Ποιο «δίχτυ προστασίας»; Αλιείας είναι –μ' εμάς μέσα
Του Διονύση Ελευθεράτου
Θυμάστε την εποχή που τα ανέκδοτα με τους Πόντιους γεννιούνταν και διαδίδονταν με ασύλληπτο ρυθμό; Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, στη σχετική «παραγωγική αλυσίδα» συμμετείχαν πολλοί Πόντιοι, θεωρώντας ότι ο αυτοσαρκασμός είναι από τα αλατοπίπερα της ζωής.
Για λόγους που θα εξηγηθούν στη συνέχεια, θυμήθηκα το ανέκδοτο με κάποιο ματς μιας ποντιακής ομάδας water polo: με τη σέσουλα έτρωγε τα γκολ η ομάδα, αλλά οι Πόντιοι οπαδοί ήσαν τρελοί από χαρά. Απορημένος ένας οπαδός των αντιπάλων τους ρωτά: «Ρε παιδιά, στα μισά της τελευταίας περιόδου χάνετε με 11-0 κι έχετε στήσει πάρτι. Γιατί;». Η απάντηση; «Πλάκα μας κάνεις, ρε φίλε; Στο προηγούμενο ματς, μέχρι τα μισά της τελευταίας περιόδου είχαν πνιγεί δύο παίκτες μας».
Ανακάλεσαν στη μνήμη μου το ανέκδοτο εκείνο οι τελευταίοι «πανηγυρισμοί» κυβερνητικών παραγόντων και δημοσιογραφικών «παπαγάλων». Ξέρετε, για την απόφαση των χωρών-μελών της Ευρωζώνης να θέσουν στη διάθεση της Ελλάδας δάνεια 30 δισεκατομμυρίων ευρώ, στα οποία θα προστεθούν 10-15 δισ. από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και τι δεν ακούσαμε... «Οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο», «τώρα υπάρχει δίχτυ προστασίας». Οχι προστασίας. Αλιείας. Πιασμένοι μέσα είμαστε. Μπλεγμένοι άσχημα.
Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ανόητος κι αυτός, ο τελευταίος «γύρος» (συγκρατημένων ή ασυγκράτητων) πανηγυρισμών. Φάνηκε πόσο απατηλές ήταν οι δηλώσεις «ικανοποίησης» εκ μέρους του κακόφωνου συγκροτήματος «George and the little parrots». Για να μην αδικήσουμε, λοιπόν, τους Πόντιους φιλάθλους του ανεκδότου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι δικοί τους πανηγυρισμοί ήταν χίλιες φορές πιο λογικοί από τις υποκριτικές χαρούλες του Ποδηλάτη and Co. Ναι, σε σχέση με το προηγούμενο ματς, οι άνθρωποι κέρδισαν κάτι σημαντικό στην πισίνα. Οι άλλοι πάνε φιρί φιρί να φέρουν το ΔΝΤ (όχι στις πισίνες, αλλά στον πισινό μας) και καμαρώνουν κι από πάνω...
Το κάλπικο τρόπαιο του «κάτι καλύτερο από την τελευταία φορά» αδυνατούν πλέον να το επιδείξουν οι κυβερνητικοί λεβέντες και τα παπαγαλάκια. Ναι, αυτά τα χρυσοπληρωμένα που, κατά τα άλλα, λίγο απέχουν από το να βαλθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι ο μεν μισθός των 2.000 ευρώ συνιστά... χλιδή, η δε προσμονή αξιοπρεπούς σύνταξης –για την οποία ο (κάθε) προσμένων κατέβαλλε εισφορές επί δεκαετίες– προσεγγίζει επικίνδυνα την «εθνική προδοσία». Τι άλλο συμπεριλαμβάνει το μενού, που έχει κουτόχορτο για σαλάτα; Να δείτε, σε λίγο θα μας σερβίρουν την ιδέα πως το ΔΝΤ δεν είναι αυτό που όλος ο («καμένος») κόσμος ξέρει ότι είναι – από την Αργεντινή κάποτε, μέχρι την Ουγγαρία, προσφάτως.
Τι μας είπαν, λοιπόν, οι «πανηγυριώτες» για να δικαιολογήσουν τα πανηγύρια; Σε αδρές γραμμές, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι προοιωνίζεται καλύτερες ημέρες η προθυμία των χωρών της Ευρωζώνης να μας δανείσουν με ανεκτό επιτόκιο. Δεύτερον, ότι οι αγορές αντέδρασαν θετικά σε αυτή την εξέλιξη, όπως έδειξε η πτώση των spread την επόμενη –κιόλας– ημέρα.
Ας αρχίσουμε από το δεύτερο: να πετάξουμε τη σκούφια μας επειδή τα spread που πριν από καιρό κλωθογύριζαν στο 130 και τα οποία κάποια στιγμή «χτύπησαν» 400, έπεσαν στο 350; Τότε τι θα έπρεπε να κάνουμε χθες, Πέμπτη, που τα spread χτύπησαν πάλι 400; Να ξηλώσουμε τη σκούφια και να φτιάξουμε με τις κλωστές αγχόνη για να κρεμαστούμε;
Να κάνουμε νωρίτερα διαθήκη, για να κατατεθούν τα χρήματά μας στον ειδικό τραπεζικό λογαριασμό που έχει ανοίξει «υπέρ πατρίδος και τραπεζικής πίστεως»; Να αποσπάσουμε από γνωστούς και συγγενείς –ε, δεν θα αυτοκτονήσουμε κι όλοι– την υπόσχεση πως θα παραδώσουν τα χρήματα σε ειδική τελετή με τον Φ. Πετσάλνικο, κραδαίνοντας ανά χείρας φωτογραφίες μας; Κάπως έτσι θα εξελισσόταν και το απόφθεγμα του Αντι Γουόρχολ: θα εξασφαλίζαμε μετά θάνατον το δεκάλεπτο της διασημότητας ή, έστω, τα δέκα δευτερόλεπτα που θα αφιέρωναν στη φωτογραφία μας τα δελτία ειδήσεων.
Διότι όπου τελειώνει η ντροπή, αρχίζει το θέατρο. Η μαμά Ελλάδα δεν ντρέπεται όταν στερεί από το Δημόσιο περίπου 8 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο εξακριβωμένης εισφοροδιαφυγής (κατά τα άλλα, «σφιχτείτε, το ασφαλιστικό καταρρέει!»). Δεν κοκκινίζει όταν αφήνει ανείσπρακτα 6,5 δισ. ευρώ που αντιστοιχούν σε ΦΠΑ, ο οποίος καταβλήθηκε από καταναλωτές, αλλά στη συνέχεια φάνηκε πολύ... καταβεβλημένος για συνεχίσει την πορεία μέχρι τα δημόσια ταμεία. Η γενναιόδωρη μαμά Ελλάδα, η οποία την τελευταία εξαετία απαρνείται 5 δισ. ευρώ κάθε χρόνο επειδή μείωσε από 35% σε 25% τη φορολογία Ανωνύμων Εταιρειών, σφυρίζει αδιάφορα όταν τη ρωτούν: καλά, πού στην ευχή είναι οι επενδύσεις που υποτίθεται πως θα έφερνε αυτό το σκόντο; Η τόσο χοντρόπετση μαμά Ελλάδα γιατί να νιώσει άβολα στη θέα μικρών παιδιών που σπάνε τον κουμπαρά τους;
Ας ελπίσουμε, όμως, ότι θα παιχτεί καλά το θέατρο στη σεμνή τελετή παράδοσης του οβολού των αυτοχείρων. Ισως χρειάζεται κι ένας Μητσοτάκης να εμπνευστεί μαντινάδες για τη θυσία μας: «Για την πατρίδα έφυγες κι ας ήσουνα και νέος / σαν άντρας τρομοκράτησες το άτιμο το χρέος. Κι αν πλήρωσες και εισφορές, αυτή είναι η τιμή σου / που την Ελλάδα απάλλαξες από τη σύνταξή σου».
Προτού, λοιπόν, πάθουμε τέτοιο κακό επειδή χθες τα spread ανέβηκαν πάλι στο 400, ας ακούσουμε τους καλούς γνώστες των οικονομικών που μας λένε κάτι: δεν είναι κρίσιμες οι αυξομειώσεις των spread αυτή την περίοδο – κρίσιμη θα είναι η επίδοση του επόμενου, «κανονικού» ομολόγου στις αγορές. Θα μου πείτε: τότε γιατί τα «παπαγαλάκια» έστηναν γλέντι όταν τα spread έπεφταν από τα 400 στα 350; Ρωτήστε τα.
Περισσότερο σοβαρή ήταν η άλλη παράμετρος: η απόφαση της Ε.Ε. να ορίσει ως «επιτόκιο σωτηρίας» το 5%. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οτι οι εμπορικές τράπεζες θα δανείζουν στην Ελλάδα με 6%, ίσως και λίγο παραπάνω. Βλέπετε κανένα λόγο για πανηγύρια; Με 6,2% δανειζόμασταν τον Ιανουάριο, δηλαδή προτού λάβει η κυβέρνηση τα γνωστά μέτρα, πουλώντας τη «σοσιαλιστική» (τρομάρα της) ψυχή της στις αγορές. Τότε, μάλιστα, προσφέρθηκαν 25 δισεκατομμύρια ευρώ – η κυβέρνηση ζητούσε μόλις πέντε!
Το μόνο που διασφάλισε ο καθορισμός του 5% εκ μέρους της Ε.Ε. είναι πως οι αγορές δεν θα μας γδάρουν με 7% ή 8%. Δηλαδή γι' αυτό πετσοκόβονται οι αποδοχές του κόσμου; Για να πανηγυρίσουμε πως σταθεροποιήσαμε τις απώλειες που έχει η ομάδα στην υδατοσφαίριση; Πως συνεχίζουν να πνίγονται... δύο παίκτες ανά αγώνα; Οι πραγματικοί Πόντιοι Πιλάτοι κάνουν τους (απλούς) Πόντιους του ανεκδότου να φαντάζουν θριαμβευτές. Η κυβέρνηση νίπτει τα χεράκια της ισχυριζόμενη ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Ουδέν ανακριβέστερο.
Στο πρόσφατο παρελθόν εξηγήσαμε από τις σελίδες της «SportDay» τι ακριβώς μπορούσε να έχει κάνει (π.χ. να είχε εισπράξει όλο το ποσό –τα 25 δισ.– που προσφέρθηκαν τον Ιανουάριο), αλλά και τι θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει αποφύγει η κυβέρνηση: το ποντάρισμα στο καταστροφικό χαρτί του ΔΝΤ, το θαλάσσωμα στους χειρισμούς με τους Κινέζους, κ.λπ. Πάνω απ' όλα, όμως, όφειλε να έχει αποφύγει τη ραγιάδικη καταστροφολογία, η οποία ναι μεν τη βοήθησε να τρομοκρατήσει τον κόσμο μέσα στην Ελλάδα και να εξασφαλίσει –προς το παρόν– ανοχή για τα μέτρα που επέβαλε, αλλά στο διεθνές ματς αποδείχθηκε ολέθρια.
Απλό παράδειγμα –έτσι, για να αντιληφθούμε πόσο τερατώδης καταντά αυτός ο ραγιαδισμός: τι απαντούσαν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, όταν τα ρωτούσες για ποιο λόγο το συγκρότημα «George and the little parrots» αποσιωπούσε πλήρως πως έξι χώρες της Ευρωζώνης βαρύνονταν με (συνολικό) χρέος μεγαλύτερο από το ελληνικό, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ; Η απάντηση ήταν πάντοτε ίδια – λακωνική και γενική: «Μην κάνετε τέτοιες συγκρίσεις, διότι αυτές οι χώρες έχουν πολύ μεγαλύτερη οικονομική δυναμική».
Ρωτάω: απέκτησε εσχάτως η Πορτογαλία καμιά φοβερή παραγωγική βάση και δεν το μάθαμε; Με δημοσιονομικά ελαφρώς καλύτερα από τα δικά μας, με ίδιο πληθυσμό και με ΑΕΠ κατά 50% μικρότερο (!) από το ελληνικό, γιατί δανείζεται με 4,3%; Οι πολιτικοί-κοινωνικοί βίοι είναι μάλλον παράλληλοι. Κι εκεί κυβερνούν οι κατ' ευφημισμόν σοσιαλιστές, που αντιπροσωπεύουν το 36,5%. Κι εκεί κάνουν σήμερα τα εκ διαμέτρου αντίθετα απ' όσα έλεγαν, εφαρμόζοντας πρόγραμμα σκληρής λιτότητας και ερχόμενοι σε ρήξη με την Αριστερά (18%), η οποία μέχρι πρότινος τους στήριζε.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια θα το δούμε, αλλά, επί του παρόντος, στο πεδίο του δανεισμού η διαφορά είναι πολύ μεγάλη: η Ελλάδα δανείζεται με 6% και η Πορτογαλία του... μισού ελληνικού ΑΕΠ με 4,3%. Οι «George and the little parrots» μπορούν να καμαρώνουν για τις συνέπειες του ραγιαδισμού τους.
Ίσως βέβαια όσοι έχουν αρκετά συμφέροντα να αμφισβητήσουν υλικό, προθέσεις, νούμερα, αριθμούς κλπ ( πάντα αυτό δε γίνεται εξάλλου ?) , αλλά το μόνο που μπορεί να μπει στη ζυγαριά σε σχέση με τους υπόλοιπους προς σύγκριση Ευρωπαίους με τα δικά μας είναι το μέγεθος του δημοσίου τομέα. Εκεί , μειωνεκτούμε ( δυστυχώς) και σε αριθμούς και σε προοπτικές και σε ποιότητα υπηρεσίων, αλλά και αυτό είναι κατόρθωμα σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό ( για να μην πούμε σε αποκλειστικό βαθμό) των ίδιων ανθρώπων που και σήμερα εμφανίζονται εκ παρθενογένεσης , των ιδίων ανθρώπων που με την ίδια παρθενογέννεση παραλαμβάνουν π.χ. τα γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν κλπ. Παρθενογεννημένοι όλοι τους....