Εντάξει κλαίω ΚΛΑΙΩ με Αστραχάν-Σταμάτη...
Δεν είχα σκοπό να κανω ποστ περιγραφής, αλλά ο Σιντ τρύπησε αυτόματα το ταβάνι και με ιντρίγκαρε να βάλω κι εγώ τις σφήνες μου...
Ξεκινάω πατροπαράδοτα με την γνωστή ατάκα...
Μεγααααααααααααααααααααλο μπάσκετ και σήμερα από την αρμάδα του μπασκετφόρουμ που δίδαξε το τρανζίσιον σε όλο του το μεγαλείο. Αν δεν κάνω λάθος η τελική επικράτηση ήταν με σκορ 90-78 (δίνω μια απόκλιση +- 2 πόντων).
Να τονίσω ότι η φόρμα όντως ήταν ΧΧΧΧΧΧΧΧL αλλά αυτό που κάναμε ήταν να προσπαθούμε να την κουμπώσουμε και όχι να την διπλώσουμε.. ( ήταν δυσκολη η κα$&$&α...)
Το ματς ξεκινάει και ο Σπύστα παίρνει πρωτοβουλία να δίνει οδηγίες για το πως θα παίξουμε. Αρχίζει τα οι ψηλοί στην κορφή για σκριν, Σταμ πήγαινε εκεί, Κωστή ανέβα να πάρεις μπαλα και τέτοια. Παραδόξως δεν του λέει κανείς να πάει νανανανα νααααα ναα να (
) αλλά ακολουθούμε τις οδηγίες του. Αποτέλεσμα;; Μπουρδούκλωμα στις πρώτες επιθέσεις, κακή κυκλοφορία και αναμενόμενο 14-3 με τους τρεις πόντους να προέρχονται από καλάθι του γράφοντος μετά από επιθετικό ριμπάουντ ( καλά ο Ντράμοντ είμαι;;;) και βολή του Σιντ..
Ο Σπύστα μετά ευτυχώς τσιλάρει ενώ σκάνε και οι 2 φτεροπόδαροι Ντίγκερ και Κεφ. Η ομάδα βρίσκει ρυθμό, οι συνεργασίες είναι πλέον καλύτερες και τρέχουμε ένα καλό σερί που μας φέρνει κοντά στο σκορ.
Το σχήμα κατεβαίνει και η ομάδα χτυπάει στον αιφνιδιασμό. Ο Σταμάτης το έχει ρίξει σε ανελέητο trash talking με τον αντίπαλό του, η άμυνα σφίγγει και περνάμε μπροστά με τρίποντο Σπύστα.
Ντίγκερ έχει ανεβάσει ρυθμούς, κάνει τα πάντα στο παρκέ αλλά η μπάλα αρνείται πεισματικά να μπει στο καλάθι στα μπασίματα που επιχειρεί. Εκείνη την ώρα είμαι στον πάγκο και σκάει ένας από τους αντιπάλους όπου μου λέει:
- Ρε συ αυτός ο δικός σας ( Ντίγκερ) πηδάει καλά....
-Τι να σου πω ρε φίλε, δεν τον έχω δοκιμάσει.. του απαντώ και συνεχίζω να κουνάω την πετσέτα μου πανηγυρίζοντας ένα ακόμα καλάθι του Κεφ σε ανοιχτό γήπεδο...
Σπύρος σιγά σιγά έχει αρχίσει και κουράζεται αλλά προφανώς δεν σκέπτεται ποτέ να βγει από το ματς. Έτσι αρχίζει να φιδιάζει στην άμυνα. Μάλιστα τρώει 2 συνεχόμενα καλάθια από τον αντίπαλο όπου απλά τον χαζεύει και τολμάει και γυρνάει να μου πει : " Ρε φίλε κρίμα την άμυνα που έπαιξα..."
Κρατάω επίσης το συνεχές χασκογελάκι του Κεφ κάθε φορά που κατέβαζε τη μπάλα, μάλλον πρέπει να σκεφτόταν μην κάνει καμιά λαλακία και του την κλεψουν και αναγκαστεί να ξαπλώσει στο παρκέ ως άλλος Μάρντι Κόλλινς.
Επίσης όταν το ματς έχει ανοίξει και βγάζουμε τον αιφνιδιασμό τόσο εύκολα όσο ο Καραντίνης παίζει το ζεμπέκικο της Ευδοκίας γίνεται άλλη μια μεγάλη φάση. Πάμε για το φαστ μπρέηκ, ο αντίπαλος ἐχει ψιλοεπιστρέψει, όμως ο Αρης κόβει σαν τρέηλερ στην πλάτη της άμυνας. Ο Σιντ τον βλέπει αλλά του πασάρει με λίγο παραπάνω δύναμη. Ο Άρης βλέπει ότι δεν παίζει να την πιάσει, οπότε κάνει το κλασικό πέταγμα που κάνουμε όλοι για να δείξουμε ότι το προσπαθήσαμε και σηκώνει χέρι λες και φωνάζει το γκαρσόνι στην χασαποταβέρνα για να του πει " ψιτ μικρέ, πιάσε και μια τυροκαυτάλα γιατί στεγνώσαμε με τόσο κρέας".
Αυτά τα ολίγα.. Ψηθείτε για το επόμενο ΣΚ...