Γιατί τόσο κόμπλεξ και μικροψυχία ρε παιδιά; Γιατί μονίμως να σπεύδετε να κάνετε ανώφελες συγκρίσεις με το ποδόσφαιρο;
Σε τι ωφελεί αυτό το κείμενο;
http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid...tid=5&sn=13 "«Ρε συ, Νίκο, τι καλά παιδιά είναι αυτοί; Σοβαρά, μορφωμένα, με το σεις και με το σας, μιλούν σε όλους στον πληθυντικό». Για τον συνάδελφο που περνούσε ατελείωτες ώρες στο αρχηγείο της ελληνικής αποστολής στο Πεκίνο ήταν η πρώτη επαφή με τους μπασκετμπολίστες της Εθνικής Ανδρών. Και δεν την πέτυχε καν στα καλύτερά της...
Του Νίκου Παπαδογιάννη
Θυμόμουν το περιστατικό όσο διάβαζα τη -φριχτά κακογραμμένη, ένα σκέτο απομαγνητοφωνημένο κείμενο δίχως επιμέλεια ή φτιασίδωμα- αυτοβιογραφία του Βασίλη Γκαγκάτση και ένιωθα τυχερός που με έστειλαν οι άνεμοι της δημοσιογραφίας πάνω στο μπάσκετ. Μολονότι ο τέως πρόεδρος της ΕΠΟ έχει κάθε λόγο να στρογγυλοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις (και πράγματι αποθεώνει τους ποδοσφαιριστές για τον τρόπο με τον οποίο ένωσαν την Ελλάδα εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες) απομυθοποιεί άθελά του τα ινδάλματα του 2004 και τον προπονητή τους. Και σκορπίζει την απογοήτευση σε όσους πίστευαν ότι ήταν μια ωραία, ξένοιαστη, αφοσιωμένη στον καλό αγώνα συντροφιά.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε πριν από τρεις εβδομάδες, αλλά κανένας από τους συναδέλφους που το παρουσίασαν δεν έκανε τον κόπο να το διαβάσει πρώτα. Αν το έκαναν, δεν θα μιλούσαν μόνο για το επεισόδιο Ρεχάγκελ-Γεωργάτου και για τα... γούρια της ομάδας. Από κάποια στιγμή και μετά, ο ανυποψίαστος αναγνώστης δεν ξέρει από πού του έρχονται οι σφαλιάρες. Ο μετέπειτα MVP Ζαγοράκης έδωσε θετικό δείγμα σε ντόπινγκ κοντρόλ 8 μέρες πριν από τη σέντρα, αλλά η υπόθεση κουκουλώθηκε. «Ακόμα κι αν η ΟΥΕΦΑ αποφάσιζε να τον αποκλείσει, δεν θα τον αφήναμε να γίνει ρεζίλι. Θα ανακοινώναμε ότι έπαθε θλάση και θα τον αφήναμε έξω», γράφει ανερυθρίαστα ο Γκαγκάτσης.
Την παραμονή του τελικού, όταν σύσσωμη η Ελλάδα επευφημούσε τα παλικάρια που έγραφαν ιστορία, οι ποδοσφαιριστές που ζούσαν τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής τους συγκαλούσαν δραματική σύσκεψη στη Λισσαβώνα με μοναδικό αντικείμενο το... πριμ. Μάλιστα, σωστά διαβάσατε, το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πριμ, μολονότι η θέση Γκαγκάτση είναι: «Μακάρι να μπορούσα να τους δώσω τετραπλάσιο».
Το μίτινγκ τελείωσε άδοξα όταν ο «ήσυχος» Μπασινάς πέταξε στο πάτωμα πιάτα και ποτήρια για να δείξει πόσο αδικούσε την ομάδα η Ομοσπονδία! Ο πολύς Ρεχάγκελ είχε θέσει το δικό του τελεσίγραφο σχετικά με το ρημάδι το πριμ ακόμα πιο νωρίς, μετά τη νίκη επί των Γάλλων: «Πείτε μας εδώ και τώρα πόσα θα πάρουμε».
Πολύ αργότερα, στην τελετή της υποδοχής των ηρώων, οι ήρωες ήθελαν να φύγουν από το Καλλιμάρμαρο και να στρέψουν το πούλμαν στην εθνική οδό, επειδή ο κόσμος ήταν, λέει, λίγος και ανοργάνωτος. Στη Λισσαβώνα χάλασαν τον κόσμο επειδή ένα λάθος των διοργανωτών άφησε τις συζύγους των δίχως δωμάτιο για λίγες ώρες. Τις δε αλλαγές στον τελικό τις έκανε ο Τοπαλίδης. Ντροπής πράγματα. Κι εγώ που νόμιζα ότι είναι θανάσιμο αμάρτημα η γκρίνια του καημένου του Σχορτσανίτη ή του Μπουρούση...
Εάν τα παραπάνω περιστατικά κρίθηκαν από τον Γκαγκάτση αρκετά «λάιτ» ώστε να δούν το φως της δημοσιότητας δίχως να ξεφτιλίσουν την Εθνική, φανταστείτε τι άλλο μπορεί να συνέβη πίσω από τις κουρτίνες. Αφού κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο αυτή η ομάδα, με τέτοιο κλίμα στα ενδότερά της, υπάρχει ελπίδα ακόμα και για το φετινό Ολυμπιακό του μπάσκετ! Αλήθεια, πόσο είναι το... πριμ; Το έχουν καθορίσει οι Αγγελόπουλοι ή θα χρειαστεί κι εδώ παρέμβαση από τον πρωθυπουργό της χώρας, όπως έγινε το 2004 στην Πορτογαλία;"