Ο Wilt ήταν ο απόλυτος δεινόσαυρος. Μπράβο του, ήταν ανυπέρβλητος στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, αλλά προσωπικά ποτέ δε γούσταρα τους δεινόσαυρους. Έπειτα, δεν ήταν μόνος του όπως αναφέρεις. Τα πρώτα χρόνια πριν φύγει για το San Francisco είχε δίπλα του 2 hall of famers, τους Tom Gola και Paul Arizin και αφότου επέστρεψε τον Hal Greer. Δεν είναι εξίσου γνωστοί με τους αντίστοιχους των Celtics γιατί υπολείπονται σε επιτυχίες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν καλοί παίκτες.
Το παιχνίδι είναι ομαδικό, οπότε (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) καλύτερος είναι αυτός που προσδίδει στην ομάδα του τη συγκριτικά μεγαλύτερη δυναμική. Ο Russell υπήρξε αδιαμφισβήτητα ο κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία. Όσο ασύλληπτο κι αν ακούγεται, ο τύπος ήταν κάτι παραπάνω από μισό αιώνα μπροστά από την εποχή του και έπαιζε το μπάσκετ του σήμερα από τα μέσα της δεκαετίας του 50! Όντας σχετικά ελαφρύς για τη θέση του και απίστευτα εκρηκτικός, έβγαινε για βοήθειες καλύπτοντας τους συμπαίκτες του και χαλώντας τα σουτ των αντιπάλων forwards, σε μία εποχή που σχεδόν όλοι οι centers απλά άραζαν κάτω απ το καλάθι. Όπως έχει πει :
QUOTE (Bill Russell)
The idea is not to block every shot. The idea is to make your opponent believe that you might block every shot.
Βάσει στατιστικής είναι επίσης ο κορυφαίος ριμπάουντερ με 0,531/min έναντι 0,5/min για τον Wilt, ο οποίος έχει μεν το προβάδισμα σε απόλυτους αριθμούς αλλά πήρε μέρος και σε περισσότερα παιχνίδια. Παρενθετικά ο Wilt είχε ύψος 2,17 και ο Russell κάπου 2,06 με 2,08 (κάποιοι τον δίνουν 6-9, κάποιοι 6-10). Πέραν όμως όλων αυτών, ο Russell είναι μια κατηγορία μόνος του σε αυτά που οι Αμερικάνοι αρέσκονται να αποκαλούν intangibles. Μιλάμε πιθανώς για τον πιο winner αθλητή ever σε όλα τα σπορ παγκοσμίως. 11 στα 13 πρωταθλήματα, 5 MVP κανονικής περιόδου (δεν υπήρχε βραβείο για MVP των τελικών μέχρι το 1969), 12 φορές all star, 2 πρωταθλήματα στο NCAA, χρυσό με την Ολυμπιακή Ομάδα το 1956, τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος? Επί των ημερών του, οι Celtics έχτισαν δυναστεία όχι μονάχα γιατί ο ίδιος σκέπαζε τα καλάθια ή κάλυπτε όλους τους χώρους βγαίνοντας όπου χρειαζόταν για βοήθειες, αλλά και γιατί είχε εμφυσήσει στους συμπαίκτες του το μαχητικό πνεύμα που τον ωθούσε να δίνει το 100% των δυνάμεών του σε κάθε παιχνίδι και να παίζει πρωτίστως για την ομάδα. Ναι ο Russell περιβαλλόταν από πολύ καλούς συμπαίκτες αλλά ο ίδιος τους έκανε να δείχνουν γίγαντες. Χωρίς εκείνον τα όποια επιτεύγματα αρκετών εξ αυτών θα είχαν προ πολλού ξεχαστεί, μαζί του μπήκαν στο hall of fame και κατόρθωσαν να γίνουν θρύλοι. Εδώ έγκειται η αγωνιστική υπεροχή του Russell έναντι των υπόλοιπων υποψήφιων GOAT. Ήταν ο μεγαλύτερος μαχητής-winner όλων των εποχών.
Πώς μπορεί άραγε κανείς να ποσοτικοποιήσει με τη βοήθεια των αριθμών όλα όσα προσέφερε στους Celtics? Δεδομένου ότι εκείνη την εποχή κρατούσαν μονάχα τα στοιχειώδη στατιστικά, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Άλλωστε για τον ίδιο τα στατιστικά δεν είχαν ποτέ σημασία.
QUOTE (Bill Russell)
The only important statistic is the final score.
Η νίκη είναι πάντα ο υπέρτατος στόχος. Η ομάδα μπαίνει πάνω από όλους.
Ξέχωρα όμως από τα αγωνιστικά του κατορθώματα, ο Russell χρησιμοποίησε την αναγνωρισιμότητα που κέρδισε από το μπάσκετ για να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις το ρατσισμό και θεωρείται εμβληματική φυσιογνωμία των κοινωνικών αγώνων των μαύρων για ίσα πολιτικά δικαιώματα. Προσωπικά, αυτός είναι ο νούμερο 1 λόγος που θαυμάζω τον Russell. Δε θα μπορούσα ποτέ να νιώσω δέος για έναν αθλητή μόνο και μόνο επειδή πηδάει ψηλά, καρφώνει εντυπωσιακά ή σουτάρει με ευστοχία μια μπάλα. Μπράβο σε όσους το κάνουν, αλλά στα μάτια μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά καλοπληρωμένοι διασκεδαστές. Ο Russell ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Ως παίκτης υπήρξε εμβληματικός και ταυτόχρονα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωτοπόρους της γενιάς του γιατί μέσα από τους αγώνες του άνοιξε το δρόμο για πολλούς μαύρους ομοεθνείς του. Βέβαια η εποχή του Russell ήταν περίπου μισό αιώνα πίσω, επομένως τα κατορθώματά του έχουν φθαρεί από το πέρασμα του χρόνου. Δυστυχώς, στα μάτια ενός σύγχρονου παρατηρητή όλα όσα πέτυχε έχουν προ πολλού αρχίσει να ξεθωριάζουν.
Όσο για τις σκούπες του Bird στον Jordan, το 1987 τραυματίστηκε ο McHale στο game 2 και έχασε όλη την υπόλοιπη σειρά. Στο game 3 (στο Σικάγο) οι Celtics πάλευαν με την κούραση και τους τραυματισμούς. Όταν η μπάλα άρχισε να καίει, ο Bird καθάρισε το ματς με 15 πόντους στην 4η περίοδο, την ίδια στιγμή ο Jordan έμενε χωρίς καλάθι εντός παιδιάς. Δε χρειαζόταν κανέναν για το σκούπισμα ο Larry. Μια χαρά τα κατάφερνε και μόνος του. Και εν πάση περιπτώσει, σάμπως ο Jordan δεν είχε δίπλα του παιχταράδες όταν έπαιρνε τα πρωταθλήματα?
