QUOTE(Lazeras @ May 10 2016, 09:48 )
Με ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ γράφω τα παρακάτω.
Παιδιά σας παρακαλώ. Μην μας τρελαίνετε. ΟΚ ο Άρης είναι ομάδα με τεράστια ιστορία, με οπαδούς μπασκετικούς (άσχετα με τα απαράδεκτα που έγιναν χθες και που γίνονται πάντα όταν ο Άρης παίζει με τους μεγάλους) αλλά ΔΕΝ είναι το μέγεθος του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ. Και κατά την άποψή μου με τους οπαδούς που έχει το ταβάνι του είναι η 3η θέση. Για πολλά χρόνια ακόμα. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Όλοι οι νέοι παίχτες μεγάλωσαν με ΠΑΟ και ΟΣΦΠ να σηκώνουν Ευρωλίγκες. Στην υποψία ότι ο Άρης μπορεί να διεκδικήσει μια Ευρωλίγκα να ξανασυζητήσουμε το παραπάνω. Αλλά χίλια συγγνώμη. Δεν είστε σε αυτό το μέγεθος ακόμα. Σε 10 χρόνια μπορεί.
Θα μου επιτρέψεις να σου κάνω μια διόρθωση, έτσι προς αποκατάσταση της τάξης.
1ον Αν ήθελες να ήσουν απόλυτας σωστός, θα έγραφες πως τα απαράδεκτα που έγιναν εχθές, συμβαίνουν σε κάθε γήπεδο στο οποίο αγωνίζονται Άρης, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ (εντός κι εκτός) και φυσικά σε όλα τα ελληνικά γήπεδα. Αυτή είναι η αλήθεια, είτε μας αρέσει, είτε όχι...
2ον Τι σημασία έχει με τι μεγάλωσαν οι νέοι παίχτες; Αν αύριο π.χ. δεν υπάρχει στον μπασκετικό χάρτη ο Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, οι νέοι παίχτες που αναφέρεις θα χάσουν το μέλλον τους;
3ον Αν και δεν είναι της παρούσης να τα αναφέρω, θα το κάνω όμως επειδή τυγχάνει να είμαι 38 χρόνων και έχω ζήσει την εποχή της Αυτοκρατορίας, όντας μικρό παιδί, οπότε γνωρίζω την αλήθεια. Θα σου θυμίσω ή θα σε ενημερώσω εφόσον δεν το γνωρίζεις, πως ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά τα τότε δεδομένα του ελληνικού σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό μπάσκετ (χρήματα, δυναμικότητα ομάδων, αριθμός ξένων εντός κι εκτός των συνόρων). Όλα αυτά συντελούν στο απόλυτο και αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα πως ο Άρης με τα τρία συνεχόμενα Final-Four της τόσο μακρινής εποχής, έκανε την υπέρβαση της ιστορίας του, ακόμη και αν αύριο κατακτήσει την Euroleague. Αυτή είναι η αλήθεια.-
Από 'κει και πέρα, αναφερόμενος και στους υπόλοιπους, βλέπω πως το συνεχίζετε. Κρίμα...
Δύο εξαιρετικά άρθρα ανέβασε ο Βασίλης (tuareg) κι ένα θα παραθέσω τώρα εγώ.
QUOTE(Γιάννης Δασκάλου)
Κακομαθημένα παιδάκια!
Το μεγαλείο και η πραγματική μαγκιά μιας ομάδας, του προπονητή της, του κόσμου της, ακόμη και των ρεπόρτερ της, φαίνονται στις δύσκολες στιγμές. Στις ήττες, στις αγωνιστικές «κατραπακιές», όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα είχες σχεδιάσει.
Οι σκούπες και τα φαράσια είχαν βγει μέσα στο Σαββατοκύριακο από τον Παναθηναϊκό και, κυρίως, από τις - πράσινων συμφερόντων - πένες του. Τι να σου κάνει ο Άρης χωρίς Χάγκινς, Ξανθόπουλο και Ζάρα; Τυπική διαδικασία, 3-0 μέσα στο Nick Galis Hall και την άλλη μέρα, ειρωνεία για τον… παλιό Αυτοκράτορα σε πρωτοσέλιδα με το γνωστό αλαζονικό υφάκι.
Να όμως που ο Φλιώνης, ο Σίμτσακ, ο Τσούπκοβιτς και κάτι άλλα παθιασμένα παλικαράκια με κιτρινόμαυρες φανέλες – πανοπλίες, για να ακριβολογώ – είχαν διαφορετική άποψη. Και ο Παναθηναϊκός έχασε κατά κράτος, πεντακάθαρα, πανάξια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Τζαφλέρη.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, που συνιστούν ένα μικρό μπασκετικό «θαύμα» τηρουμένων των αναλογιών, πέρασαν στα ψιλά. Το υβριστικό σύνθημα κατά της μητέρας του Διαμαντίδη, κάποιος που βαφτίστηκε «πρώην παράγοντας» και έβρισε την νεκρή μητέρα του Φώτση, κάποιος άλλος που έφτυσε τον Γουίλιαμς στο ζέσταμα και ο Αμερικανός ήθελε να σκαρφαλώσει στην κερκίδα, η αγανάκτηση του Πεδουλάκη που δεν αντέχει πια το οπαδικό bullying, μετέτρεψαν το NickGalisHall σε χαμαιτυπείο και τους Αρειανούς σε ανθρωπόμορφα τέρατα. Εξηγούμαι, λοιπόν.
Θεωρώ τον Δημήτρη Διαμαντίδη έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες καλαθοσφαιριστές όλων των εποχών. Δεν μπαίνω στην αστεία διαδικασία να τον συγκρίνω – όπως κάποιοι θέλουν – με τον Έλληνα «Θεό» του μπάσκετ , γιατί άλλωστε ο Διαμαντίδης έχει τοποθετηθεί επί του θέματος. «Ο Γκάλης ήταν ένας και μοναδικός» είχε δηλώσει ο 3D.
Πολύ κακώς ακούστηκε το υβριστικό για την μάνα του Διαμαντίδη. Δεν το αξίζει ο συγκεκριμένος παίκτης, στο συγκεκριμένο γήπεδο, το οποίο έχει υποδεχθεί με πολύ μεγαλοψυχία πολλούς μεγάλους αντιπάλους που τον «πλήγωσαν». Αποθέωσε τον Παπαλουκά με την ΤΣΣΚΑ σε εντός έδρας ήττα του Άρη, αποθέωσε τον Κακιούζη σε εντός έδρας ήττα με την Μπαρτσελόνα, αποθέωσε σύσσωμο τον Μπάνε Πρέλεβιτς στην γιορτή του Γκάλη.
Θα ήθελα πραγματικά από τον κόσμο, που ξέρει το μπάσκετ και ξέρει να τιμά αξίες, στο τελευταίο παιχνίδι του Διαμαντίδη στο Αλεξάνδρειο που θα είναι την Τετάρτη (11/05), να αποδώσει την τιμή που πρέπει στον Καστοριανό. Ας μην τον χειροκροτήσει, αλλά ας μην τον αποδοκιμάσει και πολύ περισσότερο, να μην βρίσει την μητέρα του. Και ας ήταν πάντα στην απέναντι όχθη. Και ας μην βρήκε ποτέ τον χρόνο να πει δυο καλές κουβέντες για την ομάδα που μεγάλωσε την μπασκετική του γενιά.
Σε ότι αφορά τον Αργύρη Πεδουλάκη τώρα, δεν μας τα είπε καθόλου καλά. Το βίντεο που τράβηξε ένας συνάδελφος, ο Αλέξης Τσατσούλης, το οποίο έκανε τον γύρο του «διαδικτύου», άλλον δείχνει να προκαλεί. Άλλον δείχνει να μιλά με ύφος καρδιναλίων σε αξιωματικό της αστυνομίας. Άλλον δείχνει να βρίζει. Άλλον δείχνει να χειρονομεί εμετικά και, μάλιστα, μπροστά στον πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ που ήταν δίπλα του.
Βέβαια, κατανοώ τον Αργύρη σε μεγάλο βαθμό. Το «καρφί» που πέταξε στην συνέντευξη Τύπου για την προβοκάτσια, «φωτογραφίζοντας» τον Άρη της δεκαετίας του ’80 και τον Γιάννη Ιωαννίδη συγκεκριμένα, μαρτυρά ότι ακόμη υπάρχουν τα κατάλοιπα της κιτρινόμαυρης αγωνιστικής «χούντας». Κάτι 30άρες, κάτι 40άρες, κάτι ξεγυρισμένες 50άρες. Εντάξει, ίσως να είναι λίγο πιο πληγωμένος από εκείνη την εποχή ο «Άρτζι», γιατί ένα ολόκληρο γήπεδο έκανε… χαβαλέ όποτε στηνόταν στην γραμμή για βολές (μια με το δεξί, μια με το αριστερό χέρι, μετά από πλάγια, μετά από πιο πίσω) αλλά δεν βαριέσαι. Αργύρη, ξεπέρασέ τα φίλε, περασμένα – ξεχασμένα.
Τα περιστατικά με τον Φώτση και τον Γουίλιαμς δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να τα σχολιάσω. Κατακριτέο το μπινελίκι (και μάλιστα σε μια νεκρή μητέρα), κατακριτέο το φτυσίδι, αλλά εσείς ρε… παρθένες του σιναφιού μου, βαστάτε λίγο. Δεν σαν είδα να κάνετε έτσι, όταν ο «Τράκης» καταριόταν την γυναίκα και το παιδί του Σπανούλη, βρίζοντας την μητέρα του με τρόπο που θα κοκκίνιζαν νταλικέρηδες σε μπουζούκια της εθνικής οδού. Δεν σας είδα τόσο ευαίσθητους όταν στο ΟΑΚΑ υβρίζονταν η μάνα του Παναγιώτη Γιαννάκη (ως προπονητή του ΟΣΦΠ), του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη (ως παίκτη του ΟΣΦΠ), του Γιάννη Μπουρούση (σε αγώνα με την Ρεάλ Μαδρίτης για την Ευρωλίγκα), του Θοδωρή Παπαλουκά (στον τελικό της Ευρωλίγκα με την ΤΣΣΚΑ), του Μάρκο Ίβκοβιτς (νεκρού οπαδού του Ερυθρού Αστέρα που δολοφονήθηκε στην Πόλη) όταν είχε κρατηθεί ενός λεπτού σιγή σε αγώνα με την Μπάγερν για την Ευρωλίγκα.
Όπως η βλακεία και ο φανατισμός δεν έχουν χρώμα, έτσι και όλες οι μανούλες έχουν την δική τους αξία. Η δική μου, η δική σας, του Διαμαντίδη, του Φώτση (να ‘ναι καλά εκεί ψηλά), του καθενός. Επαναλαμβάνω, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογώ τους οπαδούς του Άρη για τα υβριστικά. Την υποκρισία δεν ανέχομαι και την επιλεκτική ευαισθησία, κατά το πώς μας βολεύει και κατά το πώς θέλουμε να διαμορφώσουμε την κοινή γνώμη.
Εγώ, λοιπόν, λέω ότι όλος αυτός ο ντόρος με τα «πράσινα» non paper, έγινε γιατί στον Παναθηναϊκό δεν αντέχουν την ήττα από τον Άρη. Τους χαλάει βρε αδερφέ, ακόμη και αν αυτή ήταν η δεύτερη τα τελευταία οκτώ και βάλε χρόνια. Μου θυμίζουν κάτι κακομαθημένα παιδάκια, που όταν δεν κερδίζουν στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, παίρνουν την μπάλα τους και φεύγουν, χαλώντας το παιχνίδι.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα. Έχει κατακτήσει δεκάδες τίτλους (δυο από αυτούς ήταν του Άρη, τα κύπελλα σε Λάρισα και Ηράκλειο, αλλά ντέφι να γίνει) έχει μια τροπαιοθήκη που καμιά άλλη ομάδα δεν διαθέτει – ίσως και να μην το κατορθώσει ποτέ – είναι ο «βασιλιάς» του μπάσκετ. Δεν είναι όμως ο «Αυτοκράτορας» και αυτό δεν θα το χωνέψει, δεν θα το δεχτεί ποτέ.
Γιατί η μεγάλη διαφορά με τον Άρη, είναι η προσφορά στο άθλημα. Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο πετυχημένη ελληνική ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας. Ο Άρης όμως ήταν κίνημα, ήταν ιδεολογία, ήταν η ομάδα του 20ου αιώνα. Ο Παναθηναϊκός πήρε τα πάντα, κατέκτησε ελληνική και ευρωπαϊκή κορυφή ξανά και ξανά, όμως ο Άρης πήρε τις καρδιές και τα μυαλά των Ελλήνων. Είναι αυτός που έβαλε το ελληνικό μπάσκετ στις ράγες. Αυτός που γέμισε τα γήπεδα με παιδάκια, που όλα ήθελαν να μοιάσουν τον Γκάλη και να παίξουν με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα. Ο Άρης είναι αυτός που έδωσε σε αυτό το άθλημα εθνική διάσταση. Σφραγίδα Άρη έχει το έπος του 1987 στο ΣΕΦ. Ο Άρης έκανε το μπάσκετ μόδα, το έβαλε στα ελληνικά σπίτια, έκλεισε τα θέατρα, ανάγκασε την Ελλάδα από την Κρήτη ως τον Έβρο, να καρδιοχτυπά και να παραληρεί μέσα από τους αγώνες του.
Διαμαντίδης, Σπανούλης, Κακιούζης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Χατζηβρέττας, Παπαλουκάς, Φώτσης, Ζήσης, Μπουρούσης και τόσοι άλλοι αυτής της γενιάς είναι «δικά μας παιδιά», όπως λέει και το τραγούδι των Αρτέμη και Ευθύμη. Να μην το ξεχνά ποτέ κανένας αυτό, από όλους όσους κινούνται εντός και στα πέριξ της μπασκετικής πιάτσας. Να μην το ξεχνούν και οι φίλοι του Άρη βέβαια, γιατί το να δηλώνεις οπαδός του μπασκετικού Άρη και να βρίσκεσαι στο NickGalisHall, έχει ευθύνες και μια βαριά κληρονομιά.
Όσο για την καθαρά αγωνιστική προσέγγιση του ζευγαριού των ημιτελικών; Η νίκη του Άρη ήταν τεράστια, αλλά δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί. Ούτε και το μέλλον αυτής της σειράς, που θα βρει – ακόμη και αν χρειαστεί 5ο παιχνίδι, κάτι που το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο – τον Παναθηναϊκό στον τελικό του πρωταθλήματος. Ήδη, πάντως, ο Άρης έκανε την… «δήλωσή» του. Οι προϋποθέσεις για να μπορέσει να αμφισβητήσει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, έχουν δημιουργηθεί.
Υ.Γ. 1: «Ο Παναθηναϊκός, χωρίς τον Νικ Καλάθη, ηττήθηκε από τον Άρη με 77-68 στην Θεσσαλονίκη» έλεγε ο πρόλογος του ρεπορτάζ του συνδρομητικού καναλιού, στο σύντομο αθλητικό του δελτίο. Πάλι καλά που στον επίλογο της είδησης δεν είπε, «πρωταγωνιστής της νίκης του Άρη ήταν ο Χάγκινς με 34 πόντους, ενώ Ξανθόπουλος και Ζάρας έκαναν τα πρώτα triple – double της καριέρας τους…».
Υ.Γ. 2: Μπορεί κάποιος να μου λύσει την απορία, γιατί δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί από την ΚΑΕ Άρης, η επέκταση του συμβολαίου του Δημήτρη Πρίφτη;
Υ.Γ. 3: «Ψηλά στην λίστα του Ολυμπιακού ο Οκάρο Γουάιτ» διάβασα κάπου στο διαδίκτυο. Και μαθαίνω ότι ετοιμάζεται μεγάλο «ντου» και για τους ΜακΝίλ και Γουότερς. Πλακώνουν οι ενδιαφερόμενοι και ανησυχώ που ο Άρης δεν έχει κάνει τις κινήσεις του. Όχι για τον Οκάρο, αυτός δεν μένει με τίποτα, αλλά για τους δυο «κοντούς».
Υ.Γ. 4: Ωραίο το λεύκωμα για τις «μέρες Αυτοκρατορίας». Προσπερνώ με καλή πρόθεση τα λαθάκια στις εκτυπώσεις των εισαγωγικών κειμένων – και κυρίως τα λάθη στην γραπτή δήλωση Λάσκαρη – και βρίσκω εξαιρετικές τις φωτογραφίες και τα ντοκουμέντα της μαγικής κιτρινόμαυρης επταετίας. Άξιζε κάθε ένα από τα τριάντα ευρώ που πλήρωσα για να το αποκτήσω. Να το αγοράσετε και εσείς, γιατί αξίζει να το έχετε στην βιβλιοθήκη σας. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η εκδήλωση έγινε λιγάκι βιαστικά. Πέραν των ηχηρών απουσιών, που πρέπει να προβληματίσουν αρκετούς, η παρουσίαση του λευκώματος θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και, κυρίως, σε πολύ καλύτερο timing. Μέσα σε ένα γεμάτο Nick Galis Hall, με καλεσμένη την πλειοψηφία των πρωταγωνιστών της επταετίας, που θα επέτρεπαν στα συναισθήματα να ξεχειλίσουν και θα εκτόξευαν τις πωλήσεις του λευκώματος. Συν του ότι θα απέτρεπαν τις παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκαν.
