QUOTE (tamvoukios @ Dec 26 2018, 22:30 )
Σέβομαι απόλυτα τα αντιφασιστικά σου αισθήματα, και σου δηλώνω ότι τέτοια αισθήματα έχω κι εγώ.
Όμως...
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εκτιμήσω τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ το αξίζει στον τομέα του, μόνο από το γεγονός ότι είναι έστω και δηλωμένος φασίστας ή φιλοναζιστής. Δεν τον εκτιμώ κοινωνικά και πολιτικά, αν όμως αξίζει τον εκτιμώ για το έργο του σ' έναν οποιοδήποτε τομέα.
Έτσι, δεν εκτιμώ καθόλου πολιτικά, αλλά τους βγάζω το καπέλο, τον καθένα στο είδος του:
τον μεγάλο γερμανό φιλόσοφο Μάρτιν Χαϊντέγκερ,
τον μεγάλο γερμανό ποιητή Γκότφριντ Μπεν,
τον μεγάλο ιταλό ποιητή Γκαμπριέλε Ντ' Αννούντσιο,
τον μεγάλο αμερικανό ποιητή Έζρα Πάουντ,
τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα Λουί-Φερντινάντ Σελίν,
τον μεγάλο ιταλό συγγραφέα Λουίτζι Πιραντέλο,
τον μεγάλο νορβηγό συγγραφέα Κνουτ Χάμσουν,
τον μεγάλο ιρλανδό συγγραφέα Κ.Σ. Λιούις,
και φυσικά την απόλυτη sex symbol Μπριζίτ Μπαρντό.
Έτσι, σέβομαι και τον Στιβ Γιατζόγλου σε ό,τι έχει να κάνει με το μπάσκετ, γιατί ξέρει μπάσκετ, αλλά μέχρι εκεί.
Και, εννοείται, αν τον δω στο δρόμο, δεν θα του δώσω το χέρι να τον χαιρετίσω, όπως κανέναν από τους παραπάνω (με την εξαίρεση της Μπριζίτ Μπαρντό που θα της έδινα όχι μόνο το χέρι).
Με μια διαφορά όμως: οι περισσότεροι από αυτούς που αναφέρεις ασπάστηκαν το φασισμό κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, δηλαδή πριν εκδηλωθεί ακόμα έμπρακτα η φρικαλέα ανθρωποφαγικη του φύση, με την έναρξη του Β ΠΠ.
Όχι, φυσικά ότι είναι δικαιολογία αυτό -- κανείς δεν δικαιούται να πει ότι αγνοεί τι είναι ο φασισμός, όποιο προσωπείο και να φοράει.
Παρόλα αυτά όμως, πρέπει να συνεκτιμησουμε τις συνθήκες στις οποίες εμφανίστηκε.
Ο Φασισμός ξεκίνησε από την Ιταλία, με την περίφημη Χάρτα του Μουσολίνι, και αποτελούσε την δύναμη κρούσης των κρατούντων (οικονομικά και πολιτικά) απέναντι στο ανερχόμενο, τότε, εργατικό κίνημα ( η οχτωβριανη επανάσταση ήταν νωπή ακόμα). Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ είχε δηλώσει το 30 ότι ο Φασισμός λειτούργησε ως φραγμός στον μπολσεβικισμό.
Ας δούμε όμως εν τάχει τις κοινωνικές συνθήκες:
Στα τέλη της δεκαετίας του 10, η Ευρώπη έβγαινε από έναν αιματηρό πόλεμο, που στόχο είχε τη μοιρασιά της λείας και των αποικιών , μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (από κοντά και οι . μικροί που αναζητούσαν το δικό τους μερίδιο). Οι λαοί σύρθηκαν κυριολεκτικά στην αλληλοσφαγη σ' έναν πόλεμο για αλλότρια συμφέροντα., όπου η μόνη τους ανταμοιβή ήταν η πείνα και ο θάνατος. Το τέλος του πολέμου, έβαλε μεν τέλος στο θανατικό, αλλά η εξαθλίωση εξακολουθούσε να γονατίζει τις μάζες. Η οικονομία ήταν κατεστραμμένη, και η καθημερινή επιβίωση ήταν έρμαιο των κερδοσκόπων. Οι λαοί πεινούσαν, οι αρρώστιες θέριζαν, κανένας δεν μπορούσε να ξεφύγει από την αθλιότητα, και το ψωμί έλειπε από το τραπέζι. Όπως έλεγε ο Μπρεχτ, κάποτε πεινούσαν οι άνεργοι, τώρα πεινούν και όσοι έχουν δουλειά Παντού κοινωνικά ερείπια. Στις ηττημένες χώρες, εκτός από την πείνα, υπήρχε και η εθνική ταπείνωση. Όλες οι αξίες της εθνικής ομοψυχίας και περηφάνειας είχαν οικτρά διαψευστεί. Όλοι βλεπαν ότι οι μάζες εξαθλιωνονταν για να κερδιζουν μερικοί κηφήνες.
Έτσι λοιπόν, ως αποτέλεσμα του πολέμου, η κρίση είχε γενικευτεί. Οι μάζες αναγκαστικά βγήκαν στο προσκήνιο για να γλυτώσουν από την λιμοκτονία. Αλλά και οι από πάνω δεν έμειναν ανεπηρέαστοι . Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να επιβληθούν όπως πρίν στους από κάτω. Ο πόλεμος είχε σμπαραλιασει το κράτος, τα σώματα ασφαλείας απειθαρχουσαν, εμφανίστηκε κενό εξουσίας. Ως αποτέλεσμα, ο συσχετισμός μεταβλήθηκε ραγδαία. Η οχτωβριανη επανάσταση που μόλις είχε πραγματοποιηθεί, έδειχνε το δρόμο.
Έτσι, λοιπόν, οι οπλισμένες μάζες (οπλισμένες εξαιτίας του πολέμου) βγήκαν ορμητικά μπροστά για να καλύψουν το κενό εξουσίας. Ένα επαναστατικό κύμα σάρωνε όλη την Ευρώπη. Στην Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στην Ιταλία, και αλλού είχαμε ένοπλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Οι εξεγερμένοι αναμετριονταν ένοπλα με τα στρατεύματα που μέναν ακόμα αφοσιωμένα στις κυβερνήσεις, στηναν οδοφράγματα, καταλάμβαναν εργοστάσια, συγκροτούσαν σοβιέτ. Πώς να συγκρατηθεί λοιπόν αυτός ο χείμαρρος;
Σ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, γεννήθηκε ο φασισμός. Ο φασισμός ήταν το όπλο των αστων για να αποσπάσουν τις μάζες από την επαναστατική δράση, και να ανακόψουν τον έκδηλο ριζοσπαστισμό τους. Ο φασισμός ήταν ακραία δημαγωγικος. Μιλούσε για του έθνους την τιμή και την αξιοπρέπεια, σε μια εποχή που οι αξίες είχαν αρχίσει να φθίνουν. Προπαγανδιζε την εθνική ενότητα. Εθετε στόχους ίεθνικής αναγέννησης και αναδημιουργίας. Πρόβαλε τον δυναμισμό, τη ρωμη, την πρωτοβουλία. Πρόσφερε -- απατηλά -- την συνένωση σε έναν σκοπό, που τόσο ανάγκη είχαν οι μάζες, ταχα ενάντια στον ατομικισμό. Εμφάνιζε μια δηθενν γνήσια και αυθεντική λαϊκότητα, μακριά από τις ψευτοευγενειεσ των άλλων, που έμοιαζαν υποκριτικές στους λαούς. Μα το κυριότερο από όλα, προπαγανδιζε την συμφιλίωση των τάξεων. Οι εργάτες και οι βιομήχανοι, ισχυρίζονταν οι φασίστες, δεν έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Οι εργάτες έπρεπε να υποταχτούν στους βιομηχάνους, και να μην εγείρουν διεκδικήσεις, οικονομικές ή άλλες. Έπρεπε να συναινέσουν σε μια πολιτική η οποία θα αυξαινε τον εθνικό πλούτο, και όταν αυτό θα επιτυγχανόταν, θα επερναν και εκείνοι το μερίδιο τους. Η ταξική πάλη έπρεπε να κατασιγασει προς όφελος όλων.
Αυτή η ιδεολογία και αισθητική είναι αλήθεια ότι γοήτευσε πολλούς διανοούμενους τις δεκαετίες του 20 και του 30.
Σήμερα όμως ζούμε στο 2018, και ξέρουμε τι είναι ο φασισμός. Ξέρουμε ότι ο φασισμός είναι κατά βάση μισανθρωπια. Άρα όχι, δεν σεβόμαστε τους φασίστες, ούτε έχουμε κάτι να μάθουμε από αυτούς.