Σήμερα που τα πάντα εχουν ξεκαθαρίσει. Θα μπορουσα να γράψω πολλά - στα 43 μου χρονια γαρ, με τα μαλλια να ασπρίζουν.
Δεν μπορω να μην θυμάμαι
- τα πρωτα μου βηματα στον Πλάτωνα, οταν 7-8 χρονών έβλεπα την Ομαδα μου να κερδίζει το Εφηβικό Πρωταθλημα στην Λάρισσα και να παιρνει τον δρόμο της ανόδου στα σαλονια.
- Τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ που βγηκε στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ, να καλύπτει τα αυτιά με το μαλλι να μακραίνει, και να καλύπτει στο πέρασμα του καθε τριτη διασταση που ειχε στο μυαλά του καθενα το μπασκετ.
Μην ακούτε, αν δεν γυρναγε απο την Αμερική χωρίς το προβλημα στο γονατο δεν θα ειχατε ποτε αμφιβολια.
- Τον δρομο για την Ευρωπη - μας την στερησε μια φορα η ΕΟΚ - Αλλα ημασταν καλοί, μα πολυ καλοί. Και η ΕΟΚ ηταν και παρέμεινε λιγη, μα πολύ λίγη.
- Βερβιε - 8 (66-58), Νικαια +6 - τι ευκαιρια.
- Λιγα χρονια αργοτερα, πρωτο ματς μετα την μεταγραφη Γιαννακη, Νικαια (+2) - Χαποελ Τελ Αβιβ, συντριβη.
- Τον Ολυμπιακο, τον Παναθηναϊκο, την ΑΕΚ, να τρεμουν αγωνιστικά στην Νικαια.
- Το συνθημα "Να χαμηλωναν τα βουνα να βλεπαν τον Περαία - να βλέπανε την Νικαια που παιζει τόσο ωραία.
- Τον Γκαλη να βαζει 62 ενα Σαββατο στις 4.00 και να μην μπορει να ανταγωνιστει τον Δασκαλο που εβαλε 73.
- Τις εκδρομες σε Λαρισσα - Θεσσαλονικη - Πατρα - η Ελλαδα ηταν μικρή και οι Φιλαθλοι μας Μεγαλοι, μα πολύ μεγάλοι.
- Την πτώση στις 12 Μαρτίου του 1987 - μετα την αποχώρηση Γιαννάκη
- Την προσπάθεια στην Α2, και εμάς 'εδώ ακόμα εδώ' - τον Χουλιο, τον Νικόλα, τους τόσους..δεν αναφερω, θα αδικήσω.
- Την τηλεφωνική μεταδοση που ειχα, ζωντας στην Αγγλία, του ατυχου αγωνα ανοδου Σπορτιγκ-Ιωνικου απο Α2 σε Α1.
- Την αποτυχία επιστροφής στις αρχές της δεκαετίας του 2000 - την εποχή που στηριχθήκαμε στον Δημο (τοτε και μόνο τοτε) και το Ονειρο κατέληξε σε δακρυα..
- Την επιλογή μου να ενεργοποιηθώ οικονομικά υπέρ της Ομαδας, όταν ενιωσα οτι μπορουσα να βοηθήσω και από ενα ακόμα μετερίζι, οταν εφτασε στον (τοτε) 'πατο της Β Εθνικης" - και την συνεπη εξωδιοικητική συμβολή μου τα τελευταια 6 χρονια.
- Την ανακάλυψη οτι ολοι οι παραγοντες δεν είναι ιδιοι, ολοι οι μανατζερς δεν ειναι ιδιοι, ολοι οι παικτες δεν ειναι ιδιοι, ουτε καν ολοι οι 'Ιωνικαρες' δεν είναι ίδιοι- το χάσιμο της αθωότητας.
- Την προσωπική μου συμβολή στην επιλογή ΄να πεσουμε απο την Β Εθνικη γιατι δεν εχουμε λεφτά και πρέπει να πατάμε όσο φτάνουμε' - επρεπε να ξερω οτι ο δρομος του μεταξιου ειναι γεματος με χρέη.
- Τις 3 μέτριότατες χρονιες στην Γ Εθνική - με την γοητεια της παρέας που ήθελε να κανει τόσα - αλλα δεν είχε τους οικονομικούς πόρους - παρα την συνεχη ηρωικη προσπάθεια που κατεβαλε' - αλλα και την αγωνια των μικρών ανθρωπων της ΕΟΚ να μας συνδέσουν με τις προσωπικές αντιπάραθέσεις τους (porca miseria)
(
στην πορεία αυτή ηρθε και το φορουμ - Μεγαλη δουλεια. Εκανα φίλους και μόνο φίλους - τα pm που αντάλλαξα με τόσους, η χαρά να τους συναντήσω στο γήπεδο, η αλληλοεκτίμηση, και η ποιοτητα, sorry guys δεν την αλλάζω με τιποτα.
Ενταξει. Με αντιπαραθέσεις με ορισμένους - αλλά αυτό είναι και το ωραιο του αθλητισμού, αρκει να μην ξεφεύγει απο το μέτρο. Ισως γι' αυτο και με τα παιδια απο την Κρήτη εχω μια ιδιαιτερη σχέση - ισως γι' αυτο αρκετοι απο τα Πατήσια συμβουλευονται το Ιnbox τους παρα επιδιώκουν να μας την πουν την δυσκολοτερη αθλητική ημέρα της ζωής μας)
- Την αγωνια μια Κυριακη του Μάη πέρσι στην Νεα Υορκη - οταν η Ομάδα μου εδινε το μπαράζ σωτηρίας της Γ Εθνικης εγω ελειπα σε ταξίδι για δουλειες, αλλά ειλικρινά την σωτηρια μας την ακουσε ολο το Μανχαταν.
- Την ηρωική προσπάθεια της τελευταιας χρονιάς - που στεφθηκε με αποτυχία..Κρίμα, μα τόσο κρίμα.
- Την με απολύτως δική μας ευθυνη τελική πτώση. Noκ-ουτ....
Η επομενη μέρα; Δεν ξερει κανείς. Πρέπει να κάτσει η σκόνη - να δούμε το μέγεθος της συντριβής και 'Αν μπορουμε'. Ο κόσμος του χρήματος δεν ηταν ποτέ το φόρτε μας. Η δε κοινωνια γινεται ολοένα και πιο απρόσωπη, αφηνοντας περισσότερο χωρο για ατομική αποστασιοποίηση παρά για συλλογική ενεργοποίηση..
Ξερω όμως οτι Τα αθλητικά μας ΣαββατοΚυριακα δεν θα είναι ιδια. Θα λείπει το 3ωρο που ο Ιωνικος ηταν ΄Μy East, my West, my working week's Sunday rest'
Μακρυγόρησα,
ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ 36 ΧΡΟΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ - ΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΠΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΚΑΙ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ - ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΙΔΕΑ.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΖΗΛΕΥΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΟΔΕΨΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ -ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ οδευω για το φόρουμ της ΕΣΚΑΝΑ με την παραθεση της (αστοχής iσως) μεταφρασης ενος επικαιρου ποιηματος:
---------------
INVICTUS (by W.E. Henley)
Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει, -Kατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
Eυχαριστώ τους θεούς όποιοι και να ‘ναι - Για την ακατανίκητη ψυχή μου.
.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων - Ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης - Το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων -κι απ τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου - είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
.
Δεν έχει σημασία πόσο στενή είναι η πύλη -Πόσο μεγάλο είναι το τίμημα
Εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου - Εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.--------------------------------
INVICTUS (by W.E. Henley)
Out of the night that covers me,
- Black as the pit from pole to pole,
-
I thank whatever gods may be
-For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
- I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
- My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
- Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
- Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
- How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
--------------------------------