Full Version: Άρης - Νίκος Γκάλης!!!
Όταν με ρωτούσαν μικρός, τι ήθελα να γίνω, η απάντησή μου ήταν....Γκάλης. Χειροκροτήστε τον και για μας τους χαμουτζήδες. Ο Νίκος ανήκει σε όλους μας, και δεν μας χωρίζουν χρώματα.
QUOTE(Pierce @ May 7 2013, 16:13 ) 
Όταν με ρωτούσαν μικρός, τι ήθελα να γίνω, η απάντησή μου ήταν....Γκάλης. Χειροκροτήστε τον και για μας τους χαμουτζήδες. Ο Νίκος ανήκει σε όλους μας, και δεν μας χωρίζουν χρώματα.
Ακριβώς αυτό!
θυρα 7,τμημα 1,σειρα Η,θεση 0007 κ 0008
Θύρα 8-9 τμήμα 1 σειρά φ θέση 16
15:32 6/4/13 πάλι καλά που υπήρχε και αυτή!
15:32 6/4/13 πάλι καλά που υπήρχε και αυτή!
εστειλα κουριερ και μου τα έφερε αθήνα
δε χάνονται τέτοιες στιγμες
δε χάνονται τέτοιες στιγμες
QUOTE(gallistis @ May 7 2013, 16:55 )
εστειλα κουριερ και μου τα έφερε αθήνα
δε χάνονται τέτοιες στιγμες
δε χάνονται τέτοιες στιγμες
αυτό και αν είναι καλή ιστορία
αν υπαρχει λινκ καλοδεχουμενο
QUOTE(SkyFall @ May 7 2013, 19:49 )
το δείχνει δωρεάν εδώ
novasports
novasports
Εδώ ζητάει Στοιχεία συνδρομητή Nova
QUOTE (frenchman7 @ May 7 2013, 19:54 )
Εδώ ζητάει Στοιχεία συνδρομητή Nova
εμένα δεν μου ζητάει, δεν ξέρω τι συμβαίνει.
κολάει και σε σας η σύνδεση;
Ε μα ειναι δυνατον να δίνουν την καλυψη στη Νοβα???
Τα νεύρα μου !!! Μιλάει ο Ντίνο Ράτζα, που έχει παίξει σαιζόν στο ΝΒΑ με 20 πόντους δεκαετία του 90, και είχε συμπαίκτη τον Ντράζεν Πέτροβιτς στις εθνικές ομάδες. Και τον ρωτάνε είναι ο Γκάλης στο επίπεδο του Πέτροβιτς. Και απαντάει ευγενικά ό άνθρωπος ότι ο Γκάλης είναι απο τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, αλλά κανείς δεν είναι στο επίπεδο του Πέτροβιτς. Μιλάμε για τον ίδιο Πέτροβιτς που είχε καλύτερα στατιστικά απο τον Τζόρνταν ανα λεπτό συμμετοχής, και δεν έπαιζε περισσότερο γιάτι τότε το ΝΒΑ δεν ήθελε Ευρωπαίους πρωταγωνιστές, είχε την διαδικασία των ρούκι και δεν συμμαζεύεται. Και ο Γκάλης δεν έχει παίξει ποτέ ΝΒΑ (σαφώς και μπορούσε). Και ο σχολιαστής τον λέει ΣΩΒΙΝΙΣΤΗ! Ποιός είναι ο σωβινιστής εδώ?
πουτ.....α ΕΡΤ μόνο 
Κ@Λο ΕΡΤ γ@μω τα λεφτά που πληρώνουμε κάθε μήνα και δεν μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα ..
Αποφαση του Αρη ηταν να το δωσει στη νοβα.
Αιτια οι ποδοσφαιρικες εκπομπες της ερτ για τον υποβιβασμο της ΑΕΚ που αφηναν αιχμες για το πως σωθηκε ο Αρης
http://www.basketplus.gr/index.php/rss-ari...filiko-tou-gali
Αιτια οι ποδοσφαιρικες εκπομπες της ερτ για τον υποβιβασμο της ΑΕΚ που αφηναν αιχμες για το πως σωθηκε ο Αρης
http://www.basketplus.gr/index.php/rss-ari...filiko-tou-gali
Μερικές φορές, το αποτύπωμα των λέξεων ακούγεται σαν το τραγούδι των τζιτζικιών. Ανεξαρτήτου σειράς, στιγμής ή έντασης, το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: αφόρητη κοινοτοπία. Εκεί όπου το πλαίσιο και το περιεχόμενο παραμένουν αυστηρώς καθορισμένα, η σημασία αναζητείται στην πρωτοτυπία. Τί να πει κανείς για το Νίκο Γκάλη;
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
QUOTE (basketikos2813 @ May 8 2013, 15:42 )
Μερικές φορές, το αποτύπωμα των λέξεων ακούγεται σαν το τραγούδι των τζιτζικιών. Ανεξαρτήτου σειράς, στιγμής ή έντασης, το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: αφόρητη κοινοτοπία. Εκεί όπου το πλαίσιο και το περιεχόμενο παραμένουν αυστηρώς καθορισμένα, η σημασία αναζητείται στην πρωτοτυπία. Τί να πει κανείς για το Νίκο Γκάλη;
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
Μακράν του δεύτερου το πιο καλογραμμένο κείμενο που έχω διαβάσει στο φόρουμ!
Δεν έχω λόγια... Δεν ξέρω τι να γράψω...
Τα συναισθήματα που βιώσαμε εχθές στο "Νίκος Γκάλης Hall" ήταν πολυποίκιλα!!!
Πλημμυρίσαμε από χαρά, ρίγη συγκίνησης και σύγκορμης ανατριχίλας!!!
Στιγμές απερίγραπτες, ανεπανάληπτες και συγκλονιστικές!!!
Υ.Γ. Το κείμενο σου, φίλε μου basketike2813, αποτελεί, κατά την άποψη μου, απεικόνιση πολλών από τα γεγονότα-συναισθήματα που βίωσα εχθές στην εκδήλωση. Θερμά συγχαρητήρια!!!
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Είσαι Θ Ε Ο Σ, Εισαι Θ Ε Ο Σ, Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ
Υπάρχει κάπου να δω την εκδήλωση γιατί έχασα την τελευταία 1 ώρα?
QUOTE(bul_69 @ May 8 2013, 19:04 )
Υπάρχει κάπου να δω την εκδήλωση γιατί έχασα την τελευταία 1 ώρα?
QUOTE(www.pressaris.gr)
Δείτε ολόκληρη η εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη σε 2 ώρες και 55′!
Εκατοντάδες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με την εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη. Μια μεγάλη βραδιά, με ένα πρόγραμμα που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες.
Δείτε ή κρατήστε ολόκληρη την εκδήλωση για τον μεγάλο Γκάλη σε βίντεο διάρκειας 2 ωρών και 55 λεπτών!
Εκατοντάδες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με την εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη. Μια μεγάλη βραδιά, με ένα πρόγραμμα που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες.
Δείτε ή κρατήστε ολόκληρη την εκδήλωση για τον μεγάλο Γκάλη σε βίντεο διάρκειας 2 ωρών και 55 λεπτών!
QUOTE(NKoulaf @ May 7 2013, 21:01 )
Τα νεύρα μου !!! Μιλάει ο Ντίνο Ράτζα, που έχει παίξει σαιζόν στο ΝΒΑ με 20 πόντους δεκαετία του 90, και είχε συμπαίκτη τον Ντράζεν Πέτροβιτς στις εθνικές ομάδες. Και τον ρωτάνε είναι ο Γκάλης στο επίπεδο του Πέτροβιτς. Και απαντάει ευγενικά ό άνθρωπος ότι ο Γκάλης είναι απο τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, αλλά κανείς δεν είναι στο επίπεδο του Πέτροβιτς. Μιλάμε για τον ίδιο Πέτροβιτς που είχε καλύτερα στατιστικά απο τον Τζόρνταν ανα λεπτό συμμετοχής, και δεν έπαιζε περισσότερο γιάτι τότε το ΝΒΑ δεν ήθελε Ευρωπαίους πρωταγωνιστές, είχε την διαδικασία των ρούκι και δεν συμμαζεύεται. Και ο Γκάλης δεν έχει παίξει ποτέ ΝΒΑ (σαφώς και μπορούσε). Και ο σχολιαστής τον λέει ΣΩΒΙΝΙΣΤΗ! Ποιός είναι ο σωβινιστής εδώ?
εγώ θα του λεγά -αν ήμουν ο σχολιαστής- ότι έτσι γίνεται μετά θάνατον όλους τους μεγαλώνουμε σε αξία.. οπότε πάλι δεν θα γλίτωναν τα νεύρα σου
πέρα από την πλάκα όντως τρελή παικτούρα ο Ντράζεν,
δεν ξέρω αν η άποψη του Ντίνο είναι συναισθηματική ή σύμφωνα με τις μπασκετικές του γνώσεις αλλά
κατά την ταπεινή μου γνώμη ως παίκτες υπήρξαν εξίσου αποτελεσματικοί ως προς την στατιστική,
θα μπορούσα να τους συγκρίνω σαν στιλ και τί αρέσει στο μάτι του καθενός εκεί όπου ο Πέτροβιτς ήταν γρήγορος και νευρώδης με καλύτερο μακρινό σουτ ενώ ο Νικ ήταν πιο δυνατός, αλτικός και ποιο εύστοχος μέσα από την ρακέτα
προσωπικά πιστεύω ότι για την Ευρώπη ήταν στο ίδιο επίπεδο αλλά -πλην Μαρτσουλιόνις- μακριά από τους άλλους γκαρντ στην εποχή τους
επιπλέον ο Ντράζεν όταν έπαιρνε τα ευρωπαικά με την Τσιμπόνα είχε για συμπαίκτες Τσβετίτσιανιν, Τσούτουρα, Νάκιτς, Κνέγκο, Αράποβιτς, Ούσιτς και βέβαια τον αδελφό του δεν κατέβαινε μόνο με έναν Γιαννάκη, άντε και τον Σούμποτιτς με τον Γουίλτζερ αφού Λυπηρίδης, Ρωμανίδης, Δοξάκης και Φιλίππου ήταν μόνο για Ελλάδα
άλλο επίπεδο ήταν το Γιουγκοσλαβικο μπάσκετ αφού την διαφορά σε αυτό δεν την έκανε ο Ντράζεν μιας και ο εκάστοτε ομοσπονδιακός είχε να επιλεξει από μια δεξαμενή 20 κορυφαίων σε αντίθεση με την Ελλάδα που ο ΝΙΚ μαζί με Γιαννάκη, Φάνη και Φασούλα αποτελούσαν την ελίτ
για το ΝΒΑ δεν μπορούμε να μιλήσουμε εφόσον δεν υπάρχει δείγμα από τον Νικ.. στο Πόρτλαντ αδικήθηκε αλλά η περιφέρεια ήταν πλήρης σε εκείνη την ομάδα, τί να πει και ο Σαμπόνις μετά που πήγε 32 χρονών σακάτης και έκανε πλάκα
βέβαια θεωρώ ότι το ταβάνι του Κροάτη ήταν μεγαλύτερο από του δικού μας κυρίως λόγο ύψους αφού ο Νικ παραήταν κοντός
πέραν του Γκάλη βέβαια που του άξιζε όλο αυτό που έγινε έστω και τώρα
την πάρασταση χθες κατά την άποψή μου έκλεψαν ο Γιαννάκης φυσικά, ο Στιβάρας και ο Στόικο Βράνκοβιτς
υποκλίνομαι στον κόσμο για την στάση του στον Μπάνε. Συγκλονιστικό αυτό που έγινε.... ΜΠΡΑΒΟ
Το θέμα δεν είναι ποιός ήταν καλύτερος, τεράστιοι και οι 2, βράσε ρύζι. Το θέμα είναι ότι ρωτάει τον συμπαίτη του με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα (για πές έναν από τη γενιά του με καλύτερη. Ο Κουκοτς έχει τίτλους ΝΒΑ, αλλά απο συμμετοχή καμμία σχεση), και μετά απαξιώνει την γνώμη του ως σωβινιστική. Δηλαδή ο δημοσιογράφος της νόβα έχει πιο πολύ δικαίωμα να έχει γνώμη από τον Ντίνο Ράτζα. Αυτό είναι το τέλος της λογικής και της αξιοκρατίας, αυτός είναι ο λόγος που με ενοχλεί περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό του τι πάει στραβά σε αυτή τη χώρα σε όλους τους τομείς. Ας χαιδεύεις αυτιά, και το πόσο μακριά είσαι απο την λογική και την αξία είναι δευτερεύον.
Ειναι πολυ μεγαλο λαθος αν μετα απο τοσα χρονια ακομα δεν καταλαβε καποιος τι υπηρξε ο Νικος Γκαλης για την Ελλαδα. Δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να μπει σε συγκριση με κανενα αθλητη μπασκετ σε οποιαδηποτε αλλη χωρα ακομη και απο την Αμερικη. Ο λογος ειναι απλος φιλοι μου. Ο ανθρωπος αυτος εκανε με ενα μαγικο ραβδι την Ελλαδα κοιτιδα του Ευρωπαικου μπασκετ μεσα σε ενα βραδυ. Το βραδυ εκεινο του Ιουνη του 1987. Ολα τα αλλα ειναι απλως ιστορια. Και επειδη καποιοι ειχαν πει οτι δεν μπορει να το ξανακανει πηγε μονος του ουσιαστικα την χωρα του και στο τελικο του 1989 κοντρα στην αφιονισμενη ενωμενη Γιουγκοσλαβια και εβαλε και 30 ποντους στο τελικο παρολο που χασαμε. Γιατι για μενα πιο σημαντικο ισως ακομη και απ το χρυσο της Αθηνας αξιακα και οχι σαν μεταλλιο ηταν το ασημενιο του 1989. Θυμαστε μηπως ποιοι παιζαν τοτε στους πλαβι. Να θυμησω Τζορτζεβιτς, ΝΤΡ. Πετροβιτς, Κουκοτς, Ντιβατς, Ζντοβτς, Βρανκοβιτς , Ρατζα...... Πανω στο εικονοστασι ολοι οσοι παιξαν ή ερασιτεχνικα ή επαγγελματικα μπασκετ αυτα τα χρονια στην Ελλαδα πρεπει να εχουν την φωτογραφια του γιατι ο Νικ ηταν ξεχωριστος. Δεν ηταν ενας ακομη Ελληνοαμερικανος που επαιξε στην Ελλαδα και χαθηκε η λαμψη του. Ηταν η αιτια , η αφορμη που η Ελλαδα απεκτησε κυρος και ταυτοτητα και δημιουργησε τις συνθηκες να γινουν οι Ελληνικες ομαδες ειτε Εθνικη ειτε σωματεια βιτρινα της χωρας στο Εξωτερικο. Τιμη και δοξα λοιπον στο μεγαλο Νικο Γκαλη τιμη και δοξα και στον Μοτσαρτ του Ευρωπαικου μπασκετ Ντραζεν Πετροβιτς και σε ολους τους μεγαλους παικτες που επαιξαν μπασκετ. 
Για τα ελληνικα δεδομενα η οργανωση της γιορτης ηταν πολυ καλη,αν και κατα την γνωμη εμποροποιηθηκε χωρις να ειναι απαραιτητα κακο μιας και οι αμερικανοι που ειναι μανουλες σε αυτου του ειδους τις εκδηλωσεις θα χρεωνανε και τα αυτογραφα.Το κοινο του Αρη επισης σταθηκε πολυ καλα εκτος καποιων αποδοκιμασιων στην αρχη.
Το μονο απαραδεκτι ητανε οτι δωσανε τηλεοπτικα την γιορτη στη Νοβα
Το μονο απαραδεκτι ητανε οτι δωσανε τηλεοπτικα την γιορτη στη Νοβα
QUOTE(NKoulaf @ May 9 2013, 08:23 )
Το θέμα δεν είναι ποιός ήταν καλύτερος, τεράστιοι και οι 2, βράσε ρύζι. Το θέμα είναι ότι ρωτάει τον συμπαίτη του με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα (για πές έναν από τη γενιά του με καλύτερη. Ο Κουκοτς έχει τίτλους ΝΒΑ, αλλά απο συμμετοχή καμμία σχεση), και μετά απαξιώνει την γνώμη του ως σωβινιστική. Δηλαδή ο δημοσιογράφος της νόβα έχει πιο πολύ δικαίωμα να έχει γνώμη από τον Ντίνο Ράτζα. Αυτό είναι το τέλος της λογικής και της αξιοκρατίας, αυτός είναι ο λόγος που με ενοχλεί περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό του τι πάει στραβά σε αυτή τη χώρα σε όλους τους τομείς. Ας χαιδεύεις αυτιά, και το πόσο μακριά είσαι απο την λογική και την αξία είναι δευτερεύον.
εγώ πάντως θα χαρακτήριζα την όλη κατάσταση ένα unfair από την πλευρά του δημοσιογράφου που έκανε το ρεπορτάζ…
όσο να ναι λίγο αν σου κόβει δεν κάνεις μια τέτοια ερώτηση, τα υπόλοιπα που ακολούθησαν ήταν παρεπόμενα της αρχικής ερώτησης και θεωρώ την απάντηση του Παπαδογιάννη ανάλογη με την απάντηση του Ντίνο που είπε ότι κανείς δεν είναι στο επίπεδο του Ντράζεν….
Θα συμφωνήσω απόλυτα με magickaminia, ο Νικ υπήρξε πραγματικά κάτι σαν προφήτης ή θεός όπως έλεγε ο Ζοτς για το ελληνικό μπάσκετ αφού η επίδραση που είχε η παρουσία του σε αυτό δεν νομίζω ότι έχει κάτι αντίστοιχο μιας και κορυφαίος στο ΝΒΑ να ήταν δεν θα είχε τέτοιο αντίκτυπο στον κόσμο
Εξάλλου δεν αποτελεί μυστικό ότι εδώ στην Ελλάδα χάρη σε αυτόν πήραμε σχεδόν όλα τα πιτσιρίκια μία μπάλα του μπάσκετ και γέμισε ο τόπος μπασκέτες εκείνη την εποχή, επίσης τον ήξερε και έβλεπε μπάσκετ μέχρι και η γιαγιά στο χωριό,
μα η γιαγιά απ το χωριό?
νομίζω ότι η γιαγιά όσο και αν φαίνεται περίεργο είναι ένα σοβαρό μέτρο σύγκρισης της επίδρασης. Αμφιβάλλω αν η αντίστοιχη γιαγιά έβλεπε στην Γιουγκοσλαβία τον Ντράζεν, στην Σοβ. Ένωση τον Σαμπόνις ή στην Αμερική τον Τζόρνταν και στην Γερμανία τον Νοβίτσκι
Μα και εγώ θα συμφωνήσω ότι ο Γκάλης είναι κάτι το αδιανότητο για τον ελληνικό αθλητισμό, όχι μόνο το μπάσκετ. Μόνο που όταν ρωτάει τον Ράτζα για τον Πέτροβιτς, μιλάει για το παγκόσμιο μπάσκετ ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε. Και στο παγκόσμιο μπάσκετ, το μέγεθος Ράτζα δεν συγκρίνεται με κανέναν έλληνα δημοσιογράφο.
Για το αν τον Πέτροβιτς τον ξέρουν οι γιαγιάδες στην σπαραγμένη απο τον εμφύλιο πόλεμο Κροατία που είχε το μπάσκετ για περηφάνια, νομίζω πως, αν πάς να τις ρωτήσεις, τον θυμούνται και αυτές που έχουν πάθει εγκεφαλικό και δεν θυμούνται πως λένε τα παιδιά τους. Τον Τζόρνταν και τον Νοβίτσκι τους έχουν χεσμένους οι γιαγιάδες, τον Σαμπόνις τον ξέρουν πολλές πάλι λόγω καινούργιας χώρας με εθνικό σπόρ το μπάσκετ, αλλά καμμία σχέση ούτε με Ελλάδα που δεν είχε πρίν καμμία επιτυχία πουθενά, ούτε με την Κροατία που βγήκε ματωμένη από τον εμφύλιο. Μην νομίζουμε ότι όπου δεν είμαστε εμείς είναι Σουηδία!
Για το αν τον Πέτροβιτς τον ξέρουν οι γιαγιάδες στην σπαραγμένη απο τον εμφύλιο πόλεμο Κροατία που είχε το μπάσκετ για περηφάνια, νομίζω πως, αν πάς να τις ρωτήσεις, τον θυμούνται και αυτές που έχουν πάθει εγκεφαλικό και δεν θυμούνται πως λένε τα παιδιά τους. Τον Τζόρνταν και τον Νοβίτσκι τους έχουν χεσμένους οι γιαγιάδες, τον Σαμπόνις τον ξέρουν πολλές πάλι λόγω καινούργιας χώρας με εθνικό σπόρ το μπάσκετ, αλλά καμμία σχέση ούτε με Ελλάδα που δεν είχε πρίν καμμία επιτυχία πουθενά, ούτε με την Κροατία που βγήκε ματωμένη από τον εμφύλιο. Μην νομίζουμε ότι όπου δεν είμαστε εμείς είναι Σουηδία!
QUOTE(NKoulaf @ May 9 2013, 19:31 )
Μα και εγώ θα συμφωνήσω ότι ο Γκάλης είναι κάτι το αδιανότητο για τον ελληνικό αθλητισμό, όχι μόνο το μπάσκετ. Μόνο που όταν ρωτάει τον Ράτζα για τον Πέτροβιτς, μιλάει για το παγκόσμιο μπάσκετ ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε. Και στο παγκόσμιο μπάσκετ, το μέγεθος Ράτζα δεν συγκρίνεται με κανέναν έλληνα δημοσιογράφο.
Για το αν τον Πέτροβιτς τον ξέρουν οι γιαγιάδες στην σπαραγμένη απο τον εμφύλιο πόλεμο Κροατία που είχε το μπάσκετ για περηφάνια, νομίζω πως, αν πάς να τις ρωτήσεις, τον θυμούνται και αυτές που έχουν πάθει εγκεφαλικό και δεν θυμούνται πως λένε τα παιδιά τους. Τον Τζόρνταν και τον Νοβίτσκι τους έχουν χεσμένους οι γιαγιάδες, τον Σαμπόνις τον ξέρουν πολλές πάλι λόγω καινούργιας χώρας με εθνικό σπόρ το μπάσκετ, αλλά καμμία σχέση ούτε με Ελλάδα που δεν είχε πρίν καμμία επιτυχία πουθενά, ούτε με την Κροατία που βγήκε ματωμένη από τον εμφύλιο. Μην νομίζουμε ότι όπου δεν είμαστε εμείς είναι Σουηδία!
Για το αν τον Πέτροβιτς τον ξέρουν οι γιαγιάδες στην σπαραγμένη απο τον εμφύλιο πόλεμο Κροατία που είχε το μπάσκετ για περηφάνια, νομίζω πως, αν πάς να τις ρωτήσεις, τον θυμούνται και αυτές που έχουν πάθει εγκεφαλικό και δεν θυμούνται πως λένε τα παιδιά τους. Τον Τζόρνταν και τον Νοβίτσκι τους έχουν χεσμένους οι γιαγιάδες, τον Σαμπόνις τον ξέρουν πολλές πάλι λόγω καινούργιας χώρας με εθνικό σπόρ το μπάσκετ, αλλά καμμία σχέση ούτε με Ελλάδα που δεν είχε πρίν καμμία επιτυχία πουθενά, ούτε με την Κροατία που βγήκε ματωμένη από τον εμφύλιο. Μην νομίζουμε ότι όπου δεν είμαστε εμείς είναι Σουηδία!
καλό αυτό με το εγκεφαλικό, με έκανες και γέλασα
πάντως δεν νομίζω ότι είναι αντίστοιχο κοινωνικά το φαινόμενο Γκάλης- Άρης με Τσιμπόνα- Πέτροβιτς- Γιουγκοσλαβία...
η Γιουγκοσλαβία και η Κροατία γενικότερα είχαν πολύ αναπτυγμένο αθλητισμό σχεδόν σε όλα τα ομαδικά αθλήματα και όσοι ασχολούνταν το κάναν από παλαιότερα,
δεν νομίζω να παρακινήθηκαν από τον Πέτροβιτς ή πχ τον Σούκερ στο ποδόσφαιρο, δηλαδή δεν είχαν την ανάγκη προτύπων για να επωφεληθούν τα εκάστοτε αθλήματα.
πιστεύω ότι εκεί τα πράγματα κινούνταν σε πιο στενό κύκλο γιατί οι επιτυχίες ήταν κάτι συνηθισμένο σε αντίθεση με εδώ που η γιαγιά του παραδείγματός μας ήταν ενεργή αφού ήξερε ότι έχει αγώνα με τον Γκάλη και τον Άρη που ήταν σχεδόν οικουμενική ομάδα ή την εθνική και θα καθόταν να τον δει κιόλας ενώ στην Γιουγκοσλαβία δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες καθώς γινόταν χαμός με Γιουγκοπλάστικες, Παρτιζάν, Ζαντάρ, Ερυθρούς Αστέρες, Μπόσνα κλπ. και στις εθνικές σκοτώνονταν στην προεπιλογή…
Η ιστορία του Ντράζεν που σαν όνομα πάντως σίγουρα ήταν γνωστός πιστεύω ότι έγινε κτήμα πράγματι όλων των Κροατών με τον θάνατό του και όχι με την καριέρα του
Βέβαια για αυτά θα μπορούσε να μας δώσει μία σίγουρη απάντηση ένας Γιουγκοσλάβος της εποχής εκείνης
καλησπέρα και από εμένα....
έχοντας δει την μετάδοση της ΝΟΒΑ με καθαρό μυαλό πλέον....
και έχοντας ΖΗΣΕΙ την μερική απονομή δικαιοσύνης προς τον Γκάλη έχω να δηλώσω τα εξής:
α. Η μετάδοση της ΝΟΒΑ ήταν μέτρια για τέτοιου είδους ιβεντ... οι δημοσιογράφοι ήταν ασυγχρόνιστοι και οι ερωτήσεις που έκαναν ήταν σχεδόν όλες οι κλασικές ερωτήσεις-απαντήσεις όπου καθοδηγούσαν τους ερωτηθέντες.
β. Καλύτερα ΝΟΒΑ παρά ΕΡΤ όπου πιστεύω ακράδαντα ότι σε αυτή την περίπτωση η εκδήλωση θα ήταν τίγκα στις διαφημίσεις (ναι για αυτό πληρώνουμε ΕΡΤ) ενώ η προχειρότητα του ελληνικού δημοσίου θα ήταν για άλλη μια φορά αισθητή.
γ. Καλά έκανε ο Άρης και εκμεταλλεύτηκε το όνομα του Γκάλη για να βγάλει κάποια λεφτά. Άλλωστε το δικαιούται να το κάνει.
δ. Λάθος της ΚΑΕ που πριν τον αγώνα δεν έβαλε 3-4 ταμεία στην μπουτίκ να πουλάνε φανέλες. Κάποια στιγμή η ουρά έκανε τον κύκλο του μαγαζιού και έβγαινε έξω. Έτσι κάποια άτομα όπως και εγώ μόλις είδαμε τον κόσμο φύγαμε.
ε. Και φυσικά λάθος που δεν εκτύπωσε περισσότερες φανέλες με αποτέλεσμα να εξαντληθούν. Τώρα μια εβδομάδα μετά είναι διαφορετικά να πηγαίνεις να αγοράσεις σε ένα χρονικό σημείο μάλιστα που δεν έχει αγώνες.
στ. Έπρεπε να διαθέσουν και φανέλες ομάδος με τον αριθμό 6 στην πλάτη όπως αυτές που φόρεσαν οι παίχτες του Άρη κατά την απονομή.
ζ. Μα καλά ποιος νοητικά ανάπηρος σκέφτηκε να βάλει την φανέλα με το νούμερο 6 σαν πανί προβολής και στα πλάγια του να βάλει δύο υπερκατασκευές μεταλλικές με κρεμασμένα τα ηχεία και τους προβολείς όπου σε συνδυασμό με την μπασκέτα μπροστά της έκανε αδύνατο να παρακολουθήσεις τα βίντεο του προβάλλονταν (τουλάχιστον στα 7/10 του γηπέδου)
η. Το φιλικό παιχνίδι μόνο φιλικό παιχνίδι δεν ήταν μιας και οι άμυνες ήταν κανονικές και άμα εξαιρέσεις ένα κάρφωμα του Χαρίση μετά από υπέροχη ασίστ όλο το παιχνίδι παιζόταν χωρίς θέαμα και πόντους από βολές. Μπροστά σε έναν από τους καλύτερους σκόρερ του παγκόσμιου μπάσκετ να παίξεις έτσι; Ντροπή.
θ. Ευτυχώς η οργανωτική επιτροπή το κατάλαβε και κράτησε μόνο ένα δεκάλεπτο το βασανιστήριο.
ι. Λεπτομέρεια όπως ότι τους περισσότερους επίτιμους καλεσμένους δε τους έλεγε κανένας που να πάνε μετά από το κέντρο του γηπέδου είναι δήγματα ελλιπής οργάνωσης.
ια. Κακή οργάνωση κερκίδας όπου τα χαρτάκια (αν και διαφημιστικά) που μοιράστηκαν κατά την είσοδο του γηπέδου πετάχτηκαν άσκοπα και δε καταφέραμε να κάνουμε έναν αξιοπρεπή σκηνικό όπως παλιά.
ιβ. Υπέροχο ήταν το συναίσθημα να βλέπεις ένα κατάμεστο γήπεδο να γιουχάρει ένα κομμάτι εξέδρας που αποδοκίμαζε τον Πρελεβιτς και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μόλις κατάλαβε πως το κάνει χειρότερο να ξεσπάει σε χειροκρότημα αντάξιο της μεγάλης του μπασκετικής αξίας.
ιγ. Η μεγάλη συγκίνηση του να βλέπεις τον Γκάλη να ανταλλάσσει πάσες με τον Γιαννάκη και να αγκαλιάζονται σαν να έχουν κατακτήσει τρόπαιο.
ιδ. Η φωτογραφεία της εθνικής ομάδος του 87 (πλην Φάνη)
ιε. τον Κόρφα που κρύφτηκε στις φωτογραφίες πίσω από τα θηρία Ράτζα, Βράκοβιτς και Βοκόφ.
ιστ. τον Τζάμση που εξαιτίας του φάγαμε αποδεκτή καζούρα λόγο Εβραίων.
ιζ. εμένα που δίπλα στον Ράτζα όπου έφτανα στον ώμο του και αυτός αντίστοιχα στον ώμο του Στόγιαν.
ιη. Τον Αργυρόπουλο που πιστεύω πως θα άλλαζε όλα τα χρόνια καριέρας με την σκηνή που παραδίδει την φανέλα στον Γκάλη.
ιθ. Δυστυχώς ο Γκάλης μονάχα έπαιξε λίγο με την μπάλα και δε δοκίμασε ούτε σουτ.
κ. Το σουτ του Φιλίππου στο κενό.
κα. το γεγονός ότι τα μισά λόγια των σπίκερ και των προσκεκλημένων δε τα ακούγαμε λόγο της φασαρίας και των χαμηλωμένων ηχείων.
κβ. Οι παίχτες της Λιμόζ και ο Πάσαλιτς που τραβούσαν βιντεάκια την γιορτή.
Ααααα.... και μερικά σχόλια για σκόρπια σχόλια που διάβασα παραπάνω....
Απαράδεκτος ο δημοσιογράφος για το σχόλιο στο Ράτζα.
το να συγκρίσεις τον Γκάλη με οποιοδήποτε άλλο αθλητή μπορείς να το κάνεις μονάχα με καθαρά στατιστικομαθηματικορθολογιστικά μέσα. Γιατί αν πας έστω και στο ελάχιστο να μετρήσεις τη συνεισφορά του στον Ελληνικό αθλητισμό και στην Ελληνική κοινωνία τότε όλοι μα όλοι οι άλλοι απέχουν έτη φωτός μακριά.
ο Γκάλης δε τα κατάφερε όλα μόνος του... προς θεού... είχε τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου, τον Ρωμανίδη τον Βράκοβιτς και όλους αυτούς τους συμπαίχτες. Όμως ποιος αθλητής σε ομαδικό άθλημα έχει καταφέρει να κάνει κάτι μόνος του;
ο Μαραντόνα μπορεί να εκανε την Νάπολη πρωταθλήτρια αλλά είχε συμπαίχτες που πέθαιναν μέσα στο γήπεδο.
ο Τζόρνταν είχε συμπαίχτες όπως ο Πίππεν που αθ μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του ΝΒΑ αλλά και Γκράντ, Κούκοτς, Ρόντμαν κ.λ.π.
Το θέμα είναι πως αυτοί οι μεγάλοι παίχτες ξεχώριζαν όπου και αν βρισκόντουσαν και έκαναν παίχτες όπως ο Γιαννάκης και ο Πίππεν να φαίνονται μικροί μπροστά τους.
Με έναν γρήγορο υπολογισμό τα κέρδη από το φιλικό (οικονομικά) πρέπει να έχουν ξεπεράσει τις 150.000 ευρώ αν υπολογίσουμε χοντρικά τα εισιτήρια, τα έσοδα από μπουτίκ (όπου ξεπουλήθηκαν οι φανέλες), ΝΟΒΑ, διαφημιστικά γηπέδου, καφετέρια και κυλικείο γηπέδου (ποσοστό παίρνει η ΚΑΕ αν θυμάμαι καλά)
και τέλος
δύο ατάκες:
ο ΓΚΑΛΗΣ μπορεί να μη κέρδισε Ευρωλιγκα αλλά ΟΛΟΙ οι τίτλοι που κέρδισαν οι Ελληνικές ομάδες και όλα τα FINAL FOUR που πήγαν δε θα είχαν γίνει
καταγγέλλω τον δημοσιογράφο που ήρθε με το ματσούκι και τον κάμεραμαν του και στάθηκε μπροστά μου για να πάρει συνέντευξη και με εμπόδισε να βγω μια φωτογραφία με Βράκοβιτς και Ράτζα.
έχοντας δει την μετάδοση της ΝΟΒΑ με καθαρό μυαλό πλέον....
και έχοντας ΖΗΣΕΙ την μερική απονομή δικαιοσύνης προς τον Γκάλη έχω να δηλώσω τα εξής:
α. Η μετάδοση της ΝΟΒΑ ήταν μέτρια για τέτοιου είδους ιβεντ... οι δημοσιογράφοι ήταν ασυγχρόνιστοι και οι ερωτήσεις που έκαναν ήταν σχεδόν όλες οι κλασικές ερωτήσεις-απαντήσεις όπου καθοδηγούσαν τους ερωτηθέντες.
β. Καλύτερα ΝΟΒΑ παρά ΕΡΤ όπου πιστεύω ακράδαντα ότι σε αυτή την περίπτωση η εκδήλωση θα ήταν τίγκα στις διαφημίσεις (ναι για αυτό πληρώνουμε ΕΡΤ) ενώ η προχειρότητα του ελληνικού δημοσίου θα ήταν για άλλη μια φορά αισθητή.
γ. Καλά έκανε ο Άρης και εκμεταλλεύτηκε το όνομα του Γκάλη για να βγάλει κάποια λεφτά. Άλλωστε το δικαιούται να το κάνει.
δ. Λάθος της ΚΑΕ που πριν τον αγώνα δεν έβαλε 3-4 ταμεία στην μπουτίκ να πουλάνε φανέλες. Κάποια στιγμή η ουρά έκανε τον κύκλο του μαγαζιού και έβγαινε έξω. Έτσι κάποια άτομα όπως και εγώ μόλις είδαμε τον κόσμο φύγαμε.
ε. Και φυσικά λάθος που δεν εκτύπωσε περισσότερες φανέλες με αποτέλεσμα να εξαντληθούν. Τώρα μια εβδομάδα μετά είναι διαφορετικά να πηγαίνεις να αγοράσεις σε ένα χρονικό σημείο μάλιστα που δεν έχει αγώνες.
στ. Έπρεπε να διαθέσουν και φανέλες ομάδος με τον αριθμό 6 στην πλάτη όπως αυτές που φόρεσαν οι παίχτες του Άρη κατά την απονομή.
ζ. Μα καλά ποιος νοητικά ανάπηρος σκέφτηκε να βάλει την φανέλα με το νούμερο 6 σαν πανί προβολής και στα πλάγια του να βάλει δύο υπερκατασκευές μεταλλικές με κρεμασμένα τα ηχεία και τους προβολείς όπου σε συνδυασμό με την μπασκέτα μπροστά της έκανε αδύνατο να παρακολουθήσεις τα βίντεο του προβάλλονταν (τουλάχιστον στα 7/10 του γηπέδου)
η. Το φιλικό παιχνίδι μόνο φιλικό παιχνίδι δεν ήταν μιας και οι άμυνες ήταν κανονικές και άμα εξαιρέσεις ένα κάρφωμα του Χαρίση μετά από υπέροχη ασίστ όλο το παιχνίδι παιζόταν χωρίς θέαμα και πόντους από βολές. Μπροστά σε έναν από τους καλύτερους σκόρερ του παγκόσμιου μπάσκετ να παίξεις έτσι; Ντροπή.
θ. Ευτυχώς η οργανωτική επιτροπή το κατάλαβε και κράτησε μόνο ένα δεκάλεπτο το βασανιστήριο.
ι. Λεπτομέρεια όπως ότι τους περισσότερους επίτιμους καλεσμένους δε τους έλεγε κανένας που να πάνε μετά από το κέντρο του γηπέδου είναι δήγματα ελλιπής οργάνωσης.
ια. Κακή οργάνωση κερκίδας όπου τα χαρτάκια (αν και διαφημιστικά) που μοιράστηκαν κατά την είσοδο του γηπέδου πετάχτηκαν άσκοπα και δε καταφέραμε να κάνουμε έναν αξιοπρεπή σκηνικό όπως παλιά.
ιβ. Υπέροχο ήταν το συναίσθημα να βλέπεις ένα κατάμεστο γήπεδο να γιουχάρει ένα κομμάτι εξέδρας που αποδοκίμαζε τον Πρελεβιτς και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μόλις κατάλαβε πως το κάνει χειρότερο να ξεσπάει σε χειροκρότημα αντάξιο της μεγάλης του μπασκετικής αξίας.
ιγ. Η μεγάλη συγκίνηση του να βλέπεις τον Γκάλη να ανταλλάσσει πάσες με τον Γιαννάκη και να αγκαλιάζονται σαν να έχουν κατακτήσει τρόπαιο.
ιδ. Η φωτογραφεία της εθνικής ομάδος του 87 (πλην Φάνη)
ιε. τον Κόρφα που κρύφτηκε στις φωτογραφίες πίσω από τα θηρία Ράτζα, Βράκοβιτς και Βοκόφ.
ιστ. τον Τζάμση που εξαιτίας του φάγαμε αποδεκτή καζούρα λόγο Εβραίων.
ιζ. εμένα που δίπλα στον Ράτζα όπου έφτανα στον ώμο του και αυτός αντίστοιχα στον ώμο του Στόγιαν.
ιη. Τον Αργυρόπουλο που πιστεύω πως θα άλλαζε όλα τα χρόνια καριέρας με την σκηνή που παραδίδει την φανέλα στον Γκάλη.
ιθ. Δυστυχώς ο Γκάλης μονάχα έπαιξε λίγο με την μπάλα και δε δοκίμασε ούτε σουτ.
κ. Το σουτ του Φιλίππου στο κενό.
κα. το γεγονός ότι τα μισά λόγια των σπίκερ και των προσκεκλημένων δε τα ακούγαμε λόγο της φασαρίας και των χαμηλωμένων ηχείων.
κβ. Οι παίχτες της Λιμόζ και ο Πάσαλιτς που τραβούσαν βιντεάκια την γιορτή.
Ααααα.... και μερικά σχόλια για σκόρπια σχόλια που διάβασα παραπάνω....
Απαράδεκτος ο δημοσιογράφος για το σχόλιο στο Ράτζα.
το να συγκρίσεις τον Γκάλη με οποιοδήποτε άλλο αθλητή μπορείς να το κάνεις μονάχα με καθαρά στατιστικομαθηματικορθολογιστικά μέσα. Γιατί αν πας έστω και στο ελάχιστο να μετρήσεις τη συνεισφορά του στον Ελληνικό αθλητισμό και στην Ελληνική κοινωνία τότε όλοι μα όλοι οι άλλοι απέχουν έτη φωτός μακριά.
ο Γκάλης δε τα κατάφερε όλα μόνος του... προς θεού... είχε τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου, τον Ρωμανίδη τον Βράκοβιτς και όλους αυτούς τους συμπαίχτες. Όμως ποιος αθλητής σε ομαδικό άθλημα έχει καταφέρει να κάνει κάτι μόνος του;
ο Μαραντόνα μπορεί να εκανε την Νάπολη πρωταθλήτρια αλλά είχε συμπαίχτες που πέθαιναν μέσα στο γήπεδο.
ο Τζόρνταν είχε συμπαίχτες όπως ο Πίππεν που αθ μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του ΝΒΑ αλλά και Γκράντ, Κούκοτς, Ρόντμαν κ.λ.π.
Το θέμα είναι πως αυτοί οι μεγάλοι παίχτες ξεχώριζαν όπου και αν βρισκόντουσαν και έκαναν παίχτες όπως ο Γιαννάκης και ο Πίππεν να φαίνονται μικροί μπροστά τους.
Με έναν γρήγορο υπολογισμό τα κέρδη από το φιλικό (οικονομικά) πρέπει να έχουν ξεπεράσει τις 150.000 ευρώ αν υπολογίσουμε χοντρικά τα εισιτήρια, τα έσοδα από μπουτίκ (όπου ξεπουλήθηκαν οι φανέλες), ΝΟΒΑ, διαφημιστικά γηπέδου, καφετέρια και κυλικείο γηπέδου (ποσοστό παίρνει η ΚΑΕ αν θυμάμαι καλά)
και τέλος
δύο ατάκες:
ο ΓΚΑΛΗΣ μπορεί να μη κέρδισε Ευρωλιγκα αλλά ΟΛΟΙ οι τίτλοι που κέρδισαν οι Ελληνικές ομάδες και όλα τα FINAL FOUR που πήγαν δε θα είχαν γίνει
καταγγέλλω τον δημοσιογράφο που ήρθε με το ματσούκι και τον κάμεραμαν του και στάθηκε μπροστά μου για να πάρει συνέντευξη και με εμπόδισε να βγω μια φωτογραφία με Βράκοβιτς και Ράτζα.
Καταρχάς, ευχαριστώ θερμά jvalin και SteelGandalf για τα καλά λόγια. Οι στιγμές που ζησα στο παλέ για μένα ήταν απερίγραπτες. Πραγματικά, είχα ξεχάσει, ή δεν το χα μάθει ποτέ, πως ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει τέτοια συναισθήματα. Δεν έχω λόγια να τα περιγράψω.
Κατά δεύτερον, μεγάλε Timemaster, τα πες όλα! Και μια απορία: που διάολο καθόσουν κι είχες ευκαιρία για φώτο με Ράτζα και Στόικο;;
Κατά δεύτερον, μεγάλε Timemaster, τα πες όλα! Και μια απορία: που διάολο καθόσουν κι είχες ευκαιρία για φώτο με Ράτζα και Στόικο;;
http://www.gazzetta.gr/basketball/article/...li-kaneis-allos
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
QUOTE(basketikos2813 @ May 9 2013, 23:24 )
Καταρχάς, ευχαριστώ θερμά jvalin και SteelGandalf για τα καλά λόγια. Οι στιγμές που ζησα στο παλέ για μένα ήταν απερίγραπτες. Πραγματικά, είχα ξεχάσει, ή δεν το χα μάθει ποτέ, πως ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει τέτοια συναισθήματα. Δεν έχω λόγια να τα περιγράψω.
Κατά δεύτερον, μεγάλε Timemaster, τα πες όλα! Και μια απορία: που διάολο καθόσουν κι είχες ευκαιρία για φώτο με Ράτζα και Στόικο;;
Κατά δεύτερον, μεγάλε Timemaster, τα πες όλα! Και μια απορία: που διάολο καθόσουν κι είχες ευκαιρία για φώτο με Ράτζα και Στόικο;;
δε καθόμουν...
είχα παρκάρει μέσα στην έκθεση οπότε έφυγα από την πίσω πλευρα όπου ήταν και τα λεωφορεία των αποστολών
και ενώ ο Τζάμσι, ο Βολκόφ και οι υπόλοιποι είχαν μπει μέσα οι δύο τους ήταν ακόμα έξω...
όμως φωτογραφεία δεν υπάρχει.
QUOTE(captain charisma @ May 10 2013, 00:18 )
http://www.gazzetta.gr/basketball/article/...li-kaneis-allos
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
Θ.Ε.Ο.Σ.
Τώρα θα πώ χοντράδα, και θα το κοψω γιατι φλερτάρω με το off topic. Εμένα μου φάνηκε σαν να πάει ένας Γερμανός και να ρωτήσει τον Μπάρκλει αν ο Νοβίτσκι είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν. Τί τον νοιάζει τον Μπάρκλει το μπάσκετ της Γερμανίας και το αν ο Τζόρνταν έγινε ντράφτ όταν ο Μάτζικ με τον Μπέρντ έπαιζαν ήδη τελικούς. Άμα δεν του πεί "φίλε κόψε αυτά που πίνεις γιατι σε χαλάνε" χάρη θα του κάνει.
QUOTE(NKoulaf @ May 10 2013, 01:21 )
Τώρα θα πώ χοντράδα, και θα το κοψω γιατι φλερτάρω με το off topic. Εμένα μου φάνηκε σαν να πάει ένας Γερμανός και να ρωτήσει τον Μπάρκλει αν ο Νοβίτσκι είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν. Τί τον νοιάζει τον Μπάρκλει το μπάσκετ της Γερμανίας και το αν ο Τζόρνταν έγινε ντράφτ όταν ο Μάτζικ με τον Μπέρντ έπαιζαν ήδη τελικούς. Άμα δεν του πεί "φίλε κόψε αυτά που πίνεις γιατι σε χαλάνε" χάρη θα του κάνει.
σωστόόοός, καθόλου χοντράδα...
το ίδιο είχα σκεφτεί και γω εξ αρχής "τί του λέει τώρα του ανθρώπου"
QUOTE (captain charisma @ May 10 2013, 00:18 )
http://www.gazzetta.gr/basketball/article/...li-kaneis-allos
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
τωρα τι να πουμε για αυτον το δημοσιογραφο???
Τραγικά υστερόγραφα.Κρίμα...Κάτι τέτοιοι αποκαλούνται μπασκετικοί δημοσιογράφοι......
Αυτόν τον έχω ήδη κράξει στο τόπικ του Σπανούλη στον Ολυμπιακό.
για τον δημοσιογράφο τι να πεις;
ο Σπανούλης μοναχός του κέρδισε την Ευρωλίγκα!!!
βλέπεις ο Παπανικολάου δεν είναι εδω και χρόνια σταθερά μέσα στους καλύτερους παίχτες της ηλικίας του στην Ευρώπη.
Ο Σλούκας δεν είναι αυτός που μια χρονιά πριν έβγαζε τα κάστανα από την φωτιά στον Άρη και έπαιζε σαν 30άρης
Ο Άντιτς μαζί με τον τρελό και το χάος δεν έφτασε τα Σκόπια στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ το 2011
Ο Πρίντεζης στα 28 είναι πρώην μπασκετμπολίστας
ενώ οι ξένοι του Ολυμπιακού μπορεί να μην ήταν τα μεγαθήρια της Ευρώπης αλλά ήταν εργάτες πολυτελείας που έκαναν με το παραπάνω τη δουλειά τους. Δεν ήταν εξαφανισμένοι παίχτες.
και φυσικά μόνος του οδήγησε την εθνική το 2009 μιας και Σχορτσιανίτης, Καλάθης , Περπέρογλου , Φώτσης , Κουφός , Μπουρούσης , Ζήσης , Καιμακόγλου κ.λ.π. είναι ανύπαρκτοι σας παίχτες.
Υ.Γ. οκ και σε εμάς αρέσει ο Σπανούλης αλλά δε κάνουμε έτσι. Ούτε να πληρώνεσαι από αυτόν.
ο Σπανούλης μοναχός του κέρδισε την Ευρωλίγκα!!!
βλέπεις ο Παπανικολάου δεν είναι εδω και χρόνια σταθερά μέσα στους καλύτερους παίχτες της ηλικίας του στην Ευρώπη.
Ο Σλούκας δεν είναι αυτός που μια χρονιά πριν έβγαζε τα κάστανα από την φωτιά στον Άρη και έπαιζε σαν 30άρης
Ο Άντιτς μαζί με τον τρελό και το χάος δεν έφτασε τα Σκόπια στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ το 2011
Ο Πρίντεζης στα 28 είναι πρώην μπασκετμπολίστας
ενώ οι ξένοι του Ολυμπιακού μπορεί να μην ήταν τα μεγαθήρια της Ευρώπης αλλά ήταν εργάτες πολυτελείας που έκαναν με το παραπάνω τη δουλειά τους. Δεν ήταν εξαφανισμένοι παίχτες.
και φυσικά μόνος του οδήγησε την εθνική το 2009 μιας και Σχορτσιανίτης, Καλάθης , Περπέρογλου , Φώτσης , Κουφός , Μπουρούσης , Ζήσης , Καιμακόγλου κ.λ.π. είναι ανύπαρκτοι σας παίχτες.
Υ.Γ. οκ και σε εμάς αρέσει ο Σπανούλης αλλά δε κάνουμε έτσι. Ούτε να πληρώνεσαι από αυτόν.
καλησπέρα και απο μένα ,
χαίρομαι που το τοπικ που άνοιξα κάποτε πήρε σάρκα και οστά , αν και περιμένουμε ακόμη κάτι και απότην πολιτεία.
Ήμουν και γω εκεί .. αυτό που ζήσαμε ήταν μοναδικό..
Όσο για τον Πέτροβιτς που λέει ο φίλος ,νομίζω και οι δύο ήταν τεράστιοι παίχτες και δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν.
Μπράβο στην Διοίκηση και στον κόσμο για αυτό που έγινε.. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.. Μπράβο και πάλι μπράβο..
φίλε μου ανατρίχιασα !! μπράβο σου . εκπληκτικός λόγος..
χαίρομαι που το τοπικ που άνοιξα κάποτε πήρε σάρκα και οστά , αν και περιμένουμε ακόμη κάτι και απότην πολιτεία.
Ήμουν και γω εκεί .. αυτό που ζήσαμε ήταν μοναδικό..
Όσο για τον Πέτροβιτς που λέει ο φίλος ,νομίζω και οι δύο ήταν τεράστιοι παίχτες και δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν.
Μπράβο στην Διοίκηση και στον κόσμο για αυτό που έγινε.. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.. Μπράβο και πάλι μπράβο..
QUOTE(basketikos2813 @ May 8 2013, 15:42 )
Μερικές φορές, το αποτύπωμα των λέξεων ακούγεται σαν το τραγούδι των τζιτζικιών. Ανεξαρτήτου σειράς, στιγμής ή έντασης, το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: αφόρητη κοινοτοπία. Εκεί όπου το πλαίσιο και το περιεχόμενο παραμένουν αυστηρώς καθορισμένα, η σημασία αναζητείται στην πρωτοτυπία. Τί να πει κανείς για το Νίκο Γκάλη;
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
Προσωπικά, δεν τον πρόλαβα. Ήμουν αγέννητος όταν μεγαλουργούσε, μωρό όταν μεγάλωσε, δεν είχα ακουμπήσει ακόμα μπάλα όταν αποσύρθηκε. Σε πλάνα αρχείου τον είδα πρώτη φορά, μπροστά στο βίντεο έμεινα να κοιτάω αποχαυνωμένος, πριν το ίντερνετ μου δώσει μια πιο καθαρή εικόνα. Μεγάλωσα ακούγοντας γι' αυτόν. Θύμωσα, ακαθόριστα -δίχως να μπορώ να σχηματίσω πλήρως την αιτία, σε κάθε δεικτική αναφορά ή δήλωση που ανέφερε πως ακόμα δεν έχει τιμηθεί. Έμαθα μπάσκετ προσπαθώντας να μιμηθώ τις κινήσεις του. Μάταια.
Έχω πάει πολλές φορές στο Παλέ, στο -επίσημα πλέον- γήπεδο Νίκος Γκάλης. Σε παιχνίδια για Ευρώπη ή Ελλάδα, για κανονική περίοδο ή πλει οφ, σε ντέρμπι και σε παιχνίδια αδιάφορα, άλλοτε προσπαθώντας ν' αναπνεύσω κι άλλοτε απλώνοντας τα πόδια μου στις μπροστινές σειρές. Δεν είμαι Αρειανός. Μπορούσα, σχεδόν πάντα, να παρακολουθώ κερκίδες και παρκέ, αντιδράσεις παικτών και συναισθήματα οπαδών, σαν ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς τη θολούρα της έντονης αγωνίας, τη ζάλη της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας. Είδα χαρά, τρέλα, ενθουσιασμό, πανηγυρισμούς, παιδικότητα, καφρίλα, θυμό, γκρίνια, νεύρα, αγανάκτηση. Κάποιες, λίγες φορές, είδα και συγκίνηση. Πάντα από μακρυά, από απόσταση, ουδέτερα. Χθες ήταν διαφορετικά. Χθες την ένιωσα κι εγώ. Χθες, δεν παρατηρούσα. Βίωνα.
Το κοινό ήταν πιο ετερογενές από ποτέ. Όλοι ήθελαν να' ναι εκεί και, όπως κάθε φορά που η παρουσία επιβάλλεται ενδόμυχα ως ανάγκη, ως ανάγκη συναισθηματική κι όχι ως καθήκον οπαδικό, τα πρόσωπα δίπλα σου διαφέρουν. Αριστερά μου ένας μπαμπάς, με φανέλα του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον -ούτε 4χρονο- γιο του καθ' όλη τη διάρκεια στους ώμους του. Έβλεπες ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να βοηθήσει τον πιτσιρικά να δει το δυνατόν περισσότερα, να σχηματίσει τις εικόνες που, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει πια πως αξίζει να θυμάται. Δεξιά μου ένας κύριος, γύρω στα 55, φυσιογνωμία σοβαρή, με αυστηρό σακάκι κι ασορτί πουκάμισο, τόσο αυστηρό που σ' ανάγκαζε ν' αναρωτηθείς γιατί δεν είναι στα επίσημα, τόσο ασορτί που παρέπεμπε σε διοργανωτή της εκδήλωσης, και, πράγματι, για τέτοιον θα τον είχα περάσει, αν δεν ξεχώριζαν στα χέρια του, ειδικά τις στιγμές που χειροκροτούσε, μια αφίσα του Γκάλη και το επετειακό τεύχος του All Star. Πίσω μου, μελωδική παραφωνία στον αντρικό κανόνα, μια κοπέλα που ήταν-δεν ήταν 20 χρονών, με εμπειρία από γήπεδα μικρή και γνώσεις για το μπάσκετ ελάχιστες, σφιγμένη στην αρχή και άνετη, σαν οπαδός με ακριβό διαρκείας, όταν ένιωσε οικεία. Δε δίστασε να με ρωτήσει "ποιος είναι αυτός", δείχνοντας το Βολκόφ, να αναρωτηθεί, όταν τα άγνωστα σ' αυτήν ονόματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, "αν ο Γκάλης έχει βγει" και να τον αποθεώσει, όχι σαν υπακοή στο νόμο του πλήθους μα σαν αυθόρμητο χρέος απορρέον εκ της παρουσίας της στο χώρο, όταν τελικά έκανε την εμφάνισή του.
Σε μια γιορτή για το Γκάλη, είναι αυτονόητο πως, πάνω απ' όλα, γιορτάζει το ίδιο το μπάσκετ. Επεκτείνεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Nobody' s bigger than the game, μα αν κάποιος ήταν, ειδικά στην Ευρώπη, ειδικά χθες, ασυζητητί για την Ελλάδα, κάλλιστα, αυτός δε θα' ταν άλλος από το Γκάλη. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, σε μια στιγμή ιπποτική και δυστυχώς για την Ελλάδα σπάνια, ήταν αυτός η αφορμή και η αιτία τη στιγμή που ακούστηκε τ' όνομα του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι αποδοκιμασίες 100 ατόμων να σκεπαστούν από το χειροκρότημα χιλιάδων. Ο Μπάνε αναγνώρισε τον Γκάλη κι οι αρειανοί τον Μπάνε. Αντιδράσεις αλυσιδωτές και στιγμή τεράστια.
Χθες, ζωντανοί θρύλοι του αθλήματος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν το Γκάλη. Όλοι κάθισαν κάτω από μια τεράστια φανέλα με το νούμερό του. Τ' όνομα του δόθηκε στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Η φανέλα του αποσύρθηκε και κρεμάστηκε στο ταβάνι του γηπέδου, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που' χουν τα λάβαρα του συλλόγου. Ακριβώς στο κέντρο και με την υπογραφή του. Κι όμως, για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τη συμπεριφορά του κόσμου. Ήταν και αναγνώριση, και λατρεία, και αποθέωση, και μνήμη. Πάνω απ' όλα, μνήμη. Τις στιγμές που ήσουν σίγουρος πως οι φωνές δεν μπορούν να ακουστούν δυνατότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο ή ένα κόμπιασμα στη φωνή του για να διπλασιάσει την ένταση. Αρκούσαν μερικές λέξεις του για να ενθουσιαστεί κι ο πιο αδιάφορος φίλαθλος, αυτός που, πριν πάρει το μικρόφωνο ο Γκάλης, έμοιαζε να' ρθε με το ζόρι. Αρκούσαν μερικά δάκρυά του για να σπείρουν συγκίνηση σ' όλο το Παλέ και να μετατρέψουν το τυπικό χειροκρότημα σε αυθόρμητη ζητωκραυγή.
Είθε κάθε αξία να αναγνωρίζεται όπως ο Γκάλης. Είθε κάθε υποχρέωση να διεκπεραιώνεται με τα ιδανικά που προβάλει το παράδειγμά του. Είθε η ορθολογική μέτρηση των δυνάμεών του, η συνεχής προσπάθεια, η αυτοσυγκέντρωση, η συστηματικότητα και το λιγομίλητο του χαρακτήρα του να φανερώνονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Όσο κι αν άργησε, άξιζε. Ο λευκός Τζόρνταν, ο Γκάνγκστερ, ο Θεός: Νίκος Γκάλης.
φίλε μου ανατρίχιασα !! μπράβο σου . εκπληκτικός λόγος..
QUOTE(hagi @ May 10 2013, 22:41 )
καλησπέρα και απο μένα ,
χαίρομαι που το τοπικ που άνοιξα κάποτε πήρε σάρκα και οστά , αν και περιμένουμε ακόμη κάτι και απότην πολιτεία.
Ήμουν και γω εκεί .. αυτό που ζήσαμε ήταν μοναδικό..
Όσο για τον Πέτροβιτς που λέει ο φίλος ,νομίζω και οι δύο ήταν τεράστιοι παίχτες και δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν.
Μπράβο στην Διοίκηση και στον κόσμο για αυτό που έγινε.. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.. Μπράβο και πάλι μπράβο..
φίλε μου ανατρίχιασα !! μπράβο σου . εκπληκτικός λόγος..
χαίρομαι που το τοπικ που άνοιξα κάποτε πήρε σάρκα και οστά , αν και περιμένουμε ακόμη κάτι και απότην πολιτεία.
Ήμουν και γω εκεί .. αυτό που ζήσαμε ήταν μοναδικό..
Όσο για τον Πέτροβιτς που λέει ο φίλος ,νομίζω και οι δύο ήταν τεράστιοι παίχτες και δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν.
Μπράβο στην Διοίκηση και στον κόσμο για αυτό που έγινε.. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.. Μπράβο και πάλι μπράβο..
φίλε μου ανατρίχιασα !! μπράβο σου . εκπληκτικός λόγος..
άντε τώρα πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και το άλλο "καταραμένο" τόπικ του Άρη...
αυτό με την ολοκλήρωση του Νίκος Γκάλης
Χαχαχα, εννοείς του ιδιόκτητου "Νίκος Γκάλης" να υποθέσω ε; 
Καταπληκτικό video φίλε Αντώνη!!!
Και ειδικά το κομμάτι με το οποίο κλείνεις, από τους πειρατές της Καραϊβικής, το οποίο τα σπάει!!!
Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της ζωής μας!!!
Και ειδικά το κομμάτι με το οποίο κλείνεις, από τους πειρατές της Καραϊβικής, το οποίο τα σπάει!!!
Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της ζωής μας!!!
QUOTE(SteelGandalf @ May 20 2013, 23:17 )
Καταπληκτικό video φίλε Αντώνη!!!
Και ειδικά το κομμάτι με το οποίο κλείνεις, από τους πειρατές της Καραϊβικής, το οποίο τα σπάει!!!
Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της ζωής μας!!!
Και ειδικά το κομμάτι με το οποίο κλείνεις, από τους πειρατές της Καραϊβικής, το οποίο τα σπάει!!!
Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της ζωής μας!!!
Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου.. ασε που κέρδισα και στον διαγωνισμό στο pressaris.gr
Έχεις άστρο δηλαδή!!!
Δώσε λίγη από την τύχη σου στην Αρειανάρα μας.
Δώσε λίγη από την τύχη σου στην Αρειανάρα μας.
QUOTE(SteelGandalf @ May 27 2013, 14:25 )
Έχεις άστρο δηλαδή!!!
Δώσε λίγη από την τύχη σου στην Αρειανάρα μας.
Δώσε λίγη από την τύχη σου στην Αρειανάρα μας.
Μπα άστρο δεν έχω. Πρωτη φορά κερδίζω σε κάτι τέτοιο. Ομως μακάρι να έχει τύχη και η αρειαναρα μας.
Πρώτη φορά κερδίζεις, αλλά αυτό το "κάτι τέτοιο" (αν εξαιρέσουμε κανένα τζόκερ) είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.
Ξέρεις, άλλωστε, πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται μέσα στο Παλέ, εκείνη την ημέρα, αλλά δεν βρήκαν εισιτήριο.
Ξέρεις, άλλωστε, πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται μέσα στο Παλέ, εκείνη την ημέρα, αλλά δεν βρήκαν εισιτήριο.
QUOTE(SteelGandalf @ May 28 2013, 06:17 )
Πρώτη φορά κερδίζεις, αλλά αυτό το "κάτι τέτοιο" (αν εξαιρέσουμε κανένα τζόκερ) είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.
Ξέρεις, άλλωστε, πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται μέσα στο Παλέ, εκείνη την ημέρα, αλλά δεν βρήκαν εισιτήριο.
Ξέρεις, άλλωστε, πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται μέσα στο Παλέ, εκείνη την ημέρα, αλλά δεν βρήκαν εισιτήριο.
Σίγουρα φίλε..Πολύ θα ήθελαν.. Το ξέρω αυτό.,.Και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος που αποφάσισα να είμαι εκεί και όχι να σκεφτώ τα χρήματα.. Ήταν κάτι που έπρεπε να μην χάσω...
This is a "lo-fi" version of our main content. To view the full version with more information, formatting and images, please click here.