Προσωπικά μου άρεσε αρκετά, ήταν κοντά στο κλίμα της ταινίας και δεν έχω δει πολλές καλύτερες νέες σειρές φέτος.
Ομάδα ισχυρή, ομάδα ελληνική, ομάδα για 15 χρόνια!
Όταν πριν από δυο καλοκαίρια, η διοίκηση του Παναθηναϊκού, αντιμετώπιζε το μεγαλύτερο κύμα φυγής στην Ιστορία της ομάδας και μαζί το πιο οργανωμένο σχέδιο ΔΙΑΛΥΣΗΣ της, πρώτος απ’όλους ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ήταν αυτός που δεν είχε δικαίωμα να κάνει πίσω. Ούτε να φοβηθεί. Κι όχι μόνο δεν φοβήθηκε αλλά δυο χρόνια μετά ο κόσμος του Παναθηναϊκού, πανηγύρισε δύο σερί νταμπλ! Επειδή ωστόσο, αυτή τη φορά, πέραν των τίτλων έπρεπε να καλυφθεί και το χαμένο έδαφος στην απόκτηση Ελλήνων, νεαρών και ταλαντούχων παικτών, από πέρυσι το καλοκαίρι, ξεκίνησε μια προσπάθεια ελληνοποίησης. Κι όχι με όποιον κι όποιον αλλά με την αφρόκρεμα των ελληνόπουλων.
Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι οι Γιάνκοβιτς, Παππάς και οι Διαμαντάκος, Χαραλαμπόπουλος δεν ήταν οι καλύτεροι της γενιάς τους. Φέτος και μετά την κατάκτηση του δεύτερου νταμπλ, αντρίκεια, ξεκάθαρα και παναθηναϊκά, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, έδωσε το στίγμα της επόμενης μέρας. Ελληνοποίηση στο μέγιστο βαθμό και σταδιακό χτίσιμο του κορμού που θα κληθεί να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή ακόμη και στη μετά Διαμαντίδη εποχή. Εξ ου και η ΥΠΕΡΠΡΟΤΑΣΗ στον Νικ Καλάθη, ο οποίος δεν έρχεται τώρα λόγω ΝΒΑ, το μπάσιμο στους Βεζένκοφ-Μποχωρίδη που «κόλλησε» στους χειρισμούς των ίδιων των παικτών ή του… περιβάλλοντος τους και φυσικά η (πρωτάκουστη) πρόταση στον ΟΣΦΠ για την παραχώρηση του Μάντζαρη (αλήθεια τι γίνεται ρε παιδιά του Πειραιά, γιατί ακόμη δεν έχει υπογράψει νέο συμβόλαιο ο Βαγγέλης
. Ο Παναθηναϊκός και πλάνο είχε και ελληνικούς στόχους όμως κάποια πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως θέλεις. Ή δεν έρχονται προς το παρών.
Παρά τις δυσκολίες και φυσικά τον ΥΠΟΓΕΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, που του γίνεται, ο Παναθηναϊκός, κράτησε το εργαλείο που λέγεται Γκιστ, έχει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Διαμαντίδη, τον Φώτσαρο και τον Λουκά, που μαζί με τους Παππά και Βλάντο, θα πάρουν σίγουρα περισσότερες ευκαιρίες από πέρυσι, αφού ο Ιβάνοβιτς ξεκινάει από το 0-0.
Μαζί φυσικά και οι μικροί Διαμαντάκος και Χαραλαμπόπουλος, που θα έχουν ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής. Να πάμε παρακάτω; Να πάμε! Ο Λούντζης που φόρεσε ήδη τα πράσινα, όλοι συμφωνούν ότι είναι ο νέος Διαμαντίδης. Στο χέρι του είναι να το αποδείξει. Χρόνο θα έχει. 16 χρονών είναι το παλικαράκι. Ο δε Παπαγιάννης, έχει το μισό ΝΒΑ ήδη στα πόδια του, αφού όποιος τον δει έστω μια φορά να παίζει καταλαβαίνει ότι θα αφήσει εποχή. Και ο Παναθηναϊκός δεν τον πήρε για το «ονόρε» αλλά για να του δώσει το δικαίωμα να αποδείξει το ταλέντο του νωρίς-νωρίς. ΤΩΡΑ. Γι’αυτό και δεν θα μπουν… δέκα ψηλοί μπροστά απ’αυτόν! Ο Παπαγιάννης θα μπει στο παρκέ και θα τους πάρει τα σκαλπ. Να το θυμάστε.
Πάμε και στους ξένους. Ο Μπατίστα είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Ιβάνοβιτς. Ο πιο σκληρός ψηλός της Ευρώπης. Θα το δείτε. Ο «μπόμπερ» Σλότερ, έχει σαφώς πιο φρέσκα πόδια από τον Κάρι, ενώ η σύγκριση του Νέλσον με τον περσινό Ούκιτς, δεν χρειάζεται καν να γίνει…
Συμπερασματικά: Ο Παναθηναϊκός πριν βγει ο Ιούλιος, μετράει ήδη 14 παίκτες και κυρίως 10 Έλληνες, εκ των οποίων πάνω από τους μισούς, έχουν προοπτική να σηκώνουν κούπες για τα επόμενα δέκα χρόνια. Δέκα είπα; Λάθος… Δεκαπέντε…
Ξέχασα! Με 4 μόλις ξένους στη σύνθεση του, το τριφύλλι μπορεί να πάρει ακόμη δύο αν κάτι στραβώσει… Κι όλα αυτά πριν βγει ο Ιούλης και φυσικά με τον Παναθηναϊκό νταμπλούχο … Α και με Γιαννακόπουλο πρόεδρο… Αυτά!
Ο Χαραλαμπόπουλος με τη Βοσνία είναι πολύ καλός, έχει 19 πόντους και είναι οι καλύτεροι μαζί με το Σταμάτη. Ο Κόνιαρης, χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό, μέχρι τώρα, λίγο πριν το τέλος, δεν έχει κάνει και τόσο καλό παιχνίδι, έχει 1/5. Ο Παπαγιάννης δεν ξέρω τι πρόβλημα υπάρχει, έχει παίξει 6 λεπτά και δεν επιχείρησε κάτι ιδιαίτερο.