Ελευθερία όχι αναρχία του A.S. Neil

Τα βιβλία του αίματος του Clive Barker

Hobit (τι πάει να πεί απο ποίον? Απ' το θεό Tolkin φυσικά!)

και εκπληκτικό ήταν το Ring του Koji Suzuki.

Γενικά προτιμώ βιβλία τρόμου/φαντασίας απο τη μία, και απο την άλλη πιο ρεαλιστικά βιβλία, δεν υπάρχει χαρακτηρισμός για το είδος αλλά ενοώ κυρίως βιβλία του τύπου 25ή Ώρα, Η ερωμένη της, κτλ.

Τώρα τελευταία ψάχνω μήπως υπάρχει τίποτα απο Malcolm X, ξέρει κανείς να μου προτείνει κάτι?

Επιτελους κυκλοφορησε.Σημερα το αγορασα.Ονομαζεται ΤΕΛΟΣ και θα μαθουμε επιτελους αν ζει και το μυστικο των γονεων των Μποντλερ.Το εξωφυλλο δειχνει τα τρια παιδια να βλεπουν τον Κομη Ολαφ πεθαμενο στις ακτες της θαλασσας μετα απο τρομερη θυελλα.Οταν το διαβασω θα σας πω αν αξιζει και αν το τελος ειναι τοσο αναπαντεχο οσο ολοι μας το περιμενουμε.Σημερα τελειωσα ενα πραγματικο αριστουργημα και συγχρονο βιβλιο της Αλκης Ζεης <<Ο ψευτης παππους>> που στο τελος πραγματικα θα συγκηνηθειτε.

Τον τελευταιο καιρο ειχα παθει μια εμμονη (κι εχω δηλαδη ακομα) με το εργο Atonement- Εξιλεωση, κι αφου ειδα 15 φορες την ταινια, ακουσα αλλες 1500 το cd της ταινιας (απλα υπεροχο), αποφασισα να διαβασω και το βιβλιο.
Απλα αποστομωτικο, συγκινητικο (αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι καθε φορα που εβλεπα την ταινια εκλαιγα, και μετα αφου διαβασα το βιβλιο πρεπει να εκλαιγα ακομα παραπανω), κατα πληκτικη γραφη, μοναδικες εικονες, οι οποιες σε βαζουν αμεσως στο κλιμα της εποχης.
Να τονισω οτι εχει γινει πολυ καλη μεταφορα του βιβλιου σε ταινια, απο τις ελαχιστες φορες, κι επισης να θιξω το γεγονος (παρεπιπτοντως) ποσο αχρηστα ειναι τα Οσκαρ σε αντιθεση με τις Χρυσες σφιαρες (τουλαχιστον το Οσκαρ προσαρμοσμενου σεναριου του αξιζε δικαιωματικα).

Για οσους δεν εχουν δει την ταινια και δεν ξερουν καθολου την υποθεση

Ολα ξεκινανε απο μια παρεξηγηση της 13 χρονης Βριωνης Ταλλις, η οποια βλεπει απο το παραθυρο της , την μεγαλυτερη αδερφη της(Σεσιλια), να πεταει τα ρουχα της και να βουταει στη στερνα του κηπου μπροστα στον παιδικο τους φιλο Ρομπι. Ο Ρομπι και η Σεσιλια γινονται θυματα της παιδικης φαντασιας της Βριωνη. Εκεινη θα γινει μαρτυρας ανομολογητων μυστηριων και θα διαπραξει ενα εγκλημα απο το οποιο θα προσπαθει να εξιλεωθει ολη της την υπολοιπη ζωη.
Το βιβλιο χωριζεται σε 3 χρονους , πρωτα το 1935 στο σπιτι των Ταλλις, επειτα κατα τη διαρκεια του πολεμου (1940) και στο νοσοκομειο που δουλευει η 18 χρονη πλεον Βριωνη και τελος ενα πολυ μικρο μερος στο 1999.
Επισημαινω επισης πως οσοι ειδαν την ταινια και τους αρεσε ΠΡΕΠΕΙ να το διαβασουν. Δε θα το μετανιωσουν, αποτυπωνει υπεροχα την παιδικη ηλικια, τον ερωτα, τη φρικη του πολεμου την Αγγλια και τις κοινωνικες ταξεις.

(Μετα φταιω εγω που υποστηριζω παθιασμενα την Αγγλια??? αφου οι ανθρωποι ειναι ανωτεροι, σε λογοτεχνια, μουσικη, χιουμορ, παιδεια....)

Wow! Ενα ποστ μετα απο μηνες που δεν αναφερεται στη μουσικη και τους freinds. Ντροπη σου Ευτυχια...

Πραγματι πολυ καλη η ταινια, κι αυτη χωριζεται κατα καποιο τροπο σε 3 μερη αλλα το τελευταιο κρατα ελαχιστα.
Πιο ειναι το σιντι της;

Είναι ένα cd με αφήγηση του βιβλίου από τον Πέτρο Φιλιππίδη .



Το soundtrack του βρε .
Ωραία μουσική (πήρε και όσκαρ...εδώ κουβέντα από την ευτυχία για την αξιοπιστία του θεσμού ) αλλά δεν είναι είναι επί του τόπικ.

εσυ ντιζζυ τι πεταγεσαι?
οσο εχεις αναποδα το Β δεν δικαιουσε να εχεις αποψη για οτιδηποτε!

Εγω που ειμαι συνειδητοποιημενος νταουνλοαντερ και αδαμαντινος χαρακτηρας ρωταω για σιντι διοτι σκοπευω να το αγορασω...



Τωρα αυτα τα "σαουντρακ" και δε ξερω τι ειναι πραματα του διαολου που εσεις οι παρανομαι και αναισχυντοι "κατεβαζετε"...

Υπάρχουν ιστορίες και ιστορίες. Φανταστικές, ρεαλιστικές, ρομαντικές ή τρομακτικές, άπειρα είδη που μπορεί κανείς να διαλέξει. Το έτος 2000, ο David Benioff αποφάσισε να κυκλοφορήσει μια ιστορία που έγραψε για την αγαπημένη του πόλη, ίσως την πιο ιδιαίτερη πόλη του κόσμου απο τότε που άρχισαν να δημιουργούνται πόλεις: τη Νέα Υόρκη. Την τιτλοφόρησε ως 25ή Ωρα (25th Hour).

Μερικά χρόνια αργότερα αυτή η ιστορία έγινε η πολύ γνωστή ταινία του Spike Lee. Ο γράφων εδώ προτού διαβάσει το βιβλίο είχε δεί αυτή τη ταινία άπειρες φορές, ακούει συνέχεια τη μουσική της, τη λατρεύει όσο δε πάει. Τι παραπάνω είναι που θα μπορούσε λοιπόν να δώσει το βιβλίο, το οποίο και είναι κάτι λιγότερο απο 250 σελίδες? Η απάντηση: πολλά. Πάρα πολλά.

Το βιβλίο ακουλουθεί τόσο τα βήματα του πρωταγωνιστή Monti στη τελευταία του μέρα προτού μπεί φυλακή για 7 χρόνια, όσο και τις σκέψεις και αντιδράσεις των πιο κοντινών του ανθρώπων. Όλα κινούνται γύρω απο τη Νέα Υόρκη και ειλικρινά το βιβλίο θα μπορούσε να είναι τόσο ύμνος όσο και κατάρα προς αυτή τη πόλη και ίσως προς κάθε πόλη τελικά, αν υποθέσουμε πως οι πόλεις είναι όλες μικρότερες εκδοχές της Νέας Υόρκης. Είναι απίστευτο πώς ο Benioff σου μεταφέρει τόσο την ομορφιά όσο και την ασχήμια μέσα απο πράγματα που όλοι οι αστοί ζούνε και βλέπουν καθημερινά. Απο τη βόλτα του ενός τέταρτου στο πάρκο, μια πινακίδα Pepsi, ένα αγώνα μπάσκετ, μια διαφήμιση στη τηλεόραση. Μέσα απο το λόγο του μπορείς να νιώσεις το παλμό και τη τρέλα αυτού του μέρους, την τρέλα των εκατομύρια διαφορετικών ανθρώπων που μένουν σε αυτή, λευκοί, μαύροι και κίτρινοι, πλούσιοι ή φτωχοί, τζάνικς ή οικογενειάρχες,και τόσοι όλοι.

Όπως λοιπόν ένα μέρος σαν αυτό δε θα μπορούσε με τέτοιους ανθρώπους να είναι αδιάφορο, έτσι και ένα βιβλίο με τέτοιους ''ήρωες'' δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικό. Όλοι οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ρεαλιστικοί και άνθρωπινοι, σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν ο Benioff έχει ζήσει τέτοιου είδους κατάστασεις. Ειδικά ο Monty, ένας άνθρωπος που πρέπει να αξιολογήσει τη ζωή που έζησε και που το χρονόμετρο κυλάει εναντίον του με τρομερά γρήγορους ρυθμούς και αυτός δε ξέρει αν πρέπει να φοβηθεί ή όχι, αν μπορεί να ελπίζει ότι θα σωθεί, αν τελικά άξιζε τίποτα απο όσα έζησε, είναι απλά ανεπανάληπτος.

Το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι, ακριβώς επειδή είναι 110% ανθρώπινο, δεν πρόκειται να εκτιμηθεί απο όλους. Οι αισιόδοξοι θα το θεωρήσουν πολύ βαρύ και σκοτεινό, οι ρομαντικοί πολύ σκληρό, ενώ οι πεσιμιστές της emo φράτζας δεν πρόκειται να βρούνε άλλο ένα ψευτο-καταθλιπτικό διήγημα για να περάσουν την ώρα τους. Το βιβλίο τούτο απαιτεί προσύλωση και προσοχή αλλιώς δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να γίνει κατανοητό.

Όπως και να έχει, προσωπικός το θεωρώ ότι καλύτερο έχω διαβάσει οπότε και το προτείνω σε όλους. Το γούσταρα τόσο ώστε να παραγγείλω και την αγγλική έκδοση για να δώ αν χάνεται κάτι απο το λόγο και τη ποιότητα του λόγω μετάφρασης. Απαραίτητο ανάγνωσμα.

Σέργιος και Βάκχος
του απίστευτου Μ.Καραγάτση (πραγματικό όνομα Δημήτρης Ροδόπουλος)

Χρονικογράφημα μασκαρεμένο σε μυθιστόρημα, το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του Καραγάτση (υπάρχει και το ημιτελές "10") διαπραγματεύεται τον... προ και μετά θανάτου βίο του Σέργιου και του Βάκχου, δύο Ρωμαίων ειδωλολατρών στρατιωτικών που έγιναν μοναχοί και ανακυρύχθηκαν άγιοι της (αδιάσπαστης τότε) χριστιανικής εκκλησίας. Παρακολουθούμε όλα τα ευτράπελα, παράλογα και αξιοπερίεργα τόσο ιστορικά όσο και μυθιστορηματικά που εκτελίσσονται στον ελλαδικό και όχι μόνο χώρο. Οι δύο ήρωες πότε από τον Παράδεισο και πότε από τον ναό τους στην Πόλη παρακολουθούν την πορεία της χριστιανοσύνης και του ελληνισμού, σχολιάζουν, φιλοσοφούν, θεολογούν και όποτε χρειαστεί παρεμβαίνούν θαυματουργικά. Ο Καραγάτσης δεν χαρίζει κάστανα και με το εξαιρετικό αναλυτικό του πνεύμα και την σπάνια κριτική του ικανότητα μας προσφέρει έναν πλούτο ιστορίας, φιλοσοφίας, κοινωνικής κριτικής, θεολογίας, πολιτικής ανάλυσης και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε όλο μέσα σε ένα ευχάριστο και εκτενές ανάγνωσμα που ρέει εύκολα λόγω των πάμπολων στιχομυθιών. Δε χαιδεύει τα αυτιά πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας και παρουσιάζει τραγελαφικά περιστατικά που κάνουν τον αναγνώστη να λυθεί στα γέλια ανεξάρτητα από την προσωπική του άποψη.

Απλούστατα εξωφρενικά καλό.

Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο καιρό έχω προβληματιστεί πολύ άσχημα με την ορθογραφία μου τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά, οπότε έχω αποφασίσει να αρχίσω να διαβάζω περισσότερο και στις 2 γλώσσες, μπάς και βοηθήσει αυτό να μάθω λίγο καλύτερα και τις 2 γλώσσες. Το έχει δοκιμάσει κανείς άλλος αυτό? Είχε αποτελέσματα?

Ον τόπικ, αυτό το καιρό διαβάζω ''Άνθρωποι και ποντίκια'' του Στάινμπεργκ (προσκυνώ ταπεινά), το ''Φώναξε το στα βουνά'' του Μπολντγοιν και ξεκινάω τις ''Αντίζηλες'' της Ήντιθ Γουόρτον. Μόλις τελειώσω αυτά μάλλον θα πάω να πάρω στα αγγλικά τις ''Μικρές κυρίες'', να διαβάσουμε και κάτι άλλο πέρα απο αμερικάνικη λογοτεχνία .

Απο το βιβλιο που αναφερει ο Φλας μας ειχανε βαλει ενα αποσπασμα σε ωριαιο.Μπορει να μην εχω συνολικη κριση για το βιβλιο αλλα το αποσπασμα ηταν πολυ ωραιο.Και μονο ομως το οτι το εχει γραψει ο Καραγατσης φανταζομαι πως θα ειναι οντως πολυ καλο βιβλιο.

Ενα εξαιρετικο βιβλιο ειναι το Για ποιον χτυπαει η καμπανα του χεμινγουέι

Συστήνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Τζέιμς Ελρόι "Αμερικάνικο Ταμπλόιντ" .Ανεπανάληπτο έπος είναι επίσης και το "Μηδέν και το Άπειρο" του Άρθουρ Καίστλερ.

Πώς φαίνεται ο άνθρωπος που ακούει Metallica


Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα βιβλίο που λέγεται "Το θεώρημα του παπαγάλου".Πρόκειται περί ενός μυθιστορήματος που μέσα σε αυτό εκτυλίσσεται η ιστορία των Μαθηματικών ανά τα χρόνια.Πολύ καλό βιβλίο,με πολύ καλή πλοκή και φυσικά κερδίζεις κάποιες γνώσεις από τον κόσμο των Μαθηματικών ευχάριστα

Του Ντενί Γκετζ. Από τα κλασσικά του είδους του. Γενικά μου αρέσει πολύ αυτό το σμίξιμο λογοτεχνίας και μαθηματικών. Έχουμε και Έλληνες που είναι πολύ δυνατοί σε αυτά. Εξαιρετικό είναι το "Ο θείος πέτρος και η εικασια του Γκολντμπαχ" του Απόστολου Δοξιάδη ενώ υπάρχουν και τα βιβλία του Τεύκρου Μιχαηλίδη (πχ τα Πυθαγόρεια Εγκλήματα).

Οποιου του αρεσει ο Ντενι Γκετζ .. μπορει αφοβα να διαβασει τα Αστερια της Βερενικης !!!Δεν ειναι κατι το εκπληκτικο .. αλλα διαβαζεται πολυ ευχαριστα και εχει πολλα πραγματακια που αξιζει να μαθει κανεις απο αποψη αστερισμων,μικρων ιστοριων κτλ!!!Γενικα το διαβασα με ορεξη σε 3 μερουλες και μου αφησε πολυ ωραιες εικονες και συναισθηματα

bibliokritiki.blogspot.com

μιας και η επικαιρότητα δείχνει εκλογές,αυτή την περίοδο ανακάλυψα ένα βιβλιαράκι απο την βιβλιοθήκη του πατέρα μου που μέχρι στιγμής είναι διαμαντι.

Ζοσε Σαραμάγκου-περι φωτίσεως.

μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε χρόνια πρίν και απλά είναι σαν να ζείς την καθημερινότητα του σήμερα.με σατανική συνέπεια κιόλας.τελικά αρχίζω να πιστευω οτι αυτα που πραγματευεται το βιβλίο και η αντιμετώπισή τους απο το γενικότερο σύστημα είναι διαχρονικά.

φυσικά και το προτείνω ανεπιφύλακτα...

Πρόσφατα τελείωσα το "Ο Κόσμος Είναι Επίπεδος" του δημοσιογράφου των NY Times, Thomas Friedman.

Το βιβλίο μιλάει ουσιαστικά για την παγκοσμιοποίηση μέσω των νέων τεχνολογιών και τον οικονομικό αντίκτυπο που έχουν αυτές στον σύγχρονο κόσμο.

Αν και διαφωνώ σε πολλά από τα συμπεράσματα που καταλήγει από την έρευνά του, δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι έχει μια υπέροχη "δημοσιογραφική" γραφή που σε κάνει να τον διαβάσεις με συγκέντρωση και χωρίς να σε κουράζει.

Κι όσο κι αν ιδεολογικά στέκομαι απέναντι σε πολλά από αυτά που πιστεύει, θεωρώ ότι αν έχεις τα κατάλληλα "φίλτρα" μπορείς να αποκομίσεις πολλά από το βιβλίο.

Κατι ξεκαρφωτο.... Εχει διαβασει κανεις σας ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ ;;;; Μου λειπουν 10 βιβλια απο τα 50 ....

Ας κάνω κι εώ 2-3 προτάσεις.

"1984" του Τζόρτζ Όργουελ. Βιβλίο σταθμός στη παγκόσμια λογοτεχνία και πολιτική σκέψη του 20ου αιώνα και ο "τόπος" που γεννήθηκε ο όρος του "Μεγάλου Αδελφού".

"Η Σιδερένια Φτέρνα" του Τζάκ Λάντον. Παρόμοιου περιεχομένου.

"Περί τυφλότητας", το κορυφαίο ίσως βιβλίο του Ζόσε Σαραμάγκου, μιας και αναφέρθηκε το "περί φωτίσεως" του ίδιου. Αν και ιδιαίτερα βαρύ. Αν έβαζα σε κάποιο βιβλίο το χαρακτηρισμό "18+" θα ήταν σε αυτό.

Από όσα έχω διαβάσει μπορώ να πω ότι αυτά τα 3 μου έχουν μείνει.

Του Τζόρτζ Όργουελ διαβασε οπωσδηποτε την "Φαρμα των ζωων" . Ειναι ισως το καλυτερο βιβλιο που διαβασα ποτε . . .

Το έχω διαβάσει άλλα εγώ θεωρώ το "1984" καλύτερο. Γούστα

http://www.george-orwell.org/

Όλα τα έργα του.

Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο μιας άγνωστης συγραφέως, Σοφία Καππάτου λέγεται και το βιβλίο ''Από τον Πόντο στην Κεφαλονιά''.
Είναι από το ίδρυμα μείζονος ελληνισμού.
Αφορά των διωγμό των Ελλήνων από τον Πόντο.
Πραγματικά αξίζει.

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ

To Εγχειρίδιο Βλακείας του Διονύση Χαριτόπουλου είναι ένα εγχειρίδιο αυτογνωσίας, μια συμπυκνωμένη φιλοσοφία ζωής με επίκεντρο τη νόηση και την κατανόηση, την ευφυΐα και την ανοησία, τη βλακεία και τον βλάκα. Τα σχετικά φαινόμενα εξετάζονται τόσο από την ιστορική και ανθρωπολογική τους πλευρά όσο και ως κλινικά συμπτώματα της σύγχρονης ζωής.

Ο ίδιος ο συγγραφέας σημειώνει με νόημα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Επειδή όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των ηλιθίων ανάμεσά μας και κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα ''υπεράνω υποψίας'' μάλλον πρέπει να ξανασυστηθούμε...»

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος έχει κατανείμει τους πρωτότυπους αφορισμούς του σε 88 ενότητες που αφορούν ισάριθμες περιπτώσεις/διαπιστώσεις/ ερμηνείες της ανθρώπινης βλακείας.

Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από την αρχή ως το τέλος αλλά και δίχως προφανή σειρά όπως ακριβώς μια συλλογή ποιημάτων ή αποφθεγμάτων.

Παλιά, για ν' αγοράσουμε λάδι στον μπακάλη, πηγαίναμε με την μπουκάλα, ο μπακάλης τη ζύγιαζε και κατόπιν αφαιρούσε το βάρος της από το ζύγι. Αυτό λεγόταν ντάρα (απόβαρο). Με τους συγγραφείς ισχύει το ίδιο. Για να μετρήσουμε την αξία τους, πρέπει πρώτα να ξεχάσουν τα όσα διάβασαν. Τι μένει; Ο Χαριτόπουλος ανήκει στην τάξη των αυτομαθών, αυτών που διδάχτηκαν από τα πράγματα κι όχι από τα βιβλία. Αυτό πιθανώς τον έκανε να μιλήσει για τη συμπαθή ανθρωπότητα της βλακείας. Η κατηγορία βέβαια δεν είναι ξεκάθαρη. όλοι είμαστε βλάκες, συχνά λόγω υπερβολικής εξυπνάδας.
Η χάρη του βιβλίου βρίσκεται στην επιδεξιότητα με την οποία παρακάμπτονται οι δυσκολίες, στις ξαφνικές καθαρές ανάσες των κατηγοριοποιήσεων, στην αίσθηση που έχει ο συγγραφέας για το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. 'Αλλωστε, «το μυαλό δεν έχει ζύγια». Ούτε η καρδιά, βέβαια, που δεν είναι ίδιον των εξ επαγγέλματος έξυπνων.



ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ

Όποιος ενθουσιάστηκε με το πρόσφατο ''Εγχειρίδιο βλακείας'' του Διονύση Χαριτόπουλου, ένα βιβλίο πρωτότυπων αφορισμών που επί πολλούς μήνες μετά την έκδοσή του (Μάρτιος 2008) εξακολουθεί να βρίσκεται στις πρώτες σειρές των ευπώλητων σε πανελλαδική κλίμακα, στο ''Ημών των Ιδίων'' (α' έκδοση: 2003) θα απολαύσει μερικά κείμενα που με τον αφοπλιστικό τρόπο του συγγραφέα εικονογραφούν όλη τη νεοελληνική τρέλα. Από το ζεϊμπέκικο και τον Καζαντζίδη έως το Χρηματιστήριο και την τηλεόραση, από την ''ψώρα'' του φενγκ σούι και τα γουέστερν έως την ανεργία και το ποδόσφαιρο, από τη ψευτογκλαμουριά των νεόπλουτων και τις βίζιτες έως τους αληθινούς ήρωες της διπλανής πόρτας, ο Χαριτόπουλος δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτε.

Με αβυσσαλέο, συχνά σκοτεινό χιούμορ και διαπιστωμένη ικανότητα να ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι, o συγγραφέας παρωδεί ανελέητα τη σύγχρονη ζωή. Ένα βιβλίο με δοκιμιακό λόγο που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα της σύγχρονης Ελλάδας.

Αφορισμοί, όπως αυτοί που περικλείονται στις σελίδες του ''Εγχειριδίου Βλακείας'', υπάρχουν κι εδώ. Ιδού μερικοί:
# Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το ''Πάτερ Ημών''. Τα είπες όλα με τη μία.
# Οι μηχανισμοί αποβλάκωσης προηγούνται πάντα των μηχανισμών κατανάλωσης.
# Η καριέρα είναι η σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων.
# Οι Έλληνες άκουγαν Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, μα τραγουδούσαν Καζαντζίδη.

Αλλά το βιβλίο αντλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του από τα ίδια τα κείμενα. Ιδού μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:

1 (Για την Αριστερά):
Σήμερα η Αριστερά φθίνει στο περιθώριο. Κάποιοι λίγοι έμειναν οι πολλοί λάκισαν. Είναι ερμηνεύσιμο. Αριστερά σημαίνει ανιδιοτέλεια μια λέξη που κοντεύει να εξοριστεί και από τα λεξικά, πόσο μάλλον από τη ζωή των ανθρώπων. Και αριστερός είναι στάση ζωής με συνέχεια και συνέπεια δεν είναι ειδικότητα κτηθείσα εν τη νεότητι ή εξαργυρώσιμη εμπειρία.
Όπως είπε και κάποιος, ''επειδή έπεσε το Τείχος, δεν σημαίνει ότι θα γίνω κι εγώ κάθαρμα''.

2 (Για το ποδόσφαιρο):
Φίλαθλος που κόβει εισιτήριο δεν υπάρχει. Είμαστε όλοι οπαδοί. Δεν πάει άλλος στο γήπεδο με κρύο μάτι. Αγώνας χωρίς πάθος δεν γίνεται. Η συναισθηματική στράτευση είναι βαριάς μορφής. Η ομάδα είναι προέκταση του εαυτού σου μπορεί να σε απογοητεύσει, να σε σκάσει, να σε χτικιάσει, αλλά δεν θα την προδώσεις ποτέ. Η ομάδα να πάει καλά κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γκρεμιστούν.

3 (Για την ανεργία):
Απ' όλα τα κουσούρια που μπορεί να σέρνει ένας άντρας τίποτα δεν είναι πιο αβάσταχτο από το να γυρνάει στο σπίτι του με άδεια χέρια. Πόσες γυναίκες δεν έχουν υποστεί διά βίου τιποτένιους συζύγους, βίαιους ή άπιστους, για μόνο τον λόγο πως συντηρούσαν οικογένεια.
Η ήττα του άντρα είναι συντριπτική. Η παρατεταμένη ανεργία τραυματίζει βαρύτατα τον ψυχισμό του τον ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη. Η μείωση που υφίσταται δεν είναι ποτέ στενά οικονομική κυριεύεται από αίσθημα αυτοϋποτίμησης και αναξιότητας έναντι των άλλων αντρών. Αισθάνεται να ξεπέφτει στα μάτια της γυναίκας του και των παιδιών του. Καταλήγει ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Τα λόγια παρηγοριάς τού επιδεινώνουν το αίσθημα κατωτερότητας στον άντρα πρέπει σεβασμός, όχι οίκτος.

(Και όχι,δεν είμαι ο ατζέντης του Χαριτόπουλου )

Ωραιο topic.



Γενικα δεν ειμαι κανα παιδι που διαβαζει υπερβολικα απλα διαβαζω ενα με δυο λογοτεχνικα καθε καλοκαιρι η αμα μου ερθει διαβαζω και κανενα ετσι στο ακυρο.


Το τελευταιο που διαβασα λεγεται Ο Ιστορικος στα Ελληνικα και συγγραφεας ειναι η Elizabeth Kostova.


Ειναι ενα βιβλιο που σαν κεντρικο θεμα εχει τον Vlad Draculea η κοινως Dracula.Πραγματικα περιεχει καποια παρα πολυ ωραια στοιχεια.Στην αρχη ειναι λιγο βαρετο αλλα μολις περασουν οι πρωτες 100 σελιδες περιπου αποκταει εκπληκτικη πλοκη και εγω προσωπικα το συστηνω ανεπιφυλακτα...

Ας κάνω και εγω τις δικιές μου βιβλιοπροτάσεις ,η δική μου για αυτήν την εβδομάδα είναι το βίβλιο με τίτλο Να σου πω μια Ιστορία του Χόρχε Μπουκάι οπού εμπεριέχονται ενδιαφέρουσες ιστορίες που μπορούν να χρησιμεύσουν για την ζωη μας γενικότερα ,
σε κάθε περίπτωση είναι ευχάριστο βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα....

Μια ενδεικτική ιστορία είναι η παρακάτω....



Ενω μια άλλη με τα βατραχάκια στο Αφρόγαλο θα σας θυμίσει έντονα μια αφήγηση του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία Πιάσε με αν μπορείς...

Προτείνετε ρε παιδιά κανα βιβλίο.Θέλω επειγόντως να ξεφύγω λίγο απ τις καταστάσεις που ζούμε,και νομίζω οτι το βιβλίο είναι το καλύτερο "καταφύγιο".

Δεν ξέρω αν σου αρέσουν τέτοιου είδους βιβλία φίλε baskethood αλλά μερικά από τα βιβλία που με απορρόφησαν πραγματικά ήταν τα παρακάτω.

1. ΤΟ ΣΜΗΝΟΣ



Τα επόμενα είναι η τριλογία της Οδύσσειας του Χρόνου του Arthur Clarke.

2.ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




3.ΗΛΙΑΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ



4.ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΤΟΙ

Διαβασε του μαξιμ γκορκυ ''οι αλητες'' .

Διαβαζεται ευκολα. Τωρα εγω τα 2 τελευταια που διαβασα ηταν του ντοστογιεφσκυ ''το υπογειο'' και του γκαμπριελ γκαρσια μαρκες το ''ο ερωτας στα χρονια της χολερας''. Το πρωτο μεχρι τη μεση ειναι δυσκολο βιβλιο. Βασικα δε ξερω τι ειδους βιβλια μπορει να εχεις διαβασει και ποσο. Αλλα εμενα μου φανηκε δυσκολο στην αρχη. Απλα δυσκολευεσαι να διαβασεις πανω απο 15 σελιδες συνεχομενες και σου βγαζει μια αυτοματη επιθυμια να βρισεις αυτον που το εγραψε και καμια φορά φτάνει στα ορια σπασαρχιδισμου και πολλες φορες συγκρουεται με τα λεγομενα του. Αλλα εχει μερικους μονολογους πραγματικα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ. και στο δευτερο μισο που συμπεριλαμβανει μια ισορια (περιπου) ειναι επισης παρα πολυ καλο. Το ''ο ερωτας στα χρονια της χολερας'' ειναι καλο βιβλιο και ορεξη να εχεις να το διαβαζεις.

Τι προτεινεις στο κοσμο ρε? Σιγα μη διαβασει και Λιακό!! Εγινες φοιτητης και το παιζεις ψαγμενος Μητσακο?

@soKRaM
Κοίτα να δείς,με τα μυθιστορήματα ξεχνίεμαι,με τα κοινωνικοπολιτικά "ψάχνομαι",και με τα ιστορικά αναζητώ.Η μεγάλυτερη γκάμα βιβλίων που έχω διαβάσει είναι ιστορικά.Απο εκεί και πέρα το μεγάλο μου πρόβλημα είναι οτι στην περιοχή που μένω δεν υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη οπότε τα βιβλία που διαβάζω αναγκάζομαι να τα αγοράσω,γι αυτό και κοιτάω πριν αγοράσω ένα βιβλίο να πρόκειται για κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.Κοινώς το περνάω απο κόσκινο.
@balomazoxtra
Too much ρε φίλε

Αγόρι μου sci-fi είναι! Δε λέει ότι θα συμβούν αυτά

Arthur Clarke,noob.

@ baskethood

το περίμενα,έχω λίγο περίεργα γούστα στα βιβλία είναι η αλήθεια

Τοτε παρε Ντοστογιεφσκυ. Θες δε θες θα το περνας απο κοσκινο.

όντως το "υπόγειο" του Ντοστογιεφσκι θέλει γερό στομάχι να το διαβάσεις , αλλά είναι πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, αξίζει τον κόπο.λίγοι συγγραφείς φτάσαν τόσο βαθιά στην ανατομία της ανθρωπινης ψυχής.

μετά ανεπιφύλακτα συστήνω το 'Μηδεν και το Άπειρο' του Άρθουρ Καίστλερ, που είναι ο,τι συγκλονιστικότερο έχω διαβάσει στη ζωή μου. η αλήθεια είναι-και δεν πουλαω μούρη επουδενί-οτι πλήρως "μπαίνεις" μες στο βιβλίο εάν έχεις τριφτεί με την ιστορία του μπολσεβίκικου κόμματος και την πολιτική φιλοσοφία των μπολσεβίκων, αλλά και για κάποιον που έχει ασχοληθεί λιγότερο το βιβλίο είναι πολύ δυνατό. ( περιληπτικά: ο Άρθουρ Καίστλερ ήταν παρών ως δημοσιογράφος στις δίκες της Μόσχας τη δεκαετία του '30, οπότε και η πιστή στο Στάλιν δικαστική εξουσία καταδίκασε σε θάνατο σχεδόν όλη τη παλιά ηγετική φρουρά των μπολσεβίκων. ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο Ρουμπασόφ, είναι μια σύνθεση των παλιών μπολσεβίκων ηγετών που ο Καίστλερ είδε στο δικαστήριο να καταδικαζονται.το βιβλίο είναι-κατά βάση- μια φοβερή βύθιση στην εσωτερική αγωνία του Ρουμπασόφ, ο οποίος πρέπει μέσα στο κελί του να αποφασίσει εάν θα διασώσει την ατομική του αξιοπρέπεια και θα αποκρούσει το κατηγορητήριο ή θα ομολογήσει εγκλήματα που δεν έκανε ως τελευταία υπηρεσία προς το Κόμμα στο οποιο αφιέρωσε όλη τη ζωή του. το βιβλίο το διάβασα πρώτη φορά στο δεύτερο έτος και κατάλαβα -ένιωσα το 1/5 από αυτά που κατάλαβα όταν το ξαναέπιασα πρόπερσι)


πολύ "σύγχρονη", πολύ "γρήγορη" και "κινηματογραφική" γραφή έχει ο Τζεημς Ελρόη. Το "Αμερικάνικο Ταμπλόιντ" διαβάζεται πολύ ευχάριστα, φαντάζομαι στο ίδιο στυλ θα είναι και τα υπόλοιπα βιβλία του.

συγκλονιστικό, δίχως υπερβολή, είναι το "Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ραιχ" του Μπέρτολτ Μπρεχτ, το οποίο διαβάζεται και εύκολα , καθώς αποτελείται από μικρες, ευθύβολες, "θεατρικές" ιστορίες. (δεν θα ήταν δίχως νοημα να αναρωτηθεί κανείς πόσο μακριά είμαστε πλέον οι νεοέλληνες από τη νοσηρή,πνιγηρή ατμόσφαιρα που διαρρεει όλες τις ιστορίες του 'Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ραιχ")

από Έλληνες πολύ δυνατό είναι το "Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου, ενώ πολύ καλή εντύπωση μου είχε κάνει η "Φανέλα με το νούμερο εννιά". δεν είναι κανένα φοβερά "βαθύ" βιβλίο αλλά μου βγάζει μια ιδιαίτερη οικειότητα και αμεσότητα. περιγράφει γειτονιές, σκηνικά, συνομιλίες πολύ "κοντινές", πολύ "νεοελληνικές", νιώθεις ότι έχεις περπατήσει κάποτε εκεί που περπάτησε ο ήρωας και σκέφτηκες αυτά που σκέφτηκε. εάν έγραφα κάποτε , έτσι θα ήθελα να γράψω: τόσο απλά και τόσο "ελληνοκεντρικά"

Το κιβώτιο είναι πάρα πολύ καλό.Μιας και έκανες αναφορά σε αυτή την χρονική περίοδο εγώ προτείνω το βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου"ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ",το βιβλίο της Ελλης Παππά"Μαρτυρίες μιας Διαδρομής" και ένα που διάβασα πρόσφατα,άσχετο με την περίοδο εκείνη βέβαια,το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου
"Είναι ο καπιταλισμός,ηλίθιε" με πλήθος στοιχείων για την ελληνική και παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ενα πολυ παραξενο αλλα και πολυ ομορφο βιβλιο που ανακαλυψα φετος το καλοκαιρι, εχει τιτλο "ολα τα μανιταρια τρωγονται" ( δυστυχως δεν θυμαμαι συγγραφεα). Στην πρωτη ευκαιρια θα το παρω και θα το διαβασω...

Εγω θα σου προτεινω καταρχας το αγαπημενο μου βιβλιο"Το μυστηριο της τραπουλας" http://www.kala-nea.gr/archives/100..
Ειναι του συγγραφεα του Κοσμου της Σοφιας ειναι φιλοσοφικο αλλα μην σε φοβιζει ειναι πολυ προσιτη και διαβαζεται μονορουφι 3-4 μερες εχει φυγει...Δεν εχω ακουσει ανθρωπο να μην του αρεσει κ εχει κ αρωμα Ελλαδας..Ψαξτο..

Μετα παμε σε κλασσικες λυσεις του στυλ:100 χρονια μοναξια,αλχημιστης,το σπιτι των πνευματων,το ονομα του ροδου που λιγο πολυ εχουν πεσει στα χερια μας

Θα πω και εγω Ντοστογιεφσκι,καθως αυτη την περιοδο το ψηνω να διαβασω το "Εγκλημα κ Τιμωρια" εχω ακουσει οτι κ ο "Hλιθιος" ειναι πολυ καλο...

Αν εισαι αναμεσα σε αυτα τα 2 σου προτεινω το ''Ηλιθιος'' πρωτο. Το ''Εγκλημα και Τιμωρια'' δε συνισταται σε πρωτάρηδες (πρωταρηδες ντοστογιεφσκυ) . Εγω δεν το εχω τελειωσει ποτέ καθως στο τελος του Α μερους το εκλεισα και δε ξανασχοληθηκα. Αλλα σκεφτομαι σοβαρα τωρα να το συνεχισω.

Ναι καπως ετσι κ εγω κολλαω πολυ στην αρχη κ το παραταω καθε φορα..Θα δοκιμασω το αλλο πρωτα...

Ο αφηφγητης του Υπογειου συγκρουεται με τα λεγομενα του γιατι αυτη ειναι η προθεση του συγγραφεα,να αφησει τον αναγνωστη να διακρινει τις αντιφασεις του.Γενικα ο Ντοστογιεφσκι με το υπογειο σατιριζει τον τυπο του μικροαστου της εποχης του,μολονοτι και ο ιδιος ανηκε σ αυτη την ταξη.Υπο μια εννοια ειναι και μια αυτοκριτικη της σκοτεινης πλευρας του .Αν το δεις υπ αυτο το πρισμα ισως δεν θα σε "ξενιζει" και τοσο.

Παρεπιπτοντως,επειδη η γραφη του Ντοστογιεφσκι ειναι πολυ συνθετη,και σαν δομη και σαν λογοτεχνικη γλωσσα,μια απροσεχτη μεταφραση το χαντακωνει το κειμενο.Το Υπογειο υπαρχει σε πολυ καλη μεταφραση της Κοραλλιας Μακρη.Γενικα ομως,ο καλυτερος μεταφραστης του Ντοστογιεφσκι στην Ελλαδα ειναι ο Αρης Αλεξανδρου.

οντως η μεταφραση παιζει ρολο. και ειδικα σε μια γλωσσα σαν τα ρωσικα.

Μη νομιζεις οτι δε μου αρεσε, το λατρεψα. Αν η βούλησή μας μπορει να συμβαδιζει με τη λογικη μας, τοτε θα μπορουσαμε και εμεις να εξασκησουμε τη λογικη μας συμφωνα μ'αυτη την ελευθερη βουληση. Αυτη την ατακα την κατεγραψα για να μη μου ξεφυγει.

Εχω ξεκινησει το "Σινταρτα" του Εσσε. Ειμαι στην αρχη ακομα, αλλα... χαος !

Το έχει διαβασει κανεις το συγκεκριμενο ; Αξιζει να το συνεχισω ή θα ταλαιπωρουμαι αδικα ;

Τι περίμενες απο έναν συγραφφέα με ροπή στην ανατολική φιλοσοφία αν δεν υπήρχε λίγο χάος;

μπορώ να πώ όμως ότι ο τρόπος γραφής του μου αρέσε με βάσει τα 2 βιβλία που έχω διαβάσει απο αυτόν τον Λύκο της Στέππας και Ντέμιαν...

το Σιντάρτα δεν έτυχε να πέσει στα χέρια μου...

Τωρα τελευταια εχω αρχισει και διαβαζω αρχαιους ελληνες συγγραφεις.Τωρα διαβαζω ιστορια απο τον Διοδωρο τον Σικελιωτη...

Yπεροχα τα βιβλια του Αρριανου για τον Μεγα -Αλεξανδρο.Υπεροχη παρουσιαση του Μεγαλου αυτου στρατηλατη.

του μεγαλου αυτου δολοφονου, βιαστη και σφαγεα παιδιων... Του Χιτλερ της αρχαιοτητας...

ναι αλλα διεδωσε το ελληνικο πνευμα
τωρα βεβαια δεν του το ζητησαν,αλλα πηρε την πρωτοβουλια οπως οφειλε να κανει καθε μεγαλος ανηρ στην θεση του να ουμε.

"Χίτλερ" αν έκανε τα ίδια σήμερα.Στην εποχή του θεωρούταν ο μαμιάς της οικουμένης και δικαίως φαντάζομαι μιας και αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά κριτήρια ενός μεγάλου ηγέτη τότε.
Επίσης αν δεν κάνω λάθος,διδάσκαλός του ήταν ο μεγάλος αριστοτέλης.Δεν νομίζω να τον λέει κανείς ώς "ηθικό αυτουργό" των εγκλημάτων του μ.αλεξάνδρου.