Ευρωπαία με το μπασκετικό ταλέντο της Μαλτση δεν υπαρχει...
Υ.Γ Λυμουρα respect για σήμερα...

Τεραστια επιτυχια!Η Σπανου πρεπει να εχει δει ολα τα highlights του Μπραιαν του Πλακουρακη,η ειναι ιδεα μου;

- Προπονητή ή προπονητικό team?
Δεν ξέρω ποιός έχει δυνατό σημείο το σκάουτιν, τον τακτικό σχεδιασμό, το κουτσάρισμα ή το ψυχολογικό (πολύ σημαντικό στο γυναικείο) αλλά η εντύπωσή μου απ' τους πανηγυρισμούς είναι πως όλοι στην προπονητική τριπλέτα δούλεψαν άψογα σαν ομάδα. Πολλά μπράβο.

- Η Λύμουρα εξακολουθεί να είναι αργή αλλά σε αυτό το ματς και με τον τρόπο που κύλησε φάνηκαν μόνο τ' αναμφισβήτητα θετικά της και καθόλου τ'αρνητικά της

- Η ψυχολογία ήταν τρομερή. Φαίνεται απ το ποσοστό στα τρίποντα. Φαίνεται κι απ το πως έπαιξαν οι μικρές.

- Το έχω ξαναγράψει κάπου, ενώ στο αντρικό μπάσκετ ο ανταγωνισμός είναι πλέον εξοντωτικός στο γυναικείο υπάρχουν αρκετά περιθώρια. Ταλέντο, αλλά ακόμα κι αθλητικές μικρές υπάρχουν. Λίγο αγάπη θέλει.

-Γενικώς
πάμε κι όπου μας βγάλει!!

Απεριοριστος σεβασμος για την εικονα που δειχνει αυτη η ομαδα

Περαν ολων των αλλων παιξαμε και μπασκεταρα... Η επιτυχια ειναι τεραστια κ ανηκει 1000% στα κοριτσια κ τους προπονητες, σε κανεναν αλλον. Μακαρι να βρεθει καποιος φωτισμενος κ να χτισουμε κατι διαχρονικο ολοι μαζι πανω σε αυτο.

Τωρα η γαλλια μας ταιριαζει δυστυχως λιγοτερο απο καθε αλλη. Ολες τις υπολοιπες προφανως οπως παιζουμε τις εχουμε.

Στα μεγάλα λόγια πάμε καλά αλλά σ'αυτό υστερούμε. Στο follow up. Στο χτίσιμο.

Για να μην γκρινιάζουμε συνεχώς όμως, στους άντρες με έναυσμα το '87 κάτι έχουμε χτίσει, έσω κι άναρχα, έστω κι αν μπορούμε πολύ καλύτερα. Στο πόλο κάτι έχουν χτίσει, έστω και μόνοι τους οι άνθρωποι του πόλο, ε, μπορούμε να χτίσουμε και στο γυναικείο μπάσκετ. Λίγη αγάπη και κάπως λιγότερο "εγώ" χρειάζεται

Υ.Γ Για την ιστορία, ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος θεωρεί αρχιτέκτονα αυτής της ομάδας τον Κώστα Μίσσα. Αθόρυβος εργάτης και χωρίς μεγαλοστομίες. ( http://www.sport-fm.gr/article/basket/dika...eunisis/3368380 )

Με πρόλαβες μπαγάσα,
Αν τα ονόματά τους ηταν Μάλτσης και Καλτσίδης, τωρα θα ηταν στη Μύκονο...

Καταπληκτική εμφάνιση & εξαιρετικό κοουτσάρισμα ... τρομέρη συγκέντρωση!

*Οι φανέλες, εντυπωσιακές με πανέμορφη γραμματοσειρά στα ονόματα και τους αριθμούς!
μπράβο στην ελληνική εταιρεία για τον σχεδιασμό ... πολλά μπράβο !!

Μεγαλο μπραβο στα κοριτσια, μεγαλη επιτυχια. Εδωσαν χαρα σε πολυ κοσμο.


Καθολου απιθανο. Και οι δημοσιογραφοι θα πεταζοταν αμεσος να τους καλυψουν (δεν ειναι υποχρεωμενοι, και οι παικτες εχουν οικογενειες, χρειζονται διακοπες, πρεπει να προσεξουν τα σοματα τους, και σε αλλες χωρες ετσι κανουν, και μπλα μπλα μπλα).

Παρακολούθησα χθες το παιχνίδι και πραγματικά η εμφάνιση ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ήταν διαστημική!

MVP σαφέστατα ήταν η Μάλτση. 25π 10ρ!!! Μεγάλο πράγμα σε τόσο προχωρημένη μπασκετικά ηλικία να πραγματοποιείς τέτοιες εμφανίσεις στο υψηλότερο επίπεδο.

Το θαύμα του Βελγίου σταμάτησε στην στιβαρή άμυνα της Ισπανίας και στην Τόρενς.

Οπότε μείναμε μόνοι μας για θαύματα
Καλή τύχη, αν και η Γαλλία είναι το πολύ μεγάλο φαβορί, όχι μόνο λόγω των αθλητικών ψηλών και τεχνικά άρτιων παικτριών της αλλά κι επειδή όπως είπε ο bench δεν μας ταιριάζουν.

Καλή τύχη, αλλά όπως και να χει, τρομερή επιτυχία.

Νομίζω πως το Βέλγιο θα είναι ότι πρέπει για να πάρουμε το χάλκινο μετάλλιο, που θα ισοδυναμεί σε κατόρθωμα με ένα χρυσό παγκόσμιο της Ανδρών.

Πάμε όμως για το όνειρο σε λίγο και βλέπουμε

παιδιά ξέρει κανείς γιατί δε μπορώ να μπώ στο live της ΕΡΤ από το εξωτερικό; Δείχνει αυτόματα ΕΡΤ Worldwide..

Θελεις ελληνικη ip address,
Πρεπει να βαλουμε τα σουτ ωστε να ανοιξει η αμυνα στο ζωγραφιστο.

Μπήκα με VPN, σε ευχαριστώ πολύ.

παιδια καταλαβε κανεις γιατι δεν πηρε καμια ομαδα ταιμ αουτ στο πρωτο δεκαλεπτο

7-19 τα ρημπάουντ. 4-18 οι πόντοι απο τον πάγκο. Θα έλεγα που πας ρε Καραμήτρο, αλλά αφού παίζεται ακόμα..

Για να δούμε μπας και το προπονητικό τιμ βγάλει κανα λαγό στο 2ο.. Μακάρι.

Οι Γαλλίδες εχουν ψηλα κορμιά και κλεινουν καλα την ρακέτα. Θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με το τριποντο

Επίσης πολλα λαθη τα κορίτσια. Δείγμα της πίεσης που νιώθουν

Ειναι ντροπη η διαιτησια στο 3ο δεκαλεπτο για να τα λεμε ολα ομως, οχι οτι πριν ηταν καλυτερη αλλα δεν ηταν τοσο εμφανες

Συγχαρητηρια στα κοριτσια για την προσπαθεια, επιθετικα δε λειτουργήσαμε σωστά και καναμε αργές επιθέσεις δίχως να προβληματίσουμε τη Γαλλία, αμυντικά χάσαμε αρκετά ριμπάουντ και κάποια φάουλ μας στοίχησαν. Συνεχίζουμε αύριο για το μετάλλιο με το Βέλγιο.

Χρειάζεται άμεση ψυχολογική ανασύνταξη τώρα, είναι τεράστια ευκαιρία για μια επική επιτυχία με το χάλκινο, απέναντι στο Βέλγιο που σίγουρα δεν τρομάζει. Το οποίο Βέλγιο είναι στην ίδια περίπου κατάσταση με εμάς, ούτε το φανταζόταν πιθανότατα ότι θα βρεθεί εκεί, με πάρα πολλές παίκτριες χωρίς εμπειρία από σπουδαία ματς, ακόμα και από τις βασικές του. Ο λιγότερο απογοητευμένος και λιγότερο κουρασμένος θα έχει το πλεονέκτημα.

20-38 τα ρημπάουντ, 12-42 οι πόντοι απο τον πάγκο.

Μεγαλη διαφορά δυναμικότητας. Η μόνη ελπίδα να κερδίζαμε θα ήταν αν με κάποιο νέο θαύμα μέναμε πολύ κοντά ως το τέλος ωστε να αγχωθούν σε βαθμό παραλυσίας οι Γαλλίδες. Παραλίγο, αλλά η διακοπή του παιχνιδιού μάλλον τις έσωσε.

Πάντως θα ήταν άδικο να κερδίζαμε. Άδικο για τον αυριανό τελικό, γιατί οι δυνάμεις των βασικών μας απλά δεν .... για να κοντράραμε Ισπανία..

Ο μικρός τελικός δεν θα ναι εύκολος, το Βέλγιο είναι αντικειμενικά καλύτερη ομάδα και μάλιστα του τύπου που όποτε συναντάμε μας νικάνε. Αλλά θα εξαρτηθεί ποιός θα μπορέσει να έχει το μυαλό στο παιχνίδι.

Όσον αφορά το μέλλον, παρά τα όσα λέει ο Ιωάννου είναι λίγο σκοτεινό για την επόμενη πενταετία. Δεν υπάρχει υλικό σαν Μάλτση και Καλτσίδου και Δημητράκου. Αν σηκωθούν μανίκια υπάρχει μέλλον μετά τα 5-10 χρόνια. Αν.

Το παλεψαν αλλα οι ψηλες της Γαλλιας εκαναν την διαφορά. Μακαρι να πάρουν το μεταλλιο, πρωτα απ ολα για τις ιδιες και μετα για το μελλον του γυναικείου μπάσκετ

Eχω κουραστεί να βλέπω διαιτησίες που επιτρέπουν στην μία ομάδα να ρίχνει ξύλο και στην άλλη μεριά του παρκέ να κερδίζουν κάθε ανύπαρκτη επαφή. Δυστυχώς η εικόνα μας στο τουρνουά αδικείται από αυτήν την εμφάνιση αλλά διοργάνωση της Φίμπα είναι... δεν μπορώ να περιμένω κάτι καλύτερο. Είχαν προηγηθεί χειρότερα με την κλοπή της πρόκρισης στο παγκόσμιο της Ιταλίας...

Αμυντικό φάουλ-Τεχνική ποινή-3 βολές και η κατοχή στην αντίπαλη όμαδα, όταν απλά έπρεπε να σφυρίξουν επιθετικό

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στην ουσία η διαιτησία στέρησε σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελπίδα για πρόκριση από την Ιταλία. Αλλά επιθετικό φάουλ δεν ήταν με τίποτα. Αμυντικό φάουλ πεντακάθαρο, όπου και η Zandalasini, σήκωσε αμέσως το χέρι παραδεχόμενη την πρόθεσή της, αλλά δεν φανταζόταν κανείς πως θα σφυριζόταν αντιαθλητικό. Και η πλάκα είναι ότι δόθηκε από τον μοναδικό της τριάδας άντρα διαιτητή. Που όσο και να είναι περιμένεις πιο brutal σφυρίγματα ακόμα και σε γυναικείο μπάσκετ.

Όσο για το δικό μας παιχνίδι η διαφορά δυναμικότητας είναι αρκετά μεγάλη, που δεν αξίζει καν να αναφερθούμε στα περί διαιτησίας. Πολύ physical game από τις Γαλλίδες, που γενικά πορεύονται με τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού εδώ και πολλά χρόνια. Για το αυριανό, σαφώς και το φαβορί είναι το Βέλγιο. Από την στιγμή όμως που η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το σημείο αποκλείοντας πολύ καλύτερες ομάδες, δεν θα είναι έκπληξη ένα πιθανό μετάλιο. Το Βέλγιο από την αρχή του τουρνουά ήταν φαβορί για οχτάδα. Το γεγονός ότι πήγε τετράδα δεν είναι έκπληξη αντίστοιχη με της Ελλάδας.

Η Ιταλίδα (τρομερό ταλέντο) εμφανώς πήγε για χέρια, λόγω απειρίας. Αλλά αντιαθλητικό δεν το σφυράς. Η πλάκα είναι πως η ΦΙΜΠΑ ενώ στο αρχικό βιντεάκι υπήρχε, μετά αφαίρεσε την επίμαχη φάση απο τα highlights..

Ντροπή, τίποτα άλλο... Η αφαίρεση από τα highlights είναι χειρότερη πράξη και από το ίδιο το διαιτητικό έγκλημα που συντελέστηκε. Στο μεσαίωνα βρισκόμαστε???

Μόλις πήραμε μια γεύση απο την μετά Μάλτση, Καλτσίδου, Δημητράκου κ' Χατζηνικολάου εποχή.

Η ΦΙΜΠΑ κατάταξή μας στο γυναικείο είναι πολύ ψηλή, 9οι στην Ευρώπη, αρκετά πάνω απο το Βέλγιο, αλλά η κατάταξη στις μικρές ηλικίες είναι αυτή εδώ. Για να σας προσγειώσω απότομα



Δεν είναι σαν των αντρών που ανεβαίνεις υπερδύσκολα, εύκολα ανεβαίνεις αν σηκωθούν μανίκια.. Αν.

Πολλά μπράβο πάντως σε όλη την ομάδα.

Πολύ κρίμα η τελική γεύση να είναι αυτή... Δυστυχώς τα τελευταία 50 λεπτά του τουρνουά παραδώσαμε πνεύμα, δεν έχω ξαναδει κάτι αντίστοιχο.

Παραμένει πάντως η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ, τα κορίτσια ήταν συγκλονιστικά. Κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες ίσως γράψω κάποια πράγματα για την κάθε μία.

Επόμενοι στόχοι:
1) Το Παγκόσμιο του 2018, που μόνο ως όνειρο μπορούσαμε να το δούμε πριν λίγες βδομάδες. Συμμετέχουν 16 ομάδες, αρκετές από Αφρική και Ασία, επομένως μία παρουσία στην 12άδα είναι το minimum, βασικός στόχος φυσικά η 8άδα.

2) Τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2019, που θα γίνονται μέσα στις σεζόν και η κλήρωση είναι σε λίγες μέρες, θα πούμε περισσότερα τότε.


Και πάλι συγχαρητήρια, και το βασικότερο, μακάρι να κινητοποιηθούν αρκετές κοπέλες να παίξουν μπάσκετ, με την κατάλληλη καθοδήγηση βέβαια προπονητών και υπευθύνων.

Κεραμιδάς: «Βάλαμε ανθρώπους στην Ελλάδα να δουν γυναικείο μπάσκετ»

Aκόμα και με αυτή τη δήλωση , συν την παρουσία του στον πάγκο η οποία ήταν 10 κλάσεις ανώτερη από πολλούς που προπονουν σε αντρικά τμήματα, η ψυχραιμία του στα ταιμ αουτ και γενικότερα το στήσιμο της ομάδας , που πήγε 4άδα χωρίς ψηλή, τον καθιστούν άμεσα για μένα έναν από τους καλύτερους πλέον του χώρου. Μπράβο του και μπράβο στις κοπέλες για τη παρουσία.

Αφήνω εδώ να υπάρχει και μία συνέντευξη της Μάλτση:



Πώς σου ήλθε να τραγουδήσεις το «τιρινίνι» και να γίνει το σήμα κατατεθέν σας;

«Επειδή είχαμε πάρα πολύ καλό κλίμα, ήμουν ο εαυτός μου. Κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει, όταν το κλίμα δεν είναι τέλειο. Τότε κρατιέμαι. Στον αυθορμητισμό μου πάνω, επειδή περνούσαμε τέλεια, ακούγαμε μουσική στα αποδυτήρια, χορεύαμε, λέγαμε αστεία και επειδή έχω ζήσει το 1987, πιο έντονα από τα μικρότερα κορίτσια, λέω ρε παιδιά μου μυρίζει τιρινίνι. Και αυτό συνέβη από τις πρώτες μέρες της προετοιμασίας! Τους εξηγώ τι είναι και πώς βγήκε. Η Μαριέλλα το ήξερε από τον πατέρα της, τον Παναγιώτη Φασούλα. Το είπα, λοιπόν, μπροστά στον κόουτς και αυτό μας συνόδευε από το πρώτο φιλικό στην Σλοβακία, όπου χάσαμε κιόλας, μέχρι τώρα και είμαι σίγουρη για πάντα. Τον Νοέμβριο που θα μαζευτούμε ξανά, θα τους πω το ίδιο: Μου μυρίζει τιρινίνι!».

Το μετάλλιο θα αποτελεί ένα τεράστιο απωθημένο;

«Το μετάλλιο είναι και θα είναι το μεγάλο απωθημένο. Ξέρω, όμως, και πού βρίσκομαι. Αν ήμουν Γαλλίδα, θα είχα ήδη πόσα χρυσά. Αν ήμουν Ρωσία, θα είχα πάρει άλλα τόσα. Είμαι Ελληνίδα και υπερήφανη Ελληνίδα! Και ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε μετάλλιο. Το ότι αγγίξαμε να το διεκδικήσουμε είναι επίσης άφταστο όνειρο. Το ότι δημιουργήσαμε εμείς προσδοκίες, δεν σημαίνει ότι μπορούσαμε κιόλας».

Με ποιο τρόπο σε κέρδισε, αν σε κέρδισε, ο Κώστας Κεραμιδάς;

«Ο Κεραμιδάς με κέρδισε και του το είπα και του ίδιου. Οχι στα προκριματικά, όπου δώσαμε έξι ματς και μάλιστα σπαστά. Τότε δεν είχε χρόνο να μας γνωρίσει, να τον γνωρίσουμε, να φτιάξει το πλάνο, να γίνει η ομάδα δική του. Από τις 18 Μαΐου, όμως, κέρδισε τον σεβασμό μου ως κόουτς. Είδα τη φιλοσοφία του, είδα αυτό που σχεδίασε, με όσα όπλα διέθετε. Από εμάς παραδοσιακά λείπουν τα ψηλά κορμιά. Έλειψαν πάρα πολύ και η Ολγα, και η Πέλη και η Ζωή. Αυτά τα κορίτσια ήταν το 40% της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Με κέρδισε, όμως, και ως άθρωπος, που είναι πολύ βασικό. Διότι εκτός από τη δουλειά του, έβαλε και την καρδιά του από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή».

Σε ένα Ευρωμπάσκετ τι είναι πιο σημαντικό για έναν προπονητή; Η διαχείριση ή η τακτική;

«Και τα δύο, αλλά στην Εθνική αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα η διαχείριση. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς έναν αθλητή, που είναι πενταδάτος στην ομάδα του και θα πρέπει να παίξει πέντε λεπτά. Να τον κρατάς ζεστό και να τον έχεις κερδίσει. Η κατανομή των ρόλων είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν προπονητή και η αποδοχή ρόλων είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για τους παίκτες. Οταν ένας προπονητής καταφέρνει να πείσει τους παίκτες του να αποδεχθούν τους ρόλους τους, τότε η επιτυχία είναι δεδομένη. Και αυτό είναι το συστατικό της ομάδας του 2017. Οι ρόλοι και η αποδοχή των ρόλων. Θα σου δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η Σωτηρίου παίζει στο εξωτερικό, είναι πενταδάτη, παίζει σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και έρχεται στην Εθνική, όπου μειώθηκε ο χρόνος συμμετοχής της, έγινε ρολίστρια και το αποδέχτηκε. Δεν γκρίνιαξε ποτέ, έβγαινε αλλαγή τρέχοντας και στήριζε εμάς όσο δεν πάει. Η θετική ενέργεια όλων ήταν το μυστικό. Δεν ένιωσε καμία αδικημένη και δεν αποτραβήχτηκε από το σύνολο. Ηταν όλες μαζί».

Ποιοι είναι οι αφανείς ήρωες της Εθνικής;

«Πολύ καλή ερώτηση γιατί πρέπει να ακούγονται οι άνθρωποι, που δεν έκλεισαν μάτι, ώστε να μην μας λείψει τίποτε σε όλα τα επίπεδα. Η Νατάσα Αποστόλου είναι η φυσικοθεραπεύτρια της ομάδας. Μέχρι τις τέσσερις το πρωί η κοπέλα μάς έκανε μασάζ. Το δωμάτιό της είχε γίνει κέντρο αποκατάστασης. Ξέρεις τι είναι να κάνεις μασάζ σε δώδεκα αθλήτριες κάθε βράδυ; Ο φροντιστής Ανδρέας Φραντζέσκος. Ολη την ώρα έτρεχε για να προσφέρει οτιδήποτε ήθελε η καθεμία από εμάς. Και φυσικά οι συνεργάτες του Κώστα Κεραμιδά. Η Ελένη Καφαντάρη και ο Αγγελος Τσίκληρας. Παίζεις με τη Γαλλία και ανάλογα με το αποτέλεσμα, μαθαίνεις τον επόμενο αντίπαλο. Και το ματς είναι την επόμενη ημέρα. Βίντεο, ανάλυση του αντιπάλου, αλλά και συγκρότηση του πλάνου που αφορά το δικό μας παιχνίδι. Αυτά τα παιδιά πρέπει να κοιμούνταν από μια ώρα κάθε βράδυ και αυτό δεν πληρώνεται. Αυτοί οι άθρωποι, λοιπόν, έκαναν κάτι λιγότερο από μένα; Οχι. Εκανα εγώ κάτι περισσότερο από εκείνους; Οχι. Και το έκαναν με πάρα πολλή αγάπη. Ολο αυτό μάς έδεσε».

Στα τόσα χρόνια αθλητικής διαδρομής, για ποια ομάδα ήσουν σίγουρη εξ αρχής ότι θα πετύχει και για ποια ότι δεν θα τα πάει καλά;

«Για αυτή την Εθνική είπα από την αρχή ότι θα πάει καλά. Δεν είχαμε κλίκες, το κλίμα ήταν εκπληκτικό, γουστάραμε στο γήπεδο και μεταξύ μας. Ο προπονητής και το σταφ έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Αντίστροφα, έχει συμβεί στο παρελθόν να παρατηρώ το κτίσιμο ομάδων και να λέω μέσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το χειρότερο για μια ομάδα είναι να έχει δυσαρεστημένους παίκτες. Και τότε η αποτυχία είναι δεδομένη».

Σε ενοχλεί που το γυναικείο μπάσκετ βρίσκεται και θα βρίσκεται μονίμως στη σκιά των ανδρών;

«Αυτή είναι η κατάσταση. Δεν είναι κάτι που μας έδωσαν και μας το πήραν πίσω. Εννοείται πως με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί στο κομμάτι της σύγκρισης των επιτυχιών. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι για να προβληθείς πρέπει να φέρεις επιτυχίες και οι άνδρες το έχουν κάνει. Δεν είναι το ίδιο. Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, το ίδιο και η Εθνική Ανδρών. Δεν μιλάμε χαριστικά για κάποιους παίκτες. Οι περισσότεροι αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, στο ΝΒΑ, έχουν επιτυχίες, πρωταθλήματα, δεν έχει γίνει χάρη σε κάποιον. Από την άποψη της υποτίμησης και της απαξίωσης με ενοχλεί πάρα πολύ. Και θα σου πω για ποιον λόγο. Γιατί τις ίδιες ώρες που έχει κάνει προπόνηση ο χ άνδρας, τις έχω κάνει κι εγώ. Τις χ θυσίες τις έχω κάνει κι εγώ. Και όταν λέω εγώ, αναφέρομαι σε πολλά κορίτσια όλα αυτά τα χρόνια. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχουν κάνει μια ώρα παραπάνω προπόνηση από μένα ή κάτω από χειρότερες συνθήκες. Επίσης με ενοχλεί που κάποιοι θεωρούν το γυναικείο μπάσκετ κάτι άλλο. Μπάσκετ είναι και αυτό. Και οι Ελληνίδες το κάνουμε καλά! Και όπως λέει ο αγαπημένος μου Μίσσας, το μόνο που αλλάζει είναι ότι οι άνδρες παίζουν πάνω από τη στεφάνη και εμείς κάτω από τη στεφάνη!».

Μίλησέ μου για τον Κώστα Μίσσα. Θα πετύχει στην Ανδρών;

«Θέλεις να κάνω πρόβλεψη; Μιλήσαμε στην Ομοσπονδία. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία. Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτόν. Είναι μια δικαίωση για αυτό τον άνθρωπο, που έχει προσφέρει τα πάντα στο μπάσκετ σε όλες τις κατηγορίες. Διαθέτει τα πάντα. Είναι ηγέτης, έχει μπέσα, τα έχει όλα. Εχει τη γνώση, είναι πραγματικός δάσκαλος. Εχει βγάλει τόσους αθλητές και έχει αναδείξει τόσες ομάδες. Από την εμπειρία μου μπορώ να καταθέσω ότι είναι απίστευτα καλός σε αυτό που κάνει και σε συνδυασμό με τη γνώση και τη μεταδοτικότητα, θα γράψει ιστορία και στην Ανδρών. Εχει απίστευτο χαρακτήρα. Είναι winner, έχει καρδιά, είναι ηγέτης, δίκαιος και είναι της παλιάς κοπής, δεν χαρίζεται. Διαθέτει έναν μοναδικό τρόπο για να προσεγγίζει τα παιδιά. Επειτα από τόσες συζητήσεις μαζί του, έχουμε καταλήξει ότι μολονότι το άθλημα είναι ομαδικό και ο στόχος κοινός, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Οι χαρακτήρες δεν είναι ίδιοι και ο κάθε αθλητής θέλει ειδική διαχείριση. Τον πιστεύω, είναι εξαιρετική επιλογή και του εύχομαι τα καλύτερα».

Του χρόνου, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας, η Μάλτση θα κοντεύει τα σαράντα. Σε εκπλήσσει το γεγονός ότι οι άνδρες σταρ αποχαιρετούν την Εθνική σε ηλικία 30, 32 και 33 ετών;

«Οχι. Δεν εκπλήσσομαι. Δεν τους κατηγορώ και ούτε συμφωνώ με όλη αυτή την κριτική. Μην ξεχνάς ότι η Μάλτση δεν έπαιξε στην Εθνική πέντε καλοκαίρια, αλλά έκανε διαχείριση του κορμιού της, γιατί είχε τραυματισμούς ή γιατί το κορμί χρειαζόταν ξεκούραση. Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν skip. Διότι αν προσπερνούσαν μια διοργάνωση, ποιος σου λέει ότι θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα; Γιατί δεν εκτιμάτε ότι αυτά τα παιδιά δεν έχασαν ούτε μια χρονιά στην Εθνική, παρά μόνο όταν μπήκαν στο χειρουργείο; Γιατί όταν λένε δεν μπορώ άλλο, δεν τους πιστεύετε; Εγώ τους πιστεύω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω πώς βλέπουν την Εθνική. Γιατί ξέρω τι σημαίνει ένας τραυματισμός. Μπορεί να σου διαλύσει το μυαλό. Ξέρεις πόσες ώρες χρειάζονται για να τον ξεπεράσεις και να έλθεις στην καλύτερη κατάσταση; Ξέρεις τι άγχος, τι ζόρι τραβάει το κεφάλι μας; Και πάντα το τραβάει τις στιγμές του τραυματισμού. Γιατί όταν τραυματίζομαι, δεν λέω θα κάτσω τρεις εβδομάδες να φτιάξω το πόδι μου. Οχι! Από την ώρα που χτυπάω, η πρώτη μου ερώτηση είναι πότε μπαίνω; Σε τι κατάσταση θα είμαι; Πότε μπορώ να πιάσω μπάλα. Και το δεύτερο κομμάτι είναι πώς θα είμαι όταν θα μπω. Που σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα έχω κάνει αποκατάσταση στη θάλασσα, στην πισίνα, σε γυμναστήριο, με ποδήλατο, σε διάδρομο. Αυτά δεν τα βλέπει ο κόσμος. Πρόσεξε τι περνούν οι άνδρες. Ευρωλίγκα στα κόκκινα, ελληνικό πρωτάθλημα, όπου σύμφωνοι, θα γίνει και συντήρηση και αμέσως μετά Ευρωμπάσκετ στα κόκκινα. Είναι σαν να πεις σε κάποιον να παίξει δύο ΝΒΑ χωρίς διακοπή! Θυμάσαι τι είχε πάθει ο Διαμαντίδης; Από μια θλάση, του δημιουργήθηκε σύνδρομο κοιλιακών - προσαγωγών, γιατί δεν έμεινε έξω το διάστημα που έπρεπε. Οταν μου λέει ο ιατρός σε τρεις εβδομάδες θα είσαι έτοιμη, εγώ θα μπω σε δύο. Για να μπω σε δύο, είμαι από το πρωί ως το βράδυ σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Οσοι κοιτάζουν την ηλικία, ας εξετάσουν και τι είδους υπερ-χρήση έχει γίνει στον κάθε αθλητή».

Τα τατουάζ σου τι συμβολίζουν;

«Ολα τα έκανα από το 2015 και μετά. Από την επέμβαση στον ώμο. Το ένα γράφει ‘όλα είναι στο μυαλό’. Omnia in miente. Ολες οι μάχες που χάνω, χάνονται στο μυαλό μου. Τα όνειρα, οι στόχοι. Εχω κτυπήσει το 9 με την μπάλα του μπάσκετ. Το 9 παραπέμπει στη φανέλα που είχε πάρει ο Μάικλ Τζόρνταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Η μπάλα του μπάσκετ είναι η ζωή μου. Ενα άλλο γράφει passion. Σωστό ή λάθος, κάνε το με πάθος. Ενα άλλο γράφει believe, γιατί πάνω από όλα πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Εχω κάνει επίσης ένα αστεράκι, γιατί είναι ο αγαπημένος μου συμβολισμός. Μου αρέσουν τα αστέρια. Στην πλάτη γράφει sinner, που σημαίνει αμαρτωλός. Ουδείς αναμάρτητος και αυτό το πιστεύω. Γενικά πιστεύω. Ακριβώς από κάτω θα κάνω έναν σταυρό, τον οποίο φοράω πάντα και μόνο στα παιχνίδια τον βγάζω από τον λαιμό μου και τον τοποθετώ στην δεξιά κάλτσα. Δεν είναι γούρι, αλλά τον έχω πάντα πάνω μου για να μην τραυματιστώ. Εχω ακόμη το σύμβολο της φιλίας, μαζί με την κολλητή μου. Και τώρα ετοιμάζω ένα για την οικογένειά μου».

Πρέπει να έχεις λατρεία στην οικογένειά σου.

«Τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα είναι πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Οταν έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο, το 2011, ήταν ο λόγος που αποφάσισα να σταματήσω από την Εθνική. Αγωνίστηκα για να τιμήσω τη μνήμη του και μόλις τελείωσε το Ευρωμπάσκετ, είπα ότι αφού ο πατέρας μου δεν ζει, δεν θέλω να ξαναπαίξω στην Εθνική Ομάδα. Ευτυχώς, το ξεπέρασα».

Την υπερβολική αυστηρότητα, που δείχνεις ακόμη και σε συμπαίκτριες, την «οικονόμησες» από την αδερφή σου, που είναι αστυνομικός; Αλήθεια, έχεις μετανιώσει για τη συμπεριφορά σου, για κάποιες εκρήξεις σου;

«Ναι! Πολλές φορές. Το εκπληκτικό σε αυτή την Εθνική Ομάδα είναι ότι οι οι παλαιότερες συμπαίκτριές μου γνωρίζουν τον ψυχισμό μου. Καταλαβαίνουν ότι είναι στιγμιαίο, ότι είναι με αγάπη και ότι πηγάζει στο πάθος μου. Να γίνει κάτι έτσι και να γίνει τώρα! Διότι δεν έχουμε χρόνο. Οχι έκανες λάθος, πρέπει να σε τιμωρήσω. Για τις καινούργιες, που ήλθαν στην ομάδα, τους είχα εξηγήσει ότι κάθε κουβέντα που γίνεται από τον προπονητή ή κάθε παρατήρηση από τις μεγαλύτερες, δεν γίνεται για να τις μειώσουν. Είναι επειδή έχουμε ελάχιστο χρονικό περιθώριο και πρέπει να τις βοηθήσουμε να ανέβουν στο υψηλότερο επίπεδο. Εχω τρομερή αδυναμία και στις τρεις μικρές. Και πιστεύω ότι τις κέρδισα όλες. Και την Σταμολάμπρου και τη Χριστινάκη και τη Φασούλα. Βρήκα τον τρόπο, που αντέχει η καθεμία να της μιλάω και τις προσέγγιζα έτσι. Βρήκα το κουμπί τους. Εχω μετανιώσει δύο φορές για το πώς μίλησα στη Σωτηρίου, αλλά και τις δύο φορές εκείνη μου απάντησε έλα μωρέ, πλάκα κάνεις; Δεν έγινε κάτι. Και άλλες δύο φορές έπιασα την Αφροδίτη από τη φανέλα για να της πω πάμε ρεεε»!

Ο πρωταθλητισμός αφαιρεί την παιδικότητα;

«Αν είχα να μιλήσω με το παιδί μου, θα του έλεγα ότι αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι ταγμένος. Αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά. Αν θες, λοιπόν, να γίνεις μπασκετμπολίστας, δεν μπορείς να κάνεις τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Πρέπει να δουλέψεις. Αυτό είναι μια θυσία, μια στέρηση. Τα Σάββατα δεν έβγαινα ποτέ, αφού τις Κυριακές είχα αγώνα. Στα μαθητικά χρόνια, η μόνη μέρα για να βγεις τότε ήταν το Σάββατο. Οι δικοί μου μου έλεγαν βγες ρε παιδί μου, αλλά εγώ ήθελα να ξυπνήσω στις δύο η ώρα τα ξημερώματα για να δω τον Τζόρνταν και το επόμενο πρωί να προετοιμαστώ για τον αγώνα. Ηταν επιλογή μου όμως και θυμάμαι ότι το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ήταν παπούτσια μπάσκετ».

Εχεις τόσο μεγάλη αδυναμία στη Σπανού;

«Ναι. Πολλή. Σε αυτό το κορίτσι βλέπω τον εαυτό μου. Αυτό που είδα και τρελάθηκα είναι ο τρόπος που αγαπάει το μπάσκετ. Οταν την είδα 17 ετών στη Νέα Σμύρνη να κυκλοφορεί με μια μπάλα μπάσκετ, να της λέμε πάμε για καφέ και εκείνη να απαντά έχω προπόνηση, κατάλαβα ότι το παιδί είναι ταγμένο. Εκανε πέντε προπονήσεις την ημέρα! Με το παιδικό, με το εφηβικό, με τις νεάνιδες και μετά πήγαινε μόνη της για σουτ. Μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου και της έχω αδυναμία λόγω της αγάπης της για το μπάσκετ και λόγω του χαρακτήρα της. Είναι διαμάντι».

Ποιο ήταν το ωραιότερο μήνυμα, που έλαβες τις ημέρες του Ευρωμπάσκετ;

«Δέχτηκα αμέτρητα μηνύματα, αλλά αυτό που ξεχώρισα είχε αποστολέα έναν πατέρα. Μου έγραφε… μας συγκινήσατε και σε ευχαριστώ πολύ που έκανες τα κορίτσια μου να θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Χαίρομαι που σε έχουν πρότυπο και θα ήθελα να είμαι πατέρας σου»!

Τι σημαίνει για σένα η ελληνική σημαία;

«Δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Σημαίνει τιμή και υπερηφάνεια. Στο πατρικό μου πάντα υπάρχει η ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Και στην καλύτερη πεντάδα του Ευρωμπάσκετ κυμάτιζε η ελληνική σημαία. Εκεί δεν στεκόταν η Μάλτση, αλλά η Ελλάδα».

Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να εκτίμησες πολύ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος είχε αρνηθεί να βάλει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία.

«Τον λάτρεψα! Το παιδί αυτό το έχω εκτιμήσει για όλα όσα λέει για την Ελλάδα. Είναι τρομερός ο τρόπος που μιλάει για τη χώρα μας. Είναι ένα προικισμένο παιδί, αλλά τα συγκλονιστικότερα πράγματα τα κάνει εκτός παρκέ! Ξεχωρίζει από το ήθος του και αποτελεί πανάξιο πρότυπο για τα νέα παιδιά. Εύχομαι μόνο να παραμείνει ταπεινός. Είναι ο καλύτερος πρεσβευτής για την Ελλάδα!Τον γνώρισα πριν από δύο χρόνια στον Δημήτρη Σκορδή. Εκείνος ήθελε να φτιάξει ειδικούς πάτους για τα παπούτσια του. Και εγώ έκανα θεραπεία στον ώμο».

Μιας και μιλάμε για τον Γιάννη. Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο; Θα έπαιζες περισσότερα χρόνια στο WNBA;

«Ναι, θα ήθελα να παίξω περισσότερα χρόνια. Με τη διαφορά, όμως, ότι δεν είναι το ίδιο να είσαι παίκτης του ΝΒΑ και να αγωνίζεσαι στο WNBA. Διότι έπρεπε τότε να παίξω εννέα μήνες στην Γαλλία, από εκεί να πάω απευθείας στις ΗΠΑ, αμέσως μετά διοργάνωση με την Εθνική Ομάδα και ξανά εννέα μήνες στην Ισπανία. Μου έλειπαν οι δικοί μου, μου έλειπε η Ελλάδα. Ηθελα ένα μικρό break και δεν το είχα, για αυτό επέλεξα να συνεχίσω στην Ευρώπη, ώστε να μπορέσω να έχω διάρκεια στην καριέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ότι επί τρία χρόνια η ομάδα μου, η Κονέκτικατ Σαν, μου έστελνε έτοιμο συμβόλαιο για να υπογράψω. Τα έχω κρατήσει και όταν θα γράψουμε το βιβλίο μου, θα τα βάλουμε όλα μέσα».

Δεσμεύεσαι ότι θα το γράψουμε;

«Ναι, δεσμεύομαι».

Το σκέφτηκες διπλά, όταν πέρυσι το καλοκαίρι αποφάσιζες να υπογράψεις στον Ολυμπιακό έχοντας αγωνιστεί επί τέσσερα χρόνια στον Παναθηναϊκό;

«Το σκέφτηκα όντως πολύ. Η αρχική σκέψη ήταν ότι δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός, όμως, με κάλυψε σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργούσε ένα πολύ σοβαρό project, μου έκανε μια πάρα πολύ καλή πρόταση και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Δεν είχα να σκεφτώ κάτι. Και θα σου πω γιατί. Εάν και εφόσον επέστρεφα στην Ελλάδα, θα ήταν για να παίξω στην πρωταθλήτρια ομάδα. Ηθελα να πάρω τίτλους. Ετσι το σκεφτόμουν επί πολλά χρόνια, προτού να επιστρέψω. Αν δηλαδή ήταν πρωταθλητής ο Παπάγος ή το Ελληνικό, θα πήγαινα εκεί. Στην καλύτερη ομάδα, που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μου. Εκεί που άρχισα να πανικοβάλλομαι και να το σκέφτομαι ήταν όταν πλησίαζε ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό στον Τάφο του Ινδού. Τόσα χρόνια στο εξωτερικό, άκουγα για αυτό τον πόλεμο και το μίσος, αλλά δεν τα βίωνα στην καθημερινότητα. Μου έλεγαν απλώς οι φίλοι μου ιστορίες και γελούσα. Στο εξωτερικό με χειροκροτούσαν παντού, όπως και στην Εθνική, ενώ τώρα ήταν σίγουρο ότι θα με βρίσουν. Και έπαθα σοκ. Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει ξεφύγει και πρέπει και η Πολιτεία να πάρει θέση. Συμβαίνουν απαράδεκτα πράγματα. Το μίσος έχει γίνει επικίνδυνο. Δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη, ώστε να μπαίνει ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ και να τον χειροκροτούν και το αντίστροφο, ένας σταρ του Παναθηναϊκού να χειροκροτείται στο ΣΕΦ. Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Και εγώ ερχόμουν από μια τέτοια κατάσταση. Είμαι τυχερή, όμως, γιατί σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο Ολυμπιακός, ο οποίος κατάφερε να στρέψει τα πυρά σε άλλη κατεύθυνση. Με βοήθησε πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. Οταν μου έστελναν μηνύματα ότι δεν μπορείς να ανεβαίνεις για καφέ πάνω από το Χίλτον, φοβήθηκα. Η ότι δεν μπορείς να έλθεις στον Τάφο του Ινδού, έγινα άσπρη, γιατί δεν είχα συνηθίσει τέτοιες συμπεριφορές. Πανικοβλήθηκα. Εγινα μισητή στη μια πλευρά, αλλά ο Ολυμπιακός μπήκε μπροστά και διευκόλυνε πάρα πολύ την κατάσταση».

Στην καθημερινότητά σου είσαι σκληρή ή ευαίσθητη;

«Είμαι σκληρή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευαίσθητη. Σκληρή στις αποφάσεις μου. Αν πρέπει να τελειώσει κάτι θα το κάνω. Ισως αυτό να προέρχεται από τους γονείς ή τους προπονητές μου. Δεν γεννήθηκα leader, δεν γεννήθηκα η παίκτρια που θα παίρνει το τελευταίο σουτ. Ο Μίσσας λέει Μάλτση δεν γίνεσαι, γεννιέσαι, αλλά δεν ξέρω τελικά αν ισχύει αυτό. Αν δεις το μότο των Αμερικανών λέει «hard work beats talent». Εγώ δεν ήμουν η πιο ταλαντούχα της εποχής μου, αλλά η Κωστάκη. Με διαφορά. Αλλά δούλεψα πολύ, όπως φυσικά και η Κωστάκη δούλεψε πολύ σκληρά, ίσως και περισσότερο από μένα. Για να τη φτάσω, λοιπόν, δούλεψα πάρα πολύ. Η Κωστάκη τράβηξε και εμένα».

Κλαις;

«Βέβαια. Πολλές φορές. Κλαίω πάντα όταν βλέπω αθλητές να κάνουν μια διάκριση. Κλαίω όταν βλέπω τον Πετρούνια στους κρίκους και όταν ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Κλαίω όταν βλέπω βιντεάκια με αθλητές που πέφτουν κάτω και συνεχίζουν. Η όταν ένας αθλητής θυσιάζει τη θέση του για να βοηθήσει έναν συναθλητή του. Κλαίω όταν βλέπω έναν ηλικιωμένο να υποφέρει και να πονάει. Κλαίω όταν βλέπω να δέρνουν ένα παιδί. Κλαίω όταν ακούω τον Εθνικό Υμνο».

Φοβάσαι;

«Πολλά πράγματα, αλλά κυρίως τον εαυτό μου»!

Γιατί;

«Γιατί είμαι ικανή για όλα! Είμαι λίγο αυτοκαταστροφική. Γιατί μπορώ να χαλάσω το μυαλό μου και να καταστρέψω όλο αυτό που βλέπεις σε μια στιγμή. Θα το ξαναφτιάξω, όμως. Αυτό είναι το θετικό μου».

Ονειρεύεσαι;

«Ναι, ονειρεύομαι. Ο,τι έχω καταφέρει στο μπάσκετ, το έχω ονειρευτεί. Το πρώτο όνειρο που είχα και εκπλήρωσα ήταν να παίξω στο WNBA. Να παίξω, όμως, όχι να γυαλίζω τον πάγκο για να πω ότι πήγα. Και έπαιξα πολύ. Πεντάδα. Το έζησα. Αυτό που έγινε στο Ευρωμπάσκετ 2009 με την πέμπτη θέση και το βραβείο της MVP, το είχα ονειρευτεί. Την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα την είχα ονειρευτεί. Και το μετάλλιο το έχω ονειρευτεί, αλλά ίσως δεν το έχω πιστέψει όσο θα έπρεπε».

Θρίλερ ή κωμωδία;

«Κωμωδία».

Ασπρο ή μαύρο;

«Μαύρο».

Τζόρνταν ή Μάτζικ;

«Τζόρνταν».

Κέρι ή ΛεΜπρόν;

«Κέρι λόγω στιλ»!

Χρήμα ή δόξα;

«Αυτά τα δύο είναι ό,τι χειρότερο για την ανθρωπότητα. Δεν θα πουλούσα την ψυχή μου για κανένα από τα δύο».

Καριέρα ή οικογένεια;

«Καριέρα. Είμαι και αιγόκερως. Είμαι τόσο τελειομανής, που δεν ξέρω αν θα αντεπεξέλθω στο κομμάτι οικογένεια. Αλλωστε, ακόμη νιώθω παιδί».

Πόσων ετών νιώθεις;

«22, άντε 25».

Το βάρος της ευθύνης πόσο επηρεάζει έναν τελειομανή αθλητή;

«Θα σου πω κάτι, που δεν ξέρω πώς θα ακουστεί στον κόσμο. Νιώθω ντροπή για την εμφάνισή μου στο τελευταίο ματς. Ντροπή, ντρέπομαι. Επειδή το ψάχνω πάρα πολύ, το συζήτησα με τον Μίσσα και με τον Μπακογιώργο και με τον Κεραμιδά. Γιατί έπαιξα έτσι; Γιατί βγήκα μόνη μου και δεν μπήκαν τα σουτ; Και μου είπαν ότι με εγκατέλειψε το μυαλό μου. Ενας αθλητής που κάνει πρωταθλητισμό, δεν κουράζεται μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Τελικά, αυτό έπαθα. Μου λέει ο Μπακογιώργος, μα δεν άλλαξες το πάτημά σου, δεν άλλαξες την τεχνική σου. Το μυαλό σου μπορεί να έδωσε εντολή ότι κουράστηκες και το σώμα σου σε εγκατέλειψε. Και αυτό έχει βάση. Θα δανειστώ τη φράση the body obeys the mind, που σημαίνει το σώμα υπακούει το μυαλό. Εχω ζήσει τρομερές καταστάσεις κούρασης, που τις ξεπέρασα και αναρωτιόμουν πώς. Και τώρα βίωσα το ανάποδο. Ολα είναι στο μυαλό. Θυμάσαι το τατουάζ που έχω χτυπήσει;»…

Έγινε και η κλήρωση των προκριματικών του 2019, όπου κληρωθήκαμε με Ισραήλ, Πορτογαλία και Μεγάλη Βρετανία.
Ακόμα και να μην είχε προηγηθεί η εκπληκτική πορεία πριν λίγες μέρες, και πάλι θα λέγαμε ότι ο όμιλος είναι απόλυτα βατός (βέβαια τοποθετηθήκαμε ως επικεφαλής ακριβώς λόγω αυτής της πορείας) και στόχος είναι καθαρά η 1η θέση και η πρόκριση χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία των καλύτερων δεύτερων κλπ.
Θα μπούμε όσο συγκεντρωμένες χρειάζεται, και μπορούμε με λίγη προσοχή και το 6-0....

11/11/2017 στην Πορτογαλία
15/11/2017 με Βρετανία

10/2/2018 στο Ισραήλ
14/2/2018 με Πορτογαλία

17/11/2018 στη Βρετανία
21/11/2018 με Ισραήλ

Γυναικών: Κλήση για προετοιμασία

Η Εθνική Γυναικών επιστρέφει στο παρκέ. Μετά το Ευρωμπάσκετ 2017 που της έδωσε την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2018, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δίνει ραντεβού για τα πρώτα βήματα στο δρόμο που οδηγούν στο Ευρωμπάσκετ 2019.

Η Εθνική Ομάδα θα συγκεντρωθεί στις 6 Νοεμβρίου, στις 16.30 στο ΚΓ του Αγίου Θωμά στο Μαρούσι, έχοντας μέσα στο Νοέμβριο τους αγώνες με την Πορτογαλία εκτός έδρας (11/11, Αλμάδα) και την Μεγάλη Βρετανία εντός (15/11, Κοζάνη) για την προκριματική φάση.

Οι αθλήτριες που καλούνται για την προετοιμασία είναι από τον ομοσπονδιακό προπονητή, Κώστα Κεραμιδά είναι οι :

Στέλλα Καλτσίδου 12.01.1983 1.88 Ολυμπιακός

Αφροδίτη Κοσμά 06.06.1983 1.86 Ολυμπιακός

Λολίτα Λύμουρα 10.03.1985 1.80 ΠΑΟΚ

Εβίνα Μάλτση 30.12.1978 1.79 Ολυμπιακός

Αγγελική Νικολοπούλου 02.05.1991 1.74 Ολυμπιακός

Άρτεμις Σπανού 01.01.1993 1.86 CCC Polkowice

Άννα Σπυριδοπούλου 02.11.1988 1.84 Ολυμπιακός

Εβίνα Σταμάτη 02.08.1984 1.78 Ολυμπιακός

Άννα Νίκη Σταμολάμπρου 26.08.1995 1.70 Helios VS Basket

Κατερίνα Σωτηρίου 03.01.1984 1.84 Ολυμπιακός

‘Ελενα Τσινέκε 11.07.1999 1.75 Νίκη Λευκάδας

Στέλλα Φουράκη 24.03.1994 1.90 Σπόρτιγκ

Όλγα Χατζηνικολάου 04.07.1981 1.82 Ολυμπιακός

Ελεάννα Χριστινάκη 16.12.1996 1.84 Maryland

*Από τα προκριματικά το εισιτήριο για το Ευρωμπάσκετ 2019 που θα γίνει στην Λετονία και την Σερβία παίρνουν οι πρώτες ομάδες κάθε ομίλου και οι έξι καλύτερες δεύτερες.

www.basket.gr

Η Φασούλα γιατί όχι? Νομίζω βέβαια πως το NCAA δεν θα έχει προνοήσει για τα "παράθυρα", αλλά η Χριστινάκη υπάρχει...

Κατά τ' άλλα είναι οι 11 από τις 12 του Ευρωμπάσκετ συν την επιστροφή της Χατζηνικολάου. Η Φουράκη είναι ίσως η μόνη άλλη αξιόπιστη ψηλή σε τέτοιες ηλικίες (παίζει Α2 βέβαια φέτος... με την Παπαμιχαήλ αλήθεια έχει γίνει κάτι?) και σωστά μπήκε και η Τσινέκε για τις εμπειρίες.

Όσο για τον όμιλο, πραγματικά είναι ο πιο εύκολος που θα μπορούσε να μας τύχει, αν όλα πάνε καλά πάμε για την πρώτη θέση, ίσως και εύκολα.

Πράγματι, ενδιαφέρουσα η κλήση της Χριστινάκη. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου υφίσταται την ποινή της red-shirt στο κολεγιακό πρωτάθλημα λόγω της μετακίνησής της στο Merryland, επομένως δεν θα έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις. Αλλά το ίδιο ακριβώς, και μάλιστα για ολόκληρη τη χρονιά, διαβάζω ότι ισχύει και με τη Φασούλα.

Πολύ θετική η κλήση της Ελ. Τσινέκε, της μόνης (ναι, θα τολμήσω να το γράψω ) που θα μπορούσε να πατήσει στα χνάρια της Μάλτση. Δείχνει ότι υπάρχει σκέψη και για το μέλλον. Άντε, να έρθει κάποτε και η ώρα της Παυλοπούλου…

Ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη για τον «θεωρητικά» εύκολο όμιλο, ειδικά για μια ομάδα που στα δέκα περίπου χρόνια που την παρακολουθώ, έχει μάθει να παίζει ως αουτσάιντερ, με την πλάτη στον τοίχο. Το παράδειγμα με το παιχνίδι απέναντι στη Σλοβενία στο περασμένο ευρωμπάσκετ νομίζω είναι αρκετό. Δεν λέω βέβαια ότι οι ομάδες του ομίλου είναι επιπέδου Σλοβενίας, αλλά υπενθυμίζω ότι το Ισραήλ έχασε για λίγο την πρόκριση για την Τσεχία στον προηγούμενο προκριματικό γύρο, ενώ μια ομάδα που θα έχει στο ρόστερ της τη Leedham (Villeneuve, και πιο πριν Bourges) και τη Fagbenle (Minnesota Lynx/Polkowice), όπως η Μ. Βρετανία, θέλει την προσοχή της. Εντάξει, η Πορτογαλία δεν μοιάζει κάτι το ιδιαίτερο, έχει όμως μια δαιμόνια αριστερόχειρα point-guard (Marcia Costa) που κάνει καλούτσικες εμφανίσεις στο eurocup (Barreiro).

Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω κι εγώ ότι είναι ευκαιρία για τις δικές μας να πάρουν την πρώτη θέση στον όμιλο και να ξεμπερδεύουμε, γιατί ο δεύτερος ίσως μείνει απ’ έξω. Εμπειρία έχουν, χαρακτήρα έχουν, καλύτερες είναι, οπότε...

Και εις άλλα με υγείαν, λοιπόν –

Σίγουρα χρειάζεται προσεκτική ανάλυση και είμαι σίγουρος ότι θα γίνει, απλά η "μεγάλη εικόνα" λέει ότι ο όμιλός μας έχει μόνο μία από τις θεωρητικά 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης (αυτές δηλαδή που συμμετείχαν στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ), εμάς...


H κλήρωση για τους ομίλους του Παγκόσμιου πότε είναι?

Δεν διαφωνώ, κατ' ουσίαν. Αν η εθνική παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητές της, θα προκριθεί (εύκολα-δύσκολα, αδιάφορο), ακριβώς επειδή είναι καλύτερη ομάδα. Απλώς, πιστεύω ότι παίζει μόνο για την πρώτη θέση, καθώς οι υπόλοιποι όμιλοι είναι δυνατότεροι και λογικά οι καλύτερες δεύτερες ομάδες θα βγουν από εκεί.

Για το παγκόσμιο, όχι, δεν γνωρίζω.

Εκτός η Κοσμά για 1,5 μήνα. Άραγε, θα κληθεί τώρα η Παπαμιχαήλ;

Πρώτη προπόνηση σήμερα για την Εθνική Γυναικών, η οποία αρχίζει το ταξίδι της στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2019 παίζοντας το Σάββατο στην Πορτογαλία και την επόμενη Τετάρτη στην Κοζάνη με την Μεγάλη Βρετανία.

Απούσες οι τραυματίες Κοσμά και Σταμολάμπρου, παρούσα η Μάλτση η οποία είναι άγνωστο σε ποια κατάσταση βρίσκεται (δεν έχει αγωνιστεί καθόλου φέτος). Κλήση της τελευταίας στιγμής λόγω των τραυματισμών η Δίελα, ενώ αύριο θα ενσωματωθεί η Χριστινάκη από τις ΗΠΑ (η Φασούλα θυμίζω δεν κλήθηκε, άγνωστο το ποια είναι η διαφορά των δύο περιπτώσεων).

Οπότε η 13άδα για αυτά τα 2 πρώτα ματς μοιάζει να είναι:

1. Χατζηνικολάου - Νικολοπούλου - Λύμουρα
2. Μάλτση(?) - Σταμάτη - Τσινέκε
3. Σωτηρίου - Χριστινάκη - Δίελα
4. Καλτσίδου - Σπυριδοπούλου
5. Σπανού - Φουράκη

Αρχές του μήνα ανακοινώθηκε και η ημερομηνία της κλήρωσης για το Παγκόσμιο: 6 Φεβρουαρίου.
Πληροφορίες (για τους ισπανόφωνους) εδώ: www.lokosxelbaloncestofemenino.com

Τελικώς η Μάλτση φαίνεται πως είναι εντάξει, η 12άδα λοιπόν που ταξιδεύει αύριο για την Πορτογαλία είναι:

Εβίνα Μάλτση 30.12.1978 1.79 Ολυμπιακός
Στέλλα Καλτσίδου 12.01.1983 1.88 Ολυμπιακός
Λολίτα Λύμουρα 10.03.1985 1.80 ΠΑΟΚ
Όλγα Χατζηνικολάου 04.07.1981 1.82 Ολυμπιακός
Αγγελική Νικολοπούλου 02.05.1991 1.74 Ολυμπιακός
Άρτεμις Σπανού 01.01.1993 1.86 CCC Polkowice
Άννα Σπυριδοπούλου 02.11.1988 1.84 Ολυμπιακός
Εβίνα Σταμάτη 02.08.1984 1.78 Ολυμπιακός
Κατερίνα Σωτηρίου 03.01.1984 1.84 Ολυμπιακός
‘Ελενα Τσινέκε 11.07.1999 1.75 Νίκη Λευκάδας
Στέλλα Φουράκη 24.03.1994 1.90 Σπόρτιγκ
Ελεάννα Χριστινάκη 16.12.1996 1.84 Maryland

Τον αγώνα με Πορτογαλία τον δείχνει ζωντανό τώρα εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=li1wQu3uftY

Τρία λεπτά πριν το τέλος νικάμε 27-24

25-37 το ημίχρονο, κυρίως λόγω της "πρώτης" μας πεντάδας (Νικολοπούλου-Σταμάτη-Καλτσίδου-Σπυριδοπούλου-Σπανού), η οποία πήρε διψήφια διαφορά στα πρώτα 6-7 λεπτά, και την επανέφερε κιόλας εκεί όταν η "δεύτερη" πεντάδα την έχασε. Κύριο χαρακτηριστικό της κακής εμφάνισης της δεύτερης πεντάδας ήταν η σαφώς ανέτοιμη ακόμα Μάλτση, στο πρώτο ματς που παίζει μετά τον τραυματισμό της...

Λογικά δεν θα υπάρξει πρόβλημα και στην επανάληψη, είναι εμφανής η διαφορά κλάσης και εμπειρίας και για άλλη μια φορά να πω μετά το καλοκαίρι ότι ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι (αλλά και εκτελεί) η Καλτσίδου δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από σπουδαίους (άνδρες) παίχτες.

http://www.fiba.basketball/ls/#10870&10870-D-1

Θα πρόσθετα και το μεγάλο κενό στο 5 μετά τη Σπανού...

60-66 λοιπόν, τελικό αποτέλεσμα. Κακό παιχνίδι, κακή εμφάνιση, αλλά… νίκη. Καθάρισαν Καλτσίδου και Σπανού, βοήθησαν επιθετικά η Σταμάτη και στο β΄ ημίχρονο η Σπυριδοπούλου. Αρνητικές οι Χατζηνικολάου-Σωτηρίου, και με τη Μάλτση σε κακή κατάσταση (λογικό, αφού είναι τόσο καιρό εκτός) υπήρχε πρόβλημα και στη δημιουργία. Για να πω την αλήθεια μου, δεν κατάλαβα με ποιο σκεπτικό χρησιμοποιήθηκε η Τσινέκε, αλλά who cares?

Το παιχνίδι της αγωνιστικής πάντως έγινε ψηλά, στο Μαντσέστερ (που λέει και ένα τραγουδάκι ). 90-87 η Μεγάλη Βρετανία το Ισραήλ (που παίζει χωρίς τη Shay Doron), στην παράταση. Τρελό παιχνίδι, με πολλές εναλλαγές στο σκορ και ανατροπές… Βασικά έγινε του… τριπόντου: 48% για τη Μ. Βρετανία, 42% για το Ισραήλ, και στο τέλος-τέλος καθάρισε η Leedham. Παράλληλα, οι Βρετανίδες εκμεταλλεύθηκαν την υψομετρική τους διαφορά (Fagbenle – 1.93, Stewart – 1.94, Handy – γνωστή στην Ελλάδα από το πέρασμά της πριν κάτι χρόνια σε Άρη Θ. και Αθηναϊκό, 1.91) και κυριάρχησαν και στα ριμπάουντ. Ας ευχηθούμε την Τετάρτη η Σπανού να αντέξει να βγάλει 40λεπτο χωρίς φάουλ.

Μαζί σου φαίνεται πως συμφωνεί και ο Paul Nilsen. Και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αναφορά στους "σπουδαίους (άνδρες) παίχτες":
https://twitter.com/basketmedia365/status/929831903557046277

Με τη Βρετανία σήμερα και ευτυχώς με την είσοδο της Χατζηνικολάου και της Χριστινάκη ισοφαρίσαμε στο 13-13 στο δεκάλεπτο με ένα 7-0 σερί

Νίκη τελικά με 61-59...

2/2 λοιπόν όπως ήταν και αναμενόμενο, αλλά αρκετά δύσκολα. Δεν παίξαμε στο επίπεδο που θέλαμε (κυρίως λόγω της ανέτοιμης Μάλτση), ελπίζω τον Φλεβάρη να δείξουμε καλύτερο πρόσωπο (εκτός με Ισραήλ, εντός με Πορτογαλία), γιατί ειδικά το πρώτο ματς θα είναι μάλλον το πιο δύσκολο ως τώρα.

Από σήμερα κρατάμε φυσικά την σπουδαία εμφάνιση της Χριστινάκη, είναι αναγκαίο να κοιτάμε σιγά σιγά και την επόμενη μέρα (όπου βέβαια επιτυχία θα συνιστά απλά και μόνο η είσοδος σε μία τελική φάση).

Eυτυχώς δε το χάσαμε στο τέλος γιατί κάναμε πολλά λάθη.
Γεμάτο το γήπεδο και πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Πύρρειος νίκη, σα να λέμε! Το Ισραήλ, θεωρώ, είναι πιο κοντρολαρισμένη ομάδα από τη Μ. Βρετανία, άσχετα από την ήττα του το Σάββατο, επομένως η σημερινή νίκη, εκτός από ψυχοβγαλτική για όλους εμάς τους απέξω, είναι και πολλαπλά πολύτιμη, γιατί (ίσως) ισοδυναμεί με… μισή πρόκριση.

Περίμενα να δω το ματσάρισμα Καλτσίδου-Λίνταμ (με την ενδιαφέρουσα κοινή τους προϊστορία), που το θεωρούσα κλειδί για το παιχνίδι. Η Καλτσίδου είναι καλύτερη παίκτρια από τη Βρετανίδα, αλλά σήμερα δεν της πήγε καθόλου το παιχνίδι. Πήγε όμως σε κάποιες άλλες (Σταμάτη, Χατζηνικολάου και κυρίως Χριστινάκη), ενώ η Σπανού έκανε σπουδαία δουλειά στην άμυνα.

Τη Σπανού την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια που παίζει επαγγελματικά στην Ευρώπη, και στην Τουρκία που είχε μικρό χρόνο συμμετοχής, και στη Girona στην Ισπανία, αλλά και ειδικά φέτος στην Πολκοβίτσε, όπου κάνει καλές εμφανίσεις, και είναι η ευκαιρία της να καθιερωθεί σε ομάδες της Ευρωλίγκας. Διαβάζει πολύ καλύτερα το παιχνίδι από τη θέση 4 σε άμυνα και επίθεση (αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται στην Εθνική), παίζει πάντοτε με τρομερή διάθεση και ένα χαμόγελο… νά (μετά συγχωρήσεως ), αλλά δυστυχώς της λείπει το τρίποντο. Και βέβαια, δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά το να προέρχεσαι από την Ελλάδα, με το μικρό έως μηδενικό εκτόπισμα στον χώρο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου γυναικείου μπάσκετ, και να παλεύεις να φτιάξεις την καριέρα σου εκτός, δεν μου φαίνεται και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Γι’ αυτό και έχω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό σε εκείνες που τα κατάφεραν και μπόρεσαν να γίνουν σημείο αναφοράς για πολλές και… πολλούς (τη Μάλτση, την Καλτσίδου, τη Δημητράκου, την Κωστάκη παλιότερα). Αλλά μάλλον ξέφυγα

υγ.
Έτσι, για να ευθυμήσουμε: Αν κάποιος ακούγοντας ή διαβάζοντας τις δηλώσεις Κεραμιδά για τις 4 "ευρωλιγκάτες" παίκτριες της Μ. Βρετανίας, έψαχνε να τις εντοπίσει σήμερα στο γήπεδο, ελπίζω να μην απογοητεύτηκε που δεν τις βρήκε. Βέβαια, θα μου αντιτάξει κάποιος, το πιο σημαντικό δεν είναι να ξέρεις πού παίζουν οι αντίπαλές σου, αλλά να τις κερδίζεις. Και θα έχει δίκιο! Αλλά, νά, υπάρχουν και τα προσχήματα!