ε εντάξει τώρα δεν είναι ακριβώς έτσι, και εγώ πιστεύω ότι δεν χωρά σύγκριση μεταξύ τους αφού ο άνθρωπος αν και περιφερειακός έκανε σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ αλλά αυτά που γράφεις είναι προσβλητικά για τον Σπανούλη. Θέλει πολύ χρόνο για να στεριώσεις στο ΝΒΑ, ακόμη και ο Ντράζεν στο Πόρτλαντ δεν μπορούσε αλλά δέχτηκε να κάνει την προσπάθειά του στους Νετς πράγμα που δεν προσπάθησε ο Σπανούλης με τον Πόποβιτς και τους Σπέρς όπως λέγεται, εκτός και αν ήταν μόνο φήμες το ενδιαφέρον

Η επιτυχία και η αποτυχία πολλές φορές είναι και θέμα συγκυριών και παραγόντων που δεν έχουν σχέση με το αμιγώς αθλητικό κομμάτι. Δεν βγαίνει απο πουθενά συμπέρασμα ότι όποιος δεν πήγε στην άλλη μεριά, αυτομάτως θα αποτύγχανε. Ούτε μπορούν να γίνουν υποθέσεις στον βαθμό επιτυχίας ή αποτυχίας. Για να βρεθεί κάποιος παρανομαστής κοινός, ώστε να γίνει κάποια σύγκριση θα πρέπει να δούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα με τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν στο ΝΒΑ.

Οι τρεις παίχτες το step up το κάνανε σε ηλικία 24-25 ετών που σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να αλλάξουν ή να βελτιώσουν πολλά από τα χαρακτηριστικά εκείνα που είναι απαραίτητα στο ΝΒΑ. Ακόμα και ο συμβιβασμός με πρακτικές τύπου Γκάντι είναι πολύ δύσκολος για έναν παίχτη 25 ετών απ΄ότι 22 (Ντράγκιτς). Επίσης πολύ πιο εύκολα φεύγει κάποιος από την Ολύμπια παρά από τοπ ομάδα ευρωλίγκας.

Η σύγκριση εμπεριέχει και πολλά what if. Στην δευτεροτρίτη γραμμή του ΝΒΑ υπάρχει πλειάδα παιχτών που η καριέρα σε ΝΒΑ, D-league ή ευρωλίγκα είναι ένα τσιγάρο απόσταση. Τουλάχιστον σε πρώτη φάση οι τρεις δικοί μας θα μπορούσαν να σταθούν στο ίδιο επίπεδο με παίχτες σαν τον Ντέλλυ, Πέυτον, Ρούμπιο, Σέρχι, Μουντιάι κλπ. Απο κει και πέρα αν μπορούσαν να κάνουν το στεπ απ και να ανέβουν ένα κλικ ώστε να πλησιάσουν τον Ντράγκιτς ή δύο κλικ για να πλησιάσουν τον Πάρκερ πάντα σε επίπεδο ΝΒΑ και μόνο δεν θα το μάθουμε ποτέ και οποιοδήποτε σενάριο πάει άπατο.

Και σχετικά με την αντιπαραβολή ΝΒΑ-ευρωλίγκας με ευρωλίγκα-Α2, δέχομαι μόνο το γεγονός για τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ότι η Ευρωλίγκα είναι αιμοδότης σε υλικό και τεχνική γνώση και έχει ασκήσει την δική της επιρροή στο άθλημα που παίζεται απέναντι.

Επίσης ο νόμος ζήτηση-προσφορά-τιμή-αξία δεν βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Υπάρχουν πολλά κακά συμβόλαια, με παίχτες που είτε αδικούνται είτε πληρώνονται υπεραξίες.

O Dragic είναι ο δεύτερος Ευρωπαίος guard που κατάφερε να επιλεγεί στις All-NBA teams μετά τον Tony Parker. Αν δεν μας αρέσει το ΝΒΑ, ο Parker και οι παίκτες που επιλέγονται στην καλύτερη 15αδα μιας σεζόν του ΝΒΑ δεν έχουν αποδείξει πως μπορούν να είναι καλύτεροι από παίκτες της Euroleague, όχι απαραίτητα MVP candidates καν στην Ευρώπη, τότε σχεδόν συνεπάγεται πως ο Dragic πάει πακέτο μ' αυτούς, τρεχαλαντζής πρακτικά, ένας μικρός Τάσος Πάντος της Σλοβενίας θα λεγα.

Τo FIBA basket και η Euroleague είναι κι αυτοί δύο διαφορετικοί κόσμοι, όχι μόνο λόγω της κόντρας τους, αλλά και σε κάποια καίρια στοιχεία του παιχνιδιού. Ο Dragic και ο Parker έχουν βγει EuroBasket MVP.

Αυτό το thread το απεχθάνομαι απ' τη μέρα που άνοιξε και θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου σε ένα καλό ποσοστό που άνοιξε τότε άρα και για την απογοήτευση που μου προκαλεί. Ψήφισα 3,5 χρόνια πριν, ο Dragic τότε δεν ήταν ούτε All-NBA team member ούτε EuroBasket MVP. Καλώς ή κακώς είχα τα ματάκια μου.

Δεν διαφωνω οτι ο Σπαν πηγε (για τους αλλους δυο δεν τιθεται καν το θεμα οποτε παραμενει το ερωτημα με τι κριτηρια θα συγκρινουμε παιχτες που δεν πηγαν ποτε) αλλα ενας χρονος σε καμια περιπτωση δεν αποτελει προσπαθεια σοβαρη, ειδικα οταν αποδεδειγμενα φευγεις μονος σου. Η περιπτωση ντραγκιτς ειναι χαρακτηριστικη. ΑΝ μετα τον πρωτο χρονο και εφευγε ευρωπη θα ελεγες ακριβως το ιδιο πραγμα. "δε βλεπόταν, δεν κάνει για ΝΒΑ". Να θυμισω σε ολους οτι ο ντραγκιτς στην πρωτη του σεζον επαιξε μονο στα μισα περιπου παιχνιδια,κατα βαση σε garbage time, σουταρε με 38 τοις εκατο στα σουτ και η γενικη του εικονα του ηταν αναλογη του Σπανουλη.
Η διαφορα τους ηταν οτι ο ενας το παλεψε ενω ο αλλος οχι. Και η διαφορα σε αυτο το σημειο ειναι και λογω συγκυριων. Ο ντραγκιτς πηγε ΝΒΑ σκαρτα 22 χρονων, δεν ειχε τις περγαμηνες του Σπανουλη στη ευρωπη, οποτε ειχε και πολυ λιγοτερα να χασει. Προσωπικη αποψη ειναι οτι αν ειμαι παιχτης επιπεδου Σπανουλη στην ευρωπη, δεν ειναι λογικο να κατσω να περιμενω 4-5 χρονια μεχρι να αποδειξω το αυτονοητο. Να χασω ολα μου το πραιμ (ο Σπαν πηγε 25- χρονων) μπας και βαλει μυαλο ο βαν γκαντι και σταματησει να του φερεται σαν τους ρουκι που μολις βγαινουν απο το κολλεγιο.
Ο ντραγκιτς την πρωτη του χρονια ως βασικος στο ΝΒΑ της εκανε μετα απο 5 !! χρονια στη λιγκα. Κατι μου λεει οτι αν στην πατριδα του του εδιναν συμβολαιο αξιας περιπου 6 εκ δολλαρια σε τιμες ΝΒΑ δεν νομιζω να καθοταν τοσα χρονια να σκουπιζει τον παγκο στο ΝΒΑ.

Οι συγκυριες παιζουν σημαντικο ρολο στον αθλητισμο. Για μενα οι δυο περιπτωσεις ειναι πανω κατω ιδιες. Ταλεντο εχουν πανω κατω το ιδιο, μπορει καποιος να πει οτι ο σλοβενος εχει λιγο περισσοτερο, σε καμια περιπτωση διαφορα ομως τετοια ωστε ο ενας να εχει 20 π μεσο ορο και ο αλλος να μην μπορει να εστω κατι λιγο χειροτερο.
Η διαφορα ηταν στην προσπαθεια, ο οποια παλι κατ εμε οφειλεται στις διαφορετικες περιστασεις του καθενας. ΑΛλο να πηγαινεις 23 αλλο 25, αλλο να εισαι ελληνας αλλο σλοβενος κλπ.

Άλλο άθλημα, άλλες εποχές αλλά καταλαβαίνω ότι έχουν την πλάκα τους αυτές οι συγκρίσεις. Ο Van Basten καλύτερος του Pele δεν υπήρξε αλλά και πάλι ήταν πολύ πιο κοντά του σε κατάταξη ποδοσφαιριστών όλων των εποχών από την αντίστοιχη απόσταση που θα χωρίζει τους Dragic-Σπανούλη όταν τερματίσουν την καριέρα τους σε ανάλογη μπασκετική σύγκριση (οι οποίοι βέβαια θα βρίσκονται κάτι εκατοντάδες θέσεις μακριά από την πρώτη). Ο Ολλανδος είναι εύκολα μεταξύ Top 15-10, ίσως και με καλύτερο πλασάρισμα ανάλογα του πόσο σοβαρά λαμβάνει κανείς το μάκρος της καριέρας κι ο Βραζιλιάνος μεταξύ Τop 3-1 ανάλογα τα γούστα.

Ο Pele έπαιξε πάνω από 120 φιλικά με Ευρωπαϊκές ομάδες και τις κορυφαίες ομάδες τις εποχής Benfica, Milan κλπ. συνήθιζε να τις φορτώνει γκολ. Φιλικά θα πει κάποιος κρίνοντας με τα σημερινά δεδομένα αλλά τότε οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι πληρώναν χρυσή την Santos, ώστε να γεμίσουν τα στάδια τους από πλήθη που ήθελαν να δουν τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον κόσμο (κάποια clubs τις αναμετρήσεις αυτές τις μνημονεύουν μετά από μισό αιώνα σαν την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας τους ).

Τεσπα και κανένα παιχνίδι να μην είχε παίξει με ευρωπαϊκό σύλλογο, την σημασία του Παγκοσμιού Κυπέλλου σαν γεγονός για το ποδόσφαιρο με την σημασία των διεθνών διοργανώσεων του μπάσκετ τις χωρίζει ένα χάος. Τα γήπεδα των Μουντιαλ υπήρξαν αρένες για να ξεχωρίσουν οι καλύτεροι της ιστορίας του αθλήματος, στην κορυφαία μπασκετική διεθνή διοργάνωση (τους Ολυμπιακούς) μέχρι σχετικά πρόσφατα έκαναν πλάκα Αμερικάνοι φοιτητές.

Ακόμα κι έτσι επειδή το sample size των Παγκοσμίων Κυπέλλων είναι μικρό, αν κάποιος βασιστεί μόνο στα νούμερα θα μπορέσει να στήσει υπόθεση ότι ο Klose είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Έχει τα γκολ και τις διακρίσεις για να το υποστηρίξει κάποιος αυτό (και κατά καιρούς χαοτικά χειρότερα supporting cast από τον Βραζιλιάνο). Αν κάποιος έχει δει έστω και μια φορά τον συμπαθή Miro να παίζει, θα πέσει κάτω από τα γέλια αν το ακούσει. Αν κάποιος έχει δει έστω και δέκα λεπτά τον Pele από αγώνες υψηλού επιπέδου θα δει ότι σκοράρει με το δεξί, με το αριστερό, με το κεφάλι, από στημένα, διαθέτει απίστευτο συνδυασμό τεχνικής με δύναμη, πασάρει και τριπλάρει πιο γρήγορα κι από τον Σλούκα, τρώγοντας παράλληλα έναν τόνο ξύλο γιατί έτσι παιζόταν το άθλημα τότε.



Για το μπασκετικό κομμάτι της σύγκρισης (για να είμαστε κι οριακά on-topic), ο Σλοβένος σχεδόν σε όλα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά είναι από ελαφρώς καλύτερος έως πολύ καλύτερος του Σπανούλη και δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ο Βασίλης να θεωρείται ανώτερος του Dragic. Ο Dragic στο σύνολο της καριέρας του στο ΝΒΑ υπήρξε συμπαθητικοανεκτός αμυντικός, ο Βασίλης αυτό άντε να το έκανε 1-2 σεζόν στην καριέρα του στη Ευρώπη (όπου το συμπαθητικοανεκτός αμυντικός για Ευρώπη σημαίνει σκουπίδι στην άμυνα για το ΝΒΑ, γιατί θέλοντας και μη αυτή είναι η διαφορά του ανταγωνισμού), στο δε peak του υπήρξε κάκιστος αμυντικός με μηδενική προσπάθεια για συντήρηση δυνάμεων στην επίθεση. Ο Σπανούλης υπήρξε εκρηκτικός για το επίπεδο της Ευρώπης (αν και στο peak του αυτό το χαρακτηριστικό είχε αρχίσει να φθίνει), ο Dragic είναι αστραπή και για το επίπεδο του ΝΒΑ.

Σε επίπεδο Euroleague η διαφορά Σπανούλη-Dragic ενδεχομένως να μην φαινόταν τόσο σημαντική, top ο ένας, καραtop ο άλλος θα ήταν. Ανάλογα τους συμπαίκτες τους δεν αποκλείω κάποιες σεζόν ο Βασίλης να έγραφε και καλύτερα νούμερα ή και με καλύτερο/συμβατότερο στο παιχνίδι του supporting cast ενδεχομένως να τερμάτιζε την καριέρα του και με περισσότερα τρόπαια Euroleague από τον Σλοβένο.

Σε επίπεδο ΝΒΑ όμως οι διαφορές τους θα γίνονταν ορατότερες και θα αποκτούσαν μεγαλύτερη σημασία. Αντίστοιχο άκυρο παράδειγμα, από αυτά που έχουμε γεμίσει το topic, θα ήταν μια σύγκριση Pekovic-Maric. Στην Partizan υπήρξαν και οι δύο εντυπωσιακοί (και στην σεζόν που είχαν τον Aleks, έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό της διοργάνωσης, οπότε με την δικιά σου λογική στην σύγκριση πλεονεκτεί ο Αυστραλοσέρβος), όταν ανέβηκαν επίπεδο (Παναθηναϊκός) ο ένας έδειξε ότι ήταν για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα ενώ ο άλλος δεν μπόρεσε να σταθεί ούτε σε αυτό.


ΥΓ: Έτσι ρε μαν, κάνε τα guest σου να μπλέκουμε Χαριστέα με Van Basten, Klose με Pele για topic με θέμα τον Dragic και τον Σπανούλη και να γουστάρουμε Που είναι και ο colonel να πεταχτεί πως κι οι δυο τους ήταν γατάκια μπροστά στον Marculionis

Η αληθεια ειναι οτι βρηκα χρονο απο χθες και του εδωσα και καταλαβε! Χαχα! Γιατι τα τελευταια χρονια, χρονος δεν υπαρχει.

Η αληθεια ειναι οτι αυτες οι συζητησεις εχουν πολυ πλακα και μου εχουν λειψει. Ελπιζω να μην παιρνει κανεις προσωπικα την οποια διαφωνια και ας μου συγχωρεσουν την οποια υπερβολη στα παραδειγματα μερικες φορες!

Δεν θα αρχισω για τον κλοζε τωρα γιατι τοτε ειναι που θα με πεταξουν εξω οι mods!! To παραδειγμα ειναι ομως τρομερα ευστοχο και προσφερεται φουλ για συζητηση. Props που το ανεφερες κιολας γιατι ειναι πραγματικα τρομακτικο counter argument!

Έτσι, για την υπερβολή ζούμε

Τα λέμε άλλη φορά για Klose και άλλους Masters of the Universe

Take care αδερφέ

Χαχα, ζήτω ο σουρεαλισμός!

Κλόζε και Μάριτς είναι εξαιρετικά αντιπαραδείγματα, ωστόσο εντάσονται αντικειμενικά σε συγκεκριμένα πλαίσια που αναμφισβήτητα τους ευνοούσαν: ο μεν Γερμανός στην εθνική Γερμανίας όπου απλά σημάδευαν όλοι το κεφάλι του με επιτυχία, ο δε Μάριτς στην μεγάλη των σέρβων σχολή που απλά κάθε χρόνο σχεδιάζει όλα τα plays με άξονα τον σέντερ να περιμένει κάτω από το καλάθι για πάσα ενώ οι υπόλοιποι δημιουργούν αντιπερισπασμούς. Ο Πέκοβιτς ήταν η εξαίρεση που φαινόταν λόγω συνδυασμού όγκου/έκρηξης ότι κάνει για πολύ παραπάνω. Ο συμπαθής Κούζμιτς το τελευταίο προιόν της πατέντας btw...

Ο Σπανούλης αν έχει κερδίσει κάτι είναι την καθολική αναγνώριση ότι σε καθεστώς ΦΙΜΠΑ, ούτως ειπείν στο παγκόσμιο μπάσκετ, ανεξαρτήτως πλαισίου είναι ένας παίκτης που κάθε προπονητής θα ήθελε στην ομάδα του, ανεξαρτήτως καταστάσεων. Επιπλέον το έκανε στην μετά 92 εποχή, εναντίον δηλαδή κορυφαίων εκπροσώπων του ΝΒΑ σε πολλαπλές αναμετρήσεις.

Όσο για τον Ντράγκιτς, είχε δυο σεζόν με 20.3 πόντους ΜΟ, 2 με περίπου 16.5 και άλλες δυο με 14.5, ενώ στα χρόνια της ακμής του μετράει μια συμμετοχή σε πλει οφ. Να με συμπαθάτε, αλλά διαβάζοντας τα περισσότερα σχόλια και ανεξαρτήτως Σπανούλη, δημιουργείται η αμυδρή εντύπωση πως πρόκειτα για τον Westbrook με το σουτ του Mark Price.

Κανενας δεν παρουσιασε ετσι τον ντραγκιτς
Κανενας ομως δεν μπορει να αμφισβητησει οτι αυτη την στιγμη ο ντραγκιτς ειναι στο τοπ 30 των κοντων του κοσμου(με ενα ψαξιμο στο γκουγκλ εδω το πρωτο που μου εβγαλε απο αξιοπιστη αμερικανικη σελιδα τον εχει νουμερο 14 στα pg), στατους που ο σπανουλης ποτε δεν καταφερε να φτασει

Κοινως ο σπανουλη προτιμησε(η αναγκαστηκε) να ειναι πρωτος στο χωριο-ευρωλιγκα παρα δευτερος στην πολη-nba
Ο ντραγκιτς καταφερε να γινει πρωτος στην πολη

Έχεις δίκιο ως προς το γεγονός ότι κανείς δεν εκτέθηκε με το να το υποστηρίξει άμεσα, γι'αυτό άλλωστε μίλησα για αμυδρή εντύπωση. Αλλά άποψη μου είναι πως όταν αναφέρεται ότι ένας παίκτης είναι αφάνταστα άνω του μέσου όρου των πόιντ γκάρντ του ΝΒΑ σε εκρηκτικότητα, λογική συνέχεια θα ήταν το όντως πολύ καλό του σουτ να του παρέχει εκπληκτικό πλεονέκτημα για λόγους ευνόητους, που θα μεταφραζόταν (έστω κάπως μπακαλίστικα) σε 20 πόντους ΜΟ επί μονίμου βάσεως. Οπότε προσωπικά συμπεραίνω πως ο Ντράγκιτς έχει έκρηξη άνω του μετρίου στο ΝΒΑ μεν, όχι και τόσο πολύ δε.

Ειρήσθω εν παρόδω, οι περισσότεροι ορθώς κατ'εμέ φαίνεται να συμφωνούν πως από άποψης εκρηκτικότητας, ο πράιμ Σπανούλης είναι αρκετά άνω του μέσου όρου της Ευρωλίγκα, κάτι που μεταφράζεται σε μέτριος στο ΝΒΑ για PG (και δω συμφωνώ. με την μόνη διαφορά πως ο συνδυασμός έκρηξης και όγκου του σπανούλη είναι άνω του μέσου όρου μέχρι και στο ΝΒΑ, όπου οι πόιντ γκάρντ είναι ως επί το πλείστον γύρω στο 1.85+). Άρα για μένα τουλάχιστον, ο Ντράγκιτς ως προς αυτό πχ υπερέχει απλά στα σημεία.

Σε ότι αφορά τα περί στάτους, οι αμερικάνικες ιστοσελίδες λογικά αλλά παρόλα αυτά κοντόφθαλμα γνωρίζουν/αναλύουν σχεδόν αποκλειστικά ΝΒΑ. Με δεδομένο αυτό, οι λίστες τους αντικατοπτρίζουν πιστά την εν λόγω πραγματικότητα. Αν πάλι εξετάσουμε γαλλικά, ισπανικά ή ιταλικά περιοδικά, οι Ευρωλιγκάτοι σε εξαιρετικές περιπτώσεις που το αξίζουν, βρίσκουν θέση πολύ ψηλά, μιας και εξετάζεται το αντίκτυπο και σε ΦΙΜΠΑ περιβάλλον, είτε λέγεται Ευρωλίγκα είτε διοργανώσεις εθνικών ομάδων. Οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς σε πολλές λίστες έμπαιναν στο τοπ 100 παγκοσμίως τα χρόνια της ακμής του. Βέβαια οκ, αν θες με πιστεύεις.

Το τελευταίο ποστ του φίλου Manimal με κάλυψε απόλυτα παρεμπιπόντως.

Αξίζει να σημειωθεί πως στις δυο καλύτερες σεζον του ο Ντράγκιτς είχε μακράν τις υψηλότερες επιδόσεις της καριέρας του από τη γραμμή του τριπόντου, με 1.6 εύστοχα ΜΟ και σχεδόν 41%. Με λίγα λόγια, θεωρώ πως κάποιος με εκπληκτικά άνω του μέσου όρου έκρηξη δεν χρειάζεται εξωπραγματικό ποσοστό στο τρίποντο για να κυριαρχήσει με διεισδύσεις.

Δεν θεωρω τον ντραγκιτς αρκετα ανω του μεσου ορου σε εκρηκτικοτητα στο nba που υπαρχουν απιστευτα αθλητικοι παικτες.Λιγο πανω απο τον μεσο ορο ειναι ο ντραγκιτς το οποια ομως ειναι σημαντικα καλυτερο απο την εκρηκτικοτητα του σπανουλη .Η εκρηκτικοτητα του σε συνδυασμο με το ballhandling του, το σουτ του, την ικανοτητα του να τελειωνει σε οποιαδηποτε αποσταση απο το καλαθι απεναντι σε οποιονδηποτε αντιπαλο, την ικανοτητα του στην πασα και το γεγονος οτι πισω δεν ειναι τρυπα τον κανουν να ξεχωριζει απο τον σωρο στην αμερικη

Κανεις ενα λαθος για το σπανουλη.Σωματικα οχι απλα δεν ειχε πλεονεκτημα λογω ογκου-υψους, σε πολλες περιπτωσεις μειονεκτουσε γιατι ως 2αρι τον εβλεπαν(και ηταν) οχι ως pg
Την ικανοτητα στην πασα την ανεπτυξε μετα τα 32 οταν πλεον τα αθλητικα του προσοντα αρχισαν να πεφτουν και αναγκαστηκε να αλλαξει καπως τον τροπο παιχνιδιου του
Το 2012 που ηταν η καλυτερη σεζον του ειχε 4 ασσιστ και 3,7 λαθη

ΔΔ,Σπαν,Παπαλουκας αναλογα τα κριτηρια στην ακμη τους ισως θα μπορουσαν να μπουν στο τοπ 100. Αν και το βλεπω καπως ακραιο καταλαβαινω την λογικη

Για εμενα υπαρχουν 5 μεγαλες κατηγοριες παικτων οταν μιλαμε για nba

Οι all star που διαχρονικα ευρωπαιοι ειναι ελαχιστοι
Οι ενα σκαλι πιο κατω,οπως ο ντραγκιτς
Αυτοι που παιζουν 20 καλα λεπτα απο τον παγκο οπως ο ντελαβεντοβα
Αυτοι που παιζουν γυρω στα 10' σε καθαρα βοηθητικο ρολο οπως ηταν ο ντε κολο
Τελος αυτοι που ειναι στην ακρη του παγκου παιζοντας 5-10' αραια και που σε garbage time οπως ηταν στην θητεια του εκει ο σπανουλης

Απο τις 2 τελευταιες κατηγοριες ειναι οι αμερικανοι που ερχονται στην ευρωπη και θεωρουνται σταρ

Πιστευω οτι οι 3 μεγαλοι ελληνες γκαρντ που αναφερθηκαν μπορουσαν να φτασουν ολοι στην 4η κατηγορια ενω υπο πολλες προυποθεσεις, δουλεια και τυχη ισως εφταναν και στην 3η,δηλαδη του παικτη με μεσο ορο 20' απο τον παγκο
Για λογους που εχω αναφερει για τον καθε ενα θεωρω αδυνατο να ανεβαιναν στην 2η κατηγορια(κατηγορια ντραγκιτς)

Η λίστα λαμβάνει υπόψιν μόνο παίχτες ΝΒΑ. Η υπόθεση και μόνο ότι στην λίγκα συμμετέχουν οι κορυφαίοι μη συμπεριλαμβάνοντας άλλους, δεν ξέρω κατά πόσο είναι αρκετή για μία worldwide κατάταξη. Από την άλλη και ποιος είναι αυτός που θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση. Εντελώς υποθετικά και πάλι ίσως Τεόντοσιτς (οψόμεθα), ίσως Γιουλ. Δεν υπάρχει καν λόγος αναφοράς του Σπανούλη σε μία τέτοια λίστα, αλλά και πολλών άλλων παιχτών που δεν έπαιξαν ΝΒΑ.

Πάντως η λίστα εξυπηρετεί μόνο παιχνίδι υπερατού. λαμβάνοντας εντελώς χοντροκομμένα μόνο Advanced Metrics και αγνοώντας πολύ σημαντικές παραμέτρους, όπως η επιρροή που έχουν οι παίχτες στο παιχνίδι της ομάδας τους, αλλά και γενικότερα την επιρροή και επίδραση που έχουν στο άθλημα. Κάπως έτσι οι Κέμπα και Λάουρι βρίσκονται πιο πάνω από Ιρβινγκ και Λιλάρντ. Και στα χαμηλότερα πατώματα υπάρχουν αδικίες. Για τον Ντράγκιτς είναι αντιπροσωπευτική η θέση και κάπου εκεί βρίσκεται τα τελευταία χρόνια (δηλ. στο πικ της καριέρας του).

Και με αφορμή την παραπάνω λίστα, απομωνόντας μόνο ατομικές επιδόσεις και αγνοώντας άλλες παραμέτρους του παιχνιδιού, πολλές φορές μη μετρήσιμες, και εννοείται τις ατομικές και ομαδικές επιτυχίες, ο Ντράγκιτς δεν απέχει από τον Πάρκερ (στο πικ). Ίδια νούμερα και ενίοτε σε αρκετά ελαφρώς καλύτερος ο Σλοβένος. Πιο δυνατός, καλύτερος αμυντικός, πιο αθλητικός και ελαφρώς καλύτερος σουτέρ. Και όμως ο ένας έχει να αντιπαραβάλει μία διάκριση στην καλύτερη τρίτη πεντάδα και ο άλλος τόσα που να γεμίσει σελίδα στο τόπικ. Για να βρούμε όμως τα αίτια που ευθύνονται για το μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας της καριέρας των δύο θα πρέπει να ψάξουμε και σε στοιχεία που δύσκολα είναι μετρήσιμα ή να καταλήξουμε σε υποθέσεις πως θα αντιδρούσε ο Ντράγκιτς φορώντας τα παπούτσια του Πάρκερ και τούμπαλιν. Και για να ξαναγυρίσουμε ον τόπικ και στην σύγκριση Σπανούλη θα πρέπει να δεχτούμε και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον τοποθετούν στην ελίτ έστω και σε FIBA rules.

Η τοποθέτησή μου αρχικώς και δεν αλλάζει, έδινε προβάδισμα σε Ντράγκιτς. Διαφώνησα σε πολλά με τον δικηγόρο του διαβόλου Παρισινό, τα οποία επισήμανα, αλλά και από την άλλη η αντιπαραβολή ξερών stats, επιτευγμάτων και υποθετικών σεναρίων για να αποδειχθούν τα δύο επίπεδα διαφοράς το βρίσκω λάθος.

Όχι ρε συ στα σημεία ο Σλοβένος, ο Σπανούλης είχε πολύ ωραίο πρώτο βηματάκι στα νιάτα του αλλά στο peak του δεν ήταν πια το ίδιο εκρηκτικός, el latigo πλέον σέρβιρε απο το ρεπερτόριο του Kicanovic και του Bodi. Ο Dragic βγάζει κάτι spin moves που τον χάνεις, δεν σου λέω ότι έβαζε κάτω τον prime Parker στα στροφιλίκια αλλά άλλο είναι να βασανίζεις τους απανταχού Vujcic της ηπείρου και άλλο να ψάχνονται από που τους ήρθε αθλητές επιπέδου ΝΒΑ.

Προφανώς και υπάρχουν και πιο εκρηκτικά guard από τον Σλοβένο στο ΝΒΑ, δεν χρειάζεται να αποδείξεις το αυτονόητο. Διάολε (γιατί αξίξει την αγάπη μας κι ο Σκουντής, δεν είναι όλο το μέλι μόνο για τους υπερήρωες της ΕΡΤ) και στο Eurobasket που μας τελείωσε υπήρχαν εκρηκτικότεροι (Κουφοντίνας φάση) του Goran, Schroder λέμε και κλαίμε.

Στο επόμενο post μου θα πρέπει να βρω τρόπο να κάνω αναφορές σε Oli Bierhoff και Christian Welp

Όπως εξηγεί και ο Manimal πιο πάνω, τα στοιχεία που κατατάσουν κάποιον στην κορυφή είναι πολυσύνθετα και σίγουρα δεν συνοψίζονται αποκλειστικά σε τι'σαι τι'μαι και λοιπά στατιστικής φύσεως δεδομένα. Ο Σπανούλης επαναλαμβάνω πως ανεξαρτήτως συγκρίσεων έχει κερδίσει τον σεβασμό κολοσσών του αθλήματος, πράγμα που απλά δεν γίνεται αν απλά προορίζεσαι αποκλειστικά όπως το θέτεις για πρώτος σε χωριό, έστω και με αξιοθαύμαστη συνέπεια.

Πάντως αν εξαιρέσουμε το "σημαντικά καλύτερος" ως προς την εκρηκτικότητα, συμφωνώ μέχρι κεραίας με την εισαγωγική παράγραφο του ποστ σου σε σχέση με τα χαρακτηριστικά του Ντράγκιτς.

Ο Σπανούλης είναι κόμπο για το διεθνές παιχνίδι, κυρίως με δεδομένη την μειωμένη αθλητικότητα και ύψος των δυαριών. Στο ΝΒΑ είναι ξεκάθαρα άσος, ασχέτως τι έβλεπε ο Τζεφ που προσπαθούσε αδέξια να κρατήσει τις ισορροπίες ικανοποιώντας τους βετεράνους (ο βασικός PG Ρέιφερ Άλστον, alias skip to my lou, είχε ενδεικτικά 37.5% στα σουτ στην ρέγκιουλαρ και 33.8% στα πλει οφ). Βασικά η εμπειρία του Βασίλη στο ΝΒΑ ήταν η απόλυτη υλοποίηση της μπασκετικής ντροπής, και ενώ δεν το ξεκίνησε, σίγουρα από ένα σημείο και ύστερα συνέβαλε και ίδιος στην διατήρηση μιας καθόλα ατυχούς, παράλογης κατάστασης. Το ΝΒΑ δεν ήταν γι'αυτόν γραφτό για λόγους μεταφυσικούς, τέλος.

Η ικανότητα του να δημιουργεί σαφώς βελτιώθηκε και τα λάθη πάντα ήταν σοβαρό θέμα (εξίσου και στην Ευρώπη), αλλά σε καμία περίπτωση και σε καμία φάση της καριέρας του ο Σπανούλης δεν ήταν μέτριος πασέρ. Ίσα ίσα που ξεκάθαρα για όποιον έχει δει έστω χαιλάιτς του Ντράγκιτς μέχρι τα 26 του το 2012, φαίνεται συχνά πυκνά ένας τύπος να κάνει μπούκες στο γάμο του Καραγκιόζη και ημιαποτυχημένους τσαμπουκάδες μεταξύ τεράτων στην αντίπαλη ρακέτα. Μετά σαφέστατα εξελίχτηκε εντυπωσιακά, κερδίζοντας θέση βασικού. Αλλά ντάξει, τονίζω ξανά πως για μένα παρόλα τα λάθη, ο Σπανούλης παραμένει σε βάθος καριέρας πιο χαρισματικός δημιουργός.

Χαίρομαι που βλέπεις μια κάποια λογική στις λίστες του Ευρωπαικού τύπου. Για την ιστορία στο γαλλικό Basket o Διαμαντίδης το 2011 ήταν στο νούμερο 40, κάπου μεταξύ Ντενγκ και Τζέισον Κιντ. Υψηλότερη θέση που θυμάμαι για Ευρωπαίο ήταν του Μποντιρόγκα το 2003, στο νούμερο 25, μπροστά από Έλτον Μπράντ. Παρένθεση τέλος.

Για τις κατηγορίες συμφωνώ αλλά θα προσθέσω μια μεταξύ δεύτερης και τρίτης:

1. Οι all star που διαχρονικα ευρωπαιοι ειναι ελαχιστοι
2. Οι ενα σκαλι πιο κατω,οπως ο ντραγκιτς
3. Σταθεροί βασικοί (solid starters)
4. Αυτοι που παιζουν 20 καλα λεπτα απο τον παγκο οπως ο ντελαβεντοβα
5. Αυτοι που παιζουν γυρω στα 10' σε καθαρα βοηθητικο ρολο οπως ηταν ο ντε κολο
6. Τελος αυτοι που ειναι στην ακρη του παγκου παιζοντας 5-10' αραια και που σε garbage time οπως ηταν στην θητεια του εκει ο σπανουλης

Οι Αμερικανοί είναι περιπτώσεις μοναδικές από την στιγμή που η χώρα τους πιστώνεται την γέννηση του αθλήματος αλλά και το 80/90% πάνω κάτω της εξέλιξης του παγκοσμίως. Εύλογα δεν πάνε πουθενά αν δεν χρειαστεί. Αυτοί που'ρχονται Ευρώπη και γίνονται σταρ μου φαίνεται πως είτε είναι εκτός ΝΒΑ εξ΄αρχής και μετά από χρόνια ψησίματος τα καταφέρνουν (Μακκάλεμπ, Γουαναμέικερ, Μακιντάιρ), είτε αποτελούν περιπτώσεις που για Χ λόγους δεν δικαίωσαν τις υψηλές προσδοκίες και με τα πολλά κατέληξαν στις τελευταίες κατηγορίες 5/6 (Ράντολφ, Ούντοχ, Σίγκλετον, Λο), είτε ήταν στην τέταρτη και απλά έτυχε η αγορά να μην τους χωράει (Λάρκιν, Ουίμς). Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους βέβαια, πολλοί αμερικανοί αποτυγχάνουν στο υψηλότερο Ευρωπαικό επίπεδο, που έχει τους δικούς του απαιτητικούς κώδικες.

Η θέση σου είναι σαφής και τεκμηριωμένη για τους τρεις έλληνες, όπως αντίστοιχα είναι θέλω να πιστεύω και η δικιά μου (σε μια μέση/καλή περίπτωση, Σπανούλης και κυρίως Διαμαντίδης σταθερά βασικοί -επίπεδο 3- και Παπαλουκάς 20 λεπτά - επίπεδο 4). Όπως και να'χει, μαγκιά του Ντράγκιτς που πήγε, επέμεινε και δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης.

Σρέντερ μεγάλος έρωτας. Ακόμα κλαίω που για ένα σουτ δεν πετάξε έξω τους Ισπανούς το 2015...

Περί στροφιλικιών, στην ουσία τα ίδια λέμε πάνω κάτω. Σημείωσα πιο πάνω πως ο Ντράγκιτς λόγω σωματοδομής είναι πιο ευέλικτος, άρα λιγότερο μονοκόματος και πολύ περισσότερο ευλύγιστος από τον Σπανούλη. Αλλά καθαρά στην έκρηξη επιμένω πως, κατά την άποψη μου τουλάχιστον, ο -όντως λίγο πριν τα πράιμ του αλλά ήδη παιχτούρα γκράντε, μεταξύ 24 και 29- Σπανούλης δεν υστερεί παρά μόνο στις λεπτομέρειες σε σχέση με τον σλοβένο στην ίδια ηλικία (ούτε αυτός καλπάζει ακριβώς όπως στα πρώτα νιάτα εδώ και κανά χρόνο). Ιδιαίτερα αν κάποιος συνυπολογίσει την διαφορά στο εκτόπισμα λόγω όγκου υπέρ του Σπανούλη.

Για του λόγου το αληθές και επειδή τα χρόνια περνάνε, ποπκόρν και φύγαμε ομαδικώς:

https://www.youtube.com/watch?v=cHNtJnCrwRM

Κράτα γερά για Oli, Christian, ευκαιρίες κόβω να παρουσιάζονται πολλές ως πάμπολλες...

Αν δε βλεπόταν αυτό θα έλεγα. Το πρόβλημα ήταν ότι βλεπόταν. Όχι ότι ήταν προφανές θα έκανε αυτά που έκανε αργότερα, αλλά έδειχνε μια δυναμική, δεδομένης της ηλικίας, των σωματικών προσόντων και της διάθεσης για βελτίωση. Ο άλλος έδειχνε ένα "ρε τι δουλειά έχει αυτός εδώ;".


Ο Ντράγκιτς στην πρώτη του χρονιά έπαιξε σχεδόν τα διπλά παιχνίδια από το Σπανούλη, σκόραρε τους διπλάσιους πόντους, σούταρε με 39% fg αντί 32% του Σπανούλη, είχε 37% στα τρίποντα αντί για...17% του Σπανούλη, είχε 50% περισσότερες ασίστ από λάθη (ο Βασίλης είχε... περισσότερα λάθη από ασίστ!) και σε κλεψίματα και ριμπάουντ επίσης ήταν μέρα με τη νύχτα για να μην κουράζουμε α λα Χάτζη. Δεν έχει κάποια σχεση η σαιζόν του ενός με του άλλου. Λογικό ήταν στον έναν επιμείνουν κι ο άλλος να πάρει πόδι.


Εγώ λοιπόν θα επιμείνω ότι ο Σπανούλης έφυγε επειδή δεν μπορούσε. Κι επειδή δεν μπορούσε, δεν τον πίστεψαν γιατί έδειξε ελάχιστα. Τον Ντράγκιτς τον πίστεψαν, ακριβώς επειδή η ρούκι χρονιά του ήταν απείρως καλύτερη από το απόλυτο τίποτε του Σπανούλη και φυσικά όντας μικρότερος κρίθηκε ότι μπορούσε να βελιτώσει πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι ένας 25χρονος (που επιπλέον πήγε και με τη νοοτροπία "εγώ στην Ευρώπη ήμουν ο ΜακΓκρέιντι"). Φυσικά και ο Σπανούλης είχε συμβολαιάρες να τον περιμένουν στην Ευρώπη, δεν το αμφισβητεί κανένας και η ιστορία λέει ότι πολύ καλά έκανε κι επέστρεψε, κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα, σιγά μην καθόμουν στο ΝΒΑ να με λοιδωρούν όταν στην Ευρώπη θα ήμουν βασιλιάς. Αλλά όχι ότι δεν προσπάθησε, δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ο λόγος που δε στεριωσε ήταν ότι τα δείγματα γραφής του ήταν απογοητευτικά.




Δε διαφωνώ σε τίποτε από αυτά. Η διαφορά τους στην Ευρωλίγκα θα ήταν μικρή, όπως είπε και κάποιος άλλος φίλος. Για να ήταν μεγάλη θα έπρεπε ο ΝΤράγκιτς να βάζει 35 π.μ.ο να σουτάρει σαν τον Νας και να σπάσει τα κοντέρ, που αμφιβάλλω αν θα τα έκανε κι ο Πέτροβιτς η ο Γκάλης στη σημερινή Ευρωλίγκα (ορίστε ωραία ιδέα για άλλο ποστ: τι στατιστικά θα έγραφε ο Γκάλης στο μπάσκετ του σήμερα...). Αλλά στο μπάσκετ που παίζεται στο ΝΒΑ, ο Σπανούλης δε θα είχε καμία τύχη. Διορθώνω: δεν είχε καμία τύχη. Κι εκεί βλέπεις τη διαφορά ταλέντου: ο ένας μπορεί και στο ένα μπάσκετ και στο άλλο. Ο άλλος μπορεί μόνο "στο δικό του". Ε, επειδή το "άλλο" μπάσκετ τυχαίνει να είναι εκεί που παίζουν και οι κατά τεκμηριο κορυφαίοι, δεν μπορώ καν να τους βάλω στην ίδια ζυγαριά. Ο Ντράγκιτς έκανε κάτι που έκαναν ελάχιστοι Ευρωπαίοι γκαρντ στο ΝΒΑ, είναι φαινόμενο και θα ήταν φαινόμενο και στην Ευρωλίγκα. Ο άλλλος μόνο σε συνθήκες Ευρωλίγκας. Και κυρίως λόγω έλλειψης σωματικών προσόντων, που δε διορθωνονται ούτε μαθαίνονται.

ΥΓ: πάρα πολύ ωραία θέματα είναι αυτά, αγαπάμε τέτοιες συγκρίσεις, ας φροντίσει κάποιος να βάλει κι άλλε.ς Μπας και γράφει ο germany συχνότερα
ΥΓ2: πολύ χαμηλό χτύπημα τα περί "τη Σάντος του Πελέ". Αλλά εύστοχον.

Νομίζω ότι σε αυτή την παράγραφο περιγράφεις με τον καλύτερο δυνατό γιατί ο Σπανούλης δεν προσπάθησε καν στο ΝΒΑ. Γιατί δεν πιστεύω ότι αυτά τα νούμερα είναι αντιπροσωπευτικά του Σπανούλη που ξέρουμε. Πήγε απέναντι και νόμιζε ότι δεν έχει να αποδείξει κάτι εκ νέου. Νόμιζε ότι θα πάει και θα έχει ρόλο. Δεν προσπάθησε να ξεκινήσει από την αρχή, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του πιο μπροστά από άλλους ρούκι. Αν το έπαιρνε αλλιώς δεν ξέρουμε που θα έφτανε. Γενικά και γω θεωρώ τον Ντράγκιτς καλύτερο, πιο γρήγορο, πιο εκρηκτικό και καλύτερο στην οργάνωση, τουλάχιστον για το ΝΒΑ. Αλλά δεν μπορούμε να λαμβάνουμε υπόψιν και την χρονιά του Σπαν απέναντι πολύ σοβαρά.

Βρίσκω θετικώ που διαβάζω σε αρκετές απόψεις ελαφρυντικά για τη πρώτη χρονιά του Σπανούλη στο ΝΒΑ. Γενικότερα η άμεση σύγκριση της πρώτης χρονιάς των δύο μονομάχων δε με οδηγεί σε κάποιο αξιόλογο συμπέρασμα, ιδιαίτερα δε στην στατιστική αποτύπωσή τους (π.χ. ποσοστά στα σουτ ή πλήθος αγώνων κοκ).
Αυτό που με ενδιαφέρει κάπως, θεωρητικά-υποθετικά και σε σχέση με αυτήν την πετυχημένη κατηγοριοποίηση που ξεκίνησε ο Pan, είναι το ερώτημα πού πραγματικά θα μπορούσε να είχε καταλήξει ο Σπανούλης στην ηλικία του prime του αν:
* είχε διαφορετικό πρώτο προπονητή. Θεωρώ ότι έμπλεξε με τον JVG, που όσο καλό μάτι και να έχει, παραμένει "Van Gundy," που σημαίνει hot-head. Είναι γεγονός ότι ο JVG δε μπήκε ποτέ στη φιλοσοφία να πάρει ό,τι καλύτερο από τον Σπανούλη, αξιοποιώντας στο max τα μπασκετικά στοιχεία του, ήθελε περισσότερο από την αρχή να προσαρμοστεί ο Σπαν στο σύστημά του και να "βάζει τα τρίποντα". Ήταν ένα ξεκάθαρο μιούτσουαλ cultural clash ανάμεσα σε δύο ισχυρές δυνάμεις και ήταν βέβαιο ότι δεν υπήρχε μέλλον για τον Σπανούλη σε αυτούς τους Rockets. Αμφισβητώ λοιπόν το "δεν προσπάθησε/ δεν προσπάθησε αρκετά", καθώς πρέπει να υπάρχει και μία προοπτική σε σχέση με αυτό που ο ίδιος ο παίκτης έχει στο μυαλό του για το μέγεθος και τις ικανότητές του. Και τις φιλοδοξίες του ασφαλώς. Είναι carbon η περίπτωση του Kyrie Irving σε σχέση με την απόφασή του να αφήσει τους Cavs. Ο περιορισμός του potential του παίκτη, είναι ότι χειρότερο όταν μιλάμε για μια μπασκετική οντότητα όπως είναι ο Σπανούλης, κάτι που δεν αμφισβητείται, πέρα από οποιοδήποτε καταδικαστικό αποτέλεσμα (βλ. το παρόν poll).
* αν βρισκόταν σε μια διαφορετική ομάδα. Ο Σπαν θα ήταν άτοπο να συνεχίσει στους Rockets, οι οποίοι ήταν ήδη μια ομάδα playoffs τότε και δεν υπήρχαν σημαντικά περιθώρια για πειραματισμοί, κάτι που θα τον βοηθούσε να αποκτήσει μεγαλύτερη οικειότητα με τον ρυθμό που παιζόταν το μπάσκετ εκεί και να προσαρμοστεί καλύτερα. Τα δύο πρώτα χρόνια είναι προσαρμογή, δεν υπάρχει κανείς που να μπήκε κατευθείαν και να προσαρμόστηκε αμέσως με τη μία.
* το mindset. Είναι διαφορετική η διάθεση, η προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα επομένως από κάποιον που έχει αποφασίσει στο μυαλό του ότι θέλει να κάνει την καριέρα του αποκλειστικά στο ΝΒΑ, συγκριτικά με κάποιον άλλο που έχει διαφορετικές σκέψεις (NBA=παγκόσμια αναγνώριση/απολαβές/greatness/αβεβαιότητα σε χρόνο συμμετοχής, Ευρωλίγκα=πρωταθλητισμός-winning/ευρωπαϊκή αναγνώριση/ασφάλεια σε χρόνο συμμετοχής, Κίνα=απολαβές κοκ). Δεν μπορώ να γνωρίζω τί μέτρησε στην απόφαση του Σπανούλη να μη συνεχίσει, θεωρώ όμως ότι τότε δεν ήταν τελικά αποφασισμένος για καριέρα στο ΝΒΑ, δεν ήταν προετοιμασμένος με τις προκλήσεις που θα του επεφύλασε ένας νέος κόσμος συμπεριφορών και νοοτροπίας που είναι εγκατεστημένος στο ΝΒΑ για χρόνια. Ενδεχομένως η σκέψη της "ασφάλεια" της Ευρώπης να μέτρησε ως απροσπέλαστο εμπόδιο στην απόφαση να προσπαθήσει στο ΝΒΑ, έστω με άλλη ομάδα, αν όχι με εσωτερική αλλαγή μπασκετικά σε κάποια πράγματα. Η εικόνα που βγήκε προς τα έξω ήταη ότι ο Σπανούλης έδειχνε μια μεγάλυ δυσκολία να δεχτεί να δοκιμαστεί σε νέους ρόλους και καταστάσεις, μια συμπεριφορά που, ως not NBA proven παίκτης, δε θα τον οδηγούσε σε κάτι θετικό τότε.
Για να συμμαζέψω κάπως τη σκέψη μου και για να κλείσω προς τα εκεί που στόχευα ξεκινώντας να γράφω, παρόλο που είναι τελείως περιττό να αναφέρω σε αυτό ακριβώς το σημείο πού θα μπορούσε να φτάσει η Γερμανία των 90s εάν ο Ματίας ο Ζάμερ είχε καλύτερη τύχη με την υγεία του, θεωρώ ότι εάν συνέτρεχαν οι κατάλληλες συνθήκες και ο Σπανούλης ήθελε να το παλέψει στο ΝΒΑ, θα ήταν ένας παίκτης των 20 λεπτών για τα πρώτα 5 χρόνια της καριέρας του και κάτι ελαφρώς καλύτερο στα επόμενα, ας πούμε του prime του, αλλά δεν πιστεύω στην κατηγορία "Dragic" σε καμμία περίπτωση. Αυτό είναι το feel μου και ενδεχομένως να είναι και κάτι που φαντάστηκε και ο ίδιος βλέποντας τον εαυτό του "μετά από Χ χρόνια". Αν πήρε τη σωστή απόφαση, είναι κάτι που δεν αμφισβητείται από κανέναν. Είναι σαν να λέμε ότι ο Γκάλης έκανε λάθος που ήρθε στην Ελλάδα, είναι ευτυχές όμως ότι το Hall of Fame, όπως είδαμε πρόσφατα, δεν λαμβάνει υπόψη αποκλειστικά NBAικά κριτήρια για την αναγνώριση μπασκετάνθρωπων, επομένως αμφισβητείται κι επίσημα η άποψη με το επιχείρημα ότι οποιαδήποτε καριέρα στο ΝΒΑ είναι de facto ανώτερη από μια οποιαδήποτε άλλη καριέρα-πορεία αλλού.

Κι ο Σπανούλης ίσως μπει στο Hall of Fame, δε λέει κανείς το αντίθετο. Λέμε ότι στη σύγκριση με κάποιον Hall of Famer που έκανε τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ (π.χ. Πέτροβιτς, Κούκοτς, Πάρκερ) θα είναι πάντα από κάτω.


Εδώ είναι η ουσία της διαφωνίας με όσους υποστηρίζουν τις προοπτικές του Σπανούλη στο ΝΒΑ: δε θα μπορούσε να προσαρμοστεί διότι δεν είχε τα προσόντα για να το κάνει. Ήταν αργός για τη θέση του, κοντός, το πρώτο βήμα που στην Ευρώπη ήταν πολύ καλό στο ΝΒΑ ήταν κάτω του μετρίου, δεν μπορούσε να μαρκάρει κανέναν, απέναντι σε hogs θα συνέχιζε να είναι turnover machine (εδώ έχει σοβαρό θέμα με τα λάθη στην Ευρώπη που η πίεση πάνω στη μπάλα είναι αστεία σε σχέση με το ΝΒΑ), ο μηχανισμός του σουτ του δε θα του επέτρεπε να γίνει spot σουτέρ ώστε να εξασφαλίσει κάποια λεπτά, το εξαιρετικό διάβασμα και πνρ που έχει εκεί είναι άχρηστα διότι εκεί δεν παίζουν ντάμπα-ντούμπα (που εγώ το λατρεύω), καλύτερα handles δε θα μπορούσε να αποκτήσει στην ηλικία που ήταν. Άντε και προσαρμοζόταν ο Βασίλης... Τι ρόλο θα είχε στο ΝΒΑ; Του σουτέρ; Του αιφνιδιαστέρ; Του slasher; Του αμυντικού εξολοθρευτή; Του πλέι-μέικερ αστραπή; Τι ακριβώς θα έκανε ο Σπανούλης;;;

Ο Σπανούλης αυτό που μπορεί να κάνει εξαιρετικά είναι εντελώς άχρηστο εκεί, το κατάλαβαν οι εκεί, το κατάλαβε κι αυτός παρότι το προσπάθησε και το πίστεψε στην αρχή (είχε και τον εγωισμό να το κάνει) κι επέστρεψε εκεί που μπορούσε να είναι μύθος: στην Ευρωλίγκα. Είναι σα να είμαι καταπληκτικός διερμηνέας στα πορτογαλικά και να με στέλνουν στην Ιαπωνία, σα να είμαι ζαχαροπλάστης και να με στέλνουν σε χασάπικο, σα να είμαι DJ και να με στέλνουν στο Ιράν. Αυτός που σκέφτηκε ότι ο Σπανούλης θα μπορούσε να πιάσει στο ΝΒΑ είναι ένας μπασκετικά διεστραμμένος άνθρωπος.

Κάτι ακόμη: στη σύγκριση των στατιστικών ΝΤράγκιτς και Σπανούλη σε τουρνουά FIBA θα πρέπει να συνυπολογίζουμε ότι παίζουν με κανονισμούς ευρωπαϊκού μπάσκετ σε αυτά τα τουρνουά. Σε συνθήκες ΝΒΑ οι διαφορές θα ήταν μεγαλύτερες.

Έχω στον νου μου αρκετά παραδείγματα, με τα οποία θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος το αντίθετο: μια μεταβολή των skills μπορεί να γίνει με αιτία την ίδια τη θέληση κάποιου για βελτίωση, από επιλογή του coach, ή με μια στοχευμένη στρατηγική ανάπτυξης του παίκτη. Εκεί που διαβάζω "δεν είχε τα προσόντα", εγώ διαβάζω "δεν είχε αναπτύξει τότε κάποια χαρακτηριστικά, που αναγνωρίζονταν ως αρνητικά του". Θεωρώ ότι οι ικανότητες δεν είναι έμφυτες αλλά καλλιεργούνται και αναπτύσονται. Μερικά παραδείγμα σε χαρακτηριστικά/skills που είτε αναπτύχθηκαν, είτε χάθηκαν σε ατομικούς όρους πάντα, κάνοντας μια σύγκριση της έκδοσης του παίκτη με την εικόνα που είχα γι αυτόν πριν και μετά από κάποια συνθήκη:
quickness: μέχρι και ο Milutinov μου δείχνει διαφορετικός 1μιση χρόνο μετά από την πρώτη φορά που τον είδα. Εδώ θα δούμε βελτίωση κυρίως και συνήθως στις θέσεις των ψηλών.
μακρινό σουτ: πολλά παραδείγματα, Jason Kidd ένα χαρακτηριστικό. Άρχισε να το χρησιμοποιεί μετά τα 30 του για να καταλήξει σε μια πραγματική απειλή από την περιφέρεια.
προσωπική άμυνα: Stephen Curry, όταν θέλει κάποιος μπορεί.
επιθετικό παιχνίδι: Κουφός, ποιός θα ξεχάσει τί παίκτης εμφανίστηκε σε εκείνη την Εθνική Νέων και πώς έγινε μετά από 5 χρόνια. Από ένα pull-up mid range πυροβόλο σε έναν χαμάλη καλό αθλητή με ένα δεξί hook και ένα βασικό floater. Δεκτό ότι ο Kawhi είναι καλύτερο παράδειγμα! Ο Kevin Love από παίκτης-rebounder με inside game σχεδόν αποκλειστικά και σωματότυπο λουκουμά-Μάτσβαν μεταμορφώθηκε σε αυτό που είναι σήμερα, έναν αξιόπιστου ψηλό-σουτέρ τριών πόντων.
Η διαφωνία μου έγκειται στο ότι αν ήθελε θα μπορούσε να βελτιώσει τα αδύνατα σημεία του. Μπορεί το personal training/development τότε να μην είναι τόσο ανεπτυγμένο όπως τώρα, αλλά θα μπορούσε αν ήθελε να συνεχίσει εκεί. Μένω και σταματώ ερμηνεύοντας ότι ο ίδιος δεν ήθελε να το κάνει τελικά, όχι ότι δε μπορούσε επειδή είχε τότε συγκεκριμένα χαρκατηριστικά/skills. Θα μπορούσε να βρει τον τρόπο και τη θέληση να βελτιωθεί κι άλλο, όπως αντιθέτως έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό ο Dragic, ωστόσο προτίμησε να μείνει και να κάνει καλά αυτά τα πέντε-δέκα πράγματα που, όπως σωστά αναφέρθηκαν, κάνει αρκετά έως πολύ καλά.


Αυτή είναι και η δική μου απορία. Πώς θα γινόταν στα 30 του. Αν θα μπορούσα να τον φανταστώ θα ήταν κάτι σε 6ο παίκτη που θα έμπαινε για εκτέλεση συγκεκριμένων plays για ξεμπούκωμα ή αλλαγή ρυθμού. Είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς starter, έστω σε cat-C ομάδα, γι' αυτό πιστεύω ότι δύσκολα θα περνούσε τα 20-25 λεπτά, επειδή ακριβώς η ρεζέρβα PG δε μπορεί να πάρει παραπάνω νομοτελειακά στο ΝΒΑ στην RS. Η καλύτερη περίπτωση θα ήταν σε έναν ρόλο TP με 30-32λεπτα, και με την άνεση σε μια ομάδα που θα ήθελε να μεθοδικά να επενδύσει κατοχές πάνω σε ένα πιο half-court παιχνίδι.

Να σημειώσουμε πάντως ότι οι 20 πόντοι / 6 ασσίστ στο NBA των αγώνων των 100 πόντων Μ.Ο. αντιστοιχούν αναλογικά σε 15 πόντους / 4 ασσίστ στην Ευρώπη των 75 πόντων Μ.Ο.

Σωστή η παρατήρηση σε σχέση με την διαφορά στον ρυθμό, ανεξαρτήτως διαφορετικού ως επί το πλείστον επιπέδου ανταγωνισμού.

'Οπως πολύ σωστά κατ'εμέ υποστήριξε ο φίλος Aegeansheed, με δεδομένη την διαφορά στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται το παιχνίδι μεταξύ ΦΙΜΠΑ/ΝΒΑ, τόσο από άποψης καθαρά αγωνιστικής όσο και σε επίπεδο βιορυθμών και γενικότερης νοοτροπίας, θεωρώ πως ο Σπανούλης εμπράκτως περισσότερο αρνήθηκε να προσαρμοστεί παρά οτιδήποτε άλλο. Πολλώ μάλλον που εντός της καινούργιας πραγματικότητας που τον περιέβαλε, συνάντησε την χείριστη των περιπτώσεων (εμμονικός προπονητής με αδυναμία διαχείρισης στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του, και με την αμέσως προηγούμενη να είναι ατυχέστατη).

Από κει και πέρα, σχετικά με την κουβέντα περί Hall of Fame και επειδή το ανέφερα πρώτος, να τονίσω πως κατ'αντικειμενικά κριτήρια, όποιος τιμάται με είσοδο στο συγκεκριμένο Πάνθεον θεωρείται αναμφισβήτητα πως από άποψης συνεισφοράς στο άθλημα είναι από τους απόλυτα κορυφαίους όλων των εποχών, τελεία. Η δε συμμετοχή στο ΝΒΑ αποδεδειγμένα δεν θεωρείται από την επιτροπή αξιολόγησης των "international/διεθνών" αιτήσεων ως κατ'εξοχήν κριτήριο, με τον Γκάλη να αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα, ενώ εκκρεμούν ας πούμε οι αιτήσεις των Κούκοτς, Ντίβατς, Σρέμπφ, Σμιτς κτλ...

Σαφέστατα και δεν είναι όλοι οι εισαχθέντες, 177 στον αριθμό (8 Ευρωπαίοι), ισάξιοι σε προσφορά/αγωνιστική αξία. Αυτό όμως σε περιπτώσεις που απλά εστάθη αδύνατο να καθοριστεί με βάση σαφή κοινά κριτήρια, αφορά καθαρά την σφαίρα του υποθετικού/υποκειμενικού.

Τέλος δέχομαι πως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Σπανούλη να είχε την εξέλιξη του Ντράγκιτς στο ΝΒΑ και ας επαναλάβω πως μαγκιά του σλοβένου που έφτασε στο συγκεκριμένο επίπεδο. Ωστόσο ας αναλογιστούμε το εξής: Στην αρχή της παρθενικής χρονιάς των δυο παικτών στο ΝΒΑ, ποιος ξεκίνησε με μεγαλύτερες προσδοκίες, ιδιαίτερα για άμεση συνεισφορά; Σαφέστατα ρητορικό το ερώτημα. Με λίγα λόγια, ας αποδεχτούμε το απτό γεγονός πως μια μπασκετική φυσιογνωμία παγκοσμίου βεληνεκούς όπως ο Σπανούλης προσπέρασε συνειδητά μια τελείως εναλλακτικού τύπου καριέρα/εξέλιξη, και ας επικεντρωθούμε στην εν γένει συνεισφορά του στο άθλημα σε σχέση με την αντίστοιχη του Ντράγκιτς.

Μα σε αυτό δεν νομίζω οτι διαφώνησε κανείς. Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το οτι ο ντράγκιτς μπορεί να είναι συνολικά καλύτερος από τον Σπανούλη είναι σεβαστό. Το θέμα είναι ότι όταν μιλάμε hall of famer μιλαμε για παίχτες με τεράστια επιρροή στο αθλημα, οι διαφορές είναι λοιπόν εξ ορισμού μικρές. Ειδικά οταν συγκρίνουμε παίχτες που είναι borderline hall of famers. Δεν συγκρίνουμε τον Σαμπόνις με τον Σπανουλη. Η όλη συζήτηση ξεκίνησε από την κουβέντα οτι ο Ντράγκιτς είναι δύο κλάσεις ανώτερος του Σπανούλη.




Αυτό θα είχε περισσότερο βαρύτητα αν ο Σπανούλης δεν είχε φύγει οικειοθελώς από τη λιγκα. Έχεις βασίσει το επιχείρημα σου στην (σώστη) πραγματικότητα των απτών στατιστικών του Σπανούλη στο ΝΒΑ , οπτίκή που είναι καταρχας σωστη μιας και όντως συνέβη. Αν όμως είσαι τόσο ρεαλιστής, θα πρέπει να αναγνωρίσεις την ΕΠΙΣΗΣ πραγματικότητα ακομα και οταν δεν συμφέρει το επιχειρημα σου. Και αυτή ειναι ότι θελουμε δε θέλουμε ο Σπανούλης ΕΣΠΑΣΕ ο ίδιος το συμβόλαιο του παρά το οτι ο -πιθανώς - κορυφαίος κόουτς ολων των εποχων στο ΝΒΑ τον ήθελε στην ομάδα του. Δεν μπορεί όταν μας συμφέρει στο επιχείρημα μας να κοιτάμε την πραγματικότητα, αλλά οτάν δεν μας συμφέρει να να την αγνοούμε.

Η πραγματικότητα της καριέρας του ΣΠΑΝ στο ΝΒΑ ειναι μια.
Η μία χρονιά που επαιξε ηταν κακή (όσο μπορεί να κριθεί από τον ανυπαρκτο χρόνο που πηρε) όπως κάκη ήταν και του Ντραγκιτς. Στον Ντράγκιτς πίστεψαν στο ΝΒΑ στο τάλεντο του προφανώς γιατι κάτι είδαν σε αυτον. Το ίδιο έγινε και με τον ΣΠανούλη. Αν ίσχυαν όσα λες, δεν νομίζω οτι θα τον ήθελε ο Ποποβίτς στην ομάδα του.

Το ότι ο Σπανούλης αποφάσισε να φύγει μόνος του είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί, όσο και αν δεν βολεύει το επιχείρημα μας.

Η όλη πορεία του Σπαν στο ΝΒΑ ειναι υποθετική. Τα μόνα σίγουρα στοιχεία που έχουμε είναι 1) οτι την πρώτη χρονιά δεν απέδωσε και 2) οτι ο κορυφαίος ίσως κοουτς στην ιστορία του ΝΒΑ πίστευω ότι έχει το ταλέντο να πετύχει.

Ο καθένας μπορεί να κάνει από κει και πέρα την ερμηνεία του ως προς αυτές τις δύο πραγματικότητες.

Και κάτι τελευταίο, παρακάτω παραθέτω αναλύτικα τα παιχνίδια του ΣΠανούλη εκείνη τη χρονιά.
http://www.espn.com/nba/player/gamelog/_/i...silis-spanoulis

Το δείγμα είναι ελάχιστο και δεν μπορούν να βγούν ασφαλή συμπεράσματα ωστόσο διακρίνω δύο ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στα μόνα δύο ματς που έπαιξε πάνω από 20 λεπτά, σκόραρε πάνω από 10 πόντους. Στο μόνο δε που έπαιξε πάνω από 25 λεπτά, κέρδισε 12 βολές!!
Αλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι οτι στα δύο αυτά ματς έκανε 9 λάθη και 9 φάουλ. Το δείγμα είναι πολύ μικρό αλλά νομίζω χαρακτηριστικό των δυνατοτήτων του Σπανούλη στο ΝΒΑ. Το πρόβλημα του ΣΠανούλη δεν ήταν ούτε η ταχυτήτα ουτε η εκρηκτικότητα κλπ. Παίχτης below average σε εκρηκτικότητα δεν κερδίζει 12 βολες σε 25 λεπτά. Ούτε κατα λάθος. Το πρόβλημα του Σπανούλη ήταν ότι είχε όλα τα θέματα που έχουν οι ρουκίς στο παίχνιδι τους λόγω ένταξης σε ένα νέο κόσμο. Πολλά λάθη, πολλά φάουλ, λάθος τοποθετήσεις κλπ.

Αν δείτε την πορεία του πέκοβιτς στο ΝΒΑ θα δείτε το ίδιο πράγμα. Την πρώτη χρονιά έπαιζε 10 λεπτά μέσο όρο όχι γιατι δεν μπορούσε. Άλλωστε μόλις έμπαινε έβλπες ότι έχει τα χαρακτηριστικά (δύναμη, τεχνική κλπ) για να πετύχει. ΑΛλά έχοντας συνηθίσει σε άλλο τρόπο παιχνιδιού, μόλις έμπαινε έκανε λάθη, φάουλ (3 μ.ο σε 11 λεπτά!!!).

Μέχρι και ο Van Gandy που δεν τον έβαζε να παίξει, τον θεωρούσε High risk, high reward παίχτη. Δεν τον έβαζε, όχι επειδή θεωρούσε οτι δεν κάνει, αλλά επειδή θεωρούσε πως θέλει δρόμο ακόμα μέχρι να συνηθίσει το νέο περιβάλλον αλλά και το νέο τρόπο παιχνιδιού.
Στο παρακάτω λινκ βλέπετε και την άποψη του ίδιου του προπονητή κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς.
http://www.chron.com/sports/rockets/articl...lis-1905596.php

Ο Σπανούλης και εκρηκτικός ήταν πολύ (το λέει κιαι ο Βαν Γκαντι) και ταλέντο είχε μπόλικο. Τα θέματα στα οποία υστερούσε ήταν όλα εύκολα σχετικά αναστρέψιμα με μεγαλύτερη εξοικείωση στη Λίγκα.
Δεν ήθελε να περιμένει, είτε για αγωνιστικούς λόγους ( απομυθοποίησε το ΝΒΑ και δεν του άρεσε) είτε για οικογενειακούς ( μακρύα από τη χώρα του κλπ). ¨οπως και να έχει , η πραγματικότητα λέει πως κανένας προπονητής που τον είδε, δεν είχε την άποψη ότι δεν μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ.

Όταν το έσπασε η ομάδα του τράβαγε τα μαλλιά της ΄ένιωσε ανακούφιση; Δεν το γνωρίζω. Τα περί Σπερς τα έχω διαβάσει, δεν αμφιβάλλω ότι είναι αλήθεια (τα κάνει αυτά συχνά ο Ποπς) και λαμβάνεται υπόψη, point granted.

Το επιχείρημα περί βολών δε θα το δεχτώ διότι δεν είδα το ματς. Μπορεί οι άλλοι να έχαναν και να έκαναν φάουλ για να τους οδηγήσουν στις βολές, δεν το ξέρω και δεν το θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από τα ματς του Σπανούλη είναι πως πολλά από τα λάθη του δεν ήταν στην πάσα αλλά μεταφορές της μπάλας, βήματα κλπ ακριβώς επειδή έβγαζε ένα frustration στο ότι το πρώτο του βήμα δεν τον βοηθούσε απέναντι σε πολύ εκρηκτικότερους αμυντικούς από αυτό που είχε συνηθισει. Για την άμυνα δεν το συζητώ καν.

Οι δηλώσεις του Βαν Γκάντι που παρέθεσες είναι μετά τη δεύτερη προπόνηση. O ίδιος ο Σπανούλης πάντως δήλωνε ότι ο Βαν Γκάντι θεωρούσε πως δεν μπορούσε να σταθεί το ΝΒΑ "http://www.insidehoops.com/forum/showthread.php?t=302941" ενώ θυμάμαι και συνέντευξη του Βαν Γκάντι μετά από ματς που κέρδισαν εύκολα οι Ρόκετς, ο Σπανούλης πήρε πολύ garbage time και πάλι τα λάθη του είχαν εκνευρίσει τον κόουτς του.

Τέλος πάντων, νομίζω ότι αυτά στα οποία συμφωνούμε με τους περισσότερους είναι τα εξής:
1. Ο ΝΤράγκιτς συνλικά ως παίκτης είναι μάλλον καλύτερος του Σπανούλη (στα περισσότερα αν όχι όλα τα μέρη του παιχνιδιού) χωρίς η διαφορά τους να είναι χαώδης
2. Ο Σπανούλης είχε πολύ κακό timing στο ΝΒΑ, σε ομάδα της οποίας ο κόουτς δεν τον ήθελε
3. ΚΑλά έκανε και γύρισε, πιθανόν να μπει και στο Hall of Fame

Διαφωνώ ότι η ρούκι χρονιά του ΝΤράγκιτς ήταν κακή. Συγκρατημένα ελπιδοφόρα θα την έλεγα, αν και δεν προετοίμαζε για το πόσο καλά θα απέδιδε ο Σλοβένος. Η ρούκι χρονιά του Σπανούλη ήταν ο ορισμός της απογοήτευσης.


Βασικα φαίνεται ότι θίχτηκε:


When I arrived, the first thing I was told was that I am a rookie, so I will not play at all and they are not counting on me! I wasn’t in the plans of the coach. I was left on the bench. It was just a bad situation. The team leader was T-Mac, there was also Rafer Alston, and the coach didn’t believe that I could have some minutes in the rotation. He didn’t know me as a player. To be exact, the coach didn’t have the slightest clue about European basketball and European players. I felt really bad, like I was tricked. I was already a pretty good player in Europe. The first thing the coach said to me on my very first day in Houston was: “I don’t know you, you will not play, you are out”. I felt let down. The next summer, coach Adelman came to the team. He called me three times, and we had some good conversations. I appreciated his gesture”.

“I had just won a silver medal with the Greek national team in the World Championship, and I decided to play in the NBA. It turned out that what I had agreed upon, never happened. Coach Adelman wanted me, he asked me to stay, to cooperate with him and start playing. I said to him that I appreciated this, but my decision was already made. The rest was easy, the adjustment to the American way of life and the NBA lifestyle. When I don’t feel good on the basketball court, then everything is wrong and everything is bothering me. When I am full of basketball, then I can adjust, no matter the environment”.

Στράβωσε, θεώρησε ότι δεν τον σέβονται και αποφάσισε να μην ξαναδοκιμάσει. Κι αυτό πάντως, το να επιμείνεις, να τους βγάλεις λάθος, προσόν είναι, που δεν το επέδειξε. Μπορούσε να σταθεί σε ομάδα που θα είχε πολύ καλύτερες συνθήκες; Εσύ λες ναι, εγώ εικάζω πως όχι. Δυστυχώς δε θα το μάθουμε ποτέ. Από την ώρα που συμφωνούμε πως ο Ντράγκιτς είναι καλύτερος παίκτης, μικρή η διαφωνία.

Α, πριν το ξεχάσω:

Point given. Κι ευχαριστώ για τη συζήτηση.

Eιναι σωστο το οτι ο Σπανουλης εσπασε το συμβολαιο του για να γυρισει.Πιθανον ο Ποποβιτς να τον ηθελε.Αυτο ομως δεν λεει απολυτως τιποτα.Δεν ειναι εχεγγυο επιτυχιας το οτι ο Ποποβιτς ηθελε να τον εχει στο ροστερ των Σπερς,ουτε τον καθιστα ισαξιο του Ντραγκιτς που ειναι χρονια εκει και διαπρεπει.



Δεν νομιζω οτι απομυθοποιησε το nba,για να το απομυθοποιησει σημαινει οτι με το καλημερα πηγε εκει και απεδωσε στο επιπεδο ενος average μετριοκαλου παικτη,οπως εκανε πχ ο Ναβαρο.Ο Σπανουλης απετυχε παταγωδως.Μαλλον ξενερωσε με την ολη φαση εκει,και το οτι πηγε σαν τελευταιος τροχος της αμαξης και επρεπε να προσπαθησει απο το μηδεν να καθιερωθει και να φτιαξει το ονομα του,και να πεισει οτι ανηκει εκει,(και φυσιολογικο,ηθελε πολυ δουλεια για να το πετυχει,αν το πετυχαινε,δεν θεωρω οτι το τοτε ταλεντο του αρκουσε για να του εξασφαλισει θεση στο νβα,και φανηκε την πρωτη χρονια)γι αυτο προτιμησε να γυρισει πισω που με τη μια θα ηταν τοπ παικτης.

Να δωσω μερικα νουμερα χωρις ονοματα για να μην επηρεαστει η κριση οποιου τα διαβασει.
Ο Ντραγκιτς λοιπον με 20 ppg-6 apg ειναι πολυ ανωτερος απο το Σπανουλη ή τον οποιονδηποτε Ευρωπαιο γκαρντ που διαπρεπει στην Ευρωπη, αλλα δε δοκιμασε ή δεν πετυχε στο ΝΒΑ.
Αρα ενας παιχτης με 15,6-3,5-4,8 δε θα πρεπε να ειναι επισης φανερα ανωτερος; Σε σημειο που να ερχεται εδω και να ξεχωριζει στην Ευρωλιγκα σαν τη μυγα μες στο γαλα.
Ενας φοργουορντ με 11,5 ppg-5,9 rpg δε θα πρεπε να κανει τη διαφορα στην Ευρωπη;
Και κυριως...ενας PG με 16,4-3,7-6,6(παραπλησιο με τα νουμερα του Ντραγκιτς στο Μαιαμι) τι θα επρεπε να κανει στην Ευρωλιγκα(εκει που θα πρεπε να διαπρεπουν ρολιστες και κομμενοι του ΝΒΑ);

Να παω και στον Ντραγκιτς για λιγο συνδυαζοντας το θεμα των στατιστικων. Ολα ειναι θεμα ρολου απο ενα σημειο και μετα. Στα δυο πρωτα του χρονια στο Μαιαμι ειχε κατι σαν 14 ppg-6 apg. Καλα νουμερα, αλλα οχι νουμερα σταρ. Ο Σπανουλης πχ στο best case scenario θα εφτανε εκει στο peak της καριερας του(απ οτι συζηταμε). Την πρωτη χρονια ηρθε στα μεσα της σεζον και δεν ειναι ευκολο να κριθει. Τη δευτερη με Wade και μεχρι ενα σημειο με Bosh η ομαδα εκανε 48-34 και την τριτη ως πρωτη επιλογη εκανε 41-41 μετα απο ενα κακο ξεκινημα. Η ομαδα δηλαδη επεσε ενα επιπεδο(σε μια Ανατολη πιο αδυναμη απο το 2016) και βλεποντας την ανισοτητα αναμεσα στο πρωτο και το δευτερο μισο αναρωτιεμαι τι θα κανει στην επομενη σεζον και αν θα πλησιασει περισσοτερο τις 48 νικες του 2016 ή θα πεσει κατω απο τις 35, οπως θα περιμεναν καποιοι περσι.
Οχι οτι δεν ειναι σπουδαιο επιτευγμα αυτο που εχει πετυχει ο Σλοβενος. Ομως μην το φουσκωνουμε βαζοντας μπροστα τα νουμερα.

Προβοκατόρικο αυτό των ανώνυμων αριθμών, οπότε με χαρά σου απαντώ, χωρίς να έχω ιδέα για ποιους παίκτες μιλάς.



Θα' πρεπε, ναι. (εκτός κι αήρθε στα 42 του ξέρω γω, ή αν το στιλ του παιχνιδιού του είναι τόσο μα τόσο μη συμβατό με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ή αν ήρθε σακάτης, ή κάτι εκτός Κανονικών Συνθηκών τέλος πάντων).

Λογικά θα ήταν ένας πολύ καλός παίκτης στην Ευρώπη, ίσως και σούπερ σταρ.


Θα' πρεπε να τους παίρνει παραμάζωμα σε μια καλή ομάδα ή να είναι Ντιλέινι σε μια πιο μέτρια.

Ας το πάρει το ποτάμι μπρε TWISM, ποιοι είναι;

Brandon Jennings, Ty Lawson και για τον φόργουορντ ας το πάρει το ποτάμι...

Ο μονος απο τους 3 που εχει ερθει στην Ευρωπη ειναι ο τελευταιος, που σωστα εγραψε ο slasher οτι ειναι ο Ty Lawson. Καλυτερα να μη γραψω τι εκανε στη Ζαλγκιρις γιατι θα κλαψουμε ολοι μαζι και μου εχουν τελειωσει τα μαντιλια.

Οι αλλοι 2 ειναι ο D'Angelo Russell και ο Terrence Jones. Ο πρωτος μπορει καποτε να γινει σταρ, αλλα ακομα ειναι ενας νεος απειρος και εξελιξιμος παιχτης, που αν ερθει στην Ευρωπη ειναι αμφιβολο αν θα ειχε μεγαλυτερο ρολο απ αυτον του Roberts στον Ολυμπιακο πχ. Ο δευτερος παρα τα φαινομενικα καλα νουμερα δεν εχει συμβολαιο στο ΝΒΑ και στα 25 του παει στην Κινα. Δε λεω, πληρωνουν καλα οι Κινεζοι, αλλα δε θα μπορουσε να ερθει και στην Ευρωπη; Δεν πιστεψε κανεις ομως οτι θα κανει τη διαφορα. Στην Κινα μαλλον θα την κανει.

Θελω να πω με τα τυχαια παραδειγματα(που μου πηρε κανα 10λεπτο να βρω, δεν εκανα και κανενα σπουδαιο ψαξιμο) οτι μονο τα νουμερα του ΝΒΑ δε λενε και πολλα πια. Πριν 20 χρονια ενας παιχτης των 10 ποντων στο ΝΒΑ θα εβαζε 20 στην Ευρωπη. Τωρα πια αν βαζει 12-13, θα ειναι επιτυχημενη μεταγραφη. Αν ψαξει κανεις, μπορει να βρει παιχτες που να σκοραρουν διψηφιο αριθμο ποντων ή να εχουν μια αντιστοιχη επιδοση σε καποιον αλλο τομεα(ριμπαουντ, ασιστ), που αν ερθουν εδω να θεωρηθουν ρισκο και μπορει να μην πιασουν. Ειναι τοσο διαφορετικο το μπασκετ που παιζεται και η κατανομη ρολων, που ακομα και παιχτες που εχουν πρωτο ρολο σε μετριες ή κακες ομαδες ΝΒΑ μπορουν να εμφανιστουν χειροτεροι στην Ευρωπη!
Σε ολες τις περιπτωσεις χρησιμοποιησα στατιστικα απο την πιο κοντινη διαθεσιμη σεζον. Την τελευταια για τους 2 πρωτους και τη σεζον του λοκ αουτ(στην οποια ηρθε στην Ευρωπη) για το Lawson.
Αν ηθελα να παω και πιο πισω θα αναρωτιομουν τι μπορει να κανει στην Ευρωπη ενας φοργουορντ των 9,8 ποντων-3,5 ριμπαουντ με 38% στα τριποντα(με περιπου 5 προσπαθειες ανα αγωνα) σε 28' συμμετοχης το 2016. Η απαντηση μοιαζει να ειναι "το συμπληρωματικο παιχτη του Σπανουλη"...

Ισχύει αυτό, την τελευταία δεκαετία ειδικά έχει αλλάξει κατά πολύ το μπάσκετ και από δω και από κει με αποτέλεσμα όλα αυτά που αναλύει ο Twism.

Γενικά έχουμε δει υπερεπιτυχημένους Ευρωπαίους είτε να μην δοκιμάζουν καν στο ΝΒΑ (βλ. Μποντιρόγκα, ΔΔ, Παπαλουκά) είτε να πάνε και να φεύγουν άπραγοι (βλ. Σάρας, Ματσιγιάουσκας, Σπανούλης). Ε από όλους αυτούς δεν θεωρώ ότι ο Ντράγκιτς είναι 300 επίπεδα πάνω επειδή έπιασε στο ΝΒΑ. Αυτή την στιγμή είναι top, δεν ακουμπιέται, αλλά overall δεν γίνεται αν παραβλέπουμε μεγάλες καριέρες έναντι μ.ο. στο ΝΒΑ.

Δεν είναι μόνο "μέσοι όροι" όταν έχεις ατομική διάκριση στις καλύτερες πεντάδες και ψήφους για MVP.

Eπίσης ξερωγω είναι 1.90 και έχει 51,5% δίποντα καριέρα, νούμερα είναι όλα αυτά τι νόημα να έχουν.

Ο ΔΔ δεν ξέρω αν θα μπορούσε να σταθεί, αν και κλίνω προς το ναι.
Ο Παπαλουκάς τουλάχιστον ένα ρόλο τον έβρισκε, αλλά δεν ήθελε.
Για το Μποντιρόγκα δε νομίζω πως είχε τύχη, τρομερή έλλειψη αθλητικότητας και το αργό του μπάσκετ δε θα περνούσε εύκολα.

Για μένα πιο παταγώδης αποτυχία στο ΝΒΑ ήταν αυτή του Πάσπαλι, που είχε όλα τα φόντα να κάνει τρελή καριέρα, έπεσε πάνω στο Σον Έλιοτ, αλλά δεν είναι δικαιολογία. Πιο πολύ υποψιάζομαι ότι το έριξε στα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια...

Δεν "γειώνω" τα νούμερα, σαφώς και κάτι λένε.
Αλλά δεν θεωρώ ότι δείχνουν οι μ.ο. τόσο χαώδη διαφορά όσο φαίνεται. Απλά πράγματα, ο Ντράγκιτς έχει 13,3 π. μ.ο. καριέρας στο ΝΒΑ και ο Σπαν είχε 2,7 π. μ.ο. καριέρας στο ΝΒΑ, παικτικά η διαφορά τους είναι ξέρω γω σαν να συγκρίνουμε Σάρας με Κατσίβελη??? Γιατί οι μ.ο. σε επίπεδο ΝΒΑ αυτό δείχνουν.

Δεν είπα αυτό.

Ούτε για μένα τα νούμερα κουβαλάνε το μέγεθος της διαφοράς.

Αλλά ένα νούμερο τόσο σπάνιο όσο τα δίποντα του Dragic εξηγεί ποια είναι η διαφορά, ανεξάρτητα με το ποιος πιστεύει πόσο στα νούμερα.

Από τότε που έκανε το στεπ απ ο Ντράγκιτς δηλαδή από το 13 και έπειτα είναι πολύ καλύτερος παίχτης και από Σπανούλη στα καλά του και γενικά πολύ καλύτερος από οποιονδήποτε Έλληνα γκαρντ πέραν Γκάλη..

Τί συνέβη; Το ξέχάσαμε αυτό εδώ μου φαίνεται...

TheDragon!!! Πήγε και πρώτη φορά all star ,έστω και αργά.Το άξιζε όσο κανείς άλλος εκεί στο Αμέρικα.

Ίσως τώρα που έγινε All Star να πήρε ένα κάποιο πλεονέκτημα σε αυτή την κούρσα

Να και π Τεόντοσιτς που θα γίνει σε μια νύχτα καλύτερος απο Σάρας , Μαρτσουλιόνις , ΔΔ κλπ επειδή απέδειξε το αυτονόητο , ότι δηλαδή ένας κορυφαίος Γκαρντ στην Ευρώπη παίζει άνετα στο ΝΒΑ ! Τι και αν σε δεκα χρόνια δείγματος γραφής οι ΔΔ , Σπαν , ΠΑπσλουκας κλπ έχουν δείξει το αντίθετο .
ΝΒΑ baby!

Να θυμίσω απλά για την ιστορία ότι ο 31χρονος κουτσός Τεόντοσιτς έχει 10 π/ 5 ασίστ στο ΝΒΑ σε 20 κάτι λεπτά συμμετοχής.

Να θυμίσω επίσης ότι στο Ντραγκίτς πήρε στα πραιμ του πάνω απο τρία χρόνια για να πετύχει αυτά τα στατιστικά στο ΝΒΑ.

Να θυμίσω επίσης ότι ένα απ τα βασικότερα επιχειρήματα μονίμως ειναι ότι οι δικοί μας ( ΔΔ, ΠΑπσλουκας, Σπαν κλπ) δεν έχουν την αθλητικό τη τα να παίξουν ΝΒΑ. Δεν την έχει ο ΔΔ ( 6 φορές κςλυτερος Αμυντικός της Ευρωλίγκας) και την έχει ο Τεόντοσιτς! Που ηθελε γερανό για να στρίψει μεχρι και στα νιάτα του!

Οι θέσεις μου ειναι γνωστές αλλα θα την επαναλάβω στα γρήγορα με αφορμή τον Τεόντοσιτς και την πορεία του εκεί στα γεράματα. Το ότι κάποιος δεν έχει παίξει ΝΒΑ δεν λέει απολύτως τίποτα. Ισχύει γενικά σαν κανόνας ότι στο ΝΒΑ παίζουν οι καλύτεροι και συμφωνώ , αλλα σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις.

Το να λέμε πχ ότι ο ντραγκιτς δεν συγκρίνεται με Τεόντοσιτς ( αυτο λέγαμε μεχρι περσυ!) μόνο και μόνο επειδή ο ένας δεν είχε πάει ΝΒΑ ειναι εντελώς άτοπο. Λες και εινσι τόσο παράλογο με τα χαρακτηρίστικα που έχει ο Τεόντοσιτς να πιστέψω ότι αν πήγαινε ΝΒΑ νεότερος χώρος προβλήματα τραυματισμών και με μια περίοδο προσαρμογής, θα είχε 15+ πόντους και 8+ ασίστ.

Το έχω ξαναπεί . Οι παιχτες κρίνονται με βάση τα χαρακτηριστικά τους. Το αν και που παίζουν δεν μου λέει κάτι. Πλευ πχ 1,96, με wingspan 2,10, με αμυντικό ένστικτο επιπέδου 6 φορές καλύτερου αμυντικού στην Ευρωλίγκα, με πάσα επιπέδου καλαθη και σουτ επιπέδου Τεόντοσιτς δεν χρειάζεται να παίξει ΝΒΑ για να ξέρω ότι εινσι επιπέδου ΝΒΑ παιχταράς. Και στα πλευ γκραουντ της γειτονιάς μου να τον δω, καταλαβαίνω ότι βλέπω κάτι σπάνιο.