τον διαδοχο ουτε καν περναγε απο το μυαλο κανενος οτι θα κανει το κομματι του με τον Τζορνταν.Αντιθετα ο Κομπυ το εκανε το 97 με 32 ποντους εναντι 36 του Τζορνταν σε ηλικια 19 χρονων.Επισης για τον Παρις εγω δεν τον θεωρω σεντερ επιπεδου πρωτης γραμμης δηλαδη Τζαμπαρ Ολαζουον Σακ Τσαμπερλαιν κ.τ.λ νομιζω πολυ λογικα τις περισσοτερες φορες ετρωγε σκονη.Επισης στην παρασταση του μεγαλυτερου "κοντου" ολων εποχων ο Κομπυ δεν ηταν πρωτο βιολι στην επιθεση και ο Σακιλ ειχε βαλει 44 45 ποντους κατι τετοιο και ο Αιβερσον ειχε παρει πανω απο 40 προσπαθειες.Παντως μεγαλο παιχνιδι απο τον κοντο.Τελος το 8 ειναι και αυτο που λεω εδω και πολλα χρονια.Ειμαι καργα Τζορντανικος αλλα ποτε δεν υπηρξε παιχτης στο 2 η στο 3 που να πλησιασει καν τον Αιρ.Σημερα ο Λεμπρον ο Κομπυ και ο Γουειντ οταν ειναι υγειης για να μην πω και τον Μακρειντι οταν δεν εχει την μεση του θα τον κοιταγαν στα ματια.Ο Ντρεξλερ με το τζαμσουτ και τα ποδια στη πλατη και ο στραβοκανης υπερτιμημενος και αστρηφτος Ντομινικ ηταν για πρωινο.Γενικα ωραιο το θεμα σου αν εχεις κουραγιο επειδη εγω προτειμω την εικονα φτιαξε και κανενα ποστ με star vs star αλλα που να εγινε ισαξια μαχη και απο τους δυο.

Sam old same old same old. Sorry αν θα επαναληφθω για ακομη μια φορα αλλα δεν μπορω:
Μην κοιτας τους σημερινους Κομπε,Λεμπρον,Γουειντ, Τ-Μακ, στην σημερινη εποχη, και τους συγκρινεις με τον Τζορνταν του τότε σε εκεινη την παλαιοτερη εποχη.

Η επιστημη προχωραει με φοβερους ρυθμους και απο αυτο εχουν επωφεληθει οι αθλητες του μπασκετ. Πηδανε ψηλοτερα, πολυ ψηλοτερα, εχουν μεγαλυτερη αντοχη και δυναμη. Σε λιγο στον διαγωνισμο καρφωματων θα πηδανε απο τη βολη περνωντας τη μπαλα κατω απο τα ποδια.
Ακομα και η αμεσως προηγουμενη εποχη(που συμμετειχε ο Τζορνταν) δεν μπορει να συγκριθει με αυτην τωρα.

Τωρα οι πολυ πιο εξελιγμενη τεχνογνωσια στις προπονησεις και γενικα εχουν μετατρεψει τους παικτες σε τερατα αθλητικοτητας. Μην νομιζεις οτι αμα παιζανε ολοι αυτοι το 1990 θα ηταν ετσι.....

Ειναι και το μεγα θεμα της αλλαγης στυλ στο ΝΒΑ. Πλεον οι αμυνες μεσα στην ρακετα εινα περαστε κοσμε.


Οσο για το θεμα ειναι αυτονοητο οτι ειναι σουπερ-wow οποτε δεν χρειαζεται καν να πω τιποτα.

Ακου γιατι εισαι λαθος.1)Ο Τζορνταν ηταν απο την δεκαετια του 80 πολυ μπροστα σε σωμα και κυριως σε αθλητικα πρωσοντα που παραπεμπουν σε σημερινα αλλωστε το σωμα του ειδηκα οταν περασε τα 30 εγινε ακομα πιο ογκωδης και μυωδης στα 32 οταν και επεστρεψε.2)ο Κομπυ προλαβε τον Τζορνταν δυο χρονιες και στην δευτερη το 97-98 εκανε και στα δυο ματς αισθηση.3)Οταν μπηκε στο ΝΒΑ ο Τζορνταν αυτοι η τουλαχιστον οι περισσοτεροι δεν ειχαν καν την μιση αθλητικη ικανοτητα του ιδιου.4)δεν μιλησα για εποχη αλλα για τους απαραδεχτους αντιπαλους που ειχε ενω σημερα θα εβρησκε αντιπαλους ισαξιους.Το να ειμαι Τζορντανικος δεν σημαινει οτι ολα γυρω απο τον Τζορνταν ειναι τελεια.Παρολο που δεν χονευω τον Κομπυ ειμαι σιγουρος οτι σε μερικα ματς απ θα κερδιζε τον Τζορνταν.5)Απορω ειληκρηνα με αυτα που λες,αν μεγαλωσεις λιγο ακομα θα τα βλεπεις πιο ολοκληρωμενα τα πραγματα και οχι μονο με συμπαθειες και αντιπαθειες.Για παραδειγμα το ΝΒΑ ατυχησε να δει τον Λεν Μπαιας να δωσει το υπερτατο ματς απ απεναντι στον Τζορνταν,εναν παιχτη που ειχε αδιαμφησβητητα ΕΙΧΕ μεγαλυτερες περγαμηνες απο τον Αιρ.Κατι που σημερα εχει ο Λεμπρον.Δεν χρειαζεται να βαζεις συνεχεια ασπιδα προστασιας στον Τζορνταν.Και εγω αυτον θεωρω τον καλυτερο,ολοι ξερουμε τι εχει καταφερει,αλλα οταν καποιος γινει καλυτερος αν γινει εγω θα το πω.Οσο μεγαλωνεις βλεπεις και αλλα πραγματα.

Το οτι ο Τζορτναν ηταν μπροστα απο την εποχη του δεν σημαινει οτι μπορουμε να συγκρινουμε εποχες.
Οι αλλοι που ανεφερες πχ αμα επαιζαν στην εποχη του Τζορνταν ισως ηταν πολυ μικροτερης αθλητικοτητας οποτε δεν θα ηταν κυριαρχοι. Ή αντιστροφα αν επαιζε ο Τζορνταν τωρα ισως με την εμφυτη μπροστα απο την εποχη του ταση και σωματικη ικανοτητα οπως λες, να καρφωνε απο τη βολη σε αγωνες.

Ουσια ειναι μια: Δεν μπορεις να συγκρινεις παικτες απο διαφορετικες εποχες και να λες ο Τζορνταν του 89 απεναντι στον Γουειντ του 2006 τι θα εκανε. Ειναι αδικη η συγκριση κυριως κατα των παλιων....



Ναι αλλα ηλικιες....?


Δεν πολυσυμφωνω αλλα ακομα και ετσι δεν εχει σχεση με αυτο που λεω....



Διαφωνω τελειως! Εισαι πολυ λαθος.
Καθε εποχη, σε καθε ανταγωνιστικο αθλημα ή σπορ στο υψηλοτερο του επιπεδο ειναι φοβερα δυσκολη!
Το να λες οτι τοτε δεν υπηρχαν δυσκολοι αντιπαλοι ενω τωρα υπαρχουν, ειναι εκτος απο αφοριστικο και λαθος....



Ε καλα εννοειται ποιος λεει το αντιθετο?
Απλα γενικα στην συνολικη αποδοση τους θα ηταν πολυ καλυτερος ο Μαικλ.... Αλλα πεφτω στην παγιδα. Το αποσυρω το τελευταιο γιατι πολυ απλα δεν θα το δουμε ποτε.....



89 χρονων ειμαι, ποσο ακομα να μεγαλωσω?
Επισης αυτες τις συμβουλες του τυπου "παιδακι μου, ναι εχεις την αποψη σου, αλλα οταν ωριμασεις θα δεις τα πραγματα οπως εγω, δηλαδη σωστα και ολοκληρωμενα" καλο ειναι να μην τις λες στους αλλους γιατι μπορει κανεις να προσβληθει....



Ναι δυστυχως αλλα απο τη στιγμη που δεν τον ειδαμε, δεν μπορουμε να λεμε ΘΑ μπορουσε να ανταγωνιστει τον Τζορνταν, κλπ.....

Όταν έλεγα ότι κριτήριο είναι να αποτελούν και οι δύο σταρ δεν εννοούσα ότι πρέπει να είναι σταρ ιδίου μεγέθους, δηλαδή όλοι σε επίπεδο τουλάχιστον υποψηφίου MVP. Απλώς, ο ηττημένος (και ο νικητής βέβαια) να αποτελεί παίκτη μεγάλης αξίας, κατά προτίμηση ολ σταρ, με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις, όπως ο Γιάο του 2003, που ήταν ολ σταρ, αλλά δε νομίζω ότι αντικειμενικά πολλοί θα τον θεωρήσουν τότε μεγάλο παίκτη. Επίσης, την περίοδο που μιλάμε (1987), ο Τζαμπάρ ήταν στη δύση της καριέρας του, ο Πάρις είχε ακόμη κάπου 17 πμό, 10 ρμό και κανονικά δε θα έπρεπε να έχει ηττηθεί τόσο εμφαντικά. Όταν ο Πάρις έπαιζε στους Γουόριορς το '77 είχε υποστεί στα πλέι οφ κάτι συντριβές απίστευτες από τον Καρίμ, αλλά τότε όντως δεν αποτελούσε σημαντικό μέγεθος, οπότε δεν μπήκε στη λίστα.
Για το τελευταίο που λες, στη θέση του SF, δε νομίζω ότι ο Μπερντ, όσο ήταν υγιής, ήταν "not even close" στον Τζόρνταν.

Kαταρχας δεν συγκρηνα εποχες συγκρηνα παιχτες.Δεν ειπα οτι τοτε δεν υπηρχαν καλοι παιχτες.Ειπα οτι στη θεση του αυτοι που ηταν αντιπαλοι του ηταν πολυ λιγοι.Και σε αυτο προσωπικα δεν δεχομαι κουβεντα οτι και να μου πει ο καθενας.Για την ηλικα εχεις ακομα χρονια να μεγαλωσεις παρεξειγεισες η οχι αυτα που λες εμενα αυτο μου δειχνουν.Τωρα ηλικιακα ο Κομπυ ηταν 19 και ο Τζορνταν 34 σε πολυ καλη κατασταση.Θα σου πω απλα οτι ο Γουειντ το 2006 θυμησε παρα πολυ τον Τζορνταν του 91 στο πρωτο πρωταθλημα με τον Τζορνταν να εχει περισσοτερη βοηθεια απο οτι ο Γουειντ αναλογικα παντα.Τιποτα αλλο θες να πουμε η παλι θα μου λες για καρφωματα απο την βολη και το τριποντο.Το μπασκετ αλλαζει αλλα οι αξειες παραμενουν και ερχονται και αλλες.

Οχι ο Μπερντ ειναι εξαιρεση αλλα δεν τον εβαλα καν στην κουβεντα γιατι εβαλα παιχτες που να εχουν και αθλητικα πρωσοντα.Ο Μπερντ ειναι θρυλος δεν το συζηταμε ασχετα αν δεν ειμαι φαν του.

Το να ξεφεύγουν ή να παρακινούντε οι συζητήσεις λόγω συμπαθειών και αντιπαθειών έχει καταντήσει πλέον κουραστικό.

Τέλος πάντων, θα σταθώ σε δύο πραγματάκια :


ΝΒΑer... και όμως κατά μία άποψη έχει δίκιο. Άσε τα σωματικά και αθλητικά προσόντα έξω γιατί στη τελική δεν νομίζω ότι κάνουν και τόσο πολύ τη διαφορά. Το σημερινό επίπεδο παικτών είναι ανώτερο από αυτό της δεκαετίας του 90. Αν ο Τζόρνταν ερχόταν αντιμέτωπος με τους σημερινούς σταρ, ναι μεν μπορεί να κυριαρχούσε όμως σε πολλές περιπτώσεις θα τα έβρισκε πιο σκούρα από ποτέ.


Λέει ένα παιδί σε κάποιον να μεγαλώσει ;

Mόλις είδα το τόπικ και θέλω να αναφέρω ένα ρεκόρ: Αυτό του Τσάμπερλεϊν εναντίον του Darrell Imhoff, που τον μάρκαρε στο παιχνίδι της κατοστάρας του Wilt. Ίσως ο Imhoff δεν ήταν τόσο μεγάλο αστέρι για να μπει στην λίστα η συγκεκριμένη μεταξύ τους μάχη, αλλά είναι εκπληκτικό το ότι ο Darrell άφησε τον Wilt μόνο στους 100! πόντους

Προσωπικά διαφωνώ ότι τότε οι παίκτες στις θέσεις 2-3 ήταν λίγοι. Και αθλητικά προσόντα είχαν (τον Ντομινίκ τον θεωρώ πιο θεαματικό παίκτη από τον Τζόρνταν) και κλάση. Ο Penny Hardaway έχει βάλει σε ματς της κανονικής περιόδου 36 πόντους στον Τζόρνταν έναντι 23 του Michael, ενώ ο Glenn Robinson του είχε βάλει 40 (ή κάπου εκεί) ενώ πριν το ματς ο Τζόρνταν είχε δηλώσει ότι θα τον αναλάμβανε προσωπικά. Και φαντάσου μιλάμε για παίκτες οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έκαναν την καριέρα που πολλοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν. Γενικότερα είναι λάθος να συγκρίνουμε παίκτες διαφορετικών εποχών γιατί ή συνήθως ο καθένας υποστηρίζει τους παίκτες τους οποίους θαύμαζε στην παιδική του ηλικία και μεγάλωσε με αυτούς ή πολλές φορές από τους σταρ του παρελθόντος μας μένουν το μυαλό οι τελευταίες τους χρονιές όπου δεν ήταν και στη καλύτερη καταστασή τους και όσο να'ναι αυτό επηρεάζει την κρίση μας.

Παιδι εισαι εσυ και απο οτι βλεπω 22 χρονων και μου μηλας κιολας ας το καλυτερα.Κλασσικο παιδι της τεχνολογιας και της παπαγαλιας.Τα ιδια συνεχεια θα λεμε.

Σεβασμός στο συνομιλητή σου για να σε σέβονται.

+1 φάουλ.

Εσυ βλεπεις να σεβεται αυτος?Για απαντησε μου και στην τελικη να μην ανακατεβεται εκει που δεν τον σπερνουν.Αυτος δεν βλεπεις οτι ειρωνευεται ε?

Λυπάμαι αλλά πρέπει να διαβάσεις με μεγαλύτερη ηρεμία και αντικειμενικότητα τί έγραψε αυτός και μετά τί έγραψες, και κυρίως με ποιόν τρόπο το έγραψες, εσύ.
Εγώ είδα μία παρατήρηση-παράπονο για την πορεία της συζήτησης και μία ευθεία προσωπική επίθεση.

Δες τα κι εσύ, με την ηρεμία και σύνεση ενός μεγαλύτερου ατόμου, όπως δηλώνεις, και ξανασκέψου τί έγραψες.


Το χειρότερο, ωστόσο, από αυτά που έγραψες είναι αυτό:

Με συγχωρείς, αλλά αν θεωρείς ότι οι μοναδικοί που πρέπει να συμμετέχουν σε μία συζήτηση είναι ο εαυτός σου και όποιον εσύ κρίνεις άξιο για συζήτηση...τότε δεν καταλαβαίνω τί κάνεις σε ένα φόρουμ του οποίου η λειτουργία επιβάλλει την επέμβαση τρίτων (αν ισχύει τέτοιος προσδιορισμός σε μία πολυμελή κοινότητα)



Edit: Σου δίνω 5 ημέρες εκτός του φόρουμ (αφαίρεση δυνατότητας ποσταρίσματος) για να αναλογιστείς πού βρίσκεσαι. Καλώς ή κακώς, τους κανονισμούς λειτουργίας τους καθορίζω εγώ και θεωρώ απαράδεκτες τέτοιες συμπεριφορές, όπως τη δική σου για την οποία έχεις προειδοποιηθεί επανειλλημένως.

Απο ποιες ηλικιες και πανω μπορει καποιος να σου απευθυνει το λογο?
Για να ξερουμε δηλαδη....

ας επιστρεψουμε στο κλιμα του τοπικ οεοεο!νβαχολικ γιατι δεν κανεις μια λιστα για τις καλυτερες σταρ vs σταρ μονομαχιες?

Γιατί είναι τόπικ που θέλει περισσότερο χρόνο, αλλά και γιατί είναι κάπως πιο συχνό σαν θέμα, αν και όταν αναφερόμαστε σε μεμονωμένα παιχνίδια κι όχι σειρές πλέι οφ ή ολόκληρες καριέρες δεν έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα.

To θεμα με την ηλικια εχει να κανει στο οτι δεν εχεται προλαβει οι περισσοτεροι τον Τζορνταν στο πρωτο θριπιτ και αν τον βλεπατε στην ΕΡΤ το 91 και 92 και στο ΜΕΓΚΑ το 93 ησασταν μικροι και αρκεισται σε βιντεακια και σε μερικα τορρεντ που κατεβαζεται και στα παπαγαλιστηκα στατιστηκα και αυτος ειναι ο κυριος λογος που μηλαω για την ηλικια.Ετσι λοιπον επαναλαμβανω αν και Τζορντανικος φανατικος παιχτες τυπου Ντρεξλερ Ντομινικ που δεν στρηβουν ουτε με υδραυλικο τιμονι καλα δεν συζηταω για Ντουμαρς και για Σταρκς μπροστα στον Τζορνταν ολοι αυτοι περασαν και δεν ακουμπησαν.Οι σημερινοι 2-3 περαν αμφισβητησης Κομπυ,Λεμπρον κ.τ.λ θα ηταν πιο ανταγωνιστηκοι χωρις αμφιβολια.Επισης πιστωτικη www.pontel.com και βρησκετε απο το 1970 και μετα οτι θελετε σε ΝΒΑ και NCAA.Αλλη λυση ειναι αν καποιος παει στν Νεα Υορκη στο Μανχαταν ειναι το ΝΒΑ STORE.Και κομμενες οι ειρωνειες.

Μας προτρέπεις να κόψουμε τις ειρωνίες την ώρα που αυτό είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των ποστ σου;

Σε παρακαλώ, η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν ξέρεις ο καθένας τι έχει δει και τι αγώνες έχει. Ότι δεν προλάβαμε τους Μάτζικ, Μπερντ και Τζόρνταν είναι αδιαμφισβήτητο και απόλυτα φυσιολογικό για άτομα της ηλικίας μας. Αλλά, σε παρακαλώ, μη μας λες τι δεν έχουμε δει, γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζεις τι έχουμε δει και τι έχουν περάσει από τα χέρια μας. Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να έχεις γνώμη. Ή μήπως πιστεύεις-νομίζεις ότι ξέρεις;

Για παράδειγμα,
το site που δίνεις (www.pontel.com) εμένα δεν μου λέει τίποτα. Πολύ ακριβές τιμές ενώ πολλά από αυτά τα παιχνίδια τα βρίσκεις παντού (νταξ, έχει και ορισμένα που ξεχωρίζουν, αλλά μέχρι εκεί) ... σε αντίθεση με τη δική μου πηγή, που και πολύ πιο φτηνά είναι και σαν ποιότητα είναι καλύτερα (σπάνια παιχνίδια που δεν τα βρίσκεις πουθενά) και η ποσότητα υπερτερεί (η μέρα με τη νύχτα... παίζει να έχει και τα εκατονταπλάσια παιχνίδια).

Οπότε, θα ξαναδιευκρινήσω, πως καλύτερα να μην κρίνεις τους άλλους μόνο απο την ηλικία. Δεν ξέρεις τι πηγές έχει ο καθένας και τι έχει δει. Πρόσεξε γιατί μπορεί να βρεθείς προ εκπλήξεων...

morfi για τον ιδιο λογo δεν απαξιωνες τον lebron15 παλιοτερα,εκτος και αν το εκανες για πλακα και δεν το κατα λαβα.no offense

ρε μορφη και γιατι δεν μας την λες και μας την πηγη; φοβασαι μην δει και κανενας αλλος παλια παιχνιδια και το κρατας κρυφο;
ωραιος, τι να σου πω

Τελείως διαφορετικοί λόγοι...

Προ εκπληξεων να βρεθω εγω?Χλωμο σε κοβω.Εχω φερει απο Αμερικη dvd,ειχα το 2001 αλφα ντιτζινταλ και ειχα σε vhs πανω απο 200 ρετρο(στην συνεχεια κυριξε ο ντιτζινταλ πτωχευση) που στην συνεχεια εγιναν dvd εχω αγορασει απο την pontel παρα πολλα και πολυ ποιοτηκα και το συνηστω ανεπηφυλακτα σε ολους και το πιο σημαντικο ειναι οτι πλεον εχω τοσα πολλα ρετρο και απο ΝΒΑ και απο NCAA που πλεoν μαζευω παιχνιδια καποιον παιχτων απο το high school.Εσυ τωρα αν εχεις πηγη και μπορεις να εχεις πανω απο 610 ρετρο(και πολλα ριγκιουλαρ σιζον) μπραβο σου.Τουλαχιστον πες την και στους αλλους να βρουν παιχνιδια να βλεπουν εγω δεν κρυβω τιποτα.Να πω και ενα torrent αν και θα το ξερουν οι πιο πολλοι αν και εγω δεν βρηκα κατι που δεν εχω.www.sport-scene.net.Oσο για την ποιοτητα της pontel κορυφαια παγκοσμιως.

Θα εβαζα επισης τις μονομαχιες του Τζορνταν vs Ντρεξλερ,στους τελικους Σικαγο-Πορτλαντ,οπου συναγωνιζονταν ο Νο1 με τον Νο2 στο Ν.Β.Α. τοτε η' αν θελετε σαν shooting guard.Ο Τζορνταν επικρατησε πληρως,οπως επικρατησε κ εναντιον του Τζο Ντουμαρς(Για 2 σερι φορες πριν ομως ο Ντουμαρς ειχε περιορισει κατα πολυ τον air),κ εναντιον του Τζον Σταρκς κ Ρετζι ''Killer'' Μιλλερ.Επισης θα προσεθετα την πληρη επικρατηση του Μπαρκλει εναντιον του Σον Κεμπ,στους τελικους της δυσης(αν δεν κανω λαθος),προτου οι Σανς,αντιμετωπισουν τους Μπουλς στους τελικους του Ν.Β.Α.Σημαντικοτερη προσωπικη νικη,θεωρω στο ζευγαρι Χακιμ-Ρομπινσον,την ''Πληρη εξεθεση'' του ''Ναυαρχου'' απο τον ''Ντρημ''.Τετοιο καζο ειχε να ξαναπαθει ο Ρομπινσον,απο τα μεσα-τελη 80',απο τον Αρβιντας Σαμπονις!

Τη μονομαχία με τον Ντρέξλερ την συμπεριέλαβα (το πρώτο παιχνίδι, που η διαφορά μεταξύ τους ήταν στο μάξιμουμ). Η λίστα δεν αναφερόταν σε ολόκληρες σειρές πλέι οφ, αλλά σε μεμονωμένα παιχνίδια.

Το Σταρκς δεν τον θεώρησα ποτέ κάτι παραπάνω από έναν απλώς καλό παίκτη, που μερικές φορές φαινόταν καλύτερος χάρη στο πάθος του και το χαρακτήρα του (συν τα παρεμφερή που τον έκαναν πιο διάσημο, δηλαδή η Ν.Υόρκη, ο Μαρβ Άλμπερτ, μερικές διάσημες φάσεις, όπως το κάρφωμά του εναντίον 2-3 Μπουλς, το περιστροφικό του λέι απ πάλι σε αγώνα με τους Μπουλς, κτλ).

Εχω την αισθηση παντως ΝΒΑholic οτι ο Τζορνταν δεν ειχε τον πραγματικα μεγαλο αντιπαλο απεναντι του οπως ειπαν καποιοι φιλοι πιο πανω.Βεβαιως ισως τους εκανε και αυτος να φαινονται λιγοι.Με τον Λεμπρον και τον Κομπι θα ηταν δυσκολα τα πραγματα σιγουρα περισσοτερο απο οτι με Ντρεξλερ και ασφαλως με Ντουμαρς και Σταρκς.Για τον Ντομινικ δεν συζηταω ειχαν καλες μαχες αλλα σε κανονικης περιοδου παιχνηδια και οχι στα πλευοφ οπου οι παρουσιες του "Νικ" δεν ηταν ποτε αναλογου επιπεδου.

Eιναι αυτο που λεω παραπανω για τους αντιπαλους του Τζορνταν.Απλως οι Ντρεξλερ,Ντουμαρς,Σταρκς ακομα και ο Μιλλερ που τουλαχηστον ειχε πιο πολλα κοτσια απο τους αλλους δεν φτανουν με τιποτα την απαραμειλη κλαση του Μαικλ Τζορνταν.Με συγχωρειται αλλα εχουν υπαρξει πολυ μεγαλυτερα γκαρντ απο τον Ντρεξλερ οπως ο Τζερ Γουεστ και ο υποτειμημενος Τζορτζ Γκερβιν.
Το καζο που ειχε παθει "Ναυαρχος" που ηταν και ο MVP του πρωταθληματος απο τον Χακιμ ηταν το κατι αλλο.Του αλλαξε τα φωτα του Ρομπινσον.Πηγαινε το ντριμ σεικ συννεφο.

Να ρωτησω κατι? Υπαρχουν πουθενα στατιστικων σειρων του ΝΒΑ? Οχι συγκεντρωτικα ολοκληρων των πλειοφ, αλλα συγκεντρωτικα στατιστικα τελικων, τελικων περιφερειας κλπ? Θα βοηθουσε αρκετα την κουβεντα...
Αλλιως, μπορουμε να το κανουμε "manually" απο το basketball-reference...

http://webuns.chez-alice.fr/ benchwarmer.Ελπιζω κατι να βρεις εχω καιρο να το κοιταξω σχολαστικα

Ναι, αυτο εχει τα συγκεντρωτικα απο τους τελικους.... Και τωρα που το θυμηθηκα, τα εχει περασει και ο Χολικ εδω στο φορουμ, στο αφιερωμα για τους περσινους τελικους.

Συγκεντρωτικα σειρων εκτος τελικων, δεν πρεπει να υπαρχουν καπου.. Και κριμα, γιατι πολλες τετοιες σειρες ειναι πολυ πιο "κλασικες" ακομα και απο τελικους. Βεβαια το basketball-reference, εχει ολα τα boxscore απο το 90 νομιζω και μετα, οποτε μικρο το κακο...

Το καλυτερο απο ολα benchwarmer ειναι να συλλεγεις οσα πιο πολλα παιχνηδια μπορεις και να τα βλεπεις γιατι καλα τα στατηστηκα αλλα οτι βλεπουμε με τα ματια μας ειναι ακομα καλυτερο.

Εχω καποια... Οτι βρηκα απο sport-scene και sportbit και με ενδιεφερε... Λεφτα δεν προτιθεμαι να δωσω (προς το παρον), οποτε

Δεν ανοιγουμε και εμεις ενα torrent λεω εγω και θα σου λεγα για το sport-scene αν θας μας πηγαινε κοντρα.Ενας μονο Δανος μονο θα μας πηγαινε κοντρα που δεινει στο sport-scene παιχνηδια ειναι δυνατος αυτος αλλα και εγω την παλευω και αν βαζαμε ολοι οτι εχουμε θα καναμε καλο torrent.

Απο αυτα που εχεις γραψει ΝΒΑholic το Τσαμπερλαιν εναντιον Μπελαμι ειναι ολα τα λεφτα.Του αλλαξε την πιστη του Μπελαμι πραγματικα δηλαδη ετσι μια 50αρα στο κεφαλι.
Οσο για το Ντομινικ εναντιον Μπερντ απλα αλλη κλαση ο Ιλλαριους.Ακομα και το 88 που ειχε βαλει 47 ο Ντομινικ στον εβδομο ματς των ημητελικων της ανατολικης περηφερειας και φαινοταν να κλεβει την δοξα απο τον Μπερντ στην τελευταια περιοδο αγριεψε ο Μπερντ και εβαλε 20 ποντους.(Ντομινικ εκτος της 50αδας των 50 κορυφαιων ολων των εποχων το 1997 για τα 50 χρονια της λιγκας.)

Ο Ντρέξλερ ήταν σταρ όπως και να το κάνουμε. Όχι στο ίδιο επίπεδο με το Γουεστ, αλλά το '92 τερμάτισε 2ος στην κούρσα για το MVP κι εκείνο το παιχνίδι (κι όλη η σειρά) τον εξέθεσε. Για τον Γκέρβιν έχεις δίκιο ότι είναι υποτιμημένος. Τώρα, μεταξύ του ποιος είναι καλύτερος μεταξύ αυτού και του Κλάιντ, είναι νομίζω θέμα γούστου. Ο Γκέρβιν ήταν καλύτερος σκόρερ, σουτέρ και ηγέτης, ο Ντρέξλερ καλύτερος ριμπάουντερ και πασέρ (δηλαδή πιο ολ αράουντ). Ο Ντούμαρς έγινε κι αυτός ρόμπα στα πρώτα του παιχνίδια εναντίον του MJ, αλλά δεν είχε γίνει ακόμη σταρ, οπότε δεν μπήκε στη λίστα. Τον Σταρκς δεν τον θεώρησα ποτέ σταρ, απλώς έναν καλό και σκληρό παίκτη με πολλά κότσια.



Δεν υπάρχει διεύθυνση με συγκεντρωτικά στατιστικά σειρών πλέι οφ πριν το '91 (εκτός των τελικών) και των ρέγκιουλαρ σίζον πριν το '87. Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν μέχρι κι αυτές τις σεζόν, μιας και αρχικά υπήρχαν πλροφορίες μόνο μέχρι τα Π.Ο του '96 και τη Ρ.Σ του '92...Και ειλικρινά, κάτι τέτοια είναι που με εκνευρίζουν. Κι άντε, εμείς στην Ελλάδα είμαστε μια ζωή μπακάλικο, αλλά να μην υπάρχουν τα αναλυτικά στατιστικά στο ΝΒΑ; Θα μου πεις βέβαια, αν υπήρχαν όλα αυτά, τι θα ρόλο θα έπαιζε η Elias Sports Bureau και το ESPN;

Παρόλα αυτά, έχω συγκεντρώσει αρκετά στατιστικά (κυρίως σκοραρίσματος) από διάφορες πηγές εκτός basketball-reference. Αν θες κάποια συγκεκριμένη σειρά πλέι οφ, πες μου κι ίσως βρω κάτι (όχι κανενός άκυρου παίκτη των 5 πόντων, τέτοια πράγματα δεν έχω!).



Όχι και τόσο μικρό, αν αναλογιστείς ότι η περίοδος '91-'08 αποτελεί μόνο το 29% των συνολικών σεζόν του ΝΒΑ.



Κάθε παίκτης μοιάζει να έχει μερικές ομάδες/παίκτες που παραδοσιακά τον δυσκολεύουν λίγο παραπάνω απ'το μέσο όρο και κάποιους άλλους που τους έχουν πελάτες. Π.χ, με αφορμή το χθεσινό παιχνίδι των Λέικερς, ο Κόμπι για κάποιο λόγο τα τελευταία χρόνια δυσκολεύεται στο σκοράρισμα με αντιπάλους του Νετς. Ο Μπέλαμι, από την άλλη, ανήκε στην κατηγορία των "πελατών" του Γουιλτ.

Σε ψηφοφοριες παντως ο "Ιceman" τις περισσοτερες φορες κατατασετε πανω απο το "ανεμοπτερο".
Ασφαλως και ηταν σταρ ο Ντρεξλερ αλλα ετη φωτος μακρια απο τον Τζορνταν.Εδω δεν ειναι καν ο κορυφαιος "Μπλειζερ" ολων των εποχων οπως υποστηρηζουν καποιοι ξεχνοντας τον μεγαλο Μπιλ Γουολτον που ηταν ο κυριοτερος λογος που ηρθε το μοναδικο πρωταθλημα στο Ορεγκον και ειναι ασφαλως ο μεγαλυτερος παιχτης στην ιστορια του Πορτλαντ.

Θαυμασιο τοπικ!
Κραταω αυτα τα τρια κυριως για ενα μικρο δειγμα του τι εστι Τσαμπερλαιν και Τζαμπαρ.Το Καριμ vs Oλαζουον το ειχα δει.Ο Ολαζουον ειχε εκτεθει παρα πολυ απο τον γερο-Τζαμπαρ αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν δοθηκε τοσο εμφαση τουλαχηστον στην μεταδοση το οτι ο Τζαμπαρ εξεθεσε μονο τον Χακιμ αλλα "η μπαλα" πηρε και τον Σαμπσον.
Για τα αλλα δυο πολυ θα ηθελα να βρω(δυσκολα πραγματα) και να δω το δευτερο κυριως γιατι ο Μπελαμι ηταν ενα εξαιρετηκο ταλεντο αλλα επεσε πανω στο "Γιγαντα".
Στην μαχη με τον Ρασσελ κραταω το 36 ριμπαουντ και 13 ασσιστ!!(29 ποντοι ειναι πταισματα για τον Γουιλτ αν και εκανε πολυ οικονομια στις προσπαθειες για τα δικα του δεδομενα).Παντως η ουσια της κοντρας των δυο "Τιτανων" επι χρονια ηταν οτι ο ενας κερδιζε ατομικα και ο αλλος ομαδικα.Ειναι ισως η μονη περηπτωση που προτειμω το "ατομικα" γιατι διπλα σε αυτη την λεξη προσθετω και αλλη μια "εξωπραγματικα"

Υ.Γ Ξερω οτι ο Χακιμ ειναι περισσοτερο στην καρδια πολλων παρα ο Γουιλτ και ο Τζαμπαρ οπως και στην δικη μου κυριως λογω της μαγειας του και της απαραμμιλης τεχνικης που ειχε αλλα δεν νομιζω οτι ξεπερασε τους αλλους δυο "Θρυλους".Βεβαια στην Ελλαδα πολλοι εμαθαν τον Χακιμ για τα καλα το 94 και το 95 και τις μεταδοσεις απο το Μεγκα που θεωρουταν ο καλυτερος παιχτης στον κοσμο και ουσιαστηκα κρατησε "ορθιο" το ΝΒΑ μετα την αποσυρση για εναμισι χρονο του Τζορνταν.

Είχες την τύχη να απολαύσεις τη 46άρα του Καρίμ;
Όπως είχα γράψει, ο Τζαμπάρ σε αυτή την ηλικία έκανε συνήθως συντήρηση σε παιχνίδια χαμηλής δυσκολίας (κανένα 25λεπτο συμμετοχής, 15 πόντοι-6 ριμπάουντ, απλά πράγματα), αλλά με αντιπάλους τους Twin Towers πάντα τον "τσιμπούσε μια μύγα" και σχεδόν σε κάθε παιχνίδι απαιτούσε την μπάλα πολύ περισσότερο απ'όσο συνήθως. Οι Λέικερς είχαν την ατυχία να αποκλειστούν στα τελικά της Δύσης το '86 κι έτσι όλα αυτά έμειναν στο παρασκήνιο. Το ωραίο είναι ότι πολλοί εξαίρουν την (ομολογουμένως σπουδαία) εμφάνιση του Χακίμ σε εκείνη τη σειρά, αλλά το κάνουν με τρόπο κατηγορηματικό στον Τζαμπάρ, παρότι ήταν 39 ετών (έχετε ξαναδεί 39χρονο ΝΒΑερ να κατηγορείται επειδή δε σταμάτησε έναν σούπερσταρ; ) και παρότι για άλλη μια φορά η άμυνα των Ρόκετς απέτυχε να τον σταματήσει (για να μην αναφέρω ότι οι περισσότεροι αγνοούν όλα όσα αναφέρθηκαν πρωτίστως). Ούτε τον Μάτζικ κατάφεραν να περιορίσουν, αλλά έκαναν σπουδαία επιθετική δουλειά και οι ίδιοι, περιορίζοντας παράλληλα τα υπόλοιπα όπλα των Λέικερς.

Το 5ο παιχνίδι Τσάμπερλεϊν-Ράσελ του '67 υπάρχουν κάποια άτομα που το έχουν δει μέσω βίντεο, άρα θα πρέπει να υπάρχει.

Ο Ολάζουον για εμένα δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στους 2 κορυφαίους σέντερ στην ιστορία για το λόγο ότι, όπως κι ο Κόμπι, έτσι κι αυτός είχε περιόδους που απέκλιναν σημαντικά από τα στάνταρ ενός υποψηφίου για τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών (π.χ, το '89 ή το '92 ή οι σεζόν μετά το '97, στις οποίες απέδωσε σαφώς χειρότερα από άλλους μεγάλους βετεράνους σέντερ). Για το Χακίμ της διετίας '94-'95 (αλλά και του '90 και του '93), λέω ανερυθρίαστα ότι ανήκε στην ίδια κατηγορία με τους "θεούς". Πραγματική μηχανή, κοντά στην τελειότητα. Απλώς, κρατήθηκε στο ίδιο επίπεδο για μικρότερο χρονικό διάστημα σε σχέση με αυτούς και γέρασε με χειρότερο τρόπο.

Hταν μεγαλο το συγκεκρημενο παιχνιδι απο τον Καριμ.Μηλαμε για εναν γερολυκο που καταφερε να κατατροπωσει στο συγκεκρημενο παιχνιδι τα δυο τοτε νεα Φαινομενα του Μπασκετ.Σε μια φαση μαλιστα μετα απο ενα Skyhook ενιωσα λες και 70 χρονων να παει ο "ατιμος" το συγκεκριμενο δεν σταματιεται.
Ηταν η χρονια που ομως παλι το ΝΒΑ περιμενε αλλη μια κλασικη κοντρα μεταξυ Σελτικς-Λεικερς αλλα οι Ροκετς με τους δυο νεους μεγαλους σταρ Σαμπσον και Χακιμ εκαναν την εκπληξη(μαλιστα θεωρηθηκε μεγατονων απο πολλους) και χαλασε το Rivalry την συγκεκριμενη χρονια και οι νεαροι τοτε Ροκετς κερδισαν τα ευσημα γαι να χασουν ομως στους Τελικους απο την Βοστωνη.Περημενες κανεις να στεκοταν στο γερο-Τζαμπαρ για μια "Legendary" εμφανιση μεσουσης περιοδου.Για μενα ειναι απο τα καλυτερα που εχω δει,διοτι ειδηκα για εναν Σεντερ που το κορμι του φυσιολογικα ειναι πολυ πιο ταλαιπωρημενο απο εναν γκαρντ για παραδειγμα,αυτο και μονο ειναι ευσημο και δεν το βλεπεις καθε μερα.


Το παιχνιδι του 67 το συγκεκρημενο δεν το εχω δει αλλα θα το ηθελα.Δεν βλεπεις ευκολα τον Ρασσελ ηττημενο(ατομικα και κυριως ομαδικα) οποτε ειναι κατι ξεχωρηστο.
Θα προτιμουσα να εβρησκα αυτο με τον Μπελαμι και να τον "εξευρενησω" μεσα στο γηπεδο ως ρουκι απεναντι στον καλυτερο παιχτη.

Επισης τοτε οι επαφες επιτρεποταν και το ξυλο επεφτε αβερτα. Ο Τζορνταν τους 30-40-50-60 ποντους οταν τους εβαζε ετρωγε το ξυλο της αρκουδας.
Για να εβλεπα τους σημερινους σκορερ εναντια σε εκεινες τις αμυνες.

Aλλη κουβεντα αυτη.Μηλας πολυ γενικα και οχι με συγκεκρημενα παραδειγματα.Τους 30-40-50-60 που λες ειναι γενικο και αοριστο.Επισης εχω ξαναπει οτι δεν δινω βαση στις εποχες διοτι καθε μια εχει τα υπερ και τα κατα.
Καποιος αλλος σαν αντεπιχειρημα που στεκει μπορει να σου πει αντιστοιχα οτι οι περηφερειακες αμυνες στο σημερα ειναι πολυ πιο σκληρες και δυσκολες για τον επιτηθεμενο απο οτι παλιοτερα.Επισης εχω δει παμπολλα παιχνιδια του Τζορνταν και αν εχεις να μου πεις καποια που ετρωγε ξυλο να σε ακουσω.Το κλασσικο με Νικς και Πιστονς οπου τον επαιξαν σκληρη αμυνα δεν με καλυπτει.Οπως ξαναειπα ειναι περιττες πολλες φορες τετοιες κουβεντες περι αμυνων κ.τ.λ.Για παραδειγμα ο Τζορνταν αντημετωπιστηκε μπορει να πει καποιος και στους εξι Τελικους που αγωνιστηκε(91,92,93,96,97,98) απο γελοιες αμυνες κατι που δεν απεχει πολυ απο την πραγματηκοτητα,αλλος παλι θα πει οτι αντημετωπιστηκε σκληρα απο τα Bad Boys και αυτος θα εχει δικιο αλλα μην λεμε πραγματα γενικα και αοριστα.........
Aπο την αλλη,αλλος μπορει να σου πει ποιος θα μπορουσε να μαρκαρει τον Λεμπρον που ειναι "Θαυμα της Φυσης" ο Μακχειλ και ο Μπερντ?Ακομα και ο Ροντμαν θα δυσκολευοταν.Μην το παμε ετσι ομως η καθε εποχη ειναι διαφορετικη σε δυσκολιες και ευκολιες. Οσο για τις επαφες και σημερα καρα επιττρεπονται και οχι μονο αυτο.Δες μονο το "ξυλο" που ειχε πεσει το 2006 στα πλευοφ μεταξυ Κομπι και Ρατζα Μπελ.Ο Μπελ μεχρι και την μλουζα του τραβαγε και δεν σφυρηζοταν τιποτα λες και παιζαν ποδοσφαιρο.