θα συμφωνήσω με
malik23 θεωρώ ότι το ατυχής λέξη με καλύπτει
γιατί ίσα ίσα ο Πρίντεζης μου είναι ένας παίκτης ιδιαίτερα συμπαθής και από την εικόνα που δείχνει σαν χαρακτήρας τόσο από την συμπεριφορά του στο γήπεδο όσο και από τις κατά καιρούς συνεντεύξεις που δίνει, μοιάζει να μην έχει πάνω του ίχνος έπαρσης.
Μάλιστα θυμάμαι ότι σε παλιότερη θητεία του στον ΟΣΦΠ τον είχε ρωτήσει κάποιος πώς αισθάνεται που ενώ η ομάδα πάει καλά στα τελευταία παιχνίδια και αυτός δεν είναι παρόν εξαιτίας του τραυματισμού του.
Ο Πρίντεζης απάντησε ότι μάλλον για αυτό η ομαδά πάει καλά επειδή εγώ είμαι εκτός
Τώρα για τα περί συμμετοχής απλά αυτό που λέω είναι να παίζουν αυτοί που πραγματικά το θέλουν, χωρίς να γκρινιάζουν κάθε τρεις και λίγο και να δίνουν μία αίσθηση ότι κάνουν αγγαρεία
Η κούραση σαφώς και υπάρχει όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά σε όλο τον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό.
Συμφωνώ ότι υπάρχει θέμα εξάλλου δεν είναι λίγα τα περιστατικά θανάτων, καρδιακών επεισοδίων και άλλων προβλημάτων εξαιτίας κυρίως των σκευασμάτων που αναγκάζονται να παίρνουν οι αθλητές για να αντέχουν στην υπερπροπόνηση που υποβάλλονται.
αν έχεις πρόβλημα ή φοβάσαι το ρίσκο απλά δεν κατεβαίνεις με την εθνική
Βέβαια το θέμα δεν προκύπτει από την συμμετοχή στις εθνικές αλλά με το στύψιμο που γίνεται στους αθλητές όλη την υπόλοιπη σεζόν.
Αν το σκεφτεί κανείς διαπιστώνει ότι τα μισά σχεδόν παιχνίδια είναι αχρείαστα και ανούσια ο θεσμός των πλέι οφ με τις ατελείωτες σειρές από τα προημιτελικά και η πλειοψηφία των 20 παιχνιδιών που χρειάζεται να δώσει μία ομάδα στην ευρωλίγκα για να πάρει το πρωτάθλημα είναι περιττά και βαρετά.
Τόσο ο κόσμος όσο και οι παίκτες θέλουν λίγα και σημαντικά παιχνίδια
Πάντως είναι απορίας άξιο και συνάμα αξιοθαύμαστο το πώς οι Νοβίτσκι, Μανού, Πάρκερ, Γκασόλ, Κιριλένκο, Σκόλα, Ιλιάσοβα ακόμη και ο Μπαρνιάνι παρά τα χάλια της Ιταλίας αλλά και ο Γιάο Μίνγκ μέχρι πρότινος, πρωτοκλασάτοι αστέρες στο ΝΒΑ που με τις ομάδες τους να φτάνουν συνήθως μέχρι τέλους
Δεν το συζητώ για τους παλιότερους που δεν διανοούταν καν να λείψουν ακόμη και αν είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας όπως πχ Σαμπόνις, Ντίβατς, Μαρτσουλιόνις και την περίφημη πια ιστορία με τον Γκάλη στο μουντομπάσκετ του 90 που στην ουσία τον έδιωξαν με τον τρόπο τους αφού ουσιαστικά δεν τον υποδέχτηκαν όπως θα έπρεπε πίσω το 91 στην Ρώμη σήμερα θα αποτελούσε πραγματικό ανέκδοτο
Ειδική μνεία πάντα στην γαλλική και την Ισπανική ομάδα, με αυτό σαφώς και δεν επικρίνω αυτούς που προτιμούν να καθίσουν αλλά δείχνει μία αλλαγή νοοτροπίας με παλιότερα τόσο στους παίκτες όσο και στους φιλάθλους ή ίσως ότι όσο περνάνε τα χρόνια λιγοστεύει μέχρι εξαφανίζεται και ένας ρομαντισμός που είχε απομείνει για τις εθνικές ομάδες
Σε λίγο καιρό αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα απαξιωθούν συγκεντρώνοντας όλο και μικρότερο ενδιαφέρον από το κοινό