Ας πω και εγώ..
Σίγουρα όλα είναι θέμα γούστου, αλλά νομίζω σαν επηρροή στον κόσμο που άκουγε μέταλ, οι μέυντεν και μετάλλικα είναι κάτι σαν λέ'ι'ικερς και σέλτικς..
Το μέταλ ''επινοήθηκε'' από τους σάμπαθ και εξελίχθηκε.
Για τους μετάλλικα δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι του 93' στη νέα σμύρνη, 15 ετών, η πρώτη συναυλία που πήγαινα στη ζωή μου και τελικά και η καλύτερη.
Τότε η μπάντα ήταν στο απόγειό της, εμπορικά, με την περιοδεία του μπλακ άλμπουμ να κρατάει τελικά κάπου 2 χρόνια!
Σαν δημιουργία φυσικά, όπως νομίζω θα συμφωνήσουν πολλοί, τα 3 πρώτα άλμπουμ ήταν διαστημικά, ειδίκα τα ράιντ και μάστερ, τα οποία είχα μάθει απ'εξω ολόκληρα!
Ρόλο σε αυτό έπαιξε λογικά ο μπάρτον, ο οποίος ήταν πολύ άτυχος όταν ανατράπηκε το πούλμαν, πετάχτηκε από το παράθυρο και τον πλάκωσε το όχημα ενώ κοιμόντουσαν.
Η μπάντα, μετά από σκέψη αποφάσησε να συνεχήσει, με το κλιπ του one να ακολουθεί και να φέρνει την απογείωση.
Όποιος δεν έχει δει το κλιπ, πραγματικά αξίζει, και ας είναι και άσχετος με το μέταλ.
Το μπλακ άμπουμ ήταν το τελευταίο άλμπουμ που αξίζει.
Οι μέυντεν είχαν μεγαλύτερη ποιοτικά διάρκεια νομίζω με το fear of the dark αντίστοιχα να είναι η τελευταία αξιόλογη δουλειά.
Τα παιδιά πιο πριν το εξήγησαν πολύ καλά για την προβολή, το MTV και την ανακολουθία σε καλά αλμπουμ-διασημότητα.
Προσωπικά επιλέγω το seventh son ως πιο αγαπημένο -τότε έδωσαν και την θρυλική,όπως γράφτηκε, συναυλία στη νέα φιλαλδέλφια- κάνοντας παααααααρα πολλά χρόνια να ξαναέρθουν, δυστυχώς για τους οπαδούς της ηλικίας μου.
Παρά τις, πολύχρονές και από νωρίς, πιέσεις από την ΕΜΙ να γίνουν πιο εμπορικοί, έμειναν πιστοί στο στυλ τους, ευτύχώς, με εκπληκτικά αποτελέσματα.
1982-1988 η χρυσή περίοδος -- διαλέγω ως κορυφαίο τραγούδι το hallowed be thy name.
Άσχετα ή μη (όπως το δει κανείς):
-Κάποιοι θεωρούσαν τη μουσική που γράφει ο steve harris τόσο τέλεια που έλεγαν ότι του την δίνουν εξωγήινοι.
-Ο πατέρας του ulrich ήταν ο πρώτος αξιόλογος δανός τεννίστας.
-Ο hetfeild έλεγε για τον ulrich ότι βρώμαγε ακόμα και όταν έβγαινε από το ντους.
-Ο πρώτος ντράμερ των maiden, δεν θυμάμαι το όνομα, έφυγε από το γκρουπ μετά το number of the beast γιατι δεν άντεχε την πίεση της δημοσιότητας.
-Οι paradise lost άξιοι συνεχιστές των metallica --->icon--dragonian times χωρίς σχόλια.
-Ο dickinson σε παλιά του συνέντευξη είχε ζητηθεί να χαρακτηρήσει τα κομμάτια (και οι απαντήσεις):
fear of the dark --> ''το πιο γνωστό τραγούδι των iron maiden''
hallowed be thy name --> ''το καλύτερο τραγούδι των iron maiden''
to tame a land --> ''ένα κρυμμένο διαμάντι''
Για μένα, ακούγωντας κάποια τραγούδια, αμέσως έρχονται στο μυαλό τα εφηβικά χρόνια.
Ελπίζω να μην κούρασα.