Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλίοι.
http://www.sportday.gr/KEIMENO/49863/O-%CE...%BD%CE%B1%CF%82Ήμουν από τους λίγους, τυος ελάχιστους απ' ό,τι καταλαβαίνω, Ελληνες φιλάθλους που προχθές υποστήριζαν την ομάδα των ΗΠΑ. Για ποιο λόγο να ήθελα νίκη των Σέρβων;
Μπορεί να τους χρωστάει πολλά το ελληνικό μπάσκετ, αλλά πλήρωσε ακριβά αυτή τη λυκοφιλία στο παρελθόν. Το αίμα της «επίσημης αγαπημένης» έτρεξε ποτάμι στους αγώνες Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας του παλιού, κακού καιρού, ιδίως την τριετία 1995-98. Ενας κυκεώνας από κρούσματα διπλού προσωπείου και καθαρής αχαριστίας στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο χάλασαν φιλίες και εξόργισαν πολλούς δικούς μας, παρασυρμένους αρχικά από τα περί «αδελφοσύνης», «ομοδοξίας» και «αγνής φιλίας».
Οσο κατακριτέα κι αν υπήρξε η συμπεριφορά των Ελλήνων φιλάθλων στον τελικό του 1995, με τη μυριόστομη ιαχή «Λιέτουβα-Λιέτουβα» και τις αποδοκιμασίας στον εθνικό ύμνο των Σέρβων, χρήσιμο θα είναι να θυμηθεί κανείς και τις συμπεριφορές που πυροδότησαν την έκρηξη.
Πολλά χρόνια αργότερα, η προβοκάτσια του 2010 έκοψε στα δύο μία θαυμάσια Εθνική Ελλάδας και άνοιξε πληγές που, τέσσερα χρόνια αργότερα, δεν λένε να κλείσουν. Δεν γεννήθηκαν μόνο σχέσεις στοργής ανάμεσα στις κοινωνίες του ελληνικού και του σερβικού μπάσκετ, αλλά και σχέσεις απογοήτευσης και ενίοτε οργής.
Προσοχή, δεν γενικεύω, ούτε αναφέρομαι στον λαό της φίλης Σερβίας. Αντιθέτως, με δένουν ισχυροί δεσμοί μαζί του ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, άσχετοι με τα ψευτοπατριωτικά φληναφήματα περί «κοινής θρησκείας» και «παραδοσιακών σχέσεων». Για τους επί σειρά ετών δυνάστες του πορτοκαλί στερεώματος μιλώ και για ορισμένους από τους πιο προβεβλημένους εκπροσώπους της «πλάβι» σχολής.
Χειροκρότησα τους θριάμβους της εθνικής Σερβίας στη Μαδρίτη όπως όλοι οι φίλοι του μπάσκετ, αλλά δεν ύψωσα δα τα μαύρα πανιά όταν την είδα να ισοπεδώνεται από τους Αμερικανούς. Οι πολλοί, βέβαια, ύψωσαν το λάβαρο της διαβαλκανικής αλληλεγγύης και του γελοίου αντιαμερικανισμού. «Κρίμα», είπαν, όταν είδαν τους Σέρβους να διασύρονται στο παρκέ του «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες».
Και γιατί κρίμα; Με την κατάκτηση της δεύτερης θέσης και τις νίκες επί Ελλάδας, Βραζιλίας και Γαλλίας τρύπησαν το ταβάνι. Το χρυσό μετάλλιο απέναντι σε αντίπαλο αβυσσαλέα ανώτερο ήταν αίτημα εξωφρενικό. Ως εκεί και μη παρέκει.
Για τους Αμερικανούς, τα είπαμε και το Σάββατο. Από τη μέρα που αποφάσισαν να δώσουν προτεραιότητα στη μελέτη του αντιπάλου και στη συγκρότηση ομάδων προσαρμοσμένων στις απαιτήσεις της εκάστοτε αποστολής, τερμάτισαν το γκάζι και εξαφανίστηκαν ξανά στον ορίζοντα. Βασικό τους επιχείρημα δεν είναι πλέον το εξωγήινο ατομικό ταλέντο, αλλά η σφραγίδα του προπονητή και η άρτια προετοιμασία. Η ψαλίδα άνοιξε ξανά και δεν προβλέπεται να κλείσει μέσα στην επόμενη δεκαετία.
Η ομάδα του 2014 είχε στην πρώτη της γραμμή πέντε γκαρντ ικανούς να πιέσουν στην άμυνα, να ξεδιπλώσουν αιφνιδιασμούς, αλλά και να σουτάρουν με ακρίβεια και να κυκλοφορήσουν σωστά την μπάλα: Ιρβινγκ, Κάρι, Χάρντεν, Τόμπσον, ΝτεΡόζαν. Ο Ντέρικ Ρόουζ ήταν πολυτέλεια γι' αυτή την ομάδα και δεν έπαιξε ρόλο, περισσότερο τον κουβάλησαν οι υπόλοιποι. Οι ρακέτες γέμισαν με ψηλούς που έχυσαν τόνους ιδρώτα χωρίς να λανσάρουν μπλαζέ υφάκι.
Εάν έπιαναν τις θέσεις των φόργουορντ ο Κέβιν Ντουράντ και ο άμοιρος Πολ Τζορτζ, η κυριαρχία των ΗΠΑ θα έπαιρνε διαστάσεις ισχυρότατου κυκλώνα. Οχι ότι ήταν θαλασσινό αεράκι αυτό που πήρε και σήκωσε τους 8 άτυχους που βρέθηκαν στον δρόμο της...