Αυτό που σιχαινόμαστε
Του Γιώργου Κογκαλίδη
31/08/2010 Για τον Γιόνας Καζλάουσκας δεν θα γράψω τίποτα απόψε. Αφενός, γιατί κινδυνεύω να θεωρηθώ εμπαθής, αφετέρου γιατί δεν νομίζω ότι πλέον βοηθά η κριτική. Όταν ο Πρίντεζης βλέπει από τον πάγκο το ματς και φτάνει να μαρκάρει (πλάκα κάνουμε
ο Σπανούλης τον Ιλιασόβα (τη σκάλα μάστορα…), σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει προχωρήσει τόσο πολύ την προπονητική επιστήμη, που αδυνατώ να συλλάβω το νόημα.
Αν κάτι απεχθάνομαι, αν κάτι με ενοχλεί ως… λογική, είναι η επιλογή αντιπάλου. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που μια ομάδα μπαίνει στο… λούκι να διαλέξει αντίπαλο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καθίσει να χάσει κάποιο "δικό της" ματς, έχει ξεστρατίσει και αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθεί.
Με αυτή την εικόνα της Εθνικής, με την παντελή έλλειψη προπονητικού πλάνου και σχεδιασμού (εκτός αν το κάνουμε για να τους κοιμίσουμε, οπότε συγνώμη δεν το κατάλαβα), ίσως πρέπει να κάνουμε αυτό που… έπρεπε να σιχαινόμαστε: να διαλέξουμε αντίπαλο.
Μετά τη νέα ήττα των Ισπανών από τη Λιθουανία, η λογική λέει πως αν βγούμε δεύτεροι θα τους συναντήσουμε στους "16". Κι αυτό δεν είναι απλά επικίνδυνο, μπορεί να γίνει έως και καταστροφικό. Αν βγούμε τρίτοι θα πέσουμε (πάντα με λογικά αποτελέσματα και πάντα με το ρίσκο να το σκεφτούν κι άλλοι και να πράξουν ανάλογα) στη Λιθουανία και -από τη στιγμή που θα προσπεράσουμε- θα συναντήσουμε την Αργεντινή στους "8". Αφήστε δε, που σε αυτή την περίπτωση δεν συναντάμε ως το τέλος (λέμε τώρα) ούτε Αμερικανούς, ούτε Ισπανούς.
Δεν είναι συζήτηση, δεν είναι κάτι που μας/με εκφράζει, αλλά μήπως αυτή η εικόνα παικτών που σουτάρουν νευρωτικά τρίποντα, χωρίς σχέδιο, χωρίς πλάνο, χωρίς αρχή και τέλος, μας εκφράζει;
Δεν είναι οι παίκτες που αδικούν τον εαυτό τους. Είναι ο κόουτς που πήγε αδιάβαστος στην Τουρκία. Έπαιξε κάτι στα φιλικά που δεν το είδαμε ούτε ένα λεπτό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έχει αναστρέψει τους κανόνες της… φύσης.
Δεν μπορεί να είναι στο παρκέ στο "μαν του μαν" ο Ζήσης με τρία φάουλ και να παίζει ο Καλάθης στη ζώνη. Το μόνο που δεν έχει ο Νικ είναι το τρίποντο. Ήρθε από την Αμερική ως εξαιρετικός πασέρ, έξυπνος παίκτης με κλεψίματα στην άμυνα, που μαζεύοντας σπόρια και αξιοποιώντας την ταχύτητά του έβαζε ποντάκια. Γιατί του ζητάμε να κάνει αυτά που δεν μπορεί;
Αν ο Πρίντεζης δεν έχει θέση, με τον Ιλιασόβα να κάνει πάρτι, τότε γιατί δεν πήραμε τον Βασιλειάδη στην ομάδα, αν θέλαμε να σουτάρουμε τρίποντα σαν παλαβοί;
Αν επιμένουμε στο κοντό σχήμα, την ώρα που οι αντίπαλοι παίζουν με θεριά, γιατί δεν τους πιέζουμε στα 4/4 να τους οδηγήσουμε σε λάθος, να τους χαλάσουμε επιθέσεις;
Μπορώ να γράφω όλο το βράδυ, αλλά πάλι όλα καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή. Η Εθνική χρειάζεται προπονητή. Κι αν μιλάμε για την Τουρκία, και το φετινό Παγκόσμιο, χρειάζεται κι ένα θαύμα…
δεν τα λεει και ασχημα.
οταν ψηλωσε την 5δα ο τανιεβιτσ και αρχισε τον σταυρο κρατησε του 3 περιφεριακους με την ελπιδα να γυρισουν καλητερα την μπαλα. βεβαια ξεχασε οτι επαιζαν ολο το παιχνιδι τα παιδια ειτε δεν του εδωσε σημασια γιατι το επομενο παιχνιδι ειναι με τους ελεφαντες.
υ.γ.1 αν εμαθε κανεις γιατι δεν παιζει ο πριντεζης να μας το πει να φυγει απο ολους μας η απορεια
.
Που τα σκέφτομαι ο Σούστης!
