παραθέτω το παρακάτω σχόλιο του Γιώργου Κογκαλίδη στο basketblog.gr, ενός από τους ελάχιστους που φάινεται να έχει προσεγγίσει την κατάσταση με ειλικρίνεια
Μόνο δικό σας
Του Γιώργου Κογκαλίδη
20/06/2009
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τί να προτάξω: Το μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ ή τη μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ; Να πω "ευχαριστώ", ή να το βουλώσω και να συνεχίσω να κοιτάζω προς την άλλη κατεύθυνση; Επειδή δεν ξέρω τί να πω, θα γράψω αυτό που νιώθω: Είναι μόνο δικό σας! Ό,τι πετύχατε το πετύχατε μόνες σας. Και δεν ΧΡΩΣΤΑΤΕ τίποτα σε κανέναν μας...
Θα γεμίσουμε με συγχαρητήρια τηλεγραφήματα τα ΜΜΕ και η ομοσπονδία. Κάποιοι ("επίσημοι") θα τολμήσουν να πάνε στο αεροδρόμιο να υποδεχθούν την Εθνική. Οι πιο θρασείς από το σινάφι μας θα ζητήσουν και συνεντεύξεις. Βλέπετε, όλοι μας από... μικροί αγαπούσαμε το γυναικείο μπάσκετ!
Όπως μπορεί να αγαπήσουμε κάθε τι που φέρνει επιτυχία, κάθε τι που μπορεί να φωτίσει λίγο τη μίζερη ζωή μας. Μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς να γνωρίζουμε. Μήπως γνωρίζαμε αυτό που τόσο καιρό φτύναμε; Πόσοι, αλήθεια, έχουν παρακολουθήσει έστω και έναν αγώνα γυναικείου μπάσκετ; Πόσοι έχουν μιλήσει με μια από τις παίκτριες που από σήμερα θα ξεκινήσουν να αποθεώνουν;
Φωνάζουν εδώ και χρόνια αυτά τα κορίτσια. Έχουν κάνει τεράστια άλματα προόδου, αλλά κανείς δεν βρέθηκε κοντά τους να τους σφίξει το χέρι, να τους πει μπράβο. Οι περισσότερες παίζουν σε πείσμα της λογικής, γνωρίζοντας πως ένας τραυματισμός μπορεί να υποχρεώσει τους γονείς τους σε δανειοδότηση, αφού η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ανασφάλιστες.
Μισθοί (αν και όταν δίνονται) πείνας, μηδενικές ευκαιρίες, ανύπαρκτη αναγνώριση της προσπάθειας. Η τηλεόραση είναι κλειστή γι' αυτές, η ΕΟΚ δεν έχει καταφέρει να στηρίξει άλλα κι άλλα πρωταθλήματα, το γυναικείο θα πετύχαινε; Ακόμα και οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τον χώρο, το κάνουν ευκαιριακά και βαριεστημένα.
Ποιος, αλήθεια, γνωρίζει τη 12άδα της Εθνικής; Πόσοι έχουν ακούσει (έστω) ότι αν είχαμε λίγο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και μια ψηλή (πραγματική ψηλή), τώρα μπορεί να "χτυπούσαμε" ακόμα και το χρυσό; Όλοι, όμως, θα πουν στα κορίτσια ότι είναι "χρυσά" στην καρδιά μας.
Υπάρχουν κάποιοι λίγοι τρελοί που ασχολούνται. Αυτοί ΔΕΝ θα στριμωχτούν να χωρέσουν στο κάδρο. Θα πάρουν ο ένας τηλέφωνο τον άλλον, θα τα πουν, μπορεί να κλάψουν και λίγο. Γιατί αυτοί το πίστευαν, ακόμα και όταν το σύμπαν τους έλεγε πόσο ανόητοι (άλλο ήθελα να γράψω) είναι που τρώνε την ώρα τους με το γυναικείο μπάσκετ.
Αν συνεχίσω να γράφω θα το... χοντρύνω το πράγμα και δεν χρειάζεται. Ζητώ συγγνώμη που ως site δεν έχουμε δώσει την προβολή που θα έπρεπε στο γυναικείο μπάσκετ. Χαρείτε την επιτυχία σας, γιατί είναι ΜΟΝΟ δική σας. Κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε ένα ψιχουλάκι από την πίττα. Κανείς δεν μπορεί να καπηλευτεί τη νίκη σας. Μην τους αφήσετε. Μην μας αφήσετε...
, οι υπόλοιπες αθλητικές προτίμησαν είτε την εκκωφαντική σιωπή ( για κάποιες εξάλλου αθλητισμός είναι μόνο τα καφροποδοσφαιρικά), είτε ένα πολύ μικρό "χτύπημα"