QUOTE (aigio @ Oct 19 2018, 14:49 )
Εντάξει, πήραμε δυο Ευρωλίγκες και πήγαμε και σε άλλους δυο τελικούς όπου ο νικητής ήταν γηπεδούχος. Πόσα ακόμα να κάναμε; Θέλω να πω, δεν είναι ότι δεν εκμεταλλεύτηκε ο Ολυμπιακός εκείνες τις εποχές.
Η συμμετοχή των γηπεδούχων στους δύο χαμένους ως δικαιολογία είναι θεμιτή. Προσωπικά αμφιβάλλω κατά πόσον αυτή μπορεί να σταθεί στην περίπτωση του Σφαιρόπουλου. Η δική μου αίσθηση είναι ότι σε οποιοδήποτε γήπεδο και να γίνονταν οι δύο τελικοί, τόσο το '15 όσο και το '17, ο νικητής θα παρέμενε ίδιος.
Και αυτό γιατί:
- Και στις δύο περιπτώσεις ο Ολυμπιακός είχε σαφές μειονέκτημα στη δυναμικότητα του ρόστερ, λόγω χαμηλότερου μπάτζετ και του αντίστοιχου ρικρούτινγκ που αυτό το περιορισμένο μπάτζετ επέβαλλε σε σχέση με τον ανταγωνισμό.
- Ένα μειονέκτημα που έπαιρνε μοιραία μεγαλύτερες διαστάσεις από το χαμηλής δυναμικής και εφευρετικότητας κοουτσάρισμα του Σφαιρόπουλου, το οποίο δεν ήταν απότοκο μόνο της οπτικής με την οποία συνέλαβε τον τρόπο που αντιλαμβανόταν ως τον καλύτερο δυνατό για να κερδίσει το τριήμερο τουρνουά, κάτι σαν αυτό ας πούμε που μάλλον έκανε ο κόουτς Μπι στο Λονδίνο και τίναξε την μπάνκα στον αέρα, αλλά κυρίως λόγω της στενόμυαλης οπτικής με την οποία βλέπει το ίδιο το άθλημα διαχρονικά.
- Ο Ολυμπιακός προσπάθησε και τις δύο φορές να επιβάλλει ένα είδος αντιμπάσκετ μέσα στο παρκέ με σκοπό να περιορίσει την παραγωγικότητα των δύο αντιπάλων του γιατί πολύ απλά ο ίδιος δεν είχε την ικανότητα, ούτε από άποψη ρόστερ, ούτε στησίματος της ομάδας, ούτε προπονητικών ιδεών, να ακολουθήσει τον ρυθμό σε ένα μπάσκετ υψηλών οκτανίων και μεγάλης παραγωγικότητας. Από τη στιγμή που δεν το κατάφερε, δεν έχασε απλά τα ματς αλλά διασύρθηκε.
- Ακόμη και άποψη στατιστικής και πιθανοτήτων ήταν δύσκολο να το καταφέρει...
... Έτσι για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα σε σύγκριση με το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ας πούμε από την αρχή της modern F4 era το 1987-88 και μετά, υπάρχουν μόλις τρεις περιπτώσεις στις οποίες το (μεγάλο έως πολύ μεγάλο ) αουτσάιντερ κατάφερε να φέρει τον τελικό στα μέτρα του και να τον οδηγήσει σε τόσο πολύ χαμηλό σκορ όσο ήταν απαραίτητο για να διεκδικήσει τον τίτλο. Η Λιμόζ του Μάλκοβιτς ('93), η Χοβεντούτ του Ομπράντοβιτς ('94) και ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς ('12). Τρεις προπονητές που έχουν γράψει την ιστορία του αθλήματος, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε άλλο. Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η παράξενη εξαίρεση το '98 στη Βαρκελώνη. Το μεγάλο φαβορί, η φοβερή και τρομερή Κίντερ του Μεσίνα (αλλά και των Ντανίλοβιτς, Ριγκοντό, Σάβιτς, Νεστέροβιτς, Σκονοκίνι
) σήκωσε το γάντι που πέταξε εξ ανάγκης ο "ξανθός" και σκόραρε 58, κάνοντας την ΑΕΚ να μοιάζει με γυναικεία ομάδα (44 πόντοι).
Με λίγα λόγια, για να καταφέρει κάτι αντίστοιχο με τους παραπάνω θρύλους του αθλήματος ο Σφαιρόπουλος, θα έπρεπε να πληρεί την πολύ βασική προϋπόθεση του να βρίσκεται στο ίδιο προπονητικό επίπεδο με αυτούς, πόσο μάλιστα όταν ο βαθμός δυσκολίας του στόχου του αυξάνεται λόγω του πλεονεκτήματος έδρας που διαθέτει ο αντίπαλος φιναλίστ. Ποιός από όσους συμμετέχουν στην κουβέντα θεωρεί ότι ισχύει πράγματι κάτι τέτοιο;
- Πέρα από τα παραπάνω ας δούμε και το ποσοστό επιτυχίας του Ολυμπιακού επί Σφαιρόπουλου στα νοκ άουτ ματς που χρειάστηκε να παίξει στην Ελλάδα, στο κύπελλο και στα ματς που έκριναν οριστικά τον πρωταθλητή στην Α1. Έχουμε και λέμε:
2014-15, 3ος τελικός Α1: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: 93-742015-16, προημιτελικός κυπέλλου: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: 64-70
2015-16, 4ος τελικός Α1: Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: 81-822016-17, ημιτελικός κυπέλλου: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: 67-77
2016-17, 5ος τελικός Α1: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: 51-66
2017-18, τελικός κυπέλλου: AEK - Ολυμπιακός: 88-83
2017-18, 5oς τελικός Α1: Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: 73-58
Δύο νίκες και 5 ήττες με ομάδες ίδιας ή χαμηλότερης δυναμικότητας.
Τρεις ήττες εντός έδρας από ελαφρώς ισοδύναμου μπάτζετ ομάδα.
Μια ήττα εκτός έδρας από ελαφρώς ισοδύναμου μπάτζετ ομάδα.
Μια ήττα σε ουδέτερο γήπεδο από ομάδα σκανδαλωδώς αρκετά χαμηλότερου μπάτζετ.
Τα συμπεράσματα δικά σας.