QUOTE(www.pressaris.gr)
Το άδειο Παλέ είναι θέμα επιλογής και προτίμησης
Ότι και να γραφτεί, ότι και να ειπωθεί από τα μέσα ενημέρωσης, από τη διοίκηση, τον Αλεξανδρή ή τους παίκτες, το μπάσκετ έχει βγει από το DNA της πλειοψηφίας του κόσμου της ομάδας. Δεν έχει να κάνει η προσέλευση στο γήπεδο ούτε με την οικονομική κρίση, ούτε με την απογοήτευση από τις αποτυχίες. Έχει να κάνει καθαρά με προτίμηση και επιλογή.
Η οικονομική κρίση είναι μια αιτία, αλλά όχι ο λόγος. Είναι μια πολύ καλή και σεβαστή δικαιολογία. Ο υπογραφών είναι απλήρωτος επί μήνες, χωρίς δώρο Χριστουγέννων και νιώθει πολύ καλά την κρίση. Αντιλαμβάνεται, όμως, ότι τα 24 ευρώ για τα τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι ένα ποσό που μπορεί να δώσει για να δει αγώνες επιπέδου Ευρωλίγκας, αρκεί να το θέλει.
Η πλειοψηφία του κόσμου του Άρη δεν θέλει να δει μπάσκετ, έχει... ξεμάθει να βλέπει μπάσκετ, δεν είναι πια μπασκετικός. Είναι ποδοσφαιρικός. Τον διαχωρισμό δεν τον κάνει ο υπογράφων, αλλά ο ίδιος ο κόσμος με την στάση του. Προτιμάει το ποδόσφαιρο. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Το αν φέτος δεν πάει τόσο πολύ στη μπάλα, επειδή υπάρχει η κρίση είναι άλλο ζητούμενο.
Ο κόσμος του Άρη δεν πάει στο μπάσκετ όχι γιατί "δεν γουστάρει τον Δαμιανίδη". Σαφώς και σε πολύ κόσμο η φιγούρα του προέδρου της ΚΑΕ δεν είναι αρεστή, σαφώς και έχει κάνει λάθη, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πάει η πλειοψηφία του κόσμου στο γήπεδο.
Στον πολύ κόσμο δεν αρέσει το μπάσκετ. Το Αλεξάνδρειο δεν είναι γεμάτο όχι τώρα που η ομάδα δεν πάει καλά και έχει "συρρικνωθεί" οικονομικά και διοικητικά, αλλά τότε που η ομάδα για έναν αγώνα έχανε μια θέση στους "οχτώ" της Ευρωλίγκας. Η ομάδα έχει "συρρικνωθεί" γιατί οι μέτοχοι αποφάσισαν να φύγουν από την ομάδα επειδή μάλωσαν με έναν "υπάλληλο" τους όταν η ομάδα ήταν στο Top16 της Ευρωλίγκας και σήμερα πληρώνουν στην ΠΑΕ πολλαπλάσια χρήματα από ότι είναι το μπάτζετ της ομάδας μπάσκετ φέτος. Ο καθένας κάνει ότι θέλει τα χρήματά του, ουδείς έχει το δικαίωμα να πει το παραμικρό, αλλά όταν οι ενέργειες γίνονται με βάση τους προσωπικούς εγωισμούς, τότε κανένας Άρης δεν είναι πάνω από όλους.
Χθες στο Παλέ κόπηκαν κάτι παραπάνω από 500 εισιτήρια. Είναι νούμερο που τιμάει αυτό την ιστορία της ομάδας και πολύ περισσότερο την ιστορία του κόσμου του Άρη που έχει χτιστεί εδώ και δεκαετίες εντός κι εκτός Ελλάδας; Είναι νούμερο που αντικατοπτρίζει όλα τα σχόλια που ακούγονται δεξιά κι αριστερά στην οικογένεια του Άρη γι' αυτήν την ομάδα;
Μπορεί το Αλεξάνδρειο να γεμίσει στους αγώνες με Κίμκι, Βιλερμπάν και Ντόνετσκ; Η ΚΑΕ έχει εκδώσει 10.000 πακέτα εισιτηρίων για τα τρία ευρωπαϊκα ματς στο Γιούροκαπ. Αν πουληθούν τα μισά θα βάλει στα ταμεία της 120.000 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε τρία μηνιάτικα παικτών. Μαζί με την δόσεις των τηλεοπτικών η χρονιά θα βγει ξεκούραστα κι ωραία και θα μπορέσει η ομάδα να αρχίσει να καλύπτει και υποχρεώσεις από τα περασμένα χρόνια. Το πακέτο των 24 ευρώ δεν πρέπει να το αγοράσει κανένας που απλά... λυπάται το τμήμα μπάσκετ. Θα το αγοράσει αυτός που γουστάρει να πάει να δει μπάσκετ, να δει μια ομάδα που ματώνει τη φανέλα στο παρκέ, που χάνει, αλλά ξέρουν όλοι ότι τα δίνει όλα, που βγάζει στο παρκέ όλα όσα θέλει να δει ο αρειανός οπαδός. Το αν αξίζει ή όχι δεν θα το πει κανένας σε κανέναν εκτός από τους ίδιους. Το έκανε χθες ο Αλεξανδρής, γιατί το νιώθει.
Ο Άρης δεν θέλησε να κοροιδέψει τον κόσμο του το καλοκαίρι. Θα μπορούσε να φέρει έναν Μαγκέτι για μερικές μέρες και να κάνει ένα σόου μπας και πάρει μερικά διαρκείας παραπάνω, αλλά δεν το έκανε. Πήρε παίκτες για να "χτίσει" ή για να μπορεί να επιβιώσει οικονομικά.
Έφαγε σφαλιάρες, αλλά είναι όρθιος και αρχίζει να στηλώνει τα πόδια στο έδαφος, την ώρα που ο αντίπαλός του πέρσι για την θέση στην Ευρωλίγκα έχασε παίκτη, είναι έτοιμος να χάσει κι άλλους, παραπαίει αγωνιστικά, μόλις μια βδομάδα μετά τη νίκη του επί του Άρη και ο προπονητής του δηλώνει αρχές του 2012 ότι είναι περιττό να μιλάει για στόχους!
Άρθρο από τον Γιώργο ΣυρίδηΣυμφωνώ σε όλα όσα αναφέρει ο δημοσιογράφος, έχοντας μόνο μία ένσταση. Αυτή αφορά το κατά πόσο ο κόσμος του Άρη θέλει ή γουστάρει, αν προτιμάτε, να βλέπει μπάσκετ. Υπάρχει μία σημαντική διαφορά-παράμετρος, η οποία πρέπει να λαμβάνεται κάθε φορά σοβαρά υπόψην οποιουδήποτε αναφέρεται στα δύο συγκεκριμένα τμήματα.
Ο μπασκετικός Άρης, είναι μια ομάδα "γεμάτη" τίτλους και διακρίσεις, σε αντίθεση με τον ποδοσφαιρικό. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, έχουν περάσει 21 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα (στο μπάσκετ), αλλά τίτλους η ομάδα, είτε κύπελλα είτε Ευρωπαϊκά, έχει κατακτήσει και πολύ πιο πρόσφατα. Όχι πως "χορταίνονται" και ειδικά στο μπάσκετ, ο κόσμος του Άρη είχε, έχει και θα έχει έναν μεγάλο "καημό". Την κατάκτηση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (άλλοτε ονόματι κύπελλο πρωταθλητριών, τώρα Euroleague και ποιος ξέρει πως θα λέγεται στο μέλλον, εφόσον εξακολουθεί να υπάρχει ο θεσμός).
Στο ποδόσφαιρο όμως, ο κόσμος δεν έχει δει τίποτα. Και όταν λέω τίποτα, το εννοώ. Το 1970 είναι πολύ πίσω στο χρόνο και οι περισσότεροι από μας, είτε δεν το πρόλαβαν (όπως ο γράφων) είτε δεν το θυμούνται, αλλά όλοι μας σίγουρα διψάμε για τίτλο. Αυτός είναι, κυρίως (κατά τη γνώμη μου) ο λόγος που πολύς κόσμος προτιμά το ποδόσφαιρο. Το "όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πορώνεις" έχει βάση και μάλιστα μεγάλη.
Η συγκεκριμένη μου άποψη, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό και από τα δικά μου συναισθήματα. Νοσταλγώ, όσο τίποτε, τα χρόνια της Αυτοκρατορείας μας (ήμουν πολύ μικρός τότε και, δυστυχώς, δεν με πήγαν ποτέ σε ένα παιχνίδι του Άρη στο Παλέ, παρόλο που η πόλη μου, τα Γιαννιτσά του νομού Πέλλας, είναι πολύ κοντά στην Θεσσαλονίκη) και θα ήθελα πολύ να ξανά έρθουν ανάλογες στιγμές στο μπάσκετ. Θεωρώ μάλιστα πως αν ο μισός κόσμος που πηγαίνει στο ποδόσφαιρο, το επιθυμούσε, θα μπορούσε ο Άρης να βρισκόταν σε άλλο επίπεδο, από όλες τις απόψεις, στο μπάσκετ ακόμη και με όλες τις τρέχουσες (κρίση, απουσία μεγαλοεπενδυτών κλπ.) δεδομένες αρνητικές καταστάσεις.
Δεν παύω όμως να θέλω να δω και το ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας μου, να διαπρέπει. Ειδικά όταν βλέπω πως υπάρχουν οι δυνατότητες (ποιος μπορεί να ξεχάσει το πρόσφατο παρελθόν, ειδικά στην Ευρώπη, με αποκορύφωμα την περσινή χρονιά και την εκπληκτική παρουσία μας στη διοργάνωση του Europa League).
Το ποδόσφαιρο, χωρίς αμφιβολία, είναι περισσότερο λαϊκό άθλημα. Απευθύνεται σε ευρείες μάζες, αλλά δεν δέχομαι πως ο κόσμος του Άρη δεν ενδιαφέρεται εξίσου και για το μπάσκετ. Είναι όμως και πολύ απογοητευμένος από το συγκεκριμένο τμήμα. Τα χρόνια τα καλά, δεν φρόντισε κανείς από τους τότε διοικούντες για το μέλλον της ομάδας μας. Για ένα γήπεδο, για να βάλει τις βάσεις για να πρωταγωνιστεί ο Άρης, σε όλα τα επίπεδα, για πολλά χρόνια. Εντάξει, ξέρω πως όλα αυτά που λέω είναι θεωρητικά και δύσκολα στην πράξη, αλλά ξέρω επίσης πως οι περισσότεροι που ασχολούνταν τότε με τον μπασκετικό Άρη, το έκαναν περισσότερο για να πάρουν λάμψη από τον Αυτοκράτορα, παρά για να τον βοηθήσουν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω να μπει σε έναν σωστό δρόμο. Δυστυχώς δεν νομίζω πως μπορώ, αλλά και να μπορώ με κάποιον τρόπο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τον τρόπο αυτό (και σίγουρα αυτός δεν έχει να κάνει με ένα εισιτήριο διαρκείας, αν και θα ήταν μια βοήθεια και αυτή, όχι όμως σαν και αυτή που πραγματικά φαντάζομαι και θέλω για τον Άρη μου).
Όλα ξεκινούν από την διοίκηση και την οργάνωση ενός συλλόγου και δυστυχώς, ο Άρης μας δεν διοικείται από ανθρώπους οι οποίοι να έχουν λαϊκό έρισμα, το οποίο να έχει αποκτηθεί από την έμπρακτη αγάπη τους για το σύλλογο, μια αγάπη αγνή, βάσει της οποίας θα διασφαλίζονταν το καλό του συλλόγου μας.
Είμαι, λοιπόν, βέβαιος πως σαν κι εμένα θα υπάρχουν χιλιάδες ακόμη φίλοι της ομάδας αυτής με το ίδιο σκεπτικό. Τι να τους πεις όλους αυτούς; Πηγαίνετε στο γήπεδο και ενισχύστε τον Άρη; Αυτό θα ήταν το πιο λογικό και σωστό για την ομάδα μας. Αν όμως σου πουν, τον Άρη θα βοηθήσουμε ή όσους, στην πλάτη του, τόσα χρόνια θησαυρίζουν, τι θα τους απαντήσεις τότε;
Υ.Γ. Συγγνώμη για τα πολλά λόγια...