sday.gr
QUOTE
Με τι CDS χρωστάμε στη Μιχαλού;
26/2/2010, Του Διονύση Ελευθεράτου
Στον αθλητισμό συχνά οι διαιτησίες είναι μεροληπτικές. Κανένας διαιτητής, όμως, δεν έχει τη δικαιοδοσία να αυξομειώνει τους πόντους στους οποίους αντιστοιχεί ένα καλάθι σε ματς μπάσκετ. Ούτε να μετρά διπλό το γκολ μιας ομάδας και μισό εκείνο που πέτυχε κάποια άλλη.
Ελα όμως που όλα τούτα τα θαυμαστά συμβαίνουν στο οικονομικό γήπεδο. Σε αυτό, μάλιστα, παίζουν μπάλα και οι «διαιτητές» (απαραίτητα, εν προκειμένω, τα εισαγωγικά) με δικές τους ομάδες. Τροποποιούν λοιπόν τους κανονισμούς έτσι ώστε να νικούν οι ίδιοι. Εξωφρενικό; Ναι, αλλά υπαρκτό. Βάλτε, απλώς, στη θέση των κανονικών συλλόγων τα κράτη και τις οικονομίες τους, εκλάβετε ως ομάδες «διαιτητών» τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που αξιολογούν πιστοληπτικές ικανότητες και να τη η πιστή αντανάκλαση της πραγματικότητας.
Ας δούμε λίγο τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά στα «σκορ». Α, επειδή η μόνιμη καραμέλα είναι πως ναι μεν κι άλλες χώρες παρουσιάζουν υψηλά ελλείμματα, αλλά η Ελλάδα έχει και δυσθεώρητο χρέος, ας εστιάσουμε στα χρέη - γιατί σε λίγο θα μας τρελάνουν εντελώς και θα χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας στη Μιχαλού.
Το χρέος της Ελλάδας φθάνει στο 179% του ΑΕΠ της χώρας. Πόσο είναι στην Ευρωπαϊκή Ενωση κατά μέσο όρο; Σχεδόν το ίδιο, δηλαδή 175%. Πόσες χώρες της ευρωζώνης παρουσιάζουν μεγαλύτερο ποσοστό χρέους από το ελληνικό; Αρχίστε το μέτρημα: Ολλανδία 234%, Ιρλανδία 222%, Βέλγιο 219%, Ισπανία 207%, Πορτογαλία 197%, Ιταλία 194%, κ.ά. Ανάλογη κατάσταση βλέπει κανείς εξετάζοντας και το εξωτερικό χρέος κάθε χώρας, δηλαδή τον δείκτη που μαρτυρά πόσα οφείλουν σε ξένες τράπεζες οι επιχειρήσεις, το δημόσιο και οι ιδιώτες ενός κράτους.
Εν κατακλείδι, έξι χώρες της ευρωζώνης έχουν συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, μεγαλύτερο από το ελληνικό. Μολονότι λέγονται Κάτω Χώρες, Ολλανδία και Βέλγιο βρίσκονται πάνω πάνω σε αυτόν τον κατάλογο. Τι γίνεται με το γερμανικό ποιμενικό που γαβγίζει για να κρατήσει πειθαρχημένο το ευρωπαϊκό κοπάδι; Η Γερμανία θα δανειστεί φέτος 370 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 7,4 φορές περισσότερα από ό,τι η Ελλάδα.
Ναι, ξέρω, είναι κοτζάμ Γερμανία, η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης, με ΑΕΠ εννέα φορές μεγαλύτερο από το δικό μας. Προσέξτε, όμως, τη συνολική εικόνα: η Γαλλία θα δανειστεί φέτος 450 δισ. και η Ιταλία 400 δισ. ευρώ. Η αναλογία των ποσών αυτών με τα ΑΕΠ των αντίστοιχων χωρών για τη μεν Γαλλία κυμαίνεται στα ελληνικά επίπεδα, για τη δε Ιταλία είναι επαχθέστερη από αυτά. Το Βέλγιο, που έχει πληθυσμό κατά τι μικρότερο από τον δικό μας, αναζητά σε δάνεια τα διπλάσια χρήματα (100 δισ. ευρώ) από όσα εμείς.
Γιατί θα πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε ότι ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας τέτοια «σκορ» εγκυμονούν πραγματικό κίνδυνο χρεοκοπίας; Γιατί ελεεινολογούμε -σαν ηλίθιοι- τους εαυτούς μας ότι «ζούμε με δανεικά», σε έναν κόσμο στον οποίο οι μεν τέσσερις ισχυρότερες ευρωπαϊκές χώρες θα δανειστούν φέτος 1,5 τρισεκατομμύριο ευρώ, οι δε ΗΠΑ μόνο στην Κίνα χρωστούν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια; Ναι, ξέρω. Επειδή μας το λένε οι «Financial Times», η Μέρκελ, ο George κι ο Πρετεντέρης... Ανάμεσα σε γενικόλογες, ασαφείς και δογματικές απαντήσεις του τύπου «ε, να, άλλο αυτοί», μία επισήμανση ευσταθεί: ότι εμείς δανειζόμαστε ακριβότερα. Μπίνγκο! Αυτό ακριβώς εννοούσαμε λέγοντας ότι οι «διαιτητές» καθορίζουν τα σκορ. Εδώ δεν ισχύει το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», αλλά το «διαιτητής σφυρίζει, διαιτητής κερδίζει».
Ο ήχος κάθε κοινής σφυρίχτρας είναι «φριτ-φριτ». Στο οικονομικό παιχνίδι, όμως, ορισμένοι τραπεζικοί όμιλοι σφυρίζουν κλέφτικα -ή μάλλον ληστρικά- και ο παραγόμενος ήχος είναι πολύ σοφιστικέ: «Σι-ντι-ες». Δηλαδή CDS (Credit Default Swaps). Είναι ασφαλίσεις έναντι του κινδύνου να μην αποπληρωθούν τα χρέη. Κάθε τράπεζα που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό σε άλλο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Αυτό αναλαμβάνει την υποχρέωση να πληρώσει στην περίπτωση που το κράτος δεν μπορέσει να εξοφλήσει τα ομόλογα ή, έστω, να καταβάλει τους τόκους.
Το 75% της αγοράς CDS παγκοσμίως το ελέγχουν τρία τραπεζικά μεγαθήρια. Οι αμερικανικές Goldman Sachs, J.P Morgan και η γερμανική Deutsche Bank. Ιδού πώς ενεργούν: λίγες ημέρες προτού βγει στην αγορά το ελληνικό πενταετές ομόλογο, η Deutsche Bank δημοσιοποίησε έκθεση που παρουσίαζε την ελληνική οικονομία στο χείλος του γκρεμού. Αμέσως η ίδια τράπεζα, επικαλούμενη τις δικές της εκτιμήσεις (!), αξίωσε πολύ υψηλότερο επιτόκιο για τα ελληνικά CDS.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η «κακή φήμη» για μια οικονομία δεν χρειάζεται να βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα και «σκορ» -αρκεί η κατάλληλη ψυχολογία: ανέβηκαν τα CDS για την Ελλάδα, κατάλαβαν τα απανταχού τσακάλια ότι άρχιζε το φαγοπότι.
Ποιοι οργάνωσαν το φαγοπότι; Μα φυσικά η Goldman Sachs και η Deutsche Bank. Ανέλαβαν να προωθήσουν τα ελληνικά ομόλογα σε υποψήφιους αγοραστές, ενημερώνοντας βεβαίως τους πελάτες τους ότι ήταν «σικέ» ο κίνδυνος χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας. Και να 'σου ουρές αγοραστών του ελληνικού ομολόγου με το υψηλό επιτόκιο του 6,2%. Ετσι, όλοι οι εμπλεκόμενοι βολεύονται περίφημα. Goldman Sachs και Deutsche Bank έχουν ευτυχείς πελάτες (και παχυλές προμήθειες), δίχως να παραλείψουν και οι ίδιες να αγοράσουν σημαντικές ποσότητες του ελληνικού ομολόγου. Κορόιδα είναι;
Στην ουσία, όποιος ελέγχει την αγορά των CDS μπορεί να καθορίζει και τα επιτόκια του δανεισμού χωρών. Τόσο απλό, τόσο κυνικό. Τα CDS μοιάζουν με το ρόπαλο που κραδαίνουν οι μπράβοι - πωλητές προστασίας στα νυχτερινά κέντρα. Το έγραψε προσφάτως η γαλλική εφημερίδα «Monde»: «Ενα μόλις έτος αφ' ότου τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες ξοδεύοντας τεράστια ποσά και στις δύο όχθες του Ατλαντικού -25% του ΑΕΠ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ευεργετήθηκαν επιτίθενται στα χρεωμένα κράτη. Αυτό είναι ένα από τα σκληρά μαθήματα της ελληνικής κρίσης». Δεν είπε τίποτε διαφορετικό και ο Α. Βγενόπουλος στη συνέντευξη που προσφάτως έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου (Alter), όταν υπογράμμισε ότι κρατικοποιήθηκαν τα ιδιωτικά - τραπεζικά χρέη.
Φυσικά υπάρχουν κάμποσα παράπλευρα ερωτήματα. Παράδειγμα: αν είναι αλήθεια ότι το αγγλοσαξονικό τραπεζικό λόμπι επιδίδεται και σε παιχνίδι εναντίον του ευρώ, πώς εξηγείται το φαινόμενο να σιγοντάρει η Γερμανία, είτε με τα κόλπα της Deutsche Bank είτε με τα γαβγίσματα του ποιμενικού; Η απάντηση πατάει με το ένα πόδι στην πολιτική και με το άλλο στην οικονομία -σήμερα ασχολούμαστε με το δεύτερο σκέλος: ποιος λέει ότι η Γερμανία δεν καλοβλέπει μια λελογισμένη πτώση του ευρώ για λόγους που αφορούν τις εξαγωγές;
Βλέπετε, εν γένει στην υπόθεση της κρίσης περισσεύει η υποκρισία. Αν μάλιστα δούμε εκ του σύνεγγυς ορισμένα δικά μας, εγχώρια οικονομικά μεγέθη (στις προσεχείς ημέρες, αυτό) και τα αντιδιαστείλουμε με το κλισέ «δεν υπάρχουν χρήματα», μάλλον δεν θα το αποφύγουμε το κακό: θα ανέβει το CDS με το οποίο χρωστάμε στην άτιμη τη Μιχαλού...
sday.gr
QUOTE
«Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα παντού»
4/3/2010 , Του Διονυση Ελευθεράτου
«Καλώς ήλθες, Τζορτζ». Φιλικότατο φάνηκε το βλέμμα της Μέρκελ. Ο Ελληνας πρωθυπουργός χαμογέλασε με ικανοποίηση, η οποία όμως μετατράπηκε σε αμηχανία όταν η Ανγκελα επιδόθηκε σε ειρωνικό χιούμορ.
«Τζορτζ, γιατί δεν ήρθες με το ποδήλατο στο Βερολίνο; Θα συνδύαζες τη γυμναστική σου με μια συμβολική κίνηση περιστολής δαπανών και, επιπλέον, θα βοηθούσες και μένα».
Ο Τζορτζ ψέλλισε ένα ψυχρό «πώς θα σε βοηθούσα;», με το ύφος ανθρώπου που κάνει ανόρεκτο νεύμα στον οδοντίατρό του να συνεχίσει το τρόχισμα.
Μέρκελ: «Ελα, ρε Τζορτζ, μόνο στις στατιστικές έχετε φαντασία εσείς οι Ελληνες πολιτικοί; Θα σου ζητούσα να δηλώσεις ότι επί γερμανικού εδάφους συνάντησες δεκάδες ανθρώπους που σου είπαν τα ίδια με τους συμπατριώτες σου: για την πατρίδα θυσιάζω και τον μισθό μου. Διότι είσαι κι αναγνωρίσιμος εδώ, βρε μπαγασάκο! Πέρα από την πλάκα, ελπίζω οι Ελληνες να είναι τόσο τρομοκρατημένοι όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σας. Δεν είμαι, όμως, απολύτως σίγουρη. Το λέω γιατί τα προηγούμενα γκάλοπ που θυμάμαι από Ελλάδα ήταν εκείνα που επέμεναν ότι η μάχη Ντόρας - Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία θα κρινόταν στον πόντο».
Τζορτζ: «Αψογη ενημέρωση έχεις για την ελληνική πολιτική ζωή, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ανγκελα, αξίζω περισσότερη εκτίμηση και λιγότερο καλαμπούρι για όσα κάνω. Γύρισα ανάποδα όσα έλεγα πριν από λίγους μήνες, αλλά μη νομίζεις ότι θα μπορώ να τους κρατώ για πολύ εκεί κάτω. Μόλις συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έχει να πάθει η τσέπη τους. Και σε ποια χώρα...».
Μέρκελ: «Ποια χώρα, δηλαδή;»
Τζορτζ (με θλιμμένο ύφος εργαζόμενου που χάνει τον 14ο μισθό): «Ε, να, ρε Ανγκελα. Σε εμάς η εισφοροδιαφυγή είναι 8 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο κι άλλα 5 δισ. χάνονται ετησίως επειδή οι δικοί σου, εννοώ η Νου Δου, μείωσαν από 35% σε 25% τον συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων. Για πόσο θα τους κρατάω παραζαλισμένους και πεισμένους πως πρέπει να τους κόψω μισθούς και συντάξεις για να μειωθούν τα ελλείμματα; Για πόσο, νομίζεις, θα με κοιτούν αποσβολωμένοι να τους λέω πως στην Ελλάδα το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει με όλους μέσα; Ποιους όλους;».
Η γλώσσα του Τζορτζ έτρεχε, πλέον, με ταχύτητα ποδηλάτου στον κατήφορο. Αγόρευε για τις 10.000 offshore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν 500 δισ. ευρώ, για τα 40 δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων στο εξωτερικό, για τα 50 δισ. στα τμήματα private banking των τραπεζών, προτού πει: «Ξέρεις πόσα άλματα έκανε το ΑΕΠ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί; Νομίζεις ότι δεν θα αγανακτήσουν όταν...».
Τον διέκοψε ο ήχος του χεριού της Μέρκελ πάνω στο τραπέζι: «Αρκετά, Τζορτζ, παραπήρες φόρα. Εγώ θα σου μάθω τη δουλειά σου; Στις μεγάλες κρίσεις, αγόρι μου, πρέπει να γίνονται οι ωραιότερες αναδιανομές πλούτου προς όφελος των οικονομικών ελίτ. Πάψε να αγχώνεσαι με το αν και πότε θα εξαγριωθούν οι συμπατριώτες σου. Να τους λες κάθε μέρα το ίδιο τροπάρι: πως ανεξαρτήτως των λαθών του παρελθόντος το κρίσιμο ερώτημα είναι ότι τώρα πρέπει να δανειστείτε πολλά και με υποφερτό επιτόκιο, διαφορετικά καταστρέφεστε».
Ο Ελληνας πρωθυπουργός ξεφύσηξε με δυσφορία. Το μουστάκι του ανασηκώθηκε ράθυμα, προαναγγέλλοντας εντονότερο διάλογο: «Oh my God. Αυτό ακριβώς τους λέμε. Αυτό το τροπάρι κοπανάει κάθε βράδυ και η τηλεόραση. Αλλά και πάλι, ρε Ανγκελα, κινδυνεύω να μοιάσω με την πρωταγωνίστρια ενός ανεκδότου που λέμε εμείς στην Ελλάδα. Για την Πόντια πόρνη που αυτοκτόνησε όταν έμαθε πως οι άλλες πληρώνονταν. Μουστακαλής άνθρωπος και να μοιάζω με πουτάνα, πάει πολύ. Ξεβρακώθηκα εκ των προτέρων και πάλι δεν ξέρω πόση ταρίφα θα μου ορίσετε...».
Μέρκελ: «Μμμμ. Τα λόγια σου είναι πολύ σόκιν για μια σοβαρή Χριστιανοδημοκράτισσα σαν κι εμένα, αλλά το αντιπαρέρχομαι. Μην μπερδεύεσαι. Να τους λες διαρκώς πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Πως αν δεν αποδεχθούν τη δική μας συνταγή θα σας περιλάβει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλο λιτότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλο του ΔΝΤ. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν σκληρό μπάτσο και σε κάποιο ξεσαλωμένο αστυνομικό σκυλί. Ο μπάτσος κάποια στιγμή σταματά να σε χτυπά, αλλά ο σκύλος μπορεί να σε κομματιάσει».
Γιώργος: «Ολα εύκολα τα βλέπεις, Ανγκελα. Και τι θα τους πω αν με ρωτήσουν για ποιο λόγο δεν δανείζομαι από τους Ρώσους και τους Κινέζους που ζητούν χαμηλότερα επιτόκια, δίχως να απαιτούν να ξεχαρβαλώσω το ασφαλιστικό και να ψαλιδίσω μισθούς; Εμαθες ότι η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών - Εξαγωγών έδωσε στη Σερβία δάνειο 145 εκατομμυρίων ευρώ με επιτόκιο 3% και δυνατότητα εξόφλησης σε 15 χρόνια; Δεν φαίνομαι σαν κότα λυράτη που κάνει ότι δεν βλέπει γύρω της;».
Μέρκελ: «Ακου, Γιωργάκη, η ελευθερία του εμπορίου τελειώνει εκεί που αρχίζει το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση περνά δύσκολες στιγμές. Γεμίσαμε ευρωσκεπτικιστές - δεξιούς κι αριστερούς. Εδώ ένας Βρετανός ευρωβουλευτής, ο Νάιτζελ Φάρατζ, τόλμησε να αποκαλέσει "πατσαβούρα" και "ασήμαντο υπάλληλο των τραπεζών" τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Χέρμαν βαν Ρόμπεϊ. Το διανοείσαι; Ρόμπα ο Ρόμπεϊ. Αμφιβάλλεις ότι πρέπει να σφίξουμε τα λουριά, ή μήπως επειδή είσαι αμερικανοαναθρεμμένος δεν γουστάρεις κατά βάθος την Ευρωπαϊκή Ενωση;»
Γιώργος: «Μα, εγώ...»
Μέρκελ: «Μη με διακόπτεις. Κάτι είπες προηγουμένως για τους Κινέζους κι αναρωτήθηκες μήπως φαίνεσαι κότα. Μου θύμισες ένα ρητό που αγαπούσε ο παλιός Κινέζος πρόεδρος, ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ. Ελεγε πως πρέπει να στραγγαλίσεις την κότα για να φοβηθεί ο πίθηκος».
Γιώργος: «Πού κολλάει αυτό;»
Μέρκελ: «Νομίζω ότι καταλαβαίνεις. Να, ξέρεις πόσο πειστικότερη θα ακουστώ όταν πω στους δικούς μου: ρε ρεμπεσκέδες, εδώ κάνουν αιματηρή λιτότητα οι Ελληνες, που έχουν τους μισούς μισθούς από τους δικούς σας κι εσείς μου παριστάνετε τους δύσκολους; Σκέψου το κι αλλιώς, ρε Τζορτζ. Εσείς οι Ελληνες πάντοτε υπερηφανευόσασταν ότι δώσατε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο. Ε, τώρα θα γίνετε κι ένα πρότυπο μετα-πολιτισμού. Μεγάλη υπόθεση...».
Γιώργος: «Θα μπορούσες να στριμώξεις άλλους που έχουν πάνω-κάτω τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα με εμάς. Αλλους που το μέγεθος της οικονομίας τους επηρεάζει περισσότερο την ευρωζώνη. Αλλους που έχουν δανειστεί τα μαλλιοκέφαλά τους από τις γερμανικές τράπεζες. Εσείς όμως σιγοντάρατε τους κερδοσκόπους - άσε που η δική σας Ντόιτσε Μπανκ μας έγδαρε. Παραδέξου το, Ανγκελα: με χτυπάς σαν χταπόδι επειδή είμαι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι επειδή κέρδισα εκλογές με φιλολαϊκό πρόγραμμα».
Μέρκελ: «Για να αισθανθείς καλύτερα, σου λέω πως δεν είναι μόνο αυτό. Ησασταν ήδη βολικοί, συν τοις άλλοις επειδή ψαρώνετε. Σε ποιον ήθελες να κάνει επίδειξη πολιτικής πυγμής η Κομισιόν, ρε Τζορτζ; Στην Ισπανία; Μα όταν ο Αλμούνια έκανε συστάσεις, η “El Pais” το είχε μονόστηλο στην πέμπτη σελίδα. Εσείς κάνατε έκτακτα δελτία - και μπράβο σας. Για να χρησιμοποιήσω τη δική σου ορολογία, ήσασταν ήδη κότες. Αρα εύκολοι στο ξεπουπούλιασμα. Σταμάτα, όμως, να κλαψουρίζεις και δες τη θετική πλευρά για σένα».
Γιώργος: «Μπα; Ανακάλυψες και τέτοια;»
Μέρκελ: «Μην παριστάνεις τον αφελή. Ολα όσα σε πίεζε το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο να κάνεις, τα θεσμοθετείς ρίχνοντας τα βάρη στη Νου Δου και στις δικές μας αξιώσεις. Σου προσφέραμε τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Λίγο είναι αυτό;»
Γιώργος: «Φοβάμαι μήπως, με όλα αυτά, είναι λίγα τα χρόνια μου στην πρωθυπουργία».
Μέρκελ: «Ε και; Ο αιωνόβιος Μητσοτάκης στην πρωθυπουργία έμεινε μόνο 3,5 χρόνια. Θεωρείται, όμως, ακόμη η σοφή κουκουβάγια του συστήματος. Εμαθα ότι προχθές ήταν πάλι στην Τι Βι. Ασχημα θα σου έπεφτε να γινόσουν ο Μητσοτάκης της σοσιαλδημοκρατίας; Επωφελήσου. Οι συμβουλές μου είναι άτοκες».
Πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του καφέ, ο Τζορτζ συνειδητοποίησε ότι η Μέρκελ θα επηρέαζε το παρόν και το μέλλον του. Στον νου του άρχισε να διασκευάζει Τζίμη Πανούση: «Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα παντού». Σκεφτόταν σοβαρά να αξιοποιήσει την ιδέα της Μέρκελ: να γυρίσει στην Αθήνα με το ποδήλατο. Να εντείνει την εκγύμναση, για να κρατιέται καλά όπως ο Μητσοτάκης, όταν φθάσει σε αυτήν την ηλικία. Η Μέρκελ του είχε δείξει τον δρόμο: σοφές κουκουβάγιες του αύριο είναι τα αρπακτικά του σήμερα. Αρκεί να αρπάζουν τους μισθούς του κόσμου, στη χώρα στην οποία οι Ολυμπιακοί Αγώνες προϋπολογίζονται στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά τελικώς κοστίζουν πάνω από 10. Επιτέλους, ο Τζορτζ είχε ένα όραμα. Εστω και για τον εαυτό του.
4/3/2010 , Του Διονυση Ελευθεράτου
«Καλώς ήλθες, Τζορτζ». Φιλικότατο φάνηκε το βλέμμα της Μέρκελ. Ο Ελληνας πρωθυπουργός χαμογέλασε με ικανοποίηση, η οποία όμως μετατράπηκε σε αμηχανία όταν η Ανγκελα επιδόθηκε σε ειρωνικό χιούμορ.
«Τζορτζ, γιατί δεν ήρθες με το ποδήλατο στο Βερολίνο; Θα συνδύαζες τη γυμναστική σου με μια συμβολική κίνηση περιστολής δαπανών και, επιπλέον, θα βοηθούσες και μένα».
Ο Τζορτζ ψέλλισε ένα ψυχρό «πώς θα σε βοηθούσα;», με το ύφος ανθρώπου που κάνει ανόρεκτο νεύμα στον οδοντίατρό του να συνεχίσει το τρόχισμα.
Μέρκελ: «Ελα, ρε Τζορτζ, μόνο στις στατιστικές έχετε φαντασία εσείς οι Ελληνες πολιτικοί; Θα σου ζητούσα να δηλώσεις ότι επί γερμανικού εδάφους συνάντησες δεκάδες ανθρώπους που σου είπαν τα ίδια με τους συμπατριώτες σου: για την πατρίδα θυσιάζω και τον μισθό μου. Διότι είσαι κι αναγνωρίσιμος εδώ, βρε μπαγασάκο! Πέρα από την πλάκα, ελπίζω οι Ελληνες να είναι τόσο τρομοκρατημένοι όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σας. Δεν είμαι, όμως, απολύτως σίγουρη. Το λέω γιατί τα προηγούμενα γκάλοπ που θυμάμαι από Ελλάδα ήταν εκείνα που επέμεναν ότι η μάχη Ντόρας - Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία θα κρινόταν στον πόντο».
Τζορτζ: «Αψογη ενημέρωση έχεις για την ελληνική πολιτική ζωή, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ανγκελα, αξίζω περισσότερη εκτίμηση και λιγότερο καλαμπούρι για όσα κάνω. Γύρισα ανάποδα όσα έλεγα πριν από λίγους μήνες, αλλά μη νομίζεις ότι θα μπορώ να τους κρατώ για πολύ εκεί κάτω. Μόλις συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έχει να πάθει η τσέπη τους. Και σε ποια χώρα...».
Μέρκελ: «Ποια χώρα, δηλαδή;»
Τζορτζ (με θλιμμένο ύφος εργαζόμενου που χάνει τον 14ο μισθό): «Ε, να, ρε Ανγκελα. Σε εμάς η εισφοροδιαφυγή είναι 8 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο κι άλλα 5 δισ. χάνονται ετησίως επειδή οι δικοί σου, εννοώ η Νου Δου, μείωσαν από 35% σε 25% τον συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων. Για πόσο θα τους κρατάω παραζαλισμένους και πεισμένους πως πρέπει να τους κόψω μισθούς και συντάξεις για να μειωθούν τα ελλείμματα; Για πόσο, νομίζεις, θα με κοιτούν αποσβολωμένοι να τους λέω πως στην Ελλάδα το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει με όλους μέσα; Ποιους όλους;».
Η γλώσσα του Τζορτζ έτρεχε, πλέον, με ταχύτητα ποδηλάτου στον κατήφορο. Αγόρευε για τις 10.000 offshore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν 500 δισ. ευρώ, για τα 40 δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων στο εξωτερικό, για τα 50 δισ. στα τμήματα private banking των τραπεζών, προτού πει: «Ξέρεις πόσα άλματα έκανε το ΑΕΠ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί; Νομίζεις ότι δεν θα αγανακτήσουν όταν...».
Τον διέκοψε ο ήχος του χεριού της Μέρκελ πάνω στο τραπέζι: «Αρκετά, Τζορτζ, παραπήρες φόρα. Εγώ θα σου μάθω τη δουλειά σου; Στις μεγάλες κρίσεις, αγόρι μου, πρέπει να γίνονται οι ωραιότερες αναδιανομές πλούτου προς όφελος των οικονομικών ελίτ. Πάψε να αγχώνεσαι με το αν και πότε θα εξαγριωθούν οι συμπατριώτες σου. Να τους λες κάθε μέρα το ίδιο τροπάρι: πως ανεξαρτήτως των λαθών του παρελθόντος το κρίσιμο ερώτημα είναι ότι τώρα πρέπει να δανειστείτε πολλά και με υποφερτό επιτόκιο, διαφορετικά καταστρέφεστε».
Ο Ελληνας πρωθυπουργός ξεφύσηξε με δυσφορία. Το μουστάκι του ανασηκώθηκε ράθυμα, προαναγγέλλοντας εντονότερο διάλογο: «Oh my God. Αυτό ακριβώς τους λέμε. Αυτό το τροπάρι κοπανάει κάθε βράδυ και η τηλεόραση. Αλλά και πάλι, ρε Ανγκελα, κινδυνεύω να μοιάσω με την πρωταγωνίστρια ενός ανεκδότου που λέμε εμείς στην Ελλάδα. Για την Πόντια πόρνη που αυτοκτόνησε όταν έμαθε πως οι άλλες πληρώνονταν. Μουστακαλής άνθρωπος και να μοιάζω με πουτάνα, πάει πολύ. Ξεβρακώθηκα εκ των προτέρων και πάλι δεν ξέρω πόση ταρίφα θα μου ορίσετε...».
Μέρκελ: «Μμμμ. Τα λόγια σου είναι πολύ σόκιν για μια σοβαρή Χριστιανοδημοκράτισσα σαν κι εμένα, αλλά το αντιπαρέρχομαι. Μην μπερδεύεσαι. Να τους λες διαρκώς πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Πως αν δεν αποδεχθούν τη δική μας συνταγή θα σας περιλάβει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλο λιτότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλο του ΔΝΤ. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν σκληρό μπάτσο και σε κάποιο ξεσαλωμένο αστυνομικό σκυλί. Ο μπάτσος κάποια στιγμή σταματά να σε χτυπά, αλλά ο σκύλος μπορεί να σε κομματιάσει».
Γιώργος: «Ολα εύκολα τα βλέπεις, Ανγκελα. Και τι θα τους πω αν με ρωτήσουν για ποιο λόγο δεν δανείζομαι από τους Ρώσους και τους Κινέζους που ζητούν χαμηλότερα επιτόκια, δίχως να απαιτούν να ξεχαρβαλώσω το ασφαλιστικό και να ψαλιδίσω μισθούς; Εμαθες ότι η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών - Εξαγωγών έδωσε στη Σερβία δάνειο 145 εκατομμυρίων ευρώ με επιτόκιο 3% και δυνατότητα εξόφλησης σε 15 χρόνια; Δεν φαίνομαι σαν κότα λυράτη που κάνει ότι δεν βλέπει γύρω της;».
Μέρκελ: «Ακου, Γιωργάκη, η ελευθερία του εμπορίου τελειώνει εκεί που αρχίζει το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση περνά δύσκολες στιγμές. Γεμίσαμε ευρωσκεπτικιστές - δεξιούς κι αριστερούς. Εδώ ένας Βρετανός ευρωβουλευτής, ο Νάιτζελ Φάρατζ, τόλμησε να αποκαλέσει "πατσαβούρα" και "ασήμαντο υπάλληλο των τραπεζών" τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Χέρμαν βαν Ρόμπεϊ. Το διανοείσαι; Ρόμπα ο Ρόμπεϊ. Αμφιβάλλεις ότι πρέπει να σφίξουμε τα λουριά, ή μήπως επειδή είσαι αμερικανοαναθρεμμένος δεν γουστάρεις κατά βάθος την Ευρωπαϊκή Ενωση;»
Γιώργος: «Μα, εγώ...»
Μέρκελ: «Μη με διακόπτεις. Κάτι είπες προηγουμένως για τους Κινέζους κι αναρωτήθηκες μήπως φαίνεσαι κότα. Μου θύμισες ένα ρητό που αγαπούσε ο παλιός Κινέζος πρόεδρος, ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ. Ελεγε πως πρέπει να στραγγαλίσεις την κότα για να φοβηθεί ο πίθηκος».
Γιώργος: «Πού κολλάει αυτό;»
Μέρκελ: «Νομίζω ότι καταλαβαίνεις. Να, ξέρεις πόσο πειστικότερη θα ακουστώ όταν πω στους δικούς μου: ρε ρεμπεσκέδες, εδώ κάνουν αιματηρή λιτότητα οι Ελληνες, που έχουν τους μισούς μισθούς από τους δικούς σας κι εσείς μου παριστάνετε τους δύσκολους; Σκέψου το κι αλλιώς, ρε Τζορτζ. Εσείς οι Ελληνες πάντοτε υπερηφανευόσασταν ότι δώσατε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο. Ε, τώρα θα γίνετε κι ένα πρότυπο μετα-πολιτισμού. Μεγάλη υπόθεση...».
Γιώργος: «Θα μπορούσες να στριμώξεις άλλους που έχουν πάνω-κάτω τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα με εμάς. Αλλους που το μέγεθος της οικονομίας τους επηρεάζει περισσότερο την ευρωζώνη. Αλλους που έχουν δανειστεί τα μαλλιοκέφαλά τους από τις γερμανικές τράπεζες. Εσείς όμως σιγοντάρατε τους κερδοσκόπους - άσε που η δική σας Ντόιτσε Μπανκ μας έγδαρε. Παραδέξου το, Ανγκελα: με χτυπάς σαν χταπόδι επειδή είμαι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι επειδή κέρδισα εκλογές με φιλολαϊκό πρόγραμμα».
Μέρκελ: «Για να αισθανθείς καλύτερα, σου λέω πως δεν είναι μόνο αυτό. Ησασταν ήδη βολικοί, συν τοις άλλοις επειδή ψαρώνετε. Σε ποιον ήθελες να κάνει επίδειξη πολιτικής πυγμής η Κομισιόν, ρε Τζορτζ; Στην Ισπανία; Μα όταν ο Αλμούνια έκανε συστάσεις, η “El Pais” το είχε μονόστηλο στην πέμπτη σελίδα. Εσείς κάνατε έκτακτα δελτία - και μπράβο σας. Για να χρησιμοποιήσω τη δική σου ορολογία, ήσασταν ήδη κότες. Αρα εύκολοι στο ξεπουπούλιασμα. Σταμάτα, όμως, να κλαψουρίζεις και δες τη θετική πλευρά για σένα».
Γιώργος: «Μπα; Ανακάλυψες και τέτοια;»
Μέρκελ: «Μην παριστάνεις τον αφελή. Ολα όσα σε πίεζε το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο να κάνεις, τα θεσμοθετείς ρίχνοντας τα βάρη στη Νου Δου και στις δικές μας αξιώσεις. Σου προσφέραμε τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Λίγο είναι αυτό;»
Γιώργος: «Φοβάμαι μήπως, με όλα αυτά, είναι λίγα τα χρόνια μου στην πρωθυπουργία».
Μέρκελ: «Ε και; Ο αιωνόβιος Μητσοτάκης στην πρωθυπουργία έμεινε μόνο 3,5 χρόνια. Θεωρείται, όμως, ακόμη η σοφή κουκουβάγια του συστήματος. Εμαθα ότι προχθές ήταν πάλι στην Τι Βι. Ασχημα θα σου έπεφτε να γινόσουν ο Μητσοτάκης της σοσιαλδημοκρατίας; Επωφελήσου. Οι συμβουλές μου είναι άτοκες».
Πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του καφέ, ο Τζορτζ συνειδητοποίησε ότι η Μέρκελ θα επηρέαζε το παρόν και το μέλλον του. Στον νου του άρχισε να διασκευάζει Τζίμη Πανούση: «Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα παντού». Σκεφτόταν σοβαρά να αξιοποιήσει την ιδέα της Μέρκελ: να γυρίσει στην Αθήνα με το ποδήλατο. Να εντείνει την εκγύμναση, για να κρατιέται καλά όπως ο Μητσοτάκης, όταν φθάσει σε αυτήν την ηλικία. Η Μέρκελ του είχε δείξει τον δρόμο: σοφές κουκουβάγιες του αύριο είναι τα αρπακτικά του σήμερα. Αρκεί να αρπάζουν τους μισθούς του κόσμου, στη χώρα στην οποία οι Ολυμπιακοί Αγώνες προϋπολογίζονται στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά τελικώς κοστίζουν πάνω από 10. Επιτέλους, ο Τζορτζ είχε ένα όραμα. Εστω και για τον εαυτό του.
sday.gr
QUOTE
Το ψέμα έχει κοντά πόδια, αλλά ο George μακρύ χέρι...
5/3/2010, Του Διονύση Ελευθεράτου
Αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, η θεσμική αρπαγή των πορτοφολιών οφείλει να διέρχεται πρώτα από τα μυαλά. Να τα γεμίζει με ψέματα κι ανοησίες. Ενα (τουλάχιστον) χθεσινό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ άρχιζε με διθυραμβικό σχόλιο: πως η ζήτηση της νέας σειράς του ελληνικού κρατικού ομολόγου δείχνει ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη των αγορών στην οικονομία της χώρας. Προφανώς κάποιοι προπαγανδιστές της κρατικής TV μάς περνούν για ηλίθιους, όπως ακριβώς μας θεωρεί και η κυβερνώσα παρέα του George...
Υπενθυμίζουμε: τον Ιανουάριο εκδόθηκε η πρώτη σειρά των ημέτερων κρατικών ομολόγων μέσα σε κλίμα δραματοποίησης του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος. Τότε, βεβαίως, δεν είχε ανακοινωθεί το πετσόκομμα των εισοδημάτων στο Δημόσιο με το ταυτόχρονο άνοιγμα θυρών και ορέξεων (χωριό που φαίνεται...) για ανάλογα «κλέη» και στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως, τότε ήταν νωπές οι δηλώσεις που είχε κάνει ο George τον Δεκέμβριο στις Βρυξέλλες, μόλις ολοκληρώθηκε η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Τι είχε πει ο πρωθυπουργός; Ο,τι ακριβώς έλεγε και πριν από τις εκλογές.
Τον Ιανουάριο, αξιοποιώντας την κινδυνολογία που καλλιεργούσαν οι διεθνείς οίκοι (ανοχής ή ενοχής, οι «Financial Times» αλλά και η ίδια η Κομισιόν, τα τσακάλια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος επέβαλαν υψηλό επιτόκιο: 6,2%. Μόλις το πέτυχαν, έγινε το «πατείς με, πατώ σε» για να αγοράσουν. Πέντε δισεκατομμύρια ευρώ ζητούσε η κυβέρνηση, προσφέρθηκαν τα πενταπλάσια!
Χθες βγήκε στις αγορές η νέα σειρά ομολόγων. Τι ακριβώς απέφεραν οι «δύσκολες μα αναγκαίες» (τι άθλιο κλισέ!) κυβερνητικές αποφάσεις; Μια τρύπα στο νερό. Επιτόκιο; Στο 6,3%, δηλαδή ανεπαίσθητα μεγαλύτερο από εκείνο του Ιανουαρίου! Και πάλι, βεβαίως, η ζήτηση ήταν μεγάλη: πέντε δισεκατομμύρια προσδοκούσε η κυβέρνηση, προσφέρθηκαν περίπου 16 δισ. Από πού κι ως πού όμως οι αγορές μάς δείχνουν εμπιστοσύνη προσφέροντας -τώρα- τα τριπλάσια από όσα ζητάμε, αλλά μας θεωρούσαν ετοιμόρροπους όταν προσέφεραν τα πενταπλάσια, με το ίδιο επιτόκιο;
Μπαρούφες μεγάλες, αλλά εξηγήσιμες. Βλέπετε, έπρεπε ντε και καλά να φανεί ότι τελεσφόρησε το ξεβράκωμα του George στο στριπτιζάδικο των Βρυξελλών. Αλλά, τι λέω, ξέχασα: το ξεβράκωμα αυτό ήταν απόρροια... λαϊκής πίεσης. Σαν αρσενική Ζαν ντ' Αρκ, ο George άκουγε γύρω του φωνές: «Πάρ' τα μου όλα τώρα για να σωθεί η χώρα». Η χώρα - πανηγύρι της εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής. Η χώρα-πάρτι της ρεμούλας. Η χώρα που καμάρωνε για τους αλματώδεις ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ την τελευταία δωδεκαετία, δίχως όμως να επιτρέπει την αύξηση του πραγματικού εισοδήματος της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων.
Δεν ξέρω πότε θα αποκαλύψει ο George ότι μπλοκάρισαν το ποδήλατό του εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, για τον παρακαλέσουν: «Δέξου, μεγάλε αρχηγέ, τη φόδρα της τσέπης μας και βάλε την Αντα να πλέξει τη φανέλα του φτωχού βιομήχανου». Δεν ξέρω πόσοι θα κάνουν, τότε, τον κόπο να δουν προσεκτικά τα κέρδη που έχουν ακόμα και σήμερα, ας πούμε, οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις. Δεν ξέρω πόσοι θα μάθουν ότι στην Ελλάδα (στατιστικές του 2007) το κόστος εργασίας αντιστοιχεί μόλις στο 72% του μέσου όρου της Ευρώπης των «15» όταν η παραγωγικότητα είναι στο 91% -και ο νοών νοείτω.
Ξέρω, προς το παρόν, ότι δεν αντέχονται οι τόνοι ψέματος που επιστρατεύονται αντί απαντήσεων στο απλούστερο ερώτημα: γιατί, ρε George, κάνεις πολύ χειρότερα από όσα αποκήρυττες με βδελυγμία πριν από τις εκλογές; Μετρήστε απαντήσεις-μπαρούφες.
Πρώτη: «Τα μαγειρεμένα στοιχεία της κυβέρνησης Καραμανλή μάς είχαν παραπλανήσει». Ατοπο. Στις 11 Δεκεμβρίου, στις Βρυξέλλες, ο George επανέλαβε με το «νι» και με το «σίγμα» τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ. Τότε η Κομισιόν είχε ενημερωθεί πλήρως από τη νέα ελληνική κυβέρνηση για τα πραγματικά στοιχεία.
Δεύτερη: «Επρεπε να πείσουμε τις αγορές ότι η ελληνική οικονομία δεν θα πέσει στον γκρεμό». Σαχλαμάρα ολκής. Και μόνο το γεγονός ότι από τον Ιανουάριο πλάκωσαν σαν τις ακρίδες να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα αποδεικνύει ότι ουδέποτε πίστεψαν ότι κινδυνεύαμε να χρεοκοπήσουμε. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, δεν αγοράζεις μαζικά ομόλογα -όχι με 6%, ούτε με 12% επιτόκιο. Συντηρούσαν την κινδυνολογία για λόγους αυτονόητους, γνωρίζοντας ότι η απειλή αυτή ήταν περισσότερο «σικέ» κι από το αξέχαστο ματς Γερμανία - Αυστρία στο Μουντιάλ του 1982.
Απάντηση τρίτη (παραλλαγή της δεύτερης): «Χίλια δίκια να έχετε για την εισφοροδιαφυγή και τη φοροδιαφυγή, δίχως αυτά τα μέτρα η χώρα δεν θα μπορούσε να δανειστεί από κανέναν με ανεκτό επιτόκιο». Μπα; Ρώτησε κανείς, π.χ., τους Κινέζους που δάνεισαν τη Σερβία με επιτόκιο 3% και περιθώριο αποπληρωμής 15 ετών;
Το νόστιμο είναι πως το τρίτο «επιχείρημα» το αναμασά διαρκώς ο κ. Βορίδης του ΛΑΟΣ. Του μοναδικού κόμματος που χαρακτήρισε αναγκαία τα κυβερνητικά μέτρα. Οχι και τόσο άτεγκτη σοσιαληστρική γραμμή, ρε George...
5/3/2010, Του Διονύση Ελευθεράτου
Αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, η θεσμική αρπαγή των πορτοφολιών οφείλει να διέρχεται πρώτα από τα μυαλά. Να τα γεμίζει με ψέματα κι ανοησίες. Ενα (τουλάχιστον) χθεσινό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ άρχιζε με διθυραμβικό σχόλιο: πως η ζήτηση της νέας σειράς του ελληνικού κρατικού ομολόγου δείχνει ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη των αγορών στην οικονομία της χώρας. Προφανώς κάποιοι προπαγανδιστές της κρατικής TV μάς περνούν για ηλίθιους, όπως ακριβώς μας θεωρεί και η κυβερνώσα παρέα του George...
Υπενθυμίζουμε: τον Ιανουάριο εκδόθηκε η πρώτη σειρά των ημέτερων κρατικών ομολόγων μέσα σε κλίμα δραματοποίησης του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος. Τότε, βεβαίως, δεν είχε ανακοινωθεί το πετσόκομμα των εισοδημάτων στο Δημόσιο με το ταυτόχρονο άνοιγμα θυρών και ορέξεων (χωριό που φαίνεται...) για ανάλογα «κλέη» και στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως, τότε ήταν νωπές οι δηλώσεις που είχε κάνει ο George τον Δεκέμβριο στις Βρυξέλλες, μόλις ολοκληρώθηκε η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Τι είχε πει ο πρωθυπουργός; Ο,τι ακριβώς έλεγε και πριν από τις εκλογές.
Τον Ιανουάριο, αξιοποιώντας την κινδυνολογία που καλλιεργούσαν οι διεθνείς οίκοι (ανοχής ή ενοχής, οι «Financial Times» αλλά και η ίδια η Κομισιόν, τα τσακάλια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος επέβαλαν υψηλό επιτόκιο: 6,2%. Μόλις το πέτυχαν, έγινε το «πατείς με, πατώ σε» για να αγοράσουν. Πέντε δισεκατομμύρια ευρώ ζητούσε η κυβέρνηση, προσφέρθηκαν τα πενταπλάσια!
Χθες βγήκε στις αγορές η νέα σειρά ομολόγων. Τι ακριβώς απέφεραν οι «δύσκολες μα αναγκαίες» (τι άθλιο κλισέ!) κυβερνητικές αποφάσεις; Μια τρύπα στο νερό. Επιτόκιο; Στο 6,3%, δηλαδή ανεπαίσθητα μεγαλύτερο από εκείνο του Ιανουαρίου! Και πάλι, βεβαίως, η ζήτηση ήταν μεγάλη: πέντε δισεκατομμύρια προσδοκούσε η κυβέρνηση, προσφέρθηκαν περίπου 16 δισ. Από πού κι ως πού όμως οι αγορές μάς δείχνουν εμπιστοσύνη προσφέροντας -τώρα- τα τριπλάσια από όσα ζητάμε, αλλά μας θεωρούσαν ετοιμόρροπους όταν προσέφεραν τα πενταπλάσια, με το ίδιο επιτόκιο;
Μπαρούφες μεγάλες, αλλά εξηγήσιμες. Βλέπετε, έπρεπε ντε και καλά να φανεί ότι τελεσφόρησε το ξεβράκωμα του George στο στριπτιζάδικο των Βρυξελλών. Αλλά, τι λέω, ξέχασα: το ξεβράκωμα αυτό ήταν απόρροια... λαϊκής πίεσης. Σαν αρσενική Ζαν ντ' Αρκ, ο George άκουγε γύρω του φωνές: «Πάρ' τα μου όλα τώρα για να σωθεί η χώρα». Η χώρα - πανηγύρι της εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής. Η χώρα-πάρτι της ρεμούλας. Η χώρα που καμάρωνε για τους αλματώδεις ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ την τελευταία δωδεκαετία, δίχως όμως να επιτρέπει την αύξηση του πραγματικού εισοδήματος της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων.
Δεν ξέρω πότε θα αποκαλύψει ο George ότι μπλοκάρισαν το ποδήλατό του εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, για τον παρακαλέσουν: «Δέξου, μεγάλε αρχηγέ, τη φόδρα της τσέπης μας και βάλε την Αντα να πλέξει τη φανέλα του φτωχού βιομήχανου». Δεν ξέρω πόσοι θα κάνουν, τότε, τον κόπο να δουν προσεκτικά τα κέρδη που έχουν ακόμα και σήμερα, ας πούμε, οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις. Δεν ξέρω πόσοι θα μάθουν ότι στην Ελλάδα (στατιστικές του 2007) το κόστος εργασίας αντιστοιχεί μόλις στο 72% του μέσου όρου της Ευρώπης των «15» όταν η παραγωγικότητα είναι στο 91% -και ο νοών νοείτω.
Ξέρω, προς το παρόν, ότι δεν αντέχονται οι τόνοι ψέματος που επιστρατεύονται αντί απαντήσεων στο απλούστερο ερώτημα: γιατί, ρε George, κάνεις πολύ χειρότερα από όσα αποκήρυττες με βδελυγμία πριν από τις εκλογές; Μετρήστε απαντήσεις-μπαρούφες.
Πρώτη: «Τα μαγειρεμένα στοιχεία της κυβέρνησης Καραμανλή μάς είχαν παραπλανήσει». Ατοπο. Στις 11 Δεκεμβρίου, στις Βρυξέλλες, ο George επανέλαβε με το «νι» και με το «σίγμα» τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ. Τότε η Κομισιόν είχε ενημερωθεί πλήρως από τη νέα ελληνική κυβέρνηση για τα πραγματικά στοιχεία.
Δεύτερη: «Επρεπε να πείσουμε τις αγορές ότι η ελληνική οικονομία δεν θα πέσει στον γκρεμό». Σαχλαμάρα ολκής. Και μόνο το γεγονός ότι από τον Ιανουάριο πλάκωσαν σαν τις ακρίδες να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα αποδεικνύει ότι ουδέποτε πίστεψαν ότι κινδυνεύαμε να χρεοκοπήσουμε. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, δεν αγοράζεις μαζικά ομόλογα -όχι με 6%, ούτε με 12% επιτόκιο. Συντηρούσαν την κινδυνολογία για λόγους αυτονόητους, γνωρίζοντας ότι η απειλή αυτή ήταν περισσότερο «σικέ» κι από το αξέχαστο ματς Γερμανία - Αυστρία στο Μουντιάλ του 1982.
Απάντηση τρίτη (παραλλαγή της δεύτερης): «Χίλια δίκια να έχετε για την εισφοροδιαφυγή και τη φοροδιαφυγή, δίχως αυτά τα μέτρα η χώρα δεν θα μπορούσε να δανειστεί από κανέναν με ανεκτό επιτόκιο». Μπα; Ρώτησε κανείς, π.χ., τους Κινέζους που δάνεισαν τη Σερβία με επιτόκιο 3% και περιθώριο αποπληρωμής 15 ετών;
Το νόστιμο είναι πως το τρίτο «επιχείρημα» το αναμασά διαρκώς ο κ. Βορίδης του ΛΑΟΣ. Του μοναδικού κόμματος που χαρακτήρισε αναγκαία τα κυβερνητικά μέτρα. Οχι και τόσο άτεγκτη σοσιαληστρική γραμμή, ρε George...